Αχ Αλέκα

Αφού το λέει η Αλέκα, πάει να πει ότι αυτή είναι η θέση του κόμματος. Και για να έχει το κόμμα αυτή τη θέση, δεν μπορεί, κάτι ξέρει καλύτερα.

Δεν έχει σημασία αν στο μεταξύ χαθεί η πιο μεγάλη από τις σπάνιες ευκαιρίες της Αριστεράς (να με συγχωρούν οι φίλοι και οπαδοί του ΚΚΕ, αλλά από τα μικράτα μου θυμάμαι κομμουνιστές και αριστεροί να είναι το ίδιο πράγμα), ευκαιρία ν’ αλλάξει πορεία αυτός ο τόπος. Αυτός ο παραλογισμός να μην θέλεις να κυβερνήσεις αλλά να ζητάς να σε ψηφίσουν για να υπάρχει δυνατή λαϊκή φωνή στη Βουλή, θα μείνει στην Ιστορία. Τι να το κάνω αν το κόμμα αναγνωρίσει το λάθος του μετά από 60 χρόνια όπως κάνει συνήθως;

Προς το παρόν αφιερώνω σε όσους νοιάζονται το παρακάτω απόσπασμα από το βιβλίο του Χρόνη Μίσσιου  «καλά, εσύ σκοτώθηκες νωρίς» έκδοση 1985.  

«Εν τω μεταξύ, έξω άλλαξε η κατάσταση, έγιναν εκλογές, βγήκε κυβέρνηση δημοκρατική και πήρε μέτρα επιείκειας για τους πολιτικούς κρατούμενους. Δέχθηκε δηλαδή να γίνει αναθεώρηση των δικών όσων είχαν περάσει από έκτακτα στρατοδικεία. Ε, άρχισε να μας καλεί η διεύθυνση να υποβάλουμε αιτήσεις. Η θέση της καθοδήγησης ήταν ΟΧΙ, να μην κάνουμε αιτήσεις για αναθεώρηση και τα τέτοια» […] «Κάποιοι μεγάλοι βέβαια, ψιλοδιαμαρτυρήθηκαν αλλά μετά φόβου θεού που λένε, και θεός βέβαια ήταν η καθοδήγηση που δεν το ‘χε δύσκολο να σου κολλήσει τη ρετσινιά του σπασμένου και άντε να ξεμπλέξεις. Ρε συ, το τι βλακείες έχει κάνει κατά καιρούς αυτή η περίφημη καθοδήγηση που πάντα κρυβόταν πίσω από το ασώματο και άυλο κόμμα. Ξέρει το κόμμα, έτσι λέει το κόμμα, αυτή είναι η εντολή του κόμματος»

Του Γιάννη Γούδα