Ούτε φωνή ούτε ακρόαση

Την «προκήρυξη διαγωνισμού για τις ραδιοτηλεοπτικές συχνότητες της χώρας», καθώς η Ελλάδα είναι η μόνη χώρα που «επι 25 χρόνια οι ραδιοτηλεοπτικοί σταθμοί λειτουργούν με προσωρινές ετήσιες άδειες, περίπου φαντάζομαι όπως και κάποιες καφετέριες…» είχε προτάξει στα 11 μέτρα – τομές της κυβέρνησης κατα τις προγραμματικές δηλώσεις (10/2) ο υπουργός Οικονομίας Υποδομών Ναυτιλίας και Τουρισμού Γιώργος Σταθάκης. Απο την πλευρά του ο Νίκος Παππάς, υπουργός Επικρατείας, αρμόδιος για θέματα ΜΜΕ είχε αναφερθεί στην επανίδρυση της ΕΡΤ. Λίγες ημέρες μετά (24/2) μαθαίναμε ότι ο Γιάνης Βαρουφάκης, υπουργός Οικονομικών, είχε εντάξει στην λίστα που είχε στείλει στους… θεσμούς το χτύπημα της διαπλοκής, της διαφθοράς, των θαλασσοδανείων και της φοροαποφυγής, εστιάζοντας στο να μπει τάξη στο επι μια 25ετία θολό και άναρχο ραδιοτηλεοπτικό τοπίο και τους υπερχρεωμένους μιντιακούς ομίλους της χώρας…

Απο τότε μέχρι σήμερα, ενάμιση μήνα μετά τις προγραμματικές και πάνω απο δύο απο την εκλογή της κυβέρνσηης, το μόνο που έχουμε δει είναι ένα νομοσχέδιο για την ΕΡΤ, το οποίο όμως δεν έχει ακόμα προωθηθεί στην Βουλή. Για την περιβόητη αδειοδότηση των τηλεοπτικών σταθμών δεν φαίνεται να κινείται… φύλλο.

Η κυβέρνηση δεν έχει παρουσιάσει τις οφειλές αλλά και τα ποσά που έχουν καταβάλει τα κανάλια τα τελευταία 15 χρόνια για την χρήση των αναλογικών συχνοτήτων, αφου για τις ψηφιακές θα περιμένουμε προφανώς να καθοριστούν κατα την αδειοδότηση. Μέχρι στιγμής δεν έχει προχωρήσει ούτε καν η αλλαγή μελών του Εθνικού Συμβουλίου Ραδιοτηλεόρασης με τη θητεία ορισμένων εξ αυτών να έχει ξεπεράσει τα 12 χρόνια συνολικά, ενώ δεν επιτρέπεται να κάνουν πάνω απο δύο τετραετείς θητείες, συνολικά δηλαδή οκτώ χρόνια!

Οι τηλεοπτικοί σταθμοί εθνικής εμβέλειας καταγράφουν υποχρεώσεις που ξεπερνούν τα 710 εκατ. ευρώ (!) με το παθητικό στο σύνολο του κλάδου να φθάνει τα 780 εκατ. ευρώκαι να είναι μάλιστα και αισθητά μειωμένο απο το 1,3 δις ευρώ που ήταν το 2012, καθώς πλεον δεν υπολογίζονται τα χρέη του ALTER.

Είναι χαρακτηριστικό ότι πέντε τηλεοπτικοί σταθμοί εθνικής εμβέλειας (MEGA, ANT1, ALPHA, STAR και ΣΚΑΪ) καταγράφουν συνολικές υποχρεώσεις πάνω απο 710 εκατ. ευρώ με τις βραχυπρόθεσμες να ξεπερνούν τα 226 εκατ. ευρώ με βάση βέβαια στοιχεία όχι μόνο του 2014, αλλά και του 2013 ή και του 2012 για ορισμένους, καθώς δεν υπάρχουν νεότερα.

Πρόκειται βέβαια για τραπεζικό δανεισμό κατά κύριο λόγο και είναι αυτό ακριβώς που δηλώνει η νέα κυβέρνηση ότι θέλει να σταματήσει, αλλά μέχρι στιγμής δεν έχει κάνει καμία κίνηση. Και σε μιντιακούς ομίλους όμως, όπως είναι ο Πήγασος (συμφερόντων Μπόμπολα) τα πράγματα δεν είναι καλύτερα, καθώς με βάση στοιχεία εννεαμήνου του 2014 οι υποχρεώσεις του έφταναν τα 190,97 εκατ. ευρώ εκ των οποίων τα 143,1 εκατ. ευρω είναι βραχυπρόθεσμες.

Ο όμιλος της «Καθημερινής» μόλις προ ημερών ανακοίνωσε νέο ομολογιακό δάνειο ύψους 36 εκατ. ευρώ απο τέσσερις τράπεζες (Εθνική, Πειραιώς, Alpha, Eurobank) για να αναχρηματοδοτήσει τον υφιστάμενο τραπεζικό δανειασμό της ποθυ φθάνει τα 103 εκατ. ευρώ και ένα μέρος (4,1 εκατ. ευρω) να χρησιμοποιηθεί γι άλλες επιχειρηματικές ανάγκες.

Για τον ΔΟΛ (συμφερόντων Ψυχάρη) πάλι, ο οποίος έχει βγει πλεον (απο πέρσι) απο το Χρηματιστήριο Αθηνών, τα τελευταία καταγεγραμμένα στοιχεία (Νοέμβριο 2013) έδειχναν τις συνολικές του υποχρεώσεις να φτάνουν τα 216 εκατ. ευρώ με το μεγαλύτερο μέρος βέβαια να αφορά τραπεζικό δανεισμό.

Και πρόκειται βέβαια για επιχειρήσεις που την τελευταία πενταετία έχουν προχωρήσει (και συνεχίζουν) σε σειρά απολύσεων και περικοπών αμοιβών αλλά και παραγωγών. Σύμφωνα όμως με πληροφορίες φαίνεται να εξαπολύουν και σχετικές απειλές προς την κυβέρνηση για νέο κύμα απολύσεων καθώς… στριμώχνονται οι μεγαλομέτοχοί τους να βάλουν το χέρι επιτέλους βαθιά στις τσέπες τους και να αναχρηματοδοτήσουν τις επιχειρήσεις τους.

Το τελευταίο διάστημα φαίνεται ότι ασκούνται και πάλι πιέσεις, καθώς άρχισε ξανά η συζήτηση για την συγχόνευση ΔΟΛ – Πήγασου που όμως θα οδηγήσει σε συρρίκνωση των μέσων που διαθέτουν και βέβαια του υπάρχοντός προσωπικού. Δηλαδή σε νέο κύμα απολύσεων στον χώρο των ΜΜΕ, ο οποίο δεινοπαθεί την τελευταία πενταετία.

Απο την άλλη, μεγαλομέτοχοι ΜΜΕ φοβούνται ότι θα χάσουν ουσιαστικά το μάνατζμεντ των υπερχρεωμένων (στις τράπεζες) ομίλων τους, αλλά παράλληλα δεν θέλουν να βάλουν χέρι στις περιουσίες τους, τις οποίες όμως «έχτισαν»… στηριζόμενοι πάνω σε αυτούς.

Η κυβέρνηση πάντως ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝ.ΕΛΛ. πρέπει επιτέλους – και μάλιστα σε σύντομο χρονικό διάστημα – να πάρει τις αποφάσεις και να προχωρήσει σε πράξεις. Σε διαφορετική περίπτωση θα καταλήξει και αυτή όπως οι προηγούμενες κυβερνήσεις. Θα έχει ουσιαστικά αρχίσει να «χορεύει» με τη διαπλοκή».

efsyn

Οι αμαρτίες του Παπακωνσταντίνου.

Τηρουμένων των αναλογιών και με όλο το σεβασμό στο Ειδικό Δικαστήριο, η υπόθεση Παπακωνσταντίνου μου θυμίζει τον «Δικαστή» στον Λούκι Λουκ που τιμωρούσε τους εγκληματίες τσιμπώντας τους στο μάγουλο με την προτροπή «να προσέχεις από εδώ και πέρα, μικρέ αλητάκο». Κάτι τέτοιο μου θύμισε η απόφαση για τον πρώην υπουργό Οικονομικών: «Θα αντιληφθήκατε προφανώς ότι το δικαστήριο εξάντλησε την επιείκειά του σε εσάς, με την ευχή αυτό να αποτελέσει οδηγό στη ζωή σας, αν και φαίνεται ότι έχετε εγκαταλείψει την πολιτική. Επί τρία έτη θα πρέπει να είστε ιδιαιτέρως προσεκτικός γιατί αν σε αυτό το διάστημα διαπράξετε άλλο αδίκημα θα σας επιβληθεί και αυτή η ποινή και ένα έτος φυλάκισης δεν είναι λίγο. Πηγαίνετε και μηκέτι αμαρτάνετε».

Το κοινό αίσθημα δεν δικάζει κι ευτυχώς που δεν δικάζει, γιατί θα είχαμε δράματα. Δεν δικάζει το κοινό αίσθημα, έχει ωστόσο το δικαίωμα, ενδεχομένως και την υποχρέωση, να εκπλήσσεται, να ενοχλείται, να οργίζεται με τις αποφάσεις των δικαστηρίων. Τόση φασαρία για τη λίστα Λαγκάρντ, τόση συζήτηση, τόσο μελάνι για να φάει ο Παπακωνσταντίνου ένα χρόνο με αναστολή και να πάει σπίτι του. Την άνοιξε τη λίστα ο υπουργός, είπε το δικαστήριο, τα διέγραψε τα τρία αρχεία που αφορούσαν τις εξαδέλφες του, αυτό όμως δεν είναι κακούργημα, γιατί «είχε σκοπό να διαφυλάξει την πολιτική του εικόνα, γι' αυτό αφαίρεσε τα ονόματα, ενώ και δεν αποδείχτηκε ζημία μεγαλύτερη των 150.000 ούτε καν αν υφίσταται τέτοια σε βάρος του Δημοσίου».

Ο Παπακωσταντίνου διέγραψε τα αρχεία για να προστατεύσει την καριέρα του και όχι για να προκαλέσει βλάβη στο Δημόσιο και τούτο είναι πλημμέλημα. Είναι πλημμέλημα η νόθευση δημόσιου εγγράφου, προκειμένου να παραμείνει κάποιος στη θέση του και να εξουσιάζει έναν ολόκληρο λαό ως πανίσχυρος υπουργός Οικονομικών. Ο τσάρος διέγραψε τις εξαδέλφες του για να παραμείνει τσάρος και το αντίτιμο γι' αυτό ήταν το «πηγαίνετε και μηκέτι αμαρτάνετε». Ελπίζω τουλάχιστον ότι το «πηγαίνετε και μη καίτοι αμαρτάνετε» του Ανώτατου Ειδικού Δικαστηρίου θα γίνει κανόνας και για τα υπόλοιπα δικαστήρια, ότι η επιείκεια δεν θα είναι μόνο για τους τσάρους, θα είναι και για τους φτωχοδιάβολους που συνωστίζονται στις φυλακές.

Είχαν και τα δίκια τους οι δικαστές. Όντως δεν ήταν δυνατόν να διαπιστωθεί αν προέκυψε ζημιά εις βάρος του Δημοσίου από τις διαγραφείσες εξαδέλφες, γιατί η υπόθεσή τους δεν έχει εξεταστεί ακόμη από το ΣΔΟΕ. Δύο χρόνια πέρασαν και ακόμη δεν έχουμε μάθει αν υπάρχει φοροδιαφυγή και μαύρο χρήμα στην υπόθεση Παπακωνσταντίνου και άντε να πείσεις μετά τους κακόπιστους ότι αυτό δεν έγινε εσκεμμένα, για να πέσει στα μαλακά και να κρατήσει το στόμα του κλειστό.

Πολλά τα κλειστά στόματα στην υπόθεση της λίστας Λαγκάρντ, πολλή σιωπή, πολλή επιείκεια.

Του Γιώργου Ανανδρανιστάκη

Η αποδόμηση του γερμανικού εργασιακού θαύματος

Η εργασία του Κλάους Ντέρε για το Ίδρυμα Ρόζα Λούξεμπουργκ «Το γερμανικό εργασιακό θαύμα – Μοντέλο για την Ευρώπη;» είναι επίκαιρη και χρήσιμη – μεταξύ άλλων γιατί δείχνει τα όρια της αντιγερμανικής ρητορικής και της αντίληψης της πολιτικής ως αντιπαράθεσης μεταξύ Ελλάδας και Γερμανίας. Σε λίγες σελίδες αναλύει το «θαύμα» του γερμανικού καπιταλισμού, το οποίο υλοποιήθηκε και συντηρείται με την ένταση της εκμετάλλευσης των γερμανών εργαζομένων, και μέσα από ένα πλέγμα απορρύθμισης των εργασιακών σχέσεων. Η επίθεση του γερμανικού κεφαλαίου στην εργασία είναι παρόμοια με αυτή που εξαπολύθηκε και στην Ελλάδα, γεγονός που δείχνει και το αδιέξοδο της εθνοκεντρικής αφήγησης - ή, με άλλη διατύπωση, την ανάγκη λύσεων που συμπεριλαμβάνουν όλους τους εργαζόμενους της Ευρώπης

Οι νεοφιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις στην εργασία που υλοποίησε η σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση Σρέντερ, το 2003, είχαν ως συνέπεια η Γερμανία να αποκτήσει ένα από τα μεγαλύτερα ποσοστά σε εργαζόμενους-φτωχούς στην Ευρώπη, οι εργαζόμενοί της δηλαδή να αμείβονται κάτω από τα όρια της φτώχειας. Σε σύνολο ενεργού πληθυσμού 42 εκατομμυρίων, τα 8 εκατομμύρια υποαπασχολούνται με 400 έως 800 ευρώ τον μήνα. Ενώ λοιπόν το κατά κεφαλήν παραγόμενο προϊόν της χώρας αυξήθηκε στη διάρκεια της περιόδου του ευρώ, από το 2001 κι έπειτα, κατά 30%, ο πραγματικός μισθός βρίσκεται σήμερα κάτω από τα επίπεδα του 1990. Η ανταγωνιστική θέση της γερμανικής οικονομίας στηρίζεται σε μεγάλο βαθμό στη διατήρηση των μισθών σε χαμηλά επίπεδα [1].

Οι μεταρρυθμίσεις Hartz ευνοούσαν τις mini-jobs, δηλαδή τη μερική απασχόληση μερικού χρόνου, και τις midi-jobs, απασχόληση μισού χρόνου. Με μια απλή διαδικασία ένας εργοδότης μπορεί να προσλάβει έναν εργαζόμενο με χαμηλό μισθό, με μειωμένες ασφαλιστικές εισφορές, χωρίς να εντάσσεται σε συλλογική σύμβαση εργασίας. Από το 2003 έως το 2004 δημιουργήθηκαν 2.000.000 νέες mini-jobs, όπου η πλειοψηφία αφορούσε ήδη απασχολούμενους. Το 2005 δημιουργούνται οι δουλειές με «ένα ευρώ την ώρα» (one euro jobs), επιδοτούμενες θέσεις εργασίας σε κοινωφελείς υπηρεσίες. Το αποτέλεσμα των πολιτικών απορρύθμισης της αγοράς εργασίας στη Γερμανία ήταν να αυξηθούν οι χαμηλοί μισθοί, ενώ η ανεργία εξακολουθούσε να αυξάνεται [2].

***
Η πεποίθηση ότι οι εργαζόμενοι/ες στις οικονομικά ισχυρές χώρες βρίσκονται σε καλύτερη κατάσταση συγκριτικά με τους εργαζόμενους και τις εργαζόμενες στις υπόλοιπες «υπανάπτυκτες» χώρες, έχει την προέλευσή της στις θεωρίες μητρόπολης-περιφέρειας, που διαπερνούν και την Αριστερά. Σύμφωνα με αυτές τις θεωρίες, οι μισθοί στις καπιταλιστικές μητροπόλεις αυξάνονται ως αποτέλεσμα της οικονομικής ανάπτυξης, ενώ οι κοινωνικές αντιθέσεις βρίσκουν τρόπους να διευθετηθούν, χωρίς να αμφισβητείται το κοινωνικό σύστημα. Η ανάπτυξη κάνει δυνατή τη συναλλαγή ανάμεσα στο κεφάλαιο και την εργασία και αμβλύνει τους ταξικούς ανταγωνισμούς, επιτυγχάνοντας την κοινωνική συναίνεση [3].

Απορρυθμίζοντας την εργασία
Στο πρώτο μέρος της εργασίας του Ντέρε, λοιπόν, περιγράφονται οι μεταρρυθμίσεις της γερμανικής αγοράς εργασίας. Με γνωστά επιχειρήματα, όπως ότι «οι Γερμανοί και οι Γερμανίδες ζούσαν πάνω από τις δυνατότητές τους» ή ότι το γερμανικό κράτος ήταν υπερδιογκωμένο (σ. 6), η γερμανική σοσιαλδημοκρατία υιοθέτησε νεοφιλελεύθερες πολιτικές προκειμένου να αποδομηθεί το κοινωνικό κράτος, να εμπεδωθούν η εξατομίκευση και να επικρατήσει η λογική του ανταγωνισμού.

Οι αλλαγές στις εργασιακές σχέσεις στην Γερμανία δημιούργησαν μια ζώνη επισφαλώς εργαζομένων δίπλα στους μόνιμους εργαζόμενους. Η ζώνη επισφάλειας περιλαμβάνει σήμερα αρκετές κατηγορίες, όπως ενοικιαζόμενους εργαζόμενους και συμβάσεις έργου, με αποτέλεσμα τον κατακερματισμό του εργατικού δυναμικού. Αποφασιστικός παράγοντας για την αποδόμηση της εργασίας από τις επιχειρήσεις και το κράτος ήταν η μεγάλη υποχώρηση της οργανωτικής δύναμης των συνδικάτων. Ενώ λοιπόν ο βαθμός συνδικαλιστικής συμμετοχής ήταν γύρω στο 35% το 1980, το 2013 μειώθηκε στο 18% (σ. 13).

Οι μεταρρυθμίσεις Hartz επιβλήθηκαν, μεταξύ άλλων, για να αντιμετωπιστεί ο μεγάλος αριθμός των μακροχρόνια ανέργων. Για να αντιμετωπιστεί αυτό το πρόβλημα, η ανεργία θα έπρεπε να γίνεται στο εξής αντιληπτή ως προσωπική ευθύνη του ανέργου και να αντιμετωπίζεται ως ατομικό πρόβλημα. Παράλληλα, η μερική εργασία θα μείωνε τυπικά την ανεργία, στην πραγματικότητα όμως θα ανάγκαζε τους μόνιμους εργαζόμενους να πειθαρχήσουν, με την απειλή της πτώσης τους στη ζώνη της επισφάλειας.

Προκειμένου να γενικευθεί ο ανταγωνισμός, στις υπηρεσίες κοινωνικής πρόνοιας εισήχθησαν χρηματοπιστωτικά εργαλεία, όπως οι διαδικασίες αξιολόγησης, διατύπωσης στοχοθεσίας και κατάρτισης προϋπολογισμού με συγκεκριμένα κριτήρια. Στην λογική αυτή, αν ο/η άνεργος/η αρνείται τη θέση εργασίας που του προσφέρεται από τις υπηρεσίες απασχόλησης (δημόσιες ή ιδιωτικές), τότε χάνει τμήμα ή ολόκληρο το επίδομα ανεργίας (σ. 15).

Προσδιορίζοντας την επισφάλεια

Στο δεύτερο μέρος της εργασίας, ο Ντέρε προσεγγίζει την έννοια της επισφάλειας στην εργασία, τις αιτίες που επιλέγεται ως κεντρική στρατηγική του κεφαλαίου και του κράτους, και τις επιπτώσεις στους εργαζόμενους και στις εργαζόμενες. Μια εργασιακή σχέση είναι επισφαλής όταν δεν παρέχει εισόδημα πάνω από το κοινωνικά αναγκαίο όριο διαβίωσης. Η ανασφάλεια στην εργασιακή δραστηριότητα έχει ως αποτέλεσμα την απουσία νοήματος, την έλλειψη συμμετοχής και αναγνώρισης, καθώς και με την ανασφάλεια στο σχεδιασμό της ζωής (σ. 16).

Η συνεχής μετατόπιση από τη ζώνη της επισφάλειας στην ανεργία (ζώνη της απένταξης) και η συχνή αλλαγή εργασιακών χώρων, δημιουργούν ευέλικτους φθηνούς εργαζόμενους, με περιορισμένες δυνατότητες για συλλογικές διεκδικήσεις. Με αυτή τη μεθοδολογία κανονικοποιείται η επισφάλεια ως πρότυπο εργασίας για τους νέους εργαζόμενους.

Σύμφωνα με την νεοφιλελεύθερη αφήγηση, η μοναδική διέξοδος από το καθεστώς της επισφάλειας είναι ο ατομικός δρόμος των συνεχών επιμορφώσεων και της πειθάρχησης στην εργασία. Όμως ο φόβος επιστροφής στη ζώνη επισφάλειας συνεχίζει να επιδρά και μετά την έξοδο, μετατρέποντας την εργασία σε μια συνεχή προσπάθεια διατήρησης της εργασίας.

Η επισφάλεια στην εργασία αποτελεί κύρια "μέθοδο" του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού σε όλη την Ευρώπη προκειμένου να εξασφαλιστεί η διευρυμένη ανάπτυξη και η κερδοφορία του. Η απάντηση των «από κάτω» μέσα από συλλογικούς αγώνες και διεκδικήσεις θα καθορίσει τον κοινωνικό συσχετισμό και τη συνέχεια ή μη της επισφάλειας. Τα κοινά προβλήματα των εργαζομένων στις χώρες τις Ευρώπης διαμορφώνουν ένα ευνοϊκό πεδίο ανάπτυξης ταξικής αλληλεγγύης, ώστε να πολλαπλασιαστεί η αποτελεσματικότητα των αγώνων.

Tου Οδυσσέα Αϊβαλή

Λιτότητα – γεωπολιτική αστάθεια ανησυχούν τις ΗΠΑ

Σε κάποια σχετική έκπληξη ακούσαμε οι Ελληνες τις πρόσφατες δηλώσεις του Αμερικανού προέδρου Μπαράκ Ομπάμα στο CNN ότι «δεν μπορείς να συνεχίσεις να στύβεις τις χώρες που βρίσκονται σε ύφεση», δηλώσεις που φάνηκε να σιγοντάρουν τις διπλωματικές προσπάθειες του πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα για συμφωνία με τους εταίρους ή για συνεχείς αγωνιώδεις τηλεφωνικές επικοινωνίες του Αμερικανού υπουργού Οικονομικών Τζακ Λιου, προκειμένου να βρεθεί γρήγορα λύση στο ελληνικό πρόβλημα.

Σε αντίθεση με τα δηλητηριώδη πολλές φορές δημοσιεύματα μερίδας του γερμανικού Τύπου, ο αμερικανικός Τύπος αλλά και επιφανείς Αμερικανοί οικονομολόγοι, όπως ο Πολ Κρούγκμαν, δείχνουν μεγαλύτερη κατανόηση για τις θέσεις της ελληνικής κυβέρνησης από ό,τι οι εταίροι στην Ευρωζώνη, αφήνοντας αιχμές για τη δογματική εμμονή του Βερολίνου στη σκληρή λιτότητα και την αποπληρωμή του χρέους.

Ο πρώτος λόγος που η Ουάσιγκτον δείχνει μία ασυνήθιστη για “κυβέρνηση της ριζοσπαστικής αριστεράς «συμπάθεια» είναι η λιτότητα. Οταν ο Αμερικανός υπουργός Οικονομικών Τζακ Λιου επισκέφθηκε, τον Απρίλιο του 2013, για πρώτη φορά την Ευρώπη, δεν δίστασε να έρθει σε δημόσια αντιπαράθεση με τον Γερμανό ομόλογό του Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, δηλώνοντας:
«Η παγκόσμια ζήτηση πρέπει να αυξηθεί και οι πολιτικές σε μια χώρα για την αύξηση της ζήτησης είναι καλές για το εσωτερικό και καλές για την παγκόσμια οικονομία. Η κινητήριος δύναμη για την οικονομική ανάπτυξη είναι η καταναλωτική ζήτηση και οι πολιτικές που βοηθούν στην ενθάρρυνση της οικονομικής ζήτησης σε χώρες που έχουν τη δυνατότητα θα ήταν χρήσιμες».

Ο Λιου ζητούσε από τη Γερμανία να χαλαρώσει τα λουριά της λιτότητας στην Ευρωζώνη, φοβούμενος ότι η κρίση θα επιδεινωνόταν με τις εκπορευόμενες από το Βερολίνο πολιτικές «γιατρειάς» που εφαρμόζονταν για τα προβλήματα των χωρών του ευρωπαϊκού Νότου.
Φόβοι που δυστυχώς έχουν επαληθευτεί, αφού από το 2013 η κατάσταση της οικονομίας στην Ευρωζώνη έχει επιδεινωθεί και γι’ αυτό σίγουρα δεν φταίει η Ελλάδα και η πολιτική αλλαγή που ακολoύθησε.

Η οικονομία της Ευρωζώνης αναπτύχθηκε μόλις 0,3% το τελευταίο τρίμηνο. Το βασικότερο είναι ότι καταγράφεται όλο και μεγαλύτερο χάσμα στις επιδόσεις των επιμέρους κρατών, με τη Γερμανία να καταγράφει την ίδια περίοδο ανάπτυξη 0,7%, τη Γαλλία 0,1% και την Ελλάδα -0,2%.
Επίσης, ο αποπληθωρισμός -η μείωση δηλαδή των τιμών σε επίπεδα που θεωρούνται αντικίνητρο για επενδύσεις- βρίσκεται προ των πυλών απειλώντας να μετατρέψει την Ευρωζώνη σε Ιαπωνία του…’90 (η ιαπωνική οικονομία ακόμη πασχίζει να βγει από τη στασιμότητα και τον αποπληθωρισμό ).
Ο πληθωρισμός στην Ευρωζώνη μειώθηκε κατά 0,3% τον Φεβρουάριο σε ετήσια βάση, έχοντας επίσης μειωθεί κατά 0,6% τον Ιανουάριο, μείωση που είναι η μεγαλύτερη από το 2009, ένα χρόνο μετά την κατάρρευση της Lehman Brothers και το ξέσπασμα της διεθνούς χρηματοπιστωτικής κρίσης.

Παρ’ όλο που η αμερικανική οικονομία αναπτύσσεται με σχετικά υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης, η Ουάσιγκτον φοβάται ότι η ύφεση στην Ευρωζώνη θα την επηρεάσει τελικά αρνητικά. Το τελευταίο τρίμηνο του 2014 η αμερικανική οικονομία αναπτύχθηκε κατά 2,6%, στο μισό του 5% ανάπτυξη που είχε καταγράψει το τρίτο τρίμηνο.

Η ύφεση, λοιπόν, λόγω λιτότητας, είναι ο άμεσος λόγος που οι ΗΠΑ πιέζουν για λύση στο ελληνικό πρόβλημα.
Παρ’ όλο που το μέγεθος της ελληνικής οικονομίας είναι αμελητέο -2% του ΑΕΠ της Ευρωζώνης, 0,6% της παγκόσμιας οικονομίας-, μία χαλάρωση λόγω Ελλάδας της πολιτικής λιτότητας θα ενίσχυε το μπλοκ των «νεοκενσιανών» που φοβούνται ότι η ευρωπαϊκή στασιμότητα θα παρασύρει και τις άλλες μεγάλες οικονομίες. Πολύ δε περισσότερο αν η Ελλάδα εξωθούνταν σε Grexit και γινόταν η αφορμή για έναν νέο γύρο διεθνούς χρηματοπιστωτικής αναταραχής.
«Οι άμεσες επιπτώσεις μιας ελληνικής εξόδου από το ευρώ ίσως να μην είναι πλέον τόσο μεγάλες, αλλά όταν εκτιμηθεί ότι η νομισματική ένωση είναι πράγματι αντιστρέψιμη, οι ευρύτεροι κίνδυνοι διάχυσης είναι πολύ μεγάλοι», έγραφε πρόσφατα(10/02) ο Τζέρεμι Γουόρνερ, βοηθός αρχισυντάκτη και ένας από τους κορυφαίους οικονομικούς συντάκτες στη βρετανική εφημερίδα «Daily Telegraph».

Το νέο χρηματοπιστωτικό σοκ θα ήταν σαν μια «τρύπα στο κεφάλι» για την παγκόσμια οικονομία και την εύθραυστη ακόμη αμερικανική ανάκαμψη, συμπλήρωσε.
Πέραν όμως των προφανών λόγων για ενδεχόμενες αρνητικές επιπτώσεις της ευρωπαϊκής λιτότητας στην αμερικανική οικονομία, η Ουάσιγκτον φοβάται επίσης τη γεωπολιτική αστάθεια που θα προκαλούσε μία αναγκαστική έξοδος της Ελλάδας από το ευρώ.
Γράφει πάλι ο Γουόρνερ στην «Daily Telegraph»: «Ο μεγαλύτερος κίνδυνος σχετίζεται με τις ενδεχόμενες γεωπολιτικές επιπτώσεις της ελληνικής αποπομπής από το ευρώ.

Κοιτάζοντας πίσω στην ιστορία την ελληνική ένταξη-”εξπρές” στην Ε.Ε., χωρίς προϋποθέσεις -και αργότερα στο ευρώ, όταν οι κανόνες της ένταξης αγνοήθηκαν ή χειραγωγήθηκαν- βλέπουμε ότι αφορούσε την πολιτική διεύρυνση, την ευρωπαϊκή ασφάλεια, την ενδυνάμωση της δημοκρατίας σε αυτή τη βαλκανική προφυλακή και τη δημιουργία ενός αναχώματος απέναντι στη Ρωσία και άλλες πιθανές εχθρικές δυνάμεις προς Ανατολάς. Ηταν το “πεπρωμένο” που καθοδηγούσε τη διαδικασία και όχι η οικονομική συμβατότητα».
Ενδόμυχα ίσως υπάρχει ένας πρόσθετος ακόμη λόγος, πέρα από τη γεωπολιτική αστάθεια, που ανησυχεί τους Αμερικανούς.

Το γνωστό αμερικανικό ινστιτούτο γεωπολιτικών μελετών Stratfor μιλούσε σε ανύποπτο χρόνο, τον Μάρτιο του 2010, για κίνδυνο «επιστροφής της Mitteleuropa» (Mitteleuropa αποκλήθηκε η πολιτική γερμανικού ηγεμονισμού στην Ευρώπη στις αρχές του 20ού αιώνα):
«Το υπόδειγμα που δημιούργησε την Ε.Ε. -η ανάγκη συγκράτησης της Γερμανίας- αλλάζει», έγραφε. «Η Γερμανία όχι μόνο έχει βρει τη φωνή της, αλλά αρχίζει να την εκφράζει και να διεκδικεί το εθνικό της συμφέρον….
Υπάρχει πλέον πολιτική συναίνεση στη Γερμανία ότι οι κανόνες της Ευρωζώνης είναι καθήκον της να τους αναδιαμορφώσει. Ως κυρίαρχο μέλος της Ε.Ε., η Γερμανία έχει ένα πολύ καλό επιχείρημα. Δεν είναι όμως η “ένωση” για την οποία η υπόλοιπη Ευρώπη υπέγραψε -είναι η Mitteleuropa που η υπόλοιπη Ευρώπη θυμάται πολύ καλά».

Ο Εκόνομιστ
H Αμερική ανησυχεί περισσότερο από ό,τι η Ευρώπη μη χάσει την Ελλάδα, έγραφε προ ημερών (28/02) η γνωστή επιθεώρηση Εκόνομιστ σε άρθρο, ενδεικτικό για τη γεωπολιτική ανησυχία που προκαλεί η επιδεινούμενη οικονομική κατάσταση στη χώρα μας.
«Η Αμερική ασκούσε συχνά διακριτική πίεση στους Ευρωπαίους συμμάχους να αποφύγουν τη σύγκρουση με την Ελλάδα, περισσότερο λόγω γεωπολιτικού παρά οικονομικού ενδιαφέροντος», τονίζει το εν λόγω δημοσίευμα, το οποίο εξηγεί εν πολλοίς την παρέμβαση του αμερικανικού παράγοντα υπέρ… της Ελλάδας στην πρόσφατη διαπραγμάτευση με τους Ευρωπαίους εταίρους.


Ο Εκόνομιστ αφού κάνει μία σύντομη αναφορά στις σχέσεις Ελλάδας-ΝΑΤΟ και στη στρατηγική σημασία που έχει η χώρα μας για το νοτιοανατολικό τμήμα της συμμαχίας, καταλήγει: «Ο αμερικανικός φόβος “να χαθεί” η Ελλάδα είναι υπαρκτός, αλλά δεν έχει να κάνει τόσο με τη στρατιωτική της αξία αλλά περισσότερο με τον ευρύτερο φόβο αμυντικού παροπλισμού», υποστηρίζει ο Wayne Merry, από το Συμβούλιο Αμερικανικής Εξωτερικής Πολιτικής.
«Το όποιο ρήγμα στο ανάχωμα θα προκαλέσει κακό, ιδιαίτερα όταν οι ισλαμιστές μαχητές στη Λιβύη βρίσκονται σε απόσταση αναπνοής».

  Μωυσής Λίτσης

Σκάσε και κολύμπα!

Αυτή η εβδομάδα που πέρασε, παρά τις αναταράξεις και τις αγωνίες της, είχε και μία αίσθηση αποδοχής της πραγματικότητας ως έχει. Η Ελλάδα λοιπόν δεν είναι μια ανεξάρτητη χώρα που αποφασίζει για τον εαυτό της. Είναι μια χώρα που χρωστάει τα κέρατά της και που κάθε εβδομάδα ή δέκα μέρες πρέπει να δίνει τόκους δυσθεώρητους για τα δανεικά και ήδη φαγωμένα λεφτά και να εξασφαλίζει συγχρόνως και άλλα δανεικά για να βγάλει τον μήνα (ή την εβδομάδα, ή το τριήμερο). Ως εκ τούτου δεν έχει επιλογές. Δεν της επιτρέπονται μονομερείς πρωτοβουλίες, πρέπει να ζητάει και να παίρνει την συγκατάθεση των δανειστών της για κάθε νομοσχέδιο που έχει κάποιο κόστος, έστω και μικρό, και οφείλει να αποδεχτεί έναν απόλυτο έλεγχο από τους εταίρους της, την τρόικα δηλαδή της ΕΕ, της ΕΚΤ και του ΔΝΤ (όπως και αν μετονομασθεί) . Συγχρόνως, με τα πήγαινε-έλα, τις διαπραγματεύσεις και τα αποτελέσματά τους, καταλάβαμε όλοι πως με την Ευρωπαϊκή Ένωση έχουμε πιά τόσο στενούς οικονομικούς δεσμούς ώστε ούτε εμείς μπορούμε να αποχωρήσουμε από την ευρωζώνη και την ΕΕ, ούτε και η ΕΕ ή η ευρωζώνη μπορεί, ακόμα και αν το θέλει, να μας «διώξει». Η αλληλεξάρτησή μας έχει ήδη προχωρήσει τόσο ώστε αν εκδιωχθούμε ή αν φύγουμε αυτοβούλως, δεν θα κινδυνεύσει μόνο η ευρωζώνη και το ευρώ αλλά και η ίδια η Ευρωπαϊκή Ένωση. Άρα η αριστερή μας κυβέρνηση που έχει λάβει μια ισχυρή αλλά σχετική εντολή (με την προϋπόθεση της παραμονής μας εντός ευρωζώνης) δεν μπορεί να κάνει τίποτα παραπάνω από όσα ήδη έκανε. Και αυτά που έκανε είναι πολύ σημαντικά αφού «το πάλεψε» με νύχια και με δόντια και κατάφερε, κυρίως ο Τσίπρας με τον Βαρουφάκη και όσους τους στηρίζουν, να διεθνοποιήσει κυριολεκτικά το «Ελληνικό ζήτημα» με τέτοιο τρόπο ώστε όλα να γίνονται με απόλυτη διαφάνεια και να μην υπάρχουν «κρυφές συμφωνίες» ή, έστω, θολές διατυπώσεις.


Τώρα λοιπόν έχουμε όλοι οι Έλληνες δύο βασικές «πληροφορίες» που προέκυψαν μέσα από τον εξοντωτικό αγώνα που έδωσε η νέα κυβέρνηση – ελπίζοντας ότι θα καταφέρει να αλλάξει μια πραγματικότητα που είναι, πιά, απολύτως ξεκάθαρη.

Α. Η ένταξη της Ελλάδας στην ΕΕ έχει ήδη προχωρήσει τόσο πολύ από οικονομική άποψη, ώστε κάθε σκέψη για οικειοθελή αποχώρησή μας από την ευρωζώνη και την ΕΕ θα ισοδυναμούσε με απόφαση πραγματικής επανάστασης του Ελληνικού λαού απέναντι στον ίδιο του τον εαυτό στην ουσία, αφού δεκαετίες τώρα έχει αποδεχτεί τα διάφορα «πακέτα» των δισεκατομμυρίων που μας «δάνειζε» η Ευρώπη για να «εκσυγχρονιστούμε», να συντονισθούμε στον δικό της βηματισμό. Όλα αυτά τα χρήματα, λόγω της κακοδιαχείρισης ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ όχι μόνο δεν κατάφεραν να δημιουργήσουν τις απαραίτητες υποδομές, αλλά αφού φαγώθηκαν μέχρι τελευταίας δεκάρας, αναγκαστήκαμε να μπούμε και σε προγράμματα διάσωσης, δηλαδή μνημόνια. Έγινε δε ξεκάθαρο πως χωρίς ξένα λεφτά δεν μπορούμε ούτε γάζες για τα νοσοκομεία μας να αγοράσουμε –οπότε ήδη συζητάμε το «σχέδιο Μέρκελ» που προβλέπει για την Ελλάδα άλλο ένα πλουσιοπάροχο Μνημόνιο ώστε όλα να τακτοποιηθούν όσο καλύτερα γίνεται.

Β Το δεύτερο που εμπεδώσαμε από την 26η Ιανουαρίου μέχρι και σήμερα είναι πως και η ευρωζώνη και η ΕΕ δεν έχουν καμία απολύτως διάθεση να μας αποχωριστούν για ένα σωρό λόγους που και γεωπολιτικοί είναι και καθαρά οικονομικοί. Μία αυτονόμησή μας θα σήμαινε μονομερή διαγραφή όλου τους χρέους και, όσο σκληρός και αν θα ήταν ο πόλεμος ώστε να μην ορθοποδήσουμε, κανείς δεν μπορεί να αποκλείσει ότι μετά από χρόνια τεραστίων στερήσεων και χάους, θα μπορούσαμε να το καταφέρουμε. Αυτή η εξέλιξη είναι ενδεχόμενο που ούτε να το σκεφτούν δεν θέλουν οι ισχυροί παίκτες του Δυτικού κόσμου γι’ αυτό ακόμα και χθες ο Τσίπρας ήταν στον Γιούνκερ και τον Σούλτς – για να τους πιέσει να βάλουνε πλάτη να προχωρήσουν τα επείγοντα μέτρα για την ανθρωπιστική κρίση και την ανεργία, κυρίως των νέων, στην Ελλάδα. Την ίδια μέρα από την καγκελαρία «διέρρεε» η είδηση πως η Μέρκελ έχει αποκαταστήσει μία πολύ καλή επαφή με τον Έλληνα πρωθυπουργό, πως «διαφωνεί σε πολλά με τον Σόϊμπλε» και πώς είναι έτοιμη να πείσει την Bundesbank για το τρίτο «πακέτο διάσωσης» - δηλαδή για το τρίτο μνημόνιο.

Οπότε, καθώς περνούν οι μέρες και οι εβδομάδες καταλαβαίνουμε πια όλοι, ακόμα και οι πιο αργόστροφοι και αδιάφοροι, πως ο γάμος αυτός δεν μπορεί να διαλυθεί και πως και τα δύο μέρη, Ελλάς και ΕΕ, θα προσπαθήσουν με όλες τους τις δυνάμεις να «κάνουνε μαζί δουλειά» πάνω σε βάσεις ρεαλιστικές, ώστε να προχωρήσουν οι περιβόητες μεταρρυθμίσεις και να μπει το νερό στο αυλάκι για έναν αναβαθμισμένο πια ρόλο της Ελλάδας μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση –που τον κέρδισαν με τα σπαθιά τους ο Αλέξης Τσίπρας και ο Γιάνης Βαρουφάκης.

Bottom Line: Όσοι από εμάς ελπίζαμε κρυφά ή φανερά να πατήσουμε το restart και να φτιάξουμε μιαν Ελλάδα ολοκαίνουργια χωρίς καθόλου εξαρτήσεις και χρέη –μηδενίζοντας το κοντέρ – είναι καιρός να προσγειωθούμε. Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής το είχε ξεκαθαρίσει όταν υπέγραφε την ένταξη της Ελλάδας σαν 10ο μέλος της τότε ΕΟΚ.

Είπε πως θα μας ρίξει στη θάλασσα για να μάθουμε κολύμπι. Το ακούσαμε ως χαριτωμένο ευφυολόγημα. Δεν ήταν. Μας πέταξε όντως στη θάλασσα και δεν έχουμε πιά άλλη λύση από τον πρωταθλητισμό στο κολύμπι.

Η, όπως το λέμε εμείς εδώ ξέροντας τι εννοούμε – «σκάσε και κολύμπα».

Του Αρη Δαβαρακη

JP Morgan: Γιατί αμφιβάλλουμε ότι η Σύνοδος Κορυφής θα δώσει λύση Πηγή:www.capital.gr

 
Με τίτλο «γιατί αμφιβάλλουμε ότι η Σύνοδος Κορυφής αυτής της εβδομάδας θα δώσει λύση στο πιστωτικό πρόβλημα της Ελλάδας», η JP Morgan σε σημερινό της report εξηγεί για ποιο λόγο κρατά «μικρό καλάθι» για την αυριανή Σύνοδο.
Στο report του επενδυτικού οίκου αναφέρεται πως σύμφωνα με Έλληνες αξιωματούχους, ο Έλληνας πρωθυπουργός πρόκειται να συναντηθεί με τους Merkel, Hollande, Draghi και Juncker παράλληλα με την Σύνοδο Κορυφής της ΕΕ η οποία ξεκινάει αύριο. Δημοσιεύματα στα ελληνικά μέσα ενημέρωσης κάνουν λόγο για επιδίωξη μιας πολιτικής συμφωνίας από τον Αλ. Τσίπρα σε ένα πλαίσιο  το οποίο θα θέσει τι πρέπει να κάνει η Ελλάδα για να αποδεχθεί η ΕΚΤ να αυξήσει το όριο δανεισμού της.
Όπως επισημαίνει η JP Morgan, η συζήτηση των ηγετών θα διεξαχθεί εν τω μέσω δημοσιευμάτων ότι οι συνομιλίες μεταξύ των θεσμών και των Ελλήνων αξιωματούχων έχουν σημειώσει πολύ μικρή πρόοδο.
Μετά από την τελευταία συνεδρίαση του Eurogroup, ο πρόεδρος, Jeroen Dijsselbloem υποστήριξε πως τα πλήρη μέτρα θα πρέπει να συμφωνηθούν και θα πρέπει να σημειωθεί επίσης πρόοδος στην εφαρμογή τους ώστε να υπάρχει πιθανότητα εκταμίευσης οποιασδήποτε ενδιάμεσης δόσης. «Ο Αλ. Τσίπρας ίσως μπορέσει, μέσω συζητήσεων στο περιθώριο της Συνόδου Κορυφής, να εξασφαλίσει χαλάρωση αυτής της στάσης, με την εφαρμογή ενός περιορισμένου συνόλου μεταρρυθμίσεων που να επιτρέψουν την καταβολή μέρους των κεφαλαίων, εάν δεν έχει συμφωνηθεί η πλήρης δέσμη των μέτρων.
«Αλλά ακόμη και αυτό μας φαίνεται απίθανο αυτή τη στιγμή, δεδομένου ότι δεν έχει ακόμη εδραιωθεί η ικανότητα διαπραγμάτευσης λεπτομερών μέτρων με καλή πίστη», αναφέρει η JP Morgan.
Επομένως, που μας αφήνει αυτό; Το βασικό σενάριο της JP Morgan ήταν (και παραμένει) ότι η Ελλάδα και η ευρωζώνη θα βρουν έναν τρόπο για να εργαστούν από κοινού και να φθάσουν σε μια συμφωνία μέχρι το τέλος του Ιουνίου.
Ωστόσο, επισημαίνει, η πιθανότητα ενός σεναρίου «παγωμένης σύγκρουσης», αυξάνεται. Και εξηγεί γιατί. Ελλείψει μιας νέας εξωτερικής στήριξης, οι ελληνικές αρχές πιθανώς θα συνεχίσουν τις ληξιπρόθεσμες οφειλές στους προμηθευτές τους και θα προβούν σε αντίστοιχη ενέργεια έναντι του ΔΝΤ. 
Η JP Morgan εκτιμά ότι σε συνδυασμό με την ευρύτερη έννοια ότι οι διαπραγματεύσεις στο Eurogroup είναι πολύ δύσκολες, αυτό θα προκαλέσει νέες εκροές καταθέσεων και την επιβολή capital controls. «Με τα capital controls και την Ελλάδα να μην πληρώνει το ΔΝΤ ή την ΕΚΤ, θα μπορούσαμε να φανταστούμε να επιμένει μια «παγωμένη σύγκρουση» για αρκετούς μήνες».
Στη διάρκεια αυτής της περιόδου, οι συζητήσεις μεταξύ της Ελλάδας και της ευρωζώνης θα συνεχιστούν, αλλά η οικονομία θα πληγεί από την ενισχυμένη αβεβαιότητα και τους περιορισμούς στην ικανότητα του τραπεζικού συστήματος να λειτουργήσει. Μπορεί τότε να βρεθεί μια λύση μεταξύ της Ελλάδας και της υπόλοιπης περιοχής. 
Εναλλακτικά, με την ασθενή ανάπτυξη και το πρωτογενές πλεόνασμα να μετατρέπεται σε έλλειμμα, οι εσωτερικές πολιτικές πιέσεις εντός της Ελλάδας, πιθανώς θα μας πάνε είτε προς ένα δημοψήφισμα για την παραμονή της χώρας στην ευρωζώνη είτε σε νέες εκλογές.

capital

Πηγή:www.capital.gr

Γερμανοραγιάδες

Είμαι υπέρ της επιστροφής στη δραχμή. Και πιο συγκεκριμένα στα 8δραχμα όπως εκείνο (του 480 π. Χ) που βρέθηκε στη Σικελία κι αξίζει σήμερα 120.000 ευρώ! Αυτό είναι επιστροφή στη δραχμή – να του ‘ρθει του Σόιμπλε ο ουρανός σφοντύλι. 

Διότι ως γνωστόν, όταν εμείς φυσάγαμε τη δραχμή, το τάλαντο (τους δαρεικούς οι γραικύλοι) και τα υπέρπυρα, οι πρόγονοι του Σόιμπλε συναλλάσσονταν με βελανίδια – Καλημέρα σας! 

Κατά τα άλλα πέρασα μαύρο Σαββατοκύριακο, έβλεπα στον ύπνο μου ότι είχα πάει εκδρομή με την κυρία Παναρίτη και μαζεύαμε λουλουδάκια, άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου, αν μάλιστα νομίζει κι ότι είναι αριστερός, χάος, το ‘χει το χούι μας. Ισως να φταίει που κατ’ αυτάς παλεύει η άνοιξη με τον χειμώνα με αποτέλεσμα μιαν κάποια αμφιθυμία για την αμφισημία των πραγμάτων. Οπως και να ‘χει οδεύομεν προς την 25η Μαρτίου και θα πρότεινα να μην εορτάσουμε φέτος την εθνικολαϊκιστική μας επέτειο, μπορεί να κακοφανεί του χερ Σόιμπλε και του φον Σταύρου των (άνω) Ποταμών. Ισως θα έπρεπε να εορτάσουμε (με την αυτοκριτική μας) τη σφαγή της Τριπολιτσάς και να ζητήσουμε συγγνώμην απ’ τον Μέτερνιχ για τις τρέλες που κάναμε τότε.

  Δυστυχώς μαζί με τους Ελληνες που ξεσηκώθηκαν το 1821 (παρ’ ότι δεν ήξεραν ότι ήταν Ελληνες, τους το έμαθε η κυρία Ρεπούση μετά) ήρθαν κι έφαγαν το κεφάλι τους στα ματωμένα αυτά κωλοχώματα και χιλιάδες Γερμανοί εθελοντές. 

Οντως, απ’ τους φιλέλληνες οι περισσότεροι ήταν Γερμανοί, και οι περισσότεροι απ’ τα παιδιά του διαφωτισμού και του ρομαντισμού που σκοτώθηκαν τότε στην επαναστατημένη Ελλάδα ήταν επίσης Γερμανοί. Βεβαίως, μετά το (ατελές) τέλος της Επανάστασης οι Γερμανοί ήταν και πάλι που πλακώσανε στην Ελλάδα – οι Βαυαροί – και την έκαναν κράτος εξ υπαρχής υποτελές, ας όψεται ο Κολοκοτρώνης, αρχηγός άλλωστε του Ρωσόφιλου κόμματος (όπως μας υπενθυμίζει με νόημα ο Αδωνις) – άσε που ήταν κι αξιωματικός του Αγγλικού στρατού στα Επτάνησα (όπως μας υπενθυμίζει πάλι με νόημα ο Αδωνις). 

Τραγωδία, φίλες και φίλοι μου! ούτε έναν ήρωα της προκοπής δεν μπόρεσε να βγάλει αυτός ο τόπος, εκτός κι αν ήταν χίτης και γερμανοτσολιάς να πέφτει υπέρ Βέρμαχτ στον Μελιγαλά.

Εδώ βεβαίως γίνονται ορισμένες συγχύσεις και ο φον Σταύρος μπερδεύει τους φουστανελάδες με τους γερμανοτσολιάδες. Ως προς τις Γερμανικές Πολεμικές Επανορθώσεις. Απορεί ο φον Σταύρος πως «φόρεσε φουστανέλα» ο Υπουργός Δικαιοσύνης και σκέφτηκε να βάλει την υπογραφή του ώστε να διεκδικηθούν οι αποζημιώσεις για το μαρτυρικό Δίστομο!

Τι λαϊκισμός είναι αυτός! Φρίξον, Ηλιε! Φρίξον Ζήμενς και βάστα, Ρόμελ. Και ο κυρ φον Σταύρος πήρε τ’ όπλο του! Κι άρχισε σαν τον πιο βρομερό ρατσιστή το τροπάρι του για τους ψεκασμένους! 

Ομως ρατσιστής ο κυρ Σταύρος; Οχι! απλώς οι άλλοι είναι εθνολαϊκιστές, φαιοκόκκινοι, εθνομπολσεβίκοι και ψεκασμένοι. Ξέρει ο κ. Θεοδωράκης! 

Με εφόδια δυο φωτογραφίες με τον κ. Σημίτη κι άλλες δύο με τον Γιωργάκη απέκτησε η αμορφωημιμάθειά του το δικαίωμα να αποκαλεί όποιους Ελληνες γουστάρει ψεκασμένους και λαϊκιστές ή ό,τι άλλο γουστάρει. 

Εχει παραβρωμίσει η δουλειά μ’ αυτό το πεμπτοφαλλαγγίτικο μαύρο μέτωπο που προσπαθεί να σπάσει το ηθικό των πολιτών με όχημα την αναθεώρηση της ιστορίας και την ιδεολογική τρομοκρατία. Μια εκδρομή είχε πάει η Βέρμαχτ στο Δίστομο κι εξ ουρανού εκθεμελιώθηκε η Κάνδανος. Δίαιτα έκανε η πείνα στην κατοχή και οι ναζί εκτελούσαν τους κομμουνιστές και τους πατριώτες, διότι ήταν λαϊκιστές. Θα έλεγα – α να χαθείτε, σούργελα, αλλά θα ήταν πολύ φαιοκόκκινο. Μακάρι να ‘τανε φουστανελάς ο Υπουργός Δικαιοσύνης, παλιοαγράμματε και μακάρι εσύ να προσκύναγες τα άπλυτα ποδάρια και τα γουρνοτσάρουχα των φουστανελάδων, που άγιασε την ανάσα τους το μπαρούτι και φάγανε τον τρόμο με το καντάρι, για την ελευθερία σου.

  Ψαρά, ρε! Μεσολόγγι, ρε! Χίος, Μανιάκι, ρε! Σκοτωμένον τον φίλησε τον Παπαφλέσσα ο Ιμπραήμ! Ποτάμια τα αίματα, όχι σαν το δικό σου το Ποτάμι με τα ψέματα… 

Του Στάθη

Κάποιος να μαζέψει την γερμανική κυβέρνηση και τον Μάρτιν Σουλτς

Ο Γερμανός πρόεδρος του ευρωκοινοβουλίου, Μάρτιν Σουλτς, ζήτησε από τον πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα να βάλει τέλος στη συνεργασία του ΣΥΡΙΖΑ με τους Ανεξάρτητους Έλληνες στην κυβέρνηση, και χαρακτήρισε «λάθος» τη συνεργασία των δυο κομμάτων. Επίσης, ο Μάρτιν Σουλτς είπε πως «σε σύγκριση με τον κ. Καμμένο, ο ελέφαντας στο κατάστημα με τις πορσελάνες μοιάζει με διπλωμάτη που ξέρει να ελίσσεται». 

Ο Μάρτιν Σουλτς ενοχλήθηκε από τις δηλώσεις του Πάνου Καμμένου στην Bild, όπου είπε, μεταξύ άλλων, πως ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε δηλητηριάζει τις σχέσεις των λαών της Ελλάδας και της Γερμανίας και πως «δεν έχει πάντα δίκιο να κάνει κριτική για τη διαφθορά στην Ελλάδα, γιατί αφενός έχει κι ο ίδιος εμπλακεί σε υπόθεση υπεξαίρεσης και αφετέρου, η Γερμανία δεν έχει εκδώσει τον Χριστοφοράκο».

Ο Πάνος Καμμένος δεν είπε ψέματα.

Είναι αλήθεια πως ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε -ο οποίος έχει πάντα το δάχτυλο σηκωμένο και το παίζει παρθένα- έχει παραδεχτεί πως είχε λάβει 100 χιλιάδες γερμανικά μάρκα από έμπορο όπλων, για λογαριασμό της Ένωσης Χριστιανοδημοκρατών, και αναγκάστηκε μάλιστα να παραιτηθεί από την προεδρία του κόμματος, εξαιτίας αυτής της υπόθεσης.

Αρχικά, η γερμανική κυβέρνηση δεν ήθελε τον ΣΥΡΙΖΑ. Μετά δεν θέλει τον Γιάνη Βαρουφάκη, τον Πάνο Καμμένο και αύριο δεν ξέρω εγώ ποιον άλλον.

Αλήθεια, ποιος τους ρώτησε;

Τι είναι η γερμανική κυβέρνηση; Ο Χίτλερ;

Τι είναι αυτή η γερμανική κυβέρνηση που συμπεριφέρεται σαν τη Μαφία;

Αν ζούσε σήμερα η Ουλρίκε Μάινχοφ, δεν θα είχε κανέναν ενδοιασμό να πει στον Σόιμπλε -υποστηρικτή του πολέμου στο Ιράκ και του Γκουαντάναμο- πως είναι ένας ναζιστής, συνεχιστής των πιο μαύρων σελίδων της γερμανικής ιστορίας.

Η γερμανική κυβέρνηση φέρθηκε χυδαία στους Έλληνες τα τελευταία χρόνια, εκμεταλλευόμενη τις κυβερνήσεις γερμανοτσολιάδων που υπήρχαν στην Ελλάδα.

Και τώρα θέλει να υποδείξει στους Έλληνες ποιους πρέπει να ψηφίζουν και ποια κόμματα θα είναι στην κυβέρνηση.

Ρε δεν πάτε να γαμηθείτε; Έτσι, χωρίς περιστροφές και «διπλωματία».

Η γερμανική κυβέρνηση θα πρέπει να καταλάβει πως οι μέρες των γερμανοτσολιάδων τελείωσαν.

Ο Σαμαράς και ο Βενιζέλος είναι πια παρελθόν, και, αν υπάρχει Δικαιοσύνη στην Ελλάδα, θα έχουν ένα πολύ μαύρο μέλλον.

Η νέα ελληνική κυβέρνηση πρέπει να φέρει στο φως όλες τις συμφωνίες και όλες τις μίζες ανάμεσα στις γερμανικές και τις ελληνικές κυβερνήσεις των τελευταίων χρόνων.

Θέλουμε τα ονόματα των Γερμανών και των Ελλήνων πολιτικών, οι οποίοι έπαιξαν με την χώρα μας και τους πολίτες της, για να ωφεληθούν οι ίδιοι.

Και όλοι αυτοί πρέπει να πάνε στο δικαστήριο.

Αλήθεια, ο κ. Σουλτς εμπλέκεται σε υπόθεση με μίζες; Γιατί τον βλέπω πολύ ανήσυχο τώρα που ο Πάνος Καμμένος άνοιξε τους φακέλους που αφορούν τα εξοπλιστικά προγράμματα. 

Έγραψα πολλές φορές πως η συνεργασία ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ στην κυβέρνηση είναι η μόνη λύση που έχει σήμερα η χώρα μας, αν θέλει να σταθεί ξανά στα πόδια της.

Ακόμα κι αν ο ΣΥΡΙΖΑ είχε την δυνατότητα να κάνει μόνος του κυβέρνηση -ή αν μπορεί μετά από τις επόμενες εκλογές-, είναι πολύ σημαντικό για την χώρα μας την συγκεκριμένη χρονική περίοδο να υπάρχει μια κυβέρνηση Αριστεράς-Δεξιάς, η οποία θα ενώνει μεγάλα λαϊκά στρώματα από όλους τους πολιτικούς χώρους.

Η αντίδραση της γερμανικής κυβέρνησης -αλλά και του Μάρτιν Σουλτς- στο συνασπισμό του ΣΥΡΙΖΑ με τους ΑΝΕΛ, αποδεικνύει περίτρανα πως αυτή είναι η καλύτερη επιλογή για την Ελλάδα.

Η γερμανική κυβέρνηση θα ήθελε τον Σαμαρά, τον Βενιζέλο και τον Θεοδωράκη, για να συνεχίσει το άθλιο παιχνίδι της σε βάρος της Ελλάδας.

Κι αν η γερμανική κυβέρνηση κάνει την δική της δουλειά, εμείς έχουμε τεράστια ευθύνη που επιτρέψαμε σε όλα αυτά τα λαμόγια της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ να ξεσκίσουν τη χώρα μας και να βγαίνει σήμερα ο κάθε Σουλτς να κάνει υποδείξεις ποιο κόμμα θα είναι στην κυβέρνηση .

Αυτό πρέπει να τελειώσει για πάντα.

Η Ελλάδα είναι σε μια εξαιρετικά δύσκολη κατάσταση, και θα πρέπει όλοι μας να κάνουμε ό,τι μπορούμε για να σηκώσουμε τόσο την χώρα, όσο και τους πολίτες που έπεσαν.

Όποια κι αν είναι η επιλογή που θα κάνει η Ελλάδα -παραμονή στο ευρώ, χρεοκοπία μέσα στην ευρωζώνη, έξοδος από την ευρωζώνη, διπλό νόμισμα, δημοψήφισμα, εκλογές ή ό,τι άλλο προκύψει-, είναι πολύ σημαντικό οι πολίτες να μην είναι διχασμένοι από τον διαχωρισμό Αριστεράς και Δεξιάς.

Η Δεξιά και η Αριστερά έκαναν μεγάλα λάθη στο παρελθόν, που στοίχισαν πολύ στην Ελλάδα και δεν της επέτρεψαν να γίνει μια δημοκρατική, σύγχρονη και δυνατή χώρα.

Αυτά τα λάθη δεν πρέπει να γίνουν ξανά.

Δεν είναι ώρα για έναν νέο εθνικό διχασμό. Ούτε για ένα νέο ξεπούλημα.

Τώρα έχουμε έναν πόλεμο.

Έχουμε έναν πόλεμο, για να σώσουμε την χώρα και τους εαυτούς μας.

Αν το καταφέρουμε, θα έχουμε μετά στη διάθεσή μας όλο τον χρόνο να ανακαλύψουμε ξανά όλα αυτά που μας χωρίζουν, για να μην χαθεί και η πατροπαράδοτη διχόνοια.

Αλλά πρώτα να σώσουμε τη χώρα μας.

(Με την ευκαιρία, καλώ ξανά τους Γερμανούς πολίτες να ανατρέψουν την κυβέρνησή τους, η οποία διακατέχεται από έντονο και επικίνδυνο εθνικισμό. Φίλοι Γερμανοί, ανατρέψτε την κυβέρνηση Μέρκελ γιατί θα την πληρώσετε πολύ άσχημα αυτή την κυβέρνηση. Θα την πληρώσετε εσείς, αντί για την Μέρκελ και τον Σόιμπλε. Κι όπως οι Έλληνες δεν είναι αθώοι για τους Σαμαράδες και τους Βενιζέλους που ψήφιζαν, ούτε εσείς είστε αθώοι για την Μέρκελ και τον Σόιμπλε. Εγώ, πάντως, σας προειδοποίησα.)

pitsirikos

Η παγκόσμια ημέρα της καριόλας που τα θελε ο κώλος της

Θα σας πω μερικές από τις συνηθισμένες φράσεις και κουβέντες μεταξύ ανδροπαρεών κάθε φορά που περνάει από μπροστά τους μια ευπαρουσίαστη γυναίκα: Καριόλα, πόρνη, πουτάνα, μουνάρα, να σου σκίσω την πατάρα, πωπω τι κωλάρα είσαι εσύ.

Αυτές είναι οι μόνιμες επωδοί «θαυμασμού» προς το ωραίο φύλο από παντελώς άγνωστα της σερνικά. Αυτά λούζεται κάθε γυναίκα που η εμφάνιση της φτουράει. Στο δρόμο, μέρα, νύχτα, ένας ανελέητα ισοπεδωτικός σεξιστικός πόλεμος.

Και ενώ οι gay κάναν περήφανες παρελάσεις, η ξανθιά δασκάλα πρέπει να ντρέπεται που είναι γυναίκα. Και οι κακοποιημένες πρέπει να τη ρουφάν όλη την κακοποίηση στο σπίτι τους και να ντρέπονται που είναι θύματα
.
Ενώ πύρινοι λόγοι εκτοξεύονται κατά του ρατσισμού, ο σεξισμός, η πιο οικουμενική μορφή ρατσισμού παραμένει στο απυρόβλητο από μεγάλα τμήματα της ένοχης κοινωνίας.

Πως θα ήταν δυνατόν να συμβαίνει το αντίθετο; Οι Έλληνες είναι σεξισταριά του κερατά.

Προέρχονται από κοινωνίες της προίκας, του εθίμου του ματωμένου σεντονιού της πρώτης νύχτας του γάμου, των αυστηρών ποινών κατά της γυναικείας μοιχείας, του συνοικεσίου που καταργούσε την ελεύθερη βούληση των γυναικών και μιας θρησκείας που θεωρούσε την Εύα πηγή της αμαρτίας και επέβαλε σεξουαλικό έλεγχο μέσω της προγαμιαίας αγαμίας.

Και αυτό δεν έχει αλλάξει δραματικά. Ο γάμος παραμένει σε πολλές περιπτώσεις μορφή θεσμοθετημένης δουλείας. Η γυναίκα παραμένει σε πολλές περιπτώσεις οικιακή δούλα και παιδομηχανή, αντικείμενο εκμετάλλευσης και καταπίεσης,

Οι ροές πληθυσμών από μισογυνικές κουλτούρες δεν βοήθησαν και ούτε ποτέ θα βοηθήσουν στην αντίληψη της ισότητας των φύλων.

Ο σεξισμός και η κάθε μορφής βία απέναντι στις γυναίκες είναι διάχυτος στην ελληνική κοινωνία: στη δουλειά, στο σπίτι, στο δρόμο, παντού οι γυναίκες είναι θύματα ενός στην καλύτερη περίπτωση ψυχολογικού πολέμου ο οποίος συγκαλύπτει από μια σαδιστική και διεστραμμένη ομερτά.

Η χυδαιοποίση της θηλυκότητας βρίσκεται παντού και σχεδόν πουθενά η υπεράσπιση του αυτόβουλου της γυναικείας σεξουαλικότητας και προσωπικότητας, αν εξαιρέσουμε κάτι ΜΚΟ και κάτι κρατικές υπηρεσίας που υπάρχουν για το φαίνεσθε.

Ακόμη θυμάμαι με αηδία τον «κορυφαίο» μυρ-εικαστικό Τσόκλη να λέει στον τηλεοπτικό αέρα που ο βιασμός γίνεται λόγω της πρόκλησης του θύματος.

Όλοι τα ξέρουμε, πολλοί τα κάνουμε, λίγοι μιλούνε. Και η εγκληματική οργάνωση των σεξιστών παραμένει όχι μόνο ελεύθερη αλλά και προκλητική όπως πάντα. Περισσότερο από πάντα:
Η κρίση, μάλιστα, πάλι αυτή η αναθεματισμένη κρίση ανέβασε την κακοποίηση στα ύψη: 47% πάνω η κακοποίηση των γυναικών σε αυτή τη χώρα της ανάπτυξης.

Ο άντρας βλέπετε, ο άντρας ο σωστός, δεν έχει πλέον τα φράγκα για να ξενοπηδάει αντί λούσων, ούτε καν για να πηγαίνει στα κωλάδικα ή και στα μπουρδέλα.

Και ξεσπάει στη σύντροφο να της δείξει πόσο άντρας είναι λες και το υψωμένο χέρι είναι προέκταση του μαραζωμένου ανδρισμού του.

Παγκόσμια μέρα κατά της κακοποίησης σήμερα. Ένας λόγος παραπάνω για να φάνε περισσότερο ξύλο και βιασμό οι γυναίκες, μην τους μπουν και ιδέες.

Δεν είστε οι μόνες και είστε μόνες. Το μόνο που μπορείτε να κάνετε είναι να γίνεται νέες Λυσιστράτες.

Αφήστε τα αρχίδια άκληρα.

Στείρα όσο στείρα είναι η ψυχή τους.

Μην ξεγελάτε τον εαυτό σας: Δεν είναι αγάπη που δεν έχει τρόπος να εκφραστεί αυτό που σας κάνουν. Είναι μίσος. Πηχτό και μαύρο η κακοποίηση τους.

Μην τους δικαιώνετε με την καρτερικότητα σας. Δε θα αλλάξουν ποτέ.

Αντίθετα, θα κάνουν τα παιδιά σας σαν τα μούτρα τους.

Αποκλείστε τους. Απορρίψτε τους. Εγκαταλείψτε τους.

Και θα είστε μόνες. Απέναντι στις οικογένειες τους, στις γνωστές σας που θα έχουν κάτι πρόστυχο να πουν για τον αγώνα σας για την αξιοπρέπεια σας, στα αρχίδια της γειτονιάς που θα σας πουν πουτάνα. Έτσι κι αλλιώς, πουτάνα σας έλεγαν και πριν.

Όσο και να παλεύουν κάποιοι άντρες για να αλλάξει, τίποτε δεν πρόκειται να αλλάξει αν οι γυναίκες, η πηγή της ζωής, δεν πάρουν τη ζωή τους στα χέρια της.

Τέτοια μέρα που είναι, εύχομαι μονάχα καλή δύναμη κα καλή τύχη σε όσες τουλάχιστον το επιδίωξαν.

Στους αρκετούς σεξιστές συμπολίτες μου, να σταθώ με «ευαισθησία» στο πρόβλημά τους που εξάγουν στα πιο αδύναμα μυϊκά θηλυκά και να τους πω πως όσο και αν δείρουν, ανίκανοι θα παραμείνουν. Αν όχι σωματικά, τότε σίγουρα πνευματικά.

Του Πέτρου Αργυρίου

Γερμανικές αποζημιώσεις: Η Ελλάδα αντεπιτίθεται

Ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας ανακοίνωσε χτες στη Βουλή την απόφαση της κυβέρνησης για στήριξη της επιτροπής διεκδίκησης των γερμανικών οφειλών και του αναγκαστικού κατοχικού δανείου. Παράλληλα, ο υπουργός Δικαιοσύνης, Νίκος Παρασκευόπουλος, δηλώνει πως είναι έτοιμος να υπογράψει την αναγκαστική εκτέλεση της απόφασης του Αρείου Πάγου του 2000 για την αποζημίωση των συγγενών των θυμάτων της ναζιστικής θηριωδίας στο Δίστομο. Κάτι έχει αλλάξει στην Ελλάδα. Και θα πρέπει να το αντιληφθούν όλοι.

Με την απόφαση της ελληνικής κυβέρνησης να διεκδικήσει η Ελλάδα τις γερμανικές αποζημιώσεις, είναι η πρώτη φορά εδώ και πολλά χρόνια που η γερμανική κυβέρνηση περνάει σε θέση άμυνας απέναντι στην Ελλάδα.

Το παιχνίδι λέγεται «πολιτική» και επιτέλους πρέπει αυτό το παιχνίδι να το παίξει και η Ελλάδα.

Αλήθεια, γιατί έπρεπε να φτάσουμε στο 2015 -εβδομήντα χρόνια μετά το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου-, για να βρεθεί μια ελληνική κυβέρνηση που θα διεκδικήσει τις γερμανικές αποζημιώσεις;

Γιατί επί 70 χρόνια δεν βρέθηκε μια ελληνική κυβέρνηση να διεκδικήσει αυτό που δικαιούται η χώρα μας, μετά την κατοχή της και την καταστροφή της από την Γερμανία, με αποτέλεσμα τον θάνατο εκατοντάδων χιλιάδων Ελλήνων;

Η απάντηση σε αυτό το ερώτημα έχει δυο σκέλη:

1. Η Ελλάδα διεκδικεί σήμερα για πρώτη φορά τις γερμανικές αποζημιώσεις, γιατί πρώτη φορά έχει μια κυβέρνηση που οι Γερμανοί δεν την έχουν στο χέρι.

2. Το δράμα της νεότερης Ελλάδας ήταν όλοι αυτοί οι πολιτικοί που ήταν ξεπουλημένοι και όλες αυτές οι κυβερνήσεις που ήταν ξεπουλημένες.

Η γερμανική κυβέρνηση έκανε ένα πολύ μεγάλο λάθος: πίεσε την Ελλάδα πάρα πολύ, αναγκάζοντας ουσιαστικά τους Έλληνες να στείλουν στην αντιπολίτευση τα κόμματα και τους πολιτικούς που έλεγχε η Γερμανία.

Εκεί η γερμανική κυβέρνηση έχασε το παιχνίδι.

Η πολιτική της γερμανικής κυβέρνησης έκανε κυβέρνηση στην Ελλάδα τον ΣΥΡΙΖΑ. Έκαναν τον ΣΥΡΙΖΑ κυβέρνηση, χωρίς πρώτα να τον έχουν στο χέρι, χωρίς να μπορούν να τον εκβιάσουν, όπως έκαναν με τις προηγούμενες κυβερνήσεις.

Στη συνέχεια, η γερμανική κυβέρνηση πίεσε αφόρητα την νέα ελληνική κυβέρνηση, ξεχνώντας πως δεν την έχει στο χέρι -όπως τις προηγούμενες- και πως αυτή η ελληνική κυβέρνηση μπορεί να αντεπιτεθεί και να διεκδικήσει από την Γερμανία.

Το σχέδιο της γερμανικής κυβέρνησης, του ελληνικού πολιτικού κατεστημένου και των Ελλήνων ολιγαρχών ήταν να προκαλέσουν ασφυξία στη νέα ελληνική κυβέρνηση και να την ανατρέψουν ή να την καπελώσουν.

Τους διέφυγε πως αυτή η κυβέρνηση -η οποία δεν έχει λερωμένο «ποινικό μητρώο»- θα μπορούσε να αντιδράσει. Όπως και κάνει τώρα.

Το παιχνίδι αλλάζει.

Η Γερμανία δεν έχει πια το πάνω χέρι.

Τώρα είναι η Γερμανία που θα πρέπει να απολογηθεί και να πληρώσει.

Τώρα είναι η Γερμανία που βλέπει την Ελλάδα να της βάζει ένα …Μνημόνιο.

Ήταν τόσο απλό. Αλλά οι Έλληνες επέμεναν για δεκαετίες σε ξεπουλημένους πολιτικούς και κυβερνήσεις, με αποτέλεσμα η Ελλάδα να χρεοκοπήσει.

Ίσως τώρα όλοι να καταλάβουν γιατί ο Αλέξης Τσίπρας επέλεξε ο ΣΥΡΙΖΑ να συγκυβερνήσει με τους Ανεξάρτητους Έλληνες και όχι με τα Ποτάμια.

Μπορείς να κάνεις εξωτερική πολιτική, να αντισταθείς και να διεκδικήσεις τις γερμανικές αποζημιώσεις συγκυβερνώντας με ένα πατριωτικό και πολυσυλλεκτικό κόμμα -όπως είναι οι Ανεξάρτητοι Έλληνες-, αλλά αυτό δεν μπορεί να γίνει με τους σφουγγοκωλάριους των ολιγαρχών που κάνουν άψογα επί χρόνια τις δουλίτσες τους με τις γερμανικές κυβερνήσεις και τις γερμανικές πολυεθνικές.

Αυτός είναι ο λόγος που έγραψα πάρα πολλές φορές πως ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να συγκυβερνήσει με τους Ανεξάρτητους Έλληνες, και πως η νέα ελληνική κυβέρνηση πρέπει να ενώνει τους Έλληνες και να σπάει το βλακώδες φράγμα Αριστεράς-Δεξιάς, που οδήγησε την χώρα στην καταστροφή.

Η διεκδίκηση των γερμανικών αποζημιώσεων είναι, παράλληλα, και μια τεράστια σφαλιάρα στη Χρυσή Αυγή και τους «θαυμαστές» της. Τους ξεβρακώνει.

Βέβαια, δεν θα πρέπει να ξεχνάμε πως η χώρα μας συνεχίζει να έχει πολλούς πολιτικούς, δημοσιογράφους και «πνευματικούς ανθρώπους», οι οποίοι ελέγχονται από την γερμανική κυβέρνηση.

Ξέρετε, οι πρεσβείες στη χώρα μας πληρώνουν καλά. Πολύ καλά.

Οπότε, ετοιμαστείτε να ακούσετε και να διαβάσετε πόσο απαράδεκτο είναι η Ελλάδα να διεκδικεί τις γερμανικές αποζημιώσεις και πόσο θα πρέπει να ντρέπεται η ελληνική κυβέρνηση που τις διεκδικεί.

Ήδη, ξεκίνησαν.

Αλλά είπαμε, αυτό είναι το δράμα της Ελλάδας.

Η χώρα κυβερνήθηκε από ανθρώπους που ήταν ξεπουλημένοι.

Και οι Έλληνες τους ψήφιζαν.

του πιτσιρικου

Η «περίπτωση» ΕΡΤ και η διάλυση της Δημόσιας Ραδιοτηλεόρασης στην Ευρώπη

Η «περίπτωση» ΕΡΤ επιστρέφει στην κοινοβουλευτική δημόσια σφαίρα, ώστε να αποφασιστεί, δημοκρατικά, το νομικό πλαίσιο που θα διέπει την επαναλειτουργία της. Ομως το «πρόβλημα» ΕΡΤ προέκυψε από την έλλειψη δημοκρατικότητας, τόσο στην παύση της λειτουργίας της όσο και στην αντικατάστασή της από έναν φορέα χωρίς τα βασικά στοιχεία ή αξίες του ζητούμενου δημόσιου χαρακτήρα. Η «περίπτωση» ΕΡΤ συμβολίζει την κατάρρευση των Θεσμών που καλούνται να προστατεύσουν και να εγγυηθούν ελάχιστα θεμελιώδη δικαιώματα στην εξάσκηση της ιδιότητας του πολίτη.

Στην Ελλάδα η κατάρρευση συντελέστηκε με βίαιο και ραγδαίο τρόπο και στην περίπτωση ΕΡΤ αντικαθρεφτίστηκαν αντιδημοκρατικές ιδεολογικές τοποθετήσεις και μίσος ενάντια στην πολυφωνία, την κριτική και ό,τι δεν είναι γερά ελεγχόμενο από ιδιωτικά και πολιτικά συμφέροντα. Σε πολλά μέρη της Ευρώπης, όμως, η εικόνα φανερώνει με ψηφιδωτό τρόπο τι ακριβώς επιφυλάσσει το μέλλον για τις δημόσιες ραδιοτηλεοράσεις. Η αφορμή της οικονομικής κρίσης έχει χρωματίσει τις πολιτικές ευρωπαϊκών κυβερνήσεων, αλλά τα κίνητρα δεν είναι πάντα η διάσωση του δημόσιου μέσου.

Η τηλεόραση της Βαλένθια στην Ισπανία είχε την ίδια μοίρα και, μολονότι πρόκειται για έναν περιφερειακό, αλλά σημαντικό σταθμό, το κλείσιμό της δεν είναι του ίδιου μεγέθους με την ΕΡΤ. Στην Πορτογαλία, η σταδιακή διάσπαση της δημόσιας ΡΤ πραγματοποιείται, με σκοπό να παραχωρηθούν οι παραγωγές πολιτισμικού περιεχομένου και ψυχαγωγίας στον ιδιωτικό τομέα, που ελέγχει τα καλωδιακά και ψηφιακά συστήματα μετάδοσης, συμπεριλαμβανομένων σταδιακά και των οπτικοακουστικών αρχείων.

Το «όραμα» της νέας, «μοντέρνας» λιτής δημόσιας ΡΤ θα είναι ένας σκελετός ειδησεογραφικών εκπομπών –γιατί σωστή δημοσιογραφία απαιτεί χρηματοδότηση και δεν αποφέρει άμεσα κέρδη, με τον τρόπο που αποφέρει το ψυχαγωγικό πρόγραμμα. Οι αλλαγές αυτές στην τηλεόραση της Πορτογαλίας δεν είναι κάτι καινούργιο, αλλά μια μακρόχρονη προσπάθεια αποδυνάμωσης και ακόμα κατάργησής της και βασίζονται στην ιδιωτικοποίηση λειτουργιών της RTP, την οικονομική διαχείριση στα χέρια του κράτους και την κατάργηση σταθερών εργασιακών συμβολαίων. Οι συζητήσεις μου με δημοσιογράφους και ανθρώπους των τεχνών συγκλίνουν στο ότι επικρατεί ένα κλίμα φόβου οικονομικής καταστροφής για όσους τολμούν να εκφράσουν κριτική στα σχέδια αυτά. Κάποιοι από όσους μου μίλησαν βιώνουν την εκδικητικότητα του συστήματος.

Η φλαμανδική τηλεόραση VRT αναγκάστηκε να ιδιωτικοποιήσει την ψηφιοποίηση των αρχείων της και με αυτόν τον τρόπο να δώσει μέρος της κυριαρχίας της σε ιδιωτική εταιρεία. Συνδυασμένη αυτή η εξέλιξη με τη δραστική μείωση προσωπικού και την πρόσθετη επιβάρυνση να καλύψει 75% της παραγωγής με λιγότερο προσωπικό, καθώς και τη χρηματοδότησή της μέσω του κρατικού μηχανισμού δημιουργούν ιδιαίτερα σημεία πίεσης. Η ολλανδική δημόσια ραδιοτηλεόραση ΝΡΟ, υπό τη δικαιολογία της λιτότητας, βίωσε το κλείσιμο 13 σταθμών μέχρι φέτος από το 2011, έχοντας φέρει πλήγμα μείωσης του προϋπολογισμού της κατά το ένα τρίτο.

Το Ισραήλ ακολούθησε στα χνάρια της ΕΡΤ, τον Μάιο 2014, πρώτα καταργώντας τη δημόσια χρηματοδότηση μέσω του φόρου τηλεόρασης κι έπειτα ανακοινώνοντας το κλείσιμο της Ισραηλινής Ραδιοτηλεοπτικής Αρχής. Σε ανακοίνωσή του, ο πρωθυπουργός του Ισραήλ, Μπ. Νετανιάχου, δήλωσε ότι τα «σωματεία είχαν γίνει αφεντικά». Οι δηλώσεις αυτές απροκάλυπτης μεροληψίας ενάντια σε νόμιμα όργανα και ιδεολογίες ηχούν και στον λόγο του τέως πρωθυπουργού Σαμαρά, όταν αναφερόταν στους εργαζόμενους της ΕΡΤ ως «αριστερούς». Τα πολιτικά και οικονομικά κίνητρα πίσω από τις διάφορες μεθόδους αποδυνάμωσης των δημόσιων ραδιοτηλεοράσεων στην Ευρώπη και αλλού δείχνουν ένα ανησυχητικό φαινόμενο συστημικής καταστροφής δημοσίων χώρων επικοινωνίας.

Σημαντικές πτυχές της επαναλειτουργίας της ΕΡΤ πηγάζουν από τη γνώση μας των βιωμάτων άλλων φορέων. Πρώτιστα, η παραγωγή και διεύθυνση περιεχομένου πρέπει να παραμείνει στα χέρια της ΕΡΤ ως φορέας προστασίας πολιτισμικής κληρονομιάς και πολιτισμικού γίγνεσθαι. Η αυτόνομη παραγωγή πολιτισμικού προγράμματος, η επανένταξη των οπτικοακουστικών αρχείων υπό τη διεύθυνση της ΕΡΤ, η συνέχεια σταθερών εργασιακών συμβολαίων και η χρηματοδότησή της από κοινό χαμηλό φόρο με σκοπό την αυτόνομη οικονομική διαχείριση, είναι τα βασικά μαθήματα που λαμβάνουμε από τη μοίρα άλλων δημόσιων ραδιοτηλεοράσεων.

Ολα αυτά αποτελούν τα δομικά αναγκαία χαρακτηριστικά που οφείλει να έχει η ΕΡΤ.Αλλά όχι τα μόνα. Το ελληνικό κράτος οφείλει να στηρίξει το άνοιγμα που συνετέλεσαν η τηλεόραση της Θεσσαλονίκης ΕΡΤ3 και τα ραδιόφωνα σε Αθήνα και όλη την Ελλάδα. Συμβούλια πολιτών και ειδικών έχουν μια ειδική θέση στο να καταστήσουν στην πράξη την ΕΡΤ δημοκρατικά υπόλογη στην κοινωνία –και όχι στον λαϊκισμό ή τη δημαγωγία.

Με βάση αυτά τα στοιχεία, η τωρινή προσπάθεια θεσμοθέτησης μιας ανεξάρτητης,φερέγγυας και περήφανης δημόσιας ραδιοτηλεόρασης είναι ακόμα πιο σημαντική. Δεν πρόκειται απλώς πλέον για την επαναλειτουργία ενός εθνικού μέσου, αλλά για ένα παραδειγματικό μήνυμα που αφορά το μέλλον των χώρων έκφρασης και πολιτισμού που πρέπει να ανήκουν στους πολίτες.

 Κατερίνα Σαρικάκη καθηγήτρια Διακυβέρνησης των ΜΜΕ στο Ινστιτούτο Επικοινωνίας, Πανεπιστήμιο της Βιέννης