Να ζήσετε να το θυμόσαστε…

Το – μια φορά κι έναν καιρό – Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα μας έχει αφήσει χρόνους εδώ και καιρό. Άρχισε να αργοπεθαίνει από την εποχή που κάποιοι (πολλοί) απ’ τους… συντρόφους άρχισαν να ανακαλύπτουν την κρυφή γοητεία της μπουρζουαζίας με τις Mercedes, τα κότερα και τα δωράκια. Από τότε και κάθε 3 Σεπτέμβρη τελείται το μνημόσυνο του μακαρίτη…

Κατά κανόνα, για τις μεγάλες κληρονομιές, απαιτείται κάποιος χρόνος για να ξεκοκαλιστούν από τους απογόνους. Φωτεινή εξαίρεση ο Γιώργος Παπανδρέου, που χρειάστηκε μόλις ένα εξάμηνο στην πρωθυπουργία για να «φάει» μέχρι σέντσι το τεράστιο προσωπικό πολιτικό κεφάλαιο που του παρέδωσαν οι πρωθυπουργοί παππούς και πατέρας του.

Βέβαια, απ’ αυτή την κληρονομιά έφαγαν και άλλοι. Πρώτοι και καλύτεροι οι λεγόμενοι εκσυγχρονιστές του πρωθυπουργού Σημίτη. Ήταν αυτοί που μέσα σε δυο τετραετίες ολοκλήρωσαν με… γερμανική μεθοδικότητα το έργο της αφυδάτωσης του ΠΑΣΟΚ από κάθε ρανίδα σοσιαλιστικής αντίληψης και το μετέτρεψαν σε κόμμα – ευνούχο του νεοφιλελευθερισμού.

Εξέχουσες προσωπικότητες μετείχαν με βουλιμία σ’ αυτό το μεγάλο φαγοπότι της σοσιαλ – σοσιαλδημοκρατικής κληρονομιάς: Βενιζέλος, Πάγκαλος, Παπαντωνίου, Τσοχατζόπουλος, Βερελής, Τσουκάτος, Διαμαντοπούλου, Λοβέρδος, Σηφουνάκης, Παπουτσής και άπειροι άλλοι, από την κορυφή ώς τον πάτο της κομματικής νομενκλατούρας, έζησαν ημέρες πολιτικής δόξας.

Κάποιοι από δαύτους μαζεύτηκαν (και) χθες, 3 του Σεπτέμβρη, για να δουν αν έχει απομείνει τίποτε από την κληρονομιά που τους επέτρεψε να τα καλοβολέψουν τόσα χρόνια. Η τρυφηλότητα μέσα στην οποία πέρασαν τον βίο τους, ωστόσο, έχει και τις επιπτώσεις της, μια από τις οποίες είναι η μυωπία. Η πολιτική μυωπία, εν προκειμένω.

Πρόκειται για ασθένεια ανίατη, της οποίας το βασικό σύμπτωμα είναι η γελοιότητα… Γελοιότητα που προκαλούν άνθρωποι οι οποίοι θέλουν να εμφανίζονται ως η λύση του προβλήματος που οι ίδιοι έχουν δημιουργήσει. 

Για φανταστείτε ποιοι διεκδικούν το προνόμιο να υπηρετήσουν και να «διασώσουν» την χώρα και την κοινωνία της: Ο Βενιζέλος με τον Κουκουλόπουλο, ο Λοβέρδος με τον Αηδόνη και η Αννούλα με όποιον (της) λάχει…

Το γελοίο της εικόνας αποκτά και μια πινελιά θλίψης για όποιον είναι σε θέση να δει την αναξιοπρέπεια των ανθρώπων που δεν αρκούνται να κλάψουν στο μνημόσυνο με μαύρο δάκρυ για το «πού ’σαι νιότη που ’δειχνες πως θα γινόσουν άλλος», αλλά επιμένουν να θέλουν να το παίζουν «άλλοι».

Προφανώς, ζώντας στον κόσμο τους, αγνοούν ότι ο κόσμος τους έχει πάρει χαμπάρι…

Του Δημήτρη Μηλάκα