Κώστας Βάρναλης

ΑΚΤΟΠΛΟΪΚΟ

Ο παπάς ( κ' η παπαδιά
με τα τέσσερα παιδιά
κι άλλο κάτου απ' την ποδιά)
ο παπάς ο ροδαλός,
γύρα γύρα στρογγυλός
κι αν του λάχει, αμαρτωλός.

Νωματάρχης ο χοντρός
με μουστάκια ασίκη αντρός
πλάγια γλέπει κι όχι μπρος΄
είναι αυτός που συγκρατεί
των αλλών την αρετή,
πάντα ξέρει κατιτί.

Των νησιών ο βουλευτής,
της πατρίδας δουλευτής,
της κοιλιάς του βολευτής,
των ναζήδων συνεργός,
των Ελλήνων κυνηγός
και στον πόλεμο λαγός.
Ξεσταθήκανε κ' οι τρεις
(πίστις, νόμος και πατρίς!)
μπρος στα κρέατα της μικρής,
(κοντοβράκι με γυμνά
τ' αναμμένα της ψαχνά)
κ' έλεαν μέσα τους "Αχ ! να!...".

Κοιλαράς με τον παρά,
τον παρά με την ουρά,
γλέπει και κατηγορά
κι ό,τι λάχει κι όποιον τύχει!
Μα τον ξέρουνε κ' οι τοίχοι,
πο 'χει κέρατα μιαν πήχη!

Κώστας Βάρναλης (Πύργος Βουλγαρίας 1884 - Αθήνα 1974): ποιητής,
πεζογράφος καὶ δοκιμιογράφος μὲ διαλεκτικὴ ὑλιστικὴ ὀπτικὴ τῆς τέχνης.

«Ἢ ποίηση τοῦ Βάρναλη, γράφει ὁ Μενέλαος Λουντέμης, δὲ μύριζε ποτὲ γάλα. Μύριζε ἀπὸ τὴν ἀρχὴ μπαροῦτι· κατέβηκε δηλαδὴ στὸ στίβο χωρὶς πάρα πολλὰ γυμνάσματα καὶ δοκιμὲς καὶ περιπλανήσεις στοὺς λειμῶνες τῶν ἀσφόδελων. Μ᾿ ἄλλα λόγια, χωρὶς αὐτὲς τὶς πεισιθάνατες κραυγὲς ποὺ ἔβγαζαν ὅλοι οἱ λυρικοί του καιροῦ του. Ὄχι. Ἡ Ποίηση τοῦ Βάρναλη ἦταν ἀπὸ τὴν ἀρχὴ ἀρσενική, λάσια, μιὰ βολίδα ποὔπεσε μὲς στὰ στεκούμενα νερὰ τοῦ μελίπηχτου λυρισμοῦ».