ΕΡΤ 2013

Το 2013 η Ελλάδα κατάφερε μια παγκόσμια πρωτοτυπία. Να κλείσει την κρατική τηλεόραση και να διατηρήσει επί μήνες το μαύρο στη συγκεκριμένη συχνότητα των τηλεοπτικών δεκτών.Μοναδικό πραγματικά. Δεν συνέβη πουθενά αλλού.Η είδηση έγινε πρωτοσέλιδο διεθνώς και κατοχυρώθηκε στα "επιτεύγματα" της σημερινής κυβέρνησης και βεβαίως στα μεγάλα γεγονότα της χρονιάς που πέρασε.

Μετά από μήνες απουσίας το σήμα επανήλθε με έναν μεταβατικό φορέα που ως στόχο είχε να καλύψει την απουσία της δημόσιας τηλεόρασης για το "μικρό" διάστημα που θα απαιτηθεί εως ότου βγεί στον αέρα η ναυαρχίδα της ελληνικής ενημέρωσης, η ΝΕΡΙΤ.
Προσωπικά θα χαιρόμουν πραγματικά να έβλεπα μια δημόσια τηλεόραση που θα λειτουργεί όχι ως κρατική. Θα χαιρόμουν ακόμα περισσότερο να το έβλεπα αυτό σε "ζωντανή μετάδοση" και χωρίς καμία ενδιάμεση μαύρη ή γκρίζα σκιά ...
Όμως τα σημάδια και το στήσιμο της ΔΤ μέχρις στιγμής δεν προδιαθέτουν για κάτι φωτεινό.
Η ΕΡΤ έκλεισε σύμφωνα με τον Πρωθυπουργό γιατί αποτελούσε παράδειγμα ανομίας.
Σωστό. Μόνο που όσοι κινούσαν τα νήματα της ανομίας, δεν διώχθηκαν ποτέ. Απολύθηκαν κάποιες χιλιάδες υπαλλήλων, αλλά αυτοί δεν εμπλέκονταν ούτε σε αναθέσεις, ούτε σε κοστολόγια.
Ο τρόπος επίσης με τον οποίο γίνονται σήμερα οι αναθέσεις και εγρίνονται οι παραγωγές δεν πείθει στο ελάχιστο ως προς την αιτιολόγηση κλεισίματος της ΕΡΤ.
Όταν θες να πολεμήσεις την ανομία (από όπου κι αν αυτή προέρχεται) δεν ψηφίζεις τροπολογίες που διασφαλίζουν ειδικούς διαχειριστές να παρανομούν κατά τις βουλές τους ή τις άνωθεν υποδείξεις.
Επίσης όταν κλείνεις έναν δημόσιο φορέα και ανοίγεις έναν άλλο, φροντίζεις να αποζημιώσεις τους απολυμένους, να εξοφλήσεις τις όποιες υποχρεώσεις της εταιρείας στην Ελλάδα και το εξωτερικό συνολικά και όχι με επιλεκτικά κριτήρια.
Φροντίζεις κυρίως να περισώσεις κάτι από την αξιοπρέπεια που απώλεσες και αφαίρεσες.
Φροντίζεις το καινούριο να έχει κάτι νέο. Διαφορετικό, άφθαρτο και φωτεινό. Όταν όμως το χτίζεις ξεσκονίζοντας χθεσινά εγχειρίδια, τότε το νέο δεν δικαιολογεί την απόρριψη του παλαιού.
Κι οπως έγραψε κι ο Μπρέχτ "Το λάθος, αγαπητέ μου Βρούτε, δεν είναι στα αστέρια, αλλά μέσα μας".

Του Πάνου Χαρίτου 

Καλή Πρωτοχρονιά

Έρχεται ο Νέος Χρόνος

O μοντέρνος καπιταλισμός είναι «πλεύση καλού καιρού»

«Κάθε κράτος, στην προσπάθεια του να βελτιώσει την οικονομική του θέση, παίρνει μέτρα επιβλαβή για την ευημερία των γειτόνων του. Αφού αυτή η τακτική δεν περιορίζεται μόνο σε ένα κράτος, ο καθένας υφίσταται πολύ περισσότερες συνέπειες παρόμοιων λογικών που εφαρμόζουν οι γείτονες του, από τα οφέλη που έχει ο ίδιος, λόγω των επιλογών του.

Πρακτικά όλα τα «λαοφιλή φάρμακα» που κυκλοφορούν σήμερα, είναι «αλληλοεξοντωτικού» χαρακτήρα. Ανταγωνιστικές μειώσεις μισθών, ανταγωνιστικοί δασμοί, ανταγωνιστική ρευστοποίηση περιουσιακών στοιχείων στο εξωτερικό, ανταγωνιστικές υποτιμήσεις, ανταγωνιστικά οικονομικά προγράμματα – η κατάσταση του «θα κάνω τον γείτονα ζητιάνο».

Η αιτία είναι το ότι, τα έξοδα του ενός είναι κανονικά τα έσοδα κάποιου άλλου. Έτσι, καθώς προσπαθούμε να βελτιώσουμε το δικό μας περιθώριο, μειώνουμε το περιθώριο κάποιου άλλου. Εάν λοιπόν η ίδια πρακτική ακολουθηθεί παντού, θα χειροτερεύσει η κατάσταση όλων.

Οιοσδήποτε ιδιώτης, οδηγούμενος από την προσωπική κατάσταση, στην οποία ευρίσκεται, μπορεί να μειώσει τις συνηθισμένες του δαπάνες – κανείς δεν μπορεί να τον κατηγορήσει γι’ αυτό. Όμως, ας μη νομίζει κανείς ότι, με αυτόν τον τρόπο υπηρετεί κάποιο συλλογικό συμφέρον.

O μοντέρνος καπιταλισμός είναι «πλεύση καλού καιρού». Όταν ξεσπάσει η καταιγίδα, ο καπιταλιστής εγκαταλείπει τα καθήκοντα του καπετάνιου, ενώ μπορεί να βουλιάξει ακόμα και τις βάρκες που θα τον γλύτωναν – από τη μανία του να σπρώξει τον κοντινό του έξω από την βάρκα για να μπει ο ίδιος ….. Δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο για ένα κράτος, από την κατάρρευση της αγοραστικής αξίας του νομίσματος του»

Keynes - σε ελεύθερη απόδοση

Φτώχεια και αθλιότητα του τέταρτου Ράιχ

Σε πρωτοφανή επίπεδα φτώχειας βυθίζεται η γερμανική κοινωνία παρά τα ωφέλη που προσφέρει το ευρώ στα ανώτερα στρώματα.

Ένα στα δέκα παιδιά ζουν σε οικογένειες που βρίσκονται κάτω από το όριο της φτώχειας. Η είδηση θα μπορούσε να αποτελεί μια κοινότοπη διαπίστωση για τις περισσότερες από τις χώρες της ευρωπαίκής περιφέρειας, που πληρώνουν εδώ και χρόνια την πολιτική λιτότητας του Βερολίνου. Η είδηση όμως αφορά την ίδια τη Γερμανία, μια από τις ισχυρότερες οικονομίες του πλανήτη.

Η σχετική πληροφορία περιλαμβάνεται σε έκθεση της Οργανισμού Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης, ο οποίος ορίζει το όριο της φτώχειας στο 50% του μέσου εισοδήματος των χωρών μελών του. Συγκεκριμένα από τις 29 χώρες του ΟΟΣΑ η Γερμανία βρίσκεται στην 11η θέση.

Μαζί με τα παιδιά όμως πλήττονται ταυτόχρονα και μεγάλες ομάδες συνταξιούχων που αδυνατούν πλέον να επιβιώσουν μετά τις περικοπές στις συντάξεις τους. Σύμφωνα με πρόσφατη έκθεση της ομοσπονδιακής κυβέρνησης σχεδόν μισό εκατομμύριο συνταξιούχοι είναι αναγκασμένοι να καταφεύγουν στα ειδικά επιδόματα κοινωνικής πρόνοιας προκειμένου να συμπληρώσουν το εισόδημά τους. Σύμφωνα μάλιστα με εκθέσεις γερμανικών συνδικάτων ο αριθμός αυτών των συνταξιούχων ενδέχεται να είναι σημαντικά υψηλότερος δεδομένου ότι οι περισσότεροι αισθάνονται τόση ντροπή να συμπληρώσουν τις φόρμες των ειδικών επιδομάτων που προτιμούν να αντιμετωπίζουν σιωπηλά τη φτώχεια τους.

Τα στοιχεία αυτά επιβεβαιώνουν την αίσθηση αρκετών αναλυτών ότι το Βερολίνο, χρησιμοποιώντας σαν μηχανισμό την ευρωζώνη, δεν πραγματοποιεί απλώς μια αναδιανομή εισοδήματος από την ευρωπαϊκή περιφέρεια προς το ευρωπαϊκό κέντρο αλλά από τα φτωχότερα στρώματα όλων των ευρωπαϊκών χωρών, συμπεριλαμβανομένης της ίδιας της Γερμανίας, προς τις οικονομικές ελίτ της ηπείρου.

Η παρατήρηση επιβεβαιώνεται από τη αλματώδη αύξηση που παρατηρείται το τελευταίο διάστημα στα εισοδήματα των ανώτατων εισοδηματικών στρωμάτων. Συγκεκριμένα οι 100 πλουσιότεροι Γερμανοί είδαν τα εισοδήματά τους να αυξάνονται τον τελευταίο χρόνο κατά 5.2% αγγίζοντας το επίπεδο ρεκόρ των 336 δισεκατομμυρίων ευρώ. Παράλληλα όμως, σύμφωνα με έρευνα του περιοδικού Manager Magazin, αυξήθηκε και ο αριθμός των δισεκατομμυριούχων. Έτσι σήμερα 135 κάτοικοι της Γερμανικής οικονομικής αυτοκρατορίας έχουν προσωπική περιουσία με τουλάχιστον… εννέα μηδενικά.

Η γιγάντωση της ανέχειας στη Γερμανία δεν μετριέται απλώς με τον αριθμό των παιδιών και των ηλικιωμένων που βρίσκονται κάτω από όριο της φτώχειας αλλά και από τις επιπτώσεις που προκαλούνται στο σύνολο του πληθυσμού από το λεγόμενο «στρες της επιβίωσης» την ψυχολογική πίεση δηλαδή που προκαλούν τα μέτρα λιτότητας. Σύμφωνα με στοιχεία της UNICEF τουλάχιστον 8.6% των παιδιών της Γερμανίας έχουν βιώσει καταστάσεις μακροχρόνιας φτώχειας η οποία αναμένεται να επηρεάσει την ψυχολογική τος υγείας για το υπόλοιπο της ζωής τους. Ανάλογες έρευνας που έγιναν πρόσφατα σε αρκετές ακόμη ευρωπαϊκές χώρες, και οι οποίες αφορούν και την Ελλάδα, αποδεικνύουν ότι οι επιπτώσεις από το στρες στο οποίο υπόκεινται οι περισσότεροι ευρωπαϊκοί λαοί δεν θα γίνουν πλήρως αντιληπτές πριν από το 2016. Συγκεκριμένα οι επιστήμονες αναμένουν τρομακτική αύξηση των καρδιοαγγειακών παθήσεων αλλά και αλματώδη αύξηση των κρουσμάτων καρκίνου – ασθένειες δηλαδή που έχουν μεγαλύτερο «κύκλο επώασης» και γι’ αυτό το λόγο συχνά δεν συνδέονται με τα πραγματικά αίτια που τις προκαλούν.

Η φτώχεια στη Γερμανία πλήττει ιδιαίτερα τις μονογονικές οικογένειες και κυρίως τα παιδία που μεγαλώνουν με τις μητέρες τους. Η ανάγκη αυτών των γυναικών να δουλεύουν με τα ελαστικά ωράρια εργασίας, που πρώτη προώθησε η κυβέρνηση Σρέντερ και συνεχίζει η Άνγκελα Μέρκελ, επιβαρύνουν περαιτέρω την ψυχολογική υγεία των παιδιών. Ούτως η άλλως το γεγονός ότι μια ολόκληρη γενιά καλείται να επιβιώσει με τους μισθούς πείνας των 400 ευρώ, που αναλογούν στις θέσεις μερικής απασχόλησης, δημιουργεί πρωτόγνωρες συνθήκες που δεν έχουν ξαναπαρουσιαστεί από την εποχή του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου.

Σύμφωνα πάντα με την UNICEF τα παιδια αυτά δεν μπορούν να παρακολουθήσουν τις κανονικές εξωσχολικές ασχολίες των συνομηλίκων τους, όπως οι εκδρομές η εκμάθηση ξένων γλωσσών η μουσικής, αλλά υστερούν σημαντικά και στα μαθήματά τους.

Ο αριθμός των παιδιών που μεγαλώνουν με μόνο έναν από τους δυο γονείς τους αυξήθηκε από ένα στα επτά, που ήταν στα μέσα της δεκαετίας του ’90, στο ένα στα πέντε. Οι επιστήμονες πάντως επισημαίνουν ότι τα φαινόμενα αυτά δεν οφείλονται στην απουσία του ενός γονιού αλλά στις οικονομικές δυσκολίες που είναι πιο έντονες στις μονογονείκές οικογένειες.

Ενώ όμως μια ολόκληρη γενιά ανθρώπων βιώνει ήδη τις επιπτώσεις της γερμανικής πολιτικής λιτότητας πριν ακόμη ενηλικιωθεί μια άλλη γενιά αδυνατεί να τερματίσει τον εργασιακό της βιο. Ο αριθμός των ηλικιωμένων που αναγκάζονται να αναζητούν απασχόληση ακόμη και μετά τη συνταξιοδότησή τους διπλασιάστηκε την τελευταία δεκαετία φτάνοντας το ένα εκατομμύριο άτομα. Η κατάσταση αυτή έρχεται να συνθλίψει την εικόνα του γερμανικού «success story» και να αποδείξει ότι η ανάπτυξη της γερμανικής οικονομίας κατά 0.7%, ύστερα από μια μακρά περίοδο συρρίκνωσης του ΑΕΠ, δεν μεταφράζεται σε βελτίωση για την καθημερινότητα των χαμηλότερων εισοδηματικών στρωμάτων της χώρας.

Η πρόθεση των γερμανικών κομμάτων εξουσίας να συνεχίσουν και να επιτείνουν την πολιτική λιτότητας και στο εσωτερικό της χώρας αναμένεται σύντομα να προκαλέσει ισχυρές αντιδράσεις. Έτσι δικαιολογούνται άλλωστε και οι ισχυρές πιέσεις που ασκούσαν τμήματα της οικονομικής ελίτ, πριν ακόμη από τις εκλογές, για το σχηματισμό μιας ακόμη κυβέρνησης «μεγάλου συνασπισμού» η οποία θα διέθετε την πολιτική πυγμή για να επιβάλλει σκληρότερη δημοσιονομική πολιτική. Όσο αυξάνονται όμως τα επίπεδα φτώχειας τόσο αυξάνεται και η ανάγκη της γερμανικής κυβέρνησης και των κυρίαρχων μέσων ενημέρωσης να αναζητούν αποδιοπομπαίους τράγους στις χώρες της ευρωπαϊκής περιφέρειας. Η εικόνα του «τεμπέλικου» ευρωπαϊκού νότου που τρώει τους μισθούς και τις συντάξεις των Γερμανών φορολογούμενων λειτούργησε αποτελεσματικά επιτρέποντας στην κυβέρνηση να κλιμακώσει την αντιλαϊκή της πολιτική. Και αυτό συνέβαινε ενώ οι ροές κεφαλαίων που έφταναν στη Γερμανία από τις χώρες της ευρωπαϊκής περιφέρειας αυξάνονταν.

Οι ιστορικοί του μέλλοντος θα καταγράφουν σίγουρα με ενδιαφέρον τον τρόπο με τον οποίο οι οικονομικές ελίτ της Γερμανίας κατάφεραν να μετατρέψουν χώρες σαν την Ελλάδα σε ένα τεράστιο «πληντυριο» αναδιανομής εισοδήματος, στέλνοντας χρήματα των Γερμανών φορολογούμενων τα οποία κατέληγαν στα ανώτερα στρώματα της Γερμανίας

Tου Άρη Χατζηστεφάνου

Το τέλος της λογικής..

Της κοινής λογικής..
     ..της ''κοινής'',
     ..της εταίρας,
     ..δηλαδή..
     ..της π@@@@νας της λογικής που όπως φαίνεται θέλουν να μας πείσουνότι δραπέτευσε οριστικά από τούτον τον έρημο τόπο!

     Διότι δεν μπορεί να προαναγγέλλεταιανάπτυξη για το επόμενο έτος με συντάξεις 360 ευρώ και μισθούς 580 ευρώ!
     Με μαγαζιά κι επιχειρήσεις πουκλείνουν διαρκώς..
     Με ''κινητικότητες'' και νέες απολύσεις προ των πυλών..
     Με προσωποκρατήσεις, απειλές κατασχέσεων, και πρόστιμα, μία ''βιομηχανία'' προστίμων και οικονομικών ποινών..
     Με τρία εκατομμύρια πολίτες ανασφάλιστους πλέον, καθώς αδυνατούν να πληρώσουν εισφορές, αλλά καλούνται να πληρώνουν αυξημένη συμμετοχή στην φαρμακευτική δαπάνη αν θέλουν να προμηθευτούν ένα φάρμακο της προκοπής, και όχι μπαγκλαντεσιανό γενόσημο..
     Με την αιμορραγία της μετανάστευσης των νέων επιστημόνων..
     Με παιδιά που πεθαίνουν από μαγκάλια..

     Δεν μπορεί να αναγγέλλουν ανάσχεση της ανεργίας, όταν για να απορροφηθούν οι 1,2 εκατομμύρια νέοι άνεργοι της τελευταίας τετραετίας (χώρια οι προηγούμενοι), χρειάζεται συνεχής ανάπτυξη με ρυθμούς τουλάχιστον 3,5% (!) για μιά εικοσαετία!! (αφού για 3,5% ρυθμό ανάπτυξης δημιουργούνται περίπου 50.000 θέσεις εργασίας ετησίως)..

     Δεν μπορεί να μιλούν για έξοδο απ' τα μνημόνια την επόμενη χρονιά, με χρέος πιά στο 176% του ΑΕΠ, από 129% του ΑΕΠ πρό μνημονίων και εθνικής γενοκτονίας!..

     Δεν μπορεί να μιλάνε για όλα αυτά..
     .. κι από την άλλη να μας εμφανίζουν δημοσκοπήσεις (;) όπου το 1/3 των ελλήνων ψηφοφόρων (ΝΔ+ΠαΣοΚ+ΔημΑρ) να φαίνεται ότι συμφωνεί τάχα και πιστεύει αυτό το παραλήρημα!

      Αυτό θα σήμαινε ότι ένα (τεράστιο) ποσοστό των πολιτών έχει υποστεί ομαδική παράκρουση!

      Και ναι μεν, ένα ακόμα μεγαλύτερο ποσοστό ελλήνων έχει ήδη φθάσει στα όρια της παράνοιας, ΓΙΑ ΑΛΛΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ.. 

     ..αλλά δεν θα μας πείσουν ποτέ ότι είμαστε τόσο παράλογοι ώστε να πιστεύουμε ότι πρόκειται να μας σώσουν!
     Ούτε καν ότι ΘΕΛΟΥΝ να μας σώσουν!

     Το τέλος της λογικής είναι πράγματι εδώ!..
     ..της δικής τους όμως..

Του κώστα Μαντατοφόρου

Οι καλύτερες ατάκες του facebook Ι

• Βάζεις στο αυτοκίνητο σουβλάκια και μυρίζουν 10 μέρες.
  Βάζεις αρωματικό έλατο μυρίζει 10 ώρες.
  Παντού κοροϊδία ρε φίλε!!!

• Ποιο είναι το αγαπημένο γλυκό των γκέι;
  Ο μπακλαβάς! Γιατί έχει και "back" και "love" και "ass".

• Μου χάλασε το μιξεράκι και χτύπησα τον καφέ με τον δονητή.
  Βγήκε γαμάτος…!!!

• Έρχεται μια δίπλα μου και μου λέει «θέλω να φάω παπάγια».
  Την έβαλα να πει «ριρίκα», για να σιγουρευτώ…!!!

• Ο μόνος τρόπος να αδυνατίσεις με πράσινο τσάι, είναι να τρέχεις στα βουνά να το μαζέψεις μόνος σου…!!!

• Δεν φταίω εγώ που δηλητηριάστηκε η πεθερά μου.
  Δεν είχα και πολύ καλό σήμα στο κινητό και άκουσα πως της αρέσουν οιπιπεριές Χλωρίνης…!!!

• Μια καθηγήτρια κάποτε με σημάδεψε με τον χάρακα και μου είπε «στην άκρη του χάρακα υπάρχει ένας ηλίθιος!».
  Πήρα 4ήμερη αποβολή όταν την ρώτησα «Σε ποιά άκρη κυρία;»

• Πολύ ωραία!  Θα καταργήσουν, λέει, το «ω» και τους τόνους από την νέα Ελληνική Γλώσσα.
  «Σε γαμο» θα γράφει ο άλλος, για μπομπονιέρες θα ψάχνει η άλλη!

• Γραφεί η άλλη «Χρονιά πολλά να τα εκατοστύσεις»!
  Ή αγράμματη ή αγάμητη θα είναι…!!!

• Μπαίνω σε  φαρμακείο πριν λίγο και ζητάω 20 προφυλακτικά.
  Ακούω 3 κορίτσια πίσω μου να  ξεκαρδίζονται στα  γέλια.
  Λέω στον υπάλληλο: Κάν' τα 23.
  Το βούλωσαν αμέσως…

• Μου χτύπησε η γειτόνισσα να της δώσω λίγο καφέ που της είχε τελειώσει.
  Φεύγοντας μου λέει «Είμαι μόνη δίπλα, εάν θέλεις έλα…».
  Σιγά μην πάω, να δεις που βαριέται να τον φτιάξει και θα θέλει να της τον φτιάξω εγώ…!!!

Χρόνια Πολλά και Καλή Λευτεριά !!!

Καλά Χριστούγεννα

Τρία εκατομμύρια Έλληνες χωρίς υγειονομική κάλυψη

Περισσότερο από το ένα τέταρτο των Ελλήνων δεν είναι σε θέση να αντέξουν οικονομικά την κάλυψη των δαπανών υγείας, δήλωσαν οι Γιατροί του Κόσμου, την Δευτέρα, προειδοποιώντας ότι τα παιδιά και οι έγκυες και οι γυναίκες είναι σε κίνδυνο. 

Οι Γιατροί του Κόσμου ( ΓτΚ ) ανέφεραν ότι πάνω από τρία εκατομμύρια άνθρωποι, ή 27,2 % του πληθυσμού, δεν μπορούν να πληρώσουν τις εισφορές τους στην κοινωνική ασφάλιση και ως εκ τούτου, αποκλείονται από τη δωρεάν υγειονομική περίθαλψη.

”Είμαστε πολύ ανήσυχοι για τον αριθμό των ανθρώπων που έχουν χάσει την πρόσβαση στην κοινωνική ασφάλιση“, δήλωσε σε συνέντευξη τύπου η Άννα Μαίλη, επικεφαλής του ελληνικού παραρτήματος των ΓτΚ.

”Aυτό έχει σοβαρές συνέπειες για την υγεία των παιδιών και των εγκύων γυναικών“, είπε, εξηγώντας ότι πολλές οικογένειες δεν έχουν πλέον εμβολιάσει τα βρέφη.

Το κόστος των εμβολιασμών κατά τη διάρκεια των πρώτων έξι χρόνων ενός παιδιού είναι μεταξύ 1.400 και 1.800 €.

”Κάθε μέρα βλέπουμε παιδιά ηλικίας δύο ή τριών ετών που δεν έχουν εμβολιαστεί“, είπε η κα Μαίλη.

”Κατά τη διάρκεια των τελευταίων εννέα μηνών εξετάσαμε 10,633 παιδιά εκ των οποίων 6.580 θα έπρεπε να έχουν εμβολιαστεί”, είπε.

Οι κυβερνητικές περικοπές στις δαπάνες για την υγεία λόγω του καθεστώτος λιτότητας που έχει επιβληθεί από το 2010 από την τρόικα, είχε μια ευρύτερη επίδραση και στο ελληνικό ποσοστό γεννήσεων ανέφεραν οι ΓτΚ.

Μεταξύ 2008 και 2011, ο αριθμός των θνησιγενών βρεφών αυξήθηκε κατά 21 %, δήλωσε η οργάνωση, προσθέτοντας ότι κατά τα προσεχή χρόνια, ένας αυξανόμενος αριθμός γυναικών θα τείνει να έχει λιγότερα παιδιά. 

Οι κυνηγοί

Ρε πού φτάσαμε! Να μάς απειλεί ο υπαλληλίσκος γραμματέας του υπουργείου Οικονομικών, Θεοχάρης! Θα κρίνει αυτό το γκρίζο μίσθαρνο όργανο της εξουσίας για το αν έχεις να πληρώσεις τα χαράτσια που επιβάλλουν τα αφεντικά του ή όχι. 
Κι όλες αυτές τις απειλές να τις πετάει μέσω ΜΜΕ μία μέρα μετά την παραδοχή του αφεντικού του, Σόιμπλε, ότι τα κράτη δεν έφταιξαν ποτέ για την κρίση και ότι τα κράτη πληρώνουν τα λάθη των τραπεζών.

Μετά από τα στοιχεία του γερμανικού υπουργείου Οικονομικών, ο Θεοχάρης μάς απειλεί ότι αν δεν πληρώσουμε, εμείς τα ζώα, τα λάθη των τραπεζών, θα είναι αμείλικτος. 
Θα στείλει τους εφοριακούς να κάνουν σαφάρι. Να σκοτώσουν τα ζώα της ελληνικής σαβάνας και να πάνε πεσκέσι τα κεφάλια τους στα πόδια του Θεοχάρη να τα κρεμάσει στον τοίχο του Υπουργείου ως λάφυρα.

Έτσι μάς αντιμετωπίζουν, ως ζώα. Χωρίς καμία φιλοζωική οργάνωση να μάς προστατεύει από τους κυνηγούς κεφαλών που θα ξαμολήσει το υπουργείο Οικονομικών. 
Να τρομοκρατηθούμε; Να αρχίζουμε να λερώνουμε τα βρακιά μας μετά την εντολή των εντόπιων υπαλληλίσκων της Τρόικα; 
Να βρούμε θάμνο και σπηλιά να κρυφτούμε όταν θα μπαίνουν οι ράμπο της εφορίας σε μαγαζιά και στις οικονομίες των τραπεζικών μας λογαριασμών, όποιες κι αν έχουμε, για να μάς τσεκάρουν μη και κάναμε κάτι κρυφό από τον Μπαμπούλα; 
Τι είμαστε τέλος πάντων για όλους αυτούς; Το ηλεκτρονικό παιχνίδι που με ένα πάτημα του κουμπιού μάς τινάζουν τις ζωές στον αέρα και οι εκτελεστές παίρνουν μπόνους;

Τι ωραία τα φτιάξατε, ρε μάγκες, τα πράγματα! Έχετε κλείσει μέσα σε 3 χρόνια πάνω από 8,000 μικρομεσαίες επιχειρήσεις, έχετε στείλει στην ανεργία 1,500,000 ιδιωτικούς υπαλλήλους, έχετε στείλει σε αυτοχειρία άγνωστο αριθμό κατεστραμμένων ελεύθερων επαγγελματιών και απολυμένων ιδιωτικών υπαλλήλων και τώρα απειλείται από πάνω ότι θα “φάτε” κι άλλους.

Χρεώνεται ο μισός πληθυσμός της Ελλάδας αυτή την στιγμή, ξεπουλάτε όλη την δημόσια περιουσία που αποκτήθηκε από τους φόρους Ελλήνων για να πληρώνετε τους μισθούς των κρατικών υπαλλήλων που βγαίνουν για σαφάρι. 
Τους δίνετε εντολές και τα στρατιωτάκια, που έχουν κάνει την ντροπή δουλειά τους, δεν έχουν κανένα ίχνος τσίπας πάνω τους. “Εκτελώ εντολές”. Δεν εκτελείς εντολές, ρε! Εκτελείς ανθρώπους και το κάνεις με μεγάλη άνεση και τελικά, όπως αποδεικνύουν οι πράξεις σου και η προκλητικότητά σου τα τελευταία 5 χρόνια, το κάνεις και με μεγάλη ευχαρίστηση. 
Ηδονίζεσαι όταν “παίρνεις κεφάλια”. Ακριβώς όπως ηδονιζόταν και ο γερμανοτσολιάς πριν 73 χρόνια όταν άναβε τσιγάρο απολαμβάνοντας το τίναγμα που έκανε το κορμί του πατριώτη στην κρεμάλα. 
Εκείνος εκτελούσε εντολές, πολλές φορές και άνευ αμοιβής, χορταίνοντας απλά το κτήνος μέσα του. Εσύ πληρώνεσαι και με τα λεφτά των κατεστραμμένων Ελλήνων από πάνω. 
Το κύτταρο του προγόνου σου έχει εξελιχθεί και έφθασε στο αποκορύφωμα της αποκτήνωσης μέσα από τις δικές σου πράξεις και “τις εντολές που εκτελείς”... με σίγουρο μισθό.
Επειδή κρατάει τις υπομονές του μία μερίδα Ελλήνων που με νύχια και με δόντια το παλεύουν ακόμα, νομίζετε ότι δεν αρχίζει η τίγρη που κρύβουν μέσα τους να σάς κοιτά λοξά; 
Την ίδια τίγρη ρημάζατε με ελέγχους και απειλές υπέρ του Κράτους επί δεκαετίες. Αλλά τώρα άλλαξε το αφεντικό. Το αφεντικό δεν είναι το ελληνικό κράτος και εσείς δεν είσαι λειτουργοί του ελληνικού κράτους. 
Είστε κυνηγοί που σας ξαμολάν τα διεθνή κοράκια για σαφάρι. Τέτοια προαγωγή πού να την φανταζόσασταν!
Αν είχατε έστω και ίχνος ελληνικού κυττάρου μέσα σας θα είχατε ρίξει το θηρίο. Όπως ανακατεύατε τα νούμερα τόσα χρόνια φτιάχνοντας αμύθητες περιουσίες με τον "ιδρώτα σας", θα μπορούσατε να τα ανακατέψετε και τώρα. 
Να γδάρετε όσους έγδαραν την χώρα και την έφθασαν εδώ και να βρίσκετε στο σαφάρι σας πάντα καθαρούς τους συμπολίτες σας που το παλεύουν αξιοπρεπώς. Αλλά είπαμε! 
Ο γερμανοτσολιάς ποτέ δεν πεθαίνει απλά αλλάζει αφεντικό.
Άντε τώρα τράβα να γεμίσεις πετρέλαιο τον λέβητα μη και κρυώσει το βολεμένο κωλαράκι σου, την ώρα που στο διπλανό διαμέρισμα ξεπαγιάζει η οικογένεια που θα αποκεφαλίσεις αύριο.

Toυ Γιάννη Λαζάρου

Μαύρες γιορτές θα περάσουνε και φέτος οι καναλάρχες.

Μέσα σε ένα μήνα χάρισαν στους καναλάρχες τις ψηφιακές άδειες, τους έδωσαν 4 δισ. από τα μεγάλα έργα και τα διόδια και μόλις προχθές τους απήλλαξαν για τέταρτη συνεχόμενη χρονιά από το φόρο 20% επί των διαφημίσεων, τους δώρισαν δηλαδή μερικές δεκάδες εκατομμύρια επιπλέον. Ποιο είναι το ηθικό δίδαγμα; Το ηθικό δίδαγμα είναι ότι το 2014 τα κανάλια θα μασήσουνε τα σίδερα, θα σκίσουνε χασέδες, θα φάει η μύγα σίδερο, δεν θα βρει ο παππάς να θάψει, θα κλάψουνε μανούλες.

Φέρτε μας διοικητικούς να τους σκίσουμε, καθηγητές να τους ραβδίσουμε, σχολικούς φύλακες να τους ανασκολοπίσουμε, καθαρίστριες να τους αλείψουμε με πίσσα και πούπουλα, φέρτε μας αντιμνημονιακούς να τους σταυρώσουμε στην Αππία Οδό. Το 2014 οι Γιάννηδες, οι Όλγες, οι Μπάμπηδες- καμιά φορά νομίζω ότι είναι τα ίδια πρόσωπα, που πηδάνε από δελτίο σε δελτίο- θα γράψουνε ιστορία, θα λοιδορήσουν, θα ειρωνευτούν, θα ελεεινολογήσουν, θα συκοφαντήσουν, θα πουν πιο πολλά ψέματα κι από τον Μινχάουζεν. Η έννοια του παπαγάλου θα λάβει νέες διαστάσεις, ζωολόγοι από τα πέρατα της Γης θα έρθουν να μελετήσουν το είδος του σαρκοβόρου ψιττακού που ευδοκιμεί μόνο στην Ελλάδα.

«Η παρούσα δυσμενής οικονομική συγκυρία έχει επιδράσει αρνητικά στην οικονομική κατάσταση όλων των εμπλεκόμενων φορέων και δη των επιχειρήσεων που εκμεταλλεύονται τηλεοπτικούς σταθμούς, όσο και των διαφημιστών και των διαφημιζομένων», λέει η αιτιολογική έκθεση που απαλλάσσει τα κανάλια από το φόρο του 20% επί των διαφημίσεων. Μπα, μόνο οι επιχειρήσεις που έχουν τηλεοπτικούς σταθμούς έχουν επηρεαστεί από την οικονομική συγκυρία; Οι άλλες επιχειρήσεις; Οι μικρομεσαίοι και οι ελεύθεροι επαγγελματίες, που τους ανεβάζετε στο 80% την προκαταβολή φόρου; Οι μισθωτοί που τους καταργείτε τις φοροαπαλλαγές, για υπηρεσίες πρώτης ανάγκης; Οι μικροϊδιοκτήτες ακινήτων που πληρώνουν το χαράτσι εις το διηνεκές; Τι να κάνουμε, ας μην έχτιζαν σπίτι, ας έχτιζαν κανάλι.

Τουλάχιστον να βάζανε μια ρήτρα απολύσεων, να λέγανε ότι σας χαρίζουμε το 20%, με την προϋπόθεση ότι εντός του 2014 δεν θα κάνετε ούτε μία απόλυση. Σιγά μη βάζανε ρήτρα, σιγά μην τους νοιάζουν οι εργαζόμενοι. Χαρίζουν τα εκατομμύρια στα κανάλια, παρόλο που γνωρίζουν ότι θα διώξουν δεκάδες χαμηλόμισθους, για να διατηρήσουν τους παχύσαρκους μισθούς των τηλεστάρ και των μεγαλοστελεχών. Τύφλα να ‘χει ο Μινώταυρος.

Κρατήστε τουλάχιστον τα προσχήματα, τροποποιήστε την αιτιολογική έκθεση ως εξής: «Απαλλάσσουμε από το φόρο 20% επί των διαφημίσεων τις επιχειρήσεις που εκμεταλλεύονται τηλεοπτικούς σταθμούς, προκειμένου να διατηρηθούν οι συνθήκες που επιτρέπουν στον διευθυντή ειδήσεων και ενημέρωσης του ΜΕΓΚΑ κ. Χρήστο Παναγόπουλο να γράφει ποιήματα επιπέδου Γαργάλατα». Ποιος είναι ο Γαργάλατας; Είναι ο πρώτος πρωθυπουργός των αποστατών, ο Γεώργιος Αθανασιάδης Νόβας, ο ποιητής Γεώργιος Αθάνας, στον οποίο αποδόθηκε το « Κι ήταν τα στήθη σου άσπρα σαν τα γάλατα/ και μου 'λεγες γαργάλα τα», για να μείνει γνωστός εις τους αιώνες ως Γαργάλατας. Το εν λόγω ποίημα ίσως δεν ήταν δικό του, σε αντίθεση με το «τ' αυτάκια εγώ θα σου κρεμώ/ χνουδάτα κουμπουρέλια/ το χνούδι θα σε γαργαλά/ και κα-κα-κα τα γέλια», που ήταν κατάδικό του.

Ο Ποιητής του ΜΕΓΚΑ έχει γράψει το «Βγάλε απ' τα χείλη αυτού του κόσμου το κραγιόν/ Λύσε τον κόμπο στο σινιέ του παπιγιόν/ ‘Αψογες, άψυχες ζωές, δυο τίτλοι τέλους/ δεν κάνει σκόντο η μοναξιά ούτε σε αγγέλους». Θα μπορούσε αντί για «αγγέλους», να γράψει «Οθέλους», να φανεί δηλαδή και η σαιξπηρική του παιδεία. Επίσης, το παπιγιόν, εκτός από το κραγιόν, κάνει ρίμα και με το μενταγιόν, το παραγιών και το κουκουβαγιών.

Κάθε εποχή έχει τον Γαργάλατα που της αξίζει και μάλιστα σε φθίνουσα πορεία.

Του Γιώργου Ανανδρανιστάκη

ΕΡΤ 19/12/2013 ...

ΕΡΤ  19/12/2013 ...

Αποφάσισα σήμερα, να κάνω μια βάρδια στη ΠΟΣΠΕΡΤ, να επιστρέψω για λίγες ώρες στο σπίτι μας, από όπου μας έδιωξαν για πάντα το βράδυ της 7 του Νοέμβρη....

Η προηγούμενη επίσκεψη μου ήταν ένα ισχυρό σοκ, μια και συνάντησα κλειστά γραφεία, έρημους διαδρόμους, φώτα σβηστά.....ένα κουφάρι, μια απόλυτη εγκατάλειψη.

 Ποιός αφήνει το σπίτι του; Κανένας. Από το σπίτι σου φεύγεις μόνο αν, έπιλέξεις να αλλάξεις τρόπο  ζωής, αν σε διώξουν ή νεκρός.  Είχαμε πλέον γίνει ένα με το σπίτι μας και ξαφνικά, θάνατος.... Ακαριαίος ή ξαφνικός όπως τους αρέσει να λένε πολύ μικρή σημασία έχει...Δε προλαβαίνεις να κάνεις τίποτα. 

Τι κάνουνε τώρα;;; 

Εμείς μνημονεύουμε. Κάποιοι άλλοι  δικάζουν σκοτωμένους.

Σήμερα κάνοντας τη τελευταία, - ίσως βάρδια-, συνάντησα αρκετούς από τους συναδέλφους που επέλεξαν ή επιλέχθηκαν να συνεχίσουν, να προσφέρουν στο νέο δημιούργημα....

 Πρόσωπα σκυφτά, προβληματισμένα, αμήχανα... κάποιοι προσπάθησαν να με αποφύγουν, κάποιοι άλλοι να ψελίσουν κάτι σαν δικαιολογία.... κάποιοι άλλοι περισσότερο συνειδητοποιημένοι θυμήθηκαν και δάκρυσαν...

Δε τους κρατώ κακία, καθένας κάνει τις επιλογές του και ο χρόνος θα δείξει αν αυτές ήταν σωστές... Οι επιλογές όμως μερικών συναδέλφων υπήρξαν καθοριστικές για την τύχη αρκετών δεκάδων από εμάς.

Μερικά γραφεία άνοιξαν, αρκετοί επέστρεψαν. Πως όμως θα ζωντανέψεις ένα νεκρό; Δεν υπάρχει τρόπος,  είναι αδύνατον. 

Οσοι αν επιστρέψουν, όσοι και αν προσληφθούν θα τους στοιχειώνουν, ¨οι φωνές μας, τα γέλια μας, οι αντιδικίες μας, οι ανάσες μας.... ο ξαφνικός θάνατος μας¨,

Παρατηρούσα τις κινήσεις των ¨νέων εργαζομένων¨. Ηταν μηχανικές, αθόρυβες, νιώθουν πως κάποιοι τους παρακολουθούν και είναι έτοιμοι να απολογηθούν...να κρυφτούν, να μεταλαχθούν, να γίνουν κάποιοι Αλλοι....

Έχοντας πίστη στην νομοτέλεια που καθορίζει ότι συμβαίνει στη ζωή μας και λαμβάνοντας, εγώ προσωπικά, ως δεδομένο πως οτιδήποτε ¨κακό¨ μας συμβαίνει, έχει στόχο την ανώτερη εξέλιξή μας.... Πως θα γίνει και πότε... ελπίζουμε και περιμένουμε...

Το σοκ  μας ανάγκασε να αλλάξουμε, να γνωρίσουμε ανθρώπους που ήταν δίπλα και τους προσπερνούσαμε αδιάφορα, να συνομιλήσουμε, να αντισταθούμε, να πολεμήσουμε μέχρι τη τελική δικαίωση μας. Την ημέρα εκείνη που θα επιστρέψουμε στην ελεύθερη ΕΡΤ!!! 

Αλλοι για να συνεχίσουν από εκεί που σταμάτησαν, άλλοι για να δουν την ¨επανεκίνηση του γίγαντα¨ και άλλοι για να πιουν ένα καφέ στην ελεύθερη ΕΡΤ.... 

Ζήσαμε ιστορικές στιγμές…ποιος ξέρει τι θα απογίνει αυτό το κτήριο, με τις τόσες μνήμες αποτυπωμένες στους τοίχους του…πόσο τυχεροί είμαστε όλοι εμείς που συμμετείχαμε σε τόσες όμορφες στιγμές, σε παραγωγές ταινιών, μουσικών θεμάτων, αθλητικών στιγμών....στιγμών δημιουργίας, στιγμών πολιτισμού.....

 Θέλω να κλείσω την σημερινή μου εμπειρία, θυμίζοντας σε όλους, που αγωνιζόμαστε άνισα, πως τελικά γράφουμε μια σελίδα στην ιστορία της σημερινής Ελλάδας που δεν προσπερνιέται, από κανέναν. 

Συμβάλουμε στο να φωτιστεί το σκοτάδι του ¨μαύρου¨, που υπήρχε μέχρι τώρα στις συνειδήσεις και στις καρδιές μας. Δυναμώσαμε την φωνή μας που φοβότανε να βγει μέχρι τώρα....

Περνάμε στιγμές δύναμης αλλά και αδυναμίας, πίστης αλλά και φόβου. Το σημαντικό είναι ότι πρέπει να συνεχίσουμε....Εχω διαπιστώσει ότι αυτά τα περίεργα και κρίσιμα χρόνια που περνάμε όλοι μας, ως Έλληνες αλλά και ως άνθρωποι, έχουν ως προϋπόθεση μια βαθειά αλλαγή μέσα μας: το ξερίζωμα του ατομικισμού...

¨Η πέτρα, το σίδερο, το ατσάλι δεν αντέχουν, ο άνθρωπος αντέχει....¨ Ν.Καζαντζάκης, Ο καπετάν Μιχάλης

Η ΕΡΤ θα μείνει για πάντα  ανοιχτή και ζωντανή στη σκέψη μου και στη καρδιά μου.....  Καληνύχτα.....

Από τον Μιχάλη                    

Αγώνας δρόμου προς την υποτίμηση

Ένα σκληρό νόμισμα με υψηλή συναλλαγματική ισοτιμία θεωρείται, γενικά ,ως ένα σημάδι οικονομικής ανωτερότητας ενώ τα λεγόμενα μαλακά νομίσματα είναι οι μεγάλοι χαμένοι της παγκόσμιας αγοράς.

Ωστόσο , ο κανόνας αυτός φαίνεται ότι τώρα έχει χάσει την αξιοπιστία του . Παντού στον κόσμο υπάρχουν πολλοί που φοβούνται ότι το δικό τους νόμισμα θα μπορούσε να γίνει πάρα πολύ ισχυρό .

Στην Ελβετία , η κεντρική τράπεζα παρενέβη για να υποτιμήσει το φράγκο έναντι του ευρώ.Την ίδια πολιτική ακολουθούν, έναντι του δολαρίου, οι κεντρικές τράπεζες σε Ιαπωνία και πολλές άλλες χώρες ενώ οι αναδυόμενες οικονομίες όπως η Βραζιλία, κάνουν απεγνωσμένο αγώνα κατά της ανατίμησης των νομισμάτων τους.

Αντίθετα ,τους αμερικανούς και τους ευρωπαίους οικονομολόγους κάθε άλλο παρά τους στεναχωρεί η τάση υποτίμησης του δολάριου και του ευρώ αν και κάποτε περηφανευόντουσαν για τη σταθερότητα των νομισμάτων τους. Ολα αυτά μοιάζουν ολοένα και περισσότερο με αγώνα δρόμου προς την υποτίμηση.

Η κατάσταση αυτή εξηγείται με την αλλαγή της δομής του καπιταλισμού που βρίσκεται σε κρίση. Η παγκόσμια οικονομία στη σημερινή της φάση λειτουργεί μόνο χάρη σε μια φούσκα χρέους που έχει σχεδόν σουρεαλιστικές διαστάσεις και χάρη τις διεθνείς συναλλαγές που δημιουργεί αυτή η φούσκα. Πλεονασματικές χώρες όπως η Ιαπωνία , η Κίνα ή η Γερμανία εξαρτώνται από τις εξαγωγές τους , ενώ οι ελλειμματικές χώρες από τη διεθνή εισροή χρηματικού κεφάλαιου (Geldkapital) .

Και οι δυο έχουν φτάσει στα όρια τους.

Τώρα ο καθένας προσπαθεί να αποκαταστήσει το εμπορικό ισοζύγιο του σε βάρος του άλλου, οι μεν προσπαθώντας να διατηρήσουν το πλεόνασμα εξαγωγών τους, οι δε προσπαθώντας να κατακτήσουν, από τη μεριά τους ένα μεγαλύτερο μερίδιο στις εξαγωγές. Αλλά οι εξαγωγές γίνονται φθηνότερες και συνεπώς πιο ανταγωνιστικές ,όσο το νόμισμα φτηναίνει, κάτι που, αντίθετα , αυξάνει το κόστος των εισαγωγών . Η ανταγωνιστική υποτίμηση δείχνει ότι παντού υποτιμάται η εθνική οικονομία.

Η ευρωζώνη αντιμετωπίζει την πιο παράδοξη κατάσταση αφού οι ελλειμματικές χώρες δεν μπορούν να υποτιμήσουν το νόμισμα τους έναντι της πλεονασματικής Γερμανίας, επειδή και οι δύο πλευρές έχουν κοινό νόμισμα . Επιπλέον , το αδύναμο ευρώ ευνόησε τις γερμανικές εξαγωγές προς τον υπόλοιπο κόσμο . Αλλά αυτή η επιτυχία είναι βραχύβια , αφού καταστρέφει τους όρους της επιτυχίας της. Οι γερμανικές εξαγωγές είναι αυτές που αδυνατίζουν το ευρώ . Μια ενδεχόμενη επιστροφή στα παλαιά εθνικά νομίσματα θα αύξανε ασφαλώς το εξωτερικό χρέος των ελλειμματικών χωρών σε δυσθεώρητα ύψη και ταυτόχρονα το γερμανικό μάρκο που θα επέστρεφε, θα ήταν τόσο ακριβό που θα έμενε στάσιμη η μηχανή των γερμανικών εξαγωγών.Με απλά λόγια, το πέρασμα στο ευρώ ήταν μια αποστολή αυτοκτονίας .

Για τις χώρες με μεγάλα πλεονάσματα εξαγωγών, μια υποτίμηση για κάποιο χρονικό διάστημα , μπορεί να μην είναι πρόβλημα, με την προϋπόθεση ότι έχουν μια ισχυρή εγχώρια αγορά και / ή θέση βιομηχανικού μονοπωλίου . Αυτή ήταν η περίπτωση της Βρετανίας τον 19ο Αιώνα και των ΗΠΑ στα μέσα του 20ου αιώνα ,οπότε τα νομίσματά τους μπορούσαν να αναλάβουν το ρόλο του παγκόσμιου νομίσματος . Τώρα που η αμερικάνικη οικονομία είναι υπερχρεωμένη, δεν φαίνεται κανένας υποψήφιος διάδοχος στον ορίζοντα , λιγότερο από όλους η Κίνα .

Η δραστική ανατίμηση του κινεζικού νομίσματος, που θαπρεπε να έχει γίνει προ πολλού, θα κατάστρεφε ένα μεγάλο μέρος της εξαγωγικής βιομηχανίας και, ταυτόχρονα, θα υποτιμούσε τα τεράστια αποθέματα δολαρίων της χώρας. Σίγουρα, κανείς δεν μπορεί να αλλάξει τη θέση του με αυτή ενός άλλου , αλλά είναι σαφές ότι μονομερείς εξαγωγές προς τις χρεωμένες χώρες είναι αντικειμενικά αδύνατον να γίνουν, και αυτό σε μόνιμη βάση . Πέρα από την κρίση του ευρώ, η ανταγωνιστική υποτίμηση έφερε την παγκόσμια νομισματική κρίση .

Από το sofokleous10

ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΗ ΠΡΟΤΑΣΗ ΑΠΑΓΟΡΕΥΣΗΣ ΣΠΟΡΑΣ ΣΤΗΝ Ε.Ε.!

Παράνομο και το μαρούλι που θα φυτέψεις σε γλάστρα

Φωνές από Βορρά και Νότο προσπαθούν να ευαισθητοποιήσουν συναδέλφους τους στην Ευρωβουλή να καταψηφιστεί διακομματικά η νομοθετική πρόταση που υποχρεώνει τους αγρότες της Ε.Ε. να μην αναπαράγουν τους σπόρους αλλά να τους αγοράζουν μόνο από πολυεθνικές.

Η εμπορική αξία της παγκόσμιας αγοράς σπόρων εκτιμάται σε περίπου 45 δισ. δολ.

Φραγμό στη μονοπώληση του ελέγχου της παραγωγής και εμπορίας των τροφίμων προσπαθούν να βάλουν ευρωβουλευτές από διαφορετικές πολιτικές ομάδες συμπαρατασσόμενοι απέναντι στην πρόταση κανονισμού που έχει καταθέσει η επιτροπή Υγείας της Ε.Ε. Βάσει της πρότασης, επιβάλλονται γραφειοκρατικά εμπόδια στους γεωργο-κτηνοτρόφους, αν δεν προσφεύγουν στις βιομηχανίες σπόρων.

Η αιτιολογία που προβάλλει η επιτροπή μέσω της γενικής γραμματείας της που έχει την αρμοδιότητα ελέγχου των φυτών είναι ότι απλοποιεί τη νομοθεσία και τις 12 σχετικές οδηγίες που συμπεριλαμβάνει στον προταθέντα κανονισμό!

Πατέντα

Υπενθυμίζεται ότι η κανονική νομοθεσία που αφορά την εμπορία σπόρων ίσχυε από τη δεκαετία του 1960. Μέχρι σήμερα τα κράτη-μέλη στην Ε.Ε. των «27» είχαν (υποχρεωτικώς) ενσωματώσει το νομικό πλαίσιο της Ε.Ε. στην εθνική τους νομοθεσία.

Επί της ουσίας αυτό που βλέπουμε να εξελίσσεται σήμερα για τον έλεγχο της σποροπαραγωγής ξεκίνησε τη δεκαετία του 1980, με τη ραγδαία ανάπτυξη της γενετικής μηχανικής. Τότε έγινε η εισαγωγή του όρου της «βιομηχανικής πατέντας οργανισμών», αλλάζοντας τη φύση της ίδιας της γεωργίας.

Μόνο λίγες εταιρείες-κολοσσοί που δεν ξεπερνούν τη μία ντουζίνα (Syngenta-Dupont, Monsanto, Basf) ελέγχουν τα 2/3 της παγκόσμιας αγοράς.

Στο παιχνίδι συμμετέχει και ο Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου: Από τις αρχές του 2000 προώθησε συνθήκες και νομικές συμφωνίες όπως εκείνη για τα ζητήματα εμπορίου για τα δικαιώματα της πνευματικής ιδιοκτησίας που αφορά περισσότερα από 140 κράτη και επιτρέπει το πατεντάρισμα γονιδίων, φυτών, ζώων, βακτηρίων, ιών κ.λπ.

Αξιωματούχοι της Ευρωπαϊκής Ενωσης τονίζουν ότι με το νέο κανονισμό προβλέπονται: Απλούστεροι και ευέλικτοι κανόνες για την εμπορία σπόρων και άλλου φυτικού-αναπαραγωγικού υλικού με σκοπό να διασφαλιστούν η παραγωγικότητα, η προσαρμοστικότητα και η ποικιλότητα των καλλιεργειών και των δασών της Ευρώπης. Επίσης εξασφαλίζεται η προστασία της βιοποικιλότητας και της βιώσιμης γεωργίας κ.ά.

Ελεγχος τροφής

Δεν είναι έτσι τα πράγματα, αντιλέγει ο ευρωβουλευτής Κρίτων Αρσένης επισημαίνοντας ότι «με τη δικαιολογία της προστασίας της αγροτικής παραγωγής κλιμακώνεται ο πόλεμος για τον έλεγχο της τροφής από τις πολυεθνικές».

Με τροπολογία του ζητείται η «πλήρης απόρριψη της πρότασης». Προσπαθώ, λέει ο ευρωβουλευτής, να υποστηριχθεί από την πλειοψηφία του Ευρωκοινοβουλίου.

Η έγκριση του κανονισμού θα σημάνει και το τέλος των τοπικών ποικιλιών και την εξάρτηση του αγροτικού κόσμου από τους γίγαντες της γενετικής μηχανικής που προωθούν τα μεταλλαγμένα ως τη λύση-σωτηρία των προβλημάτων επισιτισμού παγκοσμίως.

Η νέα πραγματικότητα όμως θα διαμορφώσει ένα νέο νομικό, τεχνικά ασφυκτικό πλαίσιο, που θα απαγορεύει ακόμα και το μαρουλάκι στη γλάστρα

Από το enet.gr

Σκλάβοι εκ πεποιθήσεως

Επανάσταση σημαίνει αναμφίβολα βαθιά επιθυμία για αλλαγή – ενώ ο J.J. Rousseau είχε πει πολύ σωστά ότι, δεν μπορεί κανείς να ανατρέψει ένα καθεστώς, με δημοκρατικές μεθόδους, αφού αυτές δεν τηρούνται ποτέ από τις ολοκληρωτικές κυβερνήσεις.

Απλούστερα, όταν ένας δολοφόνος ή ληστής σε σημαδεύει με ένα οπλισμένο πιστόλι, είναι πολύ δύσκολο να κερδίσεις τη μάχη δημοκρατικά – εμπιστευόμενος την καλή του θέληση και ευχόμενος να μη σε σκοτώσει.

Επανάσταση δεν σημαίνει βέβαια ότι απαιτείται η χρήση μη ειρηνικών τρόπων – το ακριβώς αντίθετο μάλιστα, ειδικά στην εποχή μας, όπου οι Πολίτες έχουν στη διάθεση τους πολλές εναλλακτικές λύσεις και άπειρες δυνατότητες για να εκφράσουν έμπρακτα τις αντιθέσεις τους, σε όλα όσο συμβαίνουν εις βάρος τους.

Οι σημερινοί Έλληνες όμως δεν επαναστατούν, όπως οι πρόγονοι τους στο παρελθόν, όταν απειλούταν να λεηλατηθούν, να εξαθλιωθούν ή/και να υποδουλωθούν. Έχουμε δε την εντύπωση ότι, εάν τους ζητούσε κανείς να πολεμήσουν στα σύνορα έναν «συμβατικό» εχθρό, όπως το 1940, θα απαιτούσαν την ενυπόγραφη βεβαίωση ότι, δεν θα πέθαιναν στη μάχη – διαφορετικά θα προτιμούσαν να παρακολουθήσουν την εισβολή άνετα από την τηλεόραση, ακούγοντας κάποιον δημοσιογράφο να βρίζει και να «καταριέται» την κυβέρνηση, την αντιπολίτευση και τους εχθρούς της πατρίδας τους, εφευρίσκοντας «ψεκασμούς» και θεωρίες συνωμοσίας.

Επομένως, πρόκειται για «σκλάβους εκ πεποιθήσεως», οι οποίοι δεν έχουν καμία επιθυμία για αλλαγή, αποδέχονται αναντίρρητα το όποιο καθεστώς, αποποιούνται τις προσωπικές ευθύνες, κοιτούν «ο καθένας τη δουλειά του», ενώ εγκρίνουν σιωπηλά τα μέτρα που επιβάλλονται.

Γιατί τότε παραπονιούνται για όλα όσα τους συμβαίνουν; Γιατί αλήθεια τοποθετούνται (λεκτικά βέβαια) εναντίον άλλων κρατών, όταν οι ξένοι «ηγεμόνες» προσπαθούν απλά να κερδίσουν από την τάση των σημερινών Ελλήνων για σκλαβιά και για εκμετάλλευση;

Αναμφίβολα, η παρούσα κυβέρνηση αποτελεί μία νομοτελειακή διαδοχή στην αλυσίδα όλων των προηγουμένων, οι οποίες οδηγούσαν ανέκαθεν την Ελλάδα σε οδυνηρά αδιέξοδα – ενώ η επόμενη, όποια και αν είναι αυτή, είμαστε σίγουροι πως θα συνεχίσει την «παράδοση», αφού κανένας Πολίτης δεν διαμαρτύρεται και δεν επαναστατεί.

Συμπεραίνεται λοιπόν ότι, δεν είναι τόσο η μειοψηφία των «κακών» ή ανίκανων Ελλήνων αυτή που οδηγεί μία πανέμορφη, πάμπλουτη και μοναδική χώρα στον πλανήτη, στη φτώχεια και στη σκλαβιά – αλλά η πλειοψηφία των καλών και ικανότατων συμπατριωτών μας, η οποία αδρανεί απελπιστικά, κοιμάται τον ύπνο του δικαίου και αδιαφορεί για τα πάντα.

Η απίστευτη ατομικότητα και η ολοκληρωτική έλλειψη συλλογικότητας, η οποία εμφυτεύθηκε στους σημερινούς Έλληνες από τις «ξενόφερτες» πολιτικές τους ηγεσίες, παράλληλα με την έντεχνη αποκοπή τους από την ιστορία, από το «θεϊκό» πολιτισμό και από τους προγόνους τους, είναι οι αιτίες που θα τους οδηγήσουν τελικά στα σκουπίδια της ιστορίας – ίσως επειδή έχουν μάθει πλέον να ζουν σε μία πλαστή, εικονική, ψεύτικη πραγματικότητα, οικοδομημένη στα θεμέλια ατελείωτων συμβιβασμών, με περιορισμένους ορίζοντες και χωρίς κανένα όραμα.

Του Βασίλη Βιλιάρδου

Το Αέναο Ψεύδος..

Το στοίχημα δεν είναι αν θα γίνει, αλλά πότε;
     Πότε και ποιά τάξη εργαζομένων θα τραβήξει το σκοινί μέχρι να σπάσει και να γκρεμίσει όλο αυτό το σάπιο οικοδόμημα των μνημονιακών κυβερνήσεων.

     Σήμερα που προαναγγέλλονται πάλι αυξήσεις στα διόδια κατά 60%(μήπως χάσουν οι εθνικοί εργολάβοι), που θεσπίζονται κι άλλες ποινές, επί παλαιών ποινών, μόνον ποινές..
     ..που 20 δικογραφίες κατά πολιτικών( Παπακωνσταντίνου, ΓΑΠ, κλπ), που έχει διαβιβάσει ο Άρειος Πάγος στην παρούσα Βουλή, μουχλιάζουν στα συρτάρια του προέδρου του Κοινοβουλίου..

     Κι ενώ ο ίδιος ο Πάπας, το προπύργιο αυτό του συντηρητισμού και της παγκοσμιοποίησης,καταγγέλλει την ''τυραννία της θεοποιημένης αγοράς'', και κηρύττει  ''Οχι σε μια οικονομία του αποκλεισμού και της ανισότητας των εισοδημάτων'', ''Οχι στη θεοποίηση του χρήματος'', ''Οχι στο χρήμα που κυβερνά αντί να υπηρετεί'' και ''΄Οχι στην κοινωνική ανισότητα που προκαλεί βία''..

     Εδώ, η τρόικα απαιτεί πλήρη απελευθέρωση πλειστηριασμών για να επιστρέψει!..
     ..για να επιστρέψει σε έναν ''διάλογο'' στημένο, ψεύτικο, παραπλανητικό, με τ' ανδρείκελα της Εθνικής προδοσίας, για να διαπραγματευτεί την τελική καταρράκωση ενός λαού, και την κλοπή του Εθνικού του πλούτου!

     Παρ' όλο που εκθέσεις και εκτιμήσεις ειδικών όπως η Μαρία Νεγρεπόντη-Δελιβάνη, πρώην Πρύτανης Πανεπιστημίου Μακεδονίας. αναφέρουν  πως:
      ''Το ΔΝΤ προετοιμάζει την έξοδό του από την τρόικα , καθώς δεν συμμερίζεται τις διάφορες success stories..
     ..Οι λόγοι της επικείμενης αποχώρησής του, όσο κι αν φαίνεται απίστευτο, έχουν ως αφετηρία τις τύψεις του, επειδή εκτίμησε τόσο τραγικά εσφαλμένα την έκταση της ύφεσης που θα προκαλούσε το πρόγραμμά του στην Ελλάδα..
     ..Είναι λογικό να υποτεθεί ότι μετά τη σαφή ομολογία αυτού του λάθους του, στις αρχές του τρέχοντος έτους, το ΔΝΤ ανέμενε κάποιες φυσιολογικές αντιδράσεις, από την ΕΕ, αλλά και από τους ΕΛΛΗΝΕΣ ΑΡΜΟΔΙΟΥΣ..''

     Οι ''έλληνες'' όμως αρμόδιοι, εδώ, ΕΓΚΛΩΒΙΣΜΕΝΟΙ ΣΤΟ ΑΕΝΑΟ ΨΕΥΔΟΣ του ''μονόδρομου'' των μνημονίων, της μονομερούς λιτότητας και της καννιβαλικής τους πολιτικής..
     ..ΕΙΝΑΙ ΑΝΙΚΑΝΟΙ ΝΑ ΑΝΤΙΔΡΑΣΟΥΝ, και ΠΑΝΤΕΛΩΣ ΑΠΡΟΘΥΜΟΙ ΝΑ ΠΑΡΑΔΕΧΤΟΥΝ ΟΠΟΙΟΔΗΠΟΤΕ ΛΑΘΟΣ !

     Και πώς θα μπορούσαν άλλωστε να παραδεχτούν ένα λάθος που θα ήταν συγχρόνως η υπογραφή της πολιτικής τους, και όχι μόνο, καταδίκης;
    
     ΠΡΟΤΙΜΟΥΝ ΝΑ ΔΙΑΙΩΝΙΖΟΥΝ ΑΥΤΟ ΤΟ ΛΑΘΟΣ, υστερικά προσκολλημένοι στο αέναο ψεύδος τους, υστερικά προσκολλημένοι στην εξουσία τους!

     ΠΡΟΤΙΜΟΥΝ ΝΑ ΘΥΣΙΑΖΟΥΝ ΕΝΑΝ ΟΛΟΚΛΗΡΟ ΛΑΟ, να καταστρέφουν μιά χώρα, παρά να παραδεχτούν ο,τιδήποτε, παρά να χάσουν ο,τιδήποτε..

     Πρόκειται για πολιτικούς εγκληματίες, αλλά και εγκληματίες του ποινικού δικαίου!
     Οι εργαζόμενοι, ο λαός συνολικά, έχει χρέος αντίδρασης, αντίστασης και γενικού ξεσηκωμού..

Του κώστα Μαντατοφόρου

Πληρωμένα λόγια

Αν θέλεις να δεις τι καπνό φουμάρει ο λαός κοίτα την διανόηση που τον εκπροσωπεί. Δεν είναι δυνατόν να έχεις γράψει “ το σεργιάνι μας στον κόσμο ήταν δυο μέτρα γης” και να προλογίζεις την ποιητική συλλογή ενός από τους διαχειριστές της κοινής γνώμης ενός πουλημένου καθεστωτικού ΜΜΕ. Δεν γίνεται! 

Δεν γίνεται να έχεις κοιτάξει τον ουρανό και να γράφεις την “Κώμη της Βερενίκης” και να στριμώχνεσαι ανάμεσα σε Πρωτόπαπα και Μπίστη παλαμακίζοντας τον Κώστα Σημίτη σε εκδήλωση της “Ελιάς”. Δεν γίνεται! 

Δεν γίνεται να έχεις φθάσει 80 χρονών με κοινωνικούς αγώνες στην πλάτη σου, με θεατρικές δουλειές κόντρα σε καιρούς δύσκολους και να αποθεώνεις το παιδί του μακελάρη των Ες Ες για την αυριανή Ευρώπη των Νέων. 

Δεν γίνεται την στιγμή που οι τραπεζίτες είναι έτοιμοι να πετάξουν από τα σπίτια τους ολόκληρες οικογένειες, εσύ που έγραψες “διατίθεται απόγνωσις εις άριστην κατάστασιν και ευρύχωρο αδιέξοδο, σε τιμές ευκαιρίας” να δέχεσαι το βραβείο αυτών που πωλούν τις ζωές σε τιμές ευκαιρίας. 

Ο λεγόμενος αφρός του λαού, αυτός που σκοπό έχει να σηκώνει την κρυμμένη ακατέργαστη ηθική του αδικημένου πολίτη είναι τελικά το κατακάθι του πικρού καφέ που μάς προσφέρει η εξουσία δίχως το παξιμάδι της παρηγοριάς. Πέρασε πάνδεινα τούτος ο λαός μέσα σε λιγότερο από 200 χρόνια, μα όταν τα πόδια λύγιζαν και τα κεφάλια ήταν έτοιμα να σκύψουν αποδεχόμενα την ήττα, ένα τραγούδι, ένα ποίημα, ένας θούριος, ένα γραπτό, μία μουσική, ένας πίνακας, ένα βιβλίο τον έκαναν να ξαναπαίρνει ανάσα, να πεισμώνει και να παλεύει. 

Η ζώσα διανόηση της χώρας με τα στερνά της καμώματα και τις κολιγιές που κάνει με τους καταπιεστές, με τους προύχοντες και τους άκαπνους σωτήρες μάς αποδεικνύει ότι μάς δούλευε χοντρά εδώ και τουλάχιστον 30 χρόνια. Μαγαζάκι γωνία είχαν βρει με το συναίσθημα να πωλείται στον πάγκο μέσα από βιβλία, από ποιήματα και δίσκους τραγουδιών. Κονόμησαν από το συναίσθημα, έγιναν καθεστώς από το συναίσθημα με κέρδος τεράστιο εφόσον το συναίσθημα ήταν του λαού και αυτός πάντα το έδινε σε όλες τις εκφάνσεις του απλόχερα. 

Η διαφορά με τις προηγούμενες γενιές διανοουμένων είναι ότι εκείνοι έσπρωχναν ενθαρρύνοντας τον λαό με το έργο τους σε πράξεις αντίστασης, ενώ τούτοι εδώ συναγελάζονται με ονόματα που ούτε στο χαρτί δεν μπορείς να γράψεις γιατί θα το λερώσεις επειδή έχουν μετατραπεί σε μικροαστούληδες νοικοκυραίους που δεν θέλουν να χάσουν την κερδισμένη και κερδοφόρα δόξα τους. Η ένδεια των καιρών και η έλλειψη πραγματικής διανόησης τους κάνει να συγκρίνουν τους εαυτούς τους με όσους πραγματικά τίμησαν την Ελλάδα με τον τρόπο ζωής τους και με το έργο τους. 

Η ζώσα διανόηση δεν έχει ως μούσα το ιδανικό, την αξιοπρέπεια, την ελευθερία, την πραγματική ζωή, αλλά την ίδια την εξουσία που είναι κόντρα σε όλα αυτά που θα έπρεπε να εκπροσωπεί η διανόηση. Ο σημερινός διανοητής δεν ποιεί έργο από το συναίσθημα, κατασκευάζει τέχνη πλυντηρίου για τα λερωμένα κι άπλυτα της εξουσίας εκμεταλλευόμενος την αποθέωση που είχε το έργο του από το λαό τα προηγούμενα χρόνια. Στα φώτα της δημοσιότητας όλοι τους ξεβράζοντας την από χρόνια κρυμμένη αλαζονεία τους προχωρούν στα φανερά. Κόντρα στους ήρωες που περπατούν στα σκοτεινά μέσα από τους στίχους του Σεφέρη ξερνώντας το κόμπλεξ τους επειδή δεν άγγιξαν ούτε με το δάχτυλο το μέγεθος της πραγματικής διανόησης. 

Δεν είναι απλά η ξεφτίλα που σου μένει τούτη τη στιγμή που πέφτουν οι μάσκες όλων αυτών που κάποτε νόμιζες ότι σε ανυψώνουν ηθικά και πνευματικά. Είναι που σου μένει εκείνο το ερωτηματικό αν όλα αυτά που εσύ είχες ενσωματώσει στην συνείδηση και στην καρδιά σου ως προσωπικά εμβατήρια στον πόλεμο για την ζωή δεν ήταν τίποτε άλλο από μία πληρωμένη παραγγελιά της εξουσίας προς τους διανοούμενους με μόνο σκοπό να γράφουν λόγια που θα σε έκαναν να νιώθεις ξεχωριστός στο σεργιάνι σου στο κόσμο που ήταν μόνο 2 μέτρα γης. 

Σου μένει το ερωτηματικό αν το δικό σου παράπονο δεν ήταν τίποτε άλλο παρά καλοπληρωμένα λόγια που είχαν τα τραγούδια τους.-

Του Γιάννη Λαζάρου

Τις επόμενες απόκριες ο Παναγιώταρος θα ντυθεί Μπάρμπι.

Την πατήσανε πάλι οι κομμουνισταίοι. Είδανε τους ελληνόψυχους της Χρυσής Αυγής με κάτι διπλοσέντονα, με κάτι σατέν μαξιλαροθήκες, με κάτι σεμεδάκια, με κάτι τσεβρέδες και σπεύσανε να πούνε ότι έχουνε ντυθεί Κου Κλουξ Κλαν και πράσινα άλογα. Σιγά μην είχανε ντυθεί και Κου Κου Ε. Φαντάσματα για τις απόκριες είχανε ντυθεί, βρε, τα παιδιά μας, μόνο που ήταν λιγουλάκι βαριούτσικα και δεν μπορούσαν να περιπλανηθούν πάνω από την Ευρώπη. 

Αν δεν ήσασταν ντουβάρια, θα είχατε ακουστά την arte povera, την τέχνη που πλάθεται με φτωχικά υλικά. Arte povera κάνανε τα φτωχόπαιδα της Χρυσής Αυγής, που δεν είχαν λεφτά για φαντεζί στολές, για Μπάτμαν, για Σούπερμαν, για Σπάιντερμαν, για Λένορμαν, για Ζίνα, για Μάγια μέλισσα, για Ντόρα εξερευνήτρια, για Μπάρμπι φεριτόπια - αυτά είναι για τους μπρούκληδες τους αριστερούς. Να ντυθούνε Μπάρμπι οι δίμετροι και μετά να τους πάρετε εσείς στο ψιλό και να τους φωνάζετε «κι εσύ λάμπεις, Μπάρμπι μου» ή να τους λέτε ότι έχουν Μπάρμπι στην Κορώνη, εκεί σιμά στον Μελιγαλά.

Πήρανε, που λέτε, τα φτωχόπαιδα ένα σεντόνι από τη μάνα τους, μια μαξιλαροθήκη από τη θειά τους, πήρανε και την ξιφολόγχη του παππούλη τους του γερμανοτσολιά, ανοίξανε δυο τρύπες στη μαξιλαροθήκη, τη βάλανε στην γκλάβα τους και αρχίσανε να κάνουνε «ουουουου, ουουουου». Μόνο που η ξιφολόγχη του παππού ήταν σκουριασμένη από το αίμα των εαμοβούλγαρων, οπότε στις επόμενες απόκριες κάποιοι εκ των χρυσαυγιτών θα ντυθούν υποχρεωτικά Οιδίποδες, Τειρεσίες ή Μιχαήλ Στρογκόφ.

Και γιατί πάνω στις μαξιλαροθήκες είχανε ζωγραφισμένους σταυρούς, σαν εκείνους της Κου Κλουξ Κλαν; Δεν ήταν της Κλαν οι σταυροί, βρε μητραλοίες, της ελληνορθοδοξίας ήτανε. Τους ζωγράφισαν στις κουρούπες τους για να καταλαβαίνει όποιος τους βλέπει ότι είναι φαντάσματα ελληνικά, το εύψυχο φάντασμα του Κωνσταντή από του νεκρού αδελφού και όχι τα ξένα τα φλούφλικα, κάτι Κάσπερ, κάτι Δράκουλες, κάτι Ζόμπι που δεν είναι χορτοφάγα. Γι' αυτό τραγουδάγανε και κάτι βλάχικα του αμερικάνικου Νότου, για να μην τους περάσει ο Πειραιώς Σεραφείμ για το Φάντασμα της Όπερας και τους αφορίσει πατόκορφα.

Τα σεντόνια και οι μαξιλαροθήκες είναι γενικώς πολύ βολικά. Αν σε κυνηγάνε να σε συλλάβουνε, στέκεσαι ακίνητος σε μια γωνιά, βάζεις ένα καρότο στο στόμα, σε περνάνε για χιονάνθρωπο και σε προσπερνούν. Κι αν, ο μη γένοιτο, σε πιάσουνε, τα παίρνεις μαζί σου τα σεντόνια στην φυλακή και δεν έχεις ανάγκη από ιματισμό. Άμα λάχει, τα στρώνεις και στο πάτωμα και παίζεις μπαρμπούτι τσίλικο. Ρίχνω ζάρια φέρνω άσοι/μας τα φάγανε οι μπάτσοι.

Τις επόμενες απόκριες οι χρυσαυγίτες θα τη βγάλουνε ακόμη πιο φτωχικά. Θα ζωγραφίσουνε κάτω από τη μύτη τους ένα τετράγωνο μουστάκι και θα κάνουνε τον Σαρλό.

Του Γιώργου Ανανδρανιστάκη

Ωραίος ο ελέφαντας. Την επόμενη φορά να φέρετε και αρκούδες.

Ήταν όλοι τους εκεί. Ένα τσούρμο ηλικιωμένων ανθρώπων, άλλων καλογερασμένων και άλλων κακογερασμένων, όλων όμως με το μέλλον πίσω τους. Μια μελαγχολική εικόνα στα όρια της θλίψης, που θύμιζε σύναξη αποστράτων ή απόδοση τιμής σε κάποιον σπουδαίο αποθανόντα, που τον θυμήθηκαν μόνο οι συνομήλικοί του. Μια σειρά από σπασμένα πορτρέτα του Ντόριαν Γκρέι, με όλη την δυσθυμία και τη μισανθρωπία του παλιού σταρ που τον ξέχασαν τα φλας και οι κάμερες και τους το ανταποδίδει αποστρέφοντας το βλέμμα του απ’ αυτές, προκειμένου να μας χαρίσει μόνο ένα αλαζονικό προφίλ. Μάταια. Ο φόβος μπροστά στην ιδέα ότι οι καλές μέρες πέρασαν δεν κρύβεται. Αποτυπώνεται σε κάθε ρυτίδα εκείνων που έζησαν το παρόν τους χωρίς την παραμικρή γενναιοδωρία για το μέλλον.

Ηταν όλοι τους εκεί.  Ένα σουβλάκι από φάτσες που κατέλαβαν ολοκληρωτικά τον δημόσιο λόγο και τους μηχανισμούς του πριν μια εικοσαετία και απέκλεισαν κάθε άλλη συζήτηση, κάθε άλλη αφήγηση ή ερμηνεία, ως λαϊκιστική και  μνησίκακη απέναντι στο όραμα της ισχυρής Ελλάδας, του «εκσυγχρονισμού» και της ευρωλαγνείας.  Ένα σμήνος εξωτικών πουλιών που άσκησαν επί μια δεκαετία την πολιτική τους με τον πιο αυτιστικό τρόπο, μονοπωλώντας την ιδέα της νεωτερικότητας και της προόδου, με τρόπο ώστε η αναχώρησή τους να βρει τη χώρα γεμάτη από αναχρονιστικούς αντιδραστικούς που προβάλλονταν ως η εναλλακτική επιλογή στην εκδοχή του Σημίτη.

Ηταν όλοι τους εκεί. Ο Χρήστος Πρωτόπαππας, πρόεδρος της ΓΣΕΕ πριν από καμιά 25αριά χρόνια σε ηλικία 35 ετών, χωρίς να έχει εργαστεί ποτέ του, που λίγα χρόνια μετά μεταπήδησε στην άλλη πλευρά του τραπεζιού των διαπραγματεύσεων κι έγινε υπουργός Εργασίας, όπως συνέβαινε με τους συνδικαλιστές και στην Ισπανία του Φράνκο. Σίγουρα βρέθηκε στο Ακροπόλ, στη συνάντηση για την κεντροαριστερά, μη ανεχόμενος κάποιους παλαιοσυνδικαλιστές εργατοπατέρες που παριστάνουν τώρα τους αριστερούς αντί να αφήσουν χώρο σε ένα νέο και ανεξάρτητο συνδικαλισμό.

Ο Τάσος Γιαννίτσης, πρωτοπόρος υπουργός Εργασίας, ο πρώτος που κατάφερε να κατεβάσει 1 εκατομμύριο εργαζόμενους στον δρόμο, όταν ακόμα οι Στουρνάρες και οι Παπακωνσταντίνου έβρεχαν τις πάνες τους. Από τότε περνάει τον καιρό του αρθρογραφώντας στον  ΔΟΛ, λέγοντας ότι αν τότε είχαν περάσει οι προτάσεις του δε θα βρισκόμασταν σήμερα στη θέση να τις υλοποιούμε. Θα ερχόταν να συνεχίσει το έργο του, αλλά δεν προλαβαίνει. Ηδη αναγκάστηκε να παραιτηθεί από το ΔΣ του ΔΟΛ για να αφοσιωθεί στη δουλειά του στα Ελληνικά Πετρέλαια.

Ο Νίκος Γκαργκάνας, οικονομικός σύμβουλος πίσω από κάθε πολιτική λιτότητας του ελληνικού κράτους τα τελευταία 30 χρόνια, διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδας την εποχή της μεγάλης φούσκας (2002-2008), ο άνθρωπος που το πρωί δήλωνε σε συνέντευξη τύπου ότι πρέπει να ποινικοποιηθεί η συζήτηση για αύξηση των μισθών χαρακτηρίζοντας «εξωφρενικές» τις αυξήσεις του μηνιάτικου κατά 1 ευρώ και το ίδιο μεσημέρι αύξανε μόνος του τον δικό του κατά 70%, στα 6 χιλιάρικα το μήνα. Αυτός που έπιανε στα χέρια του μισθούς, τους εξαφάνιζε και τους έκανε μερίσματα μετόχων. Ηταν εκεί σίγουρα γιατί εξακολουθεί να αγωνιά πώς σκορπιέται το δημόσιο χρήμα.

Ηταν κι άλλοι. Ο Νίκος Μπίστης, για τον οποίον το «58» έχει συμβολική σημασία –τόσα είναι τα κόμματα και οι οργανώσεις που έχει αλλάξει ως τώρα στη ζωή του.

Ο Γρηγόρης Ψαριανός, ένας από τους λίγους καλλιτέχνες που έκανε την τέχνη ζωή και υλοποίησε το στιχουργικό του όνειρο να «κλάνει στης βουλής τα έδρανα» -συνήθως μάλιστα όχι στα έδρανα, αφού του αρέσει να κάθεται στην πόρτα με το πιστολάκι παρά πόδα, έτοιμος να πάει ή να μην πάει για κατούρημα, ανάλογα με τις ανάγκες των ψηφοφοριών.

Ο Πέτρος Κουναλάκης, που το 1993 –εκπροσωπώντας τάχα την Αριστερά- έλεγε για τους συγκεντρωμένους οπαδούς του ΠΑΣΟΚ στο Σύνταγμα ότι «χοροπηδάνε σαν πίθηκοι», αλλά 20 χρόνια μετά, με τους «πίθηκους» φευγάτους, μπορεί να πάρει τον μισανθρωπισμό και την αγοραφοβία του και να πάει από εκεί να τα πει με ανθρώπους του επιπέδου του. Αγαπημένο παιδί του ΔΟΛ κι αυτός.

Ηταν κι εκλεκτοί εκπρόσωποι των τεχνών και των γραμμάτων. Ο Ηλίας Κανέλλης –καλά, κι άλλος του ΔΟΛ;- που δίδαξε αριστερό ήθος πρωταγωνιστώντας περήφανα σε απεργοσπασίες.

Η Σώτη Τριανταφύλλου, που έχει αναλάβει το ηράκλειο έργο της σύζευξης του αριστερού φιλελευθερισμού με τον ρατσισμό, την ομοφοβία και τα μεσοαστικά συμπλέγματα.

Ο Γιάννης Μπέζος, που πανηγύριζε τις απολύσεις των συναδέλφων του από την τηλεόραση γιατί δεν είχαν ποιότητα κι έπειτα γύριζε καινούριο σίριαλ σε σκηνοθεσία του Αντρέι Ταρκόφσκι κι ο Νίκος Πορτοκάλογλου που υπερηφανεύεται από καιρό σε καιρό ότι κατάφερε να κάνει καριέρα χωρίς να είναι αριστερός (ούτε Εβραίος, ούτε ομοφυλόφιλος).

Ηταν και φρέσκα άφθαρτα πρόσωπα,  σαν τον Απόστολο Κακλαμάνη και τον Βασίλη Κοντογιαννόπουλο, που ήθελε να ξαναφέρει τις ποδιές στα σχολεία το 1990.

Είναι βέβαια χαριτωμένο να αντιλαμβάνεσαι ότι το σύστημα δεν έχει εφεδρείες σε προσωπικό πέραν κάποιων γερόντων που ουδείς θυμόταν αν ζούσαν ή αν πέθαναν. Κι είναι καλό που όλο αυτό το τσίρκο προσεταιρίστηκε τη λεγόμενη «Κίνηση των 58», γιατί η κίνηση πάντα βοηθά και στην αρτηριοσκλήρυνση και στην κυκλοφορία του αίματος. Υπάρχει ωστόσο σε όλη αυτή την παράσταση ένα σφάλμα λογικής –ένα κενό στο σενάριο, για να παραμείνουμε πιστοί στη θεατρικότητα της σύναξης.

Ολοι αυτοί ήρθαν να μας κουνήσουν το δάκτυλο και να μας πουν ότι δε μπορούμε να γυρίσουμε τον χρόνο πίσω και να επιστρέψουμε στην κατάσταση πριν το 2008. Αυτό είναι αλήθεια. Μόνο που αφορά κυρίως τους ίδιους. Αυτούς που για μια εικοσαετία μας έλεγαν να σκάσουμε και να καταπιούμε τη μιζέρια μας,  γιατί οδηγούν την Ελλάδα στο ευρώ, στην πρώτη ταχύτητα του κόσμου, στην αειφόρο ανάπτυξη και στην πολιτιστική άνθιση του «κουλ» και της άνεσης. Και την οδήγησαν στα μαγκάλια, τις αυτοκτονίες, τους πλειστηριασμούς, τα χαρτόκουτα και την ανεργία. Και τώρα θέλουν να ξαναπάρουν το λόγο. Όμως, είναι όπως το λένε: δε μπορούμε να γυρίσουμε στην κατάσταση πριν το 2008. Hρθε η ώρα να πάψουν αυτοί.

Ο χώρος τους, αυτό το υπερταξικό μεταμοντέρνο μόρφωμα που ονομάστηκε με τον απολίτικο ευφημισμό «κεντροαριστερά», για το οποίο παραμένουν αλαζονικά βέβαιοι ότι είναι πλειοψηφικό στην ελληνική κοινωνία, δεν έχει άλλο αξιοπρεπή δρόμο πέρα από την πολιτική ευθανασία.

Μόνο πολιτική όμως, γιατί πολιτιστικά έχει να δώσει ακόμα. Το πρόγραμμα με τον ελέφαντα δεν ήταν κακό. Την επόμενη φορά όμως, να φέρουν και αρκούδες.    

του Γιάννη Ανδρουλιδάκη