Η ίδια τραγική ιστορία, η ιστορία αυτής της αέναης τραγωδίας που βιώνει ο λαός και ο τόπος, ακόμα και στην περίπτωση που θα επαναλαμβανόταν ως φάρσα, θα ήταν μια κάποια «πρόοδος».
Ομως εδώ δεν έχουμε καν κάτι τέτοιο. Δεν έχουμε καν την επανάληψη της Ιστορίας ως φάρσα. Εδώ έχουμε την ίδια Ιστορία να συνεχίζεται ως αέναο δράμα, με το ένα τραγικό της κεφάλαιο να διαδέχεται το άλλο.
Ας εξηγηθούμε:
Πάμε το ρολόι του χρόνου δυο αιώνες πίσω. Από τον 21ο αιώνα στα τέλη του 19ου. Στα 1887.
Τότε, παραμονές τού «δυστυχώς επτωχεύσαμεν», ο Χαρίλαος Τρικούπης διαπραγματευόταν για λογαριασμό της εγχώριας πλουτοκρατίας ένα νέο δάνειο με τους (ίδιους πάντα) «συμμάχους» και «φίλους».
Τελικά, το δάνειο ορίστηκε στο ονομαστικό ποσό των 135 εκατομμυρίων γαλλικών φράγκων, από το οποίο, όμως, το πραγματικό ποσό που συμφωνήθηκε να εκταμιευτεί από τους πιστωτές μας – μετά τις κρατήσεις, τις εγγυήσεις και τις προπληρωμές τόκων – δεν ξεπερνούσε τα 90 εκατομμύρια φράγκα.
Τι έγινε, όμως, με τα υπόλοιπα; Πού πήγαν τα λεφτά του δανείου;
Η μερίδα του λέοντος (κατά τον Ανδρεάδη τα 32 εκατομμύρια, κατά άλλους τα 52 εκατομμύρια του δανείου) καταβλήθηκε στους τραπεζίτες για την εξόφληση παλιότερων δανείων. Αυτό σήμερα το έχουν βαφτίσει «ανακεφαλαιοποίηση»…
Επίσης, ένα επιπλέον ποσό ύψους 13 εκατομμυρίων «πέταξε» για την ικανοποίηση παλιότερων οφειλών σε ξένους τοκογλύφους…
Και εδώ έρχεται το «καλύτερο».
Επειδή ουδείς δανείζει ή «στηρίζει» (και τότε και τώρα και πάντα) χωρίς «ανταλλάγματα»,για την εκχώρηση του δανείου που «πέτυχε» τότε ο Τρικούπης - ώστε «να στηριχτεί η ελληνική οικονομία» – ο ελληνικός λαός που λιμοκτονούσε υποχρεώθηκε να επωμιστεί νέα βάρη ύψους 26 εκατομμυρίων. Τόσο κόστιζαν – 26 εκατομμύρια φράγκα – τα τρία θωρηκτά και τα κανόνια που παρήγγειλε η κυβέρνηση Τρικούπη και δεσμεύτηκε να αγοράσει από τους δανειστές για να της δώσουν τη «στήριξή τους»!
Αυτή ήταν η «βοήθεια» πριν από εκατόν είκοσι πέντε τόσα χρόνια των «συμμάχων» και «φίλων» μας προς την Ελλάδα. Ετσι έκανε τότε, τώρα και πάντα, η εγχώρια ολιγαρχία τις «δουλειές» της.
Λεπτομέρεια:
Κατά μια σατανική σύμπτωση – και τότε – η παραγγελία των θωρηκτών έγινε σε… γαλλικές εταιρείες!!
Από μια άποψη, βέβαια, η διαφορά με το παρελθόν είναι μεγάλη. Τη σημειώνουμε για να βγάλει μόνος του ο αναγνώστης συμπεράσματα ως προς τη διαπραγματευτική «δεινότητα» που ανέπτυξαν οι ελληνικές κυβερνήσεις στο διάβα του χρόνου.
Η διαφορά είναι η εξής:
Σήμερα, το 2013, με την κυβέρνηση Σαμαρά, η επαναβεβαίωση προς τον Ολάντ της προηγούμενης επαναβεβαίωσης Παπανδρέου προς τον Σαρκοζί, για την αγορά από τη Γαλλία των γνωστών πλοίων, αφορά σε παραγγελία έξι στον αριθμό φρεγατών.
Τότε, το 1887, η κυβέρνηση Τρικούπη, τα θωρηκτά που είχε παραγγείλει ήταν «μόνο» τρία…
Ας εξηγηθούμε:
Πάμε το ρολόι του χρόνου δυο αιώνες πίσω. Από τον 21ο αιώνα στα τέλη του 19ου. Στα 1887.
Τότε, παραμονές τού «δυστυχώς επτωχεύσαμεν», ο Χαρίλαος Τρικούπης διαπραγματευόταν για λογαριασμό της εγχώριας πλουτοκρατίας ένα νέο δάνειο με τους (ίδιους πάντα) «συμμάχους» και «φίλους».
Τελικά, το δάνειο ορίστηκε στο ονομαστικό ποσό των 135 εκατομμυρίων γαλλικών φράγκων, από το οποίο, όμως, το πραγματικό ποσό που συμφωνήθηκε να εκταμιευτεί από τους πιστωτές μας – μετά τις κρατήσεις, τις εγγυήσεις και τις προπληρωμές τόκων – δεν ξεπερνούσε τα 90 εκατομμύρια φράγκα.
Τι έγινε, όμως, με τα υπόλοιπα; Πού πήγαν τα λεφτά του δανείου;
Η μερίδα του λέοντος (κατά τον Ανδρεάδη τα 32 εκατομμύρια, κατά άλλους τα 52 εκατομμύρια του δανείου) καταβλήθηκε στους τραπεζίτες για την εξόφληση παλιότερων δανείων. Αυτό σήμερα το έχουν βαφτίσει «ανακεφαλαιοποίηση»…
Επίσης, ένα επιπλέον ποσό ύψους 13 εκατομμυρίων «πέταξε» για την ικανοποίηση παλιότερων οφειλών σε ξένους τοκογλύφους…
Και εδώ έρχεται το «καλύτερο».
Επειδή ουδείς δανείζει ή «στηρίζει» (και τότε και τώρα και πάντα) χωρίς «ανταλλάγματα»,για την εκχώρηση του δανείου που «πέτυχε» τότε ο Τρικούπης - ώστε «να στηριχτεί η ελληνική οικονομία» – ο ελληνικός λαός που λιμοκτονούσε υποχρεώθηκε να επωμιστεί νέα βάρη ύψους 26 εκατομμυρίων. Τόσο κόστιζαν – 26 εκατομμύρια φράγκα – τα τρία θωρηκτά και τα κανόνια που παρήγγειλε η κυβέρνηση Τρικούπη και δεσμεύτηκε να αγοράσει από τους δανειστές για να της δώσουν τη «στήριξή τους»!
Αυτή ήταν η «βοήθεια» πριν από εκατόν είκοσι πέντε τόσα χρόνια των «συμμάχων» και «φίλων» μας προς την Ελλάδα. Ετσι έκανε τότε, τώρα και πάντα, η εγχώρια ολιγαρχία τις «δουλειές» της.
Λεπτομέρεια:
Κατά μια σατανική σύμπτωση – και τότε – η παραγγελία των θωρηκτών έγινε σε… γαλλικές εταιρείες!!
Από μια άποψη, βέβαια, η διαφορά με το παρελθόν είναι μεγάλη. Τη σημειώνουμε για να βγάλει μόνος του ο αναγνώστης συμπεράσματα ως προς τη διαπραγματευτική «δεινότητα» που ανέπτυξαν οι ελληνικές κυβερνήσεις στο διάβα του χρόνου.
Η διαφορά είναι η εξής:
Σήμερα, το 2013, με την κυβέρνηση Σαμαρά, η επαναβεβαίωση προς τον Ολάντ της προηγούμενης επαναβεβαίωσης Παπανδρέου προς τον Σαρκοζί, για την αγορά από τη Γαλλία των γνωστών πλοίων, αφορά σε παραγγελία έξι στον αριθμό φρεγατών.
Τότε, το 1887, η κυβέρνηση Τρικούπη, τα θωρηκτά που είχε παραγγείλει ήταν «μόνο» τρία…
Του Νίκου Μπογιόπουλου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου