Στο άμεσο μέλλον, ο ένας μετά τον άλλο, οι νόμιμα εκλεγμένοι (δίκαιοι ή άδικοι) ηγέτες των χωρών της Ευρώπης θα εκθρονίζονται και στην θέση τους θα τοποθετούνται τα φερέφωνα του διευθυντηρίου της Ευρώπης. Ο ένας μετά τον άλλον θα εγκαινιάζουν την επαρχία α’ ή β’ στην οποία θα επιβάλλεται ευρεία κηδεμονία για τις επόμενες δεκαετίες, λες και ζήτησε κάποιος από τους πολίτες τους να διέλθουν από το καθαρτήριο της ευρωζώνης. Ξεχάστε το παλιό όνειρο της Ευρώπης των λαών, της συναδέλφωσης, της αλληλεγγύης. Ξεχάστε το παλιό όραμα των ανθρωπιστικών αξιών, της αληθινής προόδου, της δημοκρατίας. Όνειρο ολίγων δεκαετιών ήταν και πέρασε. Τώρα, η σύγχρονη δικτατορία ευρέως φάσματος επιτάσσει τις ζωές των ανθρώπων για χάρη ολίγων προνομιούχων.
Ο καλός δουλοπάροικος καταθέτει στο ΑΤΜ της εφορίας
Σε αυτή την Ευρώπη, δεν υπάρχουν πλέον άνθρωποι ή πολίτες, αλλά φορολογούμενοι, δηλαδή μαζικοί καταναλωτές, επί πιστώσει δουλοπάροικοι της σατραπείας. Οι τοπικές κυβερνήσεις τοποθετούνται με απώτερο σκοπό να αστυνομεύουν τους δουλοπάροικους, να φοροεισπράττουν και να σκοτώνουν μεθοδικά την ελπίδα. Οι άνθρωποι είναι εχθροί του Κράτους-Αστυνόμου-Επάρχου και γι’ αυτό πρέπει να ψεκάζονται, να σκοτώνονται, να εξαφανίζονται, αρκεί να μένουν ζωντανοί οι ..καλοί δουλοπάροικοι, που κάθε μήνα θα καταθέτουν τον οβολό τους στο ΑΤΜ της τοπικής εφορίας. Ούτε ατομικά δικαιώματα, ούτε ελευθερίες, ούτε δημοκρατία. Τί είναι αυτά τα πράγματα; Στην σύγχρονη Ευρώπη;
Η κατάσταση είναι τραγική, αλλά όχι απελπιστική
Επιμένω στον στρατηγικό σχεδιασμό της μελλοντικής πορείας της χώρας, ταυτόχρονα με την επαναφορά της διακυβέρνησης σε χέρια ανθρώπων που θα νοιάζονται για τους ανθρώπους της. Είναι εντελώς γελοίο να αποφασίζεται αλλού η δημοσιονομική και αλλού η κοινωνική πολιτική της χώρας. Ας ξεκινήσουμε από αυτό. Και τα υπόλοιπα θα αρχίσουν να γίνονται. Εμείς εδώ σε αυτή τη γωνιά του κόσμου ξέραμε πάντα πώς να βγαίνουμε από τα δύσκολα. Στα εύκολα τα κάναμε μαντάρα.
Θα αφήσουμε τη χώρα να πηγαίνει στα σβηστά και στ’ αμίληγα;
Προκειμένου να ξανασκεφτούμε λοιπόν το πώς θα καταστήσουμε π.χ. τη γεωργική μας παραγωγή βασικό μοχλό της εισοδηματικής μας πολιτικής ξεκολλώντας την από το 6% που είναι σήμερα (πριν λίγες δεκαετίες ξεπερνούσε το 60-70%) ή το πώς θα φτιάξουμε ΔΙΚΗ ΜΑΣ εκπαίδευση (έχει τεράστια σημασία για το δικό μου φτωχό μυαλό, γι’ αυτό επιμένω) ή το πώς θα θέσουμε επιτέλους όρια και φραγμούς στους κερδοσκόπους, στους αλητήριους και στα πουλημένα τομάρια που λυμαίνονται οικονομικά και κοινωνικά τη χώρα σήμερα, θα πρέπει για αρχή να βάλουμε ένα τεράστιο δίλημμα στον εαυτό μας: θα οδηγήσουμε μόνοι μας το καράβι μας ή θα το δίνουμε εντελώς ανεύθυνα να παίζουν οι ξένοι τοκογλύφοι και να το βαφτίζουν πότε υπερωκεάνιο και πότε πιρόγα; Διότι εμείς, ξέρουμε καλά, εδώ και πολλούς αιώνες να κουμαντάρουμε και τα δύο. Τί λέτε; Να δοκιμάσουμε να πάρουμε το τιμόνι;
Απόσπασμα από άρθρο του Χρήστου Κεχαγιά
διδάκτωρ Κοινωνιολογίας Παντείου Πανεπιστημίου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου