Κάποιοι υποστηρίζουν ότι οι Έλληνες δεν ξεσηκώνονται επειδή δεν είναι ταξικά συνειδητοποιημένοι και λόγω έλλειψης συνειδητοποίησης αλλά και παιδείας, δεν παλεύουν για τα συμφέροντά τους.
Εντάξει, καλό το παραμύθι, αλλά δεν έχει δράκο. Κι ό,τι δεν έχει δράκο, δεν παίζει για άλλοθι. Η πλειοψηφία των Ελλήνων έχει μια χαρά συνειδητοποιήσει σε ποια τάξη ανήκει και ποια τάξη τούς πηδάει μέχρι να κατεβάσουν κήλη, αλλά δε θέλουν να το παραδεχτούν.
Η Ελλάδα είναι η Μαριωρή που όλα τα είχε κι ο φερετζές της έλειπε. Αρχοντοχωριάτες που δεν έχουν ν’ αγοράσουν γάλα στα παιδιά τους, αρνούνται να πουλήσουν τα τζιπ 2.000 κυβικών που έχουν, με τη δικαιολογία ότι τους το αγοράζουν κοψοχρονιά και θέλουν να τους πιάσουν κορόιδα.
Παπαριές! Να το πουλήσουν δε θέλουν. Δε γουστάρουν να το μάθει η γειτονιά, η παρέα, οι συνάδελφοι, ότι το τζιπ πουλήθηκε λόγω ανάγκης. Ο Έλληνας είχε όνειρο ζωής το τζιπ και τώρα δεν το δίνει με τίποτα. Είναι ικανός να το αφήσει στην Ομόνοια όλη νύχτα, με τα κλειδιά στη μηχανή για να του το κλέψουν, παρά να το πουλήσει δίχως να πάρει άλλο, καλύτερο. Το να του το κλέψουν έχει ένα πρεστίζ.
Λογικά, σε λίγο καιρό, η Στατιστική Υπηρεσία θα πρέπει να ανακοινώσει τα αποτελέσματα μιας έρευνας που διενεργείται αυτή την περίοδο. Εκεί θα δούμε πόσοι Έλληνες δήλωσαν ότι το βιοτικό τους επίπεδο είναι χαμηλό και πολύ χαμηλό. Εκεί θα δούμε και πόσοι ντράπηκαν να πουν την αλήθεια στους ανθρώπους που έκαναν την έρευνα και δήλωναν ότι το βιοτικό τους επίπεδο είναι από «πολύ καλό» έως «μέτριο». Όχι, σας διαβεβαιώνω ότι τα αποτελέσματα δε θα είναι «πειραγμένα». Αυτά που θα διαβάσετε, αυτά απαντήσαμε.
Το όνειρο του λαμόγιου κυριαρχεί. Πάση θυσία, με κάθε τρόπο, ο μικροαστός θα ελπίζει ότι ΕΚΕΙΝΟΣ θα ξεφύγει από την εξαθλίωση και θα ανακηρυχθεί σε μάγκα και πονηρό που ξεγέλασε την κρίση.
Γι’ αυτό και δε θα κατεβεί στους δρόμους. Δε θα διεκδικήσει συνολική αλλαγή της κατάστασης. Αυτήν θέλει. Αυτή τον βολεύει για να ταΐζει τις ψευδαισθήσεις του ότι μια μέρα θα την σπάσει στον κουμπάρο του. Αυτή η κατάσταση τού εξασφαλίζει ιδανικές συνθήκες ανάπτυξης παρασιτικού πλουτισμού.
Αυτός είναι ο πήχης του. Τόσο χαμηλά τον είχε σε όλη την μεταπολίτευση, ακόμη χαμηλότερα τον έχει τώρα. Κάποιοι ακόμη ελπίζουν ότι τον Σεπτέμβρη οι πλατείες θα γεμίσουν και ο κόσμος θα ξεχυθεί στους δρόμους. Πέρσι, ειλικρινά στεναχωριόμουν που τους άκουγα πάλι να ελπίζουν. Φέτος δε με νοιάζει. Αν έχουν εθιστεί στην απογοήτευση, τι μπορώ να κάνω;
Κάποιοι λένε ότι ο κόσμος δεν βγαίνει στους δρόμους επειδή έχει ζέστη. Πληροφοριακά εντελώς, τη Δευτέρα η θερμοκρασία στη Μαδρίτη θα φτάσει τους 33ο C, την Τρίτη τους 35ο C και την Τετάρτη τους 37ο C. Ε, δεν το λες και ψύχρα. Κι όμως εκεί είναι στους δρόμους να δηλώσουν τη φτώχια τους.
Εδώ ντρεπόμαστε. Ονειρευόμαστε ότι δεν είμαστε φτωχοί, αλλά μελλοντικοί πλούσιοι. Μαθαίνω για κάποιους που κλειδώνονται στα σπίτια τους και δεν εμφανίζονται για να πουν μετά ότι πήγαν διακοπές. Όλα για τον κουμπάρο. Σκατά στα μούτρα των «νοικοκυραίων». Τελικά, έχουν αυτό που τους αξίζει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου