ΕΡΤ 19/12/2013 ...

ΕΡΤ  19/12/2013 ...

Αποφάσισα σήμερα, να κάνω μια βάρδια στη ΠΟΣΠΕΡΤ, να επιστρέψω για λίγες ώρες στο σπίτι μας, από όπου μας έδιωξαν για πάντα το βράδυ της 7 του Νοέμβρη....

Η προηγούμενη επίσκεψη μου ήταν ένα ισχυρό σοκ, μια και συνάντησα κλειστά γραφεία, έρημους διαδρόμους, φώτα σβηστά.....ένα κουφάρι, μια απόλυτη εγκατάλειψη.

 Ποιός αφήνει το σπίτι του; Κανένας. Από το σπίτι σου φεύγεις μόνο αν, έπιλέξεις να αλλάξεις τρόπο  ζωής, αν σε διώξουν ή νεκρός.  Είχαμε πλέον γίνει ένα με το σπίτι μας και ξαφνικά, θάνατος.... Ακαριαίος ή ξαφνικός όπως τους αρέσει να λένε πολύ μικρή σημασία έχει...Δε προλαβαίνεις να κάνεις τίποτα. 

Τι κάνουνε τώρα;;; 

Εμείς μνημονεύουμε. Κάποιοι άλλοι  δικάζουν σκοτωμένους.

Σήμερα κάνοντας τη τελευταία, - ίσως βάρδια-, συνάντησα αρκετούς από τους συναδέλφους που επέλεξαν ή επιλέχθηκαν να συνεχίσουν, να προσφέρουν στο νέο δημιούργημα....

 Πρόσωπα σκυφτά, προβληματισμένα, αμήχανα... κάποιοι προσπάθησαν να με αποφύγουν, κάποιοι άλλοι να ψελίσουν κάτι σαν δικαιολογία.... κάποιοι άλλοι περισσότερο συνειδητοποιημένοι θυμήθηκαν και δάκρυσαν...

Δε τους κρατώ κακία, καθένας κάνει τις επιλογές του και ο χρόνος θα δείξει αν αυτές ήταν σωστές... Οι επιλογές όμως μερικών συναδέλφων υπήρξαν καθοριστικές για την τύχη αρκετών δεκάδων από εμάς.

Μερικά γραφεία άνοιξαν, αρκετοί επέστρεψαν. Πως όμως θα ζωντανέψεις ένα νεκρό; Δεν υπάρχει τρόπος,  είναι αδύνατον. 

Οσοι αν επιστρέψουν, όσοι και αν προσληφθούν θα τους στοιχειώνουν, ¨οι φωνές μας, τα γέλια μας, οι αντιδικίες μας, οι ανάσες μας.... ο ξαφνικός θάνατος μας¨,

Παρατηρούσα τις κινήσεις των ¨νέων εργαζομένων¨. Ηταν μηχανικές, αθόρυβες, νιώθουν πως κάποιοι τους παρακολουθούν και είναι έτοιμοι να απολογηθούν...να κρυφτούν, να μεταλαχθούν, να γίνουν κάποιοι Αλλοι....

Έχοντας πίστη στην νομοτέλεια που καθορίζει ότι συμβαίνει στη ζωή μας και λαμβάνοντας, εγώ προσωπικά, ως δεδομένο πως οτιδήποτε ¨κακό¨ μας συμβαίνει, έχει στόχο την ανώτερη εξέλιξή μας.... Πως θα γίνει και πότε... ελπίζουμε και περιμένουμε...

Το σοκ  μας ανάγκασε να αλλάξουμε, να γνωρίσουμε ανθρώπους που ήταν δίπλα και τους προσπερνούσαμε αδιάφορα, να συνομιλήσουμε, να αντισταθούμε, να πολεμήσουμε μέχρι τη τελική δικαίωση μας. Την ημέρα εκείνη που θα επιστρέψουμε στην ελεύθερη ΕΡΤ!!! 

Αλλοι για να συνεχίσουν από εκεί που σταμάτησαν, άλλοι για να δουν την ¨επανεκίνηση του γίγαντα¨ και άλλοι για να πιουν ένα καφέ στην ελεύθερη ΕΡΤ.... 

Ζήσαμε ιστορικές στιγμές…ποιος ξέρει τι θα απογίνει αυτό το κτήριο, με τις τόσες μνήμες αποτυπωμένες στους τοίχους του…πόσο τυχεροί είμαστε όλοι εμείς που συμμετείχαμε σε τόσες όμορφες στιγμές, σε παραγωγές ταινιών, μουσικών θεμάτων, αθλητικών στιγμών....στιγμών δημιουργίας, στιγμών πολιτισμού.....

 Θέλω να κλείσω την σημερινή μου εμπειρία, θυμίζοντας σε όλους, που αγωνιζόμαστε άνισα, πως τελικά γράφουμε μια σελίδα στην ιστορία της σημερινής Ελλάδας που δεν προσπερνιέται, από κανέναν. 

Συμβάλουμε στο να φωτιστεί το σκοτάδι του ¨μαύρου¨, που υπήρχε μέχρι τώρα στις συνειδήσεις και στις καρδιές μας. Δυναμώσαμε την φωνή μας που φοβότανε να βγει μέχρι τώρα....

Περνάμε στιγμές δύναμης αλλά και αδυναμίας, πίστης αλλά και φόβου. Το σημαντικό είναι ότι πρέπει να συνεχίσουμε....Εχω διαπιστώσει ότι αυτά τα περίεργα και κρίσιμα χρόνια που περνάμε όλοι μας, ως Έλληνες αλλά και ως άνθρωποι, έχουν ως προϋπόθεση μια βαθειά αλλαγή μέσα μας: το ξερίζωμα του ατομικισμού...

¨Η πέτρα, το σίδερο, το ατσάλι δεν αντέχουν, ο άνθρωπος αντέχει....¨ Ν.Καζαντζάκης, Ο καπετάν Μιχάλης

Η ΕΡΤ θα μείνει για πάντα  ανοιχτή και ζωντανή στη σκέψη μου και στη καρδιά μου.....  Καληνύχτα.....

Από τον Μιχάλη