Η μάχη του χρέους

“Οι μεγάλες αυτοκρατορίες σπάνια καταστρέφονται από εξωτερικές επιθέσεις – συνήθως καταρρέουν «υπό το βάρος» των εσωτερικών αντιθέσεων και διαφωνιών, οι οποίες σήμερα απειλούν την Ευρωζώνη.

Η διαχείριση της υπερχρέωσης ήταν ανέκαθεν μία από τις μεγαλύτερες προκλήσεις της Πολιτικής. Στην αρχαιότητα, η συνήθως σφοδρή αντιπαράθεση μεταξύ δανειστών και οφειλετών, κατέληγε σε βίαιες συγκρούσεις και σε πολέμους – επειδή η εναλλακτική δυνατότητα, για την απαλλαγή από τα χρέη, ήταν η Δουλεία.

Στη σημερινή Ευρώπη, αλλά και στον υπόλοιπο πλανήτη, η επίλυση ανάλογων προβλημάτων επιχειρείται μεν πιο «πολιτισμένα», με οικονομικούς όρους δηλαδή, αλλά το αποτέλεσμα είναι το ίδιο: η προσπάθεια υποδούλωσης ή/και λεηλασίας των οφειλετών από τους δανειστές” (D.Gros).

Άρθρο

Σύμφωνα με τη γερμανική εφημερίδα FAZ, το πρόβλημα της Κύπρου (η οποία «ενοχοποιεί» την Ελλάδα για τη χρεοκοπία της, όταν υπεύθυνος είναι αφενός μεν ο υπερδιογκωμένος χρηματοπιστωτικός της τομέας, ίσος με το 800% του ΑΕΠ της, σε συνδυασμό με την φούσκα στην αγορά ακινήτων, καθώς επίσης το οικονομικό της μοντέλο), είναι πολύ πιθανόν να εξελιχθεί σε μία ακόμη βόμβα στα θεμέλια της ένωσης.

Η αιτία είναι το ότι η ΕΚΤ έχει αποκρύψει από τη δημοσιότητα μία έκθεση, η οποία αποκαλύπτει το πώς είναι κατανεμημένα τα περιουσιακά στοιχεία στις χώρες της Ευρωζώνης. Η αναφορά αυτή θεωρείται «πολιτικά εκρηκτική», αφού οδηγεί σε συμπεράσματα, τα οποία θα εκπλήξουν τους Ευρωπαίους πολίτες.

Σε γενικές γραμμές αποδεικνύεται ότι, ο μέσος Γερμανός είναι πολύ πιο φτωχός από το μέσο Ιταλό ή Γάλλο – ενώ σε καμία περίπτωση τόσο πλούσιος, όσο ο μέσος Κύπριος.

Ειδικότερα, οι Γερμανοί έχουν μεν υψηλότερο εισόδημα, αλλά πολύ μικρότερη περιουσία – γεγονός που οφείλεται κυρίως στο ότι, δεν έχουν στην ιδιοκτησία τους ακίνητα, όπως οι πολίτες των περισσοτέρων υπολοίπων χωρών. Ουσιαστικά δηλαδή έχουν μεν εργασία, η οποία τους επιτρέπει την επιβίωση, αλλά δεν τους περισσεύουν χρήματα για την αγορά κατοικίας ή για άλλες επενδύσεις – γεγονός που αποδεικνύεται από το εξαιρετικά χαμηλό ποσοστό ιδιοκατοίκησης στη χώρα.

Στα πλαίσια αυτά και εφόσον «διαρρεύσει» η έκθεση της ΕΚΤ στη δημοσιότητα, είναι προφανές πως ο μέσος «φτωχός» Γερμανός θα αναρωτηθεί, γιατί θα πρέπει να βοηθήσει αυτός το μέσο, «πλούσιο» συγκριτικά, Κύπριο – δανείζοντας ή χαρίζοντας του χρήματα (διαγραφή χρέους), για να ανταπεξέλθει με το δημόσιο χρέος, καθώς επίσης με το χρέος των τραπεζών.

Με δεδομένη δε τη λήξη κυπριακών ομολόγων το Μάιο, τα οποία δεν φαίνεται να μπορεί να εξοφλήσει η Κύπρος, καθώς επίσης σε συνδυασμό με τα μάλλον εκρηκτικά πολιτικοοικονομικά προβλήματα της Ιταλίας, της Ισπανίας κλπ., η κατάσταση στην Ευρώπη μάλλον θα οξυνθεί – με απρόβλεπτα αποτελέσματα.

Πόσο μάλλον όταν η ανέκαθεν  ενεργειακά φτωχή Γερμανία σχεδιάζει να «υπεξαιρέσει» τον υπόγειο πλούτο της Ελλάδας και της Κύπρου – γεγονός που μας προβληματίζει σε σχέση με το σκοπό της έκθεσης, την οποία αποκρύπτει (δήθεν;) η ΕΚΤ.

Σε κάθε περίπτωση, φαίνεται να έχει ξεκινήσει η «μάχη του χρέους» στην Ευρώπη. Η «πυρκαγιά» δε μάλλον θα κλιμακωθεί, αφού ήδη επεκτείνεται και στον ιδιωτικό τομέα των δανειοληπτριών χωρών της Ευρωζώνης – οι πολίτες των οποίων αδυνατούν να εξοφλήσουν τα χρέη τους, αφού οι χώρες τους έχουν καταδικαστεί σε υφεσιακές πολιτικές λιτότητας, οι οποίες παράγουν φτώχεια, ανεργία κλπ.

Σε τελική ανάλυση λοιπόν, οι πολίτες της μίας χώρας της Ευρώπης, της Γερμανίας για παράδειγμα, θα θέλουν τα χρήματα τους από κάποια άλλη, η οποία τους τα οφείλει, της Πορτογαλίας υποθετικά (διακρατικά δάνεια, πιστώσεις ξένων τραπεζών σε ιθαγενείς ιδιώτες κλπ.), αλλά δεν θα τα παίρνουν – είτε επειδή η χώρα χρεοκοπεί, είτε επειδή οι επιχειρήσεις της κλείνουν, είτε επειδή οι ιδιώτες δεν μπορούν να πληρώσουν τα δάνεια που πήραν από τις ξένες τράπεζες.

Επομένως, οι κυβερνήσεις των χωρών-δανειστών θα αυξάνουν επίσης υπερβολικά τους φόρους, επιβαρύνοντας τους δικούς τους πολίτες με τα χρέη των άλλων χωρών. Το αποτέλεσμα θα είναι να τεθεί σε λειτουργία ένας εξαιρετικά καταστροφικός σπειροειδής κύκλος βίαιων εθνικών αντιπαραθέσεων, ο οποίος πολύ εύκολα θα μπορούσε να οδηγήσει σε αιματηρές εσωτερικές εξεγέρσεις των επί μέρους λαών, καθώς επίσης σε μεταξύ τους πολεμικές συρράξεις.

Ας μην ξεχνάμε ότι, η βασική αιτία των πολέμων, εμφυλίων και μη, καθώς επίσης των αιματηρών επαναστάσεων, ήταν ανέκαθεν η αδυναμία των κυβερνήσεων να χρηματοδοτήσουν τις βασικές ανάγκες των πληθυσμών τους.

Όταν παύουν δηλαδή να υπάρχουν χρήματα για την Υγεία, για την Παιδεία, για τις κοινωνικές παροχές, για την ενέργεια (θέρμανση, κίνηση, ηλεκτρισμός) και για τα δημόσια έργα, τότε καταστρέφονται «δημιουργικά» όλα όσα έχουν απομείνει σε ένα κράτος (ή σε μία ήπειρο) με τη διεξαγωγή πολέμων – οπότε, αφού τελειώσει ο πόλεμος, επικρατεί η νηφαλιότητα, γίνεται αποδεκτό το χαμηλότερο βιοτικό επίπεδο και όλα ξεκινούν από την αρχή.

Όσον αφορά δε τον τρόπο, με τον οποίο μπορεί να επιβληθεί η τάξη και η υποταγή στις ασθενέστερες χώρες από τις ισχυρότερες, οι καταστάσεις στη Λιβύη, στο Ιράκ, στην Τουρκία, στην Κύπρο κλπ. είναι αρκετά «εύγλωττες» – ενώ, όπως έχει πει χαρακτηριστικά ο Καναδός οικονομολόγος κατά τη διάρκεια του βομβαρδισμού της τότε Γιουγκοσλαβίας, “Όταν σε μία χώρα εμποδίζεται η εισβολή του ΔΝΤ, τότε ακολουθεί η επίθεση του ΝΑΤΟ”.

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Όπως φαίνεται, οι πλούσιοι στον πλανήτη γίνονται αφενός μεν πλουσιότεροι και ισχυρότεροι, αφετέρου πολύ λιγότεροι. Ταυτόχρονα, οι φτωχοί περισσεύουν, μεταξύ άλλων λόγω της καταστροφής της μεσαίας τάξης στις χώρες που δραστηριοποιούνται οι σύνδικοι του διαβόλου - ενώ γίνονται ακόμη φτωχότεροι. Αργά ή γρήγορα λοιπόν έχουμε την άποψη ότι θα ξεσπάσει η μάχη των μαχών – αφού προηγηθούν όλες όσες έχουμε ήδη αναφέρει, ή κάποιες από αυτές.

Εάν μέχρι τότε η παγκόσμια ελίτ (το Καρτέλ δηλαδή, καθώς επίσης το χρηματοπιστωτικό κτήνος) έχει καταφέρει να κατασκευάσει όπλα, ικανά να αποτρέψουν την εξέγερση των πεινασμένων, χωρίς να αυτοκαταστραφεί η ίδια ή/και να οχυρώσει τις περιοχές διαμονής της με τρόπο που να εξασφαλίζει την επιβίωση της, σε συνδυασμό με την υποταγή των υπηκόων της, είναι κάτι που πολύ δύσκολα μπορεί κανείς να το προβλέψει.

Η πιθανότητα δε να προηγηθεί η Ελλάδα και σε αυτήν τη μάχη, πριν ακόμη συμβούν όλες όσες αναφέραμε στο κείμενο μας, δεν είναι εντελώς αμελητέα – αν και θα ήταν άδικο για τη χώρα μας, αφού οδηγείται χωρίς «αναπόφευκτη» αιτία, στη χρεοκοπία, μέσα από απίστευτα λανθασμένες πολιτικές, καθώς επίσης από τον εχθρό της Ευρώπης (εάν όχι ολόκληρου του πλανήτη).

Ολοκληρώνοντας, «οι Θεοί διψούν», όπως έγραψε ο A.France, υπενθυμίζοντας ότι μία από τις πλέον αιματηρές λαϊκές εξεγέρσεις στη σύγχρονη Ιστορία, η Γαλλική Επανάσταση, ξεκίνησε ένα χρόνο μετά την επίσημη χρεοκοπία της χώρας – από τους Πολίτες της.

Από το inprecor