Τρελή κούρσα για την ανεργία

«Μαύρες» είναι οι προβλέψεις για την ανεργία και την απασχόληση το 2014 στη χώρα μας, σύμφωνα με το Ινστιτούτο Εργασίας της ΓΣΕΕ.

Έτσι κι αλλιώς η ΓΣΕΕ έχει τονίσει επανειλημμένα ότι η ανεργία επέστρεψε στα επίπεδα του 1961. Συγκεκριμένα, εκτιμά ότι η ανεργία θα αυξηθεί έως το τέλος του έτους στο ποσοστό του 31,5%.
◆ Οι μισθωτοί την τελευταία τριετία από μειώσεις των αποδοχών τους και από τις φορολογικές επιβαρύνσεις έχασαν 39 δισ. ευρώ, συμβάλλοντας στη μείωση της εγχώριας ζήτησης κατά 33%.
◆ Οι κοινωνικές δαπάνες (συντάξεις, δαπάνες υγείας και προνοιακές μεταβιβάσεις) μειώθηκαν από 23,9% του ΑΕΠ (55,2 δισ. ευρώ) το 2009 σε 22% του ΑΕΠ (40,3 δισ. ευρώ) το 2013, σημειώνοντας μία μείωση της τάξης του 33% κατά την περίοδο 2009-2014.
Τα μετρήσιμα αυτά αποτελέσματα της εφαρμοζόμενης πολιτικής λιτότητας στην Ελλάδα (2010-2014) έχουν διαμορφώσει μία κατάσταση στην ελληνική οικονομία και κοινωνία πλήρους απαξίωσης της εργασίας, επιλεκτικής απαξίωσης των επιχειρήσεων και συρρίκνωσης των δημόσιων και κοινωνικών δαπανών, μεταμορφώνοντας με ταχείς ρυθμούς το κράτος πρόνοιας σε κράτος φιλανθρωπίας.
Και πώς να γίνει διαφορετικά, όταν η Ελλάδα, καθώς δεσμεύεται να πληρώνει στους δανειστές 5,25% για το χρέος κάθε χρόνο και η ανάπτυξη παραμένει σε αρνητικούς ρυθμούς, εγκαθίσταται σε... αιώνια ύφεση και ανεργία!

Το ΙΝΕ προτείνει
Η πρόταση του ΙΝΕ/ΓΣΕΕ για την ανάσχεση της ύφεσης και την έξοδο από την κρίση εστιάζεται στην αύξηση του κατώτατου μισθού και τεκμηριώνεται με μετρήσιμα μεγέθη:
1Η αύξηση του κατώτατου μισθού από 586 ευρώ στα 751 ευρώ (κατάργηση της Πράξης Νομοθετικού Περιεχομένου του Φεβρουαρίου 2012) θα συμβάλει κατά τον πρώτο χρόνο σε αύξηση της εγχώριας ζήτησης κατά 0,75% του ΑΕΠ, κατά 0,5% της απασχόλησης και στη δημιουργία 7.000 νέων θέσεων εργασίας.
2Η ανάσχεση της ύφεσης τον πρώτο χρόνο, διά της αύξησης του κατώτατου μισθού, ενισχυόμενη από την αναδιάρθρωση του χρέους (δραστική, διότι η ήπια αναδιάρθρωση παρατείνει την ύφεση και απομακρύνει τις προοπτικές ανάπτυξης), τη ρευστότητα της οικονομίας, την ουσιαστική και αποτελεσματική καταπολέμηση της φοροδιαφυγής και εισφοροδιαφυγής και την επενδυτική (δημόσια - ιδιωτική) δραστηριότητα, θα συμβάλουν επιπρόσθετα σε αύξηση του ΑΕΠ κατά 1,7% τον χρόνο και σε αύξηση της απασχόλησης κατά 25.000 νέες θέσεις εργασίας.
3Η πορεία ανάκαμψης της ελληνικής οικονομίας (3%-4% τον χρόνο), στον ορίζοντα μίας πενταετίας, θα θέσει σε χρήση και το παραγωγικό δυναμικό, που σήμερα αργεί και ανέρχεται σε 15% του ΑΕΠ περίπου, και θα συμβάλει στην αύξηση της απασχόλησης κατά 7%-10%, δηλαδή κατά 250.000 άτομα.
Ακόμη και σε αυτήν την περίπτωση, όμως, απαιτείται μια εικοσαετία για τη δημιουργία περίπου ενός εκατομμυρίου θέσεων εργασίας.

Τα στοιχεία του ΟΑΕΔ
Μικρή αύξηση, κατά 2.789 άτομα ή ποσοστό 0,33% σε σχέση με τον προηγούμενο μήνα, εμφανίζει ο αριθμός των εγγεγραμμένων ανέργων, σύμφωνα με τα στατιστικά στοιχεία του Οργανισμού Απασχόλησης Εργατικού Δυναμικού (ΟΑΕΔ) για τον Φεβρουάριο, ενώ ο ρυθμός αύξησης της ανεργίας δείχνει να μειώνεται σε σχέση με τα στοιχεία του αντίστοιχου μήνα του προηγούμενου έτους.

Από το ποντίκι

Γενέθλια ....!!!

                                         Σήμερα έχουμε γενέθλια.   
                                   
                                      Γίναμε 4 ετών

                                 Χρόνια μας Πολλά.                                         

Σαν σήμερα πριν 4 χρόνια ξεκίνησε αυτό το blog 
και αισίως ξεπεράσαμε τις 2.000 αναρτήσεις.
Ευχαριστώ πολύ όσους συνέβαλαν σ΄αυτό.
Μας τίμησαν δε σχεδόν 60.500 επισκέπτες εκτός από την Ελλάδα και από  άλλα μέρη του κόσμου ....

Ελλάδα	46506
Ηνωμένες Πολιτείες	3634
Γερμανία	2803
Ρωσία	1964
Κύπρος	1215
Ηνωμένο Βασίλειο	451
Γαλλία	291
Ουκρανία	197
Ολλανδία	191

Άντε και του χρόνου όλοι εδώ, υγιέστατοι, ευτυχέστεροι και πλουσιότεροι!!! 

Οι 3 αναρτήσεις που διαβάστηκαν περισσότερο είναι: 

1.  Παροιμίες

2. Οι Σλάβοι στην Ελλάδα

3. Λεξικό Αγρινιώτικης γλώσσας

«Αλχημικοί» χειρισμοί για το ξεπούλημα της ΔΕΗ

Ποιος απο εσάς δεν θα ήθελε να κατέχει μια εταιρεία με κύκλο εργασιών 6 δισ., με 7,5 εκατ. αποκλειστικούς πελάτες, καθαρά κέρδη περίπου 1 δισ. το 2009 και περιουσία 15-20 δισ.; Σκεφτείτε τώρα κι έναν τρόπο να αποκτήσετε μια τέτοια εταιρεία, χωρίς αντίτιμο! 

Αν ένα τέτοιο ενδεχόμενο φαίνεται απίθανο, τα τεκταινόμενα στη ΔΕΗ επιβεβαιώνουν πως στην Ελλάδα του Μνημονίου δεν αποκλείεται τίποτα. Η φιλολογία για το ξεπούλημα των δημόσιων εταιρειών και οργανισμών στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης είναι ότι το Δημόσιο πουλάει εταιρείες που ήταν ζημιογόνες. Αλλά ποιος είναι την σήμερον ημέρα τόσο ευκολόπιστος, ώστε να καταβάλει τίμημα για να ζημιωθεί; Αλλά και γιατί κάποιος να πληρώσει το ακριβές αντίτιμο για κάτι κερδοφόρο, όταν μπορεί με τους κατάλληλους τρόπους να το αποκτήσει με μηδαμινό αντίτιμο, αφού πρώτα το απαξιώσει; Αυτό ακριβώς γίνεται μεθοδευμένα τα τελευταία χρόνια στη ΔΕΗ, η οποία ήταν η πιο κερδοφόρα ελληνική εταιρεία, πουλώντας μάλιστα το φθηνότερο ρεύμα της Ευρώπης, κι αυτό επειδή το υπέδαφος της Ελλάδας έχει τον δικό της «μαύρο χρυσό» που λέγεται λιγνίτης.

Είναι από τις λιγότερο ρυπογόνους ύλες, σε σχέση π.χ. με την πυρηνική και από τις πιο φθηνές, καθώς η αμέσως φθηνότερη, το φυσικό (και «ιδιωτικό») αέριο κοστίζει 100/MWhr, ενώ ο λιγνίτης μόλις 30/MWhr. Επιπλέον, είναι σταθερής απόδοσης, σε αντίθεση με την «Πράσινη Ενέργεια», που λειτουργεί μόνο με τον άνεμο και την ηλιοφάνεια. Φόρτωσαν, λοιπόν, στη ΔΕΗ (και, κατά συνέπεια, στους καταναλωτές) την πανάκριβη και μη παραγωγική «Πράσινη Ενέργεια», δημιουργώντας τεχνητά ένα χρέος 2 δισ. ευρώ μέσα σε 40 μήνες, αφού την υποχρέωσαν να αγοράζει πιο ακριβά από όσο πουλάει! Έπειτα την υποχρέωσαν να αγοράζει ρεύμα από ιδιώτες, που χρησιμοποιούν επίσης πανάκριβο φυσικό αέριο και, μάλιστα, στις ακριβότερες τιμές της Ευρώπης.

Αλλά δεν έμειναν σε αυτό, καθώς στις 10 Μαρτίου έθεσαν σε δημόσια διαβούλευση το Νομοσχέδιο για τη «Δημιουργία νέας καθετοποιημένης εταιρείας ηλεκτρικής ενέργειας», κι αυτό μόνο για 4 ημέρες! Ενώ για να απαξιωθεί και στη συνείδηση του κόσμου, εκτός από την υπερπροβολή των «μπροστάρηδων» συνδικαλιστών, η ΔΕΗ έχει αφεθεί στην τύχη της, με αποτέλεσμα black out όπως αυτό της Σαντορίνης το καλοκαίρι, αλλά και η πρόσφατη μεγάλη κατολίσθηση στις 15 Ιανουαρίου το πρωί, στα νοτιοδυτικά όρια (πρανή) του ορυχείου Μαυροπηγής της ΔΕΗ (Πτολεμαΐδα), η οποία προμηθεύει με πρώτη ύλη (λιγνίτη) τα εργοστάσια παραγωγής ηλεκτρενέργειας στην Πτολεμαΐδα.
Αυτή η ανεξήγητη αδιαφορία με την οποία αντιμετωπίζει η ΔΕΗ την πρώτη ύλη και τα ορυχεία οδηγεί στην απαξίωσή της, αλλά ταυτόχρονα εκτοξεύει και την τιμή του «φθηνού» λιγνίτη. Ηταν, μάλιστα, απαίτηση της Τρόικας να επιβληθεί παράλογο χαράτσι 200 εκατ. στον ελληνικό λιγνίτη, προκειμένου να πουλήσουν τα γερμανικά εργοστάσια φωτοβολταϊκά και ανεμογεννήτριες. Έτσι, τεχνητά ακρίβυνε κατά ένα μέρος το κόστος.

Ενας άλλος λόγος που εκτόξευσε το κόστος είναι η εγκατάλειψη των ορυχείων λόγω οικονομικής δυσπραγίας. Πρακτικά, αυτό που κρατάει ακόμη είναι το ορυχείο Νότιου Πεδίου, καθώς το Ορυχείο Ποντοκώμης δεν έχει λειτουργήσει ακόμη πλήρως, ενώ του Αμύνταιου έχει πολύ φτωχό κοίτασμα. Το ορυχείο της Μαυροπηγής, η κυριότερη πηγή πρώτης ύλης για το εργοστάσιο της Πτολεμαΐδας, έκλεισε λόγω κατολίσθησης από τον Ιανουάριο, παρά τις σχετικές προειδοποιήσεις μηχανικών. Η ΔΕΗ δεν έχει δώσει ξεκάθαρες απαντήσεις για τις ενέργειες που έχει κάνει ή προτίθεται να κάνει ώστε να επαναλειτουργήσει το ορυχείο ή για τις εναλλακτικές που υπάρχουν για την ομαλή ρευματοδότηση της Bορείου Ελλάδας.

Σε συζήτηση με τον γράφοντα, ο Νίκος Δ. Στεφανής, διπλ. μηχανικός, συνταξιούχος ΔΕΗ, αναρωτήθηκε για ποιον λόγο δεν υλοποιήθηκε στο σύνολό του το Στρατηγικό Σχέδιο ανάπτυξης των Ορυχείων (Mine Master Plan) του 1995. Έχει αντικατασταθεί μήπως από κάποιο επικαιροποιημένο Σχέδιο και, αν ναι, πώς το σχέδιο αυτό εντάσσεται στη γενικότερη Ενεργειακή Πολιτική της χώρας, και ποια είναι η πολιτική αυτή; Επίσης, για τον κο Στεφανή θα είχε σημασία να μάθουμε ποια είναι τελικά η μορφή που θα πάρει το φυσικό ανάγλυφο της περιοχής, μετά το πέρας της εξορυκτικής δραστηριότητας, αλλά και στα ενδιάμεσα στάδια, πότε θα συνταχθεί και θα δοθεί σε Δημόσια Διαβούλευση ένα Ειδικό Επιχειρησιακό Σχέδιο Ανάπτυξης της Δ. Μακεδονίας, στο οποίο να εντάσσονται οι πληγείσες περιοχές με τα προβλήματά τους και τις προοπτικές τους.

Σημαντικό είναι, ακόμα, να κατατεθεί το πόρισμα των Επιθεωρητών Μεταλλίων περιβάλλοντος Β. Ελλάδος για την κατολίσθηση και να μάθουμε τι λέει η ΔΕΗ επ’ αυτού. Τέλος, ποιο ορυχείο θα επωμισθεί τις απώλειες παραγωγής από το ορυχείο Μαυροπηγής; Προς απόδειξη των φόβων μας, το εργοστάσιο της Μεγαλόπολης έκλεισε λόγω της «υψηλής οικονομικής προσφοράς», σύμφωνα με ανακοίνωση του ΑΔΜΗΕ!

Ελπίζουμε η ΔΕΗ να έχει κάνει τις αναγκαίες ε­νέργειες, ώστε στο εγγύς μέλλον να μη βρεθούμε προ απροόπτου και στην «ανάγκη» να ζητήσουμε τη συνδρομή ακριβότερων και ιδιωτικών λύσεων, που παραμονεύουν για να μπουν από την πίσω πόρτα στην αγορά ενέργειας.
του Αυγερινού Χατζηχρυσού

Γιατί αυτοί έκλεισαν την ΕΡΤ;

Είσαι ανεπιθύμητος και στα Τρίκαλα Π. Καψή

Της Ελπίδας Κουτσογιάννη
«Σε αυτή την πόλη, που ο υποψήφιος της ΕΛΙΑΣ, πρώην υπουργός δημόσιας τηλεόρασης Παντελής Καψής έρχεται για περιοδεία, με ύφος αθώας περιστεράς κηδέψαμε άλλο έναν συνάδελφο αγωνιστή της ΕΡΤ, που έχασε τη ζωή του μετά το πραξικόπημα του μαύρου στην ΕΡΤ της 11ης Ιουνίου του 2013. Ο συνάδελφος αγωνιστής Τάκης Λασπόπουλος επί σειρά ετών πρόεδρος του Συλλόγου των τεχνικών - μηχανικών της ΕΡΤ κηδεύτηκε σήμερα το μεσημέρι στα Τρίκαλα.

Λίγες ώρες μετά ο Παντελής Καψής έρχεται με χαμόγελο αυτοπεποίθησης να πείσει το κοινό, τον κόσμο ότι αξίζει την ψήφο του. Ο ίδιος Παντελής Καψής που είχε παραδεχθεί σε συνάντησή του με την ΠΟΣΠΕΡΤ και τους εργαζόμενους – απολυμένους της ΕΡΤ τον περασμένο Ιούλιο ότι δεν είναι «αθώος του αίματος» για την ΕΡΤ.

Και η αλήθεια είναι ότι δεν είναι αθώος. Έχει στα χέρια του τους θανάτους 8 συναδέλφων, μεταξύ των οποίων ενός βρέφους. Έχει στα χέρια του, έχει στο λαιμό του τις απολύσεις 2653 ανθρώπων. Υπήρξε μέλος μίας κυβέρνησης που απέλυσε χιλιάδες εργαζόμενους μέσα στο 2013 και θα συνεχίσει. Ήταν μέλος μίας κυβέρνησης που καταχρέωσε τους πολίτες αυτής της χώρας, χωρίς να φταίνε, μόνο για να παίξει ο Καψής και η κυβέρνηση τα παιχνίδια του πλουτισμού των λίγων σε βάρος των πολλών, που φτωχοποιούνται και εξαθλιώνονται. Ήταν μέλος μίας κυβέρνησης και άρα έχει στα χέρια του το αίμα 6000 ανθρώπων που αυτοκτόνησαν, γιατί δεν άντεχαν άλλο. Έχει στο λαιμό του ο Καψής και όσοι τον ακολουθούν το δράμα των εκατοντάδων χιλιάδων οικογενειών, που πέρασαν το χειμώνα χωρίς ρεύμα, γιατί δεν είχαν να πληρώσουν τη ΔΕΗ. Είναι υπεύθυνος ο Καψής και όσοι τον στήριξαν, ή τον στηρίζουν και τον ακολουθούν για την κατάργηση κάθε εργασιακού κεκτημένου. Υπήρξε μέλος μίας κυβέρνησης που συνετέλεσε στη μείωση του ΑΕΠ κατά 21%, που μόνο σε καιρό πολέμου συμβαίνει. Είναι συνυπεύθυνος για τα 2 εκατομμύρια των ανέργων, για τη σύγχρονη μαζική μετανάστευση, την κατάργηση της δημόσιας υγείας και παιδείας, για το 60% της ανεργίας στις ηλικίες από 18 έως 25 ετών, υπήρξε μέλος μίας κυβέρνησης, που κυβερνά με πράξεις νομοθετικού περιεχομένου, καλύοντας ακόμη και τη δική τους αστική δημοκρατία.

Το μαύρο στην ΕΡΤ ήταν ένα από τα πραξικοπήματα αυτής της κυβέρνησης. Ένα πραξικόπημα που πήρε στα χέρια του ο Παντελής Καψής για να το συνεχίσει και να το ολοκληρώσει, δημιουργώντας το μόρφωμα της λεγόμενης Δημόσιας Τηλεόρασης, που ούτε Δημόσια είναι, ούτε τηλεόραση, καθώς εκπέμπει από το υπουργείο Οικονομικών, δηλαδή εκτελεί απευθείας τις εντολές της τρόικας και τους σκληρού πυρήνα της ευρωζώνης.

Μας είπε ο κ. Καψής ότι θα φτιάξει πρώτα τη ΝΕΡΙΤ και μετά θα παραιτηθεί. Προηγουμένως, η κυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου – Κουβέλη μας είχε πει ότι δεν θα πληρώνουμε το τέλος για τη ΝΕΡΙΤ πριν εκπέμπει η ΝΕΡΙΤ. Όλα ψέματα. Και 4 ευρώ πληρώνουμε κα η ΝΕΡΙΤ δεν εξέπεμπψε ακόμη.
Ο Παντελής Καψής, που δεν είναι αθώος του αίματος κατά δική του δήλωση είχε ένα όνειρο. Να κάνει έναν πραγματικά δημόσιο ραδιοτηλεοπτικό φορέα. Ψέμα και αυτό. Δεν μπορείς να έχεις, πόσο μάλλον να υλοποιήσεις ένα όνειρο σε συντρίμμια.
Έρχεται λοιπόν εκ των υστέρων να μας πει ότι φταίμε οι εργαζόμενοι, που απολυθήκαμε. Φταίει η ΠΟΣΠΕΡΤ, που δεν συμφώνησε στον ενδιάμεσο φορέα.
Όλοι εμείς που είμαστε 10 μήνες τώρα στον αγώνα για πραγματικά δημόσια τηλεόραση και ραδιοφωνία δεν επρόκειτο να συμφωνήσουμε στο να νομιμοποιήσουμε την παρανομία της κυβέρνησης, αναγνωρίζοντας τον ενδιάμεσο φορέα. Άσε που και να θέλαμε, δεν θα μπορούσαμε. Γιατί ο κ. Καψής, η κυβέρνηση και όλοι όσοι τους στηρίζουν, καθιστώντας εαυτούς συνυπεύθυνους του αίματος, κλείνουν τη φωνή των περιφερειακών σταθμών της ΕΡΤ. Στη Θεσσαλία – για να ξέρετε, όσοι δεν γνωρίζετε, ή όσοι κάνετε ότι δεν γνωρίζετε – κατήργησαν στο πλαίσιο της Δ.Τ. και της ΝΕΡΙΤ, τον ιστορικό σταθμό της ΕΡΑ Βόλου, κράτησαν μόνο τον σταθμό της Λάρισας και από τους 13 δημοσιογράφους που υπηρετούσαμε την αντικειμενική ενημέρωση στην ΕΡΑ Θεσσαλίας, προκήρυξαν μία θέση (δικό τους παιδί), από τους 13 τενικούς αποφάσισαν ότι μόνο ένας χρειάζεται από τους 6 διοικητικούς, επίσης ένας και από τους 5 μουσικούς παραγωγούς, ένας επίσης.

Καθίστε λοιπόν σήμερα να ακούσετε αυτόν τον άνθρωπο που δεν είναι αθώος του αίματος. Τώρα, όμως δεν δικαιούται κανείς να πει ότι δεν γνωρίζει…»

Θράκη: Παιδιά, κομμένη η «πλάκα»!

Πρώτο: Στη Θράκη υπάρχει μουσουλμανική μειονότητα. Δεν υπάρχει καμία «τουρκική» μειονότητα. Τελεία. Και παύλα!

   Δεύτερο: Είναι ακριβώς η τριχοτόμηση της εθνοτικής καταγωγής  της μειονότητας (Τουρκογενείς, Πομάκοι, Τσιγγάνοι) που καθόρισε και το θρησκευτικό της προσδιορισμό ως μουσουλμανικής, με τη Συνθήκη της Λοζάνης. Η δε Συνθήκη της Λοζάνης αποτελεί αυτό που θα λέγαμε «ακρογωνιαίο λίθο» στο πλαίσιο του Διεθνούς Δικαίου για την απόκρουση από την Ελλάδα αιτιάσεων που εγείρονται από τρίτους. Όποιος επιχειρεί να ξηλώσει κάποιον «πόντο» από τη Συνθήκη της Λοζάνης επαπειλείται το ξήλωμα όλης της «κάλτσας». Συνεπώς με την Συνθήκη της Λοζάνης δεν «παίζουμε». Ούτε επιτρέπουμε σε άλλους να «παίζουν». Τελεία. Και παύλα!

   Τρίτο: Η τακτική της ψηφοθηρίας που ανάγει σε κριτήριο ψήφου, το αν θα καταψηφιστεί ή θα υπερψηφιστεί κάποιος λόγω του θρησκεύματός του, όσο ταιριάζει στα ακροδεξιά ήθη διαφόρων κυβερνητικών ή εκκλησιαστικών παραγόντων, άλλο τόσο ταιριάζει στα «διαφωτιστικά» ήθη εκείνων που αντιλαμβάνονται την πολιτική σαν ανέξοδο «διαπολιτισμικό» χάπενινγκ. Τόσο οι «εθνικοί φωστήρες» του «κοσμοπολίτικου» δήθεν «διεθνισμού», όσο και οι «ελληναράδες» του κίβδηλου «πατριωτισμού», είναι οι δυο όψεις του ίδιου νομίσματος: Παίζουν με το θρήσκευμα. Και οι μεν και οι δε. Οι πρώτοι καλλιεργούν, συντηρούν και αναπαράγουν τον «ελληνο-χριστιανικό εθνικισμό», οι δεύτεροι υποδύονται τους «ευρύχωρους», αλλά και οι δυο μαζί ψηφοθηρούν, επαναλαμβάνοντας το έγκλημα που επί δεκαετίες διαπράττεται στο ελληνικό κράτος: Την ώρα που μεταχειρίζονται τη μουσουλμανική μειονότητα ως κομπάρσο στο θέατρο της εσωτερικής πολιτικής καταναλωτικής τους εντυπωσιοθηρίας, αδιαφορούν ότι με αυτό τον τρόπο επιτρέπουν τη μετατροπή της σε υποχείριο και σε μπαλάκι στο πεδίο της εξωτερικής πολιτικής.

   Τέταρτο: Για τα παιχνίδια όσων επιδιώκουν τον «εκτουρκισμό» της μουσουλμανικής μειονότητας καθόλου αθώο δεν είναι το ελληνικό κράτος. Ο αντικομμουνισμός της καθεστηκυίας πολιτικής τάξης στην Ελλάδα όπως και οι εν γένει «συμμαχικές της υποχρεώσεις» λειτούργησαν σε συγκεκριμένες περιόδους ως το υπόβαθρο για τη δράση των φορέων του «εκτουρκισμού» της μειονότητας. Θυμίζουμε:

• Την υποχρέωση ενίσχυσης της κεμαλικής πολιτικής που ανέλαβε ο Βενιζέλος με το «Ελληνοτουρκικό Σύμφωνο Φιλίας» του 1930, όταν από το έδαφος της Δυτικής Θράκης εκδιώκονταν οι αντίθετοι με την πολιτική του Κεμάλ ηγέτες της μειονότητας και ταυτόχρονα στη Δυτική Θράκη έφθαναν βιβλία και δάσκαλοι από την Τουρκία και ασκείτο τέτοια βία με συνέπεια οι οπαδοί του Κεμάλ, που ήταν μια «ασήμαντη μειοψηφία» να πάρουν τα ηνία και (Αλ.Αλεξανδρής, «Οι ελληνοτουρκικές σχέσεις 1923 – 1987», εκδόσεις «Γνώση») να προωθούν την πολιτική του τουρκικού καθεστώτος σε θέματα Παιδείας, Δικαίου κλπ.
• Την πολιτική που με σύνθημα «να χτυπηθεί το φέσι» στην ουσία χτυπούσε τις μουσουλμανικές παραδόσεις των πληθυσμών της περιοχής με συνέπεια τη«σταδιακή μεταμόρφωση των κοινοτήτων της Δυτικής Θράκης από μουσουλμανικές σε τουρκικές» (σ.σ.: ο.π. σελίδα 71).
• Την τακτική πάλι της κυβέρνησης Βενιζέλου από το 1930 να λειτουργεί τούρκικο προξενείο, που ως τότε δεν ήταν παρά ένα τυπικό προξενικό γραφείο.
• Την τακτική του «εκτουρκισμού» ως απόρροια του αντικομμουνισμού. Η κυβέρνηση Παπάγου, το 1954, ενώ Ελλάδα και Τουρκία βρίσκονταν ήδη στο ΝΑΤΟ, έπρεπε να τονώσει το δόγμα του «από Βορράν κομμουνιστικού κινδύνου» και να δείξει, αντίθετα, ότι στην «ελευθέραν Δύσιν» οι σχέσεις μεταξύ των «συμμάχων» ήταν ...αγγελικές. Έτσι, στις 28/1/1954, ο γενικός διοικητής της Θράκης, Γ. Φεσόπουλος, εκδίδει την εξής αλησμόνητη απόφαση: «Κατόπιν διαταγής του κ. Προέδρου της Κυβερνήσεως (σ.σ.: Παπάγος), παρακαλούμεν όπως εφ' εξής εις πάσαν περίπτωσιν γίνεται χρήσις του όρος "Τούρκος - Τουρκικός" αντί του τοιούτου "Μουσουλμάνος – Μουσουλμανικός»... Κάπως έτσι ο εξ Ανατολών κίνδυνος εξαφανιζόταν και θέριευε η θεωρία του «από Βορράν κινδύνου».
• Την τακτική, το Δεκέμβρη του 1952, και ενώ ο «κομμουνιστής κατάσκοπος» Ν. Μπελογιάννης είχε εκτελεστεί, η Φρειδερίκη να εγκαινιάζει τουρκικά σχολεία στη Θράκη, παρουσία του Τούρκου Προέδρου της Δημοκρατίας...
• Τις μορφωτικές συμφωνίες του 1951 και της χούντας του 1968, που καθιερωνόταν η τουρκική ως η μόνη μειονοτική γλώσσα εκπαίδευσης. Όμως, η μητρική γλώσσα των Πομάκων και των Αθίγγανων μουσουλμάνων της Δ. Θράκης δεν ήταν τα τούρκικα...
• Την τακτική (κάτι που η σημερινή ΝΔ το «ξεχνάει»…) η ίδια η κυβέρνηση στο ανώτατο μάλιστα επίπεδο να αποκαλεί στις συνομιλίες της με την ηγεσία της Τουρκίας σαν «τουρκική» την μειονότητα της Θράκης (βλέπε: Αρχείο Κωνσταντίνου Καραμανλή, συνομιλίες με Ετσεβίτ, 11 - 12/3/1978)
• Την τακτική, τον Ιούλη του 1999, λίγες μόλις μέρες μετά τις ΝΑΤΟικές σφαγές στο Κοσσυφοπέδιο που έγιναν στο όνομα της «προστασίας» των δικαιωμάτων μιας μειονότητας, να γνωστοποιείται η επιστολή των τριών μουσουλμάνων βουλευτών, του ΠΑΣΟΚ, της ΝΔ και του ΣΥΝ, που από κοινού με 13 «μειονοτικές» και «μη κυβερνητικές» οργανώσεις ζητούσαν την αναγνώριση από το ελληνικό κράτος της ύπαρξης «τουρκικής» και «μακεδονικής» μειονότητας στην Ελλάδα και ο τότε υπουργός Εξωτερικών Γιώργος Παπανδρέου – σε μια ασύγγνωστη αντιμετώπιση του ζητήματος του «ατομικού αυτοπροσδιορισμού» με τις παρενέργειες που γεννά η έγερση θεμάτων «συλλογικού αυτοπροσδιορισμού» - να δηλώνει ότι δεν τον ενδιέφερε αν κάποιος θα αυτοπροσδιορίζεται στην ελληνική επικράτεια ως «Τούρκος» ή «Μακεδόνας»…
• Δίπλα σε όλα αυτά είναι πασίγνωστο επίσης τούτο: Το πόσο σεβάστηκε αυτό το κράτος τους Έλληνες πολίτες μουσουλμάνους στο θρήσκευμα για δεκαετίες. Να μιλήσουμε για το πώς τους συμπεριφερόταν το κράτος στο στρατό; Η’ όταν ζητούσαν μια άδεια οικοδομής; Η’ όταν ζούσαν πίσω από τις μπάρες;

   Πέμπτο: Για το ρόλο του τουρκικού προξενείου όλοι κάτι έχουν να πουν και να καταμαρτυρήσουν. Εδώ δυο παρατηρήσεις:

   α) Γιατί το προξενείο και εν γένει η Τουρκία αφήνεται να δρα όπως δρα στην περιοχή; Ποιος έχει την ευθύνη που δεν μπαίνει τέλος σε αυτή την ιστορία;

   β) Γιατί τα ίδια (φραστικά, έστω)… πατριωτικά αντανακλαστικά δεν τα έχουμε δει από τα κάθε λογής κόμματα του «ανήκομεν εις την Δύσιν» και του «ευρωμονόδρομου», όταν τα ίδια με το προξενείο τα διαπράττουν οι σύμμαχοί μας, οι Αμερικάνοι και οι Ευρωπαίοι. Όταν, δηλαδή, στη έγερση ζητήματος «μειονοτήτων» στην Ελλάδα πρωτοστατούν, γνωστής χρηματοδότησης, πολιτικής επιρροής και ευρωατλαντικής ...ιθαγένειας «ιδρύματα» και «οργανισμοί». Ας παρακολουθήσουμε τη δράση κάποιων εξ αυτών:

• Το Νοέμβρη του 2006, οι ΗΠΑ, διά του επιτετραμμένου της αμερικανικής πρεσβείας στην Αθήνα, Τόμας Κάντριμαν, τάσσονταν ευθέως υπέρ της αναγόρευσης της μουσουλμανικής μειονότητας της Θράκης σε «τουρκική μειονότητα». Με τις ίδιες εκείνες δηλώσεις (στην «Ελευθεροτυπία»), το στέλεχος της αμερικανικής πρεσβείας ζητούσε να τεθεί η συνθήκη της Λοζάνης στο «μουσείο»…
• Το Νοέμβρη του 1996 στην έκθεση με τίτλο «Ημιτελής Ειρήνη» (!), που συντάχτηκε από τη «Διεθνή Επιτροπή για τα Βαλκάνια» - που με τη σειρά της δημιουργήθηκε από το αμερικανικό ίδρυμα «Κάρνεγκι» και το Ινστιτούτο «Ασπεν» - η Ελλάδα κατηγορείται ότι δεν αναγνωρίζει μακεδονική μειονότητα και αρνείται το δικαίωμα των μουσουλμάνων να αυτοπροσδιορίζονται ως Τούρκοι. Μια «λεπτομέρεια»: Η παρουσίαση της έκθεσης έγινε στα γραφεία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, με προεδρεύοντα τον επίτροπο Βαν ντε Μπρουκ...

• Στις 8/11/2006 το Στέιτ Ντιπάρτμεντ δηλώνει: «Υπάρχουν εθνικής καταγωγής Μακεδόνες και Αλβανοί που ζουν στην Ελλάδα. Οι ΗΠΑ έχουν μια διαφορετική ερμηνεία του όρου μειονότητα από αυτήν που έχει η Ελλάδα. Σεβόμεθα τη Συνθήκη της Λοζάνης, η οποία αποτελεί τη νομική βάση για την ελληνική ερμηνεία, αλλά αυτός δεν είναι ο τρόπος της αμερικανικής ερμηνείας. Νομίζουμε ότι θα είναι σωστό γι' αυτές τις μειονότητες να έχουν το δικαίωμα στον αυτοπροσδιορισμό, που δεν τους επιτρέπεται στην Ελλάδα...».
• Στις 17/4/2008 πραγματοποιείται στο χώρο του Ευρωκοινοβουλίου, με τη στήριξη των «Πράσινων και της «Ομοσπονδιακής Ενωσης των Ευρωπαϊκών Εθνοτήτων» εκδήλωση με θέμα «Μειονότητες στην Ελλάδα: Τούρκοι Δυτικής Θράκης και Μακεδόνες»…
• Στις 27/3/2008, ήταν το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (ΕΔΑΔ), στις 27/3/2008, όταν οι ελληνικές αρχές απαγόρευσαν τη λειτουργία ενώσεων συλλόγων και οποιουδήποτε οργανισμού έφερε το επίθετο «τουρκικός/ή» στον τίτλο του, που εξέδωσε την απόφαση ότι ακόμα κι αν κάποιοι έχουν βαλθεί«να προπαγανδίσουν την ύπαρξη εθνοτικής μειονότητας στην Ελλάδα, αυτό δε συνιστά απειλή για τη δημοκρατική κοινωνία»... Μόνο που η απόφαση αυτή άνοιγε δυο κερκόπορτες: Μια για την καταστρατήγηση της Συνθήκης της Λοζάνης και μια για την υποδαύλιση από παγκόσμιους και περιφερειακούς ιμπεριαλιστές εθνικιστικών αντιθέσεων.
• Στα προηγούμενα ας προσθέσουμε κάτι ακόμα: Την απάντηση του προέδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, Ζοζέ Μπαρόζο, ότι η ΕΕ «δεν έχει κάποια γενική αρμοδιότητα σε θέματα μειονοτήτων»…

   Έκτο: Η εποχή της αθωότητας έχει παρέλθει προ πολλού. Ειδικά όταν είναι γνωστό, από Γιουγκοσλαβία μέχρι Ουκρανία, πως δρα ο ιμπεριαλισμός στο όνομα της «προστασίας» των μειονοτήτων. Τόσο ως προς τον ΣΥΡΙΖΑ με τις «παιδαριωδίες» του για τις οποίες η ίδια η Αυγή έφτασε να γράψει (23/4/2014):«Το ερώτημα είναι: ποιος είχε τη φαεινή ιδέα να συμπεριφερθεί με την αραχνιασμένη νοοτροπία της ΕΥΠ και να υποβάλει στον ΣΥΡΙΖΑ, σχεδόν λάθρα, την υποψηφιότητα μιας μουσουλμάνας - Ρομά, που έχει υιοθετηθεί εδώ και χρόνια από την ελληνική Ακροδεξιά; Είναι προφανές ότι η ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ, καλή τη πίστει, παρασύρθηκε» (σσ: αλήθεια τόσο εύκολα «παρασύρεται» η ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ από κυπίτικες και ακροδεξιές  νοοτροπίες;…). Όσο και ως προς τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, με τους δικούς τους υποψήφιους και πολιτευτές που στηρίζουν το εθνικιστικό μειονοτικό κόμμα DEB και διατηρούν στενότατους δεσμούς με τους τουρκικούς ακροδεξιούς και εθνικιστικούς κύκλους, μια κουβέντα:«Παιδιά, κόψτε το»! 

   Έβδομο: Κατά τα λοιπά, στην Ελλάδα της ΕΕ, του ευρώ, του ΝΑΤΟ, του ΔΝΤ, των τραπεζιτών και των «πλεονασμάτων» ο μαρασμός συνεχίζεται. Μαζί και ο μαρασμός της Θράκης (που πίσω από όσα φαίνονται έχει να αντιμετωπίσει και όσα δεν φαίνονται, τουτέστιν εκείνους που την «λιμπίζονται» ως «ειδική οικονομική ζώνη» για τις «μπίζνες» τους). Και ο μαρασμός αφορά όλους τους Έλληνες της περιοχής. Είτε πρόκειται για χριστιανούς, είτε για μουσουλμάνους, είτε για άθεους. Στη Θράκη η πλειοψηφία του πληθυσμού, είτε ανήκουν στην πλειονότητα είτε στην μειονότητα, είναι εργάτες, είναι άνεργοι, είναι αγρότες, είναι βιοπαλαιστές, είναι λαϊκά στρώματα, που «ή με Χριστό ή με Αλλάχ, όμως κι οι δυό μας αχ και βαχ». Αυτά που τους ενώνουν, δηλαδή, τα προβλήματα και οι ανάγκες της ζωής που βιώνει η φτωχολογιά, είναι απείρως περισσότερα από όσα τους διαφοροποιούν μεταξύ τους. Όσοι προσπαθούν να τους διαχωρίσουν δεν το κάνουν για να τους χαρίσουν ούτε τον επίγειο «εθνικό», ούτε τον επουράνιο θρησκευτικό «παράδεισο». Απέναντι στα προβλήματα που είναι κοινά για όλους, τους θέλουν διαιρεμένους πολιτικά, κοινωνικά, ταξικά, ώστε να μην βρίσκει ισχυρό αντίπαλο η πολιτική που γεννά αυτά τα προβλήματα.

Του Νίκου Μπογιόπουλου

Οι εφοπλιστές είναι πιο ίσοι

Ενώ συνεχίζεται ο εμπαιγμός με τη διανομή του κοινωνικού μερίσματος από το οποίο αποκλείονται μακροχρόνια άνεργοι επειδή φιλοξενούνται, αποκαλύπτεται ότι οι εφοπλιστές εξαιρούνται από τις οικονομικές υποχρεώσεις έναντι του κράτους.

Σύμφωνα με ρεπορτάζ της Eφημερίδας των Συντακτών δεν έχουν πληρώσει ούτε ένα ευρώ ως έκτακτη εισφορά. Η πρόβλεψη για είσπραξη 100 εκατ. ευρώ δεν υλοποιείται καθώς εδώ και πέντε μήνες η κυβέρνηση καθυστερεί να εκδώσει τις σχετικές αποφάσεις.

Το υπουργείο οικονομικών από τη πλευρά του απαντάει ότι: «Θα ήταν παράλογο να μην θελήσει η κυβέρνηση να εισπράξει την οικονομική παροχή της ναυτιλιακής κοινότητας για την αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης, τη στιγμή μάλιστα που οι ίδιοι εφοπλιστές αποφάσισαν οικειοθελώς να συμβάλουν στην ενίσχυση της πολιτείας στις δύσκολες οικονομικές συγκυρίες της πατρίδας μας. Ο λόγος για τον οποίο οι σχετικές διατάξεις δεν έχουν ακόμη εφαρμοστεί στην ολότητά τους, είναι ότι προσέκρουσαν σε τεχνικές δυσκολίες, ιδίως σε θέματα ολοκλήρωσης των σχετικών ηλεκτρονικών εφαρμογών, οι οποίες αντιμετωπίζονται ταχύτατα.

Εν πάση περιπτώσει, η οικονομική παροχή της ναυτιλιακής κοινότητας θα εισπραχθεί το ταχύτερο δυνατό και αμέσως μόλις ολοκληρωθεί η αντιμετώπιση των παραπάνω τεχνικών δυσκολιών».

Σημειώνεται ότι εφοπλιστές χρωστούν 101 εκατ. ευρώ στα ασφαλιστικά ταμεία. Όπως προκύπτει από έγγραφο που κατέθεσε στη Βουλή ο υπουργός Εργασίας Γιάννης Βρούτσης, απαντώντας σε ερώτηση βουλευτών του ΚΚΕ, η συνολική οφειλή προς το ΝΑΤ, το ΚΕΑΝ και τα ταμεία Πρόνοιας των ναυτεργατών ανέρχονται στο ποσό των 101.065.652,15 ευρώ, ποσό το οποίο έχει αποσταλεί προς βεβαίωση στις αρμόδιες ΔΟΥ.

Από το έγγραφο του κ. Βρούτση προκύπτει ότι έχουν αποσταλεί στις ΔΥΟ έναντι οφειλών προς τα συγκεκριμένα Ταμεία:

Από οφειλές πλοίων εσωτερικού: 35.022.675,39 ευρώ

Από οφειλές ποντοπόρων πλοίων: 17.891.324,98 ευρώ

Από οφειλές έναντι Κεφαλαίου Ασφάλισης Επιβατών και Οχημάτων: 48.151.651,78 ευρώ

Ο υπουργός Εργασίας, στην απάντησή του, επισημαίνει για τα ανωτέρω ποσά ότι πρόκειται για τα αρχικώς βεβαιωθέντα, καθόσον βρίσκονται σε εξέλιξη διακανονισμοί αρκετών οφειλών προς το Ταμείο και λαμβάνουν χώρα καταβολές στις ΔΟΥ (είτε εφάπαξ-είτε με ρύθμιση), για τις οποίες ενημερώνεται σταδιακά η αρμόδια υπηρεσία του ΝΑΤ.

Ο κ. Βρούτσης υποστηρίζει επίσης ότι η υπηρεσία του ΝΑΤ έχει προβεί σε όλα τα προβλεπόμενα από την κείμενη νομοθεσία μέτρα αναγκαστικής εκτέλεσης, όπως απαγόρευση απόπλου του πλοίου, αναγκαστική κατάσχεση μέσω αρμόδιας ΔΟΥ, υποβολή μήνυσης και αναγγελία στους διενεργηθέντες πλειστηριασμούς.

Από το ΤVX

Κοινωνικό μέρισμα για «ζαρντινιέρες»

Δεν δικαιούται το κοινωνικό μέρισμα ο μακροχρόνια άνεργος που είναι φιλοξενούμενος, το δικαιούται όμως ο αστυνομικός που εργάζεται. Ο αστυνομικός είναι η μόνη κατηγορία δημόσιου υπαλλήλου που δεν απειλήθηκε με απολύσεις, διαθεσιμότητα και ανεργία. Είναι η μόνη κατηγορία δημόσιου υπαλλήλου που δεν κατηγορήθηκε ως προνομιούχα, ως διεφθαρμένη, ως δυσλειτουργική, ως κομματικό συγκοινωνούν δοχείο προσλήψεων και ψήφων.

Είναι η μόνη κατηγορία δημόσιου υπαλλήλου που τα Μέσα Μαζικής Εξαπάτησης δεν διέσυραν, δεν χλεύασαν,δεν θεώρησαν ως υπερτροφική.

Μπορεί να περισσεύουν οι δάσκαλοι, οι καθηγητές, οι διοικητικοί, οι νοσηλευτές, οι γιατροί, οι οδοκαθαριστές και να μην γίνονται προσλήψεις, όμως οι αστυνομικοί όχι απλά δεν περισσεύουν ποτέ αλλά πάντα χρειάζονται περισσότεροι.

Γιατί συμβαίνει όμως αυτό; Μήπως επειδή δεν υπάρχει διαφθορά στην Αστυνομία; Δεν υπάρχει κατάχρηση εξουσίας στην Αστυνομία; Δεν υπάρχει συγκάλυψη στην Αστυνομία; Δεν υπάρχει ατιμωρησία στην Αστυνομία; Δεν υπάρχει αναποτελεσματικότητα στην Αστυνομία;

Για να είμαστε ειλικρινείς η Αστυνομία είναι πιθανόν η πιο αναποτελεσματική δημόσια υπηρεσία.

Έρχεται αφού σε ληστέψουν, έρχεται αφού σε σκοτώσουν, φτάνει τουλάχιστον 35 λεπτά αφού την καλέσεις και όμως έχει το προσωνύμιο «Άμεση Δράση».

Αδυνατεί να προστατέψει τον απλό πολίτη. Αδυνατεί να πατάξει το εμπόριο ναρκωτικών, κάποιες φορές μάλιστα έχει αποδειχθεί ότι υπάλληλοί της συμμετέχουν σε αυτό. Αδυνατεί να εξαρθρώσει τα κυκλώματα που απειλούν τους επιχειρηματίες με προστασία, κάποιες φορές μάλιστα έχει αποδειχθεί ότι υπάλληλοί της συμμετέχουν σε αυτά.

Ενώ σε πολλές περιπτώσεις όντας παρούσα δεν εμπλέκεται για να σώσει έναν πολίτη (περίπτωση δολοφονίας Παύλου Φύσσα), ενώ σε άλλες βιαιοπραγεί (περίπτωση Ζαρντινιέρα – Αυγουστίνου Δημητρίου), βασανίζει (περίπτωση μεταναστών στο Α.Τ.Ομονοίας) και δολοφονεί (περίπτωση Αλέξη Γρηγορόπουλου) εκείνους που υποτίθεται πως οφείλει να προστατεύει.

Για να είμαστε ειλικρινείς η Αστυνομία είναι πιθανόν η μόνη δημόσια υπηρεσία, της οποίας υπάλληλοι έχουν καταγγελθεί επανειλημμένα αλλά, αναλογικά, ελάχιστοι έχουν τιμωρηθεί ή έστω απολυθεί για τις πράξεις τους.

Υπάρχουν φυσικά και αστυνομικοί που προσπαθούν και είναι σωστοί σε αυτό που κάνουν αλλά αυτό δεν αναιρεί τα προηγούμενα.

Γιατί λοιπόν αυτή η κατηγορία δημόσιου υπαλλήλου με τις τόσες «αστοχίες» όχι μόνο θεωρείται αναγκαία αλλά επιβραβεύεται κιόλας με 500 ευρώ την στιγμή που ο φιλοξενούμενος μακροχρόνια άνεργος δεν δικαιούται κοινωνικό μέρισμα; Θα απαντήσει κάποιος πως αυτό συμβαίνει επειδή ρισκάρουν καθημερινά τη ζωή τους.

Και όμως είναι χιλιάδες οι πολίτες που ρισκάρουν καθημερινά τη ζωή τους και σε επαγγέλματα με στατιστικά μεγαλύτερη επικινδυνότητα από αυτή του αστυνομικού και όμως δεν επιβραβεύονται.

Για παράδειγμα τα θύματα τροχαίων είναι στατιστικά πολύ περισσότερα, οι αυτοκινητιστές λοιπόν κάνουν μια επικίνδυνη εργασία. Τα θύματα βαρέων και ανθυγιεινών επαγγελμάτων επίσης. Ακόμα και τα θύματα της ίδιας της αστυνομικής αυθαιρεσίας πιθανόν να είναι περισσότερα. Δεν είναι λοιπόν αυτός ο λόγος.

Τον λόγο θα τον βρει κανείς στα λόγια εκείνων που μοιράζουν το κοινωνικό μέρισμα, στα λόγια της εξουσίας. Οι αστυνομικοί μαζί με τους δικαστικούς και τους πολιτικούς αποτελούν τον σκληρό πυρήνα του κράτους αποφάνθηκε πρόσφατα το Σ.Τ.Ε.

Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο δικαιούνται να μην απολύονται, να μην τίθενται σε κινητικότητα, να μην περικόπτονται οι μισθοί τους.

Η Αστυνομία έχει μετατραπεί τα χρόνια των Μνημονίων σε υπηρεσία καταστολής της κοινωνίας και επιβολής των αντιλαϊκών μέτρων.

Χωρίς τους αστυνομικούς οι κυβερνώντες δεν θα μπορούσαν να εφαρμόζουν τις πολιτικές της βίαιης φτωχοποίησης και εξαθλίωσης της ελληνικής κοινωνίας.

Οι αστυνομικοί καλούνται να εισβάλλουν σε χώρους απεργίας. Οι αστυνομικοί καλούνται να εισβάλλουν σε σπίτια που κατάσχονται.

Οι αστυνομικοί καλούνται να υπερασπιστούν τις «επενδύσεις» που καταστρέφουν τον φυσικό πλούτου της χώρας και τις ζωές των τοπικών κοινοτήτων. Οι αστυνομικοί καλούνται να επιτεθούν στην κοινωνία που αντιστέκεται.

Χωρίς τους αστυνομικούς να χτυπούν την κοινωνία που αντιδρά με χημικά, γκλοπ, πλαστικές σφαίρες, βομβίδες κρότου λάμψης, δεν θα μπορούσαν να εφαρμοστούν οι προσταγές των αγορών,των πολυεθνικών και των τραπεζών τις οποίες οι κυβερνώντες εκπροσωπούν.

Όπως λοιπόν είπε πολύ προκλητικά ο κύριος Χ. Θεοχάρης «δεν υπάρχει τέλειο σύστημα, κάποιοι θα αδικηθούν».

Και φυσικά αυτοί που θα αδικηθούν δεν θα είναι οι αστυνομικοί που προστατεύουν το σύστημα εξουσίας και το συνδράμουν να επιβληθεί αλλά εσύ που είσαι άνεργος ή χαμηλόμισθος και διεκδικείς τα δικαιώματα και τη ζωή σου. Εσύ είσαι ο αναλώσιμος.

Tου Γιώργου Καρυστινού  

άνεργος αλλά ενεργός φιλοξενούμενος.

(Αγαπητέ φίλε, οι αστυνομικοί είναι για λύπηση και για τον ψυχίατρο. Καλύτερα μια ζωή άνεργος και άστεγος, παρά μπάτσος. Το έχω ξαναγράψει: φαντάζεστε στη μία και μοναδική ζωή που έχετε να ήσασταν μπάτσος; Πάντως, δεν είναι μόνο οι αστυνομικοί που δεν κινδυνεύουν να μείνουν άνεργοι· είναι και οι παπάδες. Χριστός ανέστη!)

Από το πιτσιρίκος

Στον αστερισμό της νέας φούσκας.

Όταν το 2010 έσκασε η φούσκα της ελληνικής οικονομίας, πολλοί χαρήκαμε ότι, τουλάχιστον, κατέπεσαν οι φαντασιώσεις περί «ισχυρής Ελλάδας», «θωρακισμένης οικονομίας» και «λευκών τρυπών». Φαντασιώσεις που θεμελίωναν όχι μόνο την ξέφρενη πορεία προς τον οικονομικό γκρεμό αλλά και μια αντιαισθητική έφεση προς το κιτς, το κενό περιεχομένου, το δήθεν. Νομίσαμε ότι το αλύπητο χτύπημα της κρίσης, παρά το ανθρώπινο κόστος, παρά τη μετανάστευση των καλύτερων παιδιών, παρά την αναξιοπρέπεια της ανέχειας και της συνολικής χρεοκοπίας, θα μας επέτρεπε ως κοινωνία να αποδράσουμε από την τροχιά του ψεύδους, της επανάπαυσης σε αυτό, της ελπίδας για ένα ψευδεπίγραφο επίπεδο ζωής ανεξάρτητο από τη δημιουργία. 
Όλες αυτές οι αντιαισθητικές ψευδαισθήσει μιας παραζάλης lifestyle που συσκότιζε τη σταθερή αποδόμηση παραγωγικών διαδικασιών και πραγματικών αξιών υποδαυλίζονταν από μια τοξική φούσκα. 
Πού οφειλόταν αυτή η φούσκα προ του 2008; Η απάντηση είναι απλή:στο τσουνάμι κεφαλαίων που έρχονταν από την Εσπερία, κατευθυνόμενο προς όλα τα μήκη και τα πλάτη της ευρωζωνικής περιφέρειας, της Ελλάδας συμπεριλαμβανόμενης. Και γιατί μετανάστευαν τα πλεονασματικά κεφάλαια της Γερμανίας και λοιπών πλεονασματικών χωρών στα μέρη μας; 
Για έναν απλό λόγο: για την αρχιτεκτονική του ευρώ. 

Για να το πω απλά, οι πλεονασματικές χώρες, εξ ορισμού, χαρακτηρίζονται από πλεόνασμα κεφαλαίων. Καθώς, π.χ., η Γερμανία εξήγε αγαθά πολύ μεγαλύτερης αξίας από την αξία των αγαθών που εισήγε, «βούλιαζε» όλο και πιο πολύ σε λιμνάζοντα κεφάλαια. Έτσι, τα γερμανικά επιτόκια μειώνονταν, καθώς το επιτόκιο είναι η «τιμή» του χρήματος η οποία (όπως όλες οι τιμές) πέφτει όταν η ποσότητα του χρήματος πλεονάζει. 
Από την άλλη, στις ελλειμματικές χώρες, όπως η δική μας, συνέβαινε το αντίθετο. Όντας ελλειμματικές, το χρήμα σπάνιζε, η «τιμή» του (το πραγματικό επιτόκιο) ανέβαινε κι έτσι «μαγνήτιζε» το γερμανικό χρήμα. 
Έχοντας τη «σιγουριά» του ευρώ (δηλαδή, απελευθερωμένο από την αγωνία μιας υποτίμησης), το γερμανικό χρήμα έρρεε ακατάσχετα προς τον ελληνικό δημόσιο και ιδιωτικό τομέα (ομόλογα, εορτοδάνεια, Cayenneκ.λπ.), ενισχύοντας τη φούσκα της δήθεν ανάπτυξης. 

Κάποια στιγμή, η μουσική σταμάτησε και απεδείχθη ότι υπήρχαν πολύ λιγότερες «καρέκλες» από «οπίσθια». Έτσι, ήρθε η κρίση, οι άστεγοι, η αδυσώπητη ανεργία, οι ναζί και όλα αυτά που ζούμε τέσσερα χρόνια τώρα. 
Το χειρότερο, όμως, είναι ότι όλος αυτός ο πόνος τόσου κόσμου φαίνεται πως πηγαίνει χαμένος. Αντί να πάρουμε, ως κοινωνία, το μάθημά μας, αντί να βροντοφωνάξουμε «ποτέ ξανά φούσκα», έχουμε μια κυβέρνηση και μια καθεστηκυία τάξη που, πιθανόν με την ανοχή της κοινωνίας, επενδύει σε μια νέα, χειρότερη από την προηγούμενη φούσκα. 
Και σαν να μην έφτανε αυτό, η νέα φούσκα δομείται εσκεμμένα από το Βερολίνο, τη Φρανκφούρτη και τις Βρυξέλλες έτσι ώστε η επίσημη Ευρώπη να μπορέσει να κηρύξει τον θρίαμβό της εναντίον της ελληνικής κρίσης και η εγχώρια νέα κλεπτοκρατία να εδραιώσει την κοινωνική και πολιτική της θέση. 
Η νέα φούσκα έκανε πρόσφατα την εμφάνισή της υπό μορφήν μιας συγκλονιστικής διπλής αποσύνδεσης μεταξύ: (α) της χρεοκοπίας του Δημοσίου και των τραπεζών και (β) της ικανότητας του Δημοσίου και των τραπεζών να ελκύουν ξένα κεφάλαια.

Διά γυμνού οφθαλμού είναι δύσκολο να διακρίνει κανείς πώς ένα πτωχευμένο κράτος ή μια πτωχευμένη τράπεζα μπορεί να έλξει κεφάλαια οξυδερκών επενδυτών. Αν όμως βάλουμε την πραγματικότητα στο μικροσκόπιο, θα δούμε την εξήγηση: όπως προ του 2008 οι ελληνικές «επιτυχίες» βασίζονταν σε φούσκα που χρηματοδοτούνταν ως επί το πλείστον από τα γερμανικά πλεονάζοντα κεφάλαια, έτσι και τώρα η νέα φούσκα (στην οποία βασίζουν το πολιτικό τους μέλλον οι κ.κ. Σαμαράς και Βενιζέλος και την οικονομική τους επικυριαρχία οι τραπεζίτες της χώρας) «γεμίζει» με κεφάλαια τα οποία οδηγεί προς τη χώρα μας το Βερολίνο.

Με μια μεγάλη διαφορά σε σχέση με την προ του 2008 φούσκα (η οποία δημιουργήθηκε από τις ιδιωτικές γερμανικές τράπεζες, χωρίς το Βερολίνο να συμμετέχει επισήμως, ούτε καν να κατανοεί τι συνέβαινε): τούτη τη φορά η νέα φούσκα οικοδομείται επί τούτου από τη γερμανική κυβέρνηση, στο πλαίσιο συγκεκριμένης πολιτικής που στόχο έχει να δείξει πως κέρδισε το στοίχημα της ελληνικής κρίσης. 
Τι σχέδιο είναι αυτό; Πολύ απλά, το εφαρμοζόμενο σήμερα σχέδιο του Βερολίνου βασίζεται στη δημιουργία μια μεγάληςνέας φούσκας στην αγορά του ελληνικού χρέους και των μετοχών των ελληνικών τραπεζών με την ελπίδα ότι κάποια από τα κερδοσκοπικά κεφάλαια (που θα έλξει η διαδικασία «φουσκώματος» αυτής της νέας φούσκας) θα «στάξουν» και στην πραγματική οικονομία.

Για να δημιουργηθεί αυτή η νέα φούσκα, το Βερολίνο αναγκάζεται να σηματοδοτήσει στους επενδυτές δύο πράγματα: πρώτον, ότι όσοι αγοράσουν ομόλογα του ελληνικού Δημοσίου μπορούν να έχουν το κεφάλι τους ήσυχο, καθώς, παρά το επερχόμενο αναπόφευκτο κούρεμα των χρεών του Δημοσίου, αυτά τα νέα ομόλογα δεν θα κουρευτούν (αλλά το κούρεμα θα βαρύνει μόνο τους Ευρωπαίους φορολογούμενους). 
Δεύτερον, ότι οι Ρυθμιστικές Αρχές θα κάνουν τα στραβά μάτια στις μαύρες τρύπες των τραπεζών έτσι ώστε όσοι αγοράσουν μετοχές τους να μη φοβούνται ότι θα γίνουν σοβαροί έλεγχοι στα βιβλία των τραπεζών (έλεγχοι που θα αποδείκνυαν τη βαθιά τους πτώχευση). Δυστυχώς, αυτό το σχέδιο, όπως και οι ανοησίες περί «ισχυρής» και «θωρακισμένης» ελληνικής οικονομίας στο παρελθόν, είναι καταδικασμένο να... «ξεφουσκώσει». 
Πράγματι, ποιος σοβαρός επενδυτής θα επενδύσει σε μια χώρα με εκθετικά μη βιώσιμο δημόσιο χρέος και πολίτες που όλοι χρωστούν σε όλους και κανείς δεν μπορεί να ξεπληρώσει κανέναν; Το μόνο σίγουρο είναι ότι το κόστος του «κλαταρίσματος» της νέας φούσκας θα το σηκώσουν οι ίδιοι συνάνθρωποί μας που σήκωσαν και το κόστος της προηγούμενης. 
Βέβαια, την κ. Μέρκελ και τους δικούς μας «ηγέτες» καθόλου δεν τους νοιάζει αυτό, καθώς ελπίζουν πως, έως τότε, θα έχουν αποχωρήσει από την πολιτική και θα ασκούν εκ του ασφαλούς κριτική στους διαδόχους τους. 

Ένα ερώτημα παραμένει τόσο καίριο όσο και, προς το παρόν, αναπάντητο: αντίθετα με την προηγούμενη φορά (προ του 2008) που η ελληνική κοινωνία αφέθηκε στην απατηλή πλάνη εκείνης της φούσκας, τη νέα φούσκα θα την αφήσουμε να μας εγκλωβίσει στο επίπεδο του φαντασιακού, του πολιτικού και της αισθητικής; Ή θα τη «σκάσουμε» με ό,τι «βελόνες» διαθέτουμε;

Του Γιάννη Βαρουφάκη

Η δικτατορία της 21ης Απριλίου 1967: Αλήθειες και ψέματα

Η στρατιωτική δικτατορία (21/4/1967-23/7/1974) επιβλήθηκε με τον τρόμο των τανκς, των βασανιστηρίων και των εκτελέσεων. Δεν αποτέλεσε ιστορικό παράδοξο ούτε ιδιοτροπία παραφρόνων στρατιωτικών, αλλά επιλογή της άρχουσας τάξης και κλιμάκωση της μετεμφυλιακής κρατικής και παρακρατικής τρομοκρατίας, με την κάλυψη των ιμπεριαλιστικών κέντρων της τότε εποχής.

«Ανάπτυξη» 

Στη μεταπολεμική «χρυσή εποχή», που κράτησε χοντρικά ως το 1973, ο παραγόμενος πλούτος της Δύσης αυξανόταν γρήγορα κι ακόμη γρηγορότερα στην Ελλάδα. Εδώ αυτή η «ανάπτυξη» βασίστηκε στη σκληρή εκμετάλλευση και το χαμηλό βιοτικό επίπεδο του λαού.

Ο μέσος εργατικός μισθός δεν έφτανε να ικανοποιήσει ούτε τα δύο τρίτα των βασικότερων αναγκών μιας οικογένειας. Ακόμη χειρότερα για τον μισό σχεδόν πληθυσμό, δηλαδή στον πρωτογενή τομέα, το αγροτικό εισόδημα ήταν το 46% του αστικού.

Ένας στους έξι κατοίκους ήταν αναλφάβητος, ενώ ο αριθμός των 100 μαθητών ανά τάξη δεν εξέπληττε. Το προσδόκιμο ζωής ήταν περίπου 10 χρόνια μικρότερο απ’ ό,τι σήμερα κι η βρεφική θνησιμότητα οκταπλάσια.

Οι στερήσεις ανάγκαζαν σε μαζική μετανάστευση στο εξωτερικό. Μόνο από τη Γερμανία, είχαν περάσει ως το 1972 σχεδόν ένα εκατομμύριο γυναίκες και άντρες (ο τότε πληθυσμός της Ελλάδας ήταν περίπου 8,5 εκατομμύρια).

Μια δεκαετία μετά τη βαριά ήττα του Εμφυλίου, η Αριστερά και το εργατικό κίνημα αρχίζουν να ανασυντάσσονται. Το 1958 η ΕΔΑ –με κορμό το παράνομο ΚΚΕ– γίνεται για πρώτη φορά αξιωματική αντιπολίτευση. Οι απεργίες ολοένα και πυκνώνουν, με χαρακτηριστική την πανελλαδική των οικοδόμων το 1960.

Όλα τα χρόνια ως το ’67, οι αγωνιστές έδιναν διαρκή μάχη με το αστυνομικό κράτος, τα εργοδοτικά-ασφαλίτικα συνδικάτα, τα πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων, τις εκλογές βίας και νοθείας της καραμανλικής ΕΡΕ κλπ.

Το κίνημα κέρδιζε έδαφος! Με το αποκορύφωμα των Ιουλιανών του ’65, με την πρώτη από το 1946 γενική απεργία, με εκατοντάδες πορείες να σείουν την Αθήνα για 70 μέρες, με ένα εκατομμύριο κόσμου να συμμετέχει στην κηδεία του Πέτρουλα και να ζητά «δημοκρατία, παιδεία και ψωμί», καπιταλιστές, στρατός και πολιτικό σύστημα θορυβήθηκαν.

Αφού αστικά και ρεφορμιστικά κόμματα αδυνατούσαν να χαλιναγωγήσουν τον κόσμο, ποικίλα επιτελεία άρχισαν να επεξεργάζονται σχέδια πραξικοπήματος. Τελικά οι συνταγματάρχες πρόλαβαν τους βασιλικούς στρατηγούς στις 21 Απρίλη 1967. Τους το επέτρεψε η ακαταλληλότητα της καθοδήγησης του κινήματος: ο συντηρητισμός της ΕΔΑ που καταδίκαζε τα «έκτροπα» στις πορείες και καθησύχαζε ότι δικτατορία δεν μπορεί να γίνει.

Χούντα και κεφάλαιο

Η Χούντα επιχείρησε να βάλει ταφόπλακα στο κοινωνικό κίνημα, για να μην ανακοπεί η κερδοφορία των Κροίσων. Η «ανάπτυξη» γι’ αυτούς συνεχίστηκε –αν και μειωμένη σε σχέση με το 1961-1966 (6,5% το χρόνο, αντί 8,6%). Κρατικές επιδοτήσεις, αγύριστα δανεικά και φοροαπαλλαγές δίνονταν αφειδώς στο μεγάλο και το μεσαίο κεφάλαιο. Μονάχα ο Ρουφογάλης είχε δώσει 3,1 δισ. δραχμές σε χαριστικά-επισφαλή «δάνεια». Πώς να μην προστρέξουν στον πολυτελή γάμο του οι Λάτσης, Μποδοσάκης και Βαρδινογιάννης;

Την εξαετία 1967-1972 οι δημόσιες δαπάνες για τους μεγαλοεργολάβους διπλασιάστηκαν. Την ίδια περίοδο η χωρητικότητα του ελληνικού στόλου υπερδιπλασιάστηκε, ενώ οι φόροι των εφοπλιστών μειώθηκαν σχεδόν τέσσερις φορές.

Ένα διυλιστήριο χαρίστηκε στον Λάτση κι άλλο ένα στον Βαρδινογιάννη. Στον αμερικανό McDonald πληρώθηκαν 39 εκατ. δολάρια για να... μη φτιάξει την Εγνατία Οδό και 406 εκατ. δραχμές φαγώθηκαν, για να... μη χτιστεί ο περιβόητος Ναός-Τάμα στα Τουρκοβούνια. Χρέη στο δημόσιο χαρίστηκαν στον ελληνοαμερικανό Πάππας της ESSO, ενώ ο... προσωπάρχης του, ο Τοτόμης, διορίστηκε υπουργός Δημόσιας Τάξης!

Δημόσια γη δωρίστηκε στην Πετρόλα, οι τραπεζίτες λήστευαν τα ασφαλιστικά Ταμεία, τα εργοδοτικά χρέη πάγωναν και οι εισφορές μειώνονταν κατά 20%. Πώς να μην ανακηρύξουν τον Παπαδόπουλο Ισόβιο Πρόεδρο της Ένωσης Εφοπλιστών τον Μάρτη του ’72 και πώς να μην του παραχωρήσει τη βίλα του στο Λαγονήσι ο Ωνάσης;

Η διαφθορά κι ο νεποτισμός της Χούντας ήταν ενδημικά φαινόμενα κι ας μην εμφανίζονταν στις λογοκριμένες εφημερίδες. Ο Παπαδόπουλος εκτόξευσε το δηλωμένο εισόδημά του στα 4.310.000 δρχ (μισθός εργάτη 4.000 δρχ), χρέωνε το δημόσιο με 600.000 το μήνα για το φωτισμό και την ασφάλεια των βιλών του και διόριζε τα αδέρφια του υπουργούς και γενικούς γραμματείς υπουργείων!

Ο «αντιπρόεδρος» Μακαρέζος έκανε τον κουνιάδο του υπουργό Γεωργίας, ο γαμπρός του Παττακού αναλάμβανε έργα του δημοσίου έναντι εκατομμυρίων και ο υπουργός Ναυτιλίας Ι.Χολέβας έγινε ξαφνικά... εφοπλιστής με 40 πλοία.

Με αυτά τα μέσα ο δείκτης κερδοφορίας κατέκτησε ένα ιστορικό ρεκόρ που διατηρεί ως σήμερα, την ίδια στιγμή που η φτώχεια κι οι ανισότητες εξαπλώνονταν. Οι προσπάθειες προσεταιρισμού μικροαστικών στρωμάτων δεν κάλυπτε την πραγματικότητα.

Για παράδειγμα, η διατυμπανισμένη διαγραφή των αγροτικών χρεών αφορούσε κυρίως συνεταιρισμούς με... διορισμένες διοικήσεις (384 εκατ. δρχ) και ελάχιστα (7,4 εκατ. δρχ) τους φτωχούς αγρότες. Εξάλλου, το αγροτικό εισόδημα επέστρεψε το 1972 στα χαμηλά του 1960.

Ελέω ανταγωνιστικότητας και μείωσης ελλείμματος και εξωτερικού χρέους (που το φαγοπότι αύξησε 40 φορές), ο μισθός εξαρτήθηκε από την παραγωγικότητα, σχεδιάστηκαν συγχωνεύσεις ασφαλιστικών ταμείων και κατάργηση της επικουρικής ασφάλισης.

Η δραχμή υποτιμήθηκε μετά το ’71 και αυξήθηκαν τρομακτικά οι τιμές. Το κρέας ανατιμήθηκε 38%, ο ετήσιος πληθωρισμός απ’ το 4,4 αυξήθηκε στο 15,6 και μετά εκτινάχθηκε στο 26,9%. Συνολικά το μερίδιο εργασίας στο παραγόμενο προϊόν έπεσε από 40,2% το 1967 σε 32,2% το 1971, ενώ η μετανάστευση γνώρισε νέα ρεκόρ το ’69 και το ’70. Το 1971 έφυγαν 136.000 μετανάστες.

Τρομοκρατία

Αυτή την πολιτική υποστήριζε η ανοιχτή τρομοκρατία του καθεστώτος. Επίσημα, την πρώτη βδομάδα συνελήφθησαν 6.500 πολίτες και σε τέσσερα χρόνια πάνω από 3.300 πέρασαν απ’ τα στρατοδικεία. Η ανάκριση στο ΕΑΤ-ΕΣΑ άφηνε ανάπηρους απ’ το ξύλο, τα ηλεκτροσόκ και τη «φάλαγγα» όσους δυσφορούσαν με το «γύψο». Τα κόμματα κι οι απεργίες απαγορεύτηκαν, στα συνδικάτα και τους φοιτητικούς συλλόγους οι διοικήσεις διορίζονταν, χαφιέδες της Ασφάλειας παντού, λογοκρισία στον Τύπο.

Τελικά, ο ματωμένος γύψος ράγισε και κατέρρευσε: από την εξέγερση του Νοέμβρη, από το φόβο να δοθούν όπλα στο λαό στην επιστράτευση του ’74, από τους εργατικούς κι αγροτικούς αγώνες που ξεσήκωναν οι αντεργατικές πολιτικές. Η αποχουντοποίηση όμως δεν έγινε ποτέ σοβαρά, αφού θα συνεπαγόταν τη διάλυση του βασικού κρατικού μηχανισμού, που είχε εμπλακεί στο «εθνοσωτήριο» έγκλημα. Το κράτος των καπιταλιστών έπρεπε να διατηρηθεί.

Τη συντήρηση του ίδιου ταξικού κράτους και μεταπολιτευτικά τη μαρτυρούν οι αποφάσεις Αρείου Πάγου (684/75) και δικαστηρίων. Αυτές, μαζί με το Προεδρικό Διάταγμα 519/74 του Καραμανλή και του χουντικού «Προέδρου» Γκιζίκη, έδωσαν αμνηστία ή αθώωσαν τους περισσότερους συνένοχους: υπουργούς, δικαστές, αστυνομικούς, πανεπιστημιακούς, βασανιστές.

Ως και οι καταδίκες των «πρωταίτιων» επιτεύχθηκαν μετά από μηνύσεις ιδιωτών και όχι αυτεπάγγελτα. Ο Καραμανλής, ως πρωθυπουργός, ακύρωσε τις θανατικές καταδίκες των χουνταίων και αργότερα, το ’77, προσπάθησε να απαγορεύσει την πορεία του Πολυτεχνείου.

Μεταπολίτευση

Στη Μεταπολίτευση το σύστημα αναγκάστηκε να χάσει πολλά κομμάτια απ’ τη σάρκα του, παραχωρώντας δικαιώματα, βελτιώνοντας πρωτοφανώς το βιοτικό επίπεδο, νομιμοποιώντας την Αριστερά, διώχνοντας τη Μοναρχία. Όμως κρατήθηκε στη ζωή και σήμερα απειλεί ξανά κάθε δημοκρατική κι εργατική κατάκτηση και μάλιστα με το ίδιο πολιτικό προσωπικό ή με μαθητές του.

Τόμους γεμίζουν οι διαδρομές των Πλεύρηδων ή των Γεωργιάδη, Καρατζαφέρη, Βορίδη και Μιχαλολιάκου μεταξύ ΔΑΠ, ΕΠΕΝ, ΧΑ, ΛΑΟΣ, ΠΟΛΑΝ και ΝΔ. Πρόσφατο παράδειγμα ο Ηλίας Φιλιππακόπουλος, πρώην χουντικός Γραμματέας του ΣΦ Πολυτεχνείου, νυν διευθυντής Γραμματείας της ΝΔ.

Πτέρυγες κομουνιστοφάγων βασιλοχουντικών και ναζιστών συνασπίζονται πάλι εναντίον μας, για να σώσουν το σύστημα που τους ταΐζει. Υφαίνουν, στην καλύτερη περίπτωση, μια αστυνομοκρατούμενη «δημοκρατία» και προσπαθούν να ωραιοποιήσουν τη Χούντα, αφού η υπάρχουσα αστική δημοκρατία αποδεικνύεται φενάκη.

Για να σωθούμε οι εργαζόμενοι, χρειαζόμαστε μια νέα Μεταπολίτευση. Για να τους ξεφορτωθούμε οριστικά.

Του Βασίλη Μορέλλα

Μήπως ξεκίνησε ο Τρίτος Παγκόσμιος Πόλεμος;

Οι εξελίξεις στην Ουκρανία είναι άραγε ο προθάλαμος ενός Τρίτου Παγκόσμιου Πολέμου; Το ψυχροπολεμικό σκηνικό και ο διπλωματικός «πόλεμος» μεταξύ Ρωσίας - Δύσης για το ποιος θα βάλει... μπότα στην Ουκρανία, με την Ουάσινγκτον και τις Βρυξέλλες να απειλούν τη Μόσχα με νέες κυρώσεις αλλά και με οικονομική απομόνωση είναι μόνο η αρχή.
Στη συνέχεια ήρθε το ΝΑΤΟ να σκληρύνει τη στάση του απέναντι στην κυβέρνηση του Βλαντιμίρ Πούτιν ανακοινώνοντας ότι θα ενισχύσει την παρουσία του στην ανατολική Ουκρανία, όπου μαίνονται φιλορωσικές διαδηλώσεις και υψώνονται ρωσικές σημαίες σε κυβερνητικά κτίρια.

Το όλο σκηνικό πρέπει να προβληματίσει τους ιστορικούς ότι βρισκόμαστε ένα βήμα πριν τον Τρίτο Παγκόσμιο Πολέμο. Αυτό εξηγεί ο Εντουαρντ Λούκας, Βρετανός συγγραφέας του βιβλίου "Νέος Ψυχρός Πόλεμος" και αρθρογράφος στο περιοδικό "Economist".

"Μπορεί να κάνω λάθος αλλά οι ιστορικοί θα πρέπει να καταλάβουν ότι βρισκόμαστε στα πρόθυρα του Τρίτου Παγκοσμίου Πολέμου".

Ο Εντουαρντ καλεί τους ειδικούς να συνειδητοποιήσουν ότι πλέον η ουκρανική κρίση λαμβάνει ανησυχητικές διαστάσεις με βάση τις δραματικές εξελίξεις των τελευταίων ωρών στην ανατολική Ουκρανία.

Ρωσία και Δύση διεκδικούν ηγετικό ρόλο στα τεκταινόμενα της Ουκρανίας, μιας χώρας χρεοκοπημένης που βρίσκεται στο χείλος του δημοσιονομικού... γκρεμού. Μετά την προσάρτηση της Κριμαίας από τη Ρωσία, της στρατηγικής σημασίας χερσονήσου, γεννώνται πλέον φόβοι για ευρύτερη ρωσική εισβολή.

Για τον Βρετανό συγγραφέα, με ορατή την αγωνία της Δύσης για τις πραγματικές προθέσεις του Βλαντιμίρ Πούτιν στην ανατολική Ουκρανία, η Ουκρανία έχει ξεκινήσει μία ευρείας κλίμακας αντιτρομοκρατική επιχείρηση κατά του ξένου εισβολέα, όπως επισημαίνει η κυβέρνηση του Κιέβου, ζητώντας παράλληλα και την αμέριστη βοήθεια της Δύσης, οικονομικής αλλά και στρατιωτικής.

Η κυβέρνηση της Μόσχας, από την πλευρά της, φέρεται να κατευθύνει τους ρωσόφωνους αυτονομιστές που έχουν ταμπουρωθεί σε κυβερνητικά κτίρια. Το ερώτημα είναι ποιες θα είναι οι κινήσεις της Μόσχας εάν το ΝΑΤΟ στείλει στρατιώτες στην Ουκρανία. "Δύσκολο να πιστέψει κανείς ότι ο Πούτιν θα μείνει με σταυρωμένα τα χέρια. Το να επιτεθεί σε μέλος του ΝΑΤΟ θα σημάνει και την έναρξη του Τρίτου Παγκοσμίου Πολέμου", γράφει ο Εντουαρντ Λούκας στην βρετανική «Daily Mail». 

Αλλά και η αγγλόφωνη έκδοση της ρωσικής «Pravda», επικαλούμενη σε δημοσίευμά της Ρώσους μελλοντολόγους, υποστηρίζει σε άρθρο της στις 24 Μαρτίου του 2011 ότι ο Τρίτος Παγκόσμιος Πόλεμος θα ξεκινήσει μετά τους Χειμερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες στο Σότσι. Ο διάσημος Ρώσος αστρολόγος, Πάβελ Γκλόμπα, υποστηρίζει χαρακτηριστικά ότι, ο πόλεμος θα ξεκινήσει τον Μάρτιο του 2014

Πανικός στην Ευρώπη από τον κινέζικο χορό του Πούτιν!

“Ένα φάντασμα πλανιέται πάνω από την Ευρώπη. Η ρωσο - κινεζική συμμαχία σε βάρος της Ευρώπης”. 

Ο πανικός έκδηλος στις ιστοσελίδες των διεθνών πρακτορείων Μπλούμπεργκ και του Ρόιτερς. “Η κρίση της Κριμαίας σπρώχνει τη Ρωσία να στρέψει το ενεργειακό της ενδιαφέρον προς την Κίνα και την Ασία” γράφει το Μπλούμπεργκ .
“Ο Πούτιν κοιτάζει προς την Ασία καθώς η Δύση προσπαθεί να απομονώσει τη Ρωσία” σημειώνει το Ρόιτερς .
Η εξήγηση του πανικού απλή: “Η κρίση της Κριμαίας αλλάζει την ενεργειακή πολιτική της Ρωσίας που αναμένεται τώρα να στείλει περισσότερο πετρέλαιο και φυσικό αέριο στην Κίνα, αφήνοντας την Ευρώπη με λιγότερες και πιο δαπανηρές εισαγωγές και αυξάνοντας την εξάρτηση των Ηνωμένων Πολιτειών από το πετρέλαιο της Μέσης Ανατολής” γράφει το Μπλούμπεργκ. 

Η Ρωσία είναι ο μεγαλύτερος παραγωγός πετρελαίου στον κόσμο και μόνο το 2012 εξήγαγε στην Ευρώπη και τις ΗΠΑ πετρέλαιο και φυσικό αέριο αξίας 160 δισεκατομμυρίων δολαρίων. 

Όταν λοιπόν η Ευρώπη καλύπτει από τη Ρωσία το 32% των αναγκών της σε φυσικό αέριο και δεν έχει ουσιαστικά άμεσες και βιώσιμες εναλλακτικές λύσεις, τα πράγματα είναι σκούρα. Αν μειωθούν οι ρωσικές εξαγωγές στην Ευρώπη οι τιμές θα αυξηθούν δραματικά με ότι συνεπάγεται αυτό για την ευρωπαϊκή οικονομία.
Όπως λέει ο Αμερικανός οικονομολόγος Φίλιπ Βιρλέγκερ, που ειδικεύεται σε ενεργειακά θέματα, “οι ευρωπαϊκές χώρες θα έχουν τεράστια προβλήματα από την στροφή της Μόσχας προς την Κίνα καθώς θα έχουν να αντιμετωπίσουν πολύ υψηλότερες τιμές για την εισαγωγή φυσικού αερίου από άλλες χώρες”
Ακόμη και η Αμερική που εισάγει το 40% των αναγκών της σε πετρέλαιο-10,6 εκατομμύρια βαρέλια την ημέρα-με τη στροφή της Ρωσίας γίνεται πολύ πιό ευάλωτη στις διεθνείς αγορές. Το 2013 οι Ηνωμένες Πολιτείες εισήγαγαν 167.5 εκατομμύρια βαρέλια πετρελαίου από τη Ρωσία. 

Ο ενεργειακός φόβος είναι η αιτία που η Δύση διστάζει να επιβάλει ουσιαστικές κυρώσεις στη Ρωσία για την προσάρτηση της Κριμαίας. Η Ρωσία καλύπτει το 91 % της ενέργειας της Πολωνίας και το 86% της Ουγγαρίας . Εκτός των άλλων ,το 20 % των δανείων που έχουν χορηγήσει στο εξωτερικό οι γαλλικές τράπεζες αφορούν ρωσικές εταιρείες και 70 ρωσικές εταιρείες διαπραγματεύονται στο Χρηματιστήριο του Λονδίνου . Μπορεί να το αγνοήσει αυτό κανείς; 

Το τελικό χτύπημα αναμένεται να το δώσει ο ίδιος ο Πούτιν κατά την επίσκεψή του στο Πεκίνο τον ερχόμενο μήνα,όπου θα επικυρώσει πανηγυρικά τη συμφωνία αγοράς από την Κίνα ρωσικού φυσικού αεριου αξίας ενός τρισεκατομμυρίου δολαρίων. Το σχέδιο προβλέπει την κατασκευή ενός νέου ρωσικού αγωγού προς την Κίνα ώστε από το 2018 η Gazprom να αρχίσει να προμηθεύει για τα επόμενα 30 χρόνια την Κίνα με 3,75 δισ. κυβικά πόδια αερίου την ημέρα.
Ηδη η Κίνα έχει τριπλασιάσει την τελευταία δεκαετία τις εισαγωγές ρωσικού πετρελαίου, καλύπτοντας το 12% των ενεργειακών της αναγκών. “Η Κίνα έχει επενδύσει επίσης τεράστια ποσά στις ρωσικές πετρελαικές εταιρίες ,έχει χορηγήσει δάνεια για την κατασκευή των υποδομών μεταφοράς και αυτό είναι το μεγάλο θέμα” σημειώνει ο αναλυτής Νίκολας Ρέντμαν του Διεθνούς Ινστιτούτου Στρατηγικών Μελετών. 

Η Gazprom χρησιμοποιεί ήδη αυτή τη μεγάλη συμφωνία για να επεκτείνει τις επενδύσεις της στην ανατολική Σιβηρία – η οποία πολύ γρήγορα θα διαμορφωθεί σε κέντρο για τη μεταφορά φυσικού αερίου στην Ιαπωνία, την Ινδία και τη Νότια Κορέα .Η Gazprom είναι μάλιστα πολύ κοντά σε συμφωνία με την κινεζική κρατική πετρελαική εταιρία CNPC για την πληρωμή των ρωσικών εξαγωγών σε γουάν ή ρούβλια . Αυτό θα είναι το πρελούδιο για ένα νέο διεθνές αποθεματικό νόμισμα – κάτι που αποτελεί το τελευταίο διάστημα βασικό στόχο και των υπολοίπων χωρών της ομάδας BRICS.

Του Μιχάλη Ψύλου

Χριστός Ανέστη