Διαλύστε την Ευρωζώνη

Αν και ήμουν ένας από αυτούς που τους συγκινούσε η ιδέα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, δεν είμαι πια οπαδός της. Τουλάχιστον αυτής της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Δεν με εκφράζει καθόλου η Ευρωπαϊκή Ένωση και το πρόβλημα είναι πως εκφράζει κάθε μέρα όλο και λιγότερους Ευρωπαίους.

Δεν ξέρω αν θα μπορούσε κάποτε η Ευρωπαϊκή Ένωση να γίνει Ευρωπαϊκή Ένωση των λαών αλλά σήμερα είναι η Ευρωπαϊκή Ένωση των αγορών και των εκβιασμών.

Και οι καθημερινοί εκβιασμοί δεν έχουν θέση σε μια δημοκρατία, γιατί υποθέτω πως επιθυμούμε ακόμα όλοι η Ευρωπαϊκή Ένωση να είναι δημοκρατία.

Σε όλη την Ευρώπη, ο ευρωσκεπτικισμός φουντώνει και εκφράζεται πια από ανθρώπους από διαφορετικούς πολιτικούς χώρους.

Κοιτώντας την Ευρωπαϊκή Ένωση σήμερα, βλέπω εθνικισμό, ρατσισμό, νεοναζισμό, φτωχοποίηση, μεγάλους πληθυσμούς πολιτών που εξαθλιώνονται και την δημοκρατία να υποχωρεί διαρκώς.

Κάποιοι υποστηρίζουν πως δεν μπορούμε να γυρίσουμε πίσω, πως η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν μπορεί να επιστρέψει στην εποχή των εθνικών νομισμάτων, γιατί αυτό θα ήταν πισωγύρισμα.

Ο εθνικισμός, ο νεοναζισμός, η εξαθλίωση και ο ρατσισμός δεν είναι πισωγύρισμα; Τι είναι; Πρόοδος;

Όχι, είναι πισωγύρισμα. Και μάλιστα είναι ένα πισωγύρισμα όχι στην Ευρώπη πριν το ευρώ αλλά στην Ευρώπη του μεσοπολέμου. Αυτό θέλουμε;

Οι σχέσεις ανάμεσα στους λαούς της Ευρώπης τραυματίζονται καθημερινά και το μίσος κατά του γερμανικού λαού –εξαιτίας των επιλογών και της αλαζονείας της γερμανικής κυβέρνησης για την οποία, όμως, έχουν ευθύνες και οι Γερμανοί πολίτες- αρχίζει να θεριεύει.

Στη ζωή κάνουμε και λάθη. Καλό είναι να τα παραδεχόμαστε, να μαθαίνουμε από αυτά και να συνεχίζουμε.

Το ευρώ αποδεικνύεται ένα τεράστιο λάθος. Και θα πρέπει να το παραδεχτούμε. Θα μας φανεί χρήσιμο.

Προφανώς, υπήρχαν άλλες διεργασίες που θα έπρεπε να γίνουν στην Ευρωπαϊκή Ένωση πριν την νομισματική ένωση.

Δεν έγιναν. Και το ευρώ δεν μπόρεσε να καλύψει την απουσία τους.

Πριν η ζημιά για την Ευρώπη γίνει ανεπανόρθωτη και ακυρωθεί ακόμα και η ιδέα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ας επιστρέψουν οι ευρωπαϊκές χώρες στα εθνικά τους νομίσματα.

Να γίνουν δημοψηφίσματα σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες και οι πολίτες –χωρίς εκβιασμούς- να αποφασίσουν. Δημοκρατικά.

Στη συνέχεια, οι Ευρωπαίοι ηγέτες να καθίσουν γύρω από ένα τραπέζι, να συζητήσουν ισότιμα και πολιτισμένα, και να αποδεχτούν τις επιλογές των λαών της Ευρώπης.

Αφού γίνουν αυτά, ας πιάσουμε την όμορφη ιδέα της Ευρωπαϊκής Ένωσης από την αρχή.

Του πιτσιρίκου

Λαϊκή κυριαρχία η ευρώ?

.....Στην Ελλάδα, έρευνα της Metron Analysis, που δημοσιεύτηκε από την Ελευθεροτυπία του προηγούμενου Σαββατοκύριακου, εμφανίζει το ποσοστό των πολιτών που τάσσονται εναντίον του ευρώ να έχει εκτοξευτεί στο μέχρι πρότινος αδιανόητο 45%, ενώ το 40,4%εμφανίζεται να επιθυμεί τη διάλυση της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Ενδεικτική της ταχύτατης αλλαγής των διαθέσεων είναι η πρόσφατη δήλωση ενός πολιτικού ηγέτη που προέρχεται από μια «πυρηνική» χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όπως η Γαλλία, και από έναν πολιτικό χώρο, τη γαλλική Αριστερά, που ουδέποτε είχε θέση εναντίον του ευρώ. Πρόκειται για τον Ζαν-Λικ Μελανσόν πρώην σοσιαλιστή και νυν ηγέτη του Αριστερού Μετώπου, ο οποίος κέρδισε στις τελευταίες προεδρικές εκλογές ποσοστό 11 %, λαμβάνοντας τέσσερα εκατομμύρια ψήφους.

Ιδού τι δήλωσε ο Μελανσόν, με αφορμή τον ωμό εκβιασμό της Κύπρου: «Η απόφαση του κεντρικού τραπεζίτη Μάριο Ντράγκι να διακόψει την παροχή ρευστότητας της Κύπρου μέχρι αυτή να συνθηκολογήσει ελήφθη μετά από κυρίαρχη απόφαση μέσω ψηφοφορίας του εθνικού της Κοινοβουλίου. Πρόκειται για απαράδεκτη, επιθετική πράξη. Δείχνει ότι το ευρώ δεν είναι μόνο μια δαπανηρή μερκελική πολυτέλεια, αλλά επίσης ένα επικίνδυνο μέσο δράσης ενάντια στην κυριαρχία ενός λαού. Πρόκειται ασφαλώς γιακατάχρηση εξουσίαςαλλά και για σήμα κινδύνου, το οποίο πρέπει να εισακουστεί. Η Γαλλία δεν μπορεί να συνεργήσει σε αυτή τη βία, παρά μόνο αν αποδεχτεί ότι μπορεί να ασκηθεί και εναντίον της, αναλόγως των περιστάσεων. Εάν πρέπει να επιλέξουμε ανάμεσα στη λαϊκή κυριαρχία και σε αυτή του ευρώ, πρέπει να επιλέξουμε το λαό. Η απόφαση του κεντρικού τραπεζίτη αποτελεί στροφή στην ιστορία της ΕΕ. Επιβάλλεται να επιλέξουμε: είτε αλλάζουμε το καθεστώς της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, έτσι ώστε να διασφαλιστεί η κυριαρχία των λαών, είτε εγκαταλείπουμε το ευρω-Μέρκελ».

Απόσπασμα από άρθρο του Πέτρου Παπακωνσταντίνου 

Κουμούνια!!!

Μου είπαν ψέμματα πολλά. Κι εγώ σαν χαιβάνι τα ρούφηξα μονοκοπανιά.

Δηλαδή

Ο παππούς και ο πατέρας μου έλεγαν ότι αν ποτέ τα κουμούνια αρπάξουν την εξουσία θα χάσουμε τα σπίτια μας και την περιουσία μας...

Τώρα μας τα παίρνουν κανονικά κι εμείς εκλιπαρούμε τα γερμανικά αφεντικά να μην φορολογήσουν τουλάχιστον τα αγροτεμάχια τα ξερά

Ο παππούς και ο πατέρας μου έλεγαν ότι αν ποτέ τα κουμούνια αρπάξουν την εξουσία οι μισθοί μας θα κατρακυλήσουν στα φραγκοδίφραγκα τα ελληνικά

Τώρα, επισήμως, οι μισοί χαμάληδες λαμβάνουν κάπου πεντακόσια και οι άλλοι μισοί ζήτημα είναι αν μισθοδοτούνται κάθε τρεις με έξι μήνες.

Ασε το που σου λένε «μόνο τριακόσια έχει. Θέλεις; Οχι; Ο επόμενος»

Ο παππούς και ο πατέρας μου έλεγαν ότι αν ποτέ τα κουμούμια αρπάξουν την εξουσία δεν θα έχει ούτε πολυφωνία, ούτε διαφορετικότητα, ούτε ελευθερία

Τώρα η γραμμή μόνο μία. Κούρεμα, ξύρισμα και πάλι κούρεμα και πάλι ξύρισμα. Μονόδρομος ο ευρωπαικός παράδεισος. Αλλιώτικα γκρεμός και χρεοκοπία

Ο παππούς και ο πατέρας μου έλεγαν ότι αν ποτέ τα κουμούνια αρπάξουν την εξουσία τα αφεντικά δεν θα είναι ελληνικά αλλά κόκκινα, Σοβιετικά και σταλινικά

Τώρα ο Σαμαράς είναι εντολοδόχος και κλητήρας κανονικός γιατί πραγματικός πρωθυπουργός και αρχηγός κάποιος γάλλος, κάποιος γερμανός και κάποιος υπαλληλίσκος Ολλανδός

Αυτά λέω στον εαυτό μου, Και αφού πρώτα τον κοιτάξω στον καθρέφτη στην συνέχεια ανοίγω διάπλατα την παλάμη μου, την στρέφω στην ταλαιπωρημένη και υποταγμένη φάτσα μου και φωνάζω δυνατά: Καλά να πάθεις μαλάκα!

Του Δημήτρη Δανίκα

Όσο τους έχουν στο χέρι…

Δεν απαιτείται ιδιαίτερη προσπάθεια για να δει και να περιγράψει κάποιος το ελληνικό πρόβλημα, αλλά και να το εντάξει στο ευρύτερο ευρωπαϊκό. Είναι αρκετό να διαβάσει – και κυρίως να κατανοήσει – τη σημασία των αριθμών της ανεργίας, ιδιαίτερα στην Ευρώπη.

Ας αρχίσουμε λοιπόν από τη μεγάλη ευρωπαϊκή εικόνα: Η Γερμανία και τρεις ακόμη χώρες, οι οποίες όχι μόνο συνορεύουν με αυτήν, αλλά αποτελούν μεταξύ άλλων τον σκληρό πυρήνα της ευρωπαϊκής «ολοκλήρωσης» (Αυστρία, Ολλανδία, Λουξεμβούργο), έχουν ανεργία κάτω από 6%. Έξω από τον σκληρό γερμανικό και φιλογερμανικό πυρήνα έχουμε τους εξής δείκτες ανεργίας: στη Δανία 7,4%, στη Βρετανία 7,7%, στη Γαλλία 10,6% και στην Πολωνία 10,6%. Από εκεί και πέρα… το χάος: Ιταλία 11,7%, Λιθουανία 13,3%, Ιρλανδία 14,7%, Πορτογαλία 17,6%, Ισπανία 26,2% και Ελλάδα 27%.

Τα συμπεράσματα, για όσους θέλουν να τα δουν, είναι προφανή…

Πρώτον: Η Ε.Ε. (ως ένωση, και πολύ περισσότερο ως νομισματική ένωση) δεν υπάρχει. Στη θέση της έχει ήδη προβάλει το χάσμα που τη διαιρεί σε δύο ή τρεις ταχύτητες.

Δεύτερον: Ως εκ τούτου η οικονομική κρίση έχει διαχυθεί στο πολιτικό εποικοδόμημα, καθώς οι προτεινόμενες πολιτικές (αυστηρών δημοσιονομικών προσαρμογών – λιτότητας) διευρύνουν το χάσμα εντός της Ε.Ε. και ενισχύουν τις κεντρόφυγες δυνάμεις.

Τρίτον: Οι κυβερνήσεις της ευρωπαϊκής περιφέρειας που εξακολουθούν να εκτελούν τις προτεινόμενες (γερμανικές) πολιτικές όλο και ταχύτερα χάνουν την εμπιστοσύνη των ψηφοφόρων τους.

Σ’ αυτήν την αυτονόητη τρίτη διαπίστωση αποτυπώνεται ανάγλυφα (και στην πράξη) η διάχυση της κρίσης στο πολιτικό επίπεδο. Προφανώς, ο (γερμανικός) πυρήνας της Ε.Ε. γνωρίζει ότι τα όρια ελέγχου του πολιτικού προσωπικού των χωρών της περιφέρειας εξαντλήθηκαν. Άλλωστε οι εκλογές στην Ιταλία το απέδειξαν.

Γνωρίζουν, λοιπόν, στο Βερολίνο ότι οι μέρες της κυβέρνησης μιας χώρας όπως η Ελλάδα, με ανεργία που αγγίζει το 30%, είναι μετρημένες. Ξέρουν επίσης ότι το πρόβλημα είναι πια τόσο μεγάλο, ώστε δεν λύνεται χωρίς πολύ μεγάλες θυσίες για το ευρωπαϊκό «κέντρο». Γι’ αυτό τρέχουν να αρπάξουν ό,τι προλάβουν, όσο ακόμη έχουν στο χέρι την κυβέρνηση της χώρας

Από το logoplokies

Ανάκατα ΙV

-Σε ένα χωρισμό φταίνε πάντα και οι δύο. Και αυτή και η μάνα της.

-Αν η κοπέλα σου παραπονιέται ότι δεν την πάς ποτέ κάπου ακριβά, πήγαινέ την σε ένα βενζινάδικο.

-Το μεγαλύτερο δείγμα έλλειψης αυτοπεποίθησης, είναι το καμπαναριό με αλεξικέραυνο.

-Τελικά ισχύει: Η γυναίκα και το αυτοκίνητο δε δανείζονται.

Εννοώ δεν δανείζονται το ένα στο άλλο.

-Η γιαγιά στον 4ο βλέπει ειδήσεις. Οι υπόλοιποι τις ακούμε.

-Αυτό που στον Μυστικό Δείπνο όλοι κάθισαν από τη μία μεριά του τραπεζιού για να βγει καλή η φωτογραφία. Πόσο μπροστά!

-Το χασμουρητό είναι ο τρόπος του οργανισμού να σου πει: Έχεις 15% μπαταρία!!!

-Κάναμε σεξ για πρωτη φορα και αμέσως μετά με είπε τσουλαρα!
-Κι εσύ τι εκανες?
-Του είπα να πάρει τους φίλους του και να φυγει!

Το αγοράκι στην αδελφή του :
- Το ξέρεις ότι στο σχολείο μου σε λένε πουτάνα;
- Και συ, τι τους λες;
- Ότι τουλάχιστον, έχεις δουλειά.

Αν ζούσε ο Τσε

Ο Χορστ Μάλερ αυτό το επιφανές  μέλος της «Φράξιας Κόκκινος Στρατός» – RAF θεωρούσε την εργατική τάξη της Δυτικής Γερμανίας τελείως παθητική και διεφθαρμένη και ως εκ τούτου ήταν αδύνατο να απελευθερωθεί από μόνη της. Οι εργάτες ήταν κατατρομαγμένα γουρούνια, μαζί με το σύνολο της Αριστεράς. Και μαζί με τους συντρόφους του, πίστεψαν πως με κάποιες δολοφονίες και κάποιους δυναμίτες θα την απελευθέρωναν. Αντίστοιχες αντιλήψεις και δράσεις υπήρχαν και σε άλλες χώρες της Ευρώπης. Το ενδιαφέρον με τον Μάλερ ήταν πως μόλις βγήκε από τη φυλακή άλλαξε το μπολσεβίκικο κοστούμι του και φόρεσε το ναζιστικό. Σήμερα είναι  ηγετικό στέλεχος των Νεοναζί.

Άλλαξε ο Μάλερ πολιτικές αντιλήψεις, όπως τον κατηγόρησαν, ή απλά παρέμεινε συνεπής στις απόψεις του και ήταν πάντα ναζί; Κατά την άποψή μου, μια ναζιστική ή φασιστική αντίληψη δεν είναι απαραίτητο να έχει την αντίστοιχη ιδεολογική αναφορά. Μπορεί να εκφράζεται μέσα από ένα θρησκευτικό κίνημα. Ακόμα μπορεί να εκφραστεί και από το οποιοδήποτε πολιτικό κίνημα, δεξιό, κεντρώο, αριστερό, αλλά ακόμα και αναρχικό. Σ΄ αυτή την αντίληψη υπάρχουν μερικά σταθερά χαρακτηριστικά:

 

-Οι μάζες βρίσκονται σε λήθαργο και παρακμή και από μόνες τους δεν  μπορούν να κάνουν τίποτε. Είναι πρόβατα και χρειάζονται ένα τσοπάνη (χριστιανική προσέγγιση, ποίμνιο και ποιμένας). Έχουν ανάγκη από έναν μεσσία-αρχηγό που θα τους οδηγήσει στην απελευθέρωση τους, αφού πρώτα υποταγούν τυφλά στον αρχηγό (Χίτλερ, Μουσολίνι, και από την άλλη πλευρά του καθρέπτη, Στάλιν, Μάο και όχι μόνο). Το ρόλο του Μεσσία μπορούν να παίξουν και οι λεγόμενες πρωτοποριακές ομάδες, που θεωρούν τον εαυτό τους εκπρόσωπο του λαού, άσχετα αν δεν έχουν καμιά σχέση μαζί του. Το μόνο που έχουν να κάνουν οι «κατώτεροι» είναι ή να ακολουθήσουν τυφλά τους αρχηγούς ή να θεωρηθούν εχθροί, στο σημείο που δεν υποτάσσονται στην ανώτερη αλήθεια. Άνθρωποι είναι μόνο όσοι είναι δικοί μας. Οι υπόλοιποι βαπτίζονται εχθροί. Και η βία, από εργαλείο, γίνεται αξία και δημιουργεί τον σίριαλ κίλερ, είτε με πολιτική αναφορά, είτε όχι.

 

-Υπάρχει πάντα μία αναφορά που δεν μπαίνει ποτέ σε αμφισβήτηση. Και αυτή μπορεί να είναι θρησκευτική-μεταφυσική, μπορεί να είναι εθνική ιδέα, μπορεί να είναι φυλετική και ακόμα μπορεί να είναι επαναστατική-φαντασιακή. Ένα είδος θεατρικού έργου, που για να παιχτεί, απαιτεί ανθρώπινες ζωές.

 

Αν ζούσε σήμερα ο Τσε δεν θα έκανε κανένα αντάρτικο. Θα είχε καταλάβει πως τα ένοπλα κινήματα είναι αδιέξοδα. Δηλαδή, αυτό που κατάλαβαν όλα τα ένοπλα κινήματα στη Λατινική Αμερική, που δεν είχαν καμιά σχέση με τις καρικατούρες των ένοπλων κινημάτων στην Ευρώπη. Οι Σαντινίστας, που πήραν την εξουσία με τα όπλα το 1979, κατάλαβαν στη συνέχεια πως δεν μπορούσαν να την κρατήσουν με τα όπλα. Και το 1990 κάνουν εκλογές  τι οποίες και  χάνουν  και αποχωρούν από την εξουσία. Ο υποδιοικητής Μάρκος των Ζαπατίστας στο Μεξικό ποτέ δε δήλωσε πως πρέπει να πάρουν την εξουσία με τα όπλα, αλλά  πως πρέπει να παλέψουν  σε ένα πολιτικό πλαίσιο που θα δημιουργούσε μια αυθεντική δημοκρατία στο Μεξικό που θα χωρούσε και τα δικαιώματα των ιθαγενών λαών του.

 Το μόνο ένοπλο κίνημα που έχει απομείνει στη Λατινική Αμερική είναι το παραδοσιακό αντάρτικο του FARC που δεν έχει πραγματικό πρόγραμμα εξουσίας. Αυτοσυντηρείται συχνά με συμμαχίες με τις μαφίες των ναρκωτικών, δημιουργώντας έτσι ένα ανταρτοληστρικό κίνημα που δεν έχει σχέση με τη πολιτική αλλά με την επιβίωση.

 

Να θυμίσουμε λίγο την εποχή που γεννήθηκαν οι «ένοπλες επαναστατικές ομάδες» στην Ευρώπη: Αντάρτικα στον τρίτο κόσμο. Πολιτιστική επανάσταση στην Κίνα. Βιετνάμ και Καμπότζη που προχωρούσαν νικηφόρα με τη δύναμη των όπλων. Κι ανοίγει μια μεγάλη συζήτηση: Ξαναπαίρνουμε τα όπλα στον αναπτυγμένο κόσμο και γινόμαστε η ένοπλη πρωτοπορία ή εντασσόμαστε  στο μαζικό κίνημα και δίνουμε όλη μας την ενέργεια σε αυτή τη δύναμη; Κάποιοι επέλεξαν την ένοπλη βία σαν υποδειγματική πράξη. Και έτσι είχαμε  τη Φράξια Κόκκινος Στρατός στη Δυτική Γερμανία, την Άμεση Δράση στη Γαλλία, τις Ερυθρές Ταξιαρχίες στην Ιταλία και στην Ελλάδα την 17 Νοέμβρη. Εκτός από την Ιταλία, όπου οι Ερυθρές Ταξιαρχίες και η Αυτονομία του Νέγκρι είχαν χιλιάδες μέλη και υποστηρικτές, όλες οι υπόλοιπες ομάδες της ένοπλης υποδειγματικής δράσης ήταν ολιγάριθμες.

 

Η τακτική που επιλέχτηκε ήταν οι δολοφονίες και η νιτρογλυκερίνη που αναβίωσαν τις χειρότερες στιγμές του αναρχικού κινήματος στο τέλος του 19ου αιώνα και στις αρχές του 20ου. Ο αναρχισμός, από κίνημα ισότητας και δικαιοσύνης, ταυτίζεται με δολοφονικές ενέργειες, από τους πολέμιους του, και μέχρι σήμερα δεν έχει μπορέσει να ξεφύγει από αυτή τη ρετσινιά. Σε αυτό δεν είναι άμοιροι ευθυνών και οι ίδιοι οι αναρχικοί. Δομικά αυτά τα κινήματα δεν ήταν διαφορετικά από τα ένοπλα ακροδεξιά κινήματα των ΗΠΑ και ιδιαίτερα με την Κουν Κουξ Κλαν που χρησιμοποίησε τις ίδιες μεθόδους. Αυτό που άλλαζε ήταν ο στόχος. Στη περίπτωση της Ακροδεξιάς των ΗΠΑ στόχος ήταν οι μαύροι. Στη περίπτωση των ένοπλων επαναστατικών ομάδων ήταν στελέχη του κατεστημένου, άσχετα αν ήταν ένοχοι ή αθώοι. Και εδώ επικράτησε η φασιστική αντίληψη της συλλογικής ευθύνης. Ξεπέρασαν  έτσι και τους ίδιους τους νόμους του κάθε ολοκληρωτικού κράτους. Εκεί κάποια δίκη ή κάποιο στρατοδικείο στηνόταν, έστω και για τα μάτια. Σ΄ αυτές τις ομάδες δεν χρειαζόταν τίποτα. Αποφάσιζαν  ποιος ήταν ο εχθρός και τον εκτελούσαν, ξεπερνώντας και την ίδια τη μαφία στην οποία ποτέ δεν ίσχυσε η συλλογική ευθύνη. Το θύμα πάντοτε ήταν συγκεκριμένο. Στους «δικούς μας επαναστάτες» ισχύει η συλλογική ευθύνη. Και κατά τα πρότυπα των Ναζί  δημιουργούν «Καλάβρυτα» στο μέτρο του δυνατού. Και εφαρμόζουν την αρχή του «συλλογικού υποσυνείδητου» που σημαίνει πως όλοι είναι ένοχοι.

 

Η υπόθεση της επανάστασης είναι να γυρίσει η δύναμη εκεί που ανήκει. Κι αυτό αποτελεί  το μεγάλο διακύβευμα, όταν οι πολλοί πιστεύουν ότι δεν μπορούν να κάνουν τίποτα. Και ιδού λοιπόν πεδίο δόξης λαμπρό για τους επαναστάτες. Αγώνας για να γυρίσει η δύναμη εκεί που ανήκει. Γι αυτό χρειάζονται πολλές παρεμβάσεις, σε πολλά επίπεδα, τόσο στο ατομικό, όσο και  στο κοινωνικό. Για μένα, αυτός που θέλει ένα κουβά νερό για να πλύνει τα δόντια του, δεν μπορεί να είναι επαναστάτης, ακόμα και αν διδάσκει οικολογία σε πανεπιστήμιο. Χωρίς προσωπική ηθική, είμαστε όλοι εν δυνάμει εξουσιαστές και γραφειοκράτες, όσο κι αν διακηρύσσουμε το αντίθετο.

 

Τελικά για ποιόν παράδεισο αγωνιζόμαστε; Για ποια ουτοπία; Για τίποτα από όλα αυτά. Κανείς δεν ήρθε  από τον παράδεισο για να μας πει πως είναι. Και οι ουτοπίες που πήγαν να χτιστούν γίναν δυστοπίες. Δεν μπορούμε να φανταστούμε καμία μελλοντική κοινωνία, αν δεν αρχίζουμε να τη χτίζουμε από τώρα μέσα σ΄ αυτή τη κοινωνία. Μπορούμε να δούμε μερικά χαρακτηριστικά : ισότητα, δικαιοσύνη, η παραγωγή του πλούτου να πηγαίνει στη κοινωνία κι όχι στους κερδοσκόπους. Μαζί  με πολλά άλλα  χαρακτηριστικά, που έχουν διατυπωθεί ανά τους αιώνες από τους μεγάλους στοχαστές που είχαν στόχο τον άνθρωπο και την ευτυχία του.

 

Προς το παρόν παλεύουμε για ανθρώπινα δικαιώματα στη κόλαση. Κι αυτό δεν είναι εύκολη δουλειά.

 

Του Περικλής Κοροβέση 

(είναι συγγραφέας, δημοσιογράφος και πολιτικός της αριστεράς. Γεννήθηκε το 1941 στο Αργοστόλι. Οι παραπάνω σκέψεις αποτελούν τμήμα της εισαγωγής του βιβλίου «Η πολιτική βία είναι πάντοτε φασιστική» που κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις διάπυρον.)

Οιωνοσκοπία κατά την επανάσταση του ΄21

Οιωνοσκοπία πριν από τις μάχες 

Ήταν μια συνηθισμένη πρακτική στα στρατόπεδα των παληκαριών του 1821 και η καπεταναίοι την χρησιμοποιούσαν κατά κόρον για να ενισχύσουν το θάρρος τους. Περιγραφή της οιωνοσκοπίας δίνει στα απομνημονεύματά του ο υπασπιστής του Θεοδ. Κολοκοτρώνη, Φώτιος (Φωτάκος) Χρυσανθακόπουλος. 

«Ἐπειδὴ γίνεται λόγος περὶ τῆς προλήψεως τῶν Ἑλλήνων, καλὸν εἶναι ἐν ταῦθα νὰ κάμωμεν λόγον περὶ τῆς μαντείας, ἡ ὁποία ἐγίνετο διὰ τῆς πλάτης ὡς ἑξῆς: κατὰ τὴν ἐπανάστασιν καὶ πρὸ αὐτῆς οἱ Ἕλληνες ἐμάντευαν καὶ ἐμαντεύον το διὰ τῆς πλάτης τοῦ ψητοῦ ἀρνιοῦ καὶ ὄχι ἄλλου τινὸς ζῴου. Ἕνας μὲ τὸν ἄλλον ἐπαρατήρουν μετὰ προσοχῆς τὴν δεξιὰν πλάτην τοῦ ἀρνιοῦ… Ἡ δὲ μαντεία ἐγίνετο κατὰ τὸν ἑξῆς τρόπον: Ἔβλεπαν ἐπάνω εἰς τὴν πλάτην αὐτὴν κατὰ τὸ μέρος ὅπου ἔχει ἕνα κόκκαλον κατ’ εὐθεῖαν γραμμὴν ὀρθόν, καὶ ἂν πλησίον αὐτοῦ καὶ εἰς τὸ κέντρον ἐφαίνετο μαυρίλα στρογγύλη, ἔλεγαν ὅτι θὰ λάβουν λάφυρα. Ἂν δὲ αὐτὴ ἡ μαυρίλα ἤρχετο ἀπὸ κάτω πρὸς τὰ ἄνω, τότε ἔλεγαν ὅτι ἔρχονται οἱ ἐχθροί, καὶ θὰ ἔχωμεν πόλεμον, καὶ τοῦτο πολλάκις ἀλήθευεν, καὶ δὲν ἔμεναν νὰ πολεμήσουν, διότι ὁ οἰωνὸς ἦτο κακός, καὶ τοιουτοτρόπως διὰ τῆς τοιαύτης προλήψεως ἐσκέπαζαν τὴν ἀδυναμίαν των. Ἄλλοτε πάλιν οἱ καπεταναῖοι ἀπὸ τὴν ἄλλην ἡμέραν διέδιδαν, ὅτι αὔριον θὰ ἔχωμεν πόλεμον, θὰ νικήσωμεν καὶ θὰ λάβωμεν καὶ πολλὰ λάφυρα, διότι ἡ πλάτη τὸ ἔδειξεν. Ἐὰν δὲ τυχὸν οἱ Τοῦρκοι ἤρχοντο, καὶ συνέπιπτε νὰ νικήσωμεν αὐτούς, ἡ πρόληψις τότε ἐστερεοῦτο. Ἐνόσῳ λοιπὸν ἐκράτει ὁ πόλεμος κατὰ τῶν Τούρκων, κάθε ἡμέραν τοιαῦτα εἴχαμεν… Οἱ στρατηγοὶ ὅμως, οἱ καπεταναῖ οι καὶ οἱ λοιποὶ νοήμονες τῶν Ἑλλήνων ἐγνώριζαν τὸ ψεῦδος καὶ τὸ ἐμεταχειρίζοντο εἰς τοὺς ἁπλοῦς κατὰ τὰς περιστάσεις, διὰ νὰ μὴ δειλιοῦν καὶ ὑποχωροῦν εἰς τὰς μάχας…»

Από το lykawn 

Σώπα μην μιλάς, του Αζιζ Νεσίν

Διαλύουν τη Συρία και κατόπιν την Τουρκία;

Κουβεϊτιανός αξιωματούχος φέρεται να έχει αποκαλύψει ότι στο περιθώριο της πρόσφατης συνόδου των «φίλων της Συρίας» που πραγματοποιήθηκε στη Ντόχα του Κατάρ, υπογράφτηκε μια συμφωνία που αλλάζει τα δεδομένα…

Η συμφωνία φαίνεται πως υπογράφτηκε ανάμεσα στους υπουργούς Εξωτερικών του Κατάρ, της Τουρκίας, των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων, του Αμερικανού πρεσβευτή στη Συρία (Χένρι Φορντ), του μέλους της συριακής αντιπολίτευσης, Ριάντ Σαΐφ, αλλά και αντιπροσώπου του συμβουλίου της Μουσουλμανικής Αδελφότητας με έδρα την Κωνσταντινούπολη. Αφορά στην κατάτμηση της Συρίας σε μικρότερα κρατίδια τα οποία θα έχουν μετριοπαθείς ισλαμικές κυβερνήσεις… Το στράτευμα της Συρίας θα μειωθεί στα 50.000 άτομα, ενώ η Τουρκία με τον τρόπο αυτό θα ξεκαθαρίσει μια για πάντα το ζήτημα της επαρχίας Χατάι (Αλεξανδρέττα) που έχουν προσαρτήσει και η Συρία το αμφισβητεί…

Κάπου εδώ έρχονται απόψεις που έχουν εκφραστεί και υποστηρίζουν ότι η όλη κατάσταση στη Συρία ερμηνεύεται ως ένα μεγάλο παίγνιο των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ, το οποίο προβλέπει αρχικά τη χρήση της Τουρκίας ως «οχήματος» για τη διάλυση της Συρίας, η οποία Τουρκία όμως θα… πάρει σειρά στη συνέχεια για διάλυση, για να δημιουργηθεί ένας «κουρδικός διάδρομος» υπό τον έλεγχο των προαναφερθέντων δυνάμεων που θα οδηγεί στην Κεντρική Ασία και το Πακιστάν, που θα περνάει από το «μαλακό υπογάστριο» της Ρωσίας στις πρώην σοβιετικές δημοκρατίες και θα φθάνει στην επαρχία Μπαλουχιστάν του Πακιστάν…

Εάν επιχειρήσει κανείς να αξιολογήσει τα ανωτέρω, δεν μπορεί παρά να πει ότι έχουν ειπωθεί ξανά στο παρελθόν και η όλη λογική παραπέμπει – ανάγεται στο μεγάλο γεωστρατηγικό παίγνιο των ΗΠΑ απέναντι στη Ρωσία και την Κίνα. Επειδή όμως όπως είναι γνωστό στην εκπόνηση στρατιωτικών επιχειρησιακών σχεδίων ποτέ όσα σχεδιάζονται δεν βγαίνουν στο πεδίο της μάχης, χωρίς όμως αυτό το δεδομένο να οδηγεί στο συμπέρασμα ότι ο επιχειρησιακός σχεδιασμός είναι άχρηστος, καλό θα είναι να κρατάμε «μικρό καλάθι».

Τουλάχιστον να μην πείσουμε τους εαυτούς μας ότι αυτό θα γίνει και ότι μάθαμε την απόλυτη αλήθεια… Ακόμη και αν δεχθούμε ότι αυτός είναι ο σχεδιασμός (πιθανότατα είναι ένα από τα «σχέδια επί χάρτου» που εκπονούν κατά δεκάδες διάφορα think tank στις ΗΠΑ και αλλού), δεν έχουν αξιολογηθεί οι δυνατότητες αντίδρασης της Μόσχας και του Πεκίνου, είτε ξεχωριστά είτε σε συνεννόηση, αφού η απειλή θα είναι κοινή… Ούτε οι Τούρκοι είναι κορόιδα… Κάθε πλευρά αγωνίζεται να διαμορφώσει τις εξελίξεις ανάλογα με όσα θεωρεί εθνικά της συμφέροντα.

Όσον αφορά τα σχέδια δημιουργίας – ίδρυσης κουρδικού κράτους, φαίνεται ότι προς το παρόν έχουν μπει στο ράφι, οι Κούρδοι έχουν ήδη εκφράσει τις πρώτες αντιρρήσεις τους, ακόμα και έμπρακτα (ανοίγοντας στρατηγικό διάλογο με τους Ρώσους και παραχωρώντας αξιόλογα ενεργειακά συμβόλαια). Αυτό δεν σημαίνει ότι κουρδικό κράτος δεν θα ιδρυθεί. Σημαίνει όμως ότι η διαδικασία είναι δυναμική και κάθε εμπλεκόμενη έμμεσα ή άμεσα πλευρά, μπορεί να αλλάξει και να τροποποιήσει τις θέσεις της αναλόγως των εξελίξεων, κάτι που πιθανώς θα οδηγήσει στην ανάγκη αναθεώρησης του σχεδιασμού, είτε μόνο στο τακτικό είτε και στο στρατηγικό επίπεδο.

Όσο εξελίσσεται αυτό το παιχνίδι, Ρωσία και Κίνα εξακολουθούν να ενισχύονται στρατιωτικά κ.λπ. Η συνέχεια θα έχει σίγουρα ενδιαφέρον και θα εμπλέξει και τα ελληνικά εθνικά συμφέροντα.

Από το defence point

Η μάχη του χρέους

“Οι μεγάλες αυτοκρατορίες σπάνια καταστρέφονται από εξωτερικές επιθέσεις – συνήθως καταρρέουν «υπό το βάρος» των εσωτερικών αντιθέσεων και διαφωνιών, οι οποίες σήμερα απειλούν την Ευρωζώνη.

Η διαχείριση της υπερχρέωσης ήταν ανέκαθεν μία από τις μεγαλύτερες προκλήσεις της Πολιτικής. Στην αρχαιότητα, η συνήθως σφοδρή αντιπαράθεση μεταξύ δανειστών και οφειλετών, κατέληγε σε βίαιες συγκρούσεις και σε πολέμους – επειδή η εναλλακτική δυνατότητα, για την απαλλαγή από τα χρέη, ήταν η Δουλεία.

Στη σημερινή Ευρώπη, αλλά και στον υπόλοιπο πλανήτη, η επίλυση ανάλογων προβλημάτων επιχειρείται μεν πιο «πολιτισμένα», με οικονομικούς όρους δηλαδή, αλλά το αποτέλεσμα είναι το ίδιο: η προσπάθεια υποδούλωσης ή/και λεηλασίας των οφειλετών από τους δανειστές” (D.Gros).

Άρθρο

Σύμφωνα με τη γερμανική εφημερίδα FAZ, το πρόβλημα της Κύπρου (η οποία «ενοχοποιεί» την Ελλάδα για τη χρεοκοπία της, όταν υπεύθυνος είναι αφενός μεν ο υπερδιογκωμένος χρηματοπιστωτικός της τομέας, ίσος με το 800% του ΑΕΠ της, σε συνδυασμό με την φούσκα στην αγορά ακινήτων, καθώς επίσης το οικονομικό της μοντέλο), είναι πολύ πιθανόν να εξελιχθεί σε μία ακόμη βόμβα στα θεμέλια της ένωσης.

Η αιτία είναι το ότι η ΕΚΤ έχει αποκρύψει από τη δημοσιότητα μία έκθεση, η οποία αποκαλύπτει το πώς είναι κατανεμημένα τα περιουσιακά στοιχεία στις χώρες της Ευρωζώνης. Η αναφορά αυτή θεωρείται «πολιτικά εκρηκτική», αφού οδηγεί σε συμπεράσματα, τα οποία θα εκπλήξουν τους Ευρωπαίους πολίτες.

Σε γενικές γραμμές αποδεικνύεται ότι, ο μέσος Γερμανός είναι πολύ πιο φτωχός από το μέσο Ιταλό ή Γάλλο – ενώ σε καμία περίπτωση τόσο πλούσιος, όσο ο μέσος Κύπριος.

Ειδικότερα, οι Γερμανοί έχουν μεν υψηλότερο εισόδημα, αλλά πολύ μικρότερη περιουσία – γεγονός που οφείλεται κυρίως στο ότι, δεν έχουν στην ιδιοκτησία τους ακίνητα, όπως οι πολίτες των περισσοτέρων υπολοίπων χωρών. Ουσιαστικά δηλαδή έχουν μεν εργασία, η οποία τους επιτρέπει την επιβίωση, αλλά δεν τους περισσεύουν χρήματα για την αγορά κατοικίας ή για άλλες επενδύσεις – γεγονός που αποδεικνύεται από το εξαιρετικά χαμηλό ποσοστό ιδιοκατοίκησης στη χώρα.

Στα πλαίσια αυτά και εφόσον «διαρρεύσει» η έκθεση της ΕΚΤ στη δημοσιότητα, είναι προφανές πως ο μέσος «φτωχός» Γερμανός θα αναρωτηθεί, γιατί θα πρέπει να βοηθήσει αυτός το μέσο, «πλούσιο» συγκριτικά, Κύπριο – δανείζοντας ή χαρίζοντας του χρήματα (διαγραφή χρέους), για να ανταπεξέλθει με το δημόσιο χρέος, καθώς επίσης με το χρέος των τραπεζών.

Με δεδομένη δε τη λήξη κυπριακών ομολόγων το Μάιο, τα οποία δεν φαίνεται να μπορεί να εξοφλήσει η Κύπρος, καθώς επίσης σε συνδυασμό με τα μάλλον εκρηκτικά πολιτικοοικονομικά προβλήματα της Ιταλίας, της Ισπανίας κλπ., η κατάσταση στην Ευρώπη μάλλον θα οξυνθεί – με απρόβλεπτα αποτελέσματα.

Πόσο μάλλον όταν η ανέκαθεν  ενεργειακά φτωχή Γερμανία σχεδιάζει να «υπεξαιρέσει» τον υπόγειο πλούτο της Ελλάδας και της Κύπρου – γεγονός που μας προβληματίζει σε σχέση με το σκοπό της έκθεσης, την οποία αποκρύπτει (δήθεν;) η ΕΚΤ.

Σε κάθε περίπτωση, φαίνεται να έχει ξεκινήσει η «μάχη του χρέους» στην Ευρώπη. Η «πυρκαγιά» δε μάλλον θα κλιμακωθεί, αφού ήδη επεκτείνεται και στον ιδιωτικό τομέα των δανειοληπτριών χωρών της Ευρωζώνης – οι πολίτες των οποίων αδυνατούν να εξοφλήσουν τα χρέη τους, αφού οι χώρες τους έχουν καταδικαστεί σε υφεσιακές πολιτικές λιτότητας, οι οποίες παράγουν φτώχεια, ανεργία κλπ.

Σε τελική ανάλυση λοιπόν, οι πολίτες της μίας χώρας της Ευρώπης, της Γερμανίας για παράδειγμα, θα θέλουν τα χρήματα τους από κάποια άλλη, η οποία τους τα οφείλει, της Πορτογαλίας υποθετικά (διακρατικά δάνεια, πιστώσεις ξένων τραπεζών σε ιθαγενείς ιδιώτες κλπ.), αλλά δεν θα τα παίρνουν – είτε επειδή η χώρα χρεοκοπεί, είτε επειδή οι επιχειρήσεις της κλείνουν, είτε επειδή οι ιδιώτες δεν μπορούν να πληρώσουν τα δάνεια που πήραν από τις ξένες τράπεζες.

Επομένως, οι κυβερνήσεις των χωρών-δανειστών θα αυξάνουν επίσης υπερβολικά τους φόρους, επιβαρύνοντας τους δικούς τους πολίτες με τα χρέη των άλλων χωρών. Το αποτέλεσμα θα είναι να τεθεί σε λειτουργία ένας εξαιρετικά καταστροφικός σπειροειδής κύκλος βίαιων εθνικών αντιπαραθέσεων, ο οποίος πολύ εύκολα θα μπορούσε να οδηγήσει σε αιματηρές εσωτερικές εξεγέρσεις των επί μέρους λαών, καθώς επίσης σε μεταξύ τους πολεμικές συρράξεις.

Ας μην ξεχνάμε ότι, η βασική αιτία των πολέμων, εμφυλίων και μη, καθώς επίσης των αιματηρών επαναστάσεων, ήταν ανέκαθεν η αδυναμία των κυβερνήσεων να χρηματοδοτήσουν τις βασικές ανάγκες των πληθυσμών τους.

Όταν παύουν δηλαδή να υπάρχουν χρήματα για την Υγεία, για την Παιδεία, για τις κοινωνικές παροχές, για την ενέργεια (θέρμανση, κίνηση, ηλεκτρισμός) και για τα δημόσια έργα, τότε καταστρέφονται «δημιουργικά» όλα όσα έχουν απομείνει σε ένα κράτος (ή σε μία ήπειρο) με τη διεξαγωγή πολέμων – οπότε, αφού τελειώσει ο πόλεμος, επικρατεί η νηφαλιότητα, γίνεται αποδεκτό το χαμηλότερο βιοτικό επίπεδο και όλα ξεκινούν από την αρχή.

Όσον αφορά δε τον τρόπο, με τον οποίο μπορεί να επιβληθεί η τάξη και η υποταγή στις ασθενέστερες χώρες από τις ισχυρότερες, οι καταστάσεις στη Λιβύη, στο Ιράκ, στην Τουρκία, στην Κύπρο κλπ. είναι αρκετά «εύγλωττες» – ενώ, όπως έχει πει χαρακτηριστικά ο Καναδός οικονομολόγος κατά τη διάρκεια του βομβαρδισμού της τότε Γιουγκοσλαβίας, “Όταν σε μία χώρα εμποδίζεται η εισβολή του ΔΝΤ, τότε ακολουθεί η επίθεση του ΝΑΤΟ”.

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Όπως φαίνεται, οι πλούσιοι στον πλανήτη γίνονται αφενός μεν πλουσιότεροι και ισχυρότεροι, αφετέρου πολύ λιγότεροι. Ταυτόχρονα, οι φτωχοί περισσεύουν, μεταξύ άλλων λόγω της καταστροφής της μεσαίας τάξης στις χώρες που δραστηριοποιούνται οι σύνδικοι του διαβόλου - ενώ γίνονται ακόμη φτωχότεροι. Αργά ή γρήγορα λοιπόν έχουμε την άποψη ότι θα ξεσπάσει η μάχη των μαχών – αφού προηγηθούν όλες όσες έχουμε ήδη αναφέρει, ή κάποιες από αυτές.

Εάν μέχρι τότε η παγκόσμια ελίτ (το Καρτέλ δηλαδή, καθώς επίσης το χρηματοπιστωτικό κτήνος) έχει καταφέρει να κατασκευάσει όπλα, ικανά να αποτρέψουν την εξέγερση των πεινασμένων, χωρίς να αυτοκαταστραφεί η ίδια ή/και να οχυρώσει τις περιοχές διαμονής της με τρόπο που να εξασφαλίζει την επιβίωση της, σε συνδυασμό με την υποταγή των υπηκόων της, είναι κάτι που πολύ δύσκολα μπορεί κανείς να το προβλέψει.

Η πιθανότητα δε να προηγηθεί η Ελλάδα και σε αυτήν τη μάχη, πριν ακόμη συμβούν όλες όσες αναφέραμε στο κείμενο μας, δεν είναι εντελώς αμελητέα – αν και θα ήταν άδικο για τη χώρα μας, αφού οδηγείται χωρίς «αναπόφευκτη» αιτία, στη χρεοκοπία, μέσα από απίστευτα λανθασμένες πολιτικές, καθώς επίσης από τον εχθρό της Ευρώπης (εάν όχι ολόκληρου του πλανήτη).

Ολοκληρώνοντας, «οι Θεοί διψούν», όπως έγραψε ο A.France, υπενθυμίζοντας ότι μία από τις πλέον αιματηρές λαϊκές εξεγέρσεις στη σύγχρονη Ιστορία, η Γαλλική Επανάσταση, ξεκίνησε ένα χρόνο μετά την επίσημη χρεοκοπία της χώρας – από τους Πολίτες της.

Από το inprecor

¨Η Ιταλία είναι ήδη εκτός Ευρώ¨

Μεγάλη κουβέντα είπε ο Μπέπε Γκρίλο: « Η Ιταλία είναι ντε φάκτο ήδη εκτόςευρώ!», δήλωσε σε συνέντευξη του στη μεγαλύτερη ημερησία οικονομική εφημερίδα της Γερμανίας, την Χάντελσμπλατ. Τα βορειοευρωπαϊκά κράτη θα κρατήσουν τηνΙταλία μέσα στην ευρωζώνη μόνο «έως ότου πάρουν πίσω τις επενδύσεις των τραπεζών τους σε ιταλικά ομόλογα και έπειτα θα μας αφήσουν να πέσουμε κάτω σαν καυτή πατάτα» εξήγησε. Έβαλε κι άλλα καίρια ερωτήματα: «Τι απέγινε ηΕυρώπη; Γιατί μόνο η Γερμανία πλούτισε (από το ευρώ);».

Εκεί όμως που σίγουρα πάγωσε το αίμα των Γερμανών ήταν όταν άκουσαν τον Γκρίλο να λέει για τι κίνημα του που πήρε 25% στις πρόσφατες βουλευτικές εκλογές: « Εμείς είμαστε η γαλλική επανάσταση χωρίς την Γκιλοτίνα!». Όσο και αν το στοιχείο της υπερβολής είναι πολλαπλά εξόφθαλμο σε αυτόν τον ισχυρισμό και μόνο το γεγονός ότι ο ηγέτης του μεγαλύτερου ιταλικού πολιτικού κόμματοςξεστομίζει τη λέξη επανάσταση, τους κάνει να συνειδητοποιούν το βάθος των ραγδαίων αλλαγών που συντελούνται στις συνειδήσεις των λαών της Ευρώπης. Πόσο μάλλον που η «επανάσταση» στην οποία αναφέρεται ο Μπέπε Γκρίλο έχει σαφή αντιγερμανική κατεύθυνση. Άλλωστε και να μην το είχαν καταλάβει αυτό οι Γερμανοί, τους το έδωσε με ωμό τρόπο να το καταλάβουν ο πιο διάσημοςΛουξεμβουργιανός της ιστορίας του Μεγάλου Δουκάτου, ο επί 18(!) συνεχή χρόνια πρωθυπουργός του Λουξεμβούργου και μέχρι πρότινος επικεφαλής της Ευρωζώνης, Ζαν Κλόντ Γιούνκερ, σε συνέντευξή του που δημοσιεύεται αυτή την εβδομάδα στο γερμανικό περιοδικό Σπίγκελ. «Ο ιταλικός προεκλογικός αγώνας ήταν εχθρικός προς τη Γερμανία σε βαθμό παρεκτροπής και ως εκ τούτου αντιευρωπαϊκός» υπογράμμισε και ανέλυσε τι παρατηρεί στη σημερινή Ευρώπη: « Ο τρόπος με τον οποίο μερικοί Γερμανοί πολιτικοί επιτέθηκαν εναντίον της Ελλάδας όταν η χώρα γλίστρησε στην κρίση, άφησε πίσω του εκεί βαθιά τραύματα. Το ίδιο με τρόμαξαν τα πανό των διαδηλωτών στην Αθήνα με την Γερμανίδα καγκελάριονα φορά στολή των ναζί».

Ο Γιούνκερ δεν διστάζει να βγάλει το συμπέρασμα από τα γεγονότα αυτά: « Ξαφνικά ήρθαν στηνεπιφάνεια εχθρότητες που σκεπτόταν κανείς ότι έχουν παραμεριστεί οριστικά». Ενίσταται ο γερμανός δημοσιογράφος που του παίρνει τη συνέντευξη: « Υπερβάλλετε. Σήμερα κανένας δεν θέτει σοβαρά υπό αμφισβήτηση την ειρήνη και τη φιλία στην Ευρώπη», λέει. Ο πρώην επικεφαλής της ευρωζώνης δεν ταράζεται: «Αυτό είναι πιθανόν αληθές. Όποιος όμως πιστεύει ότι το αιώνιο ζήτημα του πολέμου και της ειρήνης δεν θα ξανατεθεί ποτέ πια στην Ευρώπη, μπορεί να κάνει τεράστιο λάθος. Οι δαίμονες δεν έχουν φύγει, μόνο κοιμούνται, όπως έδειξαν οι πόλεμοι στη Βοσνία και στο Κόσσοβο. Με εκπλήσσει η διαπίστωση πόσο πολύ η κατάσταση στην Ευρώπη το έτος 2013 μοιάζει με την κατάσταση πριν από 100 χρόνια» υπογραμμίζει. «Το 1913 ήταν η χρονιά πριν από το ξέσπασμα του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου. Πιστεύετε στα σοβαρά ότι επίκεινται ένοπλες συγκρούσεις στην Ευρώπη;» ενίσταται ο Γερμανός δημοσιογράφος. «Όχι, αλλά βλέπω εντυπωσιακούς παραλληλισμούς σε ό,τι αφορά την ανεμελιά. Το έτος 1913, πολλοί νόμιζαν ότι δεν θα υπάρξουν ποτέ πια πόλεμοι. Οι μεγάλες δυνάμεις της ηπείρου συνδέονταν τόσο στενά οικονομικά ώστε ήταν διαδεδομένη ευρέως η άποψη ότι δεν μπορούσανπλέον να αντέξουν στρατιωτικές αντιπαραθέσεις μεταξύ τους. Ιδίως στη δυτική και στη βόρεια Ευρώπη κυριαρχούσε μια βαθειά αυτοϊκανοποίηση που προερχόταν από την εντύπωση ότι η ειρήνη ήταν αιωνίωςεξασφαλισμένη», τόνισε ο Γιούνκερ.

Έχει ιδιαίτερη σημασία ότι ένας κατεξοχήν δεξιός αστός πρωθυπουργός όπως ο Γιούνκερδιαπιστώνει και ομολογεί δημοσίως ότι η κατάσταση στη ΕΕ σήμερα είναι τόσο τεταμένη που θυμίζει παραμονές παγκοσμίου πολέμου στην πολύπαθη Ευρώπη. Ένας αστός πρωθυπουργός που προέρχεται από ένα ζάπλουτο κρατίδιο όπου καθόλου δεν υπάρχουν αντιγερμανικά αισθήματα. Ένας δεξιός πολιτικός που είναι ο ίδιος τόσο φιλογερμανός ώστε συμμετέχει στην εκστρατεία της …Άνγκελα Μέρκελ με ενθουσιασμό! Είναι επίσης αποκαλυπτικό ότι όχι οι Γερμανοί αστοί, αλλά ένας Γερμανός δημοσιογράφος του Σπίγκελ, που πολιτικά δεν ήταν ποτέ με τη γερμανική δεξιά, έχει την εντύπωση ότι κανένας δεν θέτει υπό αμφισβήτηση τη …«φιλία» στην Ευρώπη! Σε όλες τις χώρες της Νότιας Ευρώπης αφρίζουν οι λαοί από αντιγερμανικό μίσος και οι Γερμανοί είναι τόσο υπερόπτες που θεωρούν ότι η «φιλία» στην Ευρώπη είναι απολύτως διασφαλισμένη! Είναι εκπληκτικό! Υπάρχει όμως κάτι πολύ σοβαρότερο. Όταν οι ίδιοι οι αστοί, έστω οι πιο διορατικοί από αυτούς, εκτιμούν ότι βρισκόμαστε σε παραμονές γενικευμένων συγκρούσεων, τι πρέπει να κάνει η Αριστερά; Είναι αυτονόητο ότι πρέπει να προετοιμάζεται για τις συγκρούσεις αυτές όχι ως παρατηρητής, αλλά ως διεκδικητής της εξουσίας, μέσα στο καμίνι των σφοδρότατων αναμετρήσεων, όποια μορφή και αν πάρουν αυτές.

Δυστυχώς, άλλα πράγματα βλέπουμε να απασχολούν την ελληνική Αριστερά στο σύνολο της. ΣτονΣΥΡΙΖΑ, ο Τσίπρας τρέχει και επαινεί όποιον αστό βρει μπροστά του για να εξασφαλίσει την ανοχή του προκειμένου να γίνει πρωθυπουργός. Στο ΚΚΕ, το μόνο που τους απασχολεί είναι πώς να μειωθεί το ποσοστό του ΣΥΡΙΖΑ. Ας ελπίσουμε να μην είναι πολύ αργά όταν θα συνειδητοποιήσουν τι συμβαίνεικαι θα αλλάξουν τη στάση τους υπό την πίεση των γεγονότων

Του Γιώργου Δελαστίκ

Μέχρι εδώ!

Τα Μ.Μ.Ε αποκάλυψαν  ότι ο κ. Α. Σαμαράς, με τον αναπληρωτή πρόεδρο του Δ.Σ. της GAZPROM, Alexey Miller, συζήτησαν για τη ΔΕΠΑ και τη ΔΕΣΦΑ, στο πρωθυπουργικό γραφείο, μόνοι -δίχως μεταφραστή- «για να μη διαρρεύσουν πληροφορίες».  Προσωπικά, έχω απόλυτη εμπιστοσύνη στην ακεραιότητα του κ. Αντώνη Σαμαρά, αλλά μεγάλο μέρος του πληθυσμού είναι δικαιολογημένα καχύποπτο απέναντι στην πολιτική εξουσία, γενικώς. Έπρεπε, κατά τη γνώμη μου, να παρευρεθεί, έστω και για καθαρά επικοινωνιακούς λόγους, στην κορυφαία αυτή συνάντηση για τα άμεσα οικονομικά συμφέροντα της χώρας, τουλάχιστον ο κ. Χατζηδάκης, ο οποίος είναι άνθρωπος εμπιστοσύνης. Το τετ α τετ του πρωθυπουργού με τον Alexey Miller, χωρίς κανέναν μεταφραστή παρόντα, έδωσε την ευκαιρία για απαράδεκτα υπονοούμενα - όπως ότι ο κ. Αντώνης Σαμαράς «παζαρεύει» πίσω από κλειστές πόρτες, με ό,τι αυτό σημαίνει, και ότι η διαπλοκή ακόμη διαφεντεύει την πολιτική ελίτ της χώρας.

Πριν από λίγες μέρες μάθαμε πως παραιτήθηκαν από τα αξιώματά τους ο πρόεδρος του ΤΑΙΠΕΔ κ. Τ. Αθανασόπουλος, ο γ.γ. του υπουργείου Οικονομικών, κ. Γ. Μέργος, και ο γ.γ. υπουργείου Βιομηχανίας, Σ. Ευσταθόπουλος.  Ο κ. Τ. Αθανασόπουλος ήταν πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος της ΔΕΗ, ενώ ο κ. Γ. Μέργος και ο κ. Σταθόπουλος ήταν μέλη του διοικητικού συμβουλίου την περίοδο που υπογράφτηκε η σύμβαση για το Αλιβέρι με τη ΜΕΤΚΑ του κ. Β. Μυτιληναίου.  Η παραίτησή τους έγινε δεκτή από τον υπουργό Οικονομικών, κ. Στουρνάρα, επειδή τους ασκήθηκε δίωξη σε βαθμό κακουργήματος από τον αντιεισαγγελέα πρωτοδικών Αθήνας, Αριστείδη Κορρέα. 

Ο εισαγγελέας ισχυρίζεται ότι ζημίωσαν το Δημόσιο – την εταιρεία Δ.Ε.Η - με 100 εκατομμύρια ευρώ. Οι τρεις εμπλεκόμενοι – ηχηρά ονόματα του οικονομικού κατεστημένου - θα αναγκαστούν να αποδείξουν ενώπιον δικαστή ότι δεν υπήρξε ζημιά για το Δημόσιο και φαντάζομαι ότι οι πολιτικοί τους προϊστάμενοι θα τους έχουν ήδη διαβεβαιώσει ότι έχουν την αμέριστη υποστήριξή τους – με ό,τι αυτό σημαίνει αυτόν τον ταραχώδη καιρό που κανείς δεν γνωρίζει ποιο κόμμα θα κυβερνά τη χώρα σε λίγους μήνες. Το γεγονός και μόνο χτυπά κουδούνια προειδοποιητικά σ' όποιον διορισμένο υπογράφει ιδιωτικοποιήσεις ή συμβάσεις του Δημοσίου με ιδιωτικές επιχειρήσεις. Οι κύριοι που διορίζονται διαχειριστές δημοσίου πλούτου, σε μια περίοδο μάλιστα που η Ελλάδα προσβλέπει στις ιδιωτικοποιήσεις και προσδοκά τη συνεργασία του Δημοσίου με ιδιωτικά συμφέροντα πρέπει να γνωρίζουν ότι οι καιροί άλλαξαν κι ότι, αν δεν προασπιστούν στο ακέραιο το δημόσιο συμφέρον, με απόλυτη διαφάνεια, θα οδηγηθούν σε δικαστικές περιπέτειες.

Και μέσα σ' αυτή την εκρηκτική ανατροπή, που επικρατεί σε όλα τα κοινωνικά στρώματα, (όπου μαθητής του 2ου Δημοτικού πηγαίνοντας στο σχολείο κατέρρευσε μπροστά στα μάτια άλλων μαθητών αλλά και γονέων, για να αποδειχθεί πως είχε να φάει δύο ημέρες) έχουμε και τον ευφυέστατο και ευρηματικό κ. Ευ. Βενιζέλο που δεν το βάζει κάτω. Υπόσχεται σε 700.000 άνεργους 430 ευρώ μηνιαίο μισθό. Άλλος ένας κομψός τρόπος να υπονοηθεί, πλαγίως, πως «λεφτά υπάρχουν». Πρέπει, επιτέλους, να σταματήσουμε να ανεχόμαστε σιωπηρά τα ίδια και τα ίδια από τους ίδιους που επιμένουν να μας οδηγούν στα δικά τους μονοπάτια που κρύβουν μονάχα ύπουλες παγίδες. Ο ισχυρισμός μιας κάστας ανθρώπων πως αυτοί που μας έφεραν στον γκρεμό αυτοί και θα μας σώσουν, επειδή δεν υπάρχουν άλλοι, μπάζει από παντού.

Το ψάρι που βρώμισε, η καλή νοικοκυρά δεν το μαγειρεύει, το πετάει στα σκουπίδια.  

Του Τάσου Μελετόπουλου

Έλεος, υποκριτές

Έχω μια καλύτερη λύση για τον Κατίδη. Να τον τεμαχίσουμε και να τον πετάξουμε στα σκυλιά. Παρακολουθούσα τις αναλύσεις στα ραδιόφωνα αλλά και το βράδυ, στην τηλεόραση. Ο Κατίδης -για μερικούς δημοσιογράφους, αλλά και για ορισμένους πολιτικούς που μιλούσαν από τα κινητά τους- είναι, περίπου, ο Χίτλερ αυτοπροσώπως. Και μετά είναι τα «κοινωνικά δίκτυα». Ο Κατίδης πρέπει «να βγάλει τον σκασμό, να γυρίσει στο χωριό του στα Γιαννιτσά, να σκάψει ένα λάκκο, να χωθεί μέσα και να μην ξαναβγεί ποτέ». Αυτά ήταν τα θετικά σχόλια, γιατί υπήρχαν και αρνητικά που ζητούσαν να μπει στη φυλακή (σε κελί με μετανάστες – αυτό ήταν υπονοούμενο) και σε κάθε περίπτωση να πάψει να κυκλοφορεί γιατί κάποια στιγμή «θα τον βρούμε και θα τον τιμωρήσουμε όπως αρμόζει στα γουρούνια του είδους του». Όλα αυτά, βέβαια, γραμμένα από αντιρατσιστές – για να μην μπερδευόμαστε το διευκρινίζω.

Και μετά είναι ο ισόβιος αποκλεισμός από κάθε εθνική ομάδα. Γιατί μόνο ισόβιος; Τα παιδιά του Κατίδη δηλαδή θα έχουν δικαίωμα να συμμετέχουν σε εθνικές ομάδες; Τα εγγόνια του; Και γιατί να τον αποκλείσουμε μόνο από όλες τις εθνικές αθλητικές διοργανώσεις; Σε πολιτιστικές διοργανώσεις θα μπορεί να συμμετέχει; Δηλαδή, αύριο-μεθαύριο, θα μπορεί να πάει στην παρέλαση; Και το Πάσχα στην Ανάσταση; Κι αν μολύνει τους άλλους Χριστιανούς; Αλήθεια, το ενδεχόμενο της μόλυνσης το έχουμε σκεφθεί; Να μολύνει τη γειτονιά του και στη συνέχεια με τα σταγονίδια και τις άλλες γειτονιές; Και εκεί που ήμασταν μια κοινωνία ανεκτική, χωρίς βία και διακρίσεις να γίνουμε ξαφνικά όλοι φιλοναζιστές;

Το σημαντικότερο είναι πού βγήκε και τα έκανε όλα αυτά ο Κατίδης; Στα ελληνικά γήπεδα! Έλα, Θεέ, στον τόπο σου! Σαν να λέμε, στους ναούς της αθλητικής δημοκρατίας. Εκεί που οι αντίπαλοι φίλαθλοι χαιρετιούνται με ελαφρές υποκλίσεις της κεφαλής, ο Κατίδης προσπάθησε να φέρει νέα ήθη. Λες και έχουν ακουστεί ποτέ ρατσιστικά συνθήματα στα ελληνικά γήπεδα. Λες και υπάρχουν οπαδοί που χαιρετάνε ναζιστικά και απλώνουν πανό με φασιστικά σύμβολα. Και το ‘99 που κάψανε τη σημαία της Αλβανίας στο Ολυμπιακό στάδιο φωνάζοντας «Δεν θα γίνεις Έλληνας ποτέ – Αλβανέ – Αλβανέ», ο Κατίδης πού ήταν; Μα, ήταν πέντε ετών! Λίγα έχουμε δει τα μάτια μας, από πεντάχρονα;

Και πότε χαιρέτησε ναζιστικά ο Κατίδης; Την επέτειο των 70 χρόνων από την έναρξη του εκτοπισμού των Ελλήνων Εβραίων από τη Θεσσαλονίκη. Α, το κάθαρμα! Τέτοιο μίσος για τους Εβραίους, που ήθελε να αμαυρώσει την επέτειο. Βέβαια, δεν είναι η πρώτη φορά που οι Έλληνες Εβραίοι γίνονται στόχος. Δείτε τα συνθήματα που κυκλοφορούν στο διαδίκτυο -δουλειά του Κατίδη, κατά πάσα πιθανότητα- και θυμηθείτε τις επιθέσεις τα τελευταία χρόνια στις συναγωγές και τις προσπάθειες εμπρησμού εβραϊκών μνημείων. Μα, θα μου πεις, «τότε ο Κατίδης ήταν δέκα χρονών». Ε, λίγα έχουμε δει και από δεκάχρονα;

Ή πιστεύετε και εσείς το αφελές σενάριο ότι ο Κατίδης ήταν ένα φτωχόπαιδο, χωρισμένων γονιών που μεγάλωνε σε ένα χωριό των Γιαννιτσών και δεν έκανε τίποτε άλλο -ούτε βιβλίο άνοιγε- εκτός από το να κυνηγά μια μπάλα. Για βλάκες μας περνούν; Ο Κατίδης είχε σχέδιο. Να έρθει στην ΑΕΚ, να βάλει γκολ σε μια δύσκολη εθνικά στιγμή – μην ξεχνάμε και τη φορολογία των καταθέσεων στην Κύπρο- να χαιρετήσει ναζιστικά και να στρέψει μια κοινωνία προς τον ναζισμό.

Τέλος πάντων και για να μη μακρηγορώ. Νομίζω ότι η συμφωνία όλων των πολιτικών κομμάτων - του «συνταγματικού τόξου» - για το κίνδυνο Κατίδη είναι μια καλή αρχή. Οι Έλληνες, στα δύσκολα, ενώνονται. Έξω, τώρα, ο Κατίδης! Μαζί - μαζί, να φύγουν οι Ναζί (που φώναζαν και στο Σύνταγμα τη μέρα που ήρθε η Μέρκελ).

Τώρα και για να σοβαρευτούμε ο Γιώργος Μαυρωτάς είπε όλα τα σωστά από την πρώτη στιγμή, εδώ στο protagon. Διαβάστε τον.

Και διαβάστε και τη βραδινή ανακοίνωση του πιτσιρικά Κατίδη: «Είμαι απόλυτα απαράδεκτος και νιώθω άθλια για όσα προκάλεσα με την άστοχη όσο και βλακώδη ενέργειά μου (…) η ΑΕΚ, την ιστορία της οποία προσέβαλλα με την απαράδεκτη και ηλίθια ενέργειά μου δεν έχει καμία ευθύνη. Εγώ έκανα το λάθος, εγώ θα το πληρώσω. Θέτω τον εαυτό μου εκτός ομάδας (…) δεν είμαι ούτε φασίστας, ούτε νεοναζιστής και ούτε ρατσιστής αφού έχω ετεροθαλή αδερφό από το Πουέρτο Ρίκο, ενώ η οικογένειά μου είναι όλοι από τον Πόντο και έχει βιώσει με τον χειρότερο τρόπο τον ρατσισμό (..)».

Ας δεχθούμε λοιπόν τη συγνώμη του Κατίδη, ας πάρουμε το κείμενο της μεταμέλειας του κι ας το μοιράσουμε στα γήπεδα. Θα είναι μεγαλύτερη η υπηρεσία μας από το να σκιαμαχούμε με ανύπαρκτους εχθρούς, αφήνοντας τους αληθινούς εχθρούς, τους αληθινούς ρατσιστές, τους αληθινούς φασίστες, τους αληθινούς θιασώτες τις βίας, να αλωνίζουν. 

Του Σταύρου Θεοδωράκη

Καλύτερα πατάτες… μπλούμ παρά σούσι

Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Καταναλωτή, η καταναλωτική οργάνωση ΕΚΠΟΙΖΩ ανακοίνωσε τα πρώτα αποτελέσματα της έρευνας «Διατροφή και Οικονομική Κρίση», σύμφωνα με τα οποία πάνω από τα μισά νοικοκυριά (55,1%) έχουν υποστεί μείωση των εισοδημάτων τους. Με βάση την έρευνα, λοιπόν, οι Έλληνες επέστρεψαν σε συνήθειες της κατοχής και της μετεμφυλιακής περιόδου καθώς οι περισσότεροι σιτίζονται με ρύζι, πατάτες και όσπρια κι έχουν κόψει συνήθειες όπως είναι το κρέας και τα ψάρια.

Το 44% απάντησε ότι το εισόδημά του δεν επαρκεί για την κάλυψη των καθημερινών διατροφικών του αναγκών.

Βασικό κριτήριο για την επιλογή τροφίμων, αλλά και για την επιλογή του καθημερινού γεύματος είναι το κόστος.

Τα τρόφιμα που έχουν περιοριστεί περισσότερο λόγω κόστους είναι το κρέας (63,7%), τα ψάρια (60,5%), τα γλυκά (51,2%) και το αλκοόλ (48,8%).

Τα τρόφιμα που επιλέγονται συχνότερα για κατανάλωση προκειμένου να μειωθεί το κόστος διατροφής είναι ρύζι/πατάτες (70,8%), όσπρια (70,8%), ψωμί (50,2%) και λαχανικά (46,9%).

Επιπλέον το 93% του δείγματος δήλωσε ότι έχουν περιορίσει το φαγητό σε εστιατόρια και ταβέρνες.

Όπως καταλαβαίνει ο καθένας και από τη δική του οικογένεια οι περικοπές σε… ακριβές συνήθειες διατροφής είναι από τις βασικές προσπάθειες να κρατηθούμε όρθιοι εν μέσω κρίσης. Η πλάκα είναι ότι η κρίση μπορεί να μας κάνει και λιγότερο βουλιμικούς και να κόψουμε τις συνήθειες να πηγαίνουμε στις ταβέρνες και να παραγγέλνουμε 10 κιλά παϊδάκια και τα μισά να μένουν. Ούτε θα μαγειρεύουμε στο σπίτι 30 φαγητά που τελικά κατέληγαν στα σκουπίδια αλλά αυτό το θεωρούσαμε προτέρημα του Έλληνα.

Επίσης, η επιστροφή σε πιο… παραδοσιακά φαγητά μπορεί να μας κάνει και λιγότερο παχύσαρκους και πιο υγιείς. Τσακίσαμε τα κοπάδια, φάγαμε ότι βρόμικο υπήρχε στις καντίνες και τα ντελίβερι, καιρός είναι να πάμε σε πιο σπιτικά φαγητά. Φασολάδα, φακές, πατάτες μπλουμ, ρυζάκι. Τι έπαθαν οι πρόγονοί μας δηλαδή που έτρωγαν κρέας δύο φορές το χρόνο; Περισσότερο έζησαν και με λιγότερη χοληστερίνη.

Εμείς οι «επιτυχημένοι» Νεοέλληνες θεωρήσαμε ότι το κρέας πέντε φορές την εβδομάδα, το σούσι και τα γαλλικά πιάτα ήταν σημάδια επιτυχίας και κοινωνικής ανέλιξης. Δεν είναι κακό, λοιπόν, να γυρίσουμε στις πατάτες μπλουμ. Ίσως μας κάνει να σκεφτούμε περισσότερο ποιοι είμαστε και που πάμε.

Καλύτερα, λοιπόν ρύζι και φασολάδα παρά αλογίσια μπιφτέκια. Καλύτερα μεσογειακή διατροφή παρά σούσι μπαρ, μεξικάνικα και ιταλικά εστιατόρια που γέμισαν την Ελλάδα.

Από το antinews

«Εμπόδιο» θεωρεί τις… κυβερνήσεις των κρατών η ΕΕ.

Καταπέλτης ήταν ο Αντρέ Γκρεμπίν, διευθυντής Ερευνών στο γαλλικό Κέντρο Μελετών και Διεθνών Ερευνών Πολιτικών Επιστημών, αναφερόμενος στο πώς αντιμετωπίζει η ΕΕ τις κυβερνήσεις των κρατών-μελών: «Οι δημοκρατικά εκλεγμένες κυβερνήσεις εκλαμβάνονται ως δημαγωγικοί θεσμοί, για να μην πούμε ότι θεωρούνται εμπόδια που παρενοχλούν την ομαλή λειτουργία (!)» της ΕΕ, γράφει σε ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο του στη γαλλική εφημερίδα «Λε Μοντ».

Ο δημόσιος διάλογος έχει φουντώσει στη Γαλλία γύρω από την πορεία του ευρώ και της ΕΕ. Ιδίως μετά το σοκ του αποτελέσματος των ιταλικών εκλογών, η διανόηση και οι πολιτικοί της Γαλλίας έχουν συνειδητοποιήσει ότι πλέον έρχεται η σειρά της δικής τους χώρας να μπει στην περιδίνιση της κρίσης υπό όρους που θα καθορίσει το Βερολίνο. Ο Αντρε Γκρεμπίν κάνει πολύ οξυδερκείς επισημάνσεις, αναζητώντας τις βαθύτερες αιτίες της κρίσης που συγκλονίζει την ευρωπαϊκή οικοδόμηση. «Εχει συγκροτηθεί ένας παράξενος αστερισμός που αποτελείται από αναρίθμητους μη εκλεγμένους κοινοτικούς θεσμούς και από εθνικές κυβερνήσεις. Αυτές οι τελευταίες, αν θέλουμε να είμαστε ακριβείς, δεν έχουν απογυμνωθεί από τις εξουσίες τους, αλλά δεν μπορούν να τις ασκήσουν παρά μόνο υπό τον όρο ότι θα ακολουθούν τους κανόνες που τους έχουν επιβληθεί από το εξωτερικό… Κάτω από την επιρροή της γερμανικής ορθοδοξίας και του περιβάλλοντος νεοφιλελευθερισμού, οι κανόνες που έχουν επιβληθεί στα κράτη-μέλη της ΕΕ επιτείνουν την αδυναμία τους» υπογραμμίζει.

Αυτή την αφαίρεση των πολιτικών αρμοδιοτήτων από τα κράτη – μέλη ο αρθρογράφος τη χαρακτηρίζει «σκουλήκι που σάπισε το ευρωπαϊκό οικοδόμημα» και οδήγησε σε πλήρη διαστροφή τον τρόπο άσκησης της πολιτικής στις χώρες της ΕΕ. «Γενικά οι κρατικοί ηγέτες καθορίζουν μια στρατηγική, η οποία αποτελείται από προωθήσεις και παραχωρήσεις σε συνάρτηση με τους στόχους που προτείνονται. Οι ηγέτες μας, αλλά όχι μόνο αυτοί, έχουν υιοθετήσει την αντίστροφη πορεία: είναι έτοιμοι να θυσιάσουν τις εκλογικές υποσχέσεις τους για να συμμορφώνονται προς τους κανόνες που τους έχουν επιβληθεί. Οι παραχωρήσεις δεν είναι πια γι’ αυτούς ένα μέσον για να πετύχουν τους στόχους τους. Κάνουν όλες τις απαραίτητες παραχωρήσεις για να φτάνουν στη συναίνεση εντός της ΕΕ που έχει γίνει η προτεραιότητά τους, όποιες και αν είναι οι συνέπειες» τονίζει ο Αντρέ Γκρεμπίν.

Ακριβώς αυτή είναι η στάση των ηγετών και τις δικής μας χώρας – γράφουν στα παλιά τους τα παπούτσια όσα υποσχέθηκαν στον ελληνικό λαό και το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι πώς θα υλοποιήσουν τις εντολές της ΕΕ που στην περίπτωσή μας έχουν την πρόσθετη επιβαρυντική μορφή του Μνημονίου. Ετσι ενεργούσαν ο Παπανδρέου, ο Παπακωνσταντίνου, ο Λοβέρδος και όλοι οι υπουργοί της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, έτσι ενεργούσαν ο Παπαδήμος και ο Βενιζέλος ως υπ. Οικονομικών, έτσι ενεργούν σήμερα ο Αντ. Σαμαράς και ο Στουρνάρας και τα υπόλοιπα ασήμαντα πολιτικά πρόσωπα που συναπαρτίζουν την παρούσα κυβέρνηση. Ο Γάλλος αρθρογράφος δείχνει αρκετά απαισιόδοξος αναφορικά με τις ρεαλιστικές δυνατότητες δημοκρατικού μετασχηματισμού αυτού του τρόπου λειτουργίας της ΕΕ: «Σε ένα δημοκρατικό σύστημα, ακόμη και σε ένα αυταρχικό, η λαϊκή δυσαρέσκεια μπορεί να κατευθυνθεί προς έναν στόχο – εναντίον μιας πλειοψηφίας που μπορεί να ελπίζει να αντικατασταθεί, εναντίον ενός δικτάτορα που αναμένει να ανατραπεί. Σε ένα ολιγαρχικό σύστημα όμως όπως αυτό που επικρατεί στους κόλπους της ΕΕ, η εξουσία έχει επαρκώς διαχυθεί για να μη μπορεί να προσβληθεί» αναλύει.

Εντυπωσιακό πρωτίστως το γεγονός ότι χαρακτηρίζει «ολιγαρχικό» το σύστημα που επικρατεί στην ΕΕ ένας Γάλλος διανοούμενος, τη στιγμή μάλιστα που η χώρα του κάθε άλλο παρά υποφέρει από την πολιτική της ΕΕ – τουλάχιστον μέχρι σήμερα. Ο Γκρεμπίν θίγει ακόμη ένα θέμα, το οποίο ουδέποτε έχει συζητηθεί στην Ελλάδα: τη διεκδίκηση όλο και μεγαλύτερου ρόλου από τους μηχανισμούς των Βρυξελλών. «Εχουν υποβάλει την υπό διαμόρφωση κοινότητα σε έναν κοινωνιολογικό νόμο που θέλει οι γραφειοκρατικές δομές να μην έχουν άλλο στόχο παρά τη δική τους επέκταση, αφενός διευρύνοντας ασταμάτητα τη σφαίρα δραστηριοτήτων τους και αφετέρου σφετεριζόμενες ταυτόχρονα όλο και περισσότερη εξουσία σε έναν όλο και μεγαλύτερο αριθμό τομέων αρμοδιοτήτων» υπογραμμίζει. Τελικά, παντού συζητούν και προβληματίζονται για το ευρώ και την ΕΕ, εκτός από την Ελλάδα που έχει βυθιστεί και σε απερίγραπτη πνευματική ένδεια.

Του Γιώργου Δελαστίκ

Προσεχώς Βουλγαρία;

«Ποιος κυβερνάει αυτόν τον τόπο».

Την Ουγγαρία πάντως οι εταιρείες. Μάλιστα, οι γερμανικές κυρίως! (ουπς! σύμπτωσις).

Η Ουγγαρία κατεστράφη σε δύο φάσεις.

Την πρώτη με την ιδιωτικοποίηση των στρατηγικών τομέων της οικονομίας, μαζί και των εταιρειών κοινής ωφέλειας (κάποτε) – τη δεύτερη με την έλευση στη χώρα του ΔΝΤ.

Το Ουγγρικό Σοσιαλιστικό Κόμμα (διάδοχο του κομουνιστικού κόμματος), που έφερε το ΔΝΤ στη χώρα, εξαφανίσθηκε, όπως εδώ παθαίνει το ίδιο και το ΠΑΣΟΚ, καθώς καιόποιο άλλο κόμμα, σοσιαλιστικό ή συντηρητικό, διέπραξε την ίδια βρωμοδουλειά, σε οποιαδήποτε χώρα.

Και το μεν Ουγγρικό Σοσιαλιστικό Κόμμα εξαερώθηκε, το έργο του όμως έμεινε. Στέρεο σαν ταφόπλακα πάνω στον ουγγρικό λαό. Ακόμα κι όταν ο ακροδεξιός σημερινός πρωθυπουργός της χώρας, κ. Ορμπάν, δοκίμασε να μειώσει μόλις κατά 10% τα τιμολόγια του ηλεκτρικού ρεύματος, έφαγε ήττα.

Οι εταιρείες έβγαλαν το κυβερνητικό μέτρο παράνομο και η μείωση στην τιμή του ρεύματος ανεκλήθη.

Στον ίδιο δρόμο έχει μπει και η Ελλάδα. Οι ιδιωτικοποιήσεις όσων απέμειναν απ’ τον δημόσιο πλούτο, τραβούν στον ίδιο μονόδρομο. Χρυσοφόροι οργανισμοί όπως ο ΟΠΑΠιδιωτικοποιούνται αντί πινακίου φακής. Στρατηγικοί τομείς της οικονομίας υψίστης σημασίας για το κράτος και τον λαό εκχωρούνται σε εγχώριους κρατικοδίαιτουςεπιχειρηματίες και σε ξένες πολυεθνικές εταιρείες προς αφαίμαξη.

Εκπαιδευμένα κοράκια της «ελεύθερης αγοράς» (διάβαζε: αυτής που διευθύνεται από τοκογλύφους) αναλαμβάνουν με το αζημίωτο τη βρώμικη δουλειά όπως τώρα ο κ.Καλτσεστρούτσι – ΑΓΕΤ - Σταυρίδης στο ΤΑΙΠΕΔ στη θέση του κ. Τ. -Δίωξη για Κακούργημα- Αθανασόπουλου. Καθώς και δεκάδες άλλοι όμοιοί τους παντού, όπουπλούτος, πόροι και άνθρωποι λεηλατούνται.

Στο ερώτημα λοιπόν «ποιος κυβερνάει αυτόν τον τόπο», εις ό,τι αφορά την Ελλάδα θα μπορούσε να απαντήσει κανείς τα κοράκια των εταιρειών αν δεν υπήρχαν και τακοράκια της Τρόικας.

Διότι, την καλή δουλειά που άρχισε στη χώρα αυτή απ’ τη μεταπολίτευση και μετά η κρατικοδίαιτη διαπλοκή, ήρθε τώρα να ολοκληρώσει η Τρόικα, δηλαδή η Γερμανία, το ΔΝΤ, οι ΗΠΑ και οι λοιπές ληστρικές δυνάμεις, αυτοπροσώπως και χωρίς διαμεσολαβητές καιμεσάζοντες.

Και ο κ. Σαμαράς;

Πρέπει να του αναγνωρίσουμε ότι έχει ορισμένες «απόψεις»!!! Οπως η φορολόγηση των επιχειρήσεων με 15% ή η μείωση του ΦΠΑ (ίσως) ή ό,τι άλλο! «Απόψεις», που αν του τιςεγκρίνει ο κ. Τόμσεν, έχει καλώς!!!

Με έναν λόγο, έχει γίνει ο κ. Σαμαράς κάτι σαν τον Ούγγρο ομόλογό του κ. Ορμπάν.Νόμος του κράτους μπορεί να γίνει μόνον ο νόμος της εταιρείας.Της όποιαςενδιαφερόμενης εταιρείας. Της Ζήμενς, της Ντόυτσε Τέλεκομ, της Ιντραλότ ή όποιας άλλης έχει συμφέροντα στον «ζωτικό χώρο» της «Ειδικής Οικονομικής Ζώνης» ή (πρώην ωραία) Ελλάς. Συμφέροντα εταιρείας ή τράπεζας

Ετσι η πυραμίδα της εξουσίας στον τόπο μας μπορεί να αποτυπωθεί ως εξής: στην κορυφή του Ιερού Παλατίου μοιράζονται το Χρυσοτρίκλινο οι πληρεξούσιοι των εταιρειών, φράου Μέρκελ, μίστερ Ομπάμα και ΣΙΑ. Με τις συμπλεύσεις και τις αποκλίσεις τους.

Παρακοιμώμενοι, πρωτοσπαθάριοι και πραιπόζιτοι, οι υπαλληλίσκοι της Τρόικας, επιπέδου Τόμσεν, Μολώχ και Μαζούχ, με κυαίστορες, τελώνες, τελώνεια και μαγκίτες τα κοράκια για τις βρώμικες δουλειές, τύπου Μέργου, Σταυρίδη, Αθανασοπούλου.

Κι από κάτω απ’ όλους αυτούς ο κ. Σαμαράς και οι θλιβεροί του φοιδεράτοιΜπενύτο και κυρ Φώτης. Συν τη λοιπή κουστωδία Δένδιας ο Βάρβαρος, Χατζηδάκης ο ρεπόρτερ του ΣΚΑΙ, Κεδίκογλου ο Χαλκείος, Γεωργιάδης ο Σώγαμπρος, Βορίδης ο Βάραγγος με το τσεκούρι, Καραμανλής ο Πορφυρογέννητος, Στουρνάρας ο Ρινότμητος, ο Παφλαγώνκαι ο Βυρσοδέψης, όλος αυτός

ο θίασος των ολετήρων που περιμένουν ένα νεύμα απ’ τους αλητήριους για να τρέξουν στις προσταγές τους και να στέρξουν στις ορέξεις τους.

Δεν τους ψήφισε για αυτά ο ελληνικός λαός, τον ξεγέλασαν. Κι όπως με τα έργα του συρρικνώθηκε το ΠΑΣΟΚ έτσι θα συρρικνωθεί και η Ν.Δ. τα ίδια άθλια έργα συνεχίζοντας.

Είναι τραγικό για μια χώρα ο πρωθυπουργός της να έχει απλώς «απόψεις». Είναι τραγικό να αποφασίζει ο (εντεταλμένος της κ. Μέρκελ) Μαζουχομολώχ τι θα κάνει ο (εντολοδόχος της κ. Μέρκελ) κ. Σαμαράς.

Ο Ούγγρος πρωθυπουργός δεν μπόρεσε να μειώσει την τιμή του ρεύματος, διότι δεν τον άφησαν οι εταιρείες που νέμονται τη χώρα του. Ο Βούλγαρος πρωθυπουργός έπεσε διότι οι εταιρείες όχι μόνον αύξησαν την τιμή του ρεύματος, αλλά άρχισαν και να βαράνετους πολίτες στους δρόμους για να το πληρώσουν.

Στον ίδιο δρόμο βαδίζει και ο κ. Σαμαράς.

Κάνει ό,τι του λένε. Ενίοτε με μια κάποια σκηνοθεσία ότι δεν το κάνει στο 100% αλλά στο 80%. Ωσπου, εν τέλει, να το κάνει στο 100%!

Κι όχι μόνον κάνει ό,τι του λένε, αλλά επιστρατεύει Προεδρικά Διατάγματα, αυταρχισμό και συχνότατα καταστολή για να τα καταφέρει.

Ως πού μπορεί να φθάσει βαδίζοντας σε αυτόν τον δρόμο ο κ. Σαμαράς; Ως τηνΟυγγαρία; Ως τη Βουλγαρία; Ο ίδιος, μπορεί! Αλλά να κάνει την Ελλάδα Ουγγαρία ή Βουλγαρία δεν θα (πρέπει να) μπορέσει…

Του Στάθη