O λαός απογαλακτίστηκε. Είχε καθήσει στο πατρικό μέχρι μεγάλη ηλικία αλλά επιτέλους αμφισβήτησε τα γονεϊκά κόμματα, τα κατεδάφισε και εγκατέλειψε την πνιγηρή, νοσηρή θαλπωρή τους. Το έκανε βίαια. Δεν έγινε στην ώρα του, δεν έγινε ομαλά, και βρέθηκε μόνος με τη μοίρα του στα χέρια του να δείχνει ότι δεν έχει τι να την κάνει.
Σε αυτές τις εκλογές-ψυχογράφημα, πάντως, έδειξε τον πραγματικό εαυτό του. Αυτόν της δίκαιης αγανάκτησης, του ρίσκου, της ελπίδας, της αποκοτιάς, ταυτοχρόνως όμως της αντίφασης, της επανάληψης του οικείου προστατευτικού προτύπου, της αναπαραγωγής του παλιού περιβάλλοντος που εγκατέλειψε. Η ζωή θα δείξει αν δικαιωθούν οι επιλογές του. Δυστυχώς, πέραν αυτών, ανέσυρε από το συλλογικό του υποσυνείδητο και τις σκοτεινές περιοχές του. Της τυφλής οργής και της κρυμμένης βίας.
Η τυφλή, αδιέξοδη και αυτοτελής οργή εκφράζεται με την ψήφο στο κόμμα Καμμένου. Πρόκειται για έναν άεργο μεγαλοαστό που από νεαρή ηλικία εκλέγεται με πανάκριβες προεκλογικές εκστρατείες που χρηματοδοτούν δύο μεγάλα οικονομικά τζάκια. Μέχρι χτες ήταν αναπόσπαστο κομμάτι του δικομματισμού που αποδοκιμάστηκε προχτές, μάλιστα χρημάτισε υφυπουργός. Δεν έπαιξε ποτέ σημαντικό ρόλο, είναι η αλήθεια, αλλά δεν είχε και τις υποκειμενικές δυνατότητες για κάτι περισσότερο. Αυτό που γνώριζε να κάνει ήταν να βγάζει υστερικές κορώνες πατριδοκαπηλείας, σκανδαλολογίας, συνωμοσιολογίας χωρίς ακόμα και για αυτά να παρουσιάσει ποτέ ένα στοιχείο εκτός από τα καφενειακά κλισέ. Μέχρι και βιβλίο φαντασιώσεων για την τρομοκρατία είχε γράψει, κατηγορώντας πολιτικούς, το οποίο διέψευσε η πραγματικότητα. Εσχάτως διοχέτευσε την υστερία του στην προστασία της φτωχολογιάς από τις παγκόσμιες δυνάμεις που την επιβουλεύονται και τους ντόπιους προδότες συνεργάτες τους. Η μόρφωση και η καλλιέργειά του δεν του επιτρέπει να εμβαθύνει καμμία από τις απόψεις που διακινεί για αυτό δεν συνομιλεί με κανένα. Ούτε προεκλογικά ούτε μετεκλογικά. Και θα συνεχίσει να πολιτεύεται μόνο κραυγάζοντας συνθήματα. Αυτόν τον άνθρωπο τον ψήφισε το 10% των ψηφοφόρων και είναι θλιβερό. Η αγανάκτηση που διοχετεύεται στον ΣΥΡΙΖΑ είναι συνδεδεμένη με την ελπίδα, βάσιμη ή φρούδα - θα το δούμε. Η οργή που καρπώθηκε ο Καμμένος είναι τυφλή.
Η κρυμμένη βία ξεχείλισε για μια ακόμα φορά. Ας μην βαυκαλιζόμαστε, δεν είναι δημιούργημα της αδιαφορίας της πολιτείας για τις υποβαθμισμένες περιοχές και της συμπεριφοράς προσκόπων από τα μέλη της Χρυσής Αυγής. Αυτά αποκάλυψαν τη φασιστική βία, δεν τη δημιούργησαν. Υπήρχε πάντα και εκδηλωνόταν όποτε εύρισκε την ευκαιρία. Στην περίοδο της δημοκρατικής ευμάρειας δεν ήταν εύκολο να εκτεθεί δημοσίως για αυτό την έβλεπες σποραδικά. Το νήμα της όμως κρατά από τις δικτατορίες που στρατολογούσε εύκολα από τις τάξεις της, δηλαδή μέσα από ένα κομμάτι του λαού, στρατιές στρατονόμων, βασανιστών, πραιτωριανών. Από την κατοχή που έσπευσε να συμψηφίσει τον φασισμό της με τις δυνάμεις του ναζισμού και επάνδρωσε τις τάξεις των ταγματασφαλιτών, των ομάδων Χ και των δοσιλόγων. Από το σκληρό μετεμφυλιοπολεμικό κράτος που ενσωμάτωσε τα φασιστικά κατακάθια της γερμανικής κατοχής. Δεν είμαστε έθνος αμόλυντο. Η φασιστική βία έχει ιστορικό βάθος και είναι λάθος να την θεωρήσουμε συγκυριακή.
Αν βαρόμετρο της ωριμότητας είναι η αυτογνωσία, ο λαός μπορεί να αναγνωρίσει τα κρυμμένα του ελαττώματα που ανέδειξε η κάλπη και να τα αντιμετωπίσει. Αυτό, κατά τη γνώμη μου είναι το σημαντικότερο από όλα. Γιατί, ακόμα και όταν θα έχει βρει κυβέρνηση, αυτά θα τα κουβαλά.
Tου Ανδρέα Πετρουλάκη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου