Ελλάδα, όπως Βαϊμάρη;

Στη συνέντευξη που παραχώρησε ο κ. Αντώνης Σαμαράς, στην εφημερίδα Bild, για το αν θα ήταν καλύτερα να επιστρέφαμε στη δραχμή: «Το βιοτικό επίπεδο στην Ελλάδα έχει μειωθεί, τα τελευταία τρία χρόνια, σε ποσοστό, περίπου, 35%. Η επιστροφή στη δραχμή θα το μείωνε περαιτέρω, σε ποσοστό 70%. Ποια κοινωνία, ποια Δημοκρατία θα μπορούσε να επιβιώσει; Στο τέλος, θα ήταν σαν τη Δημοκρατία της Βαϊμάρης».
Όπου στο «σύνδρομο της Βαϊμάρης» έχει αναφερθεί και ο κ. Ευ. Βενιζέλος.

Η Βαϊμάρη - πείτε την και Weimar - είναι μια πόλη στο κρατίδιο της Θουριγγίας, στη Γερμανία. Ήταν και παραμένει μια από τις μεγάλες πολιτιστικές περιοχές της Ευρώπης, με συγγραφείς και φιλοσόφους, όπως π.χ. ο Γκαίτε.
Η Δημοκρατία της (1918-1933) ήταν το πρώτο δημοκρατικό πολίτευμα στη ζωή της Γερμανίας, η πρώτη κοινοβουλευτική δημοκρατία στην ιστορία της. Δημιουργήθηκε λόγω της ήττας τής - αυτοκρατορικής, μέχρι τότε - Γερμανίας κατά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο και τερματίστηκε με την άνοδο του Χίτλερ στην εξουσία, ως καγκελάριος.

Το απόγευµα της 9ης Νοεµβρίου 1918, στο Βερολίνο, συνεδριάζει η ηγεσία των σοσιαλδηµοκρατών, υπό τους Φρίντριχ Έµπερτ και Φίλιπ Σάιντεµαν. Η Γερµανία ήταν ηττηµένη, ο πρίγκιπας Μαξ της Βάδης - ο καγκελάριος - έχει παραιτηθεί, ο Κάιζερ έχει εκθρονιστεί. Η χώρα, στο χάος. Λίγο παρακάτω, οι Σπαρτακιστές, µε επικεφαλής τη Ρόζα Λούξενµπουργκ και τον Καρλ Λίµπκνεχτ, ετοιµάζονται να κηρύξουν τη Γερµανική Σοβιετική Δηµοκρατία. Ο Σάιντεµαν, δίχως να συµβουλευτεί κανέναν, από ένα παράθυρο, απευθύνεται στους χιλιάδες συγκεντρωµένους και ανακηρύσσει την ίδρυση της ∆ηµοκρατίας, εκείνη που μας είναι γνωστή ως «∆ηµοκρατία της Βαϊµάρης». Τους πρόλαβε στη στροφή. Στην καμπή της ιστορίας...

«Η Δημοκρατία της Βαϊμάρης» ήταν ένα απαύγασμα από πολιτικές που προέρχονταν μέσω μετριοπαθών δυνάμεων, βλέπε Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα, Κόμμα του Κέντρου και Φιλελεύθεροι. Αντίστοιχα, τα πολιτικά «άκρα» έμειναν έξω από τις τρέχουσες πολιτικές εξελίξεις (Ναζί, Συντηρητικοί Εθνικιστές, Κομμουνιστές) και μάχονταν τη Δημοκρατία με απροκάλυπτη εχθρότητα. Τότε, μαζί με τα λοιπά δεινά των πολιτικών κλυδωνισμών, η Δημοκρατία αυτή κλήθηκε να διαχειριστεί και μια πρωτοφανή οικονομική κρίση που είχε ξεσπάσει. Όλα αυτά υπό έναν ταυτόχρονο, ασφυκτικό, διεθνή έλεγχο, πες η αντίστοιχη Τρόικα της εποχής. 
Προσθέστε, επίσης, ότι οι κοινωνικές και, βασικά, οι οικονομικές μεταρρυθμίσεις ήταν λιγότερο τολμηρές από εκείνες που απαιτούσαν οι περιστάσεις, ενώ η συνεννόηση μεταξύ της εργατικής και της αστικής τάξης, βασική προϋπόθεση για την οικοδόμηση ενός ισχυρού πολιτεύματος, δεν επιτεύχθηκε ποτέ.

Έτσι, επήλθε η διάλυση της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης και αυτό αποτέλεσε μια κοσμοϊστορική καταστροφή. Αναζητώντας τις αιτίες, πολλοί έκαναν λόγο και περί ασύμπτωτου της διαδικασίας εκσυγχρονισμού της Γερμανίας, στο 19ο αιώνα. Το βέβαιο είναι ότι η χρονική σύμπτωση της ήττας της Δημοκρατίας αποτέλεσε ένα από τα πιο βαριά ψυχολογικά φορτία για την Πρώτη Γερμανική Δημοκρατία - και τους πολίτες όλης της Γερμανίας. Είναι κοινώς αποδεκτό ότι η δυτική Δημοκρατία θεωρήθηκε, τότε, ως «μη γερμανικό πολίτευμα». Αυτό ήταν και ένα από τα συνθήματα με τα οποία ο Χίτλερ προώθησε τις δικές του απόψεις, που συνόψιζαν το «Κράτος του ηγέτη».

Τότε, στη Βαϊμάρη, η πολιτική κατάσταση παρέμεινε ρευστή για χρόνια, µε τις κυβερνήσεις να διαδέχονται η µία την άλλη. Όλα αυτά μέχρι το 1929, όπου η Γερµανία «κατεδαφίστηκε» από το οικονοµικό κραχ. Τότε οι άνεργοι έφθασαν τα 3.000.000, ενώ το 1932 ο αριθµός τους είχε υπερδιπλασιαστεί. Πραγματικά είναι εντυπωσιακό το πώς αυτή η «ανάπηρη» Δηµοκρατία μπόρεσε να επιβιώσει επί δεκαπέντε συναπτά χρόνια.

«Η Ιστορία δεν επαναλαμβάνεται. Δεν υπάρχει περίπτωση να ξαναδούμε τη Βαϊμάρη να ανασταίνεται στη σημερινή εποχή». Αυτό υποστηρίζει ο καθηγητής Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο του Βερολίνου, χερ Χάινριχ Βίνκλερ (Heinrich Winkler). Δεν φοβάται, κιόλας, την αύξηση του εκλογικού ποσοστού των ακροδεξιών κομμάτων. Θεωρεί ότι, αν και τα εκλογικά ποσοστά που επιτυγχάνουν οι ακροδεξιοί είναι ενισχυμένα σε κάποιες χώρες, αυτό δεν συνιστά μαζική μετακίνηση ψηφοφόρων. Ποιο κίνδυνο βλέπει ο κ. καθηγητής; Τις λαϊκίστικες δυνάμεις, όπως τις χαρακτηρίζει, που δεν αντιστέκονται στην ύφεση με το να λάβουν τα κατάλληλα μέτρα και να πράξουν τα δέοντα.

Στο παραπάνω κείμενο είναι δεδομένο ότι κάνατε τους παραλληλισμούς σας με τη χώρα μας, αναζητώντας ομοιότητες. Προσωπικά, συμφωνώ και με τον κ. Σαμαρά και με τον κ. Βενιζέλο. Θα γινόμασταν Βαϊμάρη και μόνο με το να βγαίναμε από το ευρώ, για λίγες ώρες.

Επειδή, όμως, από το ευρώ αυτήν την ώρα δεν βγαίνουμε, θα πρέπει η ελληνική κυβέρνηση να αποτρέψει όλες τις συνθήκες που θα μπορούσαν να μας οδηγήσουν σε μια προσομοίωση παρόμοιων, γερμανικών καταστάσεων. Στη σημερινή Δημοκρατία δεν μπορεί να υπάρχουν τέτοιου τύπου αδιέξοδα, τύπου Βαϊμάρης. Δεν μπορεί, δεν πρέπει να υπάρξει μια «νέα Βαϊμάρη». Κι αυτό θα συμβεί εάν παρθούν τα κατάλληλα μέτρα, για να «ανασάνουμε».
Άλλωστε, ποιος θέλει να γίνουμε Βαϊμάρη;