Σκάσε και κολύμπα!

Αυτή η εβδομάδα που πέρασε, παρά τις αναταράξεις και τις αγωνίες της, είχε και μία αίσθηση αποδοχής της πραγματικότητας ως έχει. Η Ελλάδα λοιπόν δεν είναι μια ανεξάρτητη χώρα που αποφασίζει για τον εαυτό της. Είναι μια χώρα που χρωστάει τα κέρατά της και που κάθε εβδομάδα ή δέκα μέρες πρέπει να δίνει τόκους δυσθεώρητους για τα δανεικά και ήδη φαγωμένα λεφτά και να εξασφαλίζει συγχρόνως και άλλα δανεικά για να βγάλει τον μήνα (ή την εβδομάδα, ή το τριήμερο). Ως εκ τούτου δεν έχει επιλογές. Δεν της επιτρέπονται μονομερείς πρωτοβουλίες, πρέπει να ζητάει και να παίρνει την συγκατάθεση των δανειστών της για κάθε νομοσχέδιο που έχει κάποιο κόστος, έστω και μικρό, και οφείλει να αποδεχτεί έναν απόλυτο έλεγχο από τους εταίρους της, την τρόικα δηλαδή της ΕΕ, της ΕΚΤ και του ΔΝΤ (όπως και αν μετονομασθεί) . Συγχρόνως, με τα πήγαινε-έλα, τις διαπραγματεύσεις και τα αποτελέσματά τους, καταλάβαμε όλοι πως με την Ευρωπαϊκή Ένωση έχουμε πιά τόσο στενούς οικονομικούς δεσμούς ώστε ούτε εμείς μπορούμε να αποχωρήσουμε από την ευρωζώνη και την ΕΕ, ούτε και η ΕΕ ή η ευρωζώνη μπορεί, ακόμα και αν το θέλει, να μας «διώξει». Η αλληλεξάρτησή μας έχει ήδη προχωρήσει τόσο ώστε αν εκδιωχθούμε ή αν φύγουμε αυτοβούλως, δεν θα κινδυνεύσει μόνο η ευρωζώνη και το ευρώ αλλά και η ίδια η Ευρωπαϊκή Ένωση. Άρα η αριστερή μας κυβέρνηση που έχει λάβει μια ισχυρή αλλά σχετική εντολή (με την προϋπόθεση της παραμονής μας εντός ευρωζώνης) δεν μπορεί να κάνει τίποτα παραπάνω από όσα ήδη έκανε. Και αυτά που έκανε είναι πολύ σημαντικά αφού «το πάλεψε» με νύχια και με δόντια και κατάφερε, κυρίως ο Τσίπρας με τον Βαρουφάκη και όσους τους στηρίζουν, να διεθνοποιήσει κυριολεκτικά το «Ελληνικό ζήτημα» με τέτοιο τρόπο ώστε όλα να γίνονται με απόλυτη διαφάνεια και να μην υπάρχουν «κρυφές συμφωνίες» ή, έστω, θολές διατυπώσεις.


Τώρα λοιπόν έχουμε όλοι οι Έλληνες δύο βασικές «πληροφορίες» που προέκυψαν μέσα από τον εξοντωτικό αγώνα που έδωσε η νέα κυβέρνηση – ελπίζοντας ότι θα καταφέρει να αλλάξει μια πραγματικότητα που είναι, πιά, απολύτως ξεκάθαρη.

Α. Η ένταξη της Ελλάδας στην ΕΕ έχει ήδη προχωρήσει τόσο πολύ από οικονομική άποψη, ώστε κάθε σκέψη για οικειοθελή αποχώρησή μας από την ευρωζώνη και την ΕΕ θα ισοδυναμούσε με απόφαση πραγματικής επανάστασης του Ελληνικού λαού απέναντι στον ίδιο του τον εαυτό στην ουσία, αφού δεκαετίες τώρα έχει αποδεχτεί τα διάφορα «πακέτα» των δισεκατομμυρίων που μας «δάνειζε» η Ευρώπη για να «εκσυγχρονιστούμε», να συντονισθούμε στον δικό της βηματισμό. Όλα αυτά τα χρήματα, λόγω της κακοδιαχείρισης ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ όχι μόνο δεν κατάφεραν να δημιουργήσουν τις απαραίτητες υποδομές, αλλά αφού φαγώθηκαν μέχρι τελευταίας δεκάρας, αναγκαστήκαμε να μπούμε και σε προγράμματα διάσωσης, δηλαδή μνημόνια. Έγινε δε ξεκάθαρο πως χωρίς ξένα λεφτά δεν μπορούμε ούτε γάζες για τα νοσοκομεία μας να αγοράσουμε –οπότε ήδη συζητάμε το «σχέδιο Μέρκελ» που προβλέπει για την Ελλάδα άλλο ένα πλουσιοπάροχο Μνημόνιο ώστε όλα να τακτοποιηθούν όσο καλύτερα γίνεται.

Β Το δεύτερο που εμπεδώσαμε από την 26η Ιανουαρίου μέχρι και σήμερα είναι πως και η ευρωζώνη και η ΕΕ δεν έχουν καμία απολύτως διάθεση να μας αποχωριστούν για ένα σωρό λόγους που και γεωπολιτικοί είναι και καθαρά οικονομικοί. Μία αυτονόμησή μας θα σήμαινε μονομερή διαγραφή όλου τους χρέους και, όσο σκληρός και αν θα ήταν ο πόλεμος ώστε να μην ορθοποδήσουμε, κανείς δεν μπορεί να αποκλείσει ότι μετά από χρόνια τεραστίων στερήσεων και χάους, θα μπορούσαμε να το καταφέρουμε. Αυτή η εξέλιξη είναι ενδεχόμενο που ούτε να το σκεφτούν δεν θέλουν οι ισχυροί παίκτες του Δυτικού κόσμου γι’ αυτό ακόμα και χθες ο Τσίπρας ήταν στον Γιούνκερ και τον Σούλτς – για να τους πιέσει να βάλουνε πλάτη να προχωρήσουν τα επείγοντα μέτρα για την ανθρωπιστική κρίση και την ανεργία, κυρίως των νέων, στην Ελλάδα. Την ίδια μέρα από την καγκελαρία «διέρρεε» η είδηση πως η Μέρκελ έχει αποκαταστήσει μία πολύ καλή επαφή με τον Έλληνα πρωθυπουργό, πως «διαφωνεί σε πολλά με τον Σόϊμπλε» και πώς είναι έτοιμη να πείσει την Bundesbank για το τρίτο «πακέτο διάσωσης» - δηλαδή για το τρίτο μνημόνιο.

Οπότε, καθώς περνούν οι μέρες και οι εβδομάδες καταλαβαίνουμε πια όλοι, ακόμα και οι πιο αργόστροφοι και αδιάφοροι, πως ο γάμος αυτός δεν μπορεί να διαλυθεί και πως και τα δύο μέρη, Ελλάς και ΕΕ, θα προσπαθήσουν με όλες τους τις δυνάμεις να «κάνουνε μαζί δουλειά» πάνω σε βάσεις ρεαλιστικές, ώστε να προχωρήσουν οι περιβόητες μεταρρυθμίσεις και να μπει το νερό στο αυλάκι για έναν αναβαθμισμένο πια ρόλο της Ελλάδας μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση –που τον κέρδισαν με τα σπαθιά τους ο Αλέξης Τσίπρας και ο Γιάνης Βαρουφάκης.

Bottom Line: Όσοι από εμάς ελπίζαμε κρυφά ή φανερά να πατήσουμε το restart και να φτιάξουμε μιαν Ελλάδα ολοκαίνουργια χωρίς καθόλου εξαρτήσεις και χρέη –μηδενίζοντας το κοντέρ – είναι καιρός να προσγειωθούμε. Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής το είχε ξεκαθαρίσει όταν υπέγραφε την ένταξη της Ελλάδας σαν 10ο μέλος της τότε ΕΟΚ.

Είπε πως θα μας ρίξει στη θάλασσα για να μάθουμε κολύμπι. Το ακούσαμε ως χαριτωμένο ευφυολόγημα. Δεν ήταν. Μας πέταξε όντως στη θάλασσα και δεν έχουμε πιά άλλη λύση από τον πρωταθλητισμό στο κολύμπι.

Η, όπως το λέμε εμείς εδώ ξέροντας τι εννοούμε – «σκάσε και κολύμπα».

Του Αρη Δαβαρακη