Μέχρι εδώ ήτανε

Ο πρωθυπουργός στο συνέδριο του Economist έδωσε, νομίζω, ένα σαφές στίγμα. Διαπραγματευόμαστε, κάνουμε πίσω, έχουμε ήδη οπισθοχωρήσει σε βασικές μας θέσεις, όμως μέχρι εδώ ήτανε. Δεν μπορούμε να γίνουμε ούτε ΓΑΠ ούτε Σαμαροβενιζέλοι. Και ο Γιάνης Βαρουφάκης με τις αναφορές του στο Κούγκι, έθεσε ένα ερώτημα ουσιώδες: "Δηλαδή, ο Σαμουήλ δεν έπρεπε να ανατινάξει το Κούγκι;. Είναι κακή αυτή η αφήγηση αυταπάρνησης για την πατρίδα μας;"

Τολμάμε να το απαντήσουμε αυτό; Εδώ είναι τα ζόρια. Ποιους μνημονεύουμε σήμερα και τους θεωρούμε «ωραίους σαν Έλληνες» ; Εκείνους που τα κάνανε πλακάκια με τους Γερμανούς και θεωρούσαν παραλογισμό να αντισταθείς σε μια παντοδύναμη πολεμική μηχανή, ή τους άλλους, αυτούς που πολεμήσανε τα κατοχικά στρατεύματα και αγωνιστήκανε για την αντίσταση; Η καλή κοινωνία βέβαια και τότε, όπως και τώρα, βολευότανε με τους Γερμανούς εδώ, δεν τραβούσε και μεγάλα ζόρια. Και όχι μόνο εδώ – και την Γαλλία. Ποιος έγραψε ιστορία; Ο Φιλίπ Πεταίν που διορίστηκε επικεφαλής της κατοχικής κυβέρνησης με έδρα το Βισύ, και συνεργάστηκε με τους Γερμανούς σε όλη τη διάρκεια της κατοχής, η ο στρατάρχης Ντε Γκώλ που χάρισε στην Γαλλία μιαν ένδοξη και against all odds νίκη που επιβραβεύτηκε και όταν κλήθηκε στην Γιάλτα από τους τρείς νικητές του πολέμου, Τσώρτσιλ, Ρούζβελτ, Στάλιν και από την καταγραφή του ονόματός του με χρυσά γράμματα στην μεταπολεμική ιστορία και την επανεκκίνηση της Γαλλίας;

Κακά τα ψέματα – και τα δικά σου δικά μου και τα δικά μου δικά μου δεν γίνεται. Αυτή η κυβέρνηση έχει εξαντλήσει κάθε όριο υπομονής και θετικής διάθεσης για συνεργασία και «αμοιβαία επωφελή λύση» σε βαθμό να έχει πια πρόβλημα με τα κόμματα που την στηρίζουν –τον ΣΥΡΙΖΑ αλλά και τους ΑΝΕΛ. Με όλους τους τρόπους έχει δείξει ότι θέλει να «τα βρούμε», ότι θέλει να παραμείνει στην ζώνη του ευρώ, ότι θεωρεί την Ευρώπη σπίτι της, οικογένειά της, ότι υπάρχει στο DNA της. Η άλλη πλευρά όμως όσο βλέπει ότι κάνουμε ένα βήμα πίσω, βγάζει απ’ το συρτάρι και άλλες απαιτήσεις, και άλλα παράλογα αιτήματα. Τις τελευταίες λίγες εβδομάδες έχει αρχίσει να γίνεται φανερό πως θέλει οπωσδήποτε να εξωθήσει την νέα Ελληνική κυβέρνηση σε ένα πλήρες αδιέξοδο, νομίζοντας πως έτσι η Ελλάδα (με τους Πεταίν της) θα αναγκαστεί να κάνει πίσω, να φτωχοποιήσει ακόμα μερικές εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες, να δεχθεί την από κάθε άποψη υποτίμησή της – για να πάρει την δόση της και να εξασφαλίσει άλλον έναν μήνα, ένα 15νθήμερο στην ευρωζώνη και αυτό το ρημάδι το Ευρώ που έγινε πιά ύψιστη αξία και «ιδανικό» για χάρη του οποίου όλα και όλοι πρέπει να θυσιαστούν – και να πεθάνουν και να αυτοκτονήσουν και να τρελαθούν.

Ο Στέλιος Κούλογλου, Ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, σχολιάζοντας το «Ποτάμι» αναρωτιέται σε άρθρο του στο tvxs.gr: «Εκτός πια και αν τραυλίζουμε ακόμη και όταν χρειάζεται να υπερασπίσουμε την ιστορία και τα δίκαια μας. Παράλυτοι από τον φόβο, εκλιπαρώντας τον Αγά Σόιμπλε να μας λυπηθεί. Ή να μας σφάξει για να αγιάσουμε.» Και ο Αλέξης Τσίπρας την Παρασκευή στο συνέδριο του Economist, ξεκαθαρίζει ότι είμαστε έτοιμοι να υπογράψουμε άμεσα υπό τις εξής προϋποθέσεις:

-χαμηλά πρωτογενή πλεονάσματα τουλάχιστον για τα δύο πρώτα χρόνια,
-να μην έχουμε υποχρεώσεις για νέες περικοπές. Καμία νέα περικοπή σε μισθούς και συντάξεις,
-αναδιάρθρωση του χρέους
-ένα ισχυρό πρόγραμμα δημόσιων επενδύσεων

Και, συγχρόνως, «κατέστησε σαφές ότι οι προτεινόμενες από τους θεσμούς αλλαγές, δεν μπορούν να γίνουν αποδεκτές.»

Τι σημαίνουν όλα αυτά; Πολύ απλά πως τελικά ΔΕΝ τα βρίσκουμε – άρα βρισκόμαστε ήδη μπροστά σε μια νέα κατάσταση που δεν ξέρουμε πώς θα διαμορφωθεί και είμαστε έτοιμοι για την ρήξη –που ποτέ μας δεν θελήσαμε.

Ένα είναι το σίγουρο. Κάναμε πίσω σε βαθμό παρεξηγήσιμο. Δεν έχει άλλο «πίσω».

Μέχρι εδώ ήτανε.

Αρης Δαβαράκης