Πολλά έχουμε δει σ’ αυτόν τον τόπο. Η «μεταπολίτευση» είναι ο ζωολογικός κήπος της σύγχρονης Ελλάδας.Ένας σατράπης, θρασύτατος, βωμολόχος κι αγράμματος, πρώην χαϊδεμένος της Φρειδερίκης κι εκπρόσωπος του παρακράτους, να βαφτίζεται «Εθνάρχης».
Πανέξυπνο, ευφυέστατο, χχαρισματικό και απολύτως αμοραλιστή πρωθυπουργό, είδαμε στο πρόσωπο του Ανδρέα Παπανδρέου (ολόκληρο λαϊκό κίνημα για μια αεροσυνοδό).
Είδαμε και το «κάθαρμα» του 1965, στην πρωθυπουργία προσπαθώντας να ξεπουλήσει ό,τι προλάβαινε (πρώτη και τελευταία του ευκαιρία, το ήξερε και βιαζόταν να προλάβει).
Κακομοίρης, παμπόνηρος, δυσκοίλιος κι αγοραφοβικός λογιστάκος, μας έτυχε με τον Κώστα Σημίτη («η μανία της μετριότητας να γράψει Ιστορία» που έλεγε κι η συγχωρεμένη η Κάραλη).
Μετά, ένας μποέμ, με βασική ιδιότητα «ανιψιός», να σπάει το ποδάρι του παίζοντας μπάλα και να τα κάνει όλα λίμπα ως πρωθυπουργός, κυρίως από ωχαδερφισμό.
Ένας κατατονικός, καταφανώς βραδύνους, φοβικός και …χίπης, να αναγγέλλει (ως πρωθυπουργός και αυτός), την υπαγωγή της κοινωνίας μας στο ΔΝΤ.
Αλλά, έναν απροκάλυπτα τζογαδόρο, δεν μας είχε λάχει να δούμε στον πρωθυπουργικό θώκο. Ευτυχώς, για να μη μείνουμε παραπονεμένοι, το βλέπουμε κι αυτό. Ο Αντώνης Σαμαράς, εμφανίζεται σαν κομήτης δίπλα στον Κώστα Μητσοτάκη, κι ο τελευταίος τον λανσάρει σαν δελφίνο του, σε κάτι δακρύβρεχτα τηλεοπτικά spots όπου ο Μητσοτάκης υποστήριζε πως δεν έχει καημό να παραμείνει πρωθυπουργός επί μακρόν, κι έστηνε πίσω του σαν γλάστρες και οιονεί δελφίνους, τον Έβερτ, τον Ανδριανόπουλο και τον Σαμαρά. Γίνεται υπουργός Εξωτερικών, κι αρχίζει τις ζαριές.
Πρώτη ζαριά (και τελευταία του ως υπουργός του Μητσοτάκη) η ονομασία των Σκοπίων. Ποντάρει τα πάντα σε μια ζαριά, δεσμεύοντας τη χώρα χωρίς εναλλακτική οδό διαπραγμάτευσης: ασσόδυο, και χώνει την ελληνική εξωτερική πολιτική σε ένα έλος απ’ το οποίο ακόμη δεν έχει βγει.
Δεύτερη ζαριά, η Πολιτική Άνοιξη. Ονειρεύεται (και πάλι χωρίς επαφή με την πραγματικότητα) ένα πολιτικό κόμμα, που θα αποτελέσει το όχημά του προς την πρωθυπουργία και την εκδίκηση απ’ όσους τον απέπεμψαν. Το μαγαζάκι διαλύεται όμως, ασσόδυο και πάλι και τον εγκαταλείπουν οι πάντες. Μένει μόνος του, όπως λέγεται μόνο με τον Γιώργο Μουρούτη και, για χρόνια, τα λένε οι τρεις τους: ο Σαμαράς, ο Μουρούτης κι ο Φούσκας (ο συμπαθέστατος σκύλος του Μουρούτη).
Εκμεταλλεύεται όμως τη βαθιά αντιπάθεια του «ανιψιού» Κωστάκη προς το Μητσοτακέικο – καθώς και τον ωχαδερφισμό του – και καταφέρνει να αναλάβει την ηγεσία της ΝΔ.
Οπότε, ρίχνει την τρίτη ζαριά. Χωρίς κανένα σχέδιο, χωρίς ιδέα του πώς θα μπορούσε να διαπραγματευθεί την έξοδο από το μνημόνιο, σηκώνει επαναστατική αντιμνημονιακή παντιέρα, φοράει πειρατικό τρίκωχο, ζώνεται σπαθί και ορμάει να …κουρσέψει τα Ζάππεια. Εδώ, πρέπει να σημειώσω πως θεωρώ ότι ο Σαμαράς, σε όλες τις πανηγυρικές εμφανίσεις του στο Ζάππειο, πίστευε απολύτως αυτά που έλεγε. Κάθε τζογαδόρος, τρέμει από πίστη την ώρα που ρίχνει τα ζάρια – και το ίδιο κι ο τωρινός πρωθυπουργός. Ο γνήσιος τζογαδόρος, έχει την ακατάλυτη ικανότητα να πείθει τον εαυτό του, κόντρα σε οποιαδήποτε αντίθετη ένδειξη έχει στα χέρια του. Αλλά, εκλέγεται πρωθυπουργός και τα ζάρια σταματάνε να κυλάνε: ασσόδυο και πάλι, κι αναγκάζεται σε θεαματική κυβίστηση και γελοιοποίηση. Και τώρα; Ζητάει ταπεινά συγγνώμη από τη Μέρκελ, αλλά: δεν είναι δυνατό, θα γυρίσει η άτιμη η τύχη, πόσο θα κρατήσει η γκαντεμιά;
Και προχωρά στην τέταρτη ζαριά. «Άμα κάνω όλα όσα λέει η Μέρκελ, θα τη δεσμεύσω και τελικά θα μου κάνει τη χάρη» σκέφτεται. Και ρίχνει πάλι τα ζάρια (φτιαγμένα από τα κόκκαλα των Ελλήνων που αυτοκτονούν πλέον), ποντάροντας στις διαπραγματευτικές του δυνατότητες· ναι, αυτές που δεν επιβεβαιώθηκαν τότε με τα Σκόπια, αλλά ούτε και στην αρχή της πρωθυπουργίας του. Αλλά, πιστεύει, πιστεύει στη θεά Τύχη, πιστεύει ότι του χρωστάει. Και θυσιάζει Έλληνες κι Ελληνίδες, για να σιγουρέψει την εύνοια της Τύχης, πλην όμως: ασσόδυο.
Οπότε, καταλήγει στην πέμπτη ζαριά, αυτήν που παρακολουθούμε να εξελίσσεται αυτές τις μέρες. Πρόωρες εκλογές Προέδρου της Δημοκρατίας, και λογαριάζει 165-170 ψήφους στην 1η ψηφοφορία. Δεν βγαίνει, ξαναπροσπαθεί, αναγγέλλοντας δίκην ιδιοκτήτη χασαποταβέρνας, λοταρία με υπουργικές θέσεις. Αφού τζογάρει αυτός, γιατί όχι κι οι άλλοι; Στο κάτω- κάτω, αυτός διακινδυνεύει πλέον την πρωθυπουργία του, γιατί να μη διακινδυνεύσουν κι οι άλλοι την αξιοπρέπειά τους; «Πολλά βάζετε, πολλά παίρνετε» ελάτε να τζογάρουμε όλοι μαζί, θα βγει, δεν μπορεί να μας πουλήσει η άτιμη η τσόχα. Λογαριάζει πάνω από 170 στην δεύτερη ψηφοφορία, βγάζει όλους τους άσσους που έχει στο μανίκι, αλλά πάλι: ασσόδυο.
Και θυμώνει πλέον. Η τύχη τον κοροϊδεύει. Νοιώθει ότι η ζωή του χρωστάει αλλά αρνείται να τον ξεχρεώσει. Να της στείλει το ΣΔΟΕ, δεν μπορεί. Να σταματήσει αυτό που μόνος του ξεκίνησε, αδύνατον, τον παρασέρνει ήδη η μοιραία ζαριά, εκείνη που έπαιξε τα ρέστα του (ως συνήθως). Να ρίξει ίσως κι άλλη ζαριά, να μια καλή ιδέα, αλλά με τι ζάρια πλέον; Του λείπουν 12 βουλευτές, εκεί που λογάριαζε ότι θα του έλειπαν 4-5. Έχει μόνο πέντε ημέρες να φτιάξει τα ζάρια, μήπως και… Αλλά «η πολιτική του έρημος» τον κυκλώνει πάλι, απειλητική. Αν ξαναβγάλει ασσόδυο, δεν θα συρθεί μόνο σε εκλογές που δεν μπορεί να κερδίσει, αλλά θα φύγει και νύχτα από τη ΝΔ. Θα πάθει «Γιώργο Παπανδρέου» και το ξέρει. Και ξεσπάει σε απειλές: «δεν υπάρχει ‘παρών’ πλέον, υπάρχουν ονοματεπώνυμα, δεν υπάρχει ‘παρών’». Κι αναρωτιέσαι τι λέει, κι αν έχει πλέον λογική συνοχή η ύπαρξή του. Φωνάζουν οι βουλευτές «παρών» κι εκείνος ακούει «ασσόδυο» και πανικοβάλλεται. Αλλά, δεν του φταίει κανείς που παρέμεινε αμετανόητος τζογαδόρος, πολύ περισσότερο που αποφάσισε να ρίξει στην τσόχα τις ζωές των Ελλήνων.
Ας φύγει. Κι ας πάρει την τσόχα και τα ζάρια μαζί του. Στο κάτω – κάτω, μπορεί ο Φούσκας να ενθουσιαστεί βλέποντας τους μικρούς λευκούς κύβους να κυλάνε, και θα γίνει ο πιο ένθερμος οπαδός του παιχνιδιού του Αντώνη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου