Τετάρτη 31 Ιουλίου 2013

Γκομενικά

Καμία αίσθηση δεν προκάλεσε η είδηση πως ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Σίμος Κεδίκογλου διόρισε την γκόμενά του στο πολιτικό του γραφείο. Εκείνο που προκάλεσε αίσθηση είναι το όμορφο και πλούσιο στήθος του κ. Κεδίκογλου -μάλλον τραβάει τα βυζιά του-, αλλά, επειδή δεν πρόκειται να θηλάσει, ας κάνει λίγο δίαιτα. Ο Σίμος Κεδίκογλου είναι ο άνθρωπος που ανακοίνωσε το λουκέτο στην ΕΡΤ και την απόλυση των εργαζομένων, κάνοντας λόγο για αδιαφάνεια και σκάνδαλο.

Έχω παρατηρήσει πως πολλοί συνεργάτες του Σαμαρά έχουν χώσει τις γυναικούλες τους στο Δημόσιο.

Λογικό είναι, αφού είναι συνεργάτες ενός πολιτικού που διόρισε τους συμπατριώτες του στο Μουσείο της Ακρόπολης, με αποτέλεσμα να το κάνει Μουσείο Καλαμάτας, ενώ τους φύτεψε και δεκάδες ελιές έξω από το Μουσείο, για να μην νοσταλγούν την πατρίδα τους.

Επίσης, έχω παρατηρήσει πως κάτι δημοσιογράφοι πολύ μνημονιακοί και αδέκαστοι έχουν συζύγους που είναι χωμένες σε γραφεία υπουργών, σε δημόσιες υπηρεσίες και σε άλλα τέτοια που οι ίδιοι κατακρίνουν.

Πάντως, εντελώς κότες και όλες αυτές οι σύζυγοι που από τη μία κάνουν τις χειραφετημένες και από την άλλη τις βολεύει σε δουλειές ο αντρούλης τους.

Η γκόμενα του Κεδίκογλου -που είναι από την Μεσσηνία- παραιτήθηκε μετά την αποκάλυψη πως δούλευε στο γραφείο του γκόμενού της και την πληρώναμε εμείς, επειδή, όπως δήλωσε ο γκόμενός της, δεν ήθελε να γίνει αντικείμενο πολιτικής εκμετάλλευσης.

Για παραίτηση του Κεδίκογλου, ούτε κουβέντα βέβαια. Αυτά είναι για τους άλλους.

Νομίζω πως ήταν λάθος να παραιτηθεί η γκόμενα του Κεδίκογλου από το γραφείο του γκόμενού της.

Είμαι βέβαιος πως ο κ. Κεδίκογλου θα την είχε αξιολογήσει προσωπικά, θα δοκίμασε κι άλλες και θα της είχε δώσει την θέση αξιοκρατικά.

Θα την κέρδισε με το σπαθί της.

Του πιτσιρίκου

Τρίτη 30 Ιουλίου 2013

Εκλεκτές φράσεις του εκλεκτού λαού


"Ξέρεις ποιος είμαι εγώ, ρε;". (Όχι, για πες μου, ραγιαδο-τουρκο-γυφτο-βαλκανιο-αγραμματο-ορθόδοξε φασουλαδοφάγε!).

"Οι αρχαίοι μας πρόγονοι, μπλα, μπλα, μπλα...". (Κατά πρώτον, αν οι αρχαίοι σου πρόγονοι μπορούσαν να σε δουν, θα αυτοκτονούσαν πάραυτα! Κατά δεύτερον, αυτή η καραμέλα μοιάζει με εκείνο που κάνουν κάποια άτομα περιορισμένης νοημοσύνης, που λένε δεξιά κι αριστερά π.χ. "ξέρεις, εγώ ήμουν συμμαθητής με τον Ρέμο στο Νηπιαγωγείο", προσπαθώντας να πάρουν έτσι λίγη από τη λάμψη του ειδώλου!).

"Η Ορθοδοξία είναι η μοναδική αληθινή θρησκεία". (Αν είχες γεννηθεί στο Ιράν θα έλεγες το ίδιο για τον μουσουλμανισμό, στην Ινδία για τον Ινδουισμό, στο Θιβέτ για τον Βουδισμό, στην αρχαία Ελλάδα για το Δωδεκάθεο, στην αρχαία Αίγυπτο για τους αιγύπτιους θεούς, κ.ο.κ.!... Κουκιά τρως, κουκιά μαρτυράς!).

"Το Κράτος! Τι κάνει το Κράτος;!". (Προφανώς, για σένα το "Κράτος" δεν συμπεριλαμβάνει και τους πολίτες του, απαρτίζεται από εξωγήινους!).

"Για όλα τα δεινά μας φταίνε οι ξένοι". (Ακόμη κι αν ισχύει αυτός ο χρόνιος νηπιώδης ισχυρισμός, ένας λαός που επιτρέπει στους ξένους να επεμβαίνουν συνεχώς στα εσωτερικά του, είναι άμοιρος ευθυνών;!).

"Εγώ αυτουνού του την έφερα!". (Και αύριο που θα σου την φέρει αυτός - ή κάποιος άλλος - θα ωρύεσαι έξαλλος!)

Του Δημήτρη Χορόσκελη

Δευτέρα 29 Ιουλίου 2013

Πωλ Λαφάργκ, η τεμπελιά και η εργασιακή προπαγάνδα του καπιταλισμού («το δικαίωμα στην τεμπελιά»)


Και τι δεν ειπώθηκε για την εργασία:

  • Για την προσφορά της εργασίας στην κοινωνία, αλλά και στον κάθε εργαζόμενο ξεχωριστά.
  • Για την αναγκαιότητα της εργασίας που χάνεται στα βάθη των αιώνων.
  • Για τον άνθρωπο που δάμασε τη φύση χάρη στην εργασία και μόνο.
  • Για το πόσο οξύνει το πνεύμα και ενεργοποιεί όλες τις ανθρώπινες δεξιότητες.
  • Για το πόσο οργανώνει τη ζωή του ανθρώπου, αφού χωρίς εργασία όλα βουλιάζουν στο χαοτικό πέρασμα του ανεκμετάλλευτου χρόνου, που αδρανοποιεί τον άνθρωπο και τον υποβιβάζει σε ζώο. «Αργία μήτηρ πάσης κακίας».

Θα λέγαμε ότι ο άνθρωπος χωρίς δουλειά, σχεδόν εξ’ ορισμού, ρέπει προς την ακολασία και κάθε είδους αυτοκαταστροφική κι αντικοινωνική συμπεριφορά, ενώ ο εργαζόμενος, κάτω από την ασφαλή στέγη της εργασίας, ξοδεύει το χρόνο του δημιουργικά, αποφεύγοντας όλους αυτούς τους σκοπέλους.

Υπό αυτή την έννοια η εργασία αποκτά ακόμη ευεργετικότερες διαστάσεις. Προστατεύει τον άνθρωπο από όλες τις κακοτοπιές της τεμπελιάς και του δίνει ταυτότητα, δηλαδή νόημα ύπαρξης.

Το ότι αμέσως μετά το όνομα ακολουθεί η επαγγελματική κατάρτιση σχεδόν σε όλες τις συστάσεις δεν είναι καθόλου τυχαίο. Το επάγγελμα δεν είναι απλώς ιδιότητα ή δραστηριότητα ή πεδίο προσφοράς ή ενασχόληση ή οτιδήποτε τέτοιο. Είναι η βάση της κοινωνικής αποδοχής, η προσωποποίηση της καταξίωσης. Είναι ο ίδιος ο εαυτός που κατατίθεται ολοκληρωμένα, που προσπαθεί με δυο λόγια να αυτοπροσδιοριστεί και που αδυνατεί να βρει οτιδήποτε πληρέστερο πέραν της επαγγελματικής ταυτότητας.

Εξάλλου η επαγγελματική καταξίωση και τα διευθυντηλίκια αποδεικνύουν το μόχθο και την αφοσίωση στην εργασία, τα βασικότερα συστατικά του ευυπολήπτου ανθρώπου. Γι’ αυτό και προηγούνται πάντα. Κι εδώ βέβαια δεν μπορούμε να κρύψουμε και την περηφάνια της μισθολογικής υπεροχής, που όμως ποτέ δεν αναφέρεται αλλά πάντα υπονοείται, γιατί προφανώς είναι ανάρμοστο να μιλάς για οικονομική ανωτερότητα μπροστά στο ηθικό κύρος της άσκησης ενός ανώτερου λειτουργήματος. Γιατί τα βουνά της ηθικής ολοκλήρωσης δεν μετρούνται με το χρήμα.

Και κάπως έτσι φτάνουμε στη σύγχρονη καπιταλιστική ιδεολογία που έχει την τάση να επιφέρει εργασιακές προαγωγές και επαγγελματικούς τίτλους, δηλαδή ολοκάθαρη αύξηση ευθυνών και ωραρίου, χωρίς όμως χρηματικό αντίκρισμα ή που το χρηματικό αντίκρισμα είναι πενιχρό σε σχέση με τα εργασιακά επακόλουθα.

Ακόμη και σήμερα, η πλειοψηφία νιώθει κολακευμένη όταν προάγεται όσο κι αν η προαγωγή τείνει προς την κοροϊδία. Και μόνο η αίσθηση της καριέρας που εξελίσσεται ή της σημαντικής παρουσίας στην εταιρία που τους εκμεταλλεύεται δρα καταλυτικά. Κι εδώ δεν μιλάμε για τον εργασιακό εκβιασμό μπροστά στο φόβο της ανεργίας που έτσι κι αλλιώς λειτουργεί. Μιλάμε για τη μέγιστη εργασιακή αλλοτρίωση που ταυτίζει την εργασία με την ίδια την ύπαρξη και που μόνο ως λανθάνουσα εξουσία μπορεί να ερμηνευτεί.

Η εργασιακή προπαγάνδα οργανώνεται και αναπαράγεται σχεδόν από τη βρεφική ηλικία. Τα παιδιά μαθαίνουν για τα επαγγέλματα πριν πάνε σχολείο κι ονειρεύονται ότι θα γίνουν το ένα ή το άλλο. Οι συνήθεις προσχολικές επαγγελματικές επιλογές του γιατρού ή του αστυνόμου κάνουν πάντα τους γονείς περήφανους ακριβώς γιατί νιώθουν ότι το παιδί μαθαίνει, έχει πρότυπα υγιή, με δυο λόγια προσαρμόζεται στην κοινωνική πραγματικότητα.


Εξάλλου η στερεότυπη ερώτηση «τι θα γίνεις όταν μεγαλώσεις;» περιμένει απάντηση και οι συνακόλουθες επευφημίες ανοίγουν τον εργασιακό δρόμο, αφού το παιδί δεν εισπράττει απλώς τη χρησιμότητα του επαγγέλματος που επιλέγει, αλλά τη γενική χρησιμότητα της εργασίας, καθώς, σ’ αυτή την ηλικία τουλάχιστο, κάθε επάγγελμα είναι αποδεκτό.
Κι αν τα προσχολικά οικογενειακά χρόνια διατηρούν την αθωότητα της εργασίας το σχολείο αναλαμβάνει την καλλιέργεια των βασικότερων εργασιακών αρχών, της ανταγωνιστικότητας, της αξιολόγησης και κυρίως της προσήλωσης, ως μέγιστο καθήκον, σε δεδομένα που κρίνονται από αδιάφορα έως απεχθή. 

Η αύξηση των απαιτήσεων της σύγχρονης εκπαίδευσης που ξεκινούν από το δημοτικό δεν λειτουργούν μόνο ως γρήγορος σχολικός αποκλεισμός, αλλά κυρίως ως εντατικοποίηση εργασίας στα μοντέλα του συγχρόνου καπιταλισμού. Το παιδί οφείλει να μάθει ότι ο χρόνος δεν είναι για παιχνίδι και χασομέρι, αλλά για εργασία, δηλαδή για εκπλήρωση απαιτήσεων που δεν είναι επιθυμητές κι ότι το χασομέρι είναι αποδεκτό μόνο αν προηγηθεί σκληρή εργασία. 

Και κάπως έτσι το καθήκον αποκτά αποθεωτικές διαστάσεις και η εκπαίδευση προσομοιάζει με φάμπρικα οδηγώντας τους μαθητές γυμνασίου σε εξάωρη ή εφτάωρη πρωινή παρακολούθηση στο σχολείο και σε φροντιστηριακές παρακολουθήσεις που ξεκινούν από το μεσημέρι. Τις ελάχιστες ώρες που τους απομένουν οφείλουν να κάνουν τις ασκήσεις και να μάθουν το μάθημα που θα εξεταστούν την άλλη μέρα.

Η εκμάθηση τουλάχιστο δύο ξένων γλωσσών είναι επιβεβλημένη και οι μαθητές γυμνασίου ξέρουν πολύ καλά ότι όλος αυτός ο κόπος καταβάλλεται για ένα καλύτερο εργασιακό μέλλον. Οι καταθλίψεις, ακόμα και αυτοκτονίες, που συναντάμε στο λύκειο είναι η οριστική ματαίωση της σύγχρονης καπιταλιστικής εκπαίδευσης και οι πετυχημένοι όλης αυτής της διαδικασίας είναι αυτοί που θα στελεχώσουν τις εταιρίες και θα δουλεύουν 10 και 12 ώρες ημερησίως, με χυδαίες απολαβές. Γιατί «οι νέοι δεν φοβούνται τη δουλειά» και «η εταιρία είναι η οικογένεια», έτσι τουλάχιστο διαλαλεί η καπιταλιστική προπαγάνδα.

Κι όλα είναι τόσο λογικά που ο μαθητής εξοργίζεται περισσότερο με την άδικη ανταμοιβή ενός άλλου, που πήρε μεγάλο βαθμό χωρίς να καταβάλλει τον ανάλογο μόχθο, παρά με την όλη διαστροφή της υπόθεσης. Γιατί ο μαθητής νιώθει την αδικία μόνο μέσα από το πλέγμα της εργασίας που οφείλει να διεκπεραιωθεί. 

Η υπερεργασία περνά πάντα σε δεύτερο πλάνο, αφού το βασικό ζήτημα είναι να μην αμείβεται όποιος δεν εργάζεται, δηλαδή η έσχατη ανταγωνιστικότητα που μετατρέπεται σε ύψιστη δικαιοσύνη. Κι αυτό είναι το δόγμα της εργασίας.

Και κάπως έτσι φτάνουμε στον τρομερό Λαφάργκ και στο «Δικαίωμα στην Τεμπελιά» που από το 1880 κατακεραύνωσε το γαλλικό προλεταριάτο όταν υιοθέτησε το σύνθημα του δικαιώματος της δουλειάς: 

«Ποιος να φανταζόταν ότι τα παιδιά των ηρώων της επαναστατικής τρομοκρατίας θα είχαν αφήσει να τα εκφυλίσει σε τέτοιο βαθμό η θρησκεία της δουλειάς ώστε να δέχονται, μετά το 1848, σαν επαναστατική κατάκτηση, τον νόμο που περιόριζε σε δώδεκα ώρες τη δουλειά στα εργοστάσια και να προβάλλουν για βασική επαναστατική αρχή το δικαίωμα στη δουλειά! Ντροπή σου γαλλικό προλεταριάτο». (σελ. 15)
 
Και συνεχίζει: 

«Αυτή τη δουλειά που απαίτησαν με το όπλο στο χέρι οι εργάτες τον Ιούνιο του 1848, την επέβαλαν και στις οικογένειές τους. Ξεπούλησαν στους βαρόνους της βιομηχανίας τις γυναίκες και τα παιδιά τους».  (σελ. 15) 

Η θεοποίηση της εργασίας είναι το μέγιστο καπιταλιστικό δόγμα γιατί εξασφαλίζει υπέρογκα κέρδη και η επικαιρότητα του περιβόητου «δικαιώματος στην εργασία» είναι ο θρίαμβος της καπιταλιστικής προπαγάνδας, που μετατρέπει τον εξαναγκασμό όχι απλώς σε επιλογή, αλλά σε «δικαίωμα». Η υπερεργασία είναι βέβαιο ότι οδηγεί σε υπερπαραγωγή και η υπερπαραγωγή σε κρίση, δηλαδή σε πτώση μισθών και απολύσεις. Η ιστορία του καπιταλισμού το έχει αποδείξει επανειλημμένα κι ακόμα συνεχίζουμε να ζητάμε εργασία, αντί να απαιτούμε την μείωσή της. Η αγορά του δυτικού κόσμου έχει φρακάρει από απούλητα αγαθά και αυτό που διακυβεύεται είναι η σκληρότερη και φθηνότερη εργασία για την παραγωγή κι άλλων. 

Ο Λαφάργκ βαθύς γνώστης του μαρξισμού και γαμπρός του Μαρξ καταδεικνύει όλο το μεγαλείο του παραλόγου: 

«Πιστεύοντας τις ψευτιές των οικονομολόγων, οι προλετάριοι παραδίδονται ψυχή τε και σώματι στη διαστροφή της δουλειάς και βυθίζουν την κοινωνία ολόκληρη στις κρίσεις υπερπαραγωγής της βιομηχανίας που σπαράσσουν τον κοινωνικό οργανισμό».
(σελ. 20)

Η τεχνολογία που εκτοξεύει την παραγωγή σε απίστευτα ύψη λειτουργεί μόνο προς όφελος των καπιταλιστών ιδιοκτητών που απολύουν υπαλλήλους (εξασφαλίζοντας κι άλλα κέρδη) οδηγώντας την κοινωνία στην εξαθλίωση και οι οικονομολόγοι προτείνουν την εργασιακή εντατικοποίηση. Με δυο λόγια κάποιος ή θα είναι άνεργος ή θα δουλεύει 10 και 12 ώρες με εξευτελιστικούς μισθούς, συμβάλλοντας στην ακόμη μεγαλύτερη μελλοντική εξαθλίωσή του.


Τα λόγια του Σερμπυλιέ δεν χρειάζονται επεξηγήσεις: «Οι ίδιοι οι εργαζόμενοι, συντελώντας στη συσσώρευση των παραγωγικών κεφαλαίων, βοηθούν να μειωθεί, αργά ή γρήγορα, ο μισθός τους…».(σελ. 19) 

Όσο για το ηθικό περιεχόμενο της εργασίας που είναι τιμή και προσφορά και ανάπτυξη δεξιοτήτων και δεν ξέρω και ‘γω τι άλλο ο Λαφάργκ παραθέτει ένα απόσπασμα κάποιου ανώνυμου φυλλαδίου που κυκλοφόρησε στο Λονδίνο το 1770 δημιουργώντας σάλο:

«ο εργαζόμενος όχλος της Αγγλίας έχει βάλει βαθιά στο μυαλό του την ιδέα ότι, αφού είναι Άγγλοι, όλοι οι παρακατιανοί έχουν από καταγωγή το δικαίωμα να είναι πιο ελεύθεροι και πιο ανεξάρτητοι από τους εργάτες των άλλων ευρωπαϊκών χωρών. Η ιδέα αυτή μπορεί να έχει κάποια χρησιμότητα για τους στρατιώτες, τονώνει την ανδρεία τους. Αλλά οι βιομηχανικοί εργάτες, όσο λιγότερο την έχουν, τόσο το καλύτερο για τους ίδιους και το κράτος. Οι εργάτες δεν θα έπρεπε ποτέ να θεωρούν πως είναι ανεξάρτητοι από τους ανωτέρους τους……….Η θεραπεία θα έχει ολοκληρωθεί μόνον όταν οι φτωχοί της βιομηχανίας μας θα δέχονται να δουλεύουν έξι μέρες με τα ίδια χρήματα που κερδίζουν τώρα σε τέσσερις». (σελ. 14)

Αν ο Λαφάργκ προτείνει το 1880 την τρίωρη εργασία ως αρκετή για την παραγωγή των απαραίτητων αγαθών, το 2012 οικονομολόγοι, πολιτικοί και πολυεθνικές κάνουν τα πάντα για να μας πείσουν ότι η κατάργηση ωραρίων, αργιών κλπ είναι η μόνη λύση. Εξάλλου «arbeit macht frei» (Η δουλειά απελευθερώνει) όπως έγραφαν και οι ναζί έξω από όλα τα στρατόπεδα συγκέντρωσης.

Πωλ Λαφάργκ «το δικαίωμα στην τεμπελιά» εκδόσεις «ΝΗΣΙΔΕΣ» Σκόπελος

Tου Θανάση Μπαντέ

Κυριακή 28 Ιουλίου 2013

Στης Ψαρρούς την Ολόμαυρη ράχη...


Όταν ο Alberto Manguel έγραψε (με την βοήθεια του Guadalupi) το "Λεξικό των Ιδεατών Τόπων”, “έναν πολύτιμο οδηγό που χαρτογραφεί τα μυθικά βασίλεια και τους φανταστικούς τόπους που περιγράφονται σε κλασικά λογοτεχνικά βιβλία ”, τόπους δηλάδή προς τους οποίους η ανθρωπότητα πορεύτεται πάντοτε, δεν είχε στο μυαλό του τον ιδεατό τόπο του νεοελληνικού φαντασιακού (ή μάλλον της πιο εμπορεύσιμης εκδοχής του) έως και σήμερα: Την Ψαρρού της Μυκόνου...
Οι χιλιάδες;; προσκυνητές της νεοελληνικής Μέκκας (με την βοήθεια του LifeStyleκαι των εν-ρύπων του) που θεωρούν ότι το μέγα φιλοσοφικό δίλλημα στη ζωή είναι το “ένα παγάκι ή δυο στο ποτό”; (sic) απέκτησαν την δική τους αντιμνημονιακή Λίθο προχθές, κι απέδειξαν με μια κορυφαία πράξη αντίστασης (να σκάσουν στα γέλια), πως άδικα κατηγορούνται ως “παθητικοί καταναλωτές των απορρμάτων της τάξης τους” από τους γνωστούς, μίζερους, καταθληπτικούς κριτές τους σαν και την αφεντιά μου κι άλλους/ες σημαντικότερους.
Ακούγοντας την ατάκα του Ρέμου για τον “ανάπηρο πούστη” Σόιμπλε το έθνος ένιωσε ιθύφαλλο ξανά (εν στύση, μεταφράζω από τα ξένα) τόσο όσο κι όταν ακούστηκε (και όχι από χρυσαύγουλο!) στην βουλή το απίστευτο “ο Σόιμπλε πάτησε τον τόπο μας με τα βρώμικα πόδια του”.
Έτσι είναι “το έθνος των Ελλήνων”. Ιδιαίτερο στη βιολογία του με αντιρατσιστκά αντιβιωτκά όπως έλεγε πρόσφατα στη Θεσσαλονίκη (βρήκε κι αυτός να το πει , ενδεικτκό του τακτ και της εξυπνάδας του!, την ημέρα του ολοκαυτώματος σε πόλη που το 98% μιας κοινότητας “άλλων” -των Σεφαρδιτών Εβραίων- εξαερώθηκε...) κι ο Σαμαράς. (Βέβαια η απολιτικ αντιμετώπιση της κρίσης θυμίζει την απολιτικ αντιμετωπιση του καπιταλισμού-κι αυτούνου της προϋπάρχουσας κι ευρύτερης από τον ίδιο εξουσίας- από υπερεπαναστάτες τα προ κρίσης χρόνια όπου αν σκότωνες ένα μπατσόπουλο (αρε Παζολίνι πόσο καλά τα χες πει!) χτύπαγες το σύστημα, στάση που -όσο κι αν ενοχλεί ως αλήθεια- αποξένωσε λαϊκές μάζες από την αριστερά και συνέβαλλε στο να μην έχει σήμερα η χώρα πραγματικό δίκτυ αντίστασης και κυρίως ένα επαναστατικό κόμμα μες την έννοια που του δίνουν οι μεγάλοι θεωρητικοί, που θα καθοδηγήσει την ανερμάτιστη οργή του γύρω κόσμου και θα της δώσει φιλοσοφικά μιλώντας- ήθος-και πολιτικά μιλώντας...-).σχήμα -
Έτσι λοιπόν κάνει αντίσταση ο ελληνικός λαός (ή μάλλον μεγάλη μερίδα του), με εύπεπτες για το εκάστοτε κοινό ατάκες ή πράξεις, που επαναεπιβεβαιώνουν τις κανονιστικες αναγνώσεις περί του κόσμου, δεν τις ανατρέπουν. Ο Σόιμπλε είναι κομπλεξικός με μας επεδή είναι ανάπηρος κι οι ξένοι επειδή δεν είναι φανατκοί άντρες όπως του έθνους μας τ' αρσενικά αλλά “γκέισες”...Αμ πως αλλιώς! Υπάρχουν άλλοι λόγοι για την τοπική΄κι υπερτοπική κρίση;;
Τελικά αν η μεγάλη μερίδα του λαού αφέθηκε διανητικά και συναισθηματικά ανάπηρη για ν' αναπαράγει διανοητικα και συναισθηματικά κυνικές εξουσίες που τρέχαν με 40 χέρια απλωμένα, οι νεόπλουτοι που δεν θέλαν να 'ναι λαός απώλεσαν υπέροχα χαρακτηριστικά του και κράτησαν τα ελλατώματά του δίχως ν' αποκτησουν και τα προτερήματα εκβιομηχανισμένων χωρών με κλασσικές αστικές τάξες... Έτσι “μεγαλώνει” (με αιώνια ψυχολογία 15χρονου) ένας -σχηματικά ένας μα όχι ψεύτικα- λαός οι “ιδεατοί γονείς” του οποίου (οι αρχαίοι) χρησιμοποιήθηκαν τόσο πολύ όχι δημιουργικά μα ως πυλώνες ενός εθνικού υπερεγώ ώστε τον σκοτώσαν σαν πνεύμα αφού ξέρει πως δεν θα τους φτάσει ποτέ και βγάζει κακία ή κόμπλεξ ανωτερότητας όπου μπορεί (σε συνανθρώπους και ζώα), έρποντας ως άτομο για ν αποκτήσει μια θέση επίδειξης στα επαγγελματικά και έρποντας ως σύνολο για να επιβεβαιώσει έμπλεος δημοκρατικής αγωγής ότι τουλάχιστον δεν είναι “ανάπηρος και πούστης”....
Για να μιλήσουμε στη γλώσσα σας: Έρε “πούστηδες” (στης Ψαρρούς την ολομαυρη ράχη περπατώντας η λόξα μονάχη...), θα το γράψω μα δεν θα υποστηρίξω τελικά το “αναπηρία που σας χρειάζεται”, όχι γιατί το λογοπαίγνιο θα παρεξηγηθεί (το μόνο κείμενο που λειτουργεί διανοητικά είναι αυτό που μας ξεβολεύει, οπότε μικρό το τίμημα του να σαι παρεξηγημένος στη χώρα της πολύχρωμης μάλιστα μικροαστικής καταστροφής (Τζιμάκος) αλλά γιατί θα αναπαράξει αυτά που καταγγέλει! Θα γράψω όμως πως επιθυμώ οι σαμπανερί συναυλίες του είδους (θεαματική προέκταση των ρατσιστικών σχολίων σε καφενεία) να ακολουθήσουν το παράδειγμα του Ίβο Περτ, του Εσθονού συνθέτη που αναζητώντας την τέλεια μουσική έφτασε κάποτε στη σιωπή....
ΥΓ Μήπως να γίνει μια πρωτοβουλία υπερ της των Ελλήνων Πτώχευσης;; Αστειεύομαι αφού συλλογική ενοχή δεν υπάρχει αν κι επιλεκτικά πολύ θα άξιζε σε κάποιους από τους μονίμως ατιμώρητους ή χειροκροτούμενους όχι μόνο Ρέμους- μην τρελλαθούμε!- μα κάθε χώρου (καταντάει χειροτερο αφού σε εφυσηχάζει) της Ψαρρού-κώσταινας (sic)...
Της Ελένης Καρασαββίδου

Σάββατο 27 Ιουλίου 2013

.......Κρύα


Εδώ και μισή ώρα πετάω έναν αναπτήρα bic στον αέρα...Κάνω aerobic...

Πάντως πέρα απ' την πλάκα, είναι το ....Μοναστηράκι.

Εσείς που κάνετε πως δεν μας βλέπετε, καλά κάνετε, γιατί ούτε εμείς θέλουμε να σας χαιρετίσουμε.

Εξαφανίστηκε ο παππούς, αλλά ξαναγύρισε. Ήταν Silver Aller-retour.

Θ' ανοίξω μεξικανικό εστιατόριο στην Κρήτη. Λέω να το πω '' Tsiputanas " !

Οι ηλικιωμένοι ποιητές δεν πρέπει να συγχύζονται...Γιατί όταν συγχύζονται.. τους ανεβαίνει η ποίηση!!!

Οι γκαζιάρηδες γιορτάζουμε του Αγίου Βαλεντίνου... Ρόσι.

Παρασκευή 26 Ιουλίου 2013

Το χέρι του νικητή σβήνει την ιστορία της ΕΡΤ3...

Ψάχνω απελπισμένα να πιαστώ από ένα σημάδι, ακόμη και ένα δυσερμήνευτο χρησμό για να μην πιστέψω ότι αυτό που συμβαίνει είναι αλήθεια.
Μετά από 25 χρόνια ευδόκιμης θητείας (όρος αρεστός στους «νοικοκυραίους») η ΕΡΤ3 κλείνει με δόξα και τιμή.
Γεννήθηκε με μία υπογραφή το 1988. Στο κάτω μέρος της κιτρινισμένης σήμερα από τον καιρό απόφασης η υπογραφή του Ευάγγελου Βενιζέλου. Είχαν ωριμάσει οι συνθήκες και οι προσπάθειες όσων την οραματίστηκαν και την έστησαν. Είχε αποφασίσει και ο τότε υπουργός τύπου να το τολμήσει.
Η πλήρης αξιολόγηση αυτής της 25ετίας, δύσκολα να γίνει με ασφάλεια κάτω από το βάρος και την φόρτιση των τελευταίων γεγονότων γιατί δεν θα γίνει δίκαια. Ίσως γίνει και μελό.
Είναι βέβαιο όμως ότι έχει θετικό πρόσημο. Δεν το λένε τα χαρτιά και η επίσημη φωνή της εξουσίας. Αποδεικνύεται από τα βουρκωμένα μάτια που δεν στέγνωσαν ακόμη, ενάμιση μήνα μετά για τον Γιάννη, τον Απόστολο, τον Βασίλη τον Αλέξανδρο, την Χριστίνα τον Δημήτρη την Εύα την Δώρα την Χρύσα την…..τον….. Μπορεί και να μην ήξεραν ούτε τα μικρά μας ονόματα ούτε τα επίθετα μας. Έβλεπαν και άκουγαν στο ραδιόφωνο και την τηλεόραση καθαρά πρόσωπα και φωνές. Πολύ συχνότερα άκουγαν και την δική τους φωνή γιατί εδώ πάνω δεν είχαμε αποκλεισμούς στην συχνότητα και την ένταση που υπήρχαν εκεί κάτω. Ήταν και το πλεονέκτημα μας καμιά φορά. Να κάνουμε περισσότερα βήματα γιατί δεν έφταναν τα υπόγεια της μονταζιέρας μέχρι το τρίτο πλήκτρο του τηλεκοντρόλ. Ή έτσι πιστεύαμε.

Όπως και να έχει μέχρι το βράδυ της 11ης Ιουνίου, δεν σουφρώναμε τα χειλάκια πριν εκτοξεύσουμε απαξιωτικά και ειρωνικά σχόλια για όποιον δεν συμφωνούσε με την κατά περίπτωση κρατούσα ή συμφέρουσα άποψη.
Δεν τρομοκρατήσαμε ποτέ κανέναν πως αν δεν κάνει αυτό που του λέμε…σκότος και έρεβος.

Δεν βγάζαμε κατά παραγγελία δεκάρικους λόγους, απογυμνωμένους από αλήθεια, απλά γιατί έπρεπε αυτή την αποστολή να εκτελέσουμε.

Μόλις έπεφτε το σήμα του δελτίου συναντούσαμε τους φίλους μας, τα καρντάσια μας, είτε για κανένα φραπέ είτε για κανένα σουβλάκι (ουχί καλαμάκι). Δεν επιδιώκαμε να συγχρωτιστούμε ως συνδαιτυμόνες σε ακριβά εστιατόρια με τον ιστό της πολιτικής και οικονομικής εξουσίας. Για να κάνουμε τον απολογισμό της δράσης μας, να εισπράξουμε τα εύσημα, να αναλάβουμε μία νέα αποστολή και να διασκεδάσουμε με την ελιτίστικη υπεροψία μας. Κάπου μεταξύ πούρου και κονιάκ άντε να στεναχωρηθούμε και λίγο για την φτώχια και την ανεργία. Εδώ πάνω συμβιώναμε πιο στενά με το θεριό, αφ ενός γιατί είμαστε λιγότεροι και σκοντάφταμε πιο συχνά πάνω του. Ακόμη και μέσα στο σπίτι μας.
Είναι πολλά ακόμη που ΔΕΝ κάναμε.  Πολύ περισσότερα αυτά που κάναμε για την Πολιτική, την Τέχνη, τον Πολιτισμό, τα εκτός μόδας και εμπορικότητας, ζητήματα, για τους ανθρώπους που ποτέ δεν θα έδειχναν την δουλειά τους, το πρόβλημα τους, την αγωνία τους, τα επιτεύγματα τους  στα Μεγάλα Κανάλια. Για τον ρατσισμό και τα άτομα με αναπηρία. Για την ιστορία και τους ανθρώπους που άφησαν την σφραγίδα τους τον προηγούμενο αιώνα. Για τις ρίζες μας και την παράδοση. Μαλώναμε μεταξύ μας για το καλύτερο. Μας χώριζαν αρκετά. Κουβαλούσαμε και τις πληγές, τις αδικίες και τα παράδοξα που υπάρχουν παντού. Δεν μισήσαμε όμως, δεν κοροϊδέψαμε και δεν υποκριθήκαμε ότι ήμασταν κάτι άλλο από αυτό που φαινόταν.

Δεν ξέρω τι θα γινόταν αν η ΕΡΤ3 δεν είχε έδρα την Θεσσαλονίκη, δεν είχε αυτούς τους ανθρώπους που είχε, αυτόν τον προσανατολισμό και αυτά τα σημεία αναφοράς. Ίσως και να ήταν ότι χειρότερο στο ραδιοτηλεοπτικό τοπίο. Η ΕΡΤ3 όμως ήταν αυτό που ήταν. Η μοναδική αποκεντρωμένη μεγάλη ραδιοτηλεόραση, μικρού μεγέθους σε κόστος, συμμαζεμένη οικονομικά και αποδεκτή σε πολύ μεγαλύτερο κομμάτι της κοινωνίας από αυτό που φαντάζονται οι θύτες και εκτελεστές της.
Πώς είπατε; Ποιοι είναι αυτοί; Ποιοι εκτέλεσαν την ΕΡΤ3;
Μα το χέρι του νικητή Βέβαια. Αυτού που διέσυρε κατασυκοφάντησε και ξέγραψε την ΕΡΤ συνολικά σε λίγα λεπτά. Γιατί στα τζάμια του Μεγάρου Μαξίμου σχηματίστηκε παχύ πέπλο υγρασίας που έκρυβε την Αλήθεια. Πολύ πιο εύκολα ανέβηκε τα σκαλοπάτια από το υπόγειο, η ανάγκη να κάνουμε πολιτικό παιχνίδι.
Κάπου εκεί όμως, σε αυτά τα υπόγεια, φοβάμαι ότι εκτός από το κιτρινισμένο χαρτί της ιδρυτικής απόφασης για την ΕΡΤ3 το 1988 και την υπογραφή Ευάγγελου Βενιζέλου, ο ιστορικός του μέλλοντος θα βρει και ένα φρεσκοτυπωμένο σήμερα κατάλευκο χαρτί με την υπογραφή του Αντώνη Σαμαρά και την μονογραφή του Ευάγγελου Βενιζέλου.

Με την δύναμη των αριθμών, νικητής ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ. Έχει δύο στις τρείς υπογραφές. Νικητής στην Ιστορία;
Όποιος καταφέρει να αναμετρηθεί με την συνείδηση του, τον τόπο του, τις αρχές του, την πολιτική του συνέπεια και την πρόκληση της υστεροφημίας του. Εκεί το στοίχημα δεν είναι αριθμητικό. Εκεί μιλάει η ιστορία και η αφήγηση της από απλούς ανθρώπους που ακόμη βουρκώνουν με το μαύρο στην ΕΡΤ3 του τόπου τους. 
Του Χρήστου Γιαννούλη  
Δημοσιογράφος – μεταρρυθμισμένος της ΕΡΤ3

Πέμπτη 25 Ιουλίου 2013

Το λίκνο της δημοκρατίας κλονίζει την Ευρώπη

Τα τελευταία 200 χρόνια η Ελλάδα βρέθηκε στο επίκεντρο όλων των εξελίξεων που διαμόρφωσαν την ιστορία της Ευρώπης. Ο M. Mazower υποστηρίζει ότι και σήμερα η χώρα μας καλείται να παίξει καθοριστικό ρόλο για το μέλλον της Ε.Ε.

Παρέμβαση στις εξελίξεις στην Ελλάδα κάνει με άρθρο του στους “New York Times” ο Mark A. Mazower. Ο γνωστός Βρετανός ιστορικός και φιλόσοφος, με ειδίκευση στην ιστορία της Ελλάδας και της Ευρώπης, είναι διευθυντής του Κέντρου Διεθνούς Ιστορίας του Columbia University.
“Την περασμένη Πέμπτη, όλος ο κόσμος παρακολουθούσε την Ελλάδα, καθώς το κοινοβούλιό της ψήφιζε ένα καθοριστικό πακέτο μέτρων λιτότητας, που θα μπορούσε να έχει κρίσιμες επιπτώσεις σε όλο το παγκόσμιο οικονομικό σύστημα. Αναμφίβολα, προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι αυτό το πολύ μικρό κομμάτι των Βαλκανίων συγκέντρωσε τόσο μεγάλη προσοχή. Συνήθως, αντιμετωπίζουμε την Ελλάδα ως τη γενέτειρα του Περικλή και του Πλάτωνα, μια χώρα που η σπουδαιότητά της περιορίζεται στα χρόνια της αρχαιότητας.

Αλλά, στην πραγματικότητα, αυτή δεν είναι η πρώτη φόρα που για να καταλάβουμε το μέλλον της Ευρώπης πρέπει να στρέψουμε την προσοχή μας μακριά από τις μεγάλες δυνάμεις στο κέντρο της ηπείρου και να καταγράψουμε προσεκτικά τα τεκταινόμενα στην Αθήνα. Τα τελευταία 200 χρόνια, η Ελλάδα βρίσκεται στην εμπροσθοφυλακή των ευρωπαϊκών εξελίξεων.
Στη δεκαετία του 1820, η επανάσταση ενάντια στην Οθωμανική Αυτοκρατορία κατέστησε την Ελλάδα ένα από τα πρώτα σύμβολα της απελευθέρωσης από τα δεσμά της απολυταρχίας. Για τους Φιλέλληνες, δεν υπήρχε υψηλότερος στόχος από την αναγέννηση της Ελλάδας. “Στο μεγάλο πρωινό του κόσμου”, γράφει στο ποίημά του “Ελλάς” ο Σέλεϊ, “έλαμψε η λαμπρότητα της ελευθερίας”. H νίκη της ελληνικής επανάστασης θα σήμαινε τον θρίαμβο της ελευθερίας όχι μόνο απέναντι στους Τούρκους αλλά και απέναντι σε όλους τους δυνάστες που κρατούσαν τους Ευρωπαίους υποδουλωμένους. Γερμανοί, Ιταλοί, Πολωνοί και Αμερικανοί ξεκίνησαν να πολεμήσουν με τη γαλανόλευκη σημαία για χάρη της δημοκρατίας. Και μέσα σε μία δεκαετία η χώρα κατάφερε να κερδίσει την ανεξαρτησία της.
Κατά τη διάρκεια του επόμενου αιώνα, το μίγμα συνταγματικής δημοκρατίας και εθνικού πατριωτισμού που ενσάρκωσε η Ελλάδα εξαπλώθηκε σε ολόκληρη την ευρωπαϊκή ήπειρο, καταλήγοντας στην κατάρρευση της Οθωμανικής, Ρωσικής και Αυστροουγγρικής Αυτοκρατορίας στο τέλος του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου και στην αντικατάστασή τους από τα έθνη-κράτη.
Η Ελλάδα ήταν αυτή που χάραξε την πορεία της Ευρώπης και μετά το τέλος του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου.Αλλά αυτήν τη φορά έφερε στο προσκήνιο τη σκοτεινή πλευρά της δημοκρατίας. Σε έναν κόσμο από κράτη-έθνη, οι εθνικές μειονότητες, όπως οι μουσουλμανικοί πληθυσμοί στην Ελλάδα και οι ορθόδοξοι χριστιανοί στη Μικρά Ασία, έφτιαξαν τη συνταγή της παγκόσμιας αποσταθεροποίησης. Στις αρχές του 1920, οι ηγεσίες της Ελλάδας και της Τουρκίας αποφάσισαν να προχωρήσουν σε ανταλλαγή πληθυσμών, διώχνοντας περίπου 2 εκατομμύρια χριστιανούς και μουσουλμάνους για χάρη της εθνικής ομοιογένειας.
Η ελληνοτουρκική ανταλλαγή πληθυσμών ήταν η μεγαλύτερη μετακίνηση μεταναστών που είχε οργανωθεί από κράτη ως τότε και αποτέλεσε το παράδειγμα που ακολούθησαν οι Ναζί και άλλοι σε μετακινήσεις λαών στην ανατολική Ευρώπη, τη Μέση Ανατολή και την Ινδία.
Από αυτήν την άποψη, είναι μάλλον ειρωνικό το γεγονός ότι η Ελλάδα βρέθηκε στην πρώτη γραμμή τηςαντίστασης ενάντια στους Ναζί. Τον χειμώνα του 1940 - ’41, ήταν η πρώτη χώρα που κατάφερε να αντισταθεί με επιτυχία στις χώρες του Άξονα, γελοιοποιώντας τον Μουσολίνι στα ελληνοαλβανικά σύνορα και προκαλώντας τους πανηγυρισμούς της υπόλοιπης Ευρώπης. Και ήταν πολλοί αυτοί που πανηγύρισαν λίγους μήνες αργότερα, όταν ένας νεαρός ακροαριστερός αγωνιστής, ονόματι Μανώλης Γλέζος, σκαρφάλωσε ένα βράδυ μαζί με έναν φίλο του στην Ακρόπολη και κατέβασε μια σημαία με τη σβάστικα που είχαν αναρτήσει οι Γερμανοί. (Σχεδόν 70 χρόνια αργότερα ο κ. Γλέζος θα δεχόταν δακρυγόνα και χημικά από την ελληνική αστυνομία, σε διαδηλώσεις κατά των μέτρων λιτότητας). Αλλά τελικά η Ελλάδα παραδόθηκε στη γερμανική κατοχή. Η κυριαρχία των Ναζί έφερε την πολιτική αποσύνθεση, την πείνα και μετά την απελευθέρωση τον όλεθρο του εμφυλίου πολέμου ανάμεσα στις κομμουνιστικές και στις αντικομμουνιστικές δυνάμεις.
Μόλις λίγα χρόνια μετά την ήττα του Χίτλερ, η Ελλάδα βρέθηκε και πάλι στο επίκεντρο της Ιστορίας, στο μέτωπο του Ψυχρού Πολέμου. Το 1947, ο Πρόεδρος Χάρι Τρούμαν χρησιμοποίησε τον εμφύλιο ως παράδειγμα στο περίφημο Δόγμα Τρούμαν και στη δέσμευσή του να καταπολεμήσει τον κομμουνισμό και να ξαναχτίσει την Ευρώπη. Ξαφνικά η Ελλάδα αποτέλεσε το κέντρο μιας υπερατλαντικής σταυροφορίας για μια διαφορετική Ευρώπη, μια Ευρώπη διχοτομημένη, που ως μόνη διέξοδο από την ένδεια των αρχών του 1940 έβλεπε τη συνεργασία με τις ΗΠΑ.
Την ώρα που τα δολάρια άρχισαν να ρέουν, Αμερικανοί σύμβουλοι εγκαταστάθηκαν στην Αθήνα για να κατευθύνουν την ελληνική κυβέρνηση και ναπάλμ κατέκαιαν τα ελληνικά βουνά, οδηγώντας τους κομμουνιστές στην εγκατάλειψη της χώρας.
Η πολιτική και ευρωπαϊκή ενοποίηση της Ευρώπης είχε στόχο να βάλει ένα τέλος στις αδυναμίες και τις εξαρτήσεις της διαιρεμένης ηπείρου, και η Ελλάδα αποτέλεσε και πάλι το έμβλημα της νέας ιστορικής φάσης.Η πτώση της στρατιωτικής δικτατορίας το 1974 δεν έφερε στη χώρα μόνο τη συμμετοχή στην Ε.Ε,αλλά (μαζί με τις δημοκρατικές μεταβάσεις στην Ισπανία και την Πορτογαλία) έδωσε και το έναυσμα για το κύμα δημοκρατικοποίησης στις δεκαετίες του ’80 και του ’90, πρώτα στη Λατινική Αμερική και στη νοτιοανατολική Ασία και μετά στην ανατολική Ευρώπη. Και έδωσε στην Ε.Ε μια δυναμική επέκτασης και τη φιλοδοξία να μεταλλαχθεί από μια μικρή συμμαχία εύπορων ευρωπαϊκών κρατών σε μια φωνή για μια νέα δημοκρατική ήπειρο στην ολότητά της, από τον Νότο μέχρι την Ανατολή.
Και σήμερα, μετά το ξεθώριασμα της ευφορίας της δεκαετίας του ’90 και την εξάπλωση ανάμεσα στους Ευρωπαίους ενός πνεύματος μαρασμού, είναι πάλι οι Έλληνες που καλούνται να αμφισβητήσουν τουςμανδαρίνους της Ε.Ε. και να εγείρουν το ερώτημα για το μέλλον της ηπείρου. Υποτίθεται ότι η Ε.Ε. είχε στόχο να στηρίξει μια διασπασμένη Ευρώπη, να ισχυροποιήσει τη δημοκρατική δυναμική της και να μετατρέψει την ήπειρο σε μία δύναμη ικανή να ανταγωνιστεί στην παγκόσμια σκηνή.
Είναι ίσως ταιριαστό σε ένα από τα γηραιότερα και πιο δημοκρατικά έθνη-κράτη να βρίσκεται στην πρώτη γραμμή του νέου μετώπου, αμφισβητώντας όλα αυτά τα επιτεύγματα. Γιατί αυτήν τη στιγμή είμαστε όλοι μικρές δυνάμεις, και για άλλη μια φορά η Ελλάδα βρίσκεται στην εμπροσθοφυλακή του αγώνα για ένα νέο μέλλον”.

Τετάρτη 24 Ιουλίου 2013

Ανθελληνικά Ι

Η Ελλάδα είναι μια ευλογημένη χώρα με καταραμένους κατοίκους.

Το αληθινό καθεστώς της χώρας είναι η «ατομικοπατριωτική φεουδαρχία». Ο κάθε Έλληνας όταν λέει «πατρίδα» εννοεί τον εαυτό του και την οικογένειά του. Είμαστε μερικά εκατομμύρια «χαμένες πατρίδες».

Έντεκα εκατομμύρια «εγώ» δεν μπορούν να κάνουν ένα «εμείς».

Οι άλλοι λαοί έχουν ιδιοσυγκρασία, οι Έλληνες έχουν ιδιοσυγκρουσία: όλοι εναντίον όλων.

Οι Έλληνες επινόησαν τη Δημοκρατία για να μπορούν να συγκρούονται έχοντας ένα πολιτικό άλλοθι.

Ένας λαός με έμφυτο τον ιμπεριαλιστικό φασισμό του Εγώ δεν δικαιούται να ομιλεί για Δημοκρατία.: «Ξέρεις ποιος είμ’ εγώ, ρε;!».

Ο Έλληνας θέλει να κάνει πάντα του κεφαλιού του και μετά να πληρώνει με τα κεφάλια των άλλων.

Όταν συνειδητοποιήσουμε ότι, από αρχαιοτάτων χρόνων, ο χειρότερος εχθρός του Έλληνα είναι ο Έλληνας, θα έχουμε κάνει ένα μεγάλο βήμα αυτογνωσίας κι εξέλιξης.

Η βασικότερη απόδειξη ότι καταγόμαστε από τους αρχαίους Έλληνες είναι η διαπίστωση ότι κι εκείνοι τρώγονταν σαν τα σκυλιά.

Από τα διάφορα κρίσιμα περιστατικά και τις καταστροφές της Ιστορίας μας βγαίνει το συμπέρασμα ότι η πολιτική είναι μια πολύ σοβαρή υπόθεση για να την αφήσουμε στους Έλληνες.

Είμαστε σαν μια αθλητική ομάδα με εξαιρετικούς παίκτες, αλλά δίχως πνεύμα ομαδικότητας και με κακούς προπονητές.

Είμαστε παγκόσμιοι πρωταθλητές στα αυτογκόλ και φορτώνουμε πάντα τις ευθύνες της ήττας στη διαιτησία.

Το γεγονός ότι, παρ’ όλα τα αναρίθμητα αυτογκόλ συνεχίζουμε να υπάρχουμε ακόμη ως χώρα, σημαίνει ότι μάλλον «ο Θεός της Ελλάδος» υπάρχει.

Μυστηριωδώς τα θετικά χαρακτηριστικά του Έλληνα (δημιουργικότητα, εργατικότητα, άμιλλα, συλλογικότητα) ενεργοποιούνται κυρίως όταν ζει σε ξένη χώρα και τα αρνητικά (εγωκεντρισμός, παραβατικότητα, οκνηρία, ζηλοφθονία) όταν ζει στη χώρα του.

Νεοελληνικό αίνιγμα: Η τσογλανοποίηση του ατόμου οδήγησε στη μπαχαλοποίηση της κοινωνίας, ή η μπαχαλοποίηση της κοινωνίας οδήγησε στην τσογλανοποίηση του ατόμου; Με επιστημονική ορολογία, μάλλον υπήρξε «κλειστός βρόγχος ανατροφοδότησης».

Η Ελλάδα (μεταξύ άλλων πολλών και θαυμαστών) είναι και η χώρα με τις ατελείωτες ουρές. Ουρές, παντού ουρές, ίσως γι’ αυτό νομίζει ότι είναι γάτα.

Στην Ελλάδα, ούτε τα χρήματα είναι λύση. Μεγάλα ποσά θα φεύγουν σε διευκολύνσεις και σε λαδώματα, οι υπάλληλοί σου θα σε καταριούνται νυχθημερόν πεπεισμένοι ότι τους εκμεταλλεύεσαι, οι γνωστοί σου θα σε φθονούν και θα κάνουν έφοδο στο εξοχικό σου, θα χαλάς τη Φερράρι σου στους κωλόδρομους, θα είσαι στο στόχαστρο των πάσης φύσεως «επαναστατών»… Μια φρίκη…


Του Δημήτρη Χορόσκελη

Τρίτη 23 Ιουλίου 2013

Ας χαμογελάσουμε!!! ΙV


Ανακάλυψαν λέει νερό και πάγο στον πλανήτη Ερμή. Ουίσκι και φιστίκια θα χρειαστεί να πάρουμε μόνο.

Είμαι στο ταξί και μπαίνει μια ασκημούλα.
- Ψυχικό;
- Δεν κάνω μάνα μου.


Όχι καλέ, δεν έχει κίνηση, απλώς ξεκίνησα από τη Ραφήνα μ' ένα τσαμπί κόκκινο σταφύλι και έφτασα στα Πατήσια με ένα μερλό του 67.

Σήμερα τρόμαξα κάτι περιστέρια και χέστηκαν πάνω μου.

Όταν δεν είμαι καλά, θέλω να με κοιτάξει κάποιος στα μάτια, να με πάρει αγκαλιά και να μου πει, ΑΥΡΙΟ ΕΧΟΥΜΕ ΠΑΣΤΙΤΣΙΟ.

25 ευρώ η είσοδος στα νοσοκομεία. Με ποτό ή χωρίς;

Αυτή η πουστιά της δασκάλας που έλεγε "πες μου γιατί γελάς να γελάσω κι εγώ" και μετά δεν γέλαγε και σε έβαζε και τιμωρία...

Ξέρει μήπως κανείς το site της εκκλησίας που θέλω να κατεβάσω κάτι καντήλια;

Ζητείται κοπέλα να ερωτευτώ 
παράφορα, να με κερατώσει, να με χωρίσει, να φάω κόλλημα, να μη τρώω, να χάσω τα κιλά του καλοκαιριού.

Μειώθηκαν οι φωτιές φέτος. Δεν έχει ο κόσμος λεφτά να χτίσει..

Εσύ που βγαίνεις με το χρυσό σταυρό απ τη θάλασσα, να σε ενημερώσω ότι δεν είναι τα Θεοφάνια

Αν δεις άντρα στο μπαλκόνι να ποτίζει τις γλάστρες, τα φυτά μάλλον καπνίζονται...

Όταν γεννιέται ο Χριστός, τι σφάζουμε; Γαλοπούλες. Όταν πεθαίνει ο Χριστός τι σφάζουμε; Αρνιά. Τι βύσμα είχαν οι κότες, ρε φίλε;

 Τα οικογενειακά τραπέζια είναι πολύ γαμάτα αρκεί να προλάβεις να φας πριν τον τσακωμό..

Έχω την εντύπωση ότι η ηλεκτρική σκούπα της μάνας μου λειτουργεί μόνο όταν κοιμάμαι..

Δευτέρα 22 Ιουλίου 2013

Μπάλα


Τα ελληνικά πρωταθλήματα, από τότε που έγιναν επαγγελματικά, είναι υπόθεση των δύο ομάδων που έκαναν τις καλύτερες μεταγραφές και είχαν το μεγαλύτερο μπάτζετ. Ας τις θυμηθούμε…
1974 Νέα Δημοκρατία
1977 Νέα Δημοκρατία
1980 Νέα Δημοκρατία
1981 ΠΑΣΟΚ
1985 ΠΑΣΟΚ
1989 Νέα Δημοκρατία, Συνασπισμός (Ιούλιος)
1989 Νέα Δημοκρατία, ΠΑΣΟΚ, Συνασπισμός (Νοέμβριος)
1990 Νέα Δημοκρατία
1993 ΠΑΣΟΚ
1996 ΠΑΣΟΚ (Ιανουάριος)
1996 ΠΑΣΟΚ (Σεπτέμβριος)
2000 ΠΑΣΟΚ
2004 Νέα Δημοκρατία
2007 Νέα Δημοκρατία
2009 ΠΑΣΟΚ
2011 ΠΑΣΟΚ, Νέα Δημοκρατία, ΛΑΟΣ
2012 Νέα Δημοκρατία, ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ
2013 Νέα Δημοκρατία, ΠΑΣΟΚ
Τον τελευταίο χρόνο το ΠΑΣΟΚ απειλείται με υποβιβασμό στη Β’ Εθνική, ενώ η Νέα Δημοκρατία κινδυνεύει με ευρωπαϊκό αποκλεισμό από τον δεύτερο γύρο των προκριματικών. Η γενική παρακμή των δύο ομάδων αποτυπώνεται στις άδειες κερκίδες, καθώς οι οπαδοί τους πλέον δεν πατάνε στο γήπεδο. Παρόλα αυτά, Νέα Δημοκρατία και ΠΑΣΟΚ εξακολουθούν να χρεώνουν πολύ ακριβά εισιτήρια συγκριτικά με το θέαμα που προσφέρουν. Το εντυπωσιακό δε είναι πως ως ΠΑΕ παραμένουν υπερχρεωμένες και δεν θα έπαιζαν μπάλα αν δεν είχαν υπαχθεί στις ευεγερτικές διατάξεις του Άρθρου 44 παρ. 1 του Συντάγματος με το οποίο Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου μπορούν να εκδίδονται αποκλειστικά και μόνο σε έκτακτες περιπτώσεις και σε εξαιρετικά επείγουσες και απρόβλεπτες ανάγκες. Με το άρθρο 44, Νέα Δημοκρατία και ΠΑΣΟΚ εξοφλούν τις δόσεις τους προς την Ιστορία.
Αγωνιστικά, οι δύο ομάδες έχασαν το βάθος που είχαν στον πάγκο και τα τελευταία χρόνια παίζουν κακό ποδόσφαιρο. Το δε ΠΑΣΟΚ αλλάζει προπονητή σε κάθε σεζόν και οι παίκτες δυσκολεύονται τόσο με το σύστημα 4-2-1 όσο και με το 5-3 που αλλάζει σε 2-1 όταν η ομάδα αμύνεται ψηλά στο Κέντρο. Το ΠΑΣΟΚ σώζεται μόνο επειδή μπορεί ακόμα να εφαρμόζει το τεχνητό οφσάιντ, ενώ η Νέα Δημοκρατία βασίζεται στη φιλοσοφία «η μπάλα περνάει, ο παίκτης δεν περνάει». Νέα Δημοκρατία και ΠΑΣΟΚ -ιδίως η πρώτη- έχουν χρόνια να βρουν έναν λίμπερο που να μαρκάρει καλά σε δεύτερο χρόνο.
Στο οικονομικό κομμάτι, τα έσοδα από τον ΟΠΑΠ και την τηλεοπτική διαφήμιση είναι εξασφαλισμένα, αλλά οι συμφωνίες γίνονται κάτω από το τραπέζι και οι υπόλοιποι χορηγοί παρουσιάζονται διστακτικοί. Νέα Δημοκρατία και ΠΑΣΟΚ κατηγορούν τον έταιρο διεκδικητή του τίτλου, ΣΥΡΙΖΑ, πως θέλει να πάει το πρωτάθλημα στο Copa Libertadores. Επίσης, τον κατηγορούν πως θέλει να παίζει ολοκληρωτικό ποδόσφαιρο. Απ’ την άλλη, οι φίλαθλοι του ΣΥΡΙΖΑ προτιμούν να βλέπουν την ομάδα τους σαν τη μεγάλη Λίβερπουλ της δεκαετίας του ’80, που συκοφαντήθηκε από την αστυνομία και τη Σιδηρά Κυρία.
Θυμίζουμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ βρισκόταν για χρόνια στη ζώνη του υποβιβασμού αλλά τα τελευταία χρόνια διεκδικεί με αξιώσεις το πρωτάθλημα και πέρυσι τερμάτισε δεύτερος χάνοντας στο τσακ στα πλέι-οφ. Ο πρόεδρος-προπονητής και δεκάρι της ομάδας αλλά και οι υπόλοιποι παίκτες τα βάζουν διαρκώς -και όχι άδικα- με τη διαιτησία και ζητούν την παρουσία του κόσμου μέσα στο γήπεδο, καθώς πιστεύουν ότι ο δωδέκατος παίκτης της ομάδας είναι αυτός που θα τη φέρει στην κορυφή.
Παλαιότερα, ο ΣΥΡΙΖΑ έπαιζε με έντεκα διαφορετικές φιλοσοφίες αλλά βελτιώθηκε στην αριστερή επίθεση και οι παίκτες του δεν δείχνουν να φοβούνται τις μονομαχίες μαν-του-μαν. Αν σταματήσει η ομάδα να τρώει εύκολα γκολ, βελτιώσει την τελική προσπάθεια, αφήσει τις αγχωμένες γιόμες και τα άσκοπα πεσίματα για να πάρει φάουλ ή πέναλτι, θα είναι χωρίς αμφιβολία ο επόμενος πρωταθλητής. Αν και το επιθυμούν όλοι οι παράγοντες του ΣΥΡΙΖΑ, η ομάδα δεν μπορεί προς το παρόν να παίξει με ακρίβεια το πάσινγκ γκέιμ της Μπαρτσελόνα από τον ισπανικό εμφύλιο της Πριμέρα Ντιβιζιόν, αλλά σιγά σιγά οι συριζαίοι επιθετικοί βλέπουν γήπεδο και γυρίζουν γρήγορα στην άμυνα. Καμιά φορά οι παίκτες του ΣΥΡΙΖΑ παρασύρονται από το «όλε-όλε» της κερκίδας και ενθουσιάζονται εύκολα Πάντως, όσο πλησιάζει το τέλος του πρωταθλήματος, το δεκάρι της ομάδας θα χρειαστεί να πάρει περισσότερες μπάλες και θα πρέπει να βγει μπροστά.
Οι μεταγραφές του ΣΥΡΙΖΑ παραμένουν επτασφράγιστο μυστικό και οι κακές γλώσσες λένε ότι ο πρόεδρος μιλάει στο εξωτερικό. Οι φίλαθλοι της ομάδας δεν θέλουν επ’ ουδενί την ομάδα να δώσει βάρος στην τακτική εις βάρος του θεάματος. Υπάρχουν μέλη του προπονητικού τιμ που λένε «ας κερδίζει η ομάδα και ας είναι με μισό-μηδέν». Εξάλλου, το ποδόσφαιρο της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ είναι παλιομοδίτικο και βασίζεται περισσότερο στα λάθη του αντιπάλου παρά στις ικανότητες των παικτών που μετά από τόσους τίτλους έχουν χάσει το κίνητρό τους και περιμένουν απλώς μια τελευταία καλή μεταγραφή στα γεράματα. Όπως είναι αυτή τη στιγμή τα πράγματα, τα μεγάλα ντέρμπι Νέας Δημοκρατίας – ΠΑΣΟΚ έχουν μπει οριστικά στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας και πλέον το μόνο που θυμίζουν είναι τα φιλικά Βραδυποριακού-Ταλαιπωριακού.
Μιλώντας για παλαίμαχους, δεν μπορούμε να μην κάνουμε αναφορά στην πρόσφατη δήλωση του μαθουσάλα πρώην προέδρου της Νέας Δημοκρατίας για τον τωρινό πρόεδρο της ομάδας: «Νομίζω ότι το μεγαλύτερο επίτευγμά του ως τώρα ήταν ότι έριξε εμένα. Έκανα λάθος. Το κορυφαίο είναι ότι θα ρίξει και τον εαυτό του». Τι εννοεί ο ψηλός που ως παίκτης το μακρινό 1965 έβαλε ένα από τα πιο εντυπωσιακά αυτογκόλ στην ομάδα του; Προς το παρόν, ο αγαπούλας αγνοεί τις επικρίσεις, καθώς θεωρεί ότι η ομάδα του θα πάρει με άνεση το πρωτάθλημα. Τα ξένα πρακτορεία στοιχήματος παίζουν Νέα Δημοκρατία αλλά πληθαίνουν οι φωνές που λένε ότι το πρωτάθλημα είναι στημένο από τους μπούκερ για να σπάσει το στάνταρ και να μαζέψουν όλο το χρήμα.
Τις δύο τελευταίες φορές πάντως, για να να πάρουν πρωτάθλημα η Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ χρειάστηκαν τη βοήθεια του ΛΑΟΣ, ομάδας που όσο ήταν στην Σούπερ Λίγκα έπαιζε ένα απαρχαιωμένο ποδόσφαιρο στα όρια του γραφικού σήκωσέ-το-τιμημένο, και της ΔΗΜΑΡ, ομάδας που διακρίνεται για το ιδιαίτερα εκνευριστικό κατενάτσιο σε όλα τα παιχνίδια της αλλά και τη θεωρητική ερμηνεία του συνωστισμού για τραγικά περιστατικά όπως αυτά στο Χέιζελ το 1985 και στο Καραϊσκάκη το 1981. Σήμερα, το Γήπεδο Γεώργιος Καραϊσκάκης λίγα κοινά έχει με το παλιό γήπεδο του Φαλήρου, καθώς ανακαινίστηκε εν’ όψει Ολυμπιακών Αγώνων και συγγενεύει περισσότερο με το βίο και πολιτεία κάποιων ευρωλιγούρηδων.
Ένα, πάντως, από τα κακά των τελευταίων σεζόν είναι η νεοφώτιστη ομάδα με τις μαύρες φανέλες που δεν παίζει ποδόσφαιρο αλλά ράγκμπι. Το παιχνίδι της είναι αντι-ποδόσφαιρο χωρίς κανόνες απ’ το οποίο όλοι βγαίνουν με αίματα και μώλωπες. Η διοργανώτρια αρχή δεν παρεμβαίνει, καθώς θεωρεί ότι θα υπάρξει διαφυγή εσόδων από τα τηλεοπτικά δικαιώματα. Χαρακτηριστικό είναι πως σε ένα ματς προετοιμασίας ο βασικός επιθετικός της ομάδας έριξε χαστούκι στο δεξί εξτρέμ της αντίπαλης ομάδας του ΚΚΕ και δεν πήρε ούτε καν κίτρινη κάρτα. Το δε φύλλο αγώνος έκανε να γραφτεί μια ολόκληρη μέρα με τις αστυνομικές δυνάμεις να καθυστερουν να παρέμβουν ακόμα κι όταν οι θαυμαστές του επιθετικού προσπάθησαν να τον μιμηθούν, αναποδογυρίζοντας τους πάγκους του ομορφάντρα με τα λουκάνικα, λέγοντας ότι είναι βρώμικα. Οι αθλητικές εφημερίδες που υποστηρίζουν τους μαύρους βγαίνουν συνέχεια με εξώφυλλα που δείχνουν μαϊμούδες, ενώ έχουν μια εμμονή με τα πέτσινα που κυριολεκτικά σκοτώνει. Οι μαύροι παρότι παίζουν με τα μαύρα τρέφουν ακατάσχετο μίσος για τους μαύρους, τους οποίους δεν θέλουν ούτε μέσα, ούτε έξω από τα γήπεδα, πράγμα που δείχνει πόσο δεν ξέρουν το άθλημα. Ο μεγαλύτερος παίκτης στην Ιστορία του ποδοσφαίρου ήταν μαύρος. Άσε που μπερδεύουν και τον Εθνικό Ύμνο και λένε «απ’ του κόκκαλη βγαλμένη» αντί για το σωστό που είναι «απ’ τα κόκκαλα βγαλμένη». Επίσης, λένε ότι ο χαιρετισμός τους δεν είναι ναζιστικός αλλά ο αρχαιοελληνικός τρόπος να ζητήσεις μπάλα και με δυνατό σουτ να εκτελέσεις τον αντίπαλο. Οι μαύροι επικαλούνται συνέχεια μορφές όπως τον Σωκράτη αλλά δεν φαίνεται να γνωρίζουν τίποτα από τη φιλοσοφία του ποδοσφαίρου, που γι’ αυτούς συνοψίζεται στο «εν οίδα ή επί τας». Αλλά, ας μην ασχοληθούμε άλλο μαζί τους και ας μιλήσουμε για πραγματικό ποδόσφαιρο.
Πρέπει να πούμε ότι το ΚΚΕ είναι η πιο παλιά ομάδα του ελληνικού ποδοσφαίρου αλλά παραδόξως έχει τις λιγότερες συμμετοχές στα πρωταθλήματα, καθώς οι παίκτες του δυσκολεύονταν διαχρονικά να πάρουν πιστοποιητικό. Στο επαγγελματικό πρωτάθλημα καταργήθηκαν οι περιορισμοί για τους Κόκκινους Διαβόλους. Η ομάδα κατεβαίνει χωρίς φόβο στο γήπεδο αλλά αρνείται να κάνει μεταγραφές εκτός προπονητικού πλάνου και προσπαθεί να βγάζει παίκτες από τις Ακαδημίες. Παρότι ο σύλλογος δίνει διαχρονικά ηρωικούς αγώνες σε όλα τα μέτωπα, φαίνεται σαν να μην θέλει να κερδίσει περισσότερο απ’ όσο θέλει να αλλάξει τους κανόνες του παιχνιδιού· ιδίως τώρα που πάει να γίνει ράγκμπι. Στα πρωταθλήματα Νέων το ΚΚΕ έχει περισσότερες επιτυχίες αλλά και πάλι λίγο θυμίζει τις παλιές καλές εποχές που σάρωνε στα U-21 και στελέχωνε με τους καλύτερους παίκτες την Εθνική Ελπίδων. Οι παλαίμαχοι του συλλόγου έχουν να το λένε πως οι μεγάλοι του Κέντρου έφτιαξαν υπερομάδες με τους καλύτερους νέους του ΚΚΕ, ιδίως μετά την πτώση του τείχους το ’89 από φάουλ που είχε γίνει το ’61 και χτυπήθηκε φάλτσα το ’68. Ίσως, αν καταργούνταν τα εθνικά πρωταθλήματα, το ΚΚΕ να είχε καλύτερη τύχη στο σπορ.
Το παράδοξο στην περίπτωση των κόκκινων του ΚΚΕ και του ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι οι θαμώνες στις σουίτες του Καραϊσκάκη τούς ταυτίζουν με τη μαύρη ομάδα, επειδή παίζουν για τη φανέλα. Το σκεπτικό της σουίτας είναι πως όποιος λεει ότι παίζει για την φανέλα, είτε αυτή είναι κόκκινη είτε είναι μαύρη, είναι εκτός εποχής. Οι έγκυροι ιστορικοί του ποδοσφαίρου αντιτείνουν ότι δεν είναι όλες οι φανέλες ίδιες. Αλλα αποδομούνται από τους αθλητικογράφους που είναι στα πηγαδάκια Νέας Δημοκρατίας και ΠΑΣΟΚ και υποστηρίζουν περισσότερο την μικρότερη ΔΗΜΑΡ. Αυτοι οι τελευταίοι ισχυρίζονται πως δεν έχει σημασία να παίζεις για τη φανέλα αλλά να προσελκύεις μεγάλους χορηγούς στη φανέλα που θα αναβαθμίσουν το κύρος του πρωταθλήματος στο εξωτερικό. Όλοι αυτοί έχουν φτιάξει την ποδοσφαιρική θεωρία των άκρων που καταργεί τελείως το παιχνίδι από τα πλάγια ως αντιαθλητικό και σχεδιάζει μόνο με κάθετες μπαλιές στην άμυνα ως μοναδική διέξοδο προς την αντίπαλη περιοχή και το γκολ. Κι ενώ, πράγματι, το να κρεμάς συνέχεια τον τερματοφύλακα με λόμπες δεν παίζει αν δεν είσαι Λατινοαμερικάνος, οι θεωρητικοί των άκρων μπερδεύουν το σωστό πάσινγκ γκέιμ με το εκνευριστικό τίκι-τάκα φούτμπολ. Επίσης, στις τάξεις τους ευδοκιμούν κάποιοι νεοφιλελεύθεροι που δεν έχουν πιάσει ποτέ μπάλα στη ζωή τους και που θεωρούν ότι το αυτογκόλ πρέπει να μετράει υπέρ τις ομάδας που το βάζει, γιατί δεν έχει σημασία ποιο πλεχτό σκίζει το τόπι αλλά πιο πόδι το χτυπά. Στο τέλος, κανείς δεν ξέρει τι θέλουν και τι εννοούν, αφού τόσο η Νέα Δημοκρατία όσο και το ΠΑΣΟΚ σκοράρουν περισσότερο από στημένες φάσεις παρά με ολοκληρωμένες επιθέσεις.
Προς το παρόν, το παιχνίδι παίζεται με τους αλλοπρόσαλλους νέους κανόνες της UEFA, η οποία προσπαθεί να τους κάνει αυστηρότερους για το ελληνικό πρωτάθλημα λόγω των πρόσφατων οικονομικών σκανδάλων. Το μόνο που έχει καταφέρει μεχρι στιγμής είναι να γίνονται επεισόδια στις κερκίδες και να επικρατεί χαμός με τα στημένα, καθώς οι άνθρωποι της UEFA θεωρούν ακούσια όλα τα χέρια -αόρατα και βαριά, ενώ άκουσον άκουσον ζητούν να μην μετράνε τα αυτογκόλ, δίνοντας έτσι σαφές προβάδισμα σε Νέα Δημοκρατία και ΠΑΣΟΚ που βάζουν τα περισσότερα. Στα πιο κρίσιμα παιχνίδια της χρονιάς, η διαιτητική τρόικα έχασε επανειλημμένα τον έλεγχο του αγώνα μετά από αμφισβητούμενες φάσεις και όλοι πιστεύουν πως ΠΑΣΟΚ και Νέα Δημοκρατία (ή Νέα Δημοκρατία και ΠΑΣΟΚ) κάνουν ό,τι θέλουν από το Παρασκήνιο, πετώντας τη μπάλα στην εξέδρα ή ακόμα παίζοντας και με δύο μπάλες. Η παράγκα ζει και βασιλεύει στην Ελλάδα και το πρωτάθλημα έχει απαξιωθεί πλήρως στα μάτια της φίλαθλης γνώμης. Όσοι έχουν κόψει το γήπεδο, βλέπουν τα στιγμιότυπα στην Ανατροπή της Δευτέρας και αυτό ρίχνει περισσότερο λάδι στη φωτιά. Αν παιζόταν ωραίο ποδόσφαιρο, θα λέγαμε ότι χάθηκε η μπάλα. Τώρα που παίζεται άθλιο ποδόσφαιρο, λέμε ότι έχουν χάσει τη μπάλα. Κι αυτή είναι η μισή αλήθεια.
Το πιο τραγικό είναι πως από το 2010 η απονομή του ελληνικού πρωταθλήματος γίνεται στις Βρυξέλλες. Πολλοί φοβούνται ότι το ίδιο θα συμβεί με όλα τα μικρά πρωταθλήματα της Ευρώπης. Θέλοντας να φοβίσουν τους υπόλοιπους μπαλαδόρους του Νότου, οι ελβετόψυχοι της UEFA απειλούν πως θα αποβάλλουν τις ελληνικές ομάδες από τις διοργανώσεις της αλλά την ίδια στιγμή βρίσκονται σε κόντρα με τη FIFA για τα διαφημιστικά δικαιώματα, χωρίς να έχουν καταλήξει τι πάει λάθος με τη διανομή τους. Τα αφεντικά του παγκόσμιου ποδοσφαίρου δεν έχουν πρόβλημα με την εμπορευματοποίηση του παιχνιδιού αλλά την ίδια ώρα μιλάνε για ηθικές αξίες και σφυρίζουν αδιάφορα με όσα γίνονται στη χώρα του jogo bonito.
Η άλλη μισή αλήθεια είναι ότι, αν δώσεις μια μπάλα σε ένα παιδί, αυτό θα την κλωτσήσει, όπως κλωτσάει την κοιλιά της μάνας του. Δεν έχει νόημα να μιλάμε για ποδόσφαιρο και πρωταθλήματα αν δεν υπάρχει μέλλον για τα παιδιά μας. Μήπως ήρθε η ώρα να σκεφτούμε τα παιδιά μας; Τα δικά μας, των άλλων, τα παιδιά όλου του κόσμου, τα παιδιά που γεννήθηκαν, τα παιδιά που θα γεννηθούν και θα ‘ρθουν.
Γκολ!
Του Αδάμ Γιαννίκου

Κυριακή 21 Ιουλίου 2013

Κυβέρνηση πολιτικών αποβρασμάτων

Ούτε στην Κρήτη δεν μπορεί πια να σταθεί ο Βαγγέλης Βενιζέλος, ούτε στο πιο ακραίο προπύργιο του ΠΑΣΟΚ, όπως αποδείχθηκε από την περιοδεία του στο νησίΜε θύελλα διαμαρτυριών, φραστικών επιθέσεων και εκτοξευθέντων μικροαντικειμένων πάσης φύσεως τον υποδέχτηκαν οι Κρητικοί, προκαλώντας ματαιώσεις συναντήσεών του και οχύρωσή του στο ξενοδοχείο στο Ηράκλειο, προκειμένου να αποφύγει τον εξευτελισμό της φάπας, ενώ χρειάστηκε ειδικό σχέδιο με …πρόβες(!) της αστυνομίας για να τον χώσουν στο ξενοδοχείο πριν τον προλάβει ο κόσμος. 
Όχι φυσικά ότι συγκινεί τον αρχηγό του ΠΑΣΟΚ το μίσος του λαού, ακόμη και των ψηφοφόρων του …ΠΑΣΟΚ(!) εναντίον του προσώπου του.

Ο Βενιζέλος ξανάγινε υπουργός. Αυτό είναι το θεμελιώδες και όλα τα υπόλοιπα είναι ασήμαντες λεπτομέρειες γι’ αυτόν. Δεν βλέπετε τι αγώνα κάνει ο άλλος φωστήρας του ΠΑΣΟΚ, ο επί τριακονταετία υπουργός Θεόδωρος Πάγκαλος, προκειμένου να προσληφθεί στην κυβέρνηση Σαμαρά; Ξέρασε όλη η Ελλάδα πάνω του ακούγοντας τα όσα είπε προκειμένου να συγκινήσει τον ακροδεξιό ένοικο του Μαξίμου που ξέρει ότι θα πέσει θύμα έξωσης μόλις γίνουν εκλογές και γι’ αυτό προσπαθεί να τις αποφύγει με κάθε τρόπο. Αυτογελοιοποιήθηκε για χιλιοστή φορά ο Πάγκαλος, αλλά ακόμη τίποτα. Και τι δεν είπε! «Κομμουνιστικό όργανο ήταν η ΕΡΤ. Κομμούνιζε από το πρωί ως το βράδυ. Μέχρι αηδίας», δήλωσε εμβριθώς στον ραδιοσταθμό Βήμα FM! Όλη η Ελλάδα θεωρούσε την ΕΡΤ του Σαμαρά εμετική σαν την ΥΕΝΕΔ επί χούντας και ο Πάγκαλος τη θεωρούσε …«κομμουνιστικό όργανο»!
Φανταστείτε με τι φασιστικά αποβράσματα έχουμε μπλέξει! Έκανε κι άλλες φιλότιμες προσπάθειες ο Πάγκαλος για να πετύχει την πρόσληψή του ως υπουργού γιατί τα τεστ που πρέπει να περάσει κάποιος για να καθίσει σε υπουργικό θώκο είναι πολύ δύσκολα σε ό,τι αφορά στο πολιτικό θράσος. Κολώνει όμως ο Πάγκαλος ποτέ στο θέμα του ξετσίπωτου κυνισμού; Ουδέποτε.

«Υποστηρικτές όλων των τραμπούκων και όλων των κακοποιών(!)» είναι αυτοί στον ΣΥΡΙΖΑ, δήλωσε ο Πάγκαλος. «Έχουν μαζέψει όλα τα κατακάθια της κοινωνίας» πρόσθεσε και προχώρησε στην πρόβλεψη ότι «το καλοκαίρι θα κάνουν τραμπουκισμούς, αλητείες, αταξίες», αποδεικνύοντας έτσι ότι θέλει να φάει τη θέση του Δένδια στο υπουργείο Δημόσιας Τάξης.
Για να συγκινήσει τον «άκαρδο» Σαμαρά, ο Πάγκαλος δεν δίστασε να εμφανίσει τα ηγετικά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ ως …αναρχοκομμουνιστές(!) που «δεν θέλουν να κυβερνήσουν κοινοβουλευτικά τη χώρα, αλλά να συντηρήσουν μέσα από το χάος που θα δημιουργήσουν την επαναστατική τους προοπτική»!!!
Είδατε τι θαύματα κάνει η προτέρα μαρξιστική παιδεία του Πάγκαλου, του Γεωργαλά (του προπαγανδιστή της χούντας των συνταγματαρχών) και των ομοίων τους; Πάντως, εικόνισμα πρέπει να του κάνει του Πάγκαλου ο Τσίπρας! Δυο-τρεις τέτοιες συνεντεύξεις να δώσει ακόμα ο Πάγκαλος και την αυτοδυναμία την έχει στην τσέπη ο Αλέξης!

Όσο όμως παραμένουν ακόμη στην εξουσία ο Σαμαράς και ο Βενιζέλος, κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι τους για να διαλύσουν τη χώρα και να την μετατρέψουν σε ένα απέραντο ανθρωποσφαγείο εργαζομένων. Μόνο αυτή την εβδομάδα αποφάσισαν να υποβαθμίσουν σε δασκάλους δημοτικού σχολείου 5.000 καθηγητές γυμνασίων και λυκείωνΝα καταργήσουν 2.500 οργανικές θέσεις εκπαιδευτικών, καταργώντας 46 από τις 110 ειδικότητες που υπήρχαν στα δημόσια επαγγελματικά λύκεια και να απολύσουν 2.000 καθηγητές με το τέχνασμα της διαθεσιμότητας. Στόχος να κατευθυνθούν δεκάδες χιλιάδες μαθητές σε ιδιωτικά ΙΕΚ για να τους γδάρουν οικονομικά οι ιδιοκτήτες!

Προωθούν επίσης ακάθεκτοι την κατεδάφιση του δημόσιου συστήματος υγείας, με κύριο όπλο το τέρας του ΕΟΠΠΥ που δημιούργησαν ακριβώς γι’ αυτόν το σκοπό. Όπως ανέφερε ο πρόεδρος του ΕΟΠΠΥ στη Βουλή, ο οργανισμός αυτός δημιουργεί νέα χρέη με τον ιλιγγιώδη ρυθμό των σχεδόν …4 εκατομμυρίων ευρώ την ημέρα! Καθώς οι απολύσεις εκατοντάδων χιλιάδων εργαζομένων οδηγούν στην κατάρρευση των εσόδων του, η κυβέρνηση ετοιμάζεται όχι να αλλάξει τη μνημονιακή πολιτική, αλλά να επιβάλει …νέους φόρους για την υγεία! 
Την ίδια ώρα ετοιμάζεται να κλείσει ως τα τέλη αυτού του μήνα και 13 νοσοκομεία, ενώ θα κλείσει δεκάδες νοσοκομεία και κέντρα υγείας στις αρχές του 2014! Τίποτα δεν θα αφήσει όρθιο για την κυβέρνηση που θα την διαδεχθεί.
Το μόνο που ενδιαφέρει αυτούς τους πολιτικούς απατεώνες που μας κυβερνούν είναι πώς θα γλιτώσουν το τομάρι τους και δεν θα μπορέσει να τους βάλει φυλακή η επόμενη κυβέρνηση για τα οικονομικά εγκλήματα που ενδεχομένως θα έχουν διαπράξει. Έτσι η κυβέρνηση έφερε στο πολυνομοσχέδιο διάταξη με την οποία απαλλάσσει κάθε ποινικής και αστικής ευθύνης τα μέλη της διοίκησης του Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (ΤΧΣ), την οποία διοίκηση θέλουν να «κρεμάσουν» οι τραπεζίτες για προκλητική, όπως ισχυρίζονται, προτίμηση να εκχωρηθεί το Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο σε συγκεκριμένη ιδιωτική τράπεζα.

Από τις αστικές και ποινικές ευθύνες έχει απαλλαγεί η διοίκηση και του ΤΑΙΠΕΔ, του ταμείου εκποίησης δηλαδή της δημόσιας περιουσίας έναντι πινακίου φακής. Την εποχή αυτή είναι βέβαιο ότι θα πλουτίσουν κάποιοι, όπως ακριβώς έγινε με τους μαυραγορίτες κατά τη διάρκεια της παλιάς γερμανικής κατοχής, της ναζιστικής. Έτσι και τώρα η νέα γερμανική κατοχή θα αναδείξει τους νέους μαυραγορίτες, το ίδιο αδίστακτους όπως οι παλιοί και προερχόμενους πάλι από τη δοσίλογη Δεξιά. Θα τους αφήσουμε πάλι να πλουτίσουν στην υγεία των κορόιδων; Αν ναι, είμαστε άξιοι της τύχης μας.


Του Γιώργου Δελαστίκ

Σάββατο 20 Ιουλίου 2013

Χρυσαυγίτες:Οι νεο-Χιτες των εφοπλιστών τραπεζιτών & βιομηχάνων


Ο ΜΠΡΕΧΤ ΕΙΧΕ ΔΙΚΙΟ ΟΤΑΝ ΕΛΕΓΕ ΟΤΙ «Ο ΦΑΣΙΣΜΟΣ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΠΟΛΕΜΗΘΕΙ ΠΑΡΑ ΣΑΝ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ ΣΤΗΝ ΠΙΟ ΩΜΗ ΚΑΙ ΚΑΤΑΠΙΕΣΤΙΚΗ ΤΟΥ ΜΟΡΦΗ, ΣΑΝ Ο ΠΙΟ ΘΡΑΣΥΣ ΚΙ Ο ΠΙΟ ΔΟΛΙΟΣ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ». ΟΠΩΣ ΑΠΟΔΕΙΚΝΥΕΙ Η ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ, ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΑΛΛΑΞΕΙ: ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΕΦΟΠΛΙΣΤΕΣ ΩΣ ΤΙΣ ΤΡΑΠΕΖΕΣ ΚΙ ΑΠΟ ΤΙΣ ΑΕΡΟΠΟΡΙΚΕΣ ΕΤΑΙΡΕΙΕΣ ΩΣ ΤΗ ΧΑΛΥΒΟΥΡΓΙΑ, ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΝΕΟΝΑΖΙ ΦΡΟΝΤΙΖΟΥΝ ΤΑ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ ΤΟΥ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ, ΕΚΤΟΣ ΚΑΙ ΕΝΤΟΣ ΒΟΥΛΗΣ.

Ο ναζισμός ήταν και είναι τα Αουβιτς και τα Νταχάου. Ηταν και είναι τα 50 εκατομμύρια νεκροί του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Ήταν και είναι η απόλυτη κτηνωδία, οι θηριωδίες στο Δίστομο, στα Καλάβρυτα, στη Βιάνο, στο μπλόκο της Καλογρέζας, στο μπλόκο της Κοκκινιάς. Είναι ο τοίχος της Καισαριανής. Ο ναζισμός ήταν και είναι ο ορισμός του ολοκληρωτισμού, της αυθαιρεσίας, του αυταρχισμού, είναι το δεύτερο συνθετικό του «Ελευθερία ή Θάνατος».Ο ναζισμός ήταν και είναι όλα τα παραπάνω γιατί στην ουσία είναι αυτό:
«Ο εθνικοσοσιαλισμός απελευθέρωσε τον γερμανό εργάτη από τη μέγγενη ενός δόγματος (σ.σ. του κομμουνιστικού δόγματος) που ήταν βασικά εχθρικό τόσο για τον εργοδότη όσο και για τον εργαζόμενο. 
Ο Αδόλφος Χίτλερ επέστρεψε τον εργάτη στο έθνος του. Τον μετέτρεψε σε πειθαρχημένο στρατιώτη της εργασίας και συνεπώς σύντροφο μας (σ.σ. σύντροφο των βιομηχάνων)»!
Αυτός ο ύμνος στον Χίτλερ και στο ναζισμό, που μετέτρεψε τον εργάτη σε «πειθαρχημένο στρατιώτη της εργασίας» και σε «σύντροφο» των βιομηχάνων, εκφωνήθηκε από τον ίδιο τον κύριο Κρουπ, τον επικεφαλής της γνωστής πολυεθνικής και των γερμανών βιομηχάνων, σε ομιλία του στις 26 Γενάρη 1934.
Πιο… ατράνταχτη ομολογία από την παραπάνω (περιλαμβάνεται στα Πρακτικά Δικών της Νυρεμβέργης, τόμος 1, κεφάλαιο VIII) ότι η καπιταλιστική βαρβαρότητα είναι η τροφός του ναζισμού, ότι οι κεφαλαιοκράτες και τα μονοπώλια είναι οι προαγωγοί του φασισμού, με τον οποίο όταν «χρειάζεται» εξασφαλίζουν «ηρεμία», «πειθαρχία» και πολλά, πάρα πολλά κέρδη, δύσκολα μπορεί να βρεθεί.
Ο ίδιος κύριος, ο κύριος Κρουπ, άλλωστε, ένα χρόνο νωρίτερα, στη μυστική σύσκεψη της 20ής Φλεβάρη 1933, ήταν ένας εκ των παρευρισκομένων βιομηχάνων, τραπεζιτών κτλ. που έδωσαν στους παριστάμενους Χίτλερ και Γκέρινγκ την τελική τους έγκριση για την κατάληψη της εξουσίας από τους Ναζί.
Φυσικά δεν ήταν μόνο οι γερμανοί κεφαλαιοκράτες που στήριξαν το ναζισμό. Το κεφάλαιο, ως γνωστόν, δεν έχει εθνικότητα και πατρίδα. Ως εκ τούτου κάθε άλλο παρά ιστορικό παράδοξο αποτελεί το γεγονός ότι καταλυτικό ρόλο στην οικονομική και στρατιωτική ισχυροποίηση της ναζιστικής Γερμανίας έπαιξαν και τα αμερικανικά μονοπώλια: η Ford, η General Motors (μέσω της θυγατρικής της Οpel και όχι μόνο), η General Electric, η Standard Oil (η σημερινή Exxon-Mobil), η ΙΒΜ, η ΙΤΤ (η σημερινή ΑΤ&Τ), η τράπεζα Chase Manhatan και πολλοί άλλοι, που έκαναν τεράστιες επενδύσεις επωφελούμενοι του «εξαιρετικού» επιχειρηματικού κλίματος που προσέφερε η ναζιστική Γερμανία, αποκομίζοντας ακόμα μεγαλύτερα κέρδη. Τόσο ο πρόεδρος της ΙΒΜ Τ. Γουώτσον, όσο και ο πρόεδρος της Ford Χ. Φορντ τιμήθηκαν για τις «υπηρεσίες» τους στο Γ’ Ράιχ με το μετάλλιο του Μεγάλου Σταυρού της Γερμανικής Τάξης του Αετού το 1937 και το 1938 αντίστοιχα.
Αυτός ήταν και είναι ο ναζισμός. Θα αναρωτηθεί, όμως, κάποιος: «Εντάξει, αυτός ήταν τότε ο ναζισμός. Εντάξει, είχε δίκιο στην εποχή του ο Μπρεχτ όταν έλεγε ότι «ο φασισμός δεν μπορεί να πολεμηθεί παρά σαν καπιταλισμός στην πιο ωμή και καταπιεστική του μορφή, σαν ο πιο θρασύς κι ο πιο δόλιος καπιταλισμός». Αλλά, σήμερα, αυτός είναι ο ναζισμός; Μήπως έχει αλλάξεις;
Αντί οποιασδήποτε θεωρητικής απάντησης στο ερώτημα, ας δούμε τα πραγματολογικά δεδομένα. Ας δούμε τα στοιχεία. Ας δούμε τι κρύβεται, εδώ στην Ελλάδα, πίσω από τα συσσίτια (μόνο για Έλληνες…), ας δούμε τι κρύβεται πίσω από την αιμοδοσία (μόνο για Έλληνες…) των χρυσαυγιτών.
Δεν πάει πολύς καιρός που στον διεθνή Τύπο δημοσιεύτηκαν πληροφορίες και εκτιμήσεις ότι το εν Ελλάδι ναζιστικό μόρφωμα χρηματοδοτείται απευθείας από εφοπλιστές. Χαρακτηριστικά, η βρετανική εφημερίδα Guardian σε εκτενές άρθρο της για τους εν Ελλάδι νεοναζί, επισήμανε μεταξύ άλλων ότι: «Εν μέσω φημών για υποστήριξη από πλούσιους εφοπλιστές, κατάφερε να ανοίξει γραφεία του κόμματος (σ.σ. Χρυσή Αυγή) σε όλη την Ελλάδα»…
Του Νίκου Μπογιόπουλου