Οι Ναζί ήταν μετρ στην προπαγάνδα μίσους. Στο διαβόητο ντοκιμαντέρ “Der Ewige Jude”παρουσιάζουν τους Εβραίους σαν «παράσιτα» που ζουν εις βάρος των πολιτών της χώρας, χωρίς να εργάζονται και να παράγουν προς όφελος της κοινωνίας. Τους εμφανίζουν ανήθικους και αδίστακτους, και τους παρομοιάζουν με κοινωνική πανώλη. Το τελικό ερώτημα που προκύπτει,«οφείλουμε να εξολοθρεύουμε τέτοια παράσιτα;», έχει μάλλον ρητορικό χαρακτήρα. Η απάντησή του στην πράξη, όμως, οδήγησε σε μια μαζική δολοφονία έξι εκατομμυρίων…
Κάνουμε ένα άλμα στο χρόνο, ουδόλως ισχυριζόμενοι, ασφαλώς, ότι τα μεγέθη είναι συγκρίσιμα… Στις 7-9-2011, μια αμετροεπής και αψυχολόγητη δήλωση του τότε υπουργού Υγείας Ανδρέα Λοβέρδου στην Επιτροπή Κοινωνικών Υποθέσεων της Βουλής, σηματοδότησε μια ολομέτωπη επίθεση κατά του συνόλου των δημοσίων λειτουργών της χώρας:
«Το 1 εκατομμύριο υπάλληλοι που ταλαιπωρούν τα 10 εκατομμύρια με τη βεβαιότητα ότι ο δημόσιος τομέας είναι ισόβιος, μας έφτασαν εδώ που μας έφτασαν. Τα 10 εκατομμύρια πληρώνουν το 1 εκατομμύριο.»
Το οξύμωρο της υπόθεσης είναι ότι τα λόγια αυτά ανήκουν σε έναν κορυφαίο εκπρόσωπο ενός κομματικού συστήματος που φέρει τη μεγαλύτερη ευθύνη για τη δημιουργία του κράτους-τέρατος που γνωρίζουμε. Και, όσο κι αν θα ήθελα να αποφύγω τη δίκη προθέσεων, δεν μπορώ να μη διακρίνω πολιτικό δόλο στη δήλωση του πρώην υπουργού. Ήταν η εποχή που η τότε κυβέρνηση θα έπρεπε να προετοιμάσει την κοινή γνώμη για επερχόμενες δραματικές αλλαγές σε έναν δημόσιο τομέα που αποτελούσε κομματικό δημιούργημα και σταθερή εκλογική «πελατεία» της. Και, ο αποτελεσματικότερος τρόπος να θίξεις ή ακόμα και να θυσιάσεις κάποιους χωρίς να συναντήσεις αντιδράσεις, είναι να φροντίσεις πρώτα με κάποιον τρόπο να τους δαιμονοποιήσεις. Η μέθοδος είναι παλιά και αποτελεσματική: την είχαν ήδη δοκιμάσει οι Ναζί πριν ξεκινήσουν το Ολοκαύτωμα!
Είναι ενδιαφέρον να παρατηρήσουμε, στο σημείο αυτό, τον ολιστικά ισοπεδωτικό χαρακτήρα της δήλωσης ενός επαγγελματία της ακριβολογίας: Ουδεμία διάκριση γίνεται ανάμεσα σε «καλούς» και «κακούς» δημόσιους λειτουργούς, υπονοώντας, εμφανώς, ότι η πρώτη κατηγορία είναι κατ’ ουσίαν ανύπαρκτη!
Η περιβόητη πολιτική δήλωση ήρθε να ενισχύσει έναν εκκολαπτόμενο κοινωνικό κανιβαλισμό εις βάρος όλων, ανεξαιρέτως, των εργαζομένων στο Δημόσιο. Οχετοί ύβρεων εναντίον τους κατακλύζουν έκτοτε ασταμάτητα το Διαδίκτυο, ενώ ένα ρεύμα χαιρεκακίας άρχισε να απλώνεται μόλις έγινε γνωστή η επικείμενη κατάργηση κρατικών θέσεων εργασίας και η διαφαινόμενη (ίσως και με οριζόντιο τρόπο) εξώθηση χιλιάδων ανθρώπων στην ανεργία.
Το κόλπο γκρόσο της εξουσίας πέτυχε απόλυτα: Κατάφερε να στρέψει την οργή και το ανάθεμα της κοινωνίας στην κατεύθυνση μιας ολόκληρης κοινωνικής ομάδας, στην οποία αποδόθηκε η αποκλειστική ευθύνη για την οικονομική (αν όχι και την εν γένει αξιακή) κατάρρευση της χώρας!
Εξηγούμαστε για να μην παρεξηγούμαστε: Ο δημόσιος τομέας, πράγματι, βρίθει παθογενειών. Φαινόμενα διαφθοράς όντως αφθονούν, και εκφράσεις όπως «τεμπέληδες», «άχρηστοι», «κηφήνες», κλπ., που αδίκως ακούγονται για το σύνολο των εργαζομένων, ισχύουν, εν τούτοις, για μια ουχί ευκαταφρόνητη μειοψηφία τους. Επιπλέον, το δημόσιο είναι ο χώρος όπου εκκολάφθηκε το νοσηρό φαινόμενο του κομματικού συνδικαλισμού και εκτράφηκαν οι συντεχνίες των εκβιαστών δικτατόρων που τυράννησαν επί δεκαετίες την ελληνική κοινωνία – ιδιαίτερα, μάλιστα, τα πλέον αδύναμα και μη-προνομιούχα στρώματά της.
Όμως, όπως μερικοί αδίστακτοι Εβραίοι τοκογλύφοι δεν μπορούν να νομιμοποιήσουν το καθολικό αντισημιτικό ρατσιστικό μένος των Ναζί που οδήγησε στο φρικτότερο μαζικό έγκλημα της Ιστορίας, έτσι και οι όποιες (αναντίρρητα υπαρκτές) παθογένειες του δημόσιου τομέα δεν δικαιολογούν την απαξίωση, τον χλευασμό και την καθύβριση του συνόλου των δημοσίων λειτουργών από μέρος της ελληνικής κοινωνίας. Συγγενείς μου, απόφοιτοι Πολυτεχνείου και έμπειροι μηχανικοί με πολυετή προϋπηρεσία, εργάζονται συχνά ως τη νύχτα, παίρνοντας δουλειά ακόμα και στο σπίτι, χωρίς ένα ευρώ υπερωρία, χωρίς πρόσθετες αμοιβές για ταξίδια που συχνά-πυκνά κάνουν για τις ανάγκες της υπηρεσίας. Και, όλοι μας βρεθήκαμε κάποτε σε δημόσιες υπηρεσίες και αντικρίσαμε με δέος τις ατέλειωτες ουρές, ακούσαμε τα οργισμένα αναθέματα των πολιτών κατά πάντων, και θαυμάσαμε την υπομονή και την αντοχή των εργαζομένων – συχνά, μάλιστα, και την ανθρωπιά τους!
Και, επειδή διαβάζω συχνά (ακόμα και σε κείμενα αξιόλογων αρθρογράφων εδώ στο Aixmi.gr) το ηθικολογικό ρητορικό ερώτημα: «γιατί να λυπηθούμε τους δημόσιους λειτουργούς που θα χάσουν τη δουλειά τους, ενώ υπάρχει τόση ανεργία στον ιδιωτικό τομέα;», θα απαντήσω κι εγώ με όρους ηθικής και όχι οικονομικού πραγματισμού: Αναλογίζεται κανείς, π.χ., πόσοι άνεργοι νέοι συντηρούνται από τον μισθό ενός γονιού που εργάζεται στο δημόσιο; Πόσοι/πόσες σύζυγοι χωρίς δουλειά, από τον μισθό του/της συντρόφου;
Ο δημόσιος τομέας, λοιπόν, πράγματι χρειάζεται νοικοκύρεμα, εξορθολογισμό και εκσυγχρονισμό. Τόσο για λόγους οικονομίας, όσο και λειτουργικότητας, όπως επιβάλλουν οι πραγματικότητες των καιρών. Και, στη δύσκολη και οδυνηρή πορεία προς την εξυγίανση, είναι βέβαιο ότι, ανάμεσα στις αναγκαίες ανθρωποθυσίες, κάποιοι θα θυσιαστούν άδικα. Ας τους αφήσουμε, τουλάχιστον, να φύγουν με το κεφάλι ψηλά και με ένα αίσθημα αξιοπρέπειας. Κάτι που δικαιούνται ακόμα και οι χειρότεροι εγκληματίες πριν από την εκτέλεση…
Του Κώστα Παπαχρήστου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου