Αυτοκτονήσαμε μόνοι μας

Γιώργος Ανατολάκης. Ο κατάλληλος άνθρωπος στην κατάλληλη θέση. Με την παιδεία που διαθέτει στο Υπουργείο Παιδείας. Οι ομιλίες του στη Βουλή έχουν αφήσει εποχή. Οι τοποθετήσεις του στα εθνικά ποδοσφαιρικά θέματα, έχουν γράψει ιστορία. "Αυτοκτονήσαμε μόνοι μας".

Μ' αυτές τις τρεις λέξεις ο Γιώργος Ανατολάκης τα είχε πει όλα, σχετικά με την Εθνική ομάδα. Στο ΓιουΤιουμπ δεν υπάρχει μόνο ο Θανάσης Βέγγος και όλοι οι δημοφιλείς ηθοποιοί για να βρίσκει ο κόσμος τις ατάκες τους και να διασκεδάζει. Στο ΓιουΤιούμπ υπάρχουν αποσπάσματα από τις ομιλίες του Γιώργου Ανατολάκη στη Βουλή. Να τρώει η μάνα και του παιδιού να μη δίνει. Παρά την αδυναμία του, όμως, να εκφραστεί οι θέσεις του όπως είπαμε στα σοβαρά εθνικά ποδοσφαιρικά θέματα έχουν γράψει ιστορία. Πριν ακόμα ο έγκλειστος στον Κορυδαλλό Νίκος Μιχαλολιάκος είχε εκφράσει τον αποτροπιασμό του για την ελληνοποίηση του Γιάννη Αντετοκούνπο, είχε πάρει θέση επί του θέματος ο Γ. Ανατολάκης.

"Στις εθνικές ομάδες πρέπει να παίζουν όσοι έχουν γεννηθεί είτε στην Ελλάδα, είτε στο εξωτερικό από Έλληνες γονείς. Δεν έχω τίποτα με τον άνθρωπο, αλλά όταν είχε παίξει στην Εθνική ο Μπατίστα, μου είχε κακοφανεί".

Αυτά όταν ο Γ. Ανατολάκης ήταν στο Λάος. Σήμερα τα πράγματα έχουν αλλάξει. Σήμερα είναι με τον Ντανιέλ Μπατίστα κάτω από την ίδια πολιτική στέγη της Νέας Δημοκρατίας. Η πολιτική οξυδέρκεια του Γιώργου Ανατολάκη, δεν διέφυγε της προσοχής του Υπουργού Παιδείας Κώστα Αρβανιτόπουλου. Προφανώς, βρέθηκαν και θστα είπαν από κοντά στην εκδήλωση της ΕΠΣ Πειραιά, όπου ο Γ. Ανατολάκης ασκεί τα καθήκοντα του προέδρου κάτω από την επίβλεψη του Ακαδημαϊκού Ζαν Σπάθα.

Στην πρόσφατη εκδήλωση που είχε τιμηθεί ο Βαγγέλης Μαρινάκης. Ο Κ. Αρβανιτόπουλος έμεινε με το στόμα ανοιχτό. Παυλόπουλος, όπως λέγεται πλέον στην καθομιλουμένη. Ο Γιώργος Ανατολάκης τον είχε σαγηνεύσει. Ήταν δυνατόν ν' αφήσει αυτή την πολιτική διάνοια ανεκμετάλλευτη... Να πάει χαμένη; Πήρε λοιπόν τη μεγάλη και τη σωστή απόφαση να τον διορίσει σαν μετακλητό υπάλληλο στο πολιτικό του γραφείο. Και σιγά τα λεφτά που θα κοστίζει ο πνευματικός ογκόλιθος που ακούει στο όνομα Γιώργος Ανατολάκης στο ελληνικό δημόσιο.: οκτώ κατοστάρικα το μήνα. Για τέτοια ξεφτίλα μιλάμε.

Όπου όπως έλεγε ο συγχωρεμένος ο Χαρισιάδης διακεκριμένος διοργανωτής αγώνων κατς αφορά "αμφότερους και τους δύο". Και τον προσληφθέντα και αυτόν που έκανε την πρόσληψη. Ο Χαρισιάδης έλεγε "αμφότεροι και οι δύο παλαιστές αναδείχτηκαν ισόπαλοι" τη δεκαετία του '60. Όπως επίσης ότι οι "αθλητές αγωνίζονται χωρίς αφιλοκερδώς". Τη δεκαετία του '60 όλοι σχεδόν οι ποδοσφαιριστές του Ολυμπιακού ήτανδιορισμένοι στη ΔΕΗ: Τσανακτζής, Ρωσσίδης, Ξανθόπουλος, Σούλης, Κοτρίδης, Μουράτης, Δαρίβας, Υφαντής κτλ. Είκοσι ποδοσφαιριστές με "τελευταίους" τον Θανάση Αγγέλη και τον Μπάμπη Σταυρόπουλο της ομάδας του Γουλανδρή.

Προφανώς ο τότε διοικητής της ΔΕΗ ήταν Ολυμπιακός, είχε βρεθεί άκρη και ο ένας μετά τον άλλον οι ποδοσφαιριστές έπιαναν δουλειά. Στην κυριολεξία. Θυμάμαι πιστιρικάς στο πατρικό μου σπίτι στα Άνω Πετράλωνα τον Θανάση Μπέμπη (επίσης Πετραλωνίτη) που είχε έρθει να μετρήσει το ρολόι της ΔΕΗ. Στις αθλητικές εφημερίδες της εποχής υπήρχαν φωτογραφίες του Ανδρέα Μουράτη να είναι σκαρφαλωμένος με τα "πέδιλα" (τις σιδερένιες δαγκάνες) σε ξύλινη κολόνα της ΔΕΗ.

Ερασιτέχνες ήταν τότε οι ποδοσφαιριστές. Πάντα ήθελαν μια δουλειά για να έχουν το κεφάλι τους ήσυχο, όταν θα σταματούσαν το ποδόσφαιρο. Οι ομάδες έβρισκαν άκρη και τους τακτοποιούσαν: ΔΕΗ, ΟΤΕ, Πυροσβεστική κτλ. Αυτά μισόν αιώνα πριν. Στη συνέχεια ήρθε η εξέλιξη. Ο επαγγελματισμός. Τα τετρακόσια χρόνια της Τουρκοκρατίας, όμως, ήταν πάρα πολλά.

Το ρουσφέτι είχε βαθιές ρίζες. Η θέση στο Δημόσιο θεσπίστηκε και με νομοθετική ρύθμιση. Ολυμπιονίκες, πρωταθλητές κλπ εξασφάλιζαν δια βίου αργομίσθια. Όλοι αυτοί υπολογίζονται σε κάποιες χιλιάδες που φαίνεται ότι αντέχουν και στην κινητικότητα του Κυριάκου Μητσοτάκη.

Δεν είναι μόνο ο Αντώνης Νικοπολίδης που βγαίνει αμέσως στο Γκουγκλ, έτσι και πατήσει τη λέξη "κηπουρός". Αν λοιπόν τη δεκαετία του '60 βόλευαν τους ερασιτέχνες ποδοσφαιριστές, σήμερα μισό αιώνα μετά βολεύουν τους "συνταξιούχους" επαγγελματίες. Σε μια χώρα που για να μην ξεχνιόμαστε έχει χρεωκοπήσει.

Ο Γιώργος Ανατολάκης, έπαιξε 16 χρόνια ποδόσφαιρο: πέντε στον Ηρακλή, δέκα στον Ολυμπιακό, έναν στον Ατρόμητο. Εννιά πρωταθλήματα πήρε κι αν δεν ήταν ο Δούρος θα είχε πάρει δέκα! Τελειώνοντας το ποδόσφαιρο στράφηκε στην πολιτική. Τον συγκίνησε ιδιαίτερα ο πατριωτικός λόγος του Γιώργου Καρατζαφέρη. Άκουγε τον Άδωνι Γεωργιάδη να μιλάει και δεν καταλάβαινε τίποτα. Όλα αυτά τα εισέπραττε μαγικά και ακατάληπτα, έχοντας σαγηνευτεί. Στο πρόσωπο του Βαΐτση Αποστολάτου έβλεπε τον έναν από τους επτά σοφούς.

Ο λαός του Πειραιά που τίμησε με τον σταυρό προτίμησης του και τον έστειλε στη Βουλή. Το Λάος, όμως, αποδείχτηκε πολύ μικρό για να χωρέσει έναν Γιώργο Ανατολάκη. Το παλικάρι μπορεί να μπερδεύεται όταν μιλάει, αλλά μαλάκας δεν είναι. Έναν-έναν τους είδε να την πουλεύουνε: Βορίδη, Άδωνι και λοιπούς. Κορόιδο σου λέει είμαι να κάτσω με το μαγαζί να έχει βουλιάξει; Την έκανε κι αυτός για τη μεγάλη αγκαλιά της Νέας Δημοκρατίας. Να τον αφήνανε ρέστο χωρίς κάπου να τον τακτοποιούσανε; Θα ήταν κρίμα και άδικο. Κι αργήσανε μάλιστα εδώ και δύο χρόνια, εδώ που τα λέμε. Κι ευτυχώς που βρέθηκε αυτός ο καλός ο άνθρωπος, ο Αρβανιτόπουλος και τον βόλεψε στο Υπουργείο Παιδείας. Και βρήκαν την αφορμή κάποιοι κακοήθεις να χύσουνε το δηλητήριο τους: "Τι θα κάνει ο Ανατολάκης στο Υπουργείο Παιδείας; Θα απαγγέλλει Όμηρο";

Ντροπή. Και για να τα λέμε όπως πρέπει, όμως, η ντροπή και η ξεφτίλα δεν είναι ούτε για τον Αρβανιτόπουλο, ούτε για τον Ανατολάκη. Αυτή είναι η δουλειά του Αρβανιτόπουλου και του κάθε Αρβανιτόπουλου: να διορίζει. Να κάνει ρουσφέτια. Συνολικά 13 διόρισε σαν μετακλητούς υπάλληλους. Μια ποδοσφαιρική ομάδα. Οι άλλοι δώδεκα, δηλαδή, είναι ΟΚ και μας πείραξε ο Ανατολάκης; Και στο φινάλε γι' αυτό πήγε ο Ανατολάκης στη Νέα Δημοκρατία. Για να τον τακτοποιήσουνε.

Η ντροπή και η ξεφτίλα αφορά κατά κύριο λόγο τους πολίτες. Τους πολίτες που σήμερα ψηφίζουν Αρβανιτόπουλο και χθες ψήφιζαν Ανατολάκη. Και τώρα στις ευρωεκλογές ψήφισαν Μαρία Σπυράκη και τον Θοδωρή Ζαγοράκη. Κακώς έγραφα και ξανάγραφα ότι αυτός ο τόπος δεν σώζεται με τίποτα. Λάθος. Ο τόπος μια χαρά είναι. Οι Έλληνες είναι που δεν θέλουν να σωθούν. Κι αφού βρίσκουν κορόιδα, οι Αρβανιτόπουλοι και οι Ανατολάκηδες πολύ καλά ξηγιούνται.

Του Κώστα Καίσαρη