Το αφεντικό τρελάθηκε !!!

Να διευκρινίσω τρία πράγματα:

α) Δεν αποκαλώ εγώ «αφεντικό» τον Αντώνη Σαμαρά, αλλά ο πρόεδρος του ΤΑΙΠΕΔ, Στέλιος Σταυρίδης, ο οποίος δήλωσε ότι «Ο Σαμαράς είναι το πιο σκληρό αφεντικό για το οποίο έχω δουλέψει ποτέ».

β) Όταν το Κράτος πουλάει μια μονοπωλιακή επιχείρησή του, δεν καταργείται το μονοπώλιο, απλώς γίνεται ιδιωτικό.

γ) Η φάρσα της Επιτροπής Ανταγωνισμού που έχει ως στόχο τη «Διατήρηση ή αποκατάσταση της υγιούς ανταγωνιστικής δομής της αγοράς» και χρησιμοποιεί ως μέσο την «Καταπολέμηση των πρακτικών που περιορίζουν ή νοθεύουν τον ανταγωνισμό και καταλήγουν σε βλάβη των καταναλωτών» γίνεται ακόμη χειρότερη όταν σκεφτείς το καρτέλ των τραπεζών και πόσο αυτό λειτούργησε «υπέρ» των καταναλωτών.

Το αφεντικό, λοιπόν, πουλάει αν και στην ουσία χαρίζει. Το αφεντικό καλεί επενδυτές, όχι για να δημιουργήσουν ή να κατασκευάσουν, αλλά να πάρουν τα έτοιμα. Το θέμα είναι, ποια είναι αυτά τα έτοιμα.

Πρόκειται για υποδομές! Είτε του ΟΠΑΠ, είτε της ΔΕΗ, είτε της ΕΥΔΑΠ είτε ό,τι άλλο χαρίζεται.Υποδομές που χρυσοπληρώσαμε οι φορολογούμενοι. Υποδομές που φτιάχτηκαν και με χρήματα της Ε.Ε., τα οποία αντιστοιχούσαν ξεχωριστά στον κάθε πολίτη αυτής της χώρας.

Υποδομές που επίσης χρυσοπληρώσαμε, είναι τα λιμάνια, τα αεροδρόμια και οι δρόμοι. Κι αυτά πωλούνται ή μάλλον χαρίζονται. Δεν ξέρω σε ποιους. Ούτε θα μάθουμε. Μπροστά θα υπάρχει πάντα ένα ελληνικό όνομα για βιτρίνα κι από πίσω διάφορα funds που δεν ξέρουμε ούτε σε ποιον ανήκουν, ούτε την αξιοπιστία τους. Βασικά, το πρόβλημα είναι ότι όταν παρατήσουν ρημαγμένες μια μέρα τις υποδομές που χρυσοπληρώσαμε, δε θα υπάρχει κάποιος να του ζητηθούν ευθύνες. Απλώς θα κληθούμε να ξαναχρυσοπληρώσουμε τις υποδομές για να έχουμε νερό να πιούμε.

Θα μου πείτε «και τι έγινε που ξέρουμε τον ιδιοκτήτη του ΟΤΕ;». Θα σας πω «σωστό κι αυτό». Μήπως δεν εκμεταλλεύτηκε στο έπακρο τις υποδομές που εμείς είχαμε χρυσοπληρώσει για να δημιουργηθούν; Όλα τ’ αφεντικά σε αυτή τη χώρα ήταν πάντα τρελά και μοίραζαν με το άλλοθι της κατάργησης του μονοπωλίου. Καμία διαφωνία ως προς αυτό.

Έτσι δε χαρίστηκε η Ολυμπιακή; Είδατε εσείς κάποιο μονοπώλιο να καταργείται; Ένα ιδιότυπο καρτέλ δύο αεροπορικών εταιρειών δημιουργήθηκε, το οποίο θέλει να μετατραπεί επίσημα σε μονοπώλιο, αλλά η Κομισιόν επιμένει να κρατηθούν τα προσχήματα για τα μάτια του κόσμου

Όσο για τις τράπεζες, εκεί θα γίνει το μεγάλο γλέντι. Δύο πρέπει να απομείνουν. Η ALPHA και η ΠΕΙΡΑΙΩΣ. Πριν εξαγοραστούν κι αυτές από κάποιο γερμανικό κολοσσό. Με δύο τράπεζες, τι ανταγωνισμός να δημιουργηθεί στα επιτόκια; Η τοκογλυφία επιτέλους θα αγιοποιηθεί και θα φορέσει το φωτοστέφανο του «υγιούς τραπεζικού τομέα».

Όλα τ’ αφεντικά της Ελλάδας ήταν τρελά. Όμως αυτό το αφεντικό είναι το πιο τρελό απ’ όλα. Θεωρεί επιτυχία του να χαρίσει ό,τι χρυσοπληρώσαμε οι πολίτες για να κατασκευαστεί. Θεωρεί επιτυχία του να δημιουργούνται ιδιωτικά μονοπώλια. Θεωρεί επιτυχία του ν’ αναρωτιέται ο Έλληνας γιατί πρέπει να πληρώνει ξανά και ξανά για να χρησιμοποιεί υποδομές που κατασκευάστηκαν με τους φόρους του.

Παρ’ όλα αυτά, καλείται να πληρώσει κι άλλους, μεγαλύτερους φόρους. Δίχως να γνωρίζει το λόγο. Δίχως να απολαμβάνει την ανταποδοτικότητα των φόρων. Γιατί, αυτό το αφεντικό είναι ταυτόχρονα και μπράβος. Αν δεν πληρώσεις, θα σου κάψει το σπίτι. Ή έστω θα στο πάρει. Δεν είναι κυβέρνηση, είναι συμμορία. Πουλάει ύδωρ και γη. Παραδίδει μεταλλεία, βαφτίζοντάς το επιτυχία ενώ τα ταυτόχρονα υποκρίνεται πως δε γνωρίζει τη σημερινή διεθνή πραγματικότητα στο χώρο.

Αυτή είναι η αλήθεια και κάθε «ναι μεν, αλλά…» είναι άλλοθι για τη σιωπή μας που γίνεται όλο και πιο συνένοχη κάθε μέρα που περνά από πάνω μας.

Του Καρτέσιου

Wall Street Journal: Σκεπτόμενοι το αδιανόητο: Εγκαταλείποντας ένα νόμισμα!!!

Η ανεργία στην Ισπανία είναι στο 27%. Οι νέοι εγκαταλείπουν την Πορτογαλία και την Ιρλανδία. Ένας στους τέσσερις Έλληνες λένε ότι έχουν δυσκολία να πληρώνουν για τα τρόφιμα.

Όμως, παρά τις προπολεμικές συνθήκες που επικρατούν, η Ευρώπη, δεν έχει κανένα «σχέδιο δράσης» για την…ανάκαμψη. Σύμφωνα με τη γερμανικής έμπνευσης στρατηγική για έξοδο από την κρίση του ευρώ, τα κράτη του Νότου που ασφυκτιούν, πρέπει να συνεχίσουν να περικόπτουν τις δημόσιες δαπάνες, να χαμηλώνουν τους μισθούς και να συμπιέζουν τις τιμές μέχρι να γίνουν πάλι ανταγωνιστικά. Με τους τρέχοντες ρυθμούς, θα μπορούσε να πάρει μια δεκαετία ή και περισσότερο για να ολοκληρωθεί η διαδικασία, σύμφωνα με μελέτες της Goldman Sachs.

Με τόσο «πόνο» που υπομένουν, εγείρεται το ερώτημα:

Υπάρχει ένα κρίσιμο σημείο στο οποίο οι Ευρωπαίοι απλώς θα πουν, «Αρκετά»;

Σίγουρα οι Ευρωπαίοι έχουν διαμαρτυρηθεί κατά της λιτότητας. Όμως, παρά τους φόβους, καμία χώρα δεν έχει εγκαταλείψει το ευρώ. Η υποστήριξη της άποψης για την παραμονή στο κοινό νόμισμα παραμένει σε υψηλά επίπεδα, αν και υπάρχει ευρεία απογοήτευση με την Ευρωπαϊκή Ένωση. Πάνω από το 60% των Ισπανών, των Ελλήνων, των Ιταλών και των Γάλλων θέλουν να διατηρηθεί το κοινό νόμισμα, σύμφωνα με δημοσκόπηση που δημοσιεύεται αυτό το μήνα από το Κέντρο Ερευνών Pew.

Όσοι μιλούσαν για το τέλος της Ευρωζώνης, και ανέμεναν ότι η Ελλάδα θα αποχωρήσει από την Ευρωζώνη το 2012, έχουν φαινομενικά υποτιμήσει την προθυμία των Ευρωπαίων να συμβιβαστούν με χρόνια κακουχίας αντί να ρισκάρουν μια έξοδο. Αλλά οι Ευρωπαίοι αξιωματούχοι οι οποίοι επισημαίνουν τη σταθερότητα της κοινής γνώμης υπέρ του ευρώ, μπορεί να κάνουν το αντίθετο λάθος.

Τα αποθέματα υπομονής των Ευρωπαίων είναι μεγάλα αλλά σίγουρα πεπερασμένα.

«Το μόνο που αντιστρατευόταν ένα κύμα υποστήριξης της εξόδου μέχρι στιγμής ήταν ο “τρόμος” της εγκατάλειψης», λέει ο Simon Tilford, επικεφαλής οικονομολόγος του Κέντρου για την Ευρωπαϊκή Μεταρρύθμιση, με έδρα το Λονδίνο. Όταν οι άνθρωποι αισθανθούν ότι δεν υπάρχει φως στο τέλος του τούνελ, όμως, «θα αρχίσουμε πιθανότατα να βλέπουμε μια πιο δημόσια συζήτηση σχετικά με το κόστος και τα οφέλη της παραμονής στο ενιαίο νόμισμα», λέει. «Και από τη στιγμή που θα δείτε αυτή τη συζήτηση, τα πράγματα θα μπορούσαν να συμβούν πολύ γρήγορα.»

Έχει συμβεί και στο παρελθόν. Όπως οι χώρες που εντάχθηκαν στη ζώνη του ευρώ, η Αργεντινή στη δεκαετία του 1990 εγκατέλειψε τον έλεγχο στο δικό της νόμισμα, για να καθορίσει την ισοτιμία σε 1-προς-1 με το αμερικανικό δολάριο. Αυτό έριξε τον υπερπληθωρισμό, αλλά επέτρεψε επίσης έναν υπερδανεισμό σε δολάρια που ώθησε προς τα πάνω τους μισθούς και το κόστος των επιχειρήσεων. Όπως η νότια Ευρώπη σήμερα, η Αργεντινή έχασε σε ανταγωνιστικότητα και το νόμισμα της χώρας δεν μπορούσε να υποτιμηθεί για να γίνουν τα προϊόντα της ελκυστικά στο εξωτερικό.

Όπως μέλη της Ευρωζώνης σήμερα, η Αργεντινή έπρεπε να σφίξει τα δόντια και να περιμένει μέχρι οι μισθοί και οι τιμές να πέσουν αρκετά ώστε η χώρα να καταστεί και πάλι ανταγωνιστική. Η «σοφιστεία» εκείνης της εποχής ήταν ότι οι Αργεντινοί θα υπέφεραν κάθε θυσία για να συνεχίσουν να χρησιμοποιούν το δολάριο. Τόσο ταλαιπωρημένοι ήταν από δεκαετίες πολιτικού και οικονομικού χάους που περιελάμβανε περιόδους τετραψήφιου πληθωρισμού.

«Η υποτίμηση δεν αποτελεί επιλογή για την Αργεντινή» δήλωνε τότε οικονομολόγος της Παγκόσμιας Τράπεζας. «Με τόσο υψηλό επίπεδο “δολαριοποίησης”, η υποτίμηση θα ήταν υπερβολικά δαπανηρή.»

Τεχνικά, η Αργεντινή είχε το δικό της νόμισμα για να επιστρέψει, αλλά θεωρήθηκε αδύνατο να υπομείνει το κόστος της εγκατάλειψης της ισοτιμίας, επειδή σχεδόν όλα τα χρέη και οι συμβάσεις των επιχειρήσεων ήταν στο αμερικανικό νόμισμα. Μετά από τρία χρόνια ύφεσης, όμως, οι Αργεντινοί φάνηκε να αποφασίζουν μαζικά πως ό,τι τους περίμενε μετά δεν θα μπορούσε να είναι χειρότερο από την ατελείωτη κατάθλιψη που απαιτούνταν για να κρατήσουν τα πέσος τους ανταλλάξιμα με δολάρια.

Μια γαλήνια νύχτα, τον Δεκέμβριο του 2001, η μεσαία τάξη βγήκε στους δρόμους του Μπουένος Άιρες, σε μια έκρηξη οργής. Οι ταραχές σε ολόκληρη τη χώρα έριξαν την κυβέρνηση από την εξουσία. Η Αργεντινή προχώρησε σε άρνηση του χρέους αμέσως μετά, και η χώρα εγκατέλειψε την πρόσδεση του πέσο με το δολάριο.

Πόσο παρόμοια είναι η κατάσταση στη νότια Ευρώπη σήμερα; Η οικονομία της Αργεντινής συρρικνώθηκε κατά περίπου 8% κατά τα τρία έτη πριν από την εξέγερση. Μέχρι το τέλος του τρέχοντος έτους, οι οικονομίες της Ιταλίας και της Πορτογαλίας θα έχουν συρρικνωθεί κατά περίπου 8% από το υψηλότερο επίπεδό τους, της Ισπανίας κατά περίπου 6% και της Ελλάδας κατά περισσότερο από 23%, σύμφωνα με το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο.

Οι πολιτικοί της ΕΕ που επαναπαύονται με την φαινομενική δημοτικότητα του ευρώ θα πρέπει να θυμηθούν ότι οι Αργεντινοί υποστήριξαν επίσης ευρέως την πρόσδεση στο δολάριο, μέχρι και τη στιγμή που εξερράγησαν. Σε μια δημοσκόπηση που δημοσιεύθηκε τον Δεκέμβριο του 2001 (τον μήνα της εξέγερσης) μόλις το 14% είπε ότι το νομισματικό καθεστώς θα έπρεπε να «σπάσει», το 62% δήλωσαν ότι έπρεπε να διατηρηθεί. Αυτό είναι σχεδόν το ίδιο ποσοστό με των Ισπανών και των Ελλήνων που λένε ότι θέλουν να κρατήσουν το ευρώ σήμερα.

Η Αργεντινή, με τα σκαμπανεβάσματα της από την υποτίμηση και μετά, δεν είναι ένα μοντέλο για την Ευρώπη. Μάλλον, είναι μια προειδοποιητική ιστορία.

Στα τέλη του 2001, ο υπουργός οικονομίας της Αργεντινής αναφέρθηκε στην πρόσδεση της χώρας στο δολάριο ως «μόνιμο θεσμό», του οποίου η αδιανόητη κατάρρευση θα μπορούσε να προκαλέσει «τη διάλυση των βασικών θεσμών της οικονομίας και της κοινωνίας.» Ένα μήνα αργότερα, είχε καταρρεύσει.

Αυτοί που λένε ότι το ενδεχόμενο της εξόδου χωρών από το ευρώ έχει απομακρυνθεί θα πρέπει να εξετάσουν τις προηγούμενες φορές, όταν οι άνθρωποι θεωρούσαν ταμπού ένα οικονομικό καθεστώς, ακριβώς μέχρι και τη στιγμή που το ανέτρεψαν.

Των Thomas Catan και Marcus Walker για την The Wall Street Journal

Η Ε.Ε. διαλύεται, η αριστερά...κοιμάται

Το φαινόμενο παρουσιάζει εξαιρετικό πολιτικό ενδιαφέρον. Το ευρώ, από τη μία πλευρά, αποδεικνύεται εξαιρετικά αποτελεσματικό όπλο για την καθυπόταξη όλων των χωρών της Ευρώπης στοΤέταρτο Ράιχ της Γερμανίας με αντάλλαγμα για τις επιμέρους αστικές τάξεις την καταβαράθρωση των μισθών και την κατάλυση των εργασιακών σχέσεων του 20ου αιώνα. Από την άλλη, το ευρώ οδηγεί σε παροξυσμό τις αντιθέσεις μεταξύ των αστικών τάξεων της ευρωζώνης και της ΕΕ γενικότερα, με αποτέλεσμα να γίνεται πλέον ανοικτά λόγος για διάλυση και εξαφάνιση του κοινού νομίσματος, αλλά και για αποχώρηση ή μη ένταξη κρατών στην ΕΕ και στο ευρώ.


Η νέα, δεξιά κυβέρνηση της Ισλανδίας διέκοψε μονομερώς, χωρίς καμία απολύτως διαβούλευση με τις Βρυξέλλες, τις διαπραγματεύσεις της για ένταξη στην ΕΕ. Τις είχε αρχίσει η προηγούμενη, κεντροαριστερή κυβέρνηση η οποία και συνετρίβη στις προ μηνός εκλογές ως εθελόδουλη, υπερβολικά ενδοτική απέναντι στην ΕΕ και στη Βρετανία. Στο κυβερνητικό τους πρόγραμμα μάλιστα, τα δύο κόμματα που συγκροτούν την κυβέρνηση αυτή συμπεριέλαβαν τη δέσμευση ότι ακόμη και για να ξαναρχίσουν ενταξιακές συνομιλίες πρέπει να προηγηθεί δημοψήφισμα. Να αποφασίσει δηλαδή ο ισλανδικός λαός αν θέλει επανέναρξη των διαπραγματεύσεων, το αποτέλεσμα των οποίων, εννοείται, θα τεθεί σε δεύτερο δημοψήφισμα. Τριακόσιες χιλιάδες άτομα είναι όλοι κι όλοι οι Ισλανδοί, αλλά δεν δίστασαν να «φτύσουν» την ΕΕ και το ευρώ! Μπράβο τους! Εξαιρετικό πολιτικό θάρρος επέδειξε ο δεξιότατος πρωθυπουργός της Ουγγαρίας, Βίκτορ Όρμπαν. Ο κτηνωδώς δεξιός υποψήφιος καγκελάριος των Γερμανών σοσιαλδημοκρατών Πέτερ Στίανμπρικ ζήτησε από ραδιοδώνου να …αποβληθεί η Ουγγαρία από την ΕΕ(!) γιατί δεν υπακούει στις απαιτήσεις του Βερολίνου. Παίζοντας τον «καλό μπάτσο», η Άνγκελα Μέρκελ, δήλωσε ότι «θα κάνουμε τα πάντα για να φέρουμε την Ουγγαρία στο σωστό δρόμο, αλλά δεν θα στείλουμε αμέσως το ιππικό»!

Ο Όρμπαν δεν άφησε αναπάντητη την πρόκληση. «Οι Γερμανοί έστειλαν ήδη μια φορά το ιππικό τους και μάλιστα με τη μορφή των πάντσερ», δήλωσε αναφερόμενος στην κατάληψη της Ουγγαρίας το Μάρτιο του 1944 από τα ναζιστικά στρατεύματα. «Παράκληση μας θα ήταν να μην τα ξαναστείλει. Άλλωστε και τότε δεν ήταν καλή ιδέα και δεν λειτούργησε», πρόσθεσε ειρωνικά, υπονοώντας τη μετά από ένα χρόνο κατάληψη της Ουγγαρίας από το σοβιετικό Κόκκινο Στρατό. Σε όποια χώρα της ΕΕ και αν στραφεί κανείς, βλέπει αντιδράσεις. Ακόμη και στην κατ’ εξοχήν χώρα των «ευρωλαμόγιων», την Ιταλία. «Κάθε μέρα που περνάει, το όνειρο που είχε γίνει πραγματικότητα για τη γενιά μου, φαίνεται ότι μετατρέπεται σε εφιάλτη για πολλούς», δήλωσε στη Φλωρεντία η υπουργός Εξωτερικών της Ιταλίας, Έμα Μπονίνο. Για «εφιάλτη» έκανε λόγο μέχρι και ο δήμαρχος της Φλωρεντίας Ματέο Ρέντσι, ένα δεξιότατο στέλεχος του πολιτικά πανάθλιου Δημοκρατικού Κόμματος των πρώην κομμουνιστών της Ιταλίας που έχουν εκφυλιστεί και ξεφτιλιστεί πλήρως. Στην Αγγλία, με το που τόλμησε ο πρωθυπουργός Ντέιβιντ Κάμερον, δεξιός και αυτός, να ανακινήσει το θέμα της ΕΕ, έχει βρει κυριολεκτικά το διάολο του! Με επικεφαλής τη Δεξιά και τους βουλευτές της, έχει ήδη δημιουργήσει ένα πανίσχυρο, συντριπτικά πλειοψηφικό ρεύμα υπέρ της άμεσης αποχώρησης της Βρετανίας από την ΕΕ. Με νύχια και με δόντια προσπαθεί ο Κάμερον, με την πίεση και στήριξη του Ομπάμα, να το ελέγξει και να το αναχαιτίσει.

Φτάσαμε στο σημείο να δημοσιεύονται στην ακραία φιλοευρωπαϊκή γαλλική εφημερίδα Μοντ άρθρο με τίτλο «Να βγούμε από το ευρώ για να σώσουμε την Ευρώπη»! Ο αρθογράφος Ζαν-Πιερ Βεσερινί, καθηγητής Δικαίου και Οικονομικών Επιστημών, στο πολύ ενδιαφέρον άρθρο του υποστηρίζει ότι είναι αδύνατος ο συγκερασμός των συμφερόντων της Γαλλίας με αυτά της Γερμανίας.
« Πολυάριθμοι είναι οι δρόμοι που θα μπορέσουν να οδηγήσουν στο περισσότερο ή λιγότερο εγγύς τέλος του ευρώ. Η μόνη βεβαιότητα είναι ότι αυτό το τέλος είναι αναγκαίο. Αναγκαίο και με τις δύο έννοιες αυτής της λέξης: απαραίτητο και αναπότρεπτο» υπογραμμίζει καταλήγοντας. Είναι προφανές ότι βρισκόμαστε μπροστά σε μια σοβαρότατη κρίση του ευρώ και της ΕΕ, η οποία δεν αποκλείεται να προσλάβει και διαλυτικές διαστάσεις, αν οι αστικές τάξεις των μεγάλων ευρωπαϊκών χωρών αρνηθούν τελικά να υποταχθούν στο Τέταρτο Ράϊχ. Εξόφθαλμη είναι όμως η αποκαρδιωτική απουσία της Αριστεράς από τις ευρωπαϊκές εξελίξεις. Με μοναδική εξαίρεση το ΚΚΕ, πουθενά στην Ευρώπη τα κομμουνιστικά κόμματα ή αριστερά κόμματα που έχουν μια ορατή εκλογική απήχηση και εκπροσωπούνται στα κοινοβούλια δεν έχουν γραμμή αποχώρησης από την ΕΕ και το ευρώ. Εδώ οι Γάλλοι λένε να φύγει η Γαλλία από το ευρώ, οι Ιταλοί αστοί μιλούν για «εφιάλτη», οι Βρετανοί θέλουν σύσσωμοι να σηκωθούν να φύγουν εντελώς από την ίδια την ΕΕ και ο Αλέξης Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ αναζητούν λύση ….μέσα στο ευρώ!!!

Με τέτοια γραμμή η Αριστερά δεν πάει πουθενά. Στέκεται ουσιαστικά άβουλη στο πλάι και περιμένει από τους αστούς να αποφασίσουν με βάση τα αποκλειστικά δικά τους συμφέροντα τιε τύχες των λαών της Ευρώπης – και μάλιστα από τους δεξιούς αστούς γιατί οι σοσιαλδημοκράτες είναι παντού «Κουίσλινγκ» των Γερμανών! Όποια λύση και να δώσουν όμως οι αστικές τάξεις, θα είναι ολέθρια για τους εργαζόμενους της Ευρώπης.

Aπό το «Πρίν» της Κυριακής

Η μαστεκτομή και η λοβοτομή

(......) το ΚΚΕ αποτελεί διεθνώς μοναδική περίπτωση. Μετά την κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού, τα Κ.Κ. σε όλο τον κόσμο είτε διαλύθηκαν, είτε ανασυγκροτήθηκαν, αναζητώντας διαφορετικούς δρόμους για την επίτευξη της κοινωνικής δικαιοσύνης. To KKE έχει αυτοαπομονωθεί - ακόμα και στις διαδηλώσεις ή τις απεργίες το ΠΑΜΕ του κάνει τα πάντα χώρια. Πώς θα έρθει ο σοσιαλισμός, όταν το κόμμα χάνει συνεχώς δυνάμεις, αλλά αρνείται να κάνει την οποιαδήποτε συμμαχία; Μάλλον θα ξυπνήσουμε κάποια μέρα με σοσιαλισμό. Έστω και αν η κομμουνιστική Δευτέρα Παρουσία έχει λιγότερες πιθανότητες να συμβεί και από αυτή του Αμβρόσιου... 

Το Σαββατοκύριακο, στη συνεδρίαση της Κ.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ η «αριστερή πλατφόρμα» πρότεινε στο πρόγραμμα εξουσίας του κόμματος μια Δευτέρα Παρουσία light: τον σχηματισμό αριστερής κυβέρνησης με την ΑΝΤΑΡΣΥΑ και το ΚΚΕ, τη στιγμή που ο νέος γραμματέας του εκλέχτηκε ακριβώς επειδή θεωρεί τον ΣΥΡΙΖΑ, την ΑΝΤΑΡΣΥΑ και οποιονδήποτε εκτός Περισσού αιρετικό και προδότη. 

Το άλλο κρίσιμο θέμα που απασχόλησε την ίδια συνεδρίαση ήταν η αντίρρηση κάποιων από τις περίφημες συνιστώσες να ενσωματωθούν στον ενιαίο ΣΥΡΙΖΑ. Τα μέλη μερικών από αυτές μετριούνται στα δάχτυλα του ενός χεριού, τη στιγμή που ο ΣΥΡΙΖΑ κέρδισε στις τελευταίες εκλογές 1.650.000 ψήφους. Υπήρξαν παράλληλα προειδοποιήσεις το κόμμα να μην «ενσωματωθεί στο σύστημα» βάζοντας νερό στο κρασί του, στην πραγματικότητα δηλαδή να μη διεκδικήσει την κυβέρνηση, με τους αναγκαίους συμβιβασμούς που κάτι τέτοιο συνεπάγεται. Λες και όλοι οι συμβιβασμοί που είναι απαραίτητοι και στην πολιτική και στη ζωή ισοδυναμούν με προδοσία. 

Στις σοβαρές χώρες του κόσμου οι προοδευτικοί άνθρωποι έχουν καταλήξει στο συμπέρασμα ότι χωρίς την ανάληψη της κυβερνητικής εξουσίας δεν μπορούν να πραγματοποιηθούν σοβαρές κοινωνικές μεταρρυθμίσεις. Οι Αμερικανοί αριστεροί λένε τώρα ότι μπορεί το κίνημα Occupy Wall Street να συντάραξε τις ΗΠΑ για 2-3 μήνες, αλλά σήμερα τον τόνο δίνει το υπερσυντηρητικό Κόμμα του Τσαγιού με τους βουλευτές που το υποστηρίζουν κ.λπ. Στην Ελλάδα που καταρρέει, αυτό που σήμερα θα βοηθούσε τους φτωχούς και τις ασθενέστερες ομάδες που υποφέρουν είναι μια κυβέρνηση που θα τους ανακούφιζε και θα έβαζε μπροστά να λύσει τα προβλήματά τους. Για να αποδείξουν ότι είμαστε θρησκευόμενη χώρα, αυτοί φιλονικούν για το φύλο των Αγγέλων.

Απόσπασμα από άρθρο του Στέλιου Κούλογλου

Η κρίση γίνεται νέα κανονικότητα

Δεν είδα τα σημάδια της κρίσης στους δρόμους της Αθήνας, όπως τα είχα δει στους δρόμους του Μπουένος Αϊρες, μας είπε προχθές η Ναόμι Κλάιν.

Είναι ίσως αυτή η διαφορά της παλαιάς Ευρώπης από τη νέα Λατινική Αμερική, συμπλήρωσε η διάσημη Καναδέζα συγγραφέας, η βαθύτερα ριζωμένη κοινωνική συνοχή. Ισως επειδή οι μηχανισμοί της οικογένειας διασώζουν τα πληγέντα μέλη, συμπληρώσαμε εμείς.

Η Κλάιν βρίσκεται στην Ελλάδα για μια διάλεξη και για τα γυρίσματα μιας ταινίας με θέμα την περιβαλλοντική και οικονομική κρίση ανά τον κόσμο. Δεν είχε δει πολλά, γ’ αυτό μιλούσε προσεκτικά και άκουγε εξίσου προσεκτικά τη μικρή νυκτερινή παρέα.

Κατά τη συζήτηση, κάναμε υποθέσεις:

Συνηθίζουν οι άνθρωποι στην ανεργία και στην πτώχευση; Μετά το σοκ και τις σφοδρές αντιδράσεις του πρώτου καιρού, το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού συμπεριφέρεται σαν να υποτάσσεται στη νέα κατάσταση, να προσαρμόζεται, να το παίρνει απόφαση. Ως εάν η κρίση, αυτή η διαρκής κατάσταση εκτάκτου ανάγκης, να γίνεται η νέα κανονικότητα.

Από μια άποψη, αυτό συμβαίνει συνήθως μετά μία καταστροφή· η ζωή συνεχίζεται, το ποτάμι κυλάει σε νέα κοίτη. Οι άνθρωποι συνεχίζουν να βολτάρουν, να απολαμβάνουν ένα τραγούδι, να συγκινούνται με μια χειρονομία, να ερωτεύονται, να κάνουν παιδιά, να αστειεύονται. Φέρνουν τη ζωή στα μέτρα τους, πιο στενόχωρα ίσως, διαφορετικά, αλλά αυτό είναι.

Βέβαια, προσαρμόζονται όσοι μπορούν να προσαρμοστούν: όσοι περισώζουν ακόμη μια δουλειά και κάποιο εισόδημα, έστω μειωμένο. Οσοι δεν έχουν απορριφθεί ολοσχερώς.

Διότι, όπως μετά από κάθε καταστροφή, έναν πόλεμο λ.χ., πίσω μένουν πολλά θύματα. Στην περίπτωση της Μεγάλης Υφεσης, που δεν είναι μόνο ελληνική, τα θύματα είναι τα ασθενέστερα κοινωνικά στρώματα. Και οι περισσότεροι νέοι. Αυτοί έχουν πέσει τώρα, κι αυτοί θα μείνουν πίσω, πεσμένοι ή βραδυπορούντες, όταν θα έρθει η σταθεροποίηση και η ανάκαμψη.

Γι΄αυτούς η κρίση λειτουργεί σαν ένα αχανές διαρκές πουργατόριο· το νέο περιβάλλον, όταν και όπως διαμορφωθεί, δεν θα τους χωράει όλους, κάποιοι θα περισσεύουν και θα ξεμείνουν σε άλλη βιοτική πίστα, στις παρυφές, στα χαμηλά, κοντά στους sans papier μετανάστες, ένα σκαλί πάνω από τους ανώνυμους των τράνζιτο. Πόσοι; Μισό, ένα, ενάμισι, δύο εκατομμύρια; Αγνωστο.

Οι υπόλοιποι θα προχωρούν, θα ανοίξουν το βήμα· οι περισσότεροι θα ρίξουν ένα βλέμμα πίσω και μετά δεν θα ξανακοιτάξουν. Η διαφοροποίηση αυτή δεν είναι τόσο απλή, όσο ακούγεται· το κοινωνικό τραύμα δεν επουλώνεται τόσο απλά και τόσο γρήγορα, αφήνοντας απλώς μια αντιαισθητική ουλή. Το τραύμα ενδέχεται να παραμείνει χαίνον. Σε κάθε περίπτωση, θα έχουν χαθεί η όποια συνοχή και η όποια ομοιογένεια του παλαιού σώματος, προ Υφεσης. Θα έχουν αλλάξει οι όροι της συμβίωσης και οι προσδοκίες ― μα ήδη αυτό συμβαίνει για πολλούς. Το σοκ παράγει αφειδώς νέα ανισότητα, βίους κινούμενους σε παράλληλες ασύμπτωτες πίστες.

Η Ναόμι Κλάιν περιέγραψε την κοινωνική μηχανική του σοκ. Ζούμε μια εφαρμοσμένη εκδοχή του

Από το vlemma

Πώς να καταστρέψετε τον γιο σας σε 5 εύκολα στάδια

Θα μου επιτρέψετε να διακόψω την ατέρμονη σάγκα μου, παίδες μου αγαπημένοι, γιατί μετά τη γνωριμία μου με τη μάνα του Τζάμπα, νιώθω μια πελώρια λαχτάρα να δώσω μερικές ζωτικής σημασίας συμβουλές στις απανταχού μανούλες που επείγονται να γονατίσουν το βλαστάρι τους και δεν ξέρουν πώς. Θα μου πεις, "άσε μας, μαρή, που νομίζεις πως θα δώσεις συμβουλή εσύ στην Ελληνίδα μάνα(τζερ)". Αυτή, καλέ, είναι επιστήμων στη λείανση των προεξοχών του χαρακτήρα και στην εξαφάνιση του παράδοξου βίτσιου του γιου να αναζητά τον δικό του δρόμο. Τι θα πει πρώτα απ’ όλα «δικός του δρόμος»; Ένας είναι ο δρόμος, ο δικός της. Γιατί η Ελληνίδα μάνα στο σημείο αυτό είναι σαν την Παπαρήγα. (Σ’ αυτό και στην μπλε σκιά στο μάτι)


Λοιπόν, θα το πάρω απ’ την αρχή, για να μην μπερδευτώ.

ΠΡΩΤΟ ΣΤΑΔΙΟ

Η ιδανική μελλοντική μάνα(τζερ) πρέπει να γεννηθεί στους κόλπους μιας τίμιας ελληνικής οικογένειας όπου η κατάσταση είναι τίμια και ελληνική: Δεν πα να ‘μαστε στον 21 αιώνα, το κορίτσι ακόμα μεγαλώνει με απώτατο στόχο να βρει τον γαμάτο σύζυγο με ακόμα πιο απώτατο στόχο να κάνει τα γαμάτα παιδιά. ΠΡΟΣΟΧΗ! Δεν πα να ‘ναι η μαντάμ Κιουρί, ο απώτατος στόχος παραμένει αναλλοίωτος. Το κοριτσάκι πρέπει να εμπεδώσει εγκαίρως το παρακάτω αξίωμα: να γίνεις μαντάμ, έχει περισσότερη σημασία από το να γίνεις Κιουρί.

ΔΕΥΤΕΡΟ ΣΤΑΔΙΟ

Όταν έρθει η ώρα να γίνει μαντάμ η μελλοντική μητέρα των γαμάτων παιδιών πρέπει να βρει έναν γαμάτο σύζυγο ώστε να διασφαλιστεί η γαματοσύνη των γονιδίων. Και, φυσικά, τον βρίσκει (γιατί, ως γνωστόν, άμα ψάχνεις βρίσκεις) και κάνει μαζί του 2 γαμάτα παιδιά, ένα αγόρι και ένα κορίτσι, σετ. Ο άντρας αυτός (ο γαμάτος) είναι ο κουβαλητής του σπιτιού, που πάει να πει σπανίως κουβαλάει κάτι. Βασικά δουλεύει και γενικά κυκλοφορεί εκτός σπιτιού. Αν η οικογένεια ήταν κυβέρνηση θα είχε αναλάβει το υπουργείο Εξωτερικών: Λίγο ουζάκι με τους συναδέλφους (υπουργούς Εξωτερικών άλλων οικογενειών), λίγο γκόμενες, λίγο ΛΟΤΤΟ, λίγο τάβλι, λίγο εξωτερικό με την ομαδάρα. Τα παιδιά τα αναλαμβάνει η γυναικούλα του, όπως το θέλουν τα ήθη και τα έθιμα του λαού μας. Η οποία γυναικούλα του μπορεί και να δουλεύει (τι διάολο, στον 21 αιώνα κυκλοφοράμε) αλλά οπωσδήποτε δεν κάνει ζωτικής σημασίας εργασία όπως αυτός (που είναι υπάλληλος στον ΕΟΠΠΥ και φροντίζει για τη σύμφωνη με τους εθνικούς στόχους του μνημονίου εξολόθρευση των συνταξιούχων μέσω σχηματισμού ουρών). Η γυναικούλα του πρέπει λοιπόν να τελειώνει με την ψευτοδουλειά της και να τσακίζεται να γυρνάει στην οικογενειακή εστία ώστε να μη λέει η γειτονιά, τα πεθερικά και η θεία της η Μαριάνθη (που είναι 91 ετών και ζει χάρη στη μεσογειακή διατροφή) ότι είναι μια άκαρδη σύζυγος και σκύλα μάνα. Τρέχει λοιπόν, πλακώνεται να μαγειρεύει πριν γυρίσουν τα 2 γαμάτα παιδιά απ’ το σχολείο, βάζει κάνα πλυντήριο, βάζει σκούπα και γενικά μετατρέπει το αχούρι σε φωλίτσα (φωλίτσα με φιστικί σαλόνι, σεμεδάκια και πλαστική καρέκλα γύφτου στη βεράντα, βεβαίως - αλλά με ό,τι έχουμε θα δουλέψουμε, παίδες).

Σεξ δεν υπάρχει, ως γνωστόν, δέκα χρόνια μετά τον γάμο. Και αν υπάρχει, καλύτερα να μην υπήρχε. Επίσης, δεν υπάρχει χρόνος και κυρίως χρήμα για γκόμενο. (Διότι ως γνωστόν ο γκόμενος είναι πολύ ενεργοβόρα φάση. Μόνο το πεντικιούρ-μανικιούρ-μπραζίλιαν να βάλεις, θες 5 ώρες και 150 ευρώ. Πλάκα με κάνεις;) Οπότε τρώει. Έτσι, γίνεται όλο και πιο χοντρή και σταδιακά απομακρύνει τον κίνδυνο του ξέμπαρκου σεξ once in a blue moon που θα νιώσει σεξ σίμπολ ο γαμάτος σύζυγος (ο οποίος στην τρέχουσα φάση δεν θα έχει γκόμενα).

ΤΡΙΤΟ (και μακρύτερο) ΣΤΑΔΙΟ

Όλοι όμως οι άνθρωποι θέλουν κάποιον να τους έχει κορώνα στο κεφάλι του, παίδες μου αγαπημένοι. Η μανούλα ψάχνει, δεν βρίσκει κανέναν πρόχειρο και, πρακτική όπως είναι, αποφασίζει να κατασκευάσει έναν: το γιο της. Γνωρίζει καλά ότι αυτά τα πράματα πρέπει να τα αρχίζεις νωρίς για να πετύχουν. Αρχίζει, λοιπόν, από το μαιευτήριο. Να τα χάδια, να τα φιλιά, να τα κομπλιμέντα, να τα επιφωνήματα (συνήθως το «πω, πω, τι άντρα έκανα εγώ», που σε λίγα χρόνια μεταλλάσσεται σε «πω, πω, τι άντρα έχω εγώ». Ο ατυχής αγόρι (που θα ‘λεγε και ο μακαρίτης Μποστ) πέφτει στην παγίδα - είναι μικρός και μπόσικος, άσε που η παγίδα είναι ζεστή και, επίσης, γαμάτη. Ποιος δεν θέλει να έχει κάποιον που να τον έχει κορώνα στο κεφάλι του; Κι έτσι, μέχρι να γίνει 13 ετών, έχει ήδη εμπιστευτεί τη ζωή του (και τα γεννητικά του όργανα - μεταφορικά μιλώντας, παίδες μου) στη μανούλα. Δεν τον ταΐζει, του μασάει τις μπουκιές του να μην κουράζεται. Δεν καλύπτει τις ανάγκες του, τις προβλέπει ώστε να μην παρουσιαστούν. Δεν του πλένει τα σώβρακα ΚΑΛΒΙΝ ΚΛΑΪΝ, τους κεντάει και μονόγραμμα ώστε να ξέρουν οι τσούλες που θα τα δούνε σε τι νοικοκυρόσπιτο μεγάλωσε. Η μόνη αρμοδιότητα που του άφησε η μανούλα είναι να είναι γαμάτος (Αwe-waitforit-some!)

ΤΕΤΑΡΤΟ ΣΤΑΔΙΟ

Και περνάνε οι μέρες, και περνάνε οι μήνες, και περνάνε τα χρόνια (αν ήμασταν σε ελληνική κωμωδία θα βλέπαμε τα φύλλα του ημερολογίου με τα στιχάκια να ξεπουπουλιάζονται. Αλλά δεν είμαστε σε κωμωδία, παίδες. Σε δράμα είμαστε). Ο ατυχής αγόρι γίνεται 25 χρονών και ακόμα είναι αγόρι. Γίνεται 30 χρονών και ακόμα είναι αγόρι. Γίνεται 40 χρονών και ακόμα είναι αγόρι. Κάθε φορά που πάει να γίνει άντρας, να φύγει απ’ το πατρικό του, λόγου χάριν, βλέπει στον ύπνο του ένα βουνό άπλυτα πιάτα στον νεροχύτη και 34 τεμάχια πίτσας να σαπίζουν στο μπαλκόνι μαζί με τον φίκο που του ‘φερε δώρο η θεία Μαριάνθη στα γενέθλιά του (η οποία έχει γίνει 124 ετών και φωτογραφίζεται μαζί με αιωνόβιους της Ικαρίας, χάρη στη μεσογειακή δίαιτα). Θα ήθελε να ήξερε να τα πλένει μόνος του αλλά δεν ξέρει. Επίσης, βαριέται. Κάθε φορά που προσπαθεί να κάνει σοβαρό δεσμό με γυναίκα, τη Σούλα ας πούμε, βλέπει στον ύπνο του αυτή τη Σούλα να φαρδαίνει, να φαρδαίνει, να φαρδαίνει, ώστε να φτάνει στο size της μάνας του και μετά να πέφτει όλη πάνω του σαν πολυκατοικία και να τον πνίγει. Ξυπνάει και την παίρνει τηλέφωνο ότι δεν μπορεί άλλο, ασφυκτιά και θέλει λίγο χώρο. Μετά παίρνει τηλέφωνο τη μάνα του και της λέει ότι χώρισε με τη Σούλα. Αυτή κάνει ότι λυπάται, αυτός κάνει ότι πεινάει, κι έτσι βρίσκονται να τρώνε μαζί στη υγειά της επόμενης που θα είναι πολύ πιο γαμάτη από τη Σούλα.

ΠΕΜΠΤΟ και τελικό ΣΤΑΔΙΟ

Κι έτσι, με τα ψέματα, ο ατυχής αγόρι καβατζάρει τα σαρανταπέντε και βλέπει ότι η μάνατζέρ του αρχίζει να μπατάρει. Λίγο καρδιά, λίγο ζάχαρο, λίγο χοληστερίνη (παρά το γεγονός ότι αλείφει Benecol και στις 13 φέτες ψωμί που τρώει για μπρέκφαστ). Τρόμος τον καταλαμβάνει, παίδες μου αγαπημένοι. Τώρα; Ποια θα του αγοράζει σώβρακα; Ποια θα μετράει την πιτυρίδα στην κουρούπα του ώστε να προμηθευτεί έγκαιρα το Head and Shoulders; Το κυριότερο: Ποια θα περιποιηθεί τη μανούλα του που δεν έχει την κράση της θείας Μαριάνθης και γερνάει; Αρχίζει να τσεκάρει τις γκόμενές του ως human resources manager: Κάνουν για τη δουλειά; Ζητάει τη γνώμη της μάνατζερ. Τελικά, επιλέγουν την κατάλληλη. Είναι γεννημένη σε γαμάτη ελληνική οικογένεια. Ξέρει τι θέλει ο γαμάτος άντρας και η μάνα του. Δεν χρειάζεται να είναι σεξ σίμπολ, σεξ σίμπολ βρίσκουμε και έξω απ’ το σπίτι. Αυτός χρειάζεται μια λογική σύζυγο και μητέρα για να μεγαλώσει τα γαμάτα παιδιά του. Άλλωστε, το όνομά της είναι Ρούλα. Από το μητερούλα.

Από το   κορίτσι του διπλανού portal

Ανάκατα VIII

Τρία χρόνια λιτότητα: «Μηδέν εις το πηλίκον» για το δημόσιο χρέος

Παρά τα τρία χρόνια σκληρής πολιτικής λιτότητας το δημόσιο χρέος μένει... ασυγκίνητο. Συγκεκριμένα και σύμφωνα με το επίσημο Δελτίο Δημοσίου Χρέους που δόθηκε στη δημοσιότητα την Τρίτη από το ΥΠΟΙΚ, στα τέλη Μαρτίου 2013πραγματοποίησε άλμα στα 309 δισ. ευρώ. Το Μάρτιο του 2012, αμέσως μετά το πρώτο κούρεμα (PSI) το δημόσιο χρέος άγγιζε τα280,3 δισ. ευρώ, ενώ το Μάρτιο του 2010 λίγο πριν την προσφυγή στο Μνημόνιο τα 310,3 δις ευρώ. Το αποτέλεσμα λοιπόν είναι «μηδέν εις το πηλίκον».

Δηλαδή, μέσα σε 12 μήνες,Μάρτιος 2012 - Μάρτιος 2013, το χρέος της Ελλάδας αυξήθηκε κατά29 δισ. ευρώ, παρά τη δεύτερη αναδιάρθρωσή του (ανταλλαγή ομολόγων) που έγινε τον Δεκέμβριο του 2012 και οδήγησε σε εξοικονόμηση της τάξεως των 20 δισ. ευρώ.

Πριν από τρία χρόνια, στις 31 Μαρτίου του 2010, λίγο πριν από την προσφυγή στο Μνημόνιο, το χρέος της κεντρικής κυβέρνησης ήταν 310,3 δισ. ευρώ, πάντα με βάση το επίσημο Δελτίο Δημοσίου Χρέους που ανακοινώνει το υπουργείο Οικονομικών. Επομένως μετά από τρία χρόνια προσπαθειών η Ελλάδα κατάφερε να μειώσει το χρέος της σε απόλυτους αριθμούς κατά μόλις 1 δισ. ευρώ.

Την ίδια ώρα η συρρίκνωση του ελληνικού ΑΕΠ  κατά 25% λόγω των μέτρων λιτότητας καθιστά το χρέος μη βιώσιμο. Επιπλέον η Κομισιόν εκτιμά ότι το χρέος της γενικής κυβέρνησης θα φτάσει το 175% του ΑΕΠ το 2013 και το 2014 για να αποκλιμακωθεί στο 160% του ΑΕΠ το 2016.

Εκτιμάται ότι η ενίσχυση του χρέους τους τελευταίους 12 μήνες οφείλεται κατά κύριο λόγο στα δάνεια που έλαβε η χώρα από Ευρωζώνη και ΔΝΤ για να καλύψει τις ανάγκες ανακεφαλαιοποίησης των ελληνικών τραπεζών, αλλά και τις υποχρεώσεις του Δημοσίου.

Σύμφωνα με την έκθεση της Κομισιόν για το ελληνικό πρόγραμμα, το σύνολο δανείων που έχουν δοθεί στην Ελλάδα από ΕΕ-ΔΝΤ από το 2010 ως τώρα φθάνουν τα 205,1 δισ. ευρώ. Αναλυτικότερα, δόθηκαν 73 δισ. ευρώ από το πρώτο πρόγραμμα (52,9 δισ. από κράτη μέλη ευρωζώνης και 20,1 δισ. από το ΔΝΤ) και 132,1 δισ. ευρώ από το δεύτερο πρόγραμμα από το 2012 και μετά (127,3 από τον EFSF και 4,84 από ΔΝΤ).

Στο Μεσαίωνα του 2013...

Σε μια απέραντη Μανωλάδα φαίνεται να μετατρέπεται η Ελλάδα μετά τη δημοσιοποίηση των στατιστικών στοιχείων που κατέγραψε το Σώμα Επιθεώρησης Εργασίας και  τα οποία και δείχνουν την μετατροπή της ελληνικής κοινωνίας σε μπανανία.
 
 Πιο συγκεκριμένα τα στοιχεία δείχνουν για το πρώτο τρίμηνο του 2013,  ότι η ανασφάλιστη εργασία απογειώθηκε στο 40% ενώ η πτώση των μισθών, είτε με ατομικές, είτε με επιχειρησιακές συμβάσεις ξεπέρασε το 20% σε σχέση με το 2012.
 
Είναι χαρακτηριστικό ότι σε μικρότερο αριθμό εργαζομένων (17.189 έναντι 17.583 το 2012) στις επιχειρήσεις που ελέγχθηκαν εμφανίζεται ποσοστό ανασφάλιστης εργασίας 39,4%, αρκετά υψηλότερο από το αντίστοιχο ποσοστό 35,1% που είχε εντοπιστεί στους ελέγχους του 2012.
 
Μάλιστα στις επιχειρήσεις που ελέγχθηκαν ο αριθμός των ανασφάλιστων αλλοδαπών έχει στην κυριολεξία εκτιναχθεί (τον Ιανουάριο ανήλθε στο 54,9% έναντι 33,7% το 2012). Εντωμεταξύ το κράτος κοιτάζει από μακριά τους παραβάτες σαν να μην συμβαίνει τίποτα…Άλλωστε η ανεξέλεγκτη αυτή αγορά δείχνει να  βολεύει αφάνταστα τα δύο “άκρα”. Αυτούς που κερδοσκοπούν από την εισφοροδιαφυγή και αυτούς που θησαυρίζουν από το δουλεμπόριο, χρηματοδοτώντας παράλληλα το πολιτικό σύστημα.
 
Συνηθισμένα πράγματα… Την ίδια ώρα η κυβέρνηση για να ρίξει στάχτη στα μάτια των ψηφοφόρων καταφεύγει σε φθηνά προπαγανδιστικά κόλπα για να στηρίξει τις συνεχώς διαψευδόμενες αισιόδοξες προβλέψεις και να δημιουργήσει πλασματική εικόνα σταθεροποίησης. Ένα τέτοιο κόλπο είναι ο ισχυρισμός ότι το τελευταίο διάστημα οι προσλήψεις είναι περισσότερες από τις απολύσεις.  Με τούτα και με τα άλλα  όμως δολοφονούν αργά και σταθερά την ελληνική δημοκρατία και οικονομία.
Από το ποντίκι

Ζίζεκ

Ο Σλοβένος φιλόσοφος Σλαβόι Ζίζεκ βρέθηκε στο επίκεντρο της πολιτικής αντιπαράθεσης, μετά την φράση του «όσοι δεν υποστηρίξουν τον ΣΥΡΙΖΑ θα πάρουν εισιτήριο χωρίς επιστροφή για τα γκουλάγκ». Η Νέα Δημοκρατία καλεί τον ΣΥΡΙΖΑ να καταδικάσει τον Ζίζεκ.


Μπορεί να μην είμαι φιλόσοφος ούτε να έχω αυτό το βεληνεκές αλλά διαφωνώ με τον Σλαβόι Ζίζεκ.

Όσοι δεν υποστηρίξουν τον ΣΥΡΙΖΑ δεν θα πάνε στα γκουλάγκ. Όσοι δεν υποστηρίξουν τον ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να εκτελεστούν επί τόπου.

Σοβαρά τώρα, η βλακεία στην πολιτική ζωή του τόπου και στην κοινωνία –μετά την χρεοκοπία- έχει φτάσει στον ουρανό.

Η ταπεινή μου γνώμη είναι πως αυτό οφείλεται, κυρίως, στην μη απονομή δικαιοσύνης.

Η πολιτική και οικονομική ελίτ δεν θέλει να χάσει κανένα από τα προνόμιά της, οπότε τα σκιάζει όλα η φοβέρα και τα πλακώνει η σκλαβιά.

Επίσης, οφείλεται στη λούμπεν ομάδα από χωροφύλακες που έχει κυριαρχήσει μέσα στη Νέα Δημοκρατία. Ακόμα και οι νεοδημοκράτες έχουν φρικάρει.

Βέβαια, γι’ αυτά έχουν ευθύνες και οι Έλληνες ψηφοφόροι. Ψήφισαν.

Και φτάσαμε στο σημείο, δια της απομόνωσης μιας φράσεως ενός διάσημου σύγχρονου φιλόσοφου –αν και είναι ολοφάνερο το σκωπτικό ύφος του Ζίζεκ-, να γίνεται πόλεμος ανακοινώσεων.

Αν θυμηθούμε τη δεκαετία του ’90, θα διαπιστώσουμε πως τότε υπήρχε μεγαλύτερη ανεκτικότητα.

Δείτε κάποια από τις τηλεοπτικές εκπομπές της Μαλβίνας Κάραλη και αναλογιστείτε αν θα μπορούσαν να υπάρξουν ανάλογες εκπομπές σήμερα. Αποκλείεται. Αυτός, άλλωστε, είναι ο λόγος που δεν υπάρχουν σατιρικές εκπομπές στην ελληνική τηλεόραση.

Αν ζούσε σήμερα η Μαλβίνα Κάραλη και έκανε τηλεόραση, θα την πυροβολούσαν ή θα την έτρεχαν κάθε μέρα στα δικαστήρια.

Υπάρχει μια προσπάθεια να επιβληθεί σιωπή. Και όλοι να μιλάνε «σοβαρά». Ακόμα κι αν κάνεις σατιρικό σχόλιο, χιούμορ ή πλάκα, κινδυνεύεις οι φράσεις σου να ερμηνευτούν κυριολεκτικά ή να διαστρεβλωθούν.

Αυτό δεν συμβαίνει μόνο με πολιτικά πρόσωπα ή με διανοούμενους. Συμβαίνει με όλους.

Πριν από λίγα χρόνια, σε ένα κείμενο για τη Γιουροβίζιον είχα γράψει –μεταξύ άλλων εμφανώς τερατωδών σαρκαστικοειρωνικοσατιρικών σχολίων- πως «η γλυκερή μπαλάντα της Αρμενίας σε οδηγεί στο συμπέρασμα πως η γενοκτονία των Αρμενίων από τους Τούρκους ήταν απόλυτα δικαιολογημένη» και πως «Η Γερμανία πέρσι έστειλε ένα τραγούδι country και φέτος συμμετέχει με swing – αποδεικνύεται πως κακώς διεκόπη τόσο πρόωρα ο ανηλεής βομβαρδισμός της Δρέσδης».

Αν έγραφα σήμερα αυτά τα σχόλια, είναι βέβαιο πως θα υπήρχαν πολλοί που θα με καλούσαν να απολογηθώ ή θα ζητούσαν την καταδίκη μου. Καλά, μπορεί να το κάνουν και τώρα. Η βλακεία δεν έχει χρόνο.

Κάτι δεν πάει καθόλου καλά στην Ελλάδα. Και η κατάσταση χειροτερεύει διαρκώς.

Δεν είναι καθόλου τυχαίο το γεγονός ότι η αφηρημένη σκέψη γεννήθηκε μεν στην Ελλάδα αλλά
εδώ και πάρα πολλά χρόνια- στην Ελλάδα δεν παράγεται αφηρημένη σκέψη.

Μπορεί ο Καστοριάδης και ο Αξελός να ήταν Έλληνες αλλά τα μυαλά τους «ανέπνευσαν» και δημιούργησαν στη Γαλλία. Στην Ελλάδα δεν υπήρχε περίπτωση να συμβεί αυτό.

Η αφηρημένη σκέψη στην Ελλάδα έχει σταλθεί εδώ και χρόνια στα γκουλάγκ.

Η Ελλάδα δεν έχει σήμερα έναν φιλόσοφο του βεληνεκούς του Σλαβόι Ζίζεκ.

Δεν θα μπορούσε η Ελλάδα να έχει Ζίζεκ. Μόνο κάτι κρατικοδίαιτους διανοούμενους που περιμένουν την επιχορήγηση.

Πάντως, το καλό είναι πως τώρα κάποιοι θα ανακαλύψουν τον Ζίζεκ, και μπορεί να διαβάσουν τα βιβλία του. Πραγματικά, είναι απολαυστικός. Εντελώς τρελοκομείο. Σαν αρχαίος Έλληνας. Ο Διογένης θα τον γούσταρε τρελά.

Είναι κάπως περίεργο αλλά ο Ζίζεκ είναι πιο Έλληνας από τους σύγχρονους Έλληνες.

(Μετά τον Ζίζεκ, να διαβάσετε και τον Λακάν. Απόλαυση. Και να φύγετε από την Ελλάδα. Για να πάρετε ανάσα. Η Ελλάδα μποχάει.)

(Πάντως, αν γίνει ταινία η ζωή του Σλαβόι Ζίζεκ, θα τον παίξει Έλληνας. Ο Ζακ Γαλιφιανάκης.)

Του Πιτσιρίκου

Ανάκατα VII

-Το όνομά σου; 
-Κώστας Σαμαράς 
-Τον Αντώνη Σαμαρά τί τον έχεις;
-Γραμμένο στ' @ρχίδι@ μου...

Αρκάς - Χαμηλές πτήσεις

Αρκάς - Ισοβίτης

Προς ψηφοφόρο της Χρυσής Αυγής. του Στάθη

Αγαπητέ μου, εφόσον έχεις ψηφίσει Χρυσή Αυγή, δεν ξέρω πώς ακριβώς να σε προσαγορεύσω. Ας μείνουμε στο «κύριε» που, υποθέτω, μας καλύπτει και τους δύο. 

Η επιστολή αυτή δεν απευθύνεται στα μέλη της Χρυσής Αυγής, διότι κάθε διάλογος με τους φασίστες είναι αγώνας άγονος, απευθύνεται όμως σε πολίτες που, στο πλαίσιο της δημοκρατίας, επέλεξαν να ψηφίσουν αυτό το κόμμα. 

Κι ακριβώς αυτό, η δημοκρατία είναι το πρώτο ζητούμενο. Για την ίδρυσή της, την καθιέρωσή της και την υπεράσπισή της στην Ελλάδα, όπως και παντού αλλού, πλήθος πολιτών, μέγεθος λαού, έχουν χύσει το αίμα τους, αριστεροί, κομμουνιστές, κεντρώοι, σοσιαλιστές, δεξιοί, σοσιαλδημοκράτες, χριστιανοί, αναρχικοί, εβραίοι, αλλοεθνείς, έχουν χύσει το αίμα τους κι έχουν δώσει τη ζωή τους.
Μόνον οι φασίστες το μόνον που έχουν δώσει για τη δημοκρατία είναι οι σφαίρες τους εναντίον της.

Ξέρω τις ενστάσεις σου: η δημοκρατία, ιδίως σήμερα, είναι εκφυλισμένη, διεφθαρμένη, ακόμα και πρόσχημα ολιγαρχίας. Αυτό εξαρτάται από το ειδικό βάρος του λαού και την πολιτική του ισχύ μέσα στη δημοκρατία. Συνεπώς χρειαζόμαστε μια καλύτερη δημοκρατία σήμερα και μια ανώτερη αύριο, όχι τον θάνατό της. Ο θάνατός της θέτει οριστικώς τον λαό στο περιθώριο. Αντιθέτως, ο αγώνας για τη βελτίωσή της φέρνει τον λαό πιο κοντά στην εξουσία, είτε για να την επηρεάζει προς όφελός του, είτε για να την πάρει κάποια στιγμή στα χέρια του και να της δώσει νέο νόημα, ανθρωπιστικό. 

Και τέλος, στη δημοκρατία ψηφίζεις. Έστω Χρυσή Αυγή. Σε καθεστώς Χρυσής Αυγής, όμως, θα ψήφιζες μόνον ό,τι θα σε διέτασσαν. 

Σου λένε ότι η Χρυσή Αυγή είναι κόμμα διαμαρτυρίας. Ψέμα! Είναι κόμμα της εξουσίας. Οχι εξουσίας. Της εξουσίας. Σε ποιον αγώνα για τα δικαιώματά σου είδες τη Χρυσή Αυγή να συμμετέχει και να αγωνίζεται; Σου λένε τα μέλη της ότι δεν κατεβαίνουν στις διαδηλώσεις διότι θα γίνει χαμός με τους αριστερούς. Τότε γιατί δεν διοργανώνουν άλλες, δικές τους διαδηλώσεις αλλού; Πότε είδες τη Χρυσή Αυγή να διαδηλώνει για το μεροκάματό σου, για την ασφάλισή σου, τη σύνταξή σου; Ποτέ! (Η αλήθεια όμως είναι ότι η Χρυσή Αυγή εν τέλει «κατεβαίνει» στις διαδηλώσεις. Για να τις διαλύσει. Μαζί με τους μπάτσους και τους μπάχαλους...)

Σου λένε ότι η Χρυσή Αυγή ακούει τον πόνο σου, τον καημό σου, τα βάσανά σου. Τίποτα δεν ακούει. Απλώς θέλει εκείνη να ακούς τι σου λέει αυτήγια τον πόνο σου και τα βάσανά σου. Για δοκίμασε να της αντιμιλήσεις σε όσα σου κανοναρχεί.
Ουδείς διάλογος μπορεί να συμβεί μέσα στα φασιστικά κόμματα, παρά μόνον η έκδοση εντολών και η υπακοή σε αυτές. Είναι κόμματα υποταγής. Ο αρχηγός, ο φύρερ, έχει το αλάθητο του Πάπα. Η δομή τους είναι μιλιταριστική. Ο ένας διατάζει, ο άλλος υπακούει. Δεν είναι μεταξύ τους ίσοι, ούτε ισότιμοι. Τα κόμματα αυτά δεν απευθύνονται σε ελεύθερους ανθρώπους, σε ελεύθερα σκεπτόμενους πολίτες, αλλά σεοπαδούς, σε υπηκόους, που πρέπει ναλαμβάνουν και να εκτελούν εντολές. Η διαφωνία είναι αμφισβήτηση του αρχηγού, είναι αίρεση, είναι ανταρσία, είναι έγκλημα καθοσιώσεως. Η Χρυσή Αυγή δεν είναι η φωνή του λαού, είναι φερέφωνο της εξουσίας.

Η Χρυσή Αυγή δεν σε θέλει στον δρόμο να αγωνίζεσαι, σε θέλει στον καναπέ να βρίζεις με ανήμπορη λύσσα θεούς και δαίμονες, ώσπου να μην μπορείς να ξεχωρίσεις τους θεούς απ’ τους δαίμονες. 

Σου λένε ότι είναι πατριώτες. Ουδέποτε η ακροδεξιά έκανε καλό στην πατρίδα. Την έβλαψε όσον και οι ξένοι κατακτητές με τους οποίους συνεργάστηκε. Ιδιαιτέρως η Χρυσή Αυγή, επειδή ντρέπεται να παραδεχθεί ότι ήταν (και είναι) εθνικοσοσιαλιστική, δηλώνει εθνικιστική. Εν πρώτοις, ο εθνικοσοσιαλισμός δεν διαφέρει ιδιαιτέρως απ’ τον εθνικισμό και πάντως διαφέρει όσον ο Χίτλερ απ’ τον Φράνκο ή ο Μουσολίνι απ’ τον Κεμάλ Ατατούρκ, όταν οι μεν εξόντωναν Εβραίους και κομμουνιστές και οι δε Ποντίους και Αρμενίους. 

Δεν είναι πατριωτική η Χρυσή Αυγή, διότι ο «πατριώτης» που μισεί τις πατρίδες των άλλων είναι εθνικιστής. Μισάνθρωπος, ξενόφοβος. Και δειλός. Διότι δεν έχει το γνώθι σ'αυτόν και δεν ομολογεί ούτε στον εαυτόν του ότι κάτι σκοτεινό έρπει μέσα του. Που εκφράζεται εύκολα με κουβέντες του καφενέ για τους «κωλοξένους», αλλά μάλλον (ακόμα κι αυτό το σκοτεινό μέσα του) θα πάθαινε φρίκη στη θέα ενός σφαγμένου ανθρώπου που πριν να δολοφονηθεί ήταν κάτι, Πακιστανός, Ελληνας, Τούρκος, Γερμανός, ενώ τώρα είναι μόνον νεκρός. 

Ή με χαρακωμένο πρόσωπο ή σπασμένος στο ξύλο. Τι σχέση έχουν όλα αυτά με τα ελληνικά γράμματα; Με τη φιλοσοφία, τη δημοκρατία, την ποίηση, την ιατρική; τα τραγούδια μας; 

Γιατί άραγε οι Χρυσαυγίτες είναι ανορθόγραφοι (έως αηδίας); γιατί δεν ξέρουν γρυ απ’ την ελληνική ιστορία; Διότι αν ήξεραν, δεν θα ήταν Χρυσαυγίτες. 

Πες μου έναν άνθρωπο των γραμμάτων, έναν ποιητή, έναν καλλιτέχνη, έναν επιστήμονα που να υποστηρίζει τη Χρυσή Αυγή. Ούτε ένας!Γιατί; Ξέρω τις ενστάσεις σου για τους διανοούμενους, δεν είναι όμως όλοι εξωμότες, ούτε αργυρώνητοι. Γιατί, απ’ όσους είναι καθαροί, δεν υποστηρίζει ούτε ένας τη Χρυσή Αυγή; Απ’ τους ηθοποιούς που αγαπάς, γιατί δεν υποστηρίζει αυτό το μόρφωμα ούτε ένας; 

Ξέρω ότι ιδιαιτέρως απ’ τους αριστερούς διανοούμενους ορισμένοι (μην πεις όλοι, η γενίκευση οδηγεί στον φασισμό) σε εκνευρίζουν. Και μένα. Οι προσκυνημένοι. Στους απροσκύνητους όμως ανάβω κερί. Εσύ σε ποιους ανάβεις κερί; Τι σχέση έχει ο Τσιτσάνης μέσα σου με τον Καιάδα; 

Σου λένε οι Χρυσαυγίτες ότι είναι ιδεολόγοι. Ποιας ιδεολογίας όμως; Χριστιανοί δεν είναι. Για τους χριστιανούς ο εθνισμός, πόσω μάλλον ο εθνικισμός, είναι αίρεση. Τι σχέση είχαν οι φασίστες και οι δωσίλογοι με τους λαϊκούς παπάδες που βγήκαν αντάρτες, εκτός από το να τους εκτελούν; Θα μου πεις, είχαν σχέση με το μέρος του κλήρου που συνεργάστηκε με τους ναζί. Ναι! πόσο χριστιανικό ήταν αυτό, πόσο πατριωτικό; 

Αλλά, αν δεν είναι χριστιανοί, είναι, σου λένε, λάτρεις των αρχαίων Ελλήνων. Μη σου πω και των Βυζαντινών. Εν πρώτοις, καλύτερος απ’ τον λάτρη είναι ο γνώστης. Και οι φασίστες από την Ιστορία «γνωρίζουν» μόνον τους μύθους της. Για αυτό και την εξιδανικεύουν. Την αντιλαμβάνονται ως μια διαμάχη καλών και κακών. Ψώνια είναι. Οπως όλοι οι ανιστόρητοι. Δημιουργούν μια δική τους ψευδή ιστορική ταυτότητα κι αρχίζουν τα καραγκιοζιλίκια όπως με την «αιμοδοσία μόνον για Ελληνες», στέλνοντας στον διάολο τον Ιπποκράτη, την αρχαία ελληνική γραμματεία καθώς και την ελληνική κληρονομιά στον παγκόσμιο πολιτισμό. Αλλά μη μακρηγορώ για όλα αυτά, κατά βάθος τα ξέρεις. Αλλο γινάτι βγάζεις και η οργή σου δίνει τόπο στη Χρυσή Αυγή να υπάρχει. Αυτό που σε καίει είναι το μεταναστευτικό πρόβλημα. 

Ζόρικο πρόβλημα. Πρόβλημα που παράγει προβλήματα. Το κράτος δεν θέλει να το λύσει, μάλιστα ορισμένες εκδοχές του χρειάζονται στην εξουσία, όπως χρειάζονται και φθηνά εργατικά χέρια στα πάσης (κακής) φύσεως αφεντικά. 

Πώς λύνεται αυτό το πρόβλημα; Δύσκολα. Αλλά για να το προσεγγίσουμε πρέπει να κάνουμε ορισμένες βασικές παραδοχές. Δεν λύνεται με την ξενηλασία, το άνοιγμα κεφαλιών, το ξύλο και το πογκρόμ. Ούτε είναι όλοι οι μετανάστες, νόμιμοι ή παράνομοι, κακοποιοί κι εγκληματίες. Αντιθέτως, τους περισσότερους τους εκμεταλλεύονται επιτήδειοι σε δουλειές που εμείς δεν κάναμε επί πολλά χρόνια. 

Το πρόβλημα με τους μετανάστες είναι πρωτίστως ταξικό, όπως και το δικό σου. Καθόλου εξαθλιωμένος Πακιστανός δεν ήταν ο «καθώς πρέπει» Ολλανδός που κατέσφαξε το Ρωσάκι στην Κρήτη.

Το πρόβλημα είναι ότι ο Ολλανδός ήταν πιο φθηνός εργάτης από σένα, παρ’ ότι σε έχουν κάνει και σένα τόσον φθηνό εργάτη όσον έναν Βούλγαρο. Ομως ούτε ο Ολλανδός ούτε ο Βούλγαρος ούτε ο Πακιστανός σού «παίρνουν τη δουλειά», που δεν σου δίνει το αφεντικό, αλλά το αφεντικό που δεν σου τη δίνει.

Θα μου πεις, μεγάλο θέμα άνοιξες τώρα -οι υποβαθμισμένες γειτονιές, η τρομοκρατία των συμμοριών, η βία κατά των γηγενών, μάλιστα των πιο αδύναμων- δεν αντέχει η Ελλάδα τέτοιο βάρος. Ωραία! να βρούμε λύσεις! Ομως τι λύσεις σού προτείνει η Χρυσή Αυγή; ότι θα διώξει τους παράνομους; πώς; με πογκρόμ; Δεν σε ενδιαφέρει, αρκεί να τους διώξει; Mα, αν δεν μπορεί να τους διώξει, πώς θα τους διώξει;Παραμυθιάζεσαι ή σου αρέσει να σε δουλεύουν;

Ας σοβαρευτούμε. Δεν σου κρύβω ότι αυτό το πρόβλημα προκαλεί αμηχανία σε όλες τις δημοκρατικές δυνάμεις και όλους τους δημοκρατικούς πολίτες. Για αυτό και η δυσκολία όλων μας να προτείνουμε λύσεις. Στο μεταξύ όμως η κατάσταση έχει ξεφύγει. Κάθε μέρα έχουμε όλο και πιο πολλά κρούσματα ρατσιστικής βίας. Είναι αυτό λύση; Οι εμπρησμοί μικρομάγαζων, οι ξυλοδαρμοί, οι φόνοι;

Για το μέγα αυτό πρόβλημα, το μεταναστευτικό, έχει αρχίσει συζήτηση στη χώρα από καιρό. Διεξάγεται δύσκολα. Δεν έχει οδηγήσει ακόμα σε χρήσιμα αποτελέσματα. Πρέπει να διευρυνθεί. Για να διευρυνθεί και να τελεσφορήσει χρειάζεται σκέψη, νηφαλιότητα, ανθρωπιστική προσέγγιση, φως, όχι νύχτα, μπράβους, βία, μισανθρωπία και τρέλα. Ή μήπως διαφωνείς; 

Η Χρυσή Αυγή είναι δηλητήριο. Δηλητηριάζει νέα παιδιά και τους εμφανίζει τους διωγμούς (που και οι πατεράδες μας υπέστησαν) ως περιπέτεια. Οι διωγμοί, ο μιλιταρισμός, η νομιμοποίηση των υπερανθρώπων, αυτών που έχουν δικαίωμα ζωής ή θανάτου επί των... υπανθρώπων, είναι μόνον η αρχή - το δικό μας 1933. Στο τέλος, το 1945 τα παιδιά κατέδιδαν τους γονείς τους και τους εκτελούσαν οι ναζιστικές ομάδες θανάτου σαν σκυλιά. Με ποια φωτιά απ’ την κόλαση παίζεις; 

Δεν μας ταιριάζει τέτοιο έγκλημα, τέτοια ταπείνωση - δεν έχουν σχέση με την παράδοση και τον πολιτισμό μας. Δεν μπορεί νέα παιδιά να χαιρετούν ναζιστικά και να αυτοπαραμυθιάζονται ότι χαιρετούν... αρχαιοελληνικά. Δεν μπορούν να μιλούν για «αίμα και τιμή» χωρίς να ξέρουν ότι μιλούν για αίμα φόνων και τιμή τριάκοντα αργυρίων. 

Καιρός να τελειώνει αυτό το μακάβριο αστείο. Το 1933 οι Γερμανοί δεν ήξεραν. Ούτε οι Ιταλοί το 1923. Τώρα όλοι γνωρίζουμε. Ξέρουμε τι είναι ο φασισμός και σε ποια αποκτήνωση οδηγεί τον άνθρωπο. Κάθε ψήφος στους φασίστες βγάζει έναν δαίμονα απ’ την κόλαση για να ξαναπαίξει παιχνίδι. Δεν μπορεί το μεταναστευτικό, ένα δύσκολο πρόβλημα, να γίνεται αιτία για εύκολες επιλογές που δυναμώνουν το πιο άγριο θηρίο που αντιμετώπισε ποτέ ο άνθρωπος: τον ναζισμό.

Σας παρακαλώ! θυμηθείτε τι ήταν ο φασισμός. Πάρτε βιβλία οι νεότεροι να μάθετε. Χαϊδεύουμε με την ανοχή μας και θρέφουμε με την ψήφο μας ένα τέρας. Τον πιο σκοτεινό και μοχθηρό μηχανισμό του συστήματος. 

Ο φασισμός δεν λύνει κανένα πρόβλημα. Το χρησιμοποιεί. Το ίδιο και το μεταναστευτικό. Δεν ξέρει να το λύσει, δεν θέλει να το λύσει, θέλει να το χρησιμοποιήσει. Εναντίον σας. Μη χρησιμοποιείτε την ψήφο σας εναντίον σας, εναντίον των παιδιών σας, εναντίον των συναδέλφων σας, εναντίον του πλησίον σας. 

Ξέρω, με κοιτάζεις με μισό μάτι, δεν με πιστεύεις. Κάνε λοιπόν ένα πείραμα - που όμως δεν σου το συνιστώ, ολόθερμα δεν σου το συνιστώ. Πήγαινε στα γραφεία της Χρυσής Αυγής και πες τους πράγματα που δεν θέλουν να ακούσουν. Θα σε προπηλακίσουν. Αν επιμείνεις, θα σου σπάσουν το κεφάλι. Ή μήπως δεν το ξέρεις; 

Αυτό το πολίτευμα θέλεις; 

Μπορεί επίσης να λες ότι ξέρεις τι είναι οι ναζί, αλλά εσύ απλώς τους ψηφίζεις για «να κάνουν τη βρώμικη δουλειά» κι ύστερα πάπαλα! Αν έτσι νομίζεις, δεν χρειάζεται να πας εσύ στα γραφεία τους, θα έρθουν εκείνοι στο σπίτι σου. Με την ψήφο σου. 

Η Ελλάδα βρίσκεται σε κρίσιμη στιγμή. Δεν έχει την αντοχή για αφροσύνες, πόσω μάλλον για πεμπτοφαλλαγγίτες μέσα της. Σκέψου. 

Κι αφού σκεφθείς, ξανασκέψου. 

Με σκέψη και διάλογο λύνονται τα προβλήματα, όχι με ύβρεις, ψευτιές, τρέλες και φόνους...

Του Στάθη