Όπως έγραψε και ο φίλος μου ο Νίκος στα 12 Τετραγωνικά του τοίχου του: «Αυτό το «παρών» στις ψηφοφορίες είναι σαν τις γκόμενες που τα έχουν με άλλον και σου κάνουν μόνο πίπα γιατί «αυτό δεν είναι απιστία»…». Υποκλίνομαι και συνεχίζω.
Στο «παρών» αυτό εμπεριέχεται όλη η μεταπολιτευτική λογική που μας οδήγησε στο σημερινό παρόν της εθνικής τραγωδίας και της διεθνούς καταισχύνης. Φτάσαμε ως εδώ γιατί οι πολιτικοί μας δήλωναν «παρών» όλα αυτά τα χρόνια μπροστά στους εκβιασμούς των κάθε είδους συντεχνιών και των πάσης φύσεως κομματικών στρατών, επιτρέποντας στα προνόμιά τους να αυξάνονται και να πληθύνονται και να κατακυριεύουν τα δημόσια ταμεία και γιατί το εκλογικό σώμα με τη σειρά του δήλωνε «παρών» σε όλες τις σημαντικές εκλογικές αναμετρήσεις των τελευταίων δεκαετιών, είτε απέχοντας προκλητικά από αυτές με γελοία επιχειρήματα του τύπου «δεν με εκφράζει αυτό το πολιτικό σύστημα» – λες και το πολιτικό σύστημα δεν αντανακλά και τα δικά τους μούτρα- είτε συμμετέχοντας ως Κλαζομένιοι, μαθημένοι να ασχημονούν και να ρυπαίνουν τους θεσμούς με τις ανεύθυνες επιλογές τους.
Όταν στέκεσαι, όμως, μπροστά στο κρισιμότερο σταυροδρόμι της μεταπολεμικής σου ιστορίας, έχοντας την ευθύνη να καθορίσεις το μέλλον μιας ολόκληρης γενιάς και να πάρεις αποφάσεις, οι οποίες θα διαμορφώσουν και το πλαίσιο ζωής των απερχόμενων γενιών, δεν δικαιούσαι να δηλώνεις «παρών» επειδή φοβάσαι το πολιτικό σου μέλλον. Είτε δηλώνεις ευθαρσώς πως αποδέχεσαι τα σκληρά μέτρα και αγωνίζεσαι για μια μεταμνημονιακή αναπτυξιακή πορεία είτε δηλώνεις την αποστροφή σου για τα μέτρα αυτά επειδή έχεις εναλλακτικό σχέδιο οικονομικής ανασυγκρότησης.
Όχι έναν αριστερόστροφο «άρτζι μπούρτζι και λουλά» αλλά ένα σοβαρό, βιώσιμο και ορθολογικό σχέδιο αναπτυξιακής επανεκκίνησης της χώρας. Με συγκεκριμένες κατευθύνσεις και συγκεκριμένα χρονοδιαγράμματα.
Εσύ θα πας εκεί, εσύ θα κάνεις αυτό, εσύ θα ασχοληθείς με εκείνο. Καθορίζεις ως χώρα τους τέσσερις πέντε μεγάλους τομείς στους οποίους θέλεις να μεγαλουργήσεις ( ενδεικτικά Παιδεία, Έρευνα, Αγροτική Παραγωγή, Τουρισμός), επιλέγεις τους καλύτερους απόφοιτους των πανεπιστημίων σου και τους ικανότερους ανθρώπους της αγοράς σου, τους πηγαίνεις σε ένα ξερονήσι για να μην ενδώσουν στους πελατειακούς εκβιασμούς και τους λες: «φτιάξτε μου σχέδιο και το εκλογικό σώμα θα κληθεί να το αποδεχτεί ή να το απορρίψει».
Για όποιον δεν το έχει συνειδητοποιήσει ακόμα η σημερινή κρίση θα εξελιχθεί στην μεγαλύτερη μαμή της μεταπολεμικής μας ιστορίας. Αυταπάτες θα σαρωθούν τα επόμενα χρόνια, κόμματα και αρχηγίσκοι θα εξαφανιστούν βιαίως από το προσκήνιο, πολιτικαντισμοί και τυχοδιωκτισμοί θα ανέβουν και αυτοί το δικό τους Γολγοθά και γυμνοί Βασιλιάδες θα παρελαύνουν χλευαζόμενοι από ένα εξαγριωμένο κομμάτι του λαού που αντιλήφθηκε, έστω και αργά, τη γύμνια τους.
Ο λαϊκισμός θα πνεύσει και αυτός τα λοίσθια του. Όχι γιατί η χώρα αυτή κατοικείται από τίποτα εξαιρετικά πλάσματα με μια ανώτερη ευφυία, αλλά γιατί αρκετοί από τους πολίτες της καταλαβαίνουν πλέον πως μαγικές λύσεις δεν υπάρχουν και πως για να ανασάνει η ελληνική κοινωνία πρέπει, επιτέλους, να ψοφήσουν οι κατσίκες ορισμένων κακών γειτόνων. Χαριτωμένο το ανεκδοτάκι του Μακαριστού, φιλότιμες οι προσπάθειες των απανταχού λαμογιών να γλιτώσουν τις τροφαντές κατσίκες τους από την κριτική των άλλων, χρεώνοντας την με χαιρεκακία και φθόνο , αλλά όταν ανοίγει μετά θάνατον το ιερό δωμάτιο και αποκαλύπτονται σωροί από διαμαντένια μανικετόκουμπα και χρυσαφένια εγκόλπια τότε καταλαβαίνεις γιατί κάποιοι, κάποτε, σου είπαν το χρήσιμο αυτό ανεκδοτάκι!
Καταλαβαίνουμε, λοιπόν, σιγά σιγά πως στη χώρα αυτή δεν ζει ένας κάποιος λαός που εξαθλιώνεται συλλήδβην από τις μνημονιακές πολιτικές. Στη χώρα αυτή ζει ο Πέτρος που δουλεύει στην τάδε ΔΕΚΟ, παίρνει 1500 μικτά και ανταποκρίνεται με υπευθυνότητα στις εργασιακές του υποχρεώσεις αλλά και ο Κυριάκος ο οποίος έβαζε πλασματικές υπερωρίες, έφτανε να παίρνει πέντε και έξι χιλιάρικα τον μήνα και με κάτι μίζες που εξασφάλισε από κάτι προμηθειούλες αγόρασε και πέντε διαμερισματάκια για τα καημένα τα παιδιά του .
Στη χώρα αυτή ζεί ο Μήτσος, ειδικευόμενος γιατρός στο ΕΣΥ με 1000 ευρώ καθαρά, απλήρωτες εφημερίες και κανένα άλλο περιουσιακό στοιχείο στο όνομά του αλλά και ο Στέλιος, διευθυντής τριάντα χρόνια στο ΕΣΥ με 3500 καθαρά και άλλα δέκα χιλιάρικα μαύρα και ακάθαρτα μηνιαίως.Ζει ο Λεωνίδας, πανεπιστημιακός με ερευνητικό έργο και σοβαρή ακαδημαϊκή παρουσία αλλά και ο Κώστας , γκόμενος της τάδε από καθ΄ έδρας γεροντοκόρης που έγινε λέκτορας στα τριάντα του και η ερευνητική σχέση με το αντικείμενο του παραμένει απελπιστικά πλατωνική. Ζει ο Γιώργος, συνταξιούχος του Δημοσίου που πλήρωνε 30 χρόνια ασφαλιστικές εισφορές και προσάρμοσε τη ζωή και τα δάνεια του στη σύνταξη που το κράτος υποσχέθηκε να του δώσειαλλά και ο Χαρίλαος, συνταξιούχος της ΔΕΚΟ από τα πενήντα του με μια δεύτερη δουλειά να καλύπτει τις απαιτήσεις του ευ ζήν του! Ζει ο Ανέστης σοβαρός επιχειρηματίας που έστησε με ρίσκο και πολλές προσωπικές θυσίες μια εξαγωγική επιχείρηση η οποία δίνει δουλειά σε εκατοντάδες εργαζόμενους και πουλάει αγαθά σε εκατομμύρια πελάτες του εξωτερικού αλλά και ο Νώντας, επιχειρηματίας της πλάκας που άνοιξε δυο τρία καταστήματα στην περιοχή του για να πουλάει κινέζικες κυλότες, γαλλικούς στηθόδεσμους και γερμανικά Playmobil.
Από τον κατακλυσμό της παγκόσμιας κρίσης θα μας σώσει μια νέα εθνική κιβωτός στην οποία θα εμπιστευτούμε ό,τι πρέπει να σωθεί και από τα αμπάρια της οποίας θα απορρίψουμε ό,τι πρέπει να εξαφανιστεί δια παντός. Το ξεκαθάρισμα, όμως, της ήρας από το στάρι δεν θα γίνει με γενικεύσεις του τύπου «ο καλός λαός και το κακό πολιτικό σύστημα» ή «οι αντιπαραγωγικές συντεχνίες και η παραγωγική αγορά». Όπως δεν θα γίνει με λογικές οριζόντιων περικοπών, καθώς και με βουλευτές να ψηφίζουν «παρών» σε κρίσιμες αποφάσεις της κοινοβουλευτικής μας ιστορίας. Ακόμα και το «όχι» των καλών παιδιών του ελληνικού Κοινοβουλίου θα πρέπει να συνοδεύεται από εναλλακτική πρόταση εξόδου από την κρίση και όχι από αναπτυξιακές παρόλες, δακρύβρεχτα λογύδρια και αντιαισθητικές κόνξες αγάμητης γεροντοκόρης.
Και ενώ η ανάγκη προστάζει αυτά, ορισμένοι επιμένουν να το παίζουν γκόμενες και να χαριεντίζονται δημόσια με τους συντεχνιακούς και πελατειακούς εραστές τους και να προσπαθούν «εν κρυπτώ και παραβύστω» να φορτώσουν τις κατσίκες τους στην εθνική μας κιβωτό. Αλίμονο στην κοινωνία που θα επιτρέψει στο τραγοπόδαρο σινάφι τους να κατακλύσει για μια ακόμα φορά τα στενόχωρα κελάρια της νέας κιβωτού. Αλίμονο σε αυτούς που για μια ακόμα φορά θα κλείσουν τα μάτια τους μπροστά στο συντελούμενο έγκλημα…
Του Τ. Φούντογλου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου