Επί της ουσίας ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, είναι μια εθιμοτυπική φιγούρα που θυμίζει αυτό που καταγράφει το Σύνταγμα, πως έχουμε «ρυθμιστή του πολιτεύματος». Αφυδατωμένος από εξουσίες ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας μπορεί να έχει τον συμβολισμό που ο ίδιος επιλέγει. Πράγμα που έκανε επιτυχώς ο Κωστής Στεφανόπουλος για παράδειγμα. Μπορεί δηλαδή να αποτελεί για τους πολίτες ένα είδος πολιτικής συνειδητοποίησης και πολιτικού λόγου πάνω από τις κομματικές τοποθετήσεις.
Ο Κάρολος Παπούλιας δεν το έκανε. Προτίμησε την χειρότερη μεταπολεμική περίοδο για την Ελλάδα, να ευθυγραμμιστεί με την πολιτική που ταλαιπωρούσε τη χώρα, χωρίς να υψώσει ανάστημα ή λόγο στην ισοπέδωση που εμφανιζόταν ως ανάγκη. Έθεσε το κύρος του, την πολιτική του ιστορία και το αξίωμά του στην υπηρεσία της κυβέρνησης και όχι του Πολιτεύματος το οποίο χτυπήθηκε επί των ημερών του. Υπέγραφε αγόγγυστα Προεδρικά Διατάγματα που επέτρεπαν στους κυβερνώντες να αποφεύγουν τις Κοινοβουλευτικές διαδικασίες και να αναιρούν την Δημοκρατία. Ό,τι ήθελε να περάσει η κυβέρνηση αλλά είχε κομματικό ή κοινωνικό κόστος, το περνούσε ο Παπούλιας ως διάταγμα για να την εξυπηρετήσει. Η αναστολή της Δημοκρατίας είχε και συνέχεια. Όταν αυτά τα διατάγματα πήγαιναν για κύρωση στη Βουλή, άλλαζαν και συμπληρώνονταν προς το χειρότερο με διάφορες κοινοβουλευτικές αλχημείες.
Ο Κάρολος Παπούλιας συναίνεσε στο να μετατραπεί ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας από διακοσμητικό στοιχείο σε συνενοχικό. Δεν άνοιξε το στόμα του για να διαμαρτυρηθεί, ούτε για να αφήσει υπονοούμενο πως θα παραιτηθεί και θα οδηγήσει τη χώρα σε εκλογές αν δεν σταματήσει να βιάζεται το πολίτευμα. Προτίμησε να επικαλείται τα συναινετικά μοτίβα «ομοψυχίας» και «υπευθυνότητας» που καλλιεργούσε η κυβέρνηση καταπατώντας τους θεσμούς αντί να τους υπερασπιστεί ο ίδιος.
Η μοναδική διαμαρτυρία του Κάρολου Παπούλια, αφορούσε τα επεισόδια στην παρέλαση της Θεσσαλονίκης όπου θέλησε να θυμίσει πως ήταν αντάρτης στα 16 του χρόνια. Και αυτή όμως η επίκληση της ιστορίας του, γρήγορα έγινε η δήλωση της αναντιστοιχίας του ρόλου που έλεγε πως είχε με αυτόν που τελικώς έπαιζε ως Πρόεδρος.
Ο Κάρολος Παπούλιας όλα αυτά τα χρόνια της κρίσης δεν μπορούσε να πάρει πολιτικές αποφάσεις, αλλά μπορούσε να αποτρέψει πολιτικές αποφάσεις και τον ευτελισμό της Δημοκρατίας. Δεν το έκανε. Μετεξελίχθηκε με τα χρόνια από επαγγελματίας βουλευτής σε επαγγελματία Υπουργό για να καταλήξει επαγγελματίας Πρόεδρος. Αποδείχθηκε ένας επαγγελματίας του πολιτικού συστήματος που ως επαγγελματίας αισθάνθηκε την ανάγκη να το προστατεύει. Του πολιτικού συστήματος και όχι του πολιτεύματος. Με αυτή την έννοια, η μεγάλη του προσφορά είναι πως καταδεικνύοντας πως ο θεσμός που υπηρέτησε δεν είναι σημαντικότερος από τη Δημοκρατία που δεν υπηρέτησε, δηλώνει στους πολίτες πως η διέξοδος είναι οι εκλογές. Για να λειτουργήσει η Δημοκρατία και όχι τα υποκατάστατά της.
Από το blog καφενείο
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου