- Το Βέλγιο, για παράδειγμα, που η πολιτική της λεγόμενης «απελευθέρωσης» της ενέργειας οδήγησε σε αυξήσεις της τιμής του ρεύματος την περίοδο 2000 – 2012 κατά 43,4% ή την Τσεχία όπου εκεί οι αυξήσεις ήταν 93,5%;
- Την Δανία με τις αυξήσεις ύψους 51,5% ή την Φινλανδία με τις αυξήσεις 85,8%;
- Το υπόδειγμα ποιας «σοβαρής» χώρας μας προτείνει ο κ.Θεοδωράκης; Της Γερμανίας που η ιδιωτικοποίηση της ενέργειας επέφερε αυξήσεις στο ηλεκτρικό ύψους 77,6% ή μήπως της Ουγγαρίας με τις αυξήσεις ύψους 157,6%;
- Της Πορτογαλίας και της Ισπανίας με αυξήσεις 65% και 62,5% αντίστοιχα, ή μήπως της Σουηδίας με αυξήσεις 91,9%; (Έκθεση Διεθνούς Υπηρεσίας Ενέργειας, Νίκος Γεωργακάκης, «Αυγή», 6/7/2014).
Ένθερμος, επίσης, υποστηρικτής ο κ.Θεοδωράκης της κυβερνητικής τακτικής για κατάλυση ουσιαστικά του δικαιώματος της απεργίας, μέσα από την επαναφορά νεκραναστημένων μεθοδεύσεων της εποχής του αείμνηστου πρώην υπουργού Εργασίας, του Λάσκαρη και της εποχής του «άρθρου 4», του πραξικοπήματος δηλαδή στη ΓΣΕΕ, το 1985. Μα είναι δυνατόν να κηρύσσεται απεργία αν την απόφαση δεν την παίρνει το 51% των εγγεγραμμένων εργαζομένων στα σωματεία τους, λέει η κυβέρνηση. Κι ο κ.Θεοδωράκης συνηγορεί.
Αλλά θα πρέπει να μας εξηγήσει η κυβέρνηση (και ενδεχομένως και ο κ.Θεοδωράκης): Η κυβέρνηση, που έχει εκλεγεί με το 17% (και όχι με το 51%) των ψήφων των εγγεγραμμένων ψηφοφόρων, γιατί βγάζει νόμους που αφορούν τη ζωή του 100% του πληθυσμού; Τι είδους δημοκρατία, λοιπόν, είναι αυτή που για να εκδίδει νόμους κατά των απεργιών αρέσκεται στο 17% όσων την ψηφίζουν, αλλά για την κήρυξη μιας απεργίας θέλει το 51%; Γιατί για να κόβει μισθούς και συντάξεις αρκεί στην κυβέρνηση να την ψηφίζει το 17% των εγγεγραμμένων που προσέρχονται στις κάλπες, αλλά για την κήρυξη απεργίας θέλει να επιβάλει ως όριο την προσέλευση του 51% των εγγεγραμμένων όσων προσέρχονται στην απεργιακή συνέλευση;
Μα για την αναζωογόνηση του συνδικαλιστικού κινήματος, λέει η κυβέρνηση (και ο κ.Θεοδωράκης). Κι αν αυτό δεν το έλεγαν εκείνοι που έχουν απαξιώσει και έχουν καταστήσει το συνδικαλιστικό κίνημα σε ιμάντα του κυβερνητικού πεμπτοφαλλαγγιτισμού, μπορεί και να γελάγαμε…
«Ως παλιός αριστερός είμαι και ενάντια στα μονοπώλια», έλεγε χτες ο κ.Θεοδωράκης, θέλοντας με αυτό τον τρόπο να προσδώσει μεγαλύτερη έμφαση στην άποψή του να χειροκροτεί κάθε νεοφιλελευθερισμό που καμώνεται το «λογικό», το «ρεαλιστικό» και το «νέο»: Από το ξεπούλημα των Ξενία μέχρι το άνοιγμα των καταστημάτων τις Κυριακές λόγω… τουρισμού.
Δεν ξέρουμε πόσο «παλιός» και πόσο παλιά ήταν «αριστερός» ο κ.Θεοδωράκης. Ξέρουμε όμως ότι αυτού του τύπου ο «αντικρατισμός», που διεκδικεί δάφνες «επαναστατικότητας» βάλλοντας κατά του «κράτους -επιχειρηματία» ώστε να ρίχνει νερό στο μύλο του ιδιώτη – «επενδυτή», δεν έχει καμία σχέση ούτε με την παλιά, ούτε με την σύγχρονη ούτε και με την επόμενη Αριστερά. Δηλαδή την πραγματική Αριστερά. Που παλεύει ώστε τα Ξενία, οι παραλίες, οι ενεργειακές υποδομές κοκ να είναι κρατική περιουσία, όχι στο όνομα του «κράτους επιχειρηματία», όχι στο όνομα ενός κράτους «συλλογικού κομματάρχη της ολιγαρχίας», όπως το σημερινό κράτος, αλλά στον αγώνα της για ένα κράτος θεματοφύλακα της λαϊκής περιουσίας, που θα δουλεύει για να καλύπτει τις ανάγκες του λαού του και όχι του κρατικοδίαιτου ή μη επιχειρηματία του.
Όσο για την κυριακάτικη αργία; Γιατί ο κ.Θεοδωράκης δεν ρωτάει όχι κανένα κομμουνιστή, ούτε καν τους εργαζόμενους, που οι τόσο «φρέσκιες» σκέψεις του κ.Θεοδωράκη τους γυρίζουν στην εποχή των ειλώτων. Ας ρωτήσει τους εκπροσώπους της ΝΔ στον εμπορικό κόσμο. Που πολύ γλαφυρά αναλύουν ότι ο τουρισμός είναι το πρόσχημα. Και ότι το όλο θέμα είναι οι αλυσίδες των πολυεθνικών και των μονοπωλίων (που τόσο απεχθάνεται ο κ.Θεοδωράκης) να κάνουν μια χαψιά τα μικρομάγαζα απ’ την μια άκρη της χώρας ως την άλλη. Αφού… τυγχάνει αυτή η χώρα να είναι τουριστική απ’ άκρη σ’ άκρη.
Ποια η θέση του για την νομιμοποίηση του χασίς, ρωτήθηκε ο κ.Θεοδωράκης. Στο θέμα αυτό «είμαι με την Καλιφόρνια, είμαι με την Αμερική», απάντησε ο επικεφαλής του «Ποταμιού».
Αλλά εδώ δεν έχουμε κανένα σχόλιο. Αυτό το ξέραμε. Το «είμαι με την Αμερική» του κ.Θεοδωράκη είναι γνωστό. Φρόντισε να μας το επισημάνει ο κ.Θεοδωράκης από την εποχή των αμερικανονατοικής επέμβασης στη Γιουγκοσλαβία. Τότε που ως διευθυντής του περιοδικού «Κλικ» διαφήμιζε – εν μέσω βομβαρδισμών - «το νέο πρόσωπο της Αμερικής»…
«Το θέμα δεν είναι αν θα έχουμε αριστερά ή δεξιά σωσίβια, το θέμα είναι η σωτηρία της χώρας», σημείωσε με πάθος ναυαγοσώστη ο κ.Θεοδωράκης. Τι άλλη απόδειξη ότι το «Ποτάμι» τίθεται υπεράνω «παρωχημένων» ιδεολογικών διαφορών και «προκαταλήψεων». Αλλά αυτή η «νιότη» ιδεών και προσεγγίσεων κάτι μας θυμίζει.
Α, ναι: Μας θυμίζει την εποχή που ο Γιώργος Παπανδρέου τοποθετούσε στα ψηφοδέλτια του ΠΑΣΟΚ τον Στέφανο Μάνο και τον Ανδρέα Ανδριανόπουλο, μιας και (όπως έλεγε) το δίλημμα «Δεξιά – Αριστερά» είχε… ξεπεραστεί. Τόση «πρωτοτυπία» ο κ.Θεοδωράκης…
Κατόπιν τούτου, προεκλογικά, και από τα ίδια μικρόφωνα που γνωστός παλιάτσος μιλούσε για μια «σοβαρότερη» Χρυσή Αυγή σε ρόλο κυβερνητικής συνιστώσας, είχε κάθε λόγο ο γνωστός Τζήμερος, να δηλώνει: «Πολύ χαιρόμαστε που οι θέσεις μας είναι θέσεις του Ποταμιού». Ο Τζήμερος, που βλέπει στο «Ποτάμι» τις θέσεις του, κατήλθε στις πρόσφατες εκλογές συνεργαζόμενος με τον νεοφιλελεύθερο – και «εκ γενετής» μνημονιακό – Στέφανο Μάνο…
Το πολιτικό «σακίδιο» του κ.Θεοδωράκη, κάθε άλλο παρά «άδειο» είναι σε θέσεις και προτάσεις, όπως λένε ορισμένοι. Το «σακίδιο» είναι μεν «θολό», αλλά αυτή η θολούρα προκύπτει επειδή είναι γεμάτο με όλη τη σκουριά και την κίβδηλη «νεωτερικότητα» του συστημικού, του καθεστωτικού και, τελικά, του κυβερνητικού, λόγου. Μιλούν τα «συμπεράσματα» του πρόσφατου Συνεδρίου του «Ποταμιού»: Διαβάζουμε:
- «Θέλουμε να εκφράσουμε τις μεγάλες και μεσαίες επιχειρήσεις που δεν ζητούν προνόμια από το κράτος αλλά θέλουν να αξιοποιήσουν τα ανταγωνιστικά πλεονεκτήματα της χώρας με σοβαρές και μακροχρόνιες επενδύσεις».
- «Θέλουμε να εκφράσουμε όλες τις μορφές επιχειρηματικής αγωγής που θα ξυπνήσουν το επιχειρηματικό δαιμόνιο του Έλληνα και θα τον κάνουν δυνατό στις παγκόσμιες αγορές».
- «Το ελληνικό επιχειρηματικό και επενδυτικό περιβάλλον είναι το χειρότερο της Ευρωπαϊκής Ένωσης… Παράλληλα η έννοια της επιχειρηματικότητας εξακολουθεί να δαιμονοποιείται από πολλούς».
- «Είμαστε υπέρ των ιδιωτικοποιήσεων εκείνων που μέσω του ανταγωνισμού θα μειώσουν το κόστος για το δημόσιο και θα βελτιώσουν τις υπηρεσίες για το κοινό».
- «Η ανασυγκρότηση της χώρας μας δεν θα πετύχει αν δεν απαλλαγούμε από την δαιμονοποίηση της ελεύθερης αγοράς».
- «Η ίδρυση μη κρατικών και μη κερδοσκοπικών πανεπιστημίων είναι αναγκαία».
«Μεγάλες επιχειρήσεις», «παγκόσμιες αγορές», «επενδυτικό περιβάλλον», «επιχειρηματικό δαιμόνιο», «ελεύθερη αγορά», «ιδιωτικοποιήσεις». Να, δηλαδή, όλα αυτά που λέει ο ΣΕΒ, η Ένωση Τραπεζών, το ΔΝΤ, η τρόικα, η συγκυβέρνηση Σαμαρά και το ΠΑΣΟΚ από την «Ελιά» μέχρι τους «58». Όλη η – επαναλαμβάνουμε - πολιτική και ιδεολογική καθεστωτική σκουριά. Που «σώζει» αιωνίως την Ελλάδα των πατρικίων εις βάρος της Ελλάδας των πληβείων. Που καμώνεται την «ανανέωση» την ώρα που λειτουργεί ως δεκανίκι αναπαλαίωσης και διαιώνισης του συστήματος της χρεοκοπίας.
Κι όλα αυτά, πλασαρισμένα, βέβαια, χωρίς τη γραβάτα του Μνημονίου, αλλά με αταξικό – δήθεν - «τι σερτ» και με το αμπαλάζ του τάχα μου «αντισυμβατικού» κόμματος. Που, όμως, δεν θα μπορούσε να διακηρύξει πιο… Μεγκαλόφωνα, τι ακριβώς εκφράζει.
Του Νίκου Μπογιόπουλου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου