Η αλήθεια είναι πάντοτε κάπου στην μέση. Όχι ακριβώς στη μέση, ίσως λίγο πιο δω ή πιο κει. Αλλά ουδέποτε στα άκρα.
Οι Έλληνες φορολογούμενοι δεν αισθάνθηκαν ποτέ δικό τους το κράτος για να νιώθουν αντίστοιχα και την υποχρέωση να συνεισφέρουν. Ο Έλληνας φορολογούμενος είχε μία πάντοτε μία σχέση αμφισβήτησης απέναντι στην εξουσία. Όπως κι η εξουσία συμπεριφερότανε πυκνά – συχνά με τον αέρα που το έκανε και ο Σουλτάνος με τους υπηκόους της Αυτοκρατορίας του. Η σχέση αυτή δεν στάθηκε δυνατόν να βελτιωθεί κι αυτό όχι πάντοτε με ευθύνη των πολιτών. Για παράδειγμα, ποιος μπορεί σήμερα να δώσει άδικο σε όποιον κατηγορεί το πολιτικό σύστημα ότι με κάθε ευκαιρία σπαταλά τους εθνικούς πόρους; Το τελευταίο παράδειγμα με τους διορισμούς των παιδιών τους στην Βουλή είναι από τα πλέον χαρακτηριστικά. Δίχως αυτό να σημαίνει ότι είναι και η μεγαλύτερη αμαρτία τους. Πάντως, το ίδιο το σύστημα δεν κάνει το παραμικρό για να πείσει ότι το ενδιαφέρει να αποκατασταθούν οι σχέσεις εμπιστοσύνης με τους πολίτες.
Την ίδια αντιπαλότητα νιώθει ο πολίτης και απέναντι στους μηχανισμούς του κράτους. Όσοι έχουν υποστεί ελέγχους από το ΣΔΟΕ ή από την εφορία, για παράδειγμα, καταλαβαίνουν πολύ καλά τι λέμε. Όταν ο ευσυνείδητος φορολογούμενος καταλάβει ότι στο τέλος θα κληθεί έτσι κι αλλιώς να πληρώσει το... τίμημα του ελέγχου και ανεξάρτητα από το αν υπήρξε συνεπής στις υποχρεώσεις του, τότε θα μπει σε μία κατάσταση άμυνας. Στην καλύτερη των περιπτώσεων θα προσπαθήσει να έχει εξασφαλίσει εκ των προτέρων το κόστος εξόδου από τον επόμενο... έλεγχο.
Όλα αυτά είναι γνωστά και μέχρι σήμερα ουδείς έχει προσπαθήσει να αλλάξει το παραμικρό. Κι όταν καμιά φορά συλλαμβάνεται κανείς επίορκος δημόσιος λειτουργός, το μόνο που μας λένε είναι ότι επρόκειτο για μία εξαίρεση. Κι όσοι γνωρίζουν την πραγματικότητα θυμώνουν. Διότι ξέρουν ότι το δούλεμα πέφτει σύννεφο, λες κι αυτή η χώρα είναι μία αλυσίδα που χάνεται στο άπειρο και ο κάθε της κρίκος είναι και μια εξαίρεση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου