Αυτή την ιστοριούλα μου την είπε ο φίλος μου ο Άγγελος κι έχει πολλή πλάκα. Στα τέλη λοιπόν της δεκαετίας του ’70, συναντήθηκε με τα σινεμά η ταινία «Happy Day» του Παντελή Βούλγαρη. Ένα από τα χειρότερα φιλμ που έχω δει ποτέ, αλλά δεν είναι εκεί το θέμα μας. Το θέμα μας είναι ότι η ταινία συνοδευόταν από ένα συναρπαστικό σάουντρακ που έφερε την υπογραφή του Διονύση Σαββόπουλου. Όταν ο Σαββόπουλος έγραφε ακόμη μουσική και όχι σχολικά εγχειρίδια, αλλά ούτε εκεί είναι το θέμα μας. Το θέμα μας είναι ο Μιχάλης Μενιδιάτης!
Ο οποίος Μιχάλης Μενιδιάτης τραγουδούσε το άσμα «Η θητεία», ένα τραγούδι σε δρόμους.. λαϊκούς που περιλαμβανόταν στο σάουντρακ του «Happy Day». Μια τραγουδάρα ολκής για να είμαι πιο ακριβής, ένα ακαριαίο όσο και απρόσμενο σουξέ της εποχής. Τόσο επιτυχημένο που απαιτούσαν άπαντες να το ακούσουν στις κατά καιρούς συναυλίες του Σαββόπουλου. Όπως εκείνη τη συναυλία την κομματική που είχε οργανώσει το ΚΚΕ εσωτερικού και είχε καλέσει τον Νιόνιο να τραγουδήσει και είχε πει «ναι» αυτός και είχε υποσχεθεί ότι θα έφερνε μαζί του τον Μενιδιάτη. Και τον έφερε, όντως, αλλά με το μπήκε ο τραγουδιστής στην αίθουσα κόντεψε να του έρθει κόλπος!
Τι είχε συμβεί; Είδε τις σημαίες με τα σφυροδρέπανα να κυματίζουν πλάι στις ελληνικές (ΚΚΕ εσωτερικού γαρ…) και τα έπαιξε ο δόλιος. Διότι η οικογένεια Μενιδιάτη ήταν γνωστή για το εθνικόφρον παρελθόν και πεντιγκρί της και αυτά τα πράγματα την αναστάτωναν σφόδρα. Οπότε έκανε μεταβολή και το ‘κοψε στο κοντό να φύγει και τα κάνανε πάνω τους οι διοργανωτές. Διότι την είχαν διαφημίσει τη συμμετοχή του, διότι είχαν μαζέψει ένα σωρό κόσμο, διότι θα ρεζιλεύονταν. Κι έτρεξαν αμέσως στον φίλο μου τον Άγγελο, που έκανε την ηχοληψία κι ήταν της πιάτσας και κατείχε πέντε πράγματα παραπάνω από το πώς σκέπτονταν η νύχτα και οι λειτουργοί της και τον παρακάλεσαν να σώσει την κατάσταση.
Τι να κάνει κι αυτός, πήγε, τον έπιασε τον Μενιδιάτη στην πόρτα. Κι ακολούθησε διάλογος:
Άγγελος: Τι συμβαίνει κύριε Μιχάλη, πού πάτε;
Μενιδιάτης: Πού να πάω, δεν τα βλέπεις όλα αυτά εδώ πέρα με τα κουμμούνια;
Άγγελος: Σιγά τα κουμμούνια, παραμύθι είναι. Όλα για το μπερντέ γίνονται.
Μενιδιάτης: Πες το ρε παιδάκι μου κι ανησύχησα!
Και επέστρεψε και τραγούδησε και σάρωσε κι έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα.
Καθότι είχε δίκιο ο Άγγελος για το μπερντέ. Για το ντουλά, για το μαρούλι, για το κασέρι, για τα λεφτά που λέμε κι εμείς οι ανίδεοι. Κι εκεί ακριβώς εντοπίζω εγώ όλο το κόλπο και το μέλλον (αν υπάρχει…) του ΣΥΡΙΖΑ. Καλό είναι το νομοσχέδιο για το σύμφωνο συμβίωσης, καλό και το άλλο για τις φυλακές τύπου Γ’, ωραία και η κάθαρση του Κοντονή στη μπάλα. Αλλά το ζήτημα είναι πάντα και μόνο ο μπερντές. Το πώς εν τέλει θα διαχειρισθεί τα φράγκα ο Τσίπρας. Αυτά τα φράγκα που μας υποσχέθηκε ο ξεφτίλας ο Γιουνκέρ, τα 35 δισεκατομμύρια που περιμένουμε ως μάνα εξ ουρανού, και για τα οποία πετάξαμε στη θάλασσα και το τελευταίο βρακί μας.
Θα τα δώσει (συγγνώμη, θα τα χορηγήσει) στους «συνήθεις υπόπτους»; Στους τραπεζίτες, στους εργολάβους, στους μιντιατζήδες που τα έκαναν όλα μπάχαλα και μας φτάσανε εδώ που μας φτάσανε; Ή θα τα ρίξει έντιμα και με σωφροσύνη στην αγορά, μπας και αναπνεύσει αυτή η πάλαι ποτέ ραχοκοκαλιά της οικονομίας, οι πολλαπλώς γ@μηθέντες και καταρρακωθέντες μικρομεσαίοι; Έτσι και γίνει το πρώτο, έπεται λιθοβολισμός. Αν όμως ο Τσίπρας κάνει τη μαγκιά και επιλέξει τη δεύτερη λύση και το βγάλει το λαγούδι απ’ το καπέλο, οφείλουμε όλοι και όλες να τον χειροκροτήσουμε. Τελεία.
Χρήστος Ξανθάκης
