Σχιζοφρένεια

Ψυχικά πάσχοντες και τοξικομανείς είναι τα πιο ευάλωτα θύματα της κρίσης.

Η αγορά τα έχει....."παίξει"!!!

Ομοιλία Ξεν. Ζολώτα

Ο πρώην πρωθυπουργός και καθηγητής κ. Ξενοφών Ζολώτας είχε εκφωνήσει δύο λόγους στην Ουάσιγκτον (στις 26 Σεπτεμβρίου 1957 και στις 2 Οκτωβρίου 1959), οι οποίοι έμειναν μνημειώδεις.
Αιτία ως προς αυτό δεν ήταν μόνο το περιεχόμενό τους αλλά και η γλώσσα τους.
Υποτίθεται ότι η γλώσσα των λόγων ήταν η αγγλική. Κατ' ουσίαν όμως, με την αφαίρεση λίγων συνδέσμων, άρθρων και προθέσεων η γλώσσα είναι η Ελληνική.
Το ακροατήριό του αποτελούσαν οι σύνεδροι της Διεθνούς Τράπεζας Ανασυγκρότησης και Ανάπτυξης και δεν αντιμετώπισαν τότε κανένα πρόβλημα στην κατανόηση του προφορικού κειμένου που ανέγνωσε ο Έλληνας καθηγητής.
Παραθέτω το δεύτερο λόγο (της 2ας Οκτωβρίου 1959) και την ελληνική του «μεταγραφή»...

Kyrie,
It is Zeus' anathema on our epoch and the heresy of our economic method and policies that we should agonize the Skylla of nomismatic plethora and the Charybdis of economic anaemia.
It is not my idiosyncracy to be ironic or sarcastic but my diagnosis would be that politicians are rather cryptoplethorists. Although they emphatically stigmatize nomismatic plethora, they energize it through their tactics and practices. Our policies should be based more on economic and less on political criteria. Our gnomon has to be a metron between economic strategic and philanthropic scopes.
In an epoch characterized by monopolies, oligopolies, monopolistic antagonism and polymorphous inelasticities, our policies have to be more orthological, but this should not be metamorphosed into plethorophobia, which is endemic among academic economists.
Nomismatic symmetry should not antagonize economic acme. A greater harmonization between the practices of the economic and nomismatic archons is basic.
Parallel to this we have to synchronize and harmonize more and more our economic and nomismatic policies panethnically. These scopes are more practicable now, when the prognostics of the political end economic barometer are halcyonic.
The history of our didimus organization on this sphere has been didactic and their gnostic practices will always be a tonic to the polyonymous and idiomorphous ethnical economies. The genesis of the programmed organization will dynamize these policies.
Therefore, I sympathize, although not without criticism one or two themes with the apostles and the hierarchy of our organs in their zeal to program orthodox economic and nomismatic policies.
I apologize for having tyranized you with my Hellenic phraseology. In my epilogue I emphasize my eulogy to the philoxenous aytochtons of this cosmopolitan metropolis and my encomium to you Kyrie, the stenographers.

Κύριοι,
Είναι "Διός ανάθεμα" στην εποχή μας και αίρεση της οικονομικής μας μεθόδου και της οικονομικής μας πολιτικής το ότι θα φέρναμε σε αγωνία την Σκύλλα του νομισματικού πληθωρισμού και τη Χάρυβδη της οικονομικής μας αναιμίας.
Δεν είναι στην ιδιοσυγκρασία μου να είμαι ειρωνικός ή σαρκαστικός αλλά η διάγνωσή μου θα ήταν ότι οι πολιτικοί είναι μάλλον κρυπτοπληθωριστές. Αν και με έμφαση στιγματίζουν τον νομισματικό πληθωρισμό, τον ενεργοποιούν μέσω της τακτικής τους και των πρακτικών τους. Η πολιτική μας θα έπρεπε να βασίζεται περισσότερο σε οικονομικά και λιγότερο σε πολιτικά κριτήρια. Γνώμων μας πρέπει να είναι ένα μέτρο μεταξύ οικονομικής στρατηγικής και φιλανθρωπικής σκοπιάς.
Σε μια εποχή που χαρακτηρίζεται από μονοπώλια, ολιγοπώλια, μονοπωλιακό ανταγωνισμό και πολύμορφες ανελαστικότητες, οι πολιτικές μας πρέπει να είναι πιο ορθολογιστικές, αλλά αυτό δεν θα έπρεπε να μεταμορφώνεται σε πληθωροφοβία, η οποία είναι ενδημική στους ακαδημαϊκούς οικονομολόγους.
Η νομισματική συμμετρία δεν θα έπρεπε να ανταγωνίζεται την οικονομική ακμή. Μια μεγαλύτερη εναρμόνιση μεταξύ των πρακτικών των οικονομικών και νομισματικών αρχόντων είναι βασική.
Παράλληλα με αυτό, πρέπει να εκσυγχρονίσουμε και να εναρμονίσουμε όλο και περισσότερο τις οικονομικές και νομισματικές μας πρακτικές πανεθνικώς. Αυτές οι θεωρήσεις είναι πιο εφαρμόσιμες τώρα, όταν τα προγνωστικά του πολιτικού και οικονομικού βαρομέτρου είναι αλκυονίδων ημερών αίθρια.
Η ιστορία της δίδυμης οργάνωσης σε αυτήν την σφαίρα είναι διδακτική και οι γνωστικές τους εφαρμογές θα είναι πάντα ένα τονωτικό στις πολυώνυμες και ιδιόμορφες εθνικές οικονομίες. Η γένεση μιας προγραμματισμένης οργάνωσης θα ενισχύσει αυτές τις πολιτικές.
Γι' αυτόν το λόγο αντιμετωπίζω με συμπάθεια, αλλά όχι χωρίς κριτική διάθεση, ένα ή δύο θέματα με τους αποστόλους της ιεραρχίας των οργάνων μας στον ζήλο τους να προγραμματίσουν ορθόδοξες οικονομικές και νομισματικές πολιτικές.
Απολογούμαι που σας τυράννησα με την ελληνική μου φρασεολογία. Στον επίλογό μου δίνω έμφαση στην ευλογία μου, προς τους φιλόξενους αυτόχθονες αυτής της κοσμοπολίτικης μητρόπολης καθώς και το εγκώμιό μου προς εσάς, κύριοι στενογράφοι.

* Η μεταγραφή του κειμένου έγινε με βάση τις λέξεις και όχι το νόημα.

Περί..... Προπαγάνδας

«Δεν θα είναι αδύνατον να αποδείξει κανείς, με επαρκή επανάληψη και την ψυχολογική κατανόηση των ανθρώπων, ότι ένα τετράγωνο είναι στην πραγματικότητα κύκλος. 
Δεν είναι παρά λέξεις και οι λέξεις μπορούν να πλαστούν μέχρις ότου επενδύσουν απατηλές ιδέες.»
τάδε έφη Γιόζεφ Γκέμπελς, υπουργός Προπαγάνδας στη ναζιστική Γερμανία. Η νέα ενόραση - «νέα τέχνη της δημοκρατίας» - όπως είπε ο Λίπμαν- είναι ότι διαθέτουμε τρόπους όπως το θέτει ο Μπέρνεϊζ, να διαμορφώνουμε «τη δημόσια σκέψη όπως ακριβώς ο στρατός διαμορφώνει τα σώματα των στρατιωτών». Και πρέπει να το κάνουμε επειδή εμείς είμαστε οι καλοί και οι έξυπνοι και εκείνοι οι ηλίθιοι και χαζοί , άρα πρέπει να τους ελέγχουμε για το καλό τους. Και το κάνουμε επειδή έχουμε αυτές τις θαυμάσιες καινούργιες τεχνικές της προπαγάνδας.

Μια άλλη ομάδα που εντυπωσιάστηκε ήταν οι επιχειρηματίες. Οι ηγέτες τους ήταν για άλλη μια φορά πολύ ειλικρινείς. Πρέπει να επιβάλουμε στους ανθρώπους μια «φιλοσοφία ματαιότητας» και να βεβαιωθούμε ότι ασχολούνται με τα επιφανειακά στοιχεία της ζωής, όπως η κατανάλωση της μόδας. 
Πρέπει να επιδιώκουν αυτές που ονομάστηκαν φανταστικές ανάγκες, ανάγκες που έχουν εφευρεθεί. 
Εμείς δημιουργούμε τις ανάγκες και τους κάνουμε να στρέψουν εκεί όλη την προσοχή τους. Μετά δεν μας ενοχλούν, δεν είναι μες τα πόδια μας. 
Δεν είναι δύσκολο να δει κανείς τις επιπτώσεις, αρκετά χρόνια αργότερα.
Δεν ήταν κάτι καινούργιο. Αυτές οι ιδέες ξεκινούν με τη Βιομηχανική Επανάσταση, αλλά υπήρξε μια μεγάλη ώθηση από τη δεκαετία του 1920 και μετά.
Πρόκειται για τεράστιες επιχειρήσεις κυριαρχίας και ελέγχου.
Παρεμπιπτόντως, δεν είναι καθόλου εκπληκτικό. Θα έπρεπε να είναι αναμενόμενο ότι αυτές οι ιδέες αναπτύσσονται στις δημοκρατίες. 
Διότι στην δημοκρατία πρέπει να ελέγχεις τη σκέψη του κόσμου.
Δεν μπορείς να τον ελέγξεις δια της βίας.
Υπάρχει περιορισμένη δυνατότητα να τον ελέγξεις δια της βίας και μιας και πρέπει να ελεγχθούν και να περιθωριοποιηθούν οι άνθρωποι, να είναι «θεατές της δράσης» όπως το έθεσε ο Λίπμαν, πρέπει να καταφύγεις στην προπαγάνδα.

Ακόμη και στα ρωμαϊκά χρόνια, τον καιρό που ο Καίσαρας ήταν ο απόλυτος άρχων της αυτοκρατορίας σχεδίαζε μεθόδους για να κρατάει τις μάζες κάτω από τον έλεγχο του. Γι'αυτό και το Κολοσσαίο είχε την τιμητική του (μιας και δεν υπήρχε ακόμη η τηλεόραση για να υπνωτίζει τον όχλο) με το θέαμα των μονομάχων, των τίγρεων, των ελεφάντων και άλλων ζώων να σφάζονται στην αρένα προς τέρψην του απλού κόσμου. 
Και στο τέλος ακολουθούσε τσιμπούσι με το ψήσιμο των σφαγιασθέντων ζώων και το μοίρασμα των κομματιών στον πεινασμένο κόσμο (αλλά χορτασμένο από σφαγές). Εξ'ού και η φράση «άρτος και θεάματα».

Ο Γκέμπελς πήρε αυτή την ιδέα, όπως και ο Χίτλερ, από την πρακτική των δημοκρατιών. Ο Χίτλερ είχε εντυπωσιαστεί έντονα από την αποτελεσματικότητα της αγγλοαμερικανικής προπαγάνδας κατά τη διάρκεια του Α' Παγκόσμιου πολέμου και θεωρούσε όχι χωρίς λόγο, ότι εξηγούσε εν μέρει γιατί η Γερμανία έχασε τον πόλεμο - γιατί απλούστατα δεν μπόρεσε να ανταγωνιστεί τις μεγάλης κλίμακας προσπάθειες προπαγάνδας των δημοκρατιών.