Για την πτώση της άρχουσας τάξης, ή αλλιώς την παγκόσμια αλλά και ευρωπαϊκή πολιτική και οικονομική ελίτ γράφουν οι Financial Times, οι οποίοι υποστηρίζουν ότι η πτώση τους απειλεί το μέλλον όλων των άλλων πολιτών, με χαρακτηριστικό παράδειγμα την Ευρώπη, όπου η οικονομική κρίση έχει οδηγήσει στην άνοδο της ακροδεξιάς και της συνταγματικής κρίσης.
Σε δημοσίευμα τους, οι Financial Times τονίζουν πως «η αποτυχίες των πολιτικών, οικονομικών και διανοούμενων ελίτ, δημιούργησαν την καταστροφή που έπεσε πάνω στους λαούς από το 1914 έως το 1945. Η άγνοια και η προκατάληψη τους επέτρεψαν την καταστροφή: Λειτουργούσαν λάθος ιδέες και κακές αξίες».
Στη συνέχεια, η οικονομική εφημερίδα αναφέρει πως η πτώση και οι αποτυχίες της σημερινής ελίτ κυρίως στην Ευρώπη έχουν άσχημα αποτελέσματα και παραθέτει τις τρεις εμφανείς αποτυχίες της ελίτ του σύγχρονου κόσμου:
«Πρώτον, η οικονομική, πνευματική και πολιτική ελίτ παρεξήγησε ως επί το πλείστον τις συνέπειες της απελευθέρωσης των χρηματοπιστωτικών αγορών. Καθησυχάστηκαν από φαντασιώσεις της αυτοσταθεροποίησης των χρηματοπιστωτικών αγορών και όχι μόνο επέτρεψαν, αλλά ενθάρρυναν το τεράστιο στοίχημα για την επέκταση του χρέους. Η ελίτ που καθοδηγεί την χάραξη πολιτικής απέτυχε να εκτιμήσει πάνω απ ‘όλα, τους κινδύνους μιας συστημικής βλάβης . Οταν αυτή ήρθε, οι καρποί της βλάβης ήταν καταστροφικοί σε διάφορες διαστάσεις :
Οι οικονομίες κατέρρευσαν, η ανεργία ανέβηκε, το δημόσιο χρέος εξερράγη. Η ελίτ που κατευθύνει την χάραξη της πολιτικής στιγματίστηκε από την αποτυχία της να αποτρέψει την καταστροφή. Η οικονομική ελίτ απαξιωθεί από την ανάγκη της να διασωθεί. Η πολιτική ελίτ απαξιώθηκε από την προθυμία της για τη χρηματοδότηση της διάσωσης. Η πνευματική ελίτ – οι οικονομολόγοι – απαξιώθηκε από την αποτυχία της να προβλέψει την κρίση ή να συμφωνήσουν σχετικά με το τι πρέπει να κάνουμε μετά το χτύπημα της κρίσης. Η διάσωση ήταν απαραίτητη. Αλλά η ισχυρή πεποίθηση ότι θυσιάστηκαν οι φορολογούμενοι για τα συμφέροντα των ενόχων είναι σωστή».
Στη συνέχεια, οι FT αναφέρουν και την δεύτερη αποτυχία της παγκόσμιας ελίτ:
Δεύτερον, κατά τις τρεις τελευταίες δεκαετίες, έχουμε δει την εμφάνιση μιας παγκοσμιοποιημένης οικονομίας και της οικονομικής ελίτ. Τα μέλη της έχουν γίνει όλο και πιο αποστασιοποιημένα από τις χώρες που τους παρήγαγαν. Κατά τη διαδικασία αυτή, η κόλλα που δεσμεύει κάθε δημοκρατία – η έννοια της ιδιότητας του πολίτη – έχει αποδυναμωθεί. Η άνιση κατανομή των κερδών από την οικονομική ανάπτυξη ενισχύει σε μεγάλο βαθμό την εξέλιξη αυτή. Αυτό, λοιπόν, είναι όλο και περισσότερο μια ενίσχυση της πλουτοκρατίας. Ενας βαθμός πλουτοκρατίας είναι αναπόφευκτος σε δημοκρατίες που χτίστηκαν πάνω στις οικονομίες της αγοράς. Αλλά είναι πάντα θέμα βαθμού. Αν η μάζα του λαού βλέπει την οικονομική τους ελίτ να ανταμείβεται πλουσιοπάροχα για τις μέτριες επιδόσεις της και να ενδιαφέρεται μόνο για τον εαυτό της, αλλά να περιμένει και να την σώσουν, όταν τα πράγματα πάνε άσχημα, οι δεσμοί σπάμε. Μπορεί να είμαστε στην αρχή αυτής της μακροχρόνιας αποσύνθεσης.
Παράλληλα, το δημοσίευμα παραθέτει και την τρίτη αποτυχία της ελίτ, η οποία δεν είναι άλλη από την λειτουργία του ευρώ και τα προβλήματα που δημιουργήθηκαν:
Τρίτον, όσον αφορά τη δημιουργία του ευρώ, οι Ευρωπαίοι πήγαν το έργο τους πιο πέρα από την πρακτική σε κάτι πολύ πιο σημαντικό για τους πολίτης: την τύχη των χρημάτων τους. Τίποτα δεν ήταν πιο αναμενόμενο από ό,τι οι τριβές μεταξύ των Ευρωπαίων για το πώς γινόταν η διαχείριση ή κακοδιαχείριση στα χρήματα τους. Η μάλλον αναπόφευκτη οικονομική κρίση έχει πλέον γεννήσει μια σειρά από άλυτα ακόμη προβλήματα. Οι δυσκολίες των οικονομιών που πλήττονται από κρίση είναι προφανείς: Τεράστια ύφεση, εξαιρετικά υψηλή ανεργία, μαζική μετανάστευση και βαριά συσσώρευση του χρέους. Αυτά τα προβλήματα είναι όλα πολύ γνωστά. Ωστόσο, η συνταγματική διαταραχή της ευρωζώνης είναι λιγότερο γνωστή. Εντός της ευρωζώνης, η εξουσία συγκεντρώνεται σήμερα στα χέρια των κυβερνήσεων των πιστωτριών χωρών, κυρίως της Γερμανίας, και ένα τρίο από μη εκλεγμένους γραφειοκράτες – η Ευρωπαϊκή Επιτροπή , η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο . Οι λαοί των χωρών που θίγονται δεν έχουν καμία επιρροή επάνω τους. Οι πολιτικοί οι οποίοι είναι υπόλογοι σε αυτούς είναι ανίσχυροι . Αυτό το διαζύγιο μεταξύ της υποχρέωσης λογοδοσίας χτυπά δυνατά στην καρδιά της κάθε έννοια δημοκρατικής διακυβέρνησης. Η κρίση της ευρωζώνης δεν είναι μόνο οικονομική, είναι και συνταγματική».
Κλείνοντας, οι Financial Times τονίζουν ότι οι τρεις αυτές αποτυχίες είναι αρκετές για να δημιουργούν αμφιβολίες για την ελίτ, με αποτέλεσμα να αναπτύσσεται ο λαϊκισμός και κυρίως ο ξενοφοβικός λαϊκισμός της Δεξιάς, ενώ προειδοποιούν ότι εάν συνεχίσει αυτή η πτώση της ελίτ, θα βλέπουμε να ανεβαίνουν οι Δεξιοί λαϊκιστές και εν τέλει «μπορεί να μας καταπιεί όλους η οργή».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου