Δευτέρα 31 Οκτωβρίου 2011

Γιατί κλαις, Πρόεδρε;


Τ’ αληθινά δάκρυα απεχθάνονται το φως της δημοσιότητας.
ΜΠ. ΜΠΡΕΧΤ
28 Οκτώβρη 2011
Είδα το παιδί στο αναπηρικό καρότσι να ορθώνεται.
Είδα το φάσκελο του έφηβου στους κομισάριους.
Είδα τους νέους ν’ αποστρέφουν το βλέμμα απ’ την εξέδρα του καίσαρα.
Είδα το  πένθος στα άσπρα πουκάμισα.
Είδα τη σημαία να ατενίζει το λαό.
Είδα στις μπάντες με μαύρες κορδέλες
Είδα την απόγνωση να γίνεται οργή,
την οργή να παίρνει στόμα,
το στόμα να καταριέται και ν’ απαιτεί.
ΕΠΕΛΑΣΗ, ΠΑΡΕΛΑΣΗ, ΠΡΟΕΛΑΣΗ.
Στην τελετή παράδοσης  της προεδρίας το 2005, η αποχωρούσα πρόεδρος, κ. Ψαρούδα Μπενάκη, τονίζει: «τα εθνικά σύνορα και ένα μέρος της εθνικής κυριαρχίας θα περιοριστούν», «Τα δικαιώματα του ανθρώπου και του πολίτη θα υποστούν μεταβολές, καθώς θα μπορούν να προστατεύονται αλλά και να παραβιάζονται, από αρχές και εξουσίες πέραν των γνωστών και καθιερωμένων»,  «Η δημοκρατία θα συναντήσει προκλήσεις και θα δοκιμαστεί από ενδεχόμενες νέες μορφές διακυβέρνησης». 

 Έκτοτε η κ. Μπενάκη εξαφανίστηκε από το πολιτικό προσκήνιο, ενώ τη δήλωσή της δεν καταδέχτηκε να σχολιάσει κανένας εμβριθής αναλυτής, κανένας ειδικός παραθυρολάγνος.

Σ’ αυτή την απίστευτη δήλωση, θα μπορούσατε τουλάχιστον να πείτε πως, όσον αφορά την προεδρία της δημοκρατίας, θα αποκρούσετε τέτοια μαύρα ενδεχόμενα και θα προστατέψετε την εθνική κυριαρχία και τα δικαιώματα των ανθρώπων. .
Εσείς τότε, κύριε πρόεδρε,  απαντήσατε μ’ ένα ασυνάρτητο «ευχαριστώ».
Η «λαϊκή κυριαρχία», που αναφέρεται στον πρόλογο του συντάγματος και που με τόσο ωραία λογάκια διατυμπανίστηκε από το μεγάλο παραμυθά στο «συμβόλαιο με το λαό», συρρικνώθηκε στην υπογραφή του νεογιάπη υπουργού οικονομικών και παραοικονομίας.
Από τις 6 Μάη 2010 και στο εξής, ο εκάστοτε αυτός αποφασίζει την ανανέωση των συνθηκών παράδοσης της χώρας, καταδεχόμενος ενίοτε να σας ενημερώνει. Οι πολλοί των ‘έγκριτων’ συνταγματολόγων και  οι συνυπεύθυνοι συνυπουργοί  κατάπιανε αμάσητη την πιο κατάφωρη παραβίαση  του.
Η χώρα παραδόθηκε στο στόμα του λύκου. Άρχισε η μεγάλη νύχτα για το λαό.
Εσείς τότε εκκωφαντικά, και οπωσδήποτε χωρίς να δακρύσετε, σιωπήσατε, κύριε πρόεδρε.
Και όσο έβλεπαν  με πόση άνεση συνυπογράφετε, αποφάσισαν να μην μπαίνουν καν στον κόπο. Ούτε εκείνοι, ούτε εσείς.
Μνημόνιο και δανειακή σύμβαση, οι δυο μαύρες νεκρολογίες.  δεν φέρνουν καν τη δική σας υπογραφή. Όχι γιατί την αρνηθήκατε, όπως θα ‘πρεπε ως εγγυητής του Συντάγματος, αλλά γιατί σας θεώρησαν -  τόσο απαξιωτικά για σας, τόσο καταστροφικά για τη χώρα - δεδομένο.
Κι όμως δε δακρύσατε.
Όταν ο υπογραμμένος από εσάς νόμος περί συλλογικών διαπραγματεύσεων και το άρθρο 22 του Συντάγματος περί προστασίας της εργασίας, «ηθικής και υλικής  εξύψωσης του εργαζόμενου» και άλλα τέτοια μπλα-μπλα, έγιναν κουρέλι από ένα μνημόνιο ενταφιασμού της στοιχειώδους εργασιακής αξιοπρέπειας, αποδεχτήκατε το κουρέλιασμα. Μόνο που δεν κουρελιαζόντουσαν λέξεις και κατ’ επίφαση διακηρύξεις , αλλά οι ζωές χιλιάδων ανθρώπων.
Εσείς τότε, επιλέξατε  το ρόλο του μητροπολίτη των ευχελαίων και, χωρίς να δακρύσετε, παραμείνατε στη θαλπωρή της σιωπής.
Και όσο έβλεπαν  με πόση άνεση συνυπογράφετε, σας έφερναν για επικύρωση τον ένα θάνατο, μετά τον άλλο.  
Και να και ο Καλλικράτης, που έρχεται κομίζοντας την αποδόμηση της χώρας.  
Ένας νόμος που η ψυχή του συνοψίζεται στο τρίπτυχο: ομοσπονδιοποίηση, συγκεντρωτισμός, ιδιωτικοποίηση.
- Υπογράψτε, κύριε πρόεδρε.
- Τι είναι αυτό;
- Ο νόμος νούμερο 3852/10.
- Και σε τι αφορά;
- Στο «νοικοκύρεμα, τη μεταρρύθμιση, τον εκσυγχρονισμό».
Τόσο  ανυποψίαστος πια στο βιασμό των εννοιών;
Στο νούμερο 3852/10, υπογράψατε τη συγχώνευση σχολείων, το κλείσιμο νοσοκομείων, την εγκατάλειψη του ορεινού χωριού, την προαναγγελία των «ελεύθερων ζωνών».
Εσείς τότε ζητήσατε καινούρια πένα για να βάλετε αδάκρυτα την ευδιάκριτη επικύρωση.
Όταν ο ευτραφής εγγονός του Πάγκαλου προανήγγειλε την αντισυνταγματική κατάργηση της μονιμότητας,  ο καθηγητής του συνταγματικού Δικαίου, κ. Αντώνης Μανιτάκης, δήλωσε: «Δεν τολμώ να φανταστώ ότι θα υπάρξει ελληνική κυβέρνηση που θα το επιχειρήσει. Το θεωρώ ούτως ή άλλως απάνθρωπο: και μόνη η σκέψη του με ξεπερνά ως νομικό, ως συνταγματολόγο, ως δημοκρατικό πολίτη».
Αυτή θα έπρεπε να είναι δική σας δήλωση.
Δεν έγινε ποτέ.
Αντίθετα, όταν προχθές σας έφεραν το νόμο «περί νέου ενιαίου μισθολογίου», ρωτήσατε τι πάει να πει «έφεδρος». Οι επιμελητές των λογοτεχνικών αυτών κειμένων σας εξήγησαν: «τους απονέμουμε αξιώματα, κύριε πρόεδρε».
Εσείς τότε αμολήσατε, χωρίς να δακρύσετε,  άλλη μια φαρδιά-πλατιά υπογραφή.
Και να μια καταιγίδα νόμων και υπονόμων για κατώτατους μισθούς, ημερήσιες συμβάσεις, χαράτσια και δεκάτες, επιβολή τέλους ακινήτου σε ανθρώπους με αναπηρία 75% και σε άνεργους,  προκαταβολικές απαλλαγές των υπουργών από κακουργήματα ενάντια στη χώρα.
Κοντέψατε να πάθετε τενοντίτιδα απ’ τις πολλές υπογραφές κι όμως δε διστάσατε να επικυρώνετε, χωρίς να δακρύζετε,  κύριε πρόεδρε.
Κι όταν ξεμπέρδεψαν με τα βραχυπρόθεσμα,  σας έφεραν προς υπογραφή τα ‘μεσοπρόθεσμα’. Το κατοχικό φιρμάνι που επισείει την εσχάτη προδοσία, με μπιτ παρά ξεπούλημα όλου του πλούτου αυτού του κατασπατηλημένου λαού, με υποχρέωσή του, λέει, να συντηρεί τα πουλημένα και να εγγυάται και δάνεια για τους αγοραστές.
Ούτε και τότε δακρύσατε και επιπλέον συνυπογράψατε.   
Από την ώρα που διαβάσαμε για τον πρώτο απελπισμένο που αυτοκτόνησε γιατί δεν άντεξε την απόλυση, την ανεργία, την εξαθλίωση, το άδειο βλέμμα του παιδιού του μέχρι σήμερα, μεσολάβησαν δεκάδες αυτόχειρες. Τι θλιβερή πρωτιά η χώρα του ήλιου, του απέραντου γαλάζιου, του τουριστικού μύθου να είναι σήμερα πρώτη σε αυτοκτονίες σε όλη την Ευρώπη.
Ούτε όμως και γι αυτό δε δακρύσατε ποτέ, κύριε πρόεδρε.
Και όταν τα χημικά και τα δακρυγόνα πνίγουν  την Αθήνα και τρέχουν  ποτάμια τα  δάκρυα αυτών που  επιμένουν να μην αυτοκτονούν και να διεκδικούν το δικαίωμα τους στη ζωή, και το χαμένο γέλιο των παιδιών τους,
τι σόι μόνωση έχει το προεδρικό μέγαρο, ώστε να μην τρέχει ένα δικό σας δάκρυ, κύριε πρόεδρε;
Είχατε τρεις επιλογές: τη συνενοχή, την άρνηση να επικυρώσετε  όλη αυτή την αντισυνταγματική, δηλητηριώδη νομοκαταιγίδα και – αν σας ήταν δύσκολο να προκαλέσετε πολιτειακό ζήτημα –  την ηρωική έξοδο, με μια αξιοπρεπή παραίτηση.
Ας αφήνατε κάποιον, που δεν πολέμησε τους Ναζί, να υπογράφει τον ένα θάνατο μετά τον άλλο. Κάνατε τις επιλογές σας.
Δεν θέλω να λαϊκίζω, κύριε πρόεδρε, όμως όταν χτες αναφερθήκατε στη συμμετοχή σας στο αντιναζιστικό αγώνα, σκεφθήκατε  πόσες χιλιάδες, από τους τότε συναγωνιστές σας, έφαγε η εξορία, ο ταγματασφαλίτης, τα βασανιστήρια; Πόσοι έμειναν ανώνυμοι, θαμμένοι για πάντα στον ομαδικό τάφο του  Άγνωστου στρατιώτη; Πόσοι από αυτά τα «τιμημένα γηρατειά» πρέπει σήμερα να επιλέξουν ανάμεσα στο φαΐ και το φάρμακο γιατί η σύνταξή τους δε φτάνει; Ότι για τους ανθρώπους αυτούς που δούλεψαν σκληρά,  η δική σας ετήσια αμοιβή των 447.000 ευρώ αγγίζει τα νούμερα των συμπαντικών μετρήσεων;
Σκεφθείτε   μόνο ότι για το συνταξιούχο των 500 ευρώ –  που με τη δική σας πάλι υπογραφή ξεπερνά το αφορολόγητο των 5000 – η ετήσια αμοιβή σας αντιστοιχεί σε 75 χρόνια πεντακοσάρικου.
Αν δακρύζατε για όλα αυτά ή γιατί ανθρώπινα αισθανθήκατε  πολύ τυχερός, κατανοητό, κύριε πρόεδρε. Θυμηθείτε μόνο από την αστείρευτη λαϊκή θυμοσοφία πως «τα στερνά τιμούν τα πρώτα».
Αν κλαίγατε γιατί είδατε κι εσείς το παιδί στο αναπηρικό καρότσι να αποστρέφει το κεφάλι και τον έφηβο να φασκελώνει τους κομισάριους της εξέδρας που τους χαντακώνουν τη ζωή, θα ήταν τιμή σας.
Και τέλος –  γιατί η πολλή κλαυσιλογία καταντάει αηδία –  μην ντρέπεστε για μας, κύριε πρόεδρε. Κρατείστε τη ντροπή και μοιραστείτε  την μ’  αυτούς που  επισκέπτονται το προεδρικό μέγαρο για μια καινούργια υπογραφή που αφορά στο ξεπούλημα της χώρας και την ερήμωση του λαού.
Δε ζητήσαμε από τους πατεράδες και παππούδες μας να πολεμήσουν το Δ’ Ράιχ και τους σημερινούς δωσίλογους γιατί αυτό αντιστοιχεί σε μας. Δεν τους ζητάμε όμως να παίξουν και το ρόλο του Αβραάμ.
Δεν είμαστε πρόβατα και δεν θα πάμε ποτέ εκούσια στο σφαγείο.
Και, κύριε πρόεδρε, θυμηθείτε πως όποιος μετράει πρόβατα, στη γλώσσα του Αισχύλου, θα ‘χει τον ύπνο του Αγαμέμνονα.

Νίνα Γεωργιάδου
Κάλυμνος, 29-10-11

Κυριακή 30 Οκτωβρίου 2011

Βρετανία: Η εργατική τάξη πάει στην κόλαση

Οι ταραχές του Αυγούστου στην Αγγλία ίσως προμηνύουν τα χειρότερα: Είναι το αποτέλεσμα σχεδόν 30 ετών προμελετημένης καταστροφής ενός τρόπου ζωής και εργασίας που είχε θέσεις ακόμη και για τους λιγότερο μορφωμένους νέους των πόλεων. Τον Αύγουστο που πέρασε, τέσσερις ημέρες άγριων ταραχών και λεηλασιών τρομοκράτησαν πόλεις σε ολόκληρη την Αγγλία.Η ειρήνη σύντομα αποκαταστάθηκε στους δρόμους, η χώρα όμως κυριεύθηκε από οργισμένες αντιδράσεις. Στην ημερήσια διάταξη βρέθηκε ο επιθετικός προσδιορισμός «feral» (κτηνώδης, άγριος, πρωτόγονος): «κτηνώδης νεολαία», «κτηνώδη αποβράσματα», «η κτηνώδης κατώτερη τάξη». Στην «Ντέιλι Μέιλ» της 12ης Αυγούστου 2011, ο Ρίτσαρντ Λίτλετζον περιέγραφε τους ταραξίες ως «μια αγέλη λύκων σχηματισμένη από αδέσποτα αλητάκια του υποβαθμισμένου κέντρου της πόλης», τα οποία απαιτούσε να σκοτώσουν με ροπαλιές, «όπως τις μικρές φώκιες».


Μέσα σε ένα τόσο τεταμένο κλίμα, η υπό τους Συντηρητικούς κυβέρνηση συνασπισμού του Ντέιβιντ Κάμερον πρότεινε εκείνοι που καταδικάζονται για ταραχές και λεηλασίες να εκδιώκονται από τα διαμερίσματα των δήμων όπου στεγάζονται με χαμηλό ενοίκιο (μαζί με τις οικογένειές τους, κάτι που ξεκάθαρα αποτελεί συλλογική τιμωρία), και να χάνουν κάθε κοινωνικό επίδομα. Η πρόταση αυτή συνέδεσε την κοινωνική αναταραχή με το κοινωνικό υπόβαθρο και έθεσε ένα προηγούμενο: αν είσαι φτωχός και διαπράξεις αδίκημα, θα τιμωρηθείς δύο φορές.


«Μητέρα δύο παιδιών, που δεν ενεπλάκη στις ταραχές, καταδικάστηκε σε ποινή ΠΕΝΤΕ μηνών για αποδοχή σορτς, προϊόντος λεηλασίας από κατάστημα», θριαμβολογούσε μήνυμα στον λογαριασμό Twitter της Αστυνομίας του Ευρύτερου Μάντσεστερ. «Δεν υπάρχουν δικαιολογίες!» (Η ποινή της αργότερα ακυρώθηκε). Δύο νεαροί καταδικάστηκαν σε τέσσερα χρόνια φυλάκιση για τη μέσω Facebook υποκίνηση ταραχών σε εστιατόριο, οι οποίες όμως ποτέ δεν έλαβαν χώρα.


ΔΥΟ ΜΕΤΡΑ


Το 2009, το βρετανικό πολιτικό κατεστημένο κλονίστηκε όταν αποκαλύφθηκε ότι κάποιοι βουλευτές συστηματικά υπεξαιρούσαν δημόσιο χρήμα, όμως μόλις τρεις κατέληξαν στη φυλακή. Οταν αποκαλύφθηκε ότι ο βουλευτής των Εργατικών Τζέραλντ Κάουφμαν είχε απαιτήσει και λάβει 8.750 λίρες στερλίνες (περίπου 10.000 ευρώ) για μια τηλεόραση Bang & Olufsen, του ζητήθηκε η επιστροφή του ποσού. Οταν ο Νίκολας Ρόμπινσον, 23 ετών, χωρίς προηγούμενες καταδίκες, έκλεψε από ένα λεηλατημένο κατάστημα ένα κιβώτιο με εμφιαλωμένα νερά, αξίας 3,50 λιρών στερλινών (περίπου 4 ευρώ), καταδικάστηκε σε φυλάκιση έξι μηνών.


Μία από τις αρχικές δηλώσεις του Κάμερον έμοιαζε διατυπωμένη στη γλώσσα της αριστεράς: «Τα κοινωνικά προβλήματα, που επί δεκαετίες είχαν αφεθεί να κακοφορμίσουν, εξερράγησαν στα χέρια μας». Δεν αναφερόταν όμως στη φτώχεια ή στην ανεργία. Μεμφόταν μια «μακρόσυρτη ηθική κατάπτωση». Με την αντίδραση στις ταραχές να του προσφέρει ένα ακροατήριο πιο δεκτικό απ' ό,τι συνήθως, ισχυρίστηκε ότι η ρίζα του προβλήματος ήταν «παιδιά χωρίς πατεράδες, σχολεία χωρίς πειθαρχία και επιβραβεύσεις χωρίς προσπάθεια».


Οι ταραχές έδωσαν την ευκαιρία να μεσουρανήσει η καρικατούρα του «τσαβού» (ο Φραν Χίλι, τραγουδιστής του ροκ συγκροτήματος Τράβις, αποκάλεσε την αναταραχή «Τσαβική Ανοιξη», παραπέμποντας στην «Αραβική Ανοιξη»).
Ο όρος «τσαβός» (chav) -πιθανώς από τη λέξη παιδί στη γλώσσα των Ρομά, που είναι chaavi- διαδόθηκε ευρέως στη Βρετανία μετά το 2004.
Η πρώτη του είσοδος στα λεξικά έγινε με τον ορισμό «νεαρός της εργατικής τάξης ντυμένος με αθλητικές φόρμες», σύντομα όμως απέκτησε εμπαθή τόνο και ταξική προκατάληψη, υποδηλώνοντας αντικοινωνική συμπεριφορά, αναξιοπρέπεια, βλακεία, φτηνό γούστο και ανεξέλεγκτα μεθύσια.


Επινοήθηκαν αρκτικόλεξα, όπως «Council Housed Associated Vermin» (αποβράσματα που στεγάζονται σε δημοτικά διαμερίσματα) και η ιστοσελίδα ChavTowns απέρριπτε ολόκληρες κοινότητες της εργατικής τάξης ως «τσαβικές». Οι θετικές αναπαραστάσεις των μελών της εργατικής τάξης εξαφανίστηκαν σε μεγάλο βαθμό από τα μέσα ενημέρωσης και την τηλεόραση, ενόσω οι καρικατούρες των «τσαβών» ευδοκιμούσαν: η πιο διάσημη ήταν η Βίκι Πόλαρντ της κωμικής σειράς «Little Britain», λευκή ανύπαντρη μητέρα από την εργατική τάξη και τόσο ανόητη ώστε ανταλλάσσει ένα από τα πολλά παιδιά της με ένα cd του συγκροτήματος Westlife.


Η διακωμώδηση των «τσαβών» ήρθε στο προσκήνιο αφότου δημοσιογράφοι και πολιτικοί άρχισαν να ισχυρίζονται ότι όλοι οι Βρετανοί ανήκουν πλέον στη μεσαία τάξη, με μία μεγάλη εξαίρεση. Καθώς το φιλόδοξο κομμάτι της εργατικής τάξης υποθετικώς αστικοποιήθηκε, ό,τι απόμεινε από την παλιά εργατική τάξη μετατράπηκε σε άχρηστο κατακάθι. Ο επιφανής δεξιός δημοσιογράφος Σάιμον Χέφερ το έθεσε κάπως έτσι: «Κάτι που αποκαλούνταν ευυπόληπτη εργατική τάξη έχει σχεδόν εξαφανιστεί. Εκείνο που οι κοινωνιολόγοι αποκαλούσαν εργατική τάξη, στις μέρες μας συνήθως δεν εργάζεται καθόλου, αλλά συντηρείται από το κράτος πρόνοιας» .


ΟΙ ΝΕΟΙ ΠΑΡΙΕΣ


Ηταν μια θεωρία που υιοθετήθηκε ευρέως από τη βρετανική ελίτ.
Για τη δεξιά, η εξαίρεση στη Βρετανία της μεσαίας τάξης ήταν η κατώτερη τάξη. Βασική πηγή έμπνευσης ήταν οι θεωρίες του αμερικανού πολιτικού ψευδο-επιστήμονα Τσαρλς Μάρεϊ: η κατώτερη τάξη προέκυψε από τα πολλά παιδιά που γεννούν οι ανύπαντρες μητέρες (με τις οικογένειες χωρίς πατέρα να θεωρούνται υπεύθυνες για τις πρόσφατες ταραχές -και η θεωρία αυτή επανέκαμψε). Οταν ο Τόνι Μπλερ διακήρυττε «όλοι ανήκουμε πια στη μεσαία τάξη», εξαιρούνταν οι Νέοι Εργατικοί ως «κοινωνικά αποκλεισμένοι». Οπως μου το είχε θέσει ο Μάθιου Τέιλορ, πρώην επικεφαλής στρατηγικού σχεδιασμού του Μπλερ, η έννοια υποδήλωνε ότι «ότι εγώ αποκλείω τον εαυτό μου, ότι υπάρχει μια διαδικασία, ότι η συμπεριφορά μου αντανακλάται στην κοινωνική μου κατάσταση». Οσοι βρέθηκαν αποκλεισμένοι από τη Βρετανία της μεσαίας τάξης δεν είχαν κανέναν να κατηγορήσουν πέρα από τον εαυτό τους.


Πρόκειται για τον θρίαμβο των Συντηρητικών κυβερνήσεων της Μάργκαρετ Θάτσερ τη δεκαετία του 1980: κυβερνήσεις οι οποίες εξαπέλυσαν την επανάσταση της ελεύθερης αγοράς που μετασχημάτισε τη Βρετανία. Η Θάτσερ κάποτε ισχυρίστηκε ότι «στην πραγματικότητα δεν έχει απομείνει πρωτογενής φτώχεια σε αυτή τη χώρα»· όπου υπήρχε φτώχεια, υπήρχε επειδή οι άνθρωποι «δεν ξέρουν πώς να προϋπολογίσουν την οικονομική τους δραστηριότητα, δεν ξέρουν πώς να ξοδέψουν τα κέρδη τους, κι έτσι το μόνο που τους απομένει είναι το πραγματικά σκληρό, δομικό ελάττωμα του χαρακτήρα και της προσωπικότητας». Οι παραδοσιακοί πυλώνες της εργατικής τάξης της Βρετανίας βρέθηκαν στο στόχαστρο: βιομηχανίες που συντηρούσαν ολόκληρες κοινότητες (όπως ανθρακωρυχεία, ναυπηγεία και εργοστάσια), θεσμοί (όπως τα εργατικά σωματεία και η δημοτικά επιδοτούμενη στέγαση) και αξίες (όπως η αλληλεγγύη) απορρίφθηκαν συλλήβδην για χάρη ενός άγριου ατομισμού. Η υπερηφάνεια και η ταυτότητα της εργατικής τάξης σφυροκοπήθηκαν άγρια.


Ο αντίκτυπος στις ευρύτερες κοινωνικές στάσεις είναι έκτοτε σημαντικός. Σε μια πρόσφατη έρευνα της εταιρείας συμβούλων Britain Thinks, το 71% των ερωτηθέντων θεώρησε ότι ανήκει στη μεσαία τάξη . «Πρώτη φορά είδα τον χαρακτηρισμό "εργατική τάξη" να χρησιμοποιείται ως στίγμα, εξομοιωμένον με άλλες ταξικά θεμελιωμένες υβριστικές εκφράσεις, όπως τσαβός», ανέφερε η δημοσκόπος Ντέμπορα Μάτινσον. Το ποσοστό αυτό συμπεριελάμβανε πολλούς που, με βάση τα περισσότερα αντικειμενικά κριτήρια, θα κατατάσσονταν στην εργατική τάξη, οι οποίοι όμως δεν επιθυμούσαν να συσχετιστούν με μια δαιμονοποιημένη κοινωνική κατηγορία κι έτσι αντ' αυτής επέλεξαν την πιο «κομψή» μεσαία τάξη. Μεταξύ της μικρής μειοψηφίας -μόλις 24%- που αυτοπροσδιορίστηκε ως ανήκουσα στην εργατική τάξη, διάχυτη ήταν η αίσθηση ότι δεν υπήρχαν και πολλά που τους έκαναν να αισθάνονται υπερήφανοι: σήμαινε απλώς ότι ήταν φτωχοί. Η κατάταξη στην εργατική τάξη ήταν κάτι από το οποίο οι περισσότεροι ήθελαν να απομακρυνθούν ή να ξεφύγουν.


Η ψευδής διχοτόμηση μεταξύ «μεσαίας τάξης» και «τσαβών» έχει τεχνητά αφαιρέσει από την εικόνα την πραγματική εργατική τάξη. Κάτι τέτοιο δεν σημαίνει ότι η εργατική τάξη δεν έχει αλλάξει. Πάνω από επτά εκατομμύρια άνθρωποι εργάζονταν στον τομέα της μεταποίησης το 1979· σήμερα είναι μόλις πάνω από 2,5 εκατομμύρια. Πλέον, είναι πολύ λιγότερο πιθανό κάποιος να δουλεύει σε ναυπηγείο, ανθρακωρυχείο ή εργοστάσιο· σήμερα υπάρχουν τηλεφωνικά κέντρα, σουπερμάρκετ και γραφεία. Η δουλειά είναι πιο καθαρή, λιγότερο επίπονη και εμποδίζει λιγότερο την απασχόληση των γυναικών· όμως είναι πιο επισφαλής, συχνά με χαμηλότερη υπόληψη και με συγκριτικά χαμηλότερη αμοιβή. Ενα σουπερμάρκετ δεν μπορεί να μετατραπεί στην καρδιά μιας κοινότητας, όπως συνέβαινε κάποτε με τα εργοστάσια ή τα ανθρακωρυχεία.


Η κατάρρευση της βιομηχανίας είχε σαρωτικές επιπτώσεις στον κοινωνικό ιστό της Βρετανίας. Καθώς υπήρχε έλλειψη σταθερών θέσεων εργασίας που θα γέμιζαν το κενό, πολλές κοινότητες της εργατικής τάξης ποτέ δεν ανέκαμψαν. Ο αριθμός των εκτός εργασίας -με επίδομα ανεργίας ή αναπηρίας- παρέμεινε σταθερά υψηλός στις πρώην βιομηχανικές περιοχές. Οι νεαροί άνδρες της εργατικής τάξης κάποτε μπορούσαν να παρατήσουν το σχολείο στα 16 τους και να ξεκινήσουν μια αξιοπρεπώς αμειβόμενη μαθητεία σε κάποιο εργοστάσιο. Ηταν η πύλη προς μια αξιοσέβαστη εργασία και μια πηγή αυτοεκτίμησης, που βοηθούσε το χτίσιμο μιας ολοκληρωμένης ζωής. Αυτά ακριβώς σκότωσε η θατσερική αποβιομηχάνιση. Η νεανική ανεργία σήμερα βρίσκεται σε επίπεδα ρεκόρ: περισσότεροι από ένας στους πέντε νέους ηλικίας 18 έως 25 βρίσκεται εκτός εργασίας. Ακόμη και πολλοί από εκείνους που στάθηκαν αρκετά τυχεροί ώστε να βρουν δουλειά, υποφέρουν από βαθιά οικονομική ανασφάλεια, εξαιτίας της ελαστικοποίησης της βρετανικής αγοράς εργασίας. Αυτή τη στιγμή υπάρχουν 1,26 εκατομμύρια άνθρωποι που, αδυνατώντας να βρουν δουλειά με κανονικό ωράριο, αναγκάστηκαν να συμβιβαστούν με τη μερική απασχόληση. Υπάρχουν επιπλέον 1,5 εκατομμύρια προσωρινά απασχολούμενοι, οι οποίοι μπορούν να προσληφθούν και να απολυθούν με διορία μιας ώρας, πληρώνονται λιγότερο για να κάνουν την ίδια δουλειά και στερούνται δικαιώματα όπως επίδομα αδείας και αποζημίωση σε περίπτωση απόλυσης.


Ακόμη και πριν από τις ταραχές, οι νεαροί της εργατικής τάξης διακινδύνευαν να χαρακτηριστούν «κτηνώδεις». Γνωρίζουμε όντως ότι είναι πιο πιθανό να εκδηλωθεί αντικοινωνική συμπεριφορά και εγκληματική δραστηριότητα σε φτωχότερες κοινότητες . Ετσι, καθώς τόσο πολλοί άνθρωποι στερούνται ένα ασφαλές μέλλον, δεν είναι να απορεί κανείς πως μια μειοψηφία θα αντιδράσει αρνητικά. Μια έρευνα που έγινε το 2009 για λογαριασμό του Prince's Trust, του φιλανθρωπικού ιδρύματος που ίδρυσε ο πρίγκιπας Κάρολος, διαπίστωσε ότι οι νεαροί άνεργοι είχαν μεγαλύτερες πιθανότητες να υποφέρουν από άγχος, κατάθλιψη και τάσεις αυτοκτονίας.


ΑΝΕΡΓΟΙ ΚΑΙ ΝΕΟΙ


Οι περισσότεροι από εκείνους που δικάστηκαν μετά τις ταραχές ήταν κάτω των 24 ετών· η πλειονότητά τους είναι άνεργοι· οι περισσότεροι άντρες. Στο Τότεναμ, όπου ξέσπασαν οι πρώτες ταραχές, υπάρχουν 34 άνεργοι για κάθε θέση εργασίας. Οι ταραξίες αντιπροσωπεύουν μια πολύ μικρή μερίδα των νεαρών φτωχών της Βρετανίας. Οι επικριτές ανταπαντούν ότι οι περισσότεροι άνεργοι και φτωχοί ούτε που θα σκέπτονταν ποτέ να προκαλέσουν ταραχές και λεηλασίες -και έχουν δίκιο. Το μόνο όμως που απαιτείται προκειμένου να προκληθεί χάος είναι μια μικρή μειοψηφία η οποία να αισθάνεται ότι δεν έχει κανένα μέλλον.


Οι ταραχές του Αυγούστου δεν ήταν κάποια μεγαλειώδης εξέγερση των φτωχών και των απόκληρων: πιο πολύ υπέφεραν εξαιτίας τους όσοι ζουν στις φτωχότερες κοινότητες της εργατικής τάξης. Οι φτωχοί εναντίον των φτωχών; Χρήσιμος αυτός ο διχασμός για την όποια εξουσία -και δεν πρόκειται για καινούρια ιδέα. Οι αποκαλύψεις του σκανδαλοθηρικού τύπου για μετανάστες που ζούσαν σε συνθήκες πολυτέλειας εδώ και πολύ καιρό, υποδαυλίζουν τον θυμό και τη δυσφορία, ειδικά μεταξύ των πέντε εκατομμυρίων ανθρώπων που βρίσκονται στις λίστες αναμονής για τα φθηνά δημοτικά διαμερίσματα. Είναι εύκολο να εξοργίσεις όσους είναι σε χαμηλά αμειβόμενες, άχαρες δουλειές, με ισχυρισμούς ότι υπάρχουν απατεώνες που παίρνουν επιδόματα για να ζουν χωρίς να δουλεύουν -ακόμη και σε μια χώρα όπου οι σχετικές με την πρόνοια απάτες κοστίζουν 1,2 δισ. λίρες στερλίνες, έναντι των 70 δισ. της φοροδιαφυγής, κυρίως εκ μέρους των μεγάλων επιχειρήσεων. Ομως αυτές οι ταραχές θα προκαλέσουν ακόμα βαθύτερους διχασμούς στις κοινότητες της εργατικής τάξης, αποσπώντας την προσοχή από τα ολοένα διογκούμενα πακέτα αμοιβών των πλουσίων .


Τα άμεσα επακόλουθα κάθε άλλο παρά ευοίωνα είναι. Ο φόβος και το μίσος απέναντι σε μια «κτηνώδη κατώτερη τάξη» ανέβηκαν κατά αρκετές βαθμίδες. Η όποια συμπάθεια για τους φτωχούς και τους ανέργους υπονομεύεται σε μια εποχή οικονομικής κρίσης. Η βία ήταν τρομακτική. Ομως ίσως μόλις να γίναμε μάρτυρες ενός σκοτεινού προμηνύματος πολύ χειρότερων γεγονότων.
 
Του OWEN JONES

Σάββατο 29 Οκτωβρίου 2011

Απρόβλεπτες πολιτικές εξελίξεις μετά την νίκη του Ολυμπιακού επί της Ντόρτμουντ.

Αν ο Ολυμπιακός ήταν ο Γιωργάκης… τότε θα είχε διαπραγματευθεί σκληρά και.. πατριωτικά για το ύψος των γκολ που θα δεχόταν και θα καμάρωνε: «Πετύχαμε η Ντόρτμουντ να συμφωνήσει να πετύχει μόνο 9 γκολ.
Τρία στο Καραϊσκάκη κι έξι στη Γερμανία. Δεν είναι αυτό επιτυχία;»



Επειδή όμως ο Ολυμπιακός δεν είναι Γιωργάκης, νίκησε με 3-1, πυροδοτώντας θύελλα αντιδράσεων.


Η τρόικα αποχώρησε από την Αθήνα, αφήνοντας να εννοηθεί πως η νίκη του Ολυμπιακού δημιουργεί προβλήματα στην εκταμίευση της 6ης δόσης.


Ο υπουργός Ευάγγελος Βενιζέλος, σε έκτακτη συνέντευξη τύπου δήλωσε πως θα φορολογηθούν τα τρία γκολ του Ολυμπιακού.
Σε σχετική ερώτηση δημοσιογράφου, απάντησε ότι το νέο «Ολυμπιακό» φορολογικό νομοσχέδιο θα έχει αναδρομική ισχύ και θα φορολογηθούν και τα έξι γκολ που είχε βάλει στη Λεβερκούζεν. Επιπλέον κάθε φίλαθλος του Ολυμπιακού θα κληθεί να πληρώσει μια έκτακτη εισφορά 300 ευρώ, η οποία θα αυξηθεί σε ενδεχόμενη νέα καλή εμφάνιση της ομάδας.


Ο Αλέξης Παπαχελάς στο κύριο άρθρο της Καθημερινής με τον τίτλο «Δυο πόρτες έχει η ζωή», επισημαίνει: «Δυο δρόμοι ανοίγονται τώρα μπροστά στον Ολυμπιακό: Μια νίκη που θα οδηγήσει σε κρίση τις σχέσεις μας με τους παραδοσιακούς Γερμανούς συμμάχους μας ή μια ήττα με σκορ 4-1 που θα δώσει ώθηση στις σχέσεις φιλίας και θα οδηγήσει σε γερμανικές επενδύσεις στην κατεύθυνση της πράσινης ανάπτυξης.»


Οι 32 διανοούμενοι καλούν τους παίκτες του Ολυμπιακού να «τολμήσουν να χάσουν για την πατρίδα».


Σε νέα παρέμβαση τους, οι Ραγκούσης, Λοβέρδος και Διαμαντοπούλου καλούν την κυβέρνηση να τσακίσει τη συντεχνία του Ολυμπιακού. «Κι εγώ είμαι Ολυμπιακός», δήλωσε ο κ. Λοβέρδος, «αλλά υπάρχουν και όρια: Δεν μπορείς σε αυτή την κρίσιμη φάση να νικάς μια γερμανική ομάδα».


Το περιοδικό Focus τα βάζει με τον Χολέμπας, που τον αποκαλεί «γενίτσαρο». «...Ας αποφασίσει επιτέλους αυτός ο ‘κύριος’ που έμαθε ποδόσφαιρο με τα λεφτά των Γερμανών φορολογουμένων, με ποιούς είναι!» Στο εξώφυλλο του περιοδικού με κύριο τίτλο «Εμείς τον ταΐσαμε, αυτός μας πρόδωσε -Το γκολ της ντροπής» εικονίζεται ο παίκτης του Ολυμπιακού ως Ιούδας που φιλά τη Μέρκελ στο μάγουλο (μπλιάχ!).


Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας κάλεσε τον Ερνέστο Βαλβέρδε για εξηγήσεις.


Ο Πάσχος Μανδραβέλης σε πύρινο άρθρο του στην Καθημερινή καταγγέλλει:


«...Το χειροκρότημα των φιλάθλων του Ολυμπιακού για τη νίκη επί της Ντόρτμουντ είναι το τελευταίο βήμα αποσύνθεσης του συμβολαίου που διέπει όλες τις κοινωνίες. Σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης οι κοινωνίες οργανώνονται με κανόνες. Δεν είναι δυνατόν να ακούγονται στο γήπεδο συνθήματα όπως ‘έτσι γ... αυτοί που σας χρωστάνε’!


Όταν οι φίλαθλοι φτάνουν να επικροτούν μαζικά αυτή την αντίληψη μπορεί κάποιος να αντιληφθεί το μέγεθος του προβλήματος που έχει η κοινωνία...»


Από τη συχνότητα του ΣΚΑΙ, ο Άρης Πορτοσάλτε ξεκινά Μαραθώνιο για να διορθώσει το πλήγμα που δέχτηκε ο τουρισμός της χώρας από τη νίκη του Ολυμπιακού: «Δεν είναι δυνατόν να τους ρεζιλεύεις στο γήπεδο και μετά να τους ζητάς να επισκεφθούν τη χώρα. Για να μη μιλήσουμε για τα εμπρηστικά συνθήματα που στρέφονται εναντίον ενός λαού που πάντα στάθηκε δίπλα μας!»


Η Άνγκελα Μέρκελ από την πλευρά της έκανε οργισμένες δηλώσεις, καταλήγοντας: «...Απορώ πως οι δήθεν δεινοπαθούντες Έλληνες κατάφεραν να χορέψουν στο ταψί την πρωταθλήτριά μας επί 90 λεπτά. Σας έδωσαν αυτοί οι παίκτες την εικόνα πεινασμένων ανθρώπων; Νομίζω ότι η Κυβέρνηση θα πρέπει να τους σφίξει και άλλο το ζωνάρι...»


Οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ συμφώνησαν και με αίτημα τους στην Καγκελάριο (τους) ζήτησαν να φέρει προς ψήφιση νόμο που θα απαγορεύει στις ελληνικές ομάδες να κερδίζουν τις γερμανικές. Η Λούκα Κατσέλη διαφοροποιήθηκε δηλώνοντας πως πρέπει να εξαιρεθούν οι ομάδες Γ' και Δ' Εθνικής...


ΥΓ. Πάντως, σύμφωνα με ανακοίνωση της αστυνομίας που επιβεβαιώθηκε και από το κεντρικό δελτίο ειδήσεων του MEGA, ο Ολυμπιακός δεν νίκησε, αλλά έχασε με 3-1....


Του Κώστα Στοφόρου

Παρασκευή 28 Οκτωβρίου 2011

28η Οκτωβρίου '40 ΟΧΙ - 28η Οκτωβρίου '11 ΝΑΙ

«Είχε οργανωθεί, κατά τη διάρκεια του αγώνος, υπηρεσία μεταγγίσεως αίματος απ’ τον Ερυθρό Σταυρό της Ελλάδος. Είχα ένα φίλο γιατρό σ’ αυτή την υπηρεσία και πήγαινα κάπου-κάπου να τον δω και να τα πούμε. Ο κόσμος έκαμε κάθε μέρα ουρά γιά να δώσει το αίμα του για τους τραυματίες μας. Ήταν εκεί νέοι, κοπέλες, γυναίκες, μαθητές, παιδιά που περίμεναν τη σειρά τους. 
Μία μέρα, λοιπόν, ο επί της αιμοδοσίας φίλος μου γιατρός, είδε μέσα 
στη σειρά των αιμοδοτών που περίμεναν, να στέκεται και ένα γεροντάκι. 

- Εσύ, παππούλη, του είπε ενοχλημένος, τι θέλεις εδώ; 

Ο γέρος απάντησε δειλά: 

- Ήρθα κι εγώ, γιατρέ, να δώσω αίμα. 

Ο γιατρός τον κοίταξε με απορία και συγκίνηση. Ο γέρος παρεξήγησε το 
δισταγμό του. Η φωνή του έγινε πιο ζωηρή. 

- Μη με βλέπεις έτσι, γιατρέ μου. Είμαι γερός, το αίμα μου είναι 
καθαρό, και ακόμα ποτές μου δεν αρρώστησα. Είχα τρεις γιους. 
Σκοτώθηκαν και οι τρεις εκεί πάνω. Χαλάλι της πατρίδας. Όμως μου 
είπαν πως οι δύο, πήγαν από αιμορραγία. Λοιπόν, είπα στη γυναίκα μου,
θα ‘ναι κι άλλοι πατεράδες, που μπορεί να χάσουν τα παλληκάρια τους, 
γιατί δεν θα έχουν οι γιατροί μας αίμα να τους δώσουν. Να πάω να δώσω κι εγώ το δικό μου. Άιντε, πήγαινε γέρο μου, μου είπε κι ας είναι γιά την ψυχή των παιδιών μας. Κι εγώ σηκώθηκα και ήρθα».
 



Απόσπασμα από την ομιλία του Στρατή Μυριβήλη  στην Ακαδημία Αθηνών 
(28η Οκτωβρίου 1960)

Πέμπτη 27 Οκτωβρίου 2011

Μικρό κανόνι εκρέπαρε και ξαρματώθη κάστρο


Στα μέσα Σεπτεμβρίου του 1937, πριν από εβδομήντα τέσσερα χρόνια, έκανε μια εθελούσια πτήση από τον βράχο του Ακροκόρινθου ο Ιωάννης Συκουτρής, ένας νεότατος και ιδιοφυής κλασικός φιλόλογος, θύμα του φθόνου, της μιζέριας και της υποκριτικής κοινωνίας της Ελλάδας, την εποχή που ο σπιθαμιαίος δικτάτορας παιάνιζε τον τρίτο ελληνικό πολιτισμό, τρομάρα του.

Θα μου πείτε πώς το θυμήθηκα αυτό το αποτρόπαιο για την πνευματική ζωή του τόπου γεγονός, σήμερα. 

Αλίμονο, σήμερα πιο επίκαιρο ηχεί αυτό που ο καθηγητής και ακαδημαϊκός τότε Σωκράτης Κουγέας είχε εκφράσει αλληλέγγυος εν ζωή με τον Συκουτρή, στον επικήδειο λόγο του. «Μικρό κανόνι εκρέπαρε και ξαρματώθη κάστρο», στίχο από ένα μανιάτικο μοιρολόγι, ένα από κείνα που ο Κουγέας είχε συλλέξει σε μια σπουδαία του συλλογή.Πράγματι οι μικρόψυχοι της εποχής, συνάδελφοι εν πανεπιστημίω, δημοσιογράφοι και άλλοι επιστρατευμένοι συκοφάντες από όλα τα κοινωνικά στρώματα ήταν ένα άθλιο κανονάκι της φωτιάς, που όμως σώριασε έναν γίγαντα της επιστήμης.


Ο Συκουτρής, φιλόλογος ολκής, που σε ηλικία που άλλοι σπάνε μόλις το αυγό και ξεμυτίζουν στον επιστημονικό χώρο, είχε διαπρέψει στη Γερμανία. Είχε εκλεγεί καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Πράγας, θέση που δεν δέχτηκε γιατί ήθελε να προσφέρει τις γνώσεις του και τα παιδαγωγικά του οράματα στην πατρίδαδιορίστηκε υφηγητής στη Φιλοσοφική Σχολή Αθηνών αλλά δεν ψηφίστηκε ως καθηγητής γιατί έπεσαν οι ψύλλοι να τον φάνε.

Σήμερα που το πανεπιστήμιο, όπως όλοι οι θεμελιώδεις θεσμοί της κοινωνίας μας, περνάει κρίση και τα οργανωμένα συντεχνιακά συμφέροντα πετροβολούν, όπως οι γνωστοί άγνωστοι κουκουλοφόροι, κάθε προσπάθεια για προσαρμογή του τουλάχιστον στα προ πεντηκονταετίας ισχύοντα στα πανεπιστήμια της Ευρώπης, της Αμερικής, της Ασίας και της Αφρικής, είναι πρόσφορο και αναγκαίο απαιτητικά να ανατρέξουμε στον διωγμό που υπέστη ο Συκουτρής, συμβολικό παράδειγμα, όσων άλλων δασκάλων, συγγραφέων, καλλιτεχνών που τράβηξαν του λιναριού τα πάθη, υπερασπιζόμενοι αξίες, ιδέες, πρωτοπόρες γνώσεις. 

Να θυμηθούμε τον Ροΐδη και τους διωγμούς για την «Πάπισσα Ιωάννα», τον αφορισμό του Λασκαράτου, τους προπηλακισμούς του Ψυχάρη, τον απηνή διωγμό και την αυτοκτονία του Καρυωτάκη, τους χυδαίους υπαινιγμούς εναντίον του Καβάφη, τις δίκες και τους διωγμούς του Δελμούζου, του Δ. Γληνού, του Παπανούτσου, τον αφορισμό και την πολεμική λυσσαλέα του Καζαντζάκη, τις απολύσεις από δημόσιες θέσεις του Βάρναλη, του Βάρβογλη, του Παρθένη, τις εξορίες του Κατράκη, του Ρίτσου, του Δεσποτόπουλου, τις καταδίκες σε θάνατο του Αναγνωστάκη, την υποχρεωτική προσφυγιά της Αξιώτη, του Δ. Χατζή, του Μακρή, του Σεβαστίκογλου, του σκηνοθέτη Γιαννίδη, του Λουντέμη.

Και να ήταν μόνο το κράτος της Δεξιάς, δικτατορικό ή αστικό, που γινόταν αστυφύλακας ιδεών και βασανιστής ιδεολόγων. Η δογματική Αριστερά και τα σταλινικά πρότυπα και μιμήματα κυνήγησαν και απομόνωσαν, συχνά εξόντωσαν, αριστερούς διανοουμένους. Ο Κατσαρός, ο Πατρίκιος, ο Αναγνωστάκης, ο Αλεξάνδρου, ο Τσίρκας αντιμετώπισαν άτυπα κομματικά δικαστήρια. Ακόμη και τον Ρίτσο μετά τη Μεταπολίτευση, νεολαίοι μιας ζντανοφικής νοοτροπίας εξαιτίας της δημοσίευσης του εξομολογητικού αυτοβιογραφικού έργου του, τον χαρακτήριζαν σε κομματικά περιοδικά «παρακμιακά μικροαστό»!

Ο Συκουτρής τόλμησε να ταράξει τα νερά της πανεπιστημιακής ραστώνης. Και την εποχή που στη Ρωσία του Στάλιν και στη Γερμανία του Χίτλερ γίνονταν τα πογκρόμ και τα ολοκαυτώματα εναντίον των αντιφρονούντων, των Εβραίων, των Τσιγγάνων και των ομοφυλοφίλων, ο Συκουτρής με νηφαλιότητα, επιστημονική τεκμηρίωση, ποιητική ερμηνευτική φαντασία, αναλύει ένα από τα αριστουργήματα της παγκόσμιας φιλοσοφίας αλλά και λογοτεχνίας. Αφού αναλύει τον αρχαίο έρωτα, τολμά, στο τελευταίο κεφάλαιο της εισαγωγής του να τιτλοφορεί το περιεχόμενο: «Πλατωνικός έρως και χριστιανική αγάπη».

Επιστρατεύτηκαν τα γνωστά γραΐδια, τα λάβαρα και τα εξαπτέρυγα της υποκρισίας, η φαλλοκρατική πατριδοκαπηλική μαφία αλλά και τα χαμαντράκια της εκπαίδευσης και της πανεπιστημιακής κόζα νόστρα. Πώς ν' αντέξει ένας ευαίσθητος δάσκαλος όταν ο κίτρινος Τύπος δημοσίευε καθημερινά τα τηλεγραφήματα των εκδορέων Πατρών, του συλλόγου γονέων, της εφορίας και της εκπαιδευτικής περιφέρειας τάδε και δείνα που καταδίκαζαν τον αναίσχυντο, τον υπερασπιστή των κιναίδων, τον διαφθορέα της νεολαίας, τον άθεο Συκουτρή. Η Ελλάδα έχασε στα 36 χρόνια του μια μεγάλη φερέλπιδα διεθνή επιστημονική προσωπικότητα

Είχα τη μεγάλη τύχη να συζητώ και να συνεργάζομαι με φοιτητές του σεμιναρίου του, σπουδαίους αργότερα φιλολόγους και οι αναμνήσεις τους ήταν όχι απλώς ζώσες, αλλά εγκαυστικές.

Οι ίδιοι άνθρωποι που καταδίωξαν στο Αθήνησι τον Συκουτρή, αργότερα με τη «Δίκη των τόνων» κυνήγησαν τον Ιωάννη Κακριδή και φρόντισαν στα χρόνια που σπούδασα να εξωθήσουν στην επιστημονική εξορία τον σπουδαίο φιλόλογο και λατινιστή Κολακλίδη. Ευτυχώς εκείνος φτάνοντας στις ΗΠΑ γνώρισε στον μεγάλο Γιάκομπσον τον Καβάφη και έκτοτε ο Αλεξανδρινός έγινε ποιητής του 20ού αιώνα.

Του Κώστα Γεωργουσόπουλου

Τετάρτη 26 Οκτωβρίου 2011

Ποιός φοβάται το κούρεμα

"Τι θα σημάνει ένα μεγάλο κούρεμα για τον πολίτη και την χώρα;" Αυτό το ερώτημα έχει σχεδόν αντικαταστήσει την "καλημέρα". Λογικό είναι: Δυο χρόνια τώρα, μέσες άκρες, πολιτικοί και opinion makers μας λένε ότι η διαγραφή μέρους του ελληνικού δημοσίου χρέους (γιατί αυτό σημαίνει "κούρεμα") θα ήταν εθνική καταστροφή. Τώρα που οι ίδιοι, θέλοντας και μη, συζητούν αυτή την εξέλιξη ως αναπόφευκτη, ο κόσμος φοβάται ότι η καταστροφή τελικά ήρθε.

Επειδή η αγωνία είναι διάχυτη, θα πάω κατ´ ευθείαν στο δια ταύτα:

1. Το κούρεμα ήταν αναπόφευκτο από τον Γενάρη του 2010.

2. Η καθυστέρησή του επί δυο σχεδόν χρόνια ζημίωσε την Ελλάδα, φτώχυνε τον μέσο έλληνα, καθυστέρησε την μεταρρυθμιστική διαδικασία στην χώρα μας, συρρίκνωσε ακόμα και μέρος του υγιούς παραγωγικού ιστού, και έβαλε την Ευρώπη σε μια διαδικασία αποδόμησης που απειλεί την Ήπειρό μας. Ακόμα πιο σημαντικό, η διετής καθυστέρηση σημαίνει ότι, αντί η ελληνική κυβέρνηση να χρησιμοποιεί το κούρεμα ως διαπραγματευτικό χαρτί με γνώμονα το συμφέρον της χώρας, σήμερα παρακολουθεί τις διαπραγματεύσεις μεταξύ άλλων μερών που θα προσδιορίσουν το ύψος και την μορφή του κουρέματος και ερήμην των ελληνικών συμφερόντων.

3. Το ύψος του κουρέματος θα κυμανθεί μεταξύ του 60% και του 80%, ανεξάρτητα από το νούμερο που θα ανακοινωθεί αύριο. Μην ξεχνάμε ότι την 21η Ιουλίου είχε αποφασιστεί ότι τα ομόλογα δεν θα κουρευτούν ως προς την ονομαστική τους αξία αλλά απλώς θα επιμηκυνθεί η διάρκεια τους στα 30 χρόνια. Το κούρεμα του 21% που λέγαμε ότι προέκυψε τότε υπολογίστηκε "διαχρονικά", λαμβάνοντας υπ´ όψη τις απώλειες τόκων από την επιμήκυνση. Η διάφορα με το νέο κούρεμα είναι ότι θα κουρευτεί και η ονομαστική αξία. Όπερ μεθερμηνευόμενο, μια διαγραφή του μισού της ονομαστικής αξίας των ομολόγων αντιστοιχεί, διαχρονικά, σε πάνω από 85% κούρεμα.

4. Αν το κούρεμα μπορούσε να γίνει χωρίς να έρθει πακέτο με άλλες εξελίξεις, τότε όσο μεγαλύτερο τόσο καλύτερα για την Ελλάδα και τους έλληνες. Όπως και στην περίπτωση της General Motors η οποία κούρεψε το 90% του χρέους της, το 2009, για να καταφέρει να ξανασταθει στα πόδια της, το κούρεμα δίνει στον υπερχρεωμένο την ευκαιρία της ανάκαμψης.

Οπότε; Το κούρεμα είναι αναπόφευκτο, πρέπει να είναι μεγάλο (για να έχει νόημα) και οι επιπτώσεις του στην ζωή μας, εδώ που φτάσαμε μετά από την διετή  καθυστέρηση, εξαρτάται από το πακέτο εξελίξεων μέσα στο οποίο θα μας έρθει. Ας δούμε τις πιο σημαντικές από αυτές:

Α. Επίπτωση στις τράπεζες: Εξ αρχής, όσοι μας έλεγαν ότι ένα κούρεμα θα ήταν καταστροφικό, επιχειρηματολογούσαν πως θα έπληττε τις τράπεζες (που είναι εκτεθειμένες πράγματι παρά πολύ στο δημόσιο χρέος της χώρας). Ο κόσμος άκουγε αυτό το επιχείρημα, φοβόταν για τις καταθέσεις του, και έτσι απευχόταν το μεγάλο κούρεμα. Άποψη μου ήταν και παραμένει ότι οι τράπεζες είναι πτωχυμένες ανεξάρτητα του κουρέματος και πως όσο πιο γρήγορα επανακεφαλαιωποιηθούν από το EFSF τόσο το καλύτερο. Όσο για τις καταθέσεις, παραμένουν ασφαλείς όσο υπάρχει το ευρωσύστημα και η Γερμανία δεν φεύγει από αυτό. Άρα, το μέγεθος του κουρέματος δεν απειλεί τις καταθέσεις παρά μόνο το δικαίωμα των τραπεζιτών να παραμείνουν στο τιμόνι τραπεζών που πτωχεύσαν υπό την πρωτοκαθεδρία τους. Συμβουλή: Μην αφήνετε τους τραπεζίτες να σας πείθουν πως τα συμφέροντα τους ταυτίζονται με τα δικά σας. Εκείνοι έχουν λόγο να τρέμουν το κούρεμα. Οι καταθέτες όχι.

Β. Επίπτωση στα ασφαλιστικά ταμεία: Πράγματι, τα ασφαλιστικά ταμεία είναι και αυτά εκτεθειμένα στο ελληνικό δημόσιο χρέος και μια μεγάλη διαγραφή του τελευταίου θα εντείνει τα μεγάλα προβλήματα που ήδη αντιμετωπίζουν. Θα μου επιτρέψετε όμως να πω ότι η βιωσιμότητα των ασφαλιστικών  ταμείων θα εξαρτηθεί από την τιθάσευση της ύφεσης. Όσο η απασχόληση μειώνεται, μειώνονται οι εισφορές και τα ταμεία οδηγούνται στην πτώχευση ακόμα και χωρίς κούρεμα. Με απλά λόγια, δεδομένου ότι το κούρεμα είναι αναγκαία, αν και όχι ικανή, συνθήκη για την αντιμετώπιση της κρίσης στην Ελλάδα, το επιχείρημα εναντίον του κουρέματος για χάρη των ταμείων δεν στέκει.

Γ. Επίπτωση στην Ιταλία και στην Ισπανία: Μην ξεχνάμε ότι η ανόητη συμφωνία της 21ης Ιουλίου έριξε στον Καιάδα της Κρίσης τις δυο αυτές χώρες βάζοντας την ευρωζώνη στην τελική ευθεία της αποδόμησης. Το ερώτημα λοιπόν που πρέπει να μας απασχολεί πάνω από όλα αφορά τον αντίκτυπο που θα έχει το νέο ελληνικό κούρεμα στην βιωσιμότητα του Ιταλό-ισπανικου χρέους. Δυο είναι τα σημεία που μας καίνε, ως έλληνες. Πρώτον, η ισχυρή πιθανότητα να προσπαθήσει η Γερμανία να  καταστήσει το ελληνικό κούρεμα τόσο κακό ως προηγούμενο, ώστε να μην περάσει από το μυαλό των Ιταλών ότι ένα δικό τους κούρεμα θα ήταν μια λύση για την γειτονική χώρα. Δεύτερον, η επικείμενη συμφωνία να είναι τόσο σαθρή όσο εκείνη του Ιουλίου που να πυροδοτήσει μια νέα, εκρηκτικότερη φάση της Κρίσης που θα οδηγήσει την ευρωζώνη σε περιπέτειες που δεν θα επιτρέψουν στην Ελλάδα να ανασάνει, όπως θα έπρεπε, από το κούρεμα.

Συμπερασματικά, να μην φοβόμαστε το κούρεμα και να μην θεωρούμε ότι όσο πιο μεγάλο τόσο χειρότερα για εμάς. Το κούρεμα έπρεπε να έχει γίνει πριν δυο χρόνια, ή τουλάχιστον να το έχουμε χρησιμοποιήσει ως διαπραγματευτικό μέσο. Τι θα σημάνει τώρα πια για την καθημερινότητα του πολίτη δεν εξαρτάται από το ποσοστό που θα ανακοινωθεί. Εξαρτάται (1) από τον αντίκτυπο που θα έχει στην Ιταλία και στις Γάλλο-γερμανικές τράπεζες και (2) από το κατά πόσον οι πλεονασματικές χώρες θα προσπαθήσουν να συνδέσουν το κούρεμα με μέτρα που στόχο δεν θα έχουν την βελτίωση της ελληνικής οικονομίας αλλά νέες τιμωρίες για τους έλληνες προς παραδειγματισμό των Ιταλών. Για αυτό τον λόγο, έστω και στην ύστατη αυτή στιγμή καλώ την κυβέρνηση να διανοηθεί, για πρώτη φόρα, να πει ένα μεγάλο ΌΧΙ. Μόνο έτσι το κούρεμα θα δώσει στην χώρα, αντί να της κόψει κι άλλο την, ανάσα που τόσο έχει ανάγκη.



Του Γιάννη Βαρουφάκη

Τρίτη 25 Οκτωβρίου 2011

Το ποντίκι


Κάποια στιγμή ο Τοτός μπαίνει απότομα, χωρίς να χτυπήσει, στο δωμάτιο των γονιών του και βλέπει τον πατέρα του στην άκρη του κρεβατιού να προσπαθεί να βάλει ένα προφυλακτικό.

Ο πατέρας του τρομάζει, ντρέπεται και για να κάνει ότι, δήθεν, δεν τρέχει τίποτα, γλιστράει γρήγορα απ το κρεβάτι και κάνει ότι, δήθεν, ψάχνει κάτω απ το κρεβάτι.

Αλλά ο Τοτός απτόητος...

- Τι κάνεις εκεί μπαμπά;

- Να μωρέ..., αποκρίνεται,... νομίζω ότι είδα ένα ποντίκι και ήθελα να...

- Τι να το γαμ...εις;;;

Δευτέρα 24 Οκτωβρίου 2011

Η χαμένη τιμή του χλιδόφτωχου

Χειρότερο απ’ το βλέμμα ενός δαρμένου σκύλου είναι το βλέμμα ενός ανθρώπου σαν δαρμένου σκύλου. Το βλέμμα του φόβου που δεν τον φιλτράρει η λογική, που δεν τον αναιρεί καμιά ελπίδα. Δεν υπάρχει χειρότερος φόβος απ’ τον αόριστο φόβο. Δεν ξέρεις τι πρέπει να φοβάσαι και καταλήγεις να φοβάσαι τα πάντα. Λίγο πριν απ’ το τέλος, φοβάσαι τον φόβο σου και καταλήγεις να φοβάσαι τον εαυτό σου.


Γέμισαν οι δρόμοι τέτοια βλέμματα. Άνθρωποι που δεν ξέρουν τι πρέπει να 
φοβούνται, σαν τα σκυλιά που περιμένουν το χτύπημα. Πού πάμε; Τι θα μας συμβεί; Κανένας δεν μπορεί ν’ απαντήσει αλλά και κανένας δεν θέλει. Τι κακό θα συμβεί; Θα χάσουμε τη δουλειά μας, το σπίτι; Θ’ αναγκαστούμε να ζήσουμε με λιγότερα; Η τηλεόραση 52 ιντσών δεν θα προσφέρει καμιά απόλαυση; Θ’ αναγκαστούμε να ψάχνουμε στα σκουπίδια; Θα είμαστε υποχρεωμένοι να πίνου- με ρετσίνα με τον γείτονα που δεν γνωρίζουμε καν, όπως σ’ εκείνες τις ταινίες με τον Ρίζο και τη Βλαχοπούλου; Υπάρχει περίπτωση να χτυπήσει η πόρτα και να είναι ο διπλανός που ζητάει ένα λεμόνι; Ποιο απ’ όλα είναι το δικό μας σενάριο; 

Δεν είμαι σίγουρος πως η πτώχευση είναι η καταστροφή της Ελλάδας. Προσπαθώ να καταλάβω τι είναι αυτό που θα πτωχεύσει. Η Παιδεία των προσωπικών Πανεπιστημίων και της κομματικής συναλλαγής; Οι εφορίες της διαφθοράς; Τα νοσοκομεία με το φακελάκι; Μήπως θα συντριβεί το πολιτικό μας σύστημα, αυτή η μεγάλη αποθήκη με ψεύτες, φαφλατάδες και ανεπάγγελτους; Θ’ αναγκαστεί ο Δημήτρης Ρέππας να γίνει οδοντογιατρός, ο Καραμανλής δικηγόρος και ο Βενιζέλος αδύνατος; Ποια, αλήθεια, είναι η μεγάλη καταστροφή που φοβόμαστε;

Υπάρχουν πολλά που θα χάσουμε, αλλά δεν ξέρω αν είναι αυτά που δικαιούμαστε και πολύ περισσότερο αυτά που χρειαζόμαστε. Στη γειτονιά μου θα κλείσουν τα 7 καταστήματα μανικιούρ-πεντικιούρ και τα 6 κομμωτήρια και θα μείνει μόνο ο ένας φούρνος που θα πουλάει είδος ανάγκης: ψωμί. Οι κυρίες θα πάψουν να ισορροπούν επικίνδυνα πάνω σε αφόρετες γόβες και τεχνητές επιθυμίες. Οι τράπεζες δεν θα έχουν διακοποδάνεια. Ο Ρέμος δεν θα βρίσκει κανέναν να του ρίξει δυο γαρύφαλλα. Η Φιλιππινέζα δεν θ’ αναθρέφει πια τα παιδιά. Οι σύγχρονες μανάδες ίσως δεν θ’ αναφωνούν «δεν αντέχω», γιατί θ’ ανακαλύψουν τη σημασία και της λέξης και της αντοχής. Τα παιδιά μας, όταν βγάζουν με 10 το λύκειο, θα πηγαίνουν σε κάποια τεχνική σχολή και όχι στο ιδιωτικό Πανεπιστήμιο του Λονδίνου που αναλαμβάνει να βαφτίσει τους κατιμάδες επιστήμονες με το αζημίωτο.

Ίσως χρησιμοποιούμε το κινητό τηλέφωνο όπως σε όλη την Ευρώπη, για να επικοινωνούμε και όχι για να εξευτελιζόμαστε. Το «ουάου» θα πάψει να είναι το υποκατάστατο του οργασμού στις κουβέντες που ψάχνουν την επιβεβαίωση της ανοησίας. Μπορεί να ψάξουμε περισσότερο τον πραγματικό οργασμό, μαζί με τους κανονικούς ανθρώπους που θα μας κάνουν να τους εκτιμάμε. Θ’ αρχίσουμε να αξιολογούμε ποιος είναι ικανός και χρήσιμος και όχι αναγνωρίσιμος.Οι μανάδες δεν θα ζητάνε αυτόγραφο από την Τζούλια για τις κόρες τους.

Πιο πολύ, νομίζω, θα καταστρέψουμε με τα χέρια μας εκείνο το διεστραμμένο «εγώ» που επιμένει να μας αξιολογεί και να μας συγκρίνει με βάση τις πισίνες, τη μάρκα του αυτοκινήτου και τις κακόγουστες καρό ταπετσαρίες που φοράμε επειδή γράφουν Burberry. Μπορεί να μη θέλουμε πια να γίνουμε πλούσιοι, αλλά ουσιαστικοί. Μπορεί ίσως και ν’ αγαπηθούμε περισσότερο, ανακαλύπτοντας τη συλλογικότητα και το ενδιαφέρον για μια ζωή που είναι κοινή. Οι επιπόλαιοι θα ξαναγίνουν επιπόλαιοι και δεν θα είναι πια τρέντι.

Οι αγρότες θα επιστρέψουν στα χωράφια. Και οι Ουκρανές, που έτρωγαν τις ψεύτικες επιδοτήσεις, στα σπίτια τους. Στα καφενεία των χωριών θα συζητάνε ξανά ποιο παιδί πρόκοψε και όχι ποιο πήγε σε ριάλιτι. Οι DJs, οι image makers, οι κουρείς σκύλων, ίσως χρειαστεί να βρουν μια άλλη δουλειά.

Το σύστημα της αξιολόγησής μας θ’ αλλάξει και ίσως απαιτήσουμε πραγματικά να τιμωρηθούν αυτοί που τα έφαγαν. Παρουσία μας, πάντα. Ίσως δεν ξαναψηφίσουμε εκείνους που μας έφεραν σε αυτήν τη θέση. Και ίσως καταλάβουμε πως τα κοράκια του εξτρεμιστικού καπιταλισμού, που φαίνονταν καναρίνια μέσα από τα κουστούμια και τις τηλεοράσεις, ήταν αυτοί που μας εξαπάτησαν την ώρα που ζαλιζόμασταν με Johnnie Black. Ίσως ψάξουμε για μια πιο δίκαια ζωή, χωρίς να μετράμε την απόδοση δίκιου με τη σύγκριση τραπεζικών λογαριασμών.

Μπορεί ξαφνικά οι καλλιτέχνες ν’ αρχίσουν να παράγουν κι αυτοί, πατώντας σε αυτό που είναι ζωή και όχι στις κρατικές επιδοτήσεις, σαν να πουλάνε βαμβάκι, και στις δημόσιες σχέσεις.

Δεν είμαι σίγουρος πως όλα αυτά είναι κακά. Ναι, θα υπάρξουν χιλιάδες άνεργοι. Θα χτυπηθεί το Δημόσιο. Αυτό που βρίζουμε όλοι πως είναι αντιπαραγωγικό, μας ταλαιπωρεί και δεν μας εξυπηρετεί. Θ’ απολυθούν κάποιοι απ’ αυτούς που μπήκαν με ρουσφέτι, γλείψιμο, αναξιοπρέπεια. Τα επαρχιακά μουσεία της χώρας δεν θα έχουν δέκα κηπουρούς, θα καταργηθούν οι «Οργανισμοί Αναξιοπαθούντων Κορασίδων» και οι «Πολιτιστικοί σύλλογοι για τη σουρεαλιστική προσέγγιση της ζωής του Λάμπρου Κατσώνη». Οι ανύπαντρες κόρες αξιωματικών δεν θα παίρνουν επίδομα. Και όσες απ’ αυτές είναι επώνυμες δεν θα είναι «κατά του γάμου από άποψη», για να παίρνουν το επίδομα.

Φοβάμαι, όπως όλοι. Αλλά θέλω και να συντριβεί ένα σύστημα που αναπαράγει τη σαπίλα. Που βαφτίζει Δημοκρατία τον διεφθαρμενο του εαυτό, Δικαιοσύνη την ατιμωρησία του κι ευτυχία την κενότητα και τον ευδαιμονισμό. Φοβάμαι. Γι’ αυτό θέλω να τελειώνουμε.
Του Κώστα Βαξεβάνη

Η φτώχεια λέει πολλά παραμύθια

Κυριακή 23 Οκτωβρίου 2011

Βachelor πάρτυ

Πολλοί αποτάσσονται τα bachelor πάρτυ ως την απόλυτη αμερικανιά κι ένα εντελώς ξενόφερτο έθιμο, η αλήθεια όμως είναι ότι έχουν τις ρίζες τους στην Σπάρτη του 5ου π.Χ αιώνα.

Σύμφωνα με την Wikipedia, οι Σπαρτιάτες στρατιώτες συνήθιζαν να δειπνούν με τον μέλλοντα γαμπρό την τελευταία νύχτα της εργένικης ζωής του.
Οι ιστορικοί λένε ότι σε αυτά τα αρχαία bachelor έρεε άφθονο κρασί κι όλοι έκαναν προπόσεις στον γαμπρό.


Για στρίπερ δεν έχει γράψει κανείς κάτι, αλλά this is Sparta και τόσες σκλάβες σέρβιραν σχεδόν τσίτσιδες, άρα το ίδιο κάνει.


Φυσικά δείπνα της νύφης με τις εργένισσες φίλες της υπήρξαν μετέπειτα σε πολλούς πολιτισμούς αλλά γι΄αυτά υπογράφουμε ότι ήταν όλα χωρίς αντρικό στριπτίζ, και πάλι καλά που κάποια απ΄την παρέα την γλύτωνε και παντρεύονταν. Για να απαλλαγεί από την «υστερία», όπως λέγονταν η πιο συχνή γυναικεία ασθένεια τότε- λόγω φυσικά της αγαμίας που επέβαλλαν οι παλιές κοινωνίες και χτυπούσαν στο κεφάλι τα άμοιρα τα θηλυκά αδιακρίτως.

Οπότε δε μπορούμε να φανταστούμε πώς θα ήταν αυτά τα γυναικεία πάρτι της παρθένας νύφης χωρίς στριπτίζ και με δεκάδες άλλες παρθένες υστερικές γύρω απ΄το τραπέζι, αλλά σίγουρα δεν θα ήταν και τα πιο hot τελευταία εργένικα βράδια της ιστορίας.


Τελικά, αυτό πάντως που ονομάζουμε ως «μπατσελορέτα» (bachelorette), το γυναικείο σέξυ μπάτσελορ πάρτι δηλαδή, με την μορφή που έχει σήμερα, έκανε την εμφάνισή του την δεκαετία του ‘60. Παρέα με την σεξουαλική επανάσταση και τον φεμινισμό.

Ήδη τότε και για πολλές δεκαετίες διοργανώνονταν bachelor πάρτι από τους άντρες με την μορφή που έχουν σήμερα, ως δηλαδή μια μυστικιστική κλειστή τελετή εργένηδων, όπου κανείς δεν πρέπει να μάθει ποτέ τί ακριβώς συνέβη εκεί, κι η νύφη απαγορεύεται ρηττά να συμμετέχει ή να γκρινιάξει κι αυτό γιατί είναι η τελευταία εργένικη νύχτα του γαμπρού, καθώς περνάει σε μια άλλη φάση της ζωής του (την φάση «κρεβατομουρμούρα μέχρι θανάτου έτσι και ξενοκοιτάξει από εδώ και πέρα» ).


Η παραδοσιακή μπατσελορέτα περιλλαμβάνει αλκοόλ μέχρι τελικής πτώσης, kinky δώρα από τις κολλητές προς τη νύφη, άντρες στρίπερ με τόνους λαδιού πάνω στους κοιλιακούς τους και πολύ φλερτ με άγνωστους άντρες. Από εκεί και πέρα οι φίλες της νύφης αυτοσχεδιάζουν. Άλλες την υποχρεώνουν φορώντας το πέπλο και δηλώνοντας έτσι ότι παντρεύεται, να βγαίνει στον δρόμο ζητώντας από περαστικούς να την φιλήσουν, άλλες να φλερτάρει όποιον της δείχνουν. Σε άλλες σύγχρονες μπατσελορέτες είναι η νύφη που κλείνει αισθησιακό μασάζ από ημίγυμνα αγόρια για τις φίλες της, αν και παραδοσιακά το πάρτι αυτό δεν πρέπει ποτέ να οργανώνεται από τη νύφη. Είναι το δώρο των εργένισσων φιλενάδων της προς εκείνη.

Απόσπασμα από το "γάμος"

Σάββατο 22 Οκτωβρίου 2011

Αλλαξοπαρτιαρχείες κατά την Τουρκοκρατία

Οι αλλαξοπατριαρχείες υπήρξαν ένα φαινόμενο καθ’ όλη την διάρκεια της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Το φαινόμενο αυτό κορυφώθηκε κατά την Τουρκοκρατία. Οι μνηστήρες των θρόνων των πατριαρχών συναγωνίζονταν μεταξύ τους με προσφορές χιλιάδων φλουριών προς τους Τούρκους διοικητές για το ποιος θα πατριαρχεύει. Οι αιώνες που θα ακολουθήσουν αποτελούν την πιο μαύρη εποχή των κληρικών και της Εκκλησίας, γι’ αυτό τον λόγο αποσιωπούνται από τα βιβλία την ιστορίας μας. Οι αγοροπωλησίες των αξιωμάτων των κληρικών, ταπεινωτικές δημοπρασίες για τους θρόνους, δωροδοκίες, συνομωσίες και ελεεινή εκμετάλλευση του υπόδουλου χριστιανικού ποιμνίου, αποτελούν μερικά από τα τραγελαφικά γεγονότα της εποχής. «Οι περί τον πατριάρχην αρχιερείς ουδέν άλλον εσυλλογίζοντο παρά το φατριάζειν περί το αλλαξοπατριαρχεύειν» γράφει ο Αθ. Κομνηνός Υψηλάντης στο έργο του («Τα μετά την άλωσιν»).

Μεταξύ 1623 και 1700 δηλαδή σε διάστημα 77 ετών έγιναν πενήντα αλλοξοπατριαρχίες!
Ο Άγγλος περιηγητής Τζωρτζ Γουέλερ στο έργο του («A journeyinto Greece» Λονδίνο 1862) αναφέρει: «Ο ορθόδοξος κλήρος είναι τόσο φιλόδοξος που οι μητροπολίτες αγοράζουν τον πατριαρχικό θρόνο πίσω από τις πλάτες των ανταγωνιστών τους απ’ τον Μεγάλο Βεζύρη. Κι εκείνος χαίρεται να τους βλέπει να αλληλοσπαράσσονται για το ποιος θα του προσφέρη τα περισσότερα πεσκέσια. Για την εξαγορά του αξιώματος καταβάλλουν τεράστια ποσά. Και για να τα εισπράξουν καταπιέζουν και καταληστεύουν τους φτωχούς χριστιανούς». Οι αλληλοσυκοφαντίες των επίδοξων Πατριαρχών προς τους Τούρκους ήταν το κύριο όπλο για την ανάληψη του πατριαρχικού θρόνου.


Το 1700 το πεσκέσι για την εξαγορά του πατριαρχικού αξιώματος είχε φτάσει τα 60.000 τάληρα! «Είναι θλιβερό (γράφει ο περιηγητής Πιτόν Ντε Τορνεφόρτ), να βλέπη κανείς τον αρχηγό της Εκκλησίας να διορίζεται απ’ τον σουλτάνο ή απ’ τον Μεγάλο Βεζύρη, απ’ τους δυνάστες δηλαδή του λαού και της χριστιανοσύνης. Αλλά το πιο θλιβερό είναι ότι οι Ρωμιοί δημιούργησαν αυτήν την κατάσταση. Αρχικώς οι Τούρκοι είχαν αξιώση ένα ποσό συμβολικό κατά την ανάρρηση του νέου πατριάρχη για την επικύρωση της εκλογής. Οι ορθόδοξοι ιεράρχες έκαναν το αξίωμα του πατριάρχη δημοπρασία και η τιμή του θρόνου έφθασε σήμερα τα 60.000 τάληρα. Ο ένας πατριάρχης εκδιώκει με την δωροδοκία τον άλλον».


Η αμάθεια και η αγραμματοσύνη των μοναχών της εποχής αυτής μάστιζε και τους πατριάρχες και αποτελούσε το κύριο στοιχείο του κλήρου σύμφωνα με τα όσα αναφέρουν αναλυτικά οι περιηγητές. Οι αλλαξοπατριαρχίες επί χρηματικής εξαγοράς γίνονταν και μέχρι την περίοδο της Ελληνικής Επανάστασης: «Η σύνοδος αγοράζει τον πατριαρχικόν θρόνον απ’ τον οθωμανικόν αντιβασιλέα δια μία μεγάλη ποσότητα χρημάτων, έπειτα τον πωλεί ούτινος της δώση περισσότερον κέρδος και τον αγοραστήν τον ονομάζει πατριάρχην. Αυτός λοιπόν δια να ξαναλάβη τα όσα εδανείσθη δια την αγοράν του θρόνου, πωλεί τας επαρχίας ήτοι αριεπισκοπάς, ούτινος δώση περισσοτέραν ποσότητα και ούτως σχηματίσει τους αρχιεπισκόπους» («Ελληνική Νομαρχία»).

Παρασκευή 21 Οκτωβρίου 2011

Δεν ελπίζω τίποτα, δεν φοβάμαι τίποτα, είμαι Έλληνας


Με δεδομένο ότι είναι τύχη που γεννήθηκες Έλληνας και όχι Πακιστανός αγρότης ή Ινδός κατώτερης κάστας ή ακόμα, ουραγκοτάγκος του Βόρνεο, υπάρχουν κι άλλοι λόγοι που θεωρείται τύχη να είσαι  Έλληνας.
Πρώτα απ΄ όλα, μιλάς Ελληνικά, όπως και τα υπόλοιπα δέκα εκατομμύρια συμπατριωτών σου. Που σημαίνει ότι συνεννοείσαι άνετα όπου και να πας στη χώρα σου.
Βρίσκεις στη λαϊκή ό,τι θέλεις, από αρακά μέχρι παντόφλες.
Οι συγγενείς σου είναι όλοι λευκοί κι αν όχι τελείως, κυμαίνονται σε ένα φάσμα χρωμάτων από ανοιχτό καφέ μέχρι εκρού, γεγονός που βοηθάει αν τους χάσεις νύχτα.
Οι νεκροί είναι ίδιοι με αυτούς των προηγμένων χωρών, ομοίως οι σκύλοι, οι γάτες, οι κατσαρίδες και οι φαλάκρες.
Έχεις το μοναδικό προνόμιο να απολαμβάνεις και φραπέ και τσάι, κάτι που δεν συμβαίνει σε Αγγλία, Κίνα, Ινδία, Θιβέτ και ολόκληρη την Ασία.
Βρέχεσαι γύρω-γύρω από θάλασσα, που βρέχεται από πλαστικές σαγιονάρες.
Τρως μαριδάκι ψιλό, ένα άλυτο μυστήριο για τους Σκανδιναβούς ψαράδες, που ψαρεύουνε μονίμως ρέγκες, γκαστρωμένες με αυγά.
Οι φουρνάρηδες πιάνουν το ψωμί με γάντια, με τα οποία παίρνουν τα λεφτά και σου δίνουν ρέστα, χωρίς ποτέ να αρρωστήσεις ή να παραπονεθείς για κάτι, τη στιγμή που ο πλανήτης υποφέρει από τη γρίπη των χοίρων, των πουλερικών, τις τρελές αγελάδες, τα φύτρα και τα τιγρέ κουνούπια.
Σου πλένει η μάνα, η γυναίκα ή η γκόμενα τα σώβρακα, κάτι που αρνούνται πεισματικά να κάνουν οι Γαλλίδες.
Αν είσαι γυναίκα, αρνείσαι πεισματικά να κάνεις σεξ με αυτόν που του πλένεις τα σώβρακα.
Στην ουρά, στις τράπεζες και τις δημόσιες υπηρεσίες, δεν έχεις άγχος μην αργήσεις, θα αργήσεις.
Οι μετανάστες, οι χρήστες ουσιών και τα αδέσποτα ζώα, απολαμβάνουν μια ελευθερία, που δεν υπάρχει σε καμία άλλη χώρα του κόσμου.
Δεν έχεις βιομηχανία, έχεις όμως Κομμουνιστικό κόμμα που εκφράζει την εργατιά στις φάμπρικες. Άρα, μηδενικοί ρυπογόνοι παράγοντες, που σε συνδυασμό με πολιτικούς κρατούμενους σαν τον Ψωμιάδη, δημιουργούν το ιδανικό περιβάλλον για κάθε πικραμένο.
Τα παιδιά σου από έξι χρονών κάνουν download την ορθογραφία στον υπολογιστή.
Η κρίση άγγιξε και σένα, άρα υπάρχεις, πέθανε η μεσαία τάξη, οπότε σε δανείζει όποιος έχει.
Και το σημαντικότερο;
Δεν ελπίζεις τίποτα, δεν φοβάσαι τίποτα, είσαι Έλληνας.
Από την tsaousa