Εν μέρει κομμουνιστές

Οι δανειστές μας ενδιαφέρονται για την άμυνα της χώρας. Δεν μπορεί να εξηγηθεί διαφορετικά η απόρριψη χωρίς δεύτερη κουβέντα της πρότασης να βρεθούν περί τα 400 και βάλε εκατομμύρια που έλειπαν από τον λογαριασμό από την περικοπή των αμυντικών δαπανών. Οπότε, βρίσκει και το νόημά της η προτροπή εγχώριων πατριωτικών δυνάμεων που απηχούν τις πατριωτικές στάσεις με συνθήματα τύπου «Βάστα Γερούν» ή «Βάστα ΔΝΤ» ισάξια και ισοδύναμα του «Βάστα Ρόμελ».

Όταν λοιπόν ο επικεφαλής των σοσιαλδημοκρατών της Γερμανίας Πίτερ Γκάμπριελ χαρακτηρίζει «εν μέρει κομμουνιστική» την ελληνική κυβέρνηση δεν είναι που διαβάζει τα κείμενα της κομμουνιστικής συνιστώσας του ΣΥΡΙΖΑ, ούτε που ξημεροβραδιάζεται στο τουίτερ με τον Τζήμερο. Είναι που ξέρει πολύ καλά ότι οι δικές μας αγορές πολεμικού υλικού είναι επένδυση στη χώρα του. Και οι δικές μας περικοπές αμυντικών δαπανών συνιστούν πλήγμα στο ΑΕΠ των δανειστών.

Οι αγορές, εξάλλου, πολεμικού υλικού, συνιστούν πάγια επένδυση της Ελλάδας στο εξωτερικό. Αν προσμετρήσουμε τα ποσά που έχουμε δαπανήσει σε αφορές αεροσκαφών και αρμάτων μάχης, χώρια τα υποβρύχια, θα μπορούσαμε να έχουμε γίνει ιδιοκτήτες τουλάχιστον της Ντασώ και της κατασκευάστριας εταιρείας Λέοπαρντ. Και που να μετρήσουμε τις μίζες οι οποίες κατατέθηκαν μεν σε ελληνικές τσέπες αλλά επέστρεψαν σε γερμανικές τράπεζες σαν καταθέσεις.

Ο ελληνικός κομμουνισμός οφείλεται λοιπόν στο γεγονός ότι θέλει να στερήσεις τις γερμανικές τσέπες απο 400 και βάλε εκατομμύρια με την ταυτόχρονη προσπάθεια να μην βγουν από τις ελληνικές τσέπες άλλα 3,6 δις (1% ΑΕΠ= 1.8 δις και αύξηση του ΦΠΑ= 1,8 δις) τα οποία θα γίνουν  και πάλι επενδύσεις στη Γερμανία.

Και όπως είναι γνωστό αν δεν γίνουν επενδύσεις στη Γερμανία  με κατώτατο ωρομίσθιο 8,5 ευρώ και βασικό κατώτατο μισθό 1400 ευρώ, πώς θα γίνουν ύστερα επενδύσεις στην Ελλάδα από γερμανικές εταιρείες;

Το έχει δηλώσει ξεκάθαρα ο γενικός γραμματέας του ΝΑΤΟ «η ασφάλεια κοστίζει πολλά. Ωστόσο, το τίμημα της έλλειψής της μπορεί να είναι πολύ μεγαλύτερο» γι αυτό η χώρα μας δίνει το 2,1% του ΑΕΠ σε αμυντικές δαπάνες, παρά την κρίση, δηλαδή, όσα δίνουν σε ποσοστό και οι ΗΠΑ.

Αυτά είναι απλά πράγματα. Να υπογράψουμε λοιπόν μια συμφωνία, ότι νά ’ναι, για να έχουμε ύστερα δουλειές, με μισθό, ότι προαιρούνται οι επενδυτές. Διότι αν δεν παραχθεί πλούτος, όπως λένε, πώς θα έχεις δουλειά, κι αν έχεις δουλειά τι να τις κάνεις τις συλλογικές συμβάσεις. Αν δεν υπάρχουν παραγγελίες στις πολεμικές βιομηχανίες πώς θα μας δανείζουν στη συνέχεια; Οπότε, να λέμε, ευτυχώς που έχουμε εχθρούς και ακόμη ευτυχέστερα που δεν υπογράφουμε μια συμφωνία ειρήνης μαζί τους. Εξάλλου όπως θα έλεγαν και τα νεοφιλεύθερα όσο και τα σοσιαλδημοκρατικά τζιμάνια είναι γνωστό από παλιά ότι οι ειρηνιστές είναι μεταμφιεσμένοι εν μέρει κομμουνιστές.

Απόστολος Λυκεσάς