B. Spinoza: Η αποδοχή της απουσίας ελευθερίας

Σαν σήμερα, στις 21 Φεβρουαρίου του 1677, έφυγε από τη ζωή ο Baruch Spinoza. Ανέπτυξε μια φιλοσοφία που ενσωμάτωσε τον ρασιοναλισμό και τον μηχανικισμό αλλά όχι και τον δυϊσμό του Descartes. Πολύ περισσότερο από τον τελευταίο, ο Spinoza ενδιαφερόταν για τα ηθικά ζητήματα.

Γεννήθηκε στο Άμστερνταμ το 1632 και πέθανε εξοστρακισμένος από τη γενέτειρά του, 45 χρόνια αργότερα. Οι γονείς του μέλη ήταν μιας ομάδας Εβραίων μεταναστών που είχαν εγκαταλείψει, εξαιτίας των διώξεων, την Ισπανία και την Πορτογαλία για να καταφύγουν στις Κάτω Χώρες.

Αμστερνταμ, 27 Ιουλίου1656. Η εβραϊκή συναγωγή εκδίδει τον επίσημο αφορισμό του: «Καταραμένος να είναι την ημέρα και καταραμένος να είναι τη νύχτα [...] Καταραμένος να είναι όταν φεύγει και καταραμένος να είναι όταν έρχεται. Ο Θεός [...] θα σβήσει το όνομα του από τον Παράδεισο [...] Κανείς δεν θα πρέπει να επικοινωνεί μαζί του [...] ούτε να μείνει στην ίδια στέγη μαζί του [...] ούτε να διαβάσει οτιδήποτε αυτός έχει γράψει».

Σε νεαρή ηλικία ο Spinoza είχε δεχτεί την επίδραση ενός μαθητή του Descartes με αποτέλεσμα να αντιμετωπίζει κριτικά μερικά δόγματα της εβραϊκής πίστης. Όχι μόνο διώχτηκε από τη συναγωγή αλλά και εξοστρακίστηκε από την ιουδαϊκή κοινότητα, στην οποία μαθήτευσε. Από το 1656 μέχρι το θάνατό του, έζησε σε διάφορες ολλανδικές πόλεις, βγάζοντας με δυσκολία τα προς το ζην, λειαίνοντας φακούς.

O Spinoza και ο δυϊσμός του Descartes

Ο R. Descartes (1596-1650), ο ιδρυτής του νέου ρασιοναλισμού, όπως και ο Francis Bacon (1561-1626), οικοδόμησε μια φιλοσοφία στη βάση μιας συστηματικής εξέτασης των παραδεκτών αληθειών. Το σύστημα των πεποιθήσεών του οικοδομήθηκε μέσω του μαθηματικού οργάνου της καθαρής απαγωγής.Ο κόσμος για τον Descartes ήταν δυϊστικός, αποτελείτο από πνεύμα και ύλη καθώς ο νους είχε εμφυτευθεί στον άνθρωπο από τον Θεό. Κατά συνέπεια, οι αυταπόδεικτες αλήθειες δεν έχουν σχέση με αισθητήριες εμπειρίες αλλά είναι έμφυτες στον ίδιο το νου.

Ο Baruch Spinoza ήρθε να απορρίψει τον δυϊσμό του Descartes και υποστήριξε πως δεν υπάρχει παρά μόνο μία θεμελιακή ουσία στο σύμπαν, της οποίας το πνεύμα και η ύλη είναι απλώς δύο διαφορετικές όψεις. Αυτή η μοναδική ουσία είναι ο Θεός, που ταυτίζεται με την ίδια τη φύση. Μπορεί μια τέτοια αντίληψη του σύμπαντος να ήταν καθαρός πανθεϊσμός, ωστόσο, στηριζόταν περισσότερο στη λογική παρά στην πίστη, καθώς έτεινε να εκφράσει τις επιστημονικές αντιλήψεις για την ενότητα της φύσης και το συνεχές του αιτίου και αποτελέσματος (ντετερμινισμός).

Η ηθική του Spinoza

Ο Spinoza ενδιαφερόταν πολύ περισσότερο από τον Descartes για την ηθική. Έχοντας φτάσει, από τα πρώτα χρόνια της ζωής του, στο συμπέρασμα ότι τα πράγματα που οι άνθρωποι εκτιμούν περισσότερο στη ζωή –πλούτος, ηδονή, εξουσία, φήμη- είναι κενά και μάταια, άρχισε να αναζητά την ύπαρξη κάποιου απόλυτου καλού που θα έδινε διαρκή και αμείωτη ευτυχία σε όλους όσοι θα το αποκτούσαν.

Προσπάθησε, λοιπόν, να αποδείξει μέσω μιας σειράς γεωμετρικών συλλογισμών ότι το απόλυτο καλό συνοψιζόταν στην «αγάπη του Θεού», δηλαδή στη λατρεία της τάξης και της αρμονίας του σύμπαντος.

Ο μόνος τρόπος, σύμφωνα με τον Spinoza, για να λυτρωθούμε από απραγματοποίητες ελπίδες και βασανιστικούς φόβους θα ήταν να αναγνωρίσουμε ότι η τάξη της φύσης έχει μια για πάντα καθοριστεί και ότι οι άνθρωποι δεν είναι σε θέση να αλλάξουν τη μοίρα τους. Με άλλα λόγια, η επίτευξη της αληθινής ελευθερίας συνίσταται στην αποδοχή της απουσίας της ελευθερίας.

Παρά τον ντετερμινισμό του, ο Spinoza υπήρξε αφοσιωμένος «απόστολος» της ανεκτικότητας, της δικαιοσύνης και της λογικής. Έγραψε κείμενα για την υπεράσπιση της θρησκευτικής ελευθερίας ενώ έδωσε ένα ευγενικό παράδειγμα μιας προσωπικής ζωής γεμάτης καλοσύνη, ανθρωπιά και απουσία εκδικητικών παθών.

TVX

Τα Δαρδανέλια, η συνθήκη του Μοντρέ και το Αιγαίο

Η πολιτική μεταβολή στην Αθήνα αναπόφευκτα προσθέτει μια νέα «ψηφίδα» (μικρή ή μεγάλη, μένει να φανεί) στο γεωπολιτικό μωσαϊκό της ευρύτερης περιοχής. Πόσω μάλλον που τα πρώτα δείγματα γραφής των υπουργείων Άμυνας και Εξωτερικών παραπέμπουν σε μιαν ιδιαίτερη προθυμία για ανοίγματα προς την πλευρά των «αναδυόμενω» χωρών BRICS – με τίμημα την όλο και μεγαλύτερη καχυποψία των ευρωατλαντικών κύκλων.

Με μία κρίσιμη υποσημείωση: ότι η Ελλάδα δεν παύει να είναι μια χώρα που κύριο μέλημά της έχει (όσο επιθετικά ή διαλλακτικά και αν το προβάλλει) την οικονομική της διάσωση εντός ευρώ. Αντίθετα, στην ίδια γειτονιά, μια δύναμη με καταγεγραμμένες «αναθεωρητικές» βλέψεις, ακολοθουθεί μια πορεία σταθερής απομάκρυνσης από τη Δύση, πραγματοποιώντας μια μεταβολή όχι στιγμιαία, αλλά εξακολουθητική.

Η Τουρκία ήταν μια προβλέψιμη χώρα: με πάγιες αντιλήψεις για το ποιοι είναι οι εξωτερικοί και εσωτερικοί εχθροί, με γνωστή μεθοδολογία δοκιμασίας των «κόκκινων γραμμών» των γειτόνων, και κυρίως με αταλάντευτα φιλοδυτικό προσανατολισμό. Όχι πια.

Οι καταγγελίες, ρητές ή υπονοούμενες, των «δυτικών συνωμοσιών» ενάντια στην εθνική ισχύ της γείτονος αποτελούν τα τελευταία χρόνια μόνιμο στοιχείο της ρητορικής των κυβερνώντων.

Ομοίως, η οργισμένη απόκρουση των ανησυχιών που εκφράζουν διεθνείς φορείς ως προς την αφοσίωση της Άγκυρας στα ανθρώπινα δικαιώματα.

Πού το πάει η Άγκυρα…
Οι μεσανατολικές επιλογές της χώρας με τον δεύτερο μεγαλύτερο στρατό στο ΝΑΤΟ γεννούν ανησυχία – έως και δημόσιες συζητήσεις για το αν η Τουρκία έχει πλέον θέση στην Συμμαχία.

Το γεγονός ότι η σημαντική βάση του Ιντσιρλίκ παραμένει κλειστή για τα αεροσκάφη των ΗΠΑ και των συμμάχων τους που επιχειρούν εναντίον των τζιχαντιστών του «Ισλαμικού Κράτους» βοά – και γεννά σενάρια για δημιουργία μιας ανάλογης βάσης στο κουρδικό βόρειο Ιράκ. Η διακριτική επιμελητειακή στήριξη των κάθε είδους ισλαμιστών ανταρτών της Συρίας από την Άγκυρα αποτελεί κοινό μυστικό. Η διαιώνιση της αντιπαράθεσης με το Ισραήλ και το άνοιγμα πολιτικού μετώπου με την Άιγυπτο, μετά την ανατροπή του προέδρου Μόρσι της Μουσουλμανικής Αδελφότητας, εμφανίζει την Τουρκία σε ρόλο οιονεί ταραξία. Οι μύδροι εναντίον του «λόμπι των επιτοκίων», οι επιθετικές ενέργειες απέναντι σε επιχειρήσεις μη ευθυγραμμισμένες με την κυβέρνηση και οι πιέσεις την κεντρική τράπεζα να χαλαρώσει πάση θυσία τη νομισματική της πολιτική αποκαλύπτουν αδιαφορία για τους υφιστάμενους κανόνες του διεθνούς οικονομικού παιχνιδιού.

Το παιχνίδι με τη Ρωσία
Παράλληλα, οι θερμές σχέσεις με τη Ρωσία του Βλαντίμιρ Πούτιν, οι οποίες επισφραγίστηκαν με την εξαγγελία της κατασκευής του αγωγού Turk Stream, σαφώς κινούνται εκτός της δυτικής συναίνεσης, στον νέο «ψυχρό πόλεμο» που προκάλεσε η ουκρανική κρίση (σ.σ.: ανακαλεί κανείς αναπόφευκτα το μόνο ιστορικό προηγούμενο ρωσο-τουρκικής ευθυγράμμισης, όταν Κεμάλ και μπολσεβίκοι αποτελούσαν τα «μαύρα πρόβατα» της τότε διεθνούς σκηνής…).

Η Άγκυρα μοιάζει ακόμα και να αποζητά τις τριβές με τη Ουάσινγκτον, αν κρίνουμε από την υποβολή αιτήματος έκδοσης του εγκατεστημένου στην Πενσιλβάνια ιεροκήρυκα Φετουλάχ Γκιουλέν, ώστε να εμφανίζονται οι ΗΠΑ ως ο υποκινητής του πρώην συμμάχου του Ταγίπ Ερντογάν, ο οποίος τώρα χαρακτηρίζεται εγκέφαλος ενός «παράλληλου κράτους».

Είναι χαρακτηριστικό ότι, ενώ η Τουρκία δεν παύει να μέμφεται τη Δύση είτε για τη μακροημέρευση του Άσαντ στη Συρία είτε για την ανατροπή του Μόρσι στην Αίγυπτο, σχεδόν αποθεώνει τον «ισχυρό ηγέτη» Βλαντίμιρ Πούτιν (κατεξοχήν στήριγμα της Δαμασκού) και σιωπά για τους Σαουδάραβες χρηματοδότες του νέου καθεστώτος του Καΐρου. Την ώρα, δε, που εμφανίζεται έτοιμη να δώσει τη μάχη κατά της ισλαμοφοβίας σε όλο τον κόσμο, προτιμά να κοιτά αλλού όταν η Ρωσία προσαρτά την Κριμαία (ιστορική εστία των Τατάρων) ή το Πεκίνο καταστέλλει τους τουρκόφωνους Ουιγούρους του Σιντζιάνγκ.

Διεκδίκηση αυτοτελούς ρόλου και θαλάσσιας κυριαρχίας

Η Συνθήκη του Μοντρέ και ο αναπόσπαστος κρίκος για τη διατήρηση αυτού του ξεχωριστού προνομίου

Σε κάθε περίπτωση, η Τουρκία θεωρεί ότι στη γεωπολιτική σκακιέρα δικαιούται πλέον να κινείται αυτοτελώς – με τα πλεονεκτήματα μιας χώρας που ελέγχει τα Στενά (βάσει της Σύμβασης του Μοντρέ του 1936) και έχει λόγο για τις κρίσιμες θαλάσσιες οδούς της Μαύρης Θάλασσας και της Ανατολικής Μεσογείου. Πρόκειται ακριβώς για το θαλάσσιο περιβάλλον χωρίς τον έλεγχο του οποίου η Τουρκία δεν μπορεί να εκπληρώσει το γεωπολιτικό βάρος για το οποίο την προδιαθέτει ο ηπειρωτικός της όγκος. Και μόνο η τρέχουσα συγκυρία, όπου η κατάλληλη επίκληση του Μοντρέ επιτρέπει τη διέλευση ρωσικών πλοίων με οπλισμό για τη Συρία και δημιουργεί προσκόμματα στην είσοδο οποιουδήποτε τρίτου θα ήθελε να συνδράμει την Ουκρανία (ή την Γεωργία το 2008), αποδεικνύει το μέγεθος του εν λόγω «εργαλείου».

Εργαλείου που επιτρέπει στην Τουρκία την εναλλαγή ρόλων κατά το δοκούν, εφόσον παλαιότερα παραβιάστηκαν από την ίδια οι απαγορεύσεις διέλευσης αεροπλανοφόρων, στην περίπτωση εκείνη σοβιετικών, ενώ μετά το ξέσπασμα της ουκρανικής κρίσης, με την Άγκυρα να «κοιτά αλλού», αμερικανική φρεγάτα παραβίασε κατά 11 ημέρες το ανώτατο όριο παραμονής ναυτικών δυνάμεων τρίτων χωρών στη Μαύρη Θάλασσα (σ.σ.: η σύμβαση του Μοντρέ απαγορεύει στις τρίτες χώρες να περνούν υποβρύχια ή πλοία με εκτόπισμα άνω των 45.000 τόνων και να διατηρούν Μαύρη Θάλασσα σκάφη πλέον των 21 ημερών ή περισσότερα των 9 ταυτοχρόνως).

Οι βλέψεις στο Αιγαίο
Αναπόσπαστο κρίκο στη διατήρηση αυτού του ξεχωριστού προνομίου αποτελεί, βέβαια, το Αιγαίο.

Και αυτό είναι μια πραγματικότητα την οποία δεν αλλάζει ούτε η ενθάρρυνση της κεντροαριστερής κεμαλιστικής αντιπολίτευσης της Τουρκίας από τη νίκη του ΣΥΡΙΖΑ, ούτε ο ενθουσιασμός του «αδελφού» φιλοκουρδικού κόμματος HDP, ούτε το ενδιαφέρον του τουρκικού Τύπου για την μονοπώληση της κοινοβουλευτικής εκπροσώπησης της μουσουλμανικής μειονότητας της Θράκης από το κόμμα του Αλέξη Τσίπρα.

Για αυτό και, από την πλευρά τους, οι κυβερνώντες στην Άγκυρα διαμηνύουν ότι «η πολιτική στο Αιγαίο δεν έχει μεταβληθεί», απορρίπτουν την έκκληση του Έλληνα πρωθυπουργού για απομάκρυνση του πλοίου «Μπαρμπαρός», χλευάζουν τη μάχη του κατά της λιτότητας και τον καλούν, μέσω επιφανών αρθρογράφων, να συμφιλιωθεί με την πραγματικότητα της διχοτόμησης της Κύπρου, αν θέλει να αφήσει το στίγμα του την εξωτερική πολιτική

Toυ Κώστα Ράπτη

Την αλήθεια κι ας πονάει

…ο λαός έχει δικαίωμα να γνωρίζει. Έχει δικαίωμα στην ενημέρωση, ειδικά όταν του ζητείται είτε να στηρίξει μία κυβέρνηση όπως τώρα, είτε να κάνει θυσίες όπως πριν.

Η εντιμότητα στην πολιτική είναι αποτέλεσμα της δύναμης, ενώ η υποκρισία αποτέλεσμα της αδυναμίας, έλεγε ο Λένιν. Οι ώρες είναι εξαιρετικά κρίσιμες  και η κυβέρνηση έχει μπροστά της μια πολύ δύσκολη μάχη που μόλις ξεκίνησε. Οι δυσκολίες προβλέπεται  να διαρκέσουν πολύ και να ενταθούν, εάν η κυβέρνηση δεν σκοπεύει να υποχωρήσει.  Άρα η συμμετοχή και η υποστήριξη του λαού είναι απαραίτητη.  Ο λαός όμως έχει δικαίωμα να γνωρίζει. Έχει δικαίωμα στην ενημέρωση, ειδικά όταν του ζητείται είτε να στηρίξει μία κυβέρνηση όπως τώρα, είτε να κάνει θυσίες όπως πριν.

 

Στην αρχή της κρίσης, όταν φάνηκε ότι η επιλογή της κυβέρνησης του  Γιώργου Παπανδρέου ήταν να την πληρώσει ο λαός για να σωθούν οι τράπεζες και να απαλλαγούν αυτοί που την προκάλεσαν, κάποιοι πήραν την πρωτοβουλία να ζητήσουν τη δημιουργία Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου του Χρέους. Μιας ανεξάρτητης επιτροπής που θα υπόκειται σε λαϊκό έλεγχο,  αλλά θα έχει πρόσβαση στα επίσημα αρχεία του κράτους. Το σκεπτικό  ήταν ότι δεν μπορεί να καλούν  τους πολίτες  να ματώσουν για να πληρώσουν ένα χρέος που δεν ξέρουν ούτε  ποιοι, ούτε πως το δημιούργησαν.

 

Στην πρωτοβουλία αυτή πρωταγωνίστησαν και πρόσωπα που σήμερα είναι στον ΣΥΡΙΖΑ, όπως ο Κώστας Λαπαβίτσας, η Σοφία Σακοράφα και ο Γιώργος Κατρούγκαλος.  Ο Αλέξης Τσίπρας έχει δεσμευτεί στο παρελθόν ότι η δημιουργία επιτροπής ελέγχου του χρέους  θα ήταν μία από τις πέντε προτεραιότητες της κυβέρνησης του μόλις θα αναλάμβανε.  Παρόλα αυτά  στις προγραμματικές  δηλώσεις δεν ακούστηκε τίποτα από κανέναν, αν και καμία δικαιολογία δεν υπάρχει πλέον για να μην συγκροτηθεί και να πιάσει δουλειά μια τέτοια επιτροπή.

 

 Οι προηγούμενες κυβερνήσεις είχαν ευθύνη για το χρέος και μπορεί να καταλάβει κανείς ότι δεν είχαν καμία διάθεση να ενημερωθεί ο ελληνικός λαός για τα πεπραγμένα τους.  Αυτή η κυβέρνηση έχει χρέος να προχωρήσει και να φανεί συνεπής απέναντι στη δέσμευσή της.

 

Μια κυβέρνηση της αριστεράς (σε όποιο βαθμό έστω) οφείλει να είναι έντιμη και ειλικρινής για να συνεχίζει να εξασφαλίζει την λαϊκή υποστήριξη.  Όπου κρίνει ότι δεν μπορεί να ανταποκριθεί στις δεσμεύσεις της, πρέπει να εξηγεί ξεκάθαρα στο λαό τις δυσκολίες που συνάντησε και την αναγκάζουν να υποχωρήσει από κάποια θέση. Εάν λέει την αλήθεια και έχει δίκιο, ο λαός κατά πάσα πιθανότητα θα καταλάβει.  Εάν λοιπόν υπάρχει κάποιος λόγος που δεν ξεκίνησε ως τώρα το θέμα του ελέγχου του χρέους, ας το εξηγήσουν. Παρομοίως οφείλουν να δίνουν εξηγήσεις σχετικά με όλες τις προεκλογικές δεσμεύσεις  ή επίσημες θέσεις από το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ, όταν υποχωρούν από αυτές (όπως π.χ από τη διαγραφή χρέους).

 

Εξίσου έντιμοι πρέπει να είναι απέναντι στο λαό και με την πορεία της διαπραγμάτευσης.  Η εικόνα του Αντώνη Σαμαρά και του Βαγγέλη Βενιζέλου όταν εξήγγελλαν  το τέλος της τρόικας, μόνο ειρωνικό  μειδίαμα  προκαλούσε, καθώς όλοι γνώριζαν ότι δεν ήταν ειλικρινείς.  Το ίδιο και όταν η προηγούμενη κυβερνητική εκπρόσωπος Σοφία Βούλτεψη άρχισε να αποκαλεί το μνημόνιο πρόγραμμα.  Αυτού του είδους η υποκρισία υποτιμά τη νοημοσύνη των πολιτών και δεν υπάρχει κανένας λόγος να ακολουθήσει τον ίδιο δρόμο η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ.

 

Αυτή τη στιγμή οι διαπραγματεύσεις στις Βρυξέλλες γίνονται με την τρόικα και τα ίδια ακριβώς πρόσωπα που ήταν και πριν. Όλοι οι ξένοι συνεχίζουν να την αποκαλούν τρόικα και στους διαδρόμους κυκλοφορούν ήδη τα σχετικά ανέκδοτα με την επιμονή της Ελλάδας να την αποκαλούν αλλιώς. Ας κάνουν μια καλή και διαφορετική αρχή, λέγοντας τα πράγματα με το όνομά τους.

 

Αυτού του είδους τα επικοινωνιακά τεχνάσματα, που χρησιμοποίησε και η προηγούμενη κυβέρνηση,  είναι παλιά κόλπα και κρατάνε λίγο. Στο τέλος γυρνάνε και μπούμεραγκ.  Πάνω από όλα όμως, δεν είναι συμβατά με το ήθος που πρέπει να έχει μία αριστερή κυβέρνηση που θέλει να κάνει τη διαφορά.  Ο λαός περιμένει να ακούσει την αλήθεια. Μόνο έτσι θα συνεχίσει να δίνει τη στήριξή του. Και μόνο η λαϊκή υποστήριξη αποτελεί πραγματική ισχύ για μια κυβέρνηση της αριστεράς. Αλλιώς , η υποκρισία  που είναι πράγματι ένδειξη αδυναμίας, θα διαψεύσει σύντομα την ελπίδα και όταν η ελπίδα διαψεύδεται μετατρέπεται εύκολα σε οργή. Υπάρχει όμως  η δυνατότητα να αποφευχθούν όλα αυτά.

Βασιλική Σιούτη

Η βαριά καρδιά του αυτοεξευτελισμένου

Είχα ξαναγράψει προεκλογικά ότι με τον τρόπο που επιλέγονται οι υποψήφιοι βουλευτές των κομμάτων (είχα επικεντρωθεί στον Σύριζα), εξασφαλίζεται μία πολύτιμη για την ηγεσία του κόμματος συνθήκη. Το ότι έχουν ήδη βαφτιστεί στον αυτοεξευτελισμό από πριν να μπουν στη Βουλή, έχοντας ήδη αποδεχτεί να σταθούν εμπρός στις κατά τόπους νομαρχιακές επιτροπές κομματικών παραγόντων και να δηλώσουν την επιθυμία τους να γίνουν βουλευτές (διαθεσιμότητα το λένε για να μην καρφώνονται).

Όταν αυτοεξευτελιστείς μια φορά, δεν σταματάς εκεί. Μετά όλα σου φαίνονται πολύ πιο εύκολα προς αυτή την κατεύθυνση.

Η κυβέρνηση Σύριζα όμως, πολύ σύντομα έθεσε και άλλη μια άσκηση αυτοεξευτελισμού στους βουλευτές της. Τους πρότεινε να σταθούν όρθιοι στη Βουλή, στην πρώτη κιόλας ψηφοφρία μετά τις προγραμματικές δηλώσεις και να αναφωνήσουν “Προκόπης Παυλόπουλος” για το αξίωμα του ΠτΔ.

Είναι κάτι σαν δήλωση μετανοίας αυτό. Επειδή μέχρι σήμερα ήσαν αριστεροί και διεκδικούσαν διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του μη βιώσιμου χρέους της χώρας, που διεκδικούσαν ΕΛΕ για το χρέος, που αγωνιζόταν για δημοκρατία και λαϊκή κυριαρχία, ενώ προφανώς τώρα ο στόχος επετεύχθη, η αλλαγή φρουράς στην εξουσία επήλθε και η πολιτική είναι πλέον διαφορετική, δεν αποδέχεται τέτοιες αριστεροσύνες.

Τους έβαλε λοιπόν ο Τσίπρας να δηλώσουν μετάνοια, υποταγή, να αυτοεξευτελιστούν, ώστε κατόπιν όλα να είναι για όλους τους ευκολότερα.

“Διαφωνούμε με την επιλογή αλλά θα ψηφίσουμε”, διαβάζω ότι ήδη έχουν δηλώσει πολλοί από τους βουλευτές του κυβερνητικού κόμματος και δυστυχώς θα αποδειχτεί αυτό σήμερα το απόγευμα

Αυτό φυσικά δεν έχει καμιά διαφορά από το “διαφωνούμε αλλά θα ψηφίσουμε με βαριά καρδιά” που έλεγαν οι κυβερνητικοί βουλευτές των μνημονιακών κυβερνήσεων του πρόσφατου παρελθόντος.

Βεβαίως το βάφτισμα στον, κοινοβουλευτικό πια, αυτοεξευτελισμό δεν είναι παρά το πρώτο βήμα για να έρθουν κατόπιν τα επόμενα. Δεν αργούν δηλαδή οι μέρες που θα τους ακούμε να λένε ότι ψηφίζουν τα νέα μέτρα με βαριά καρδιά. Όπως ακριβώς οι προηγούμενοι. Διότι οι αυτοεξευτελισμένοι έχουν ακριβώς την ίδια συμπεριφορά, τα δε μέτρα ψηφίζονται με πιο ανώδυνο τρόπο απ’ ό,τι ο ΠτΔ. Ένα ναι σε όλα λες και ξεμπερδεύεις με την αξιοπρέπειά σου μια κι έξω. Άμα έχεις πει ήδη “Προκόπης Παυλόπουλος”, στο “ναί σε όλα” θα κωλώσεις;

Του Γιάννη Μακρυδάκη

"Θα χορηγούσαμε φάρμακα στον Einstein; Πώς ο αντι-εξουσιασμός θεωρείται πρόβλημα ψυχικής υγείας."

Στην καριέρα μου ως ψυχολόγος έχω μιλήσει με εκατοντάδες ανθρώπους, οι οποίοι προηγουμένως είχαν διαγνωστεί από άλλους επαγγελματίες με Εναντιωματική Προκλητική Διαταραχή Συμπεριφοράς, Διαταραχή Ελλειμματικής Προσοχής και Υπερ-κινητικότητας, Διαταραχή Άγχους και άλλες ψυχιατρικές διαταραχές, και μου έκαναν εντύπωση δύο πράγματα: το πόσοι από όσους έχουν διαγνωστεί είναι στην ουσία αντιεξουσιαστές και πόσο δεν είναι αυτοί οι ειδικοί που έχουν κάνει την διάγνωση.

Οι αντι-εξουσιαστές αμφισβητούν το αν μία αρχή είναι θεμιτή, πριν την πάρουν στα σοβαρά. Η εκτίμηση της νομιμότητας των αρχών περιλαμβάνει την εκτίμηση για το αν οι αρχές γνωρίζουν ή όχι στην πραγματικότητα αυτό, για το οποίο μιλούν, για το αν είναι ή όχι ειλικρινείς και αν ενδιαφέρονται για τους ανθρώπους που σέβονται την εξουσία τους. Και όταν οι αντι-εξουσιαστές εκτιμούν ότι μία εξουσία είναι παράνομη, αμφισβητούν και αντιστέκονται σε αυτήν την αρχή, άλλοτε επιθετικά και άλλοτε παθητικά-επιθετικά, μερικές φορές με σύνεση και μερικές όχι.
Μερικοί ακτιβιστές παραπονιούνται για το πόσο λίγοι αντι-εξουσιαστές υπάρχουν πλέον στις Ηνωμένες Πολιτείες. Ένας λόγος θα μπορούσε να είναι ότι πολλοί φυσικοί αντι- εξουσιαστές τώρα πια παθολογικοποιούνται και τους χορηγείται αγωγή προτού αποκτήσουν πολιτική συνείδηση για τις πιο καταπιεστικές αρχές της κοινωνίας.

Γιατί οι Ειδικοί Ψυχικής Υγείας διαγιγνώσκουν τους Αντι-Εξουσιαστές με Ψυχική ασθένεια;

Το να αποκτήσει πρόσβαση σε Σχολή Μεταπτυχιακών ή στην ιατρική σχολή κάποιος και η κατάκτηση ενός διδακτορικού ή μεταπτυχιακού καθώς και το να γίνει ψυχολόγος ή ψυχίατρος σημαίνει ότι περνά μέσα από πολλά εμπόδια, τα οποία απαιτούν αρκετή συμπεριφοριστική και προσηλωμένη συμμόρφωση με τις αρχές, ακόμα και με αυτές, τις οποίες κάποιος δεν αποδέχεται. Η επιλογή και η κοινωνικοποίηση των ειδικών ψυχικής υγείας τείνουν να εξοντώνουν πολλούς αντι-εξουσιαστές. Τα πτυχία και τα διαπιστευτήρια αποτελούν κυρίως διακριτικές ενδείξεις της συμμόρφωσης. Εκείνοι που έχουν αποκτήσει εκτεταμένη εκπαίδευση έχουν ζήσει για πολλά χρόνια σε έναν κόσμο όπου συστηματικά συμβιβάζονται με τις απαιτήσεις των αρχών. Ως εκ τούτου για πολλούς κατόχους μεταπτυχιακού και διδακτορικού τίτλου, άνθρωποι διαφορετικοί από αυτούς που απορρίπτουν αυτή την προσήλωση και την συμπεριφοριστική συμμόρφωση, φαντάζουν σαν να είναι από άλλο κόσμο, έναν κόσμο παθογένειας. Έχω διαπιστώσει ότι οι περισσότεροι ψυχολόγοι, οι ψυχίατροι και άλλοι ειδικοί ψυχικής υγείας δεν είναι μόνο εξαιρετικά συμβιβασμένοι με τις αρχές αλλά και αγνοούν το βαθμό της υπακοής τους. Και μου έχει γίνει επίσης σαφές, ότι η αντι-εξουσιαστικότητα των ασθενών τους, δημιουργεί τεράστιο άγχος σε αυτούς τους ειδικούς και το άγχος τους, τους οδηγεί σε διαγνώσεις και θεραπείες.
Κατά τη διάρκεια του μεταπτυχιακού μου ανακάλυψα, ότι, το μόνο που χρειάστηκε για να με χαρακτηρίσουν ως «έχων προβλήματα με την εξουσία», ήταν το να μη γλύφω τον διευθυντή της κλινικής πρακτικής, του οποίου η προσωπικότητα ήταν ένας συνδυασμός Donald Trump, Newt Gingrich και Howard Cosell. Όταν μου είπαν κάποιοι διδάσκοντες ότι είχα κάποια θέματα με την εξουσία, μου δημιουργήθηκαν ανάμεικτα συναισθήματα για το ότι με χαρακτήρισαν έτσι. Από την μία πλευρά το βρήκα διασκεδαστικό επειδή έχοντας μεγαλώσει με παιδιά της εργατικής τάξης, κατά κάποιο τρόπο θεωρούνταν ότι έχω συμβιβαστεί με τις αρχές, αφού σε τελική ανάλυση έκανα τις εργασίες μου, διάβαζα και έπαιρνα καλούς βαθμούς. Ωστόσο, ενώ ο νέος μου χαρακτηρισμός ως «έχων προβλήματα με την εξουσία» με έκανε να χαμογελώ, επειδή τώρα θεωρούμουν το κακό αγόρι, με έκανε και να ανησυχώ σχετικά με τη φύση του επαγγέλματος που είχα επιλέξει. Συγκεκριμένα, εάν κάποιος σαν εμένα στιγματιζόταν ως «έχων θέματα με την εξουσία», πώς θα χαρακτήριζαν τα παιδιά, με τα οποία μεγάλωσα και που εστίαζαν την προσοχή και το ενδιαφέρον τους σε πολλά πράγματα εκτός από το σχολείο. Η απάντηση μου έγινε σύντομα σαφής.

Διαγνώσεις Ψυχικής Ασθένειας για τους αντι-εξουσιαστές

Ένα άρθρο του 2009 στους Psychiatric Times με τίτλο «ΔΕΠΥ και Αντιδραστική Διαταραχή Συμπεριφοράς: Αντιμετωπίζοντας τις προκλήσεις στην Διασπαστική Συμπεριφορά» αναφέρει ότι οι διασπαστικές διαταραχές, που περιλαμβάνουν την Διαταραχή Ελλειμματικής Προσοχής και Υπερ-κινητικότητας (ΔΕΠΥ) και την Αντιδραστική Διαταραχή Συμπεριφοράς (ΑΔΣ), αποτελούν τα πιο κοινά προβλήματα ψυχικής υγείας παιδιών και εφήβων. Η ΔΕΠΥ χαρακτηρίζεται από έλλειψη προσοχής και διάσπαση προσοχής, ασθενή αυτό-έλεγχο, παρορμητικότητα και υπερ-κινητικότητα. Η ΑΔΣ ορίζεται ως «ένα μοτίβο αρνητικής, εχθρικής και αντιδραστικής συμπεριφοράς χωρίς τις πιο σοβαρές παραβάσεις των δικαιωμάτων των άλλων που παρατηρούνται στην διαταραχή συμπεριφοράς», ενώ τα συμπτώματα της ΑΔΣ περιλαμβάνουν «συχνή αντίσταση ή άρνηση στον συμβιβασμό με τα αιτήματα των ενηλίκων ή τους κανόνες» και «συχνές εντάσεις με τους ενήλικες».

Ο Ψυχολόγος Russell Barkley, μία από τις επικρατέστερες αυθεντίες ψυχικής υγείας στη ΔΕΠΥ, υποστηρίζει ότι όσοι διαγιγνώσκονται με ΔΕΠΥ έχουν ελλείμματα σε ό,τι ο ίδιος αποκαλεί «κανονιστική συμπεριφορά», καθώς είναι λιγότερο αποκριτικοί σε κανόνες των καθιερωμένων αρχών και λιγότερο ευαίσθητοι σε θετικές ή αρνητικές συνέπειες των πράξεων τους. Η ΑΔΣ στους νέους, σύμφωνα με τις επικρατούσες αρχές της ψυχικής υγείας, χαρακτηρίζεται επίσης από αυτά τα λεγόμενα ελλείμματα στην «κανονιστική συμπεριφορά» και για αυτό είναι εξαιρετικά συχνή η διπλή διάγνωση για ΔΕΠΥ και ΑΔΣ στους νέους.

Θέλουμε πράγματι να διαγνώσουμε και να θεραπεύσουμε όλους όσους έχουν ελλείμματα στην «κανονιστική συμπεριφορά»;

Ο Albert Einstein , στη νεανική του ηλικία, θα είχε πιθανότατα διαγνωστεί με ΔΕΠΥ και ίσως και με ΑΔΣ. Ο Albert δεν πρόσεχε τους δασκάλους του, απέτυχε δύο φορές στις εισαγωγικές εξετάσεις του κολλεγίου του και αντιμετώπιζε δυσκολία στο να παραμένει σε μία δουλειά. Ωστόσο, ο βιογράφος του Einstein ο Ronald Clark (Einstein: The Life and Times) υποστηρίζει ότι τα προβλήματα του Einstein δεν προέρχονταν από ελλείμματα προσοχής αλλά μάλλον από το μίσος του για την αυταρχική πρωσική πειθαρχία των σχολείων του. Ο Einstein είχε πει: «Οι δάσκαλοι στο δημοτικό σχολείο μου φαίνονταν σαν λοχίες και στο Γυμνάσιο οι δάσκαλοι ήταν σαν υπασπιστές.» Στην ηλικία των 13, ο Einstein διάβασε την δύσκολη «Κριτική του Καθαρού λόγου» του Καντ, επειδή τον ενδιέφερε. Ο Clark μας λέει επίσης, ότι ο Einstein αρνήθηκε να προετοιμαστεί για τις εισαγωγικές εξετάσεις του κολλεγίου του, λόγω αντίδρασης στον «αφόρητο» δρόμο του πατέρα του προς ένα πρακτικό επάγγελμα. Αφότου μπήκε στο κολέγιο, ένας καθηγητής είπε στον Einstein: «Έχεις ένα μειονέκτημα, κανείς δεν μπορεί να σου πει τίποτα». Τα κύρια χαρακτηριστικά του Einstein που ανησυχούσαν τις αρχές τόσο πολύ ήταν ακριβώς εκείνα που του επέτρεπαν να υπερέχει.

Σύμφωνα με τα σημερινά δεδομένα, ο Saul Alinsky, ο θρυλικός ιδρυτής και συγγραφέας του Reveille for Radicals and Rules for Radicals, θα είχε διαγνωστεί σίγουρα με μία ή περισσότερες Διαταραχές Διασπαστικής Συμπεριφοράς. Ανακαλώντας την παιδική του ηλικία, ο Alinsky είπε: «Ποτέ δεν σκέφτηκα να περπατήσω στο γρασίδι, μέχρι που είδα μία ταμπέλα να λέει ‘Μην πατάτε το γρασίδι’. Τότε θέλησα να το ποδοπατήσω». Ο Alinsky ανακαλεί επίσης μία φορά, όταν ήταν 10 ή 11 ετών και ο ραβίνος του τον δίδασκε στα Εβραϊκά: «Μία μέρα διάβασα τρεις σελίδες στη σειρά χωρίς λάθη στην προφορά, και ξαφνικά μία δεκάρα έπεσε πάνω στην Αγία Γραφή… Την επόμενη μέρα ο ραβίνος εμφανίστηκε και μου είπε να ξεκινήσω την ανάγνωση. Και δεν θα το έκανα: Απλώς στάθηκα εκεί σιωπηλός, αρνούμενος να διαβάσω. Με ρώτησε γιατί ήμουν τόσο ήσυχος και είπα ‘Αυτή τη φορά ή μία νικέλιο (είδος νομίσματος) ή τίποτα.’ Τράβηξε πίσω το χέρι του και με ένα χτύπημα με πέταξε στην άλλη άκρη του δωματίου.»

Πολλοί άνθρωποι με σοβαρό άγχος ή/και κατάθλιψη είναι επίσης αντι-εξουσιαστές. Συχνά ένα σημαντικό πρόβλημα στη ζωή τους, που τροφοδοτεί το άγχος τους ή/και την κατάθλιψη τους, είναι ο φόβος τους ότι η περιφρόνηση για τις αθέμιτες αρχές θα τους οδηγήσει σε οικονομική και κοινωνική περιθωριοποίηση, φοβούνται, όμως, ότι η συμμόρφωση με τέτοιες αθέμιτες αρχές θα τους προκαλέσει υπαρξιακό θάνατο.

Έχω περάσει αρκετό χρόνο με ανθρώπους που είχαν κάποια στιγμή στη ζωή τους σκέψεις και συμπεριφορές τόσο παράξενες, που ήταν εξαιρετικά τρομακτικές για τις οικογένειές τους και ακόμη και για τους ίδιους: είχαν διαγνωστεί με σχιζοφρένεια και άλλες ψυχώσεις, αλλά έχουν ανακάμψει πλήρως και εδώ και πολλά χρόνια ζουν μία παραγωγική ζωή. Σε αυτόν τον πληθυσμό δεν έχω συναντήσει ούτε ένα άτομο, το οποίο δεν θα θεωρούνταν κύριος αντι-εξουσιαστής. Αφού ανέκαμψαν, είχαν μάθει να διοχετεύουν την αντι-εξουσιαστικότητα τους σε πιο εποικοδομητικές πολιτικές σκοπιμότητες, συμπεριλαμβανομένης της μεταρρύθμισης της θεραπείας της ψυχικής υγείας.
Πολλοί αντι-εξουσιαστές που νωρίτερα στη ζωή τους είχαν διαγνωστεί με ψυχική ασθένεια μου εξηγούν ότι από τη στιγμή που χαρακτηρίστηκαν με μία ψυχιατρική διάγνωση βρέθηκαν σε δίλημμα. Οι εξουσιαστές, εξ ορισμού, απαιτούν τυφλή υπακοή, και έτσι κάθε αντίσταση στη διάγνωση και τη θεραπεία τους δημιουργούσε τεράστιο άγχος στους αυταρχικούς επαγγελματίες υγείας. Και οι επαγγελματίες, βρισκόμενοι εκτός ελέγχου, τους χαρακτήρισαν ως «μη συμμορφούμενους με τη θεραπεία»" αύξησαν τη σοβαρότητα της διάγνωσής τους, και αύξησαν τα φάρμακά τους. Αυτό εξόργιζε τους αντι-εξουσιαστές, μερικές φορές τόσο πολύ που αντιδρούσαν με τρόπους που τους έκανε να φαίνονται ακόμα πιο τρομακτικοί στις οικογένειές τους.

Υπάρχουν αντι-εξουσιαστές που χρησιμοποιούν ψυχιατρικά φάρμακα για να τους βοηθήσουν λειτουργικά, όμως συχνά απορρίπτουν εξηγήσεις ψυχιατρικών αρχών για τις αιτίες που προκαλούν τις δυσλειτουργίες. Έτσι, για παράδειγμα, μπορεί να λαμβάνουν Adderall (μία αμφεταμίνη που χορηγείται για ΔΕΠΥ), αλλά ξέρουν ότι η ελλειμματική τους προσοχή δεν είναι αποτέλεσμα βιοχημικής εγκεφαλικής ανισορροπίας αλλά μάλλον οφείλεται σε μια βαρετή δουλειά. Παρομοίως, πολλοί αντι-εξουσιαστές σε εξαιρετικά αγχώδη περιβάλλοντα θα λάβουν κατά καιρούς συνταγογραφημένες βενζοδιαζεπίνες, όπως οι Xanax, ακόμη κι αν πιστεύουν ότι θα ήταν ασφαλέστερο να χρησιμοποιούν περιστασιακά μαριχουάνα, αλλά δεν μπορούν, λόγω των εξετάσεων αίματος για ουσίες στη δουλειά τους.

Σύμφωνα με την εμπειρία μου, πολλοί αντι-εξουσιαστές που χαρακτηρίζονται με ψυχιατρικές διαγνώσεις συνήθως δεν απορρίπτουν όλες τις αρχές, αλλά μόνο αυτές που θεωρούν αθέμιτες, και οι οποίες απλώς τυχαίνει να αποτελούν μεγάλο μέρος των αρχών της κοινωνίας.

Διατηρώντας το Κοινωνικό Status Quo

Οι Αμερικανοί κοινωνικοποιούνται ολοένα και περισσότερο για να εξισώσουν την απροσεξία, τον θυμό, το άγχος, και την μόνιμη απελπισία με μια ιατρική κατάσταση, και να αναζητήσουν ιατρική θεραπεία αντί για πολιτικά μέσα. Τι καλύτερος τρόπος για να διατηρηθεί το status quo, το να θεωρηθούν η απροσεξία, ο θυμός, το άγχος, η κατάθλιψη ως βιοχημικά προβλήματα ατόμων που είναι ψυχικά ασθενή, αντί για φυσιολογικές αντιδράσεις σε μία ολοένα και πιο αυταρχική κοινωνία;

Η πραγματικότητα είναι ότι η κατάθλιψη σχετίζεται σε μεγάλο βαθμό με κοινωνικές και οικονομικές δυσκολίες. Είναι πολύ πιο πιθανό να είναι κάποιος καταθλιπτικός, αν είναι άνεργος, υποαπασχολούμενος, στη δημόσια πρόνοια, ή χρεωμένος). Και τα παιδιά με ΔΕΠΥ δίνουν προσοχή όταν πληρώνονται, ή όταν μια δραστηριότητα είναι καινοτόμος, τους ενδιαφέρει, ή επιλέγεται από αυτούς (τεκμηριώνεται στο βιβλίο μου Commonsense Rebellion).

Στον σκοταδισμό, οι αυταρχικές μοναρχίες συνεργάζονταν με αυταρχικούς θρησκευτικούς θεσμούς. Όταν ο κόσμος βγήκε από αυτή την σκοτεινή εποχή και εισήχθη στον Διαφωτισμό, υπήρξε μια έκρηξη ενέργειας. Μεγάλο μέρος αυτής της αναζωογόνησης είχε να κάνει με το να τολμήσει κάποιος το σκεπτικισμό για τους αυταρχικούς και διεφθαρμένους θεσμούς και να αποκαταστήσει την εμπιστοσύνη στο μυαλό κάποιου. Τώρα βιώνουμε έναν άλλο σκοταδισμό, όπου μόνο τα θεσμικά όργανα έχουν αλλάξει. Οι Αμερικανοί χρειάζονται απεγνωσμένα αντι-εξουσιαστές να αμφισβητήσουν, να προκαλέσουν, και να αντισταθούν στις νέες παράνομες αρχές και να αποκαταστήσουν την εμπιστοσύνη στη δική τους κοινή λογική.

Σε κάθε γενιά θα υπάρχουν εξουσιαστές και αντι-εξουσιαστές. Ενώ είναι ασυνήθιστο στην ιστορία της Αμερικής οι αντι-εξουσιαστές να λάβουν ένα είδος αποτελεσματικής δράσης που να εμπνέει τους άλλους να επαναστατήσουν με επιτυχία, μία φορά στο τόσο ένας Tom Paine, Crazy Horse ή Malcolm X εμφανίζονται. Έτσι, οι εξουσιαστές περιθωριοποιούν οικονομικά όσους αντιδρούν στο σύστημα, ποινικοποιούν τον αντι-εξουσιασμό, ψυχοπαθολογικοποιούν τους αντι-εξουσιαστές, και πουλούν φάρμακα για την «θεραπεία» τους.

Του Bruce E. Levine

Το δικό μου ονειρεμένο διάγγελμα Τσίπρα

Φίλοι εταίροι και εταίρες, λαοί των χωρών της ΕΕ,

Χτες το βράδυ στη χώρα μου πέθανε ένας άστεγος. Έξω στο δρόμο, μόνος και αβοήθητος, έβαλε φωτιά για να ζεσταθεί και πέθανε με εγκαύματα. Δεν είχε πού να μείνει και δεν ήταν κανείς εκεί να τον βοηθήσει. Δεν είναι μεμονωμένο περιστατικό, είναι αυτό που συνέβαινε καθημερινά στη χώρα μου με την εφαρμογή των μνημονίων και της δανειακής σύμβασης, αυτής για την οποία θέλετε να αναγκάσετε την κυβέρνησή μου να ζητήσει παράταση.

Ήμουν έτοιμος να ζητήσω παράταση όντως. Όμως, το περιστατικό με τον άστεγο με σόκαρε. Γιατί τώρα συνέβη στη χώρα όπου είμαι εγώ ο ίδιος πρωθυπουργός. Άρα έχω την ευθύνη. Και μπορώ τώρα καθαρά να δω τι είναι αυτό που μου ζητάτε: μου ζητάτε να κοιτάζω τις Διοικήσεις των τραπεζών κι όχι τον νεκρό άστεγο. Και το ζητάτε από όλους τους λαούς της Ε.Ε. Τους ζητάτε να είναι ρακένδυτοι, να πεθαίνουν στους δρόμους και να χαίρονται για την πιστοληπτική ικανότητα των τραπεζών.

Παίρνω πίσω το αίτημα για παράταση του προγράμματος. Αντ' αυτού, σας λέω ξεκάθαρα ότι έδωσα ήδη εντολή να ξανανοίξουν όλα τα νοσοκομεία που έκλεισαν την τελευταία πενταετία.

Έδωσα επίσης εντολή να κατασχεθούν από τα ασφαλιστικά ταμεία τα ξενοδοχεία που έκλεισαν λόγω χρεών των ιδιοκτητών τους, να τους δοθεί ρεύμα και θέρμανση και να ανοίξουν αύριο ως ξενώνες αστέγων και μεταναστών.

Όσο είμαι εγώ πρωθυπουργός, κανένας δεν θα κοιμάται πια στο δρόμο.

Έδωσα εντολή στα Υπουργεία να προσανατολιστούν στη σίτιση, τη στέγαση, τη δωρεάν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη σε όσους το χουν ανάγκη. Και να λειτουργήσουν από τους εργαζόμενους όλες οι επιχειρήσεις που έχουν κλείσει -ψηφίζουμε άμεσα το σχετικό νομοθετικό πλαίσιο.

Για να τα κάνουμε όλα αυτά, βέβαια, δεν θα σας καταβάλλουμε τα 7 δις ευρώ που μας ζητάτε για τόκους και τοκοχρεωλύσια, θα τα χρησιμοποιήσουμε για όλα τα παραπάνω. Κι επειδή θα μας απειλήσετε με τη ρευστότητα των τραπεζών, σας λέμε ότι είμαστε ήδη σε διαδικασία να τις κάνουμε κρατικές, με τα 39 δις που τους έχουμε δώσει μέσω ΤΧΣ μας ανήκουν και οι διοικητές τους δεν χρειάζονται ούτε καν αποζημίωση!

Μετά τα παραπάνω, είναι δικιά σας η απόφαση αν θέλετε να μας κρατήσετε στην ευρωζώνη ή όχι. Πάντως, στη δική μας χώρα δεν θα ξαναπεθάνει κανείς από τη φτώχεια και την εγκατάλειψη, κι αυτό είναι πάνω από το όποιο νόμισμα. Κι αυτό το επιθυμούμε και για τις υπόλοιπες χώρες της ευρωζώνης. Εσείς διαλέγετε.

Τέλος, ενημερώνω τον ελληνικό λαό ότι, στη μνήμη αυτού του άστεγου, αλλάζω την απόφασή μου για τον υποψήφιο ΠτΔ. Θα προτείνουμε την κα Νίκη, πρώην νοικοκυρά, πρώην φοιτήτρια νομικής που ποτέ δεν μπόρεσε να πάρει το πτυχίο της, νυν άστεγη. Έναν άνθρωπο από μας. Ένα άνθρωπο που μπορεί να εγγυηθεί το πολίτευμα, γιατί το δικό μας πολίτευμα είναι η δημοκρατία. Η δημοκρατία των κάτω... 

της Δέσποινας Κουτσούμπα

Έχουμε πόλεμο, κύριε Τσίπρα, δεν το ξέρετε;

Έχουμε πόλεμο, κύριε Τσίπρα, δεν το ξέρετε;

Αν ποτέ βρεθείς στην Αίγυπτο θα μάθεις το πρώτο αξίωμα του παζαριού: “Ο μόνος τρόπος να πάρεις κάτι πολύ φτηνά, είναι να μην το θέλεις”.

Το δεύτερο αξίωμα είναι: “Ακόμα κι αν θέλεις κάτι, πρέπει να πείσεις τους πωλητές ότι δεν το θέλεις”.

Η πολιτική είναι η τέχνη του εφικτού. Όμως αυτό που αντιμετωπίζουμε δεν είναι ένα παζάρι, μια πολιτικο-οικονομική διαπραγμάτευση, στα όρια του εφικτού.

Είναι η θεσμοθέτηση ή όχι της εξόντωσης μας.

Οι θεσμοί με τους οποίους διαπραγματευόμαστε δεν είναι άνθρωποι, δεν είναι εταίροι ή σύμμαχοι, δεν είναι φίλοι, είναι οι φυσικοί εχθροί μας.

Οι Ευρωπαίοι πολιτικοί, μαζί με τους τεχνοκράτες των συμβουλίων και τους ντόπιους συνεργάτες τους, είναι ένοχοι για εγκλήματα ενάντια στον ελληνικό λαό.

Γνωρίζουν ότι με τα νεοφιλελεύθερα προγράμματα τους μας οδήγησαν στην εξαθλίωση. Εμάς, τους πολλούς, γιατί οι συνεργάτες τους, καθώς κι οι Έχοντες, κέρδισαν πολλά.

Σκεφτείτε ‘το.

Το ένα τέταρτο των Ελλήνων είναι άνεργοι. Απ’ όσους δουλεύουν οι περισσότεροι δυσκολεύονται να βγάλουν το μήνα.

Δημόσια υγεία δεν υπάρχει. Πόσοι Έλληνες πολίτες δικαιούνται ιατροφαρμακευτική περίθαλψη πλέον; Και ποιας ποιότητας;

Οι συνταξιούχοι, παραφυλάνε στις λαϊκές αγορές, για τα απομεινάρια μιας ζωής μόχθου.

Οι ελεύθεροι επαγγελματίες κοιτούν τους τοίχους του μαγαζιού τους.

Τα ξέρετε όλ’ αυτά, δεν τα ξέρετε;

Η νέα κυβέρνηση τα ξέρει, δεν τα ξέρει;

Και οι Ευρωπαίοι τα ξέρουν. Τα ξέρουν, γιατί αυτοί τα δημιούργησαν.

Στήριξαν τη διαφθορά, επιδότησαν την απαξίωση των προϊόντων μας, εξανάγκασαν τη μείωση των μισθών, κατέστρεψαν κάθε ικμάδα παραγωγικότητας στη χώρα.

Έτσι διαλυμένοι όπως είμαστε νομίζουν ότι δεν μπορούμε να αντισταθούμε. Ποντάρουν σ’ αυτό.

Τα media είναι δικά τους, των ντόπιων συνεργατών τους, και μας βομβαρδίζουν:

“Είστε άχρηστοι. Είστε ανίσχυροι. Δεν μπορείτε να επιβιώσετε ούτε έναν μήνα χωρίς εμάς. Είστε τα σκουπίδια της Ευρώπης.”

Δεν μας αξίζει αυτό, να είμαστε τα σκουπίδια τους. Σε κανέναν άνθρωπο δεν πρέπει τέτοια αντιμετώπιση.

Δεν μου αρκεί η ανάσα. Ζητώ δικαίωση.

Δεν υπάρχει έντιμος συμβιβασμός με τους δολοφόνους μας, με τους γενοκτόνους. Έπρεπε να βρίσκονται ήδη στη Χάγη, να κατηγορούνται ήδη για τα εγκλήματα τους.

Αν η κυβέρνηση δεν αντέχει το τίμημα τότε να μας δώσει το δικαίωμα να επιλέξουμε. Χωρίς μισόλογα και μετονομασίες και ευφημισμούς.

Αυτή είναι η δημοκρατία. Η δημοκρατία δεν είναι συμβιβασμός με τις αγορές. Η δημοκρατία δεν διαπραγματεύεται με τους τυράννους.

Οι δυνάστες μας περιπαίζουν, γελάνε, ενώ ξέρουν πόσους έχουν σκοτώσει, πόσους έχουν καταστρέψει.

Ο κύριος Τσίπρας, ο κύριος Βαρουφάκης (κομμένα τα Αλέξης και Γιάνης), πρέπει να θυμούνται ότι τους έχουν ψηφίσει οι αυτόχειρες της κρίσης, και οι οικογένειες τους, που έμειναν πίσω.

Πρέπει να θυμούνται ότι τους ψήφισαν όλοι οι ξεριζωμένοι της κρίσης και οι οικογένειες τους.

Πρέπει να θυμούνται ότι τους ψήφισαν οι σαραντάρηδες που έχασαν τα καλύτερα τους χρόνια χτυπώντας την κάρτα ανεργίας.

Πρέπει να θυμούνται ότι εκπροσωπούν κάθε Έλληνα που σχεδιασμένα έγινε παρίας.

Πρέπει να θυμούνται ότι διαπραγματεύονται μ’ εκείνους που έπνιξαν στο αίμα την Ελλάδα, τότε και τώρα, εκείνους που υποστηρίζουν ότι δεν υπάρχει θέμα πολεμικών αποζημιώσεων.

Πρέπει, πρώτιστα, να θυμούνται ότι είναι υπηρέτες του λαού, εκλεγμένοι απ’ τον λαό για τον λαό.

Πρέπει να θυμούνται ότι δεν τους ψήφισαν οι εφοπλιστές ούτε οι καναλάρχες ούτε οι τραπεζίτες ούτε οι Γερμανοί ούτε οι Αμερικάνοι.

Αλλά εμείς, ο λαός. Σε μας οφείλουν.

Κι αν δεν μπορούν να υποστηρίξουν την ψήφο που τους δόθηκε, τότε καλύτερα να παραιτηθούν.

Κομμένα τα γέλια. Έχουμε πόλεμο, κύριε Τσίπρα, δεν το ξέρετε;

Διαλέξτε με ποιους θέλετε να είστε.

Γελωτοποιός

Ένα νέο είδος ανθρώπου

Είμαι ένα νέο είδος ανθρώπου. Σε λίγο όλοι θα είναι σαν κι εμένα. Αν δεν γίνουν, σε λίγο όλα θα γίνουνε στάχτες.

Δεν είμαι κάτι ιδιαίτερο, ίσα ίσα, κατ’ αρχήν είμαι τυπικά άνεργος όπως εκατομμύρια άλλοι. Περνάω τη μέρα μου δουλεύοντας 2-3 ώρες το πολύ με κάποια αναγκαστική εργασία για τα απαραίτητα. Γιατί δεν υπάρχει αρκετή δουλειά για να δουλεύουμε όλοι 8 και 12 ώρες, σαν τους σκλάβους. Έχω όμως πολύ ελεύθερο χρόνο.

Τον κάνω λοιπόν Ανάπτυξη. Όχι αυτή που ξέραμε όλοι. Που πρέπει να περιμένω να την φέρει κάποια κυβέρνηση. Πως θα βγάλω περισσότερα λεφτά για να αγοράσω περισσότερα άχρηστα πράγματα από κάποιο σούπερ μάρκετ. Όλες οι κυβερνήσεις στον κόσμο υπόσχονται ότι θα την φέρουν αυτή. Εγώ δεν την περιμένω γιατί ξέρω ότι είναι ένα τεράστιο ψέμα.

Αφού για να βρω εγώ περισσότερα λεφτά θα πρέπει στα ράφια του σούπερ μάρκετ να προκύψουν ακόμη περισσότερα είδη. Για να δουλεύουν κάποιοι σαν κι εμένα να τα παράγουν και όλοι μαζί να τα αγοράζουμε. Όμως εγώ καταναλώνω το πολύ 100-200 είδη και μια φορά που ρώτησα στο λογιστήριο ενός σουπερ μάρκετ μου είπαν ότι πουλούσαν 12,500 !

Ενημερώνομαι λοιπόν διαβάζοντας δεκάδες ή και εκατοντάδες σελίδες καθημερινά γύρω από την Ενέργεια, το κύριο θέμα με το οποίο ασχολούμαι. Θα μπορούσε να είναι και μια επιστήμη ή ξένες γλώσσες. Ασχολούμαι πολλές ώρες με την τέχνη που έχω επιλέξει και αγαπώ, γράφω. Κάνω μεγάλους περίπατους στη φύση, φυσικές δραστηριότητες και αθλητισμό όσο μπορώ. Τέλος συμμετέχω καθημερινά στα κοινωνικά δίκτυα όπου μοιράζομαι τις ιδέες, τα συναισθήματα τις σκέψεις και τις γνώσεις που αποκομίζω. Κι έτσι κάπως περνάω τη μέρα μου.

Αν όλοι οι άνεργοι κάναμε τα ίδια, στον ελεύθερο χρόνο που ολοένα περισσότεροι έχουμε, προφανώς θα οδηγούμασταν αντί στην απόλυτη απελπισία σε μια έκρηξη της επιστημονικής γνώσης και έρευνας on line, του αθλητισμού, της πολυπολιτισμικής επικοινωνίας και των τεχνών. Αν συμμετέχουμε σε συζητήσεις στα κοινωνικά δίκτυα, με ένα σύστημα on line δημοσκοπήσεων, θα μπορούμε εύκολα να αποφασίσουμε από κοινού για σημαντικά θέματα, οπότε χωρίς κοινωνικές προστριβές και προβλήματα. Χωρίς τις παλαιού τύπου κυβερνήσεις που στην πλειοψηφία τους θα αποφάσιζαν μόνο για το συμφέρον τους. Και τότε η κοινή λογική θα αποφάσιζε το κοινό καλό. Λέγεται «άμεση δημοκρατία» και εφαρμόζεται εδώ και καιρό στην Ελβετία.

Δεν ξέρω πότε θα έχουμε εδώ νέου είδους κυβερνήσεις ή on line δημοψηφίσματα. Είναι πολύ περίπλοκη αυτή τη στιγμή η παγκόσμια κατάσταση. Επιλέγω λοιπόν το μόνο που εξαρτάται από εμένα, όπως έλεγε και ο Μαντέλα, «μόνον εγώ είμαι κύριος της ψυχής μου». Αν θα γίνω νέου είδους άνθρωπος. Αλλιώς, όσο η άλλη ανάπτυξη δεν θα έρχεται, η ανεργία θα αυξάνει, και θέλω δεν θέλω όλο και περισσότεροι θα έχουμε όλο και περισσότερο ελεύθερο χρόνο, πώς θα βοηθήσω κι εγώ να αλλάξει ποτέ όλο αυτό; Παραμένοντας το παλιό είδος ανθρώπου; Που όλον αυτό το χρόνο θα σκέφτομαι τι ή ποιόν να σκοτώσω κι εγώ, για να βγάλω μερικά λεφτά; Αφού μόνον έτσι βγαίνουν πλέον τα άτιμα τα λεφτά.

Είμαι ένα νέο είδος ανθρώπου, ή τουλάχιστον προσπαθώ να γίνω. Σε λίγο όλοι θα είναι σαν κι εμένα, κυβερνήσεις και κοινοί θνητοί. Φτιάχνοντας ένα κόσμο που αντί να ξοδεύει την ώρα του πως θα κατασκευάσει, θα πουλήσει και μετά θα αγοράσει την επόμενη άχρηστη ανοησία, θα παράγει ολοένα περισσότερη γνώση, επιστήμη, κάλος, φιλία, σοφία. Ένα νέο είδος κόσμου. Αν δεν γίνουμε, σε λίγο θα γίνουνε όλα στάχτες.

Ξενοφώντας Ίσσαρης

Ο μύθος του γερμανού φορολογούμενου που πληρώνει για την Ελλάδα

Επειδή νεοφιλελέδες και κρυπτονεοφιλελέδες έχουν πάθει μία εμμονή με τον Ευρωπαίο (και ειδικά τον γερμανό φορολογούμενο) που πληρώνει εμάς τους αναίσχυντους κι εμείς οι μπαταχτσήδες θέλουμε να του φορέσουμε φέσι, να τους θυμίσουμε τα εξής:

- Ο Γερμανός φορολογούμενος για την Ελλάδα δεν έχει πληρώσει δεκάρα τσακιστή. Έχει πληρώσει τις τράπεζες του όταν το χρέος της Ελλάδας προς αυτές έγινε χρέος της Ελλάδας προς τα κράτη- μέλη. Ο Έλληνας πολίτης έχασε από το 30% μέχρι το σύνολο του εισοδήματος του. Το χρέος της Ελλάδας μετά από τη "βοήθεια" αυξήθηκε, μάντεψε γιατί. Γιατί ο Έλληνας φορολογούμενος χρεώθηκε για να ανακεφαλαιωθούν οι ελληνικές τράπεζες. Αμφότεροι λοιπόν και έλληνες και Γερμανοί φορολογούμενοι φεσώθηκαν δια την σωτηρίαν και την μακροημέρευσιν των πιστωτικών ιδρυμάτων.

- Η Γερμανία- προς το παρόν- από την κρίση είναι θεαματικά κερδισμένη. Οι πιο συντηρητικές εκτιμήσεις μιλάνε για 40 δισ. κέρδος οι λιγότερο συντηρητικές για 80 δισ. Τα ομόλογα που εκδίδει έχουν αρνητικό επιτόκιο. Πληρώνεται λοιπόν η Γερμανία από τους επενδυτές για να κρατήσει τα λεφτά τους και δεν τους πληρώνει τόκο, όπως εμείς οι δεύτερης κατηγορίας Ευρωπαίοι πολίτες.

- Ο δανεισμός δεν είναι μια λόξα κάποιων κρατιστών, αριστερόστροφων αντιαναπτυξιακών. Είναι το οξυγόνο του συστήματος που δημιούργησε τα θηριώδη δημόσια και ιδιωτικά χρέη, όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά ανά τον κόσμο. Γι αυτό άλλωστε το μέτρο της "υγείας" της ελληνικής οικονομίας είναι το πότε θα είναι έτοιμη να βγει στις αγορές για να δανειστεί. Γι αυτό και το χρέος της Ελλάδας δεν μειώνεται, αλλά ανατροφοδοτείται μέσω δανεικών που εξυπηρετούν δανεικά.

Και επιτέλους αγαπητοί εγχώριοι φιλελέδες, αυτή η άποψη για το Γερμανό φορολογούμενο που πληρώνει τους ανώριμους νότιους είναι επιχείρημα της γερμανικής ελίτ. Βρείτε ένα δικό σας. Αλλά μάλλον ακόμα και στα επιχειρήματα είστε εξαρτημένοι από το δανεισμό.

Dimitris Soultas

Όταν έκλαψε ο πρωθυπουργός.

Έπρεπε να ζήσουμε τη μισή ζωή μας για να δούμε έναν πρωθυπουργό ανθρώπινο.

Μέχρι τώρα ήταν τα ανδρείκελα made in IMF. Όντα χωρίς συναίσθημα, που διορίζονταν για να εξοντώνουν τους ανθρώπους, προκειμένου να επωφεληθούν οι εταίροι κι οι ημέτεροι.

Προχθές είδαμε έναν άνθρωπο. Συγκινημένο, με επίγνωση του βάρους.

Κανείς δεν ξέρει πόσο θα κρατήσει, πόσο θ” αντέξουμε, πόσο σκληρά θα επιτεθούν οι μέγαιρες της Ευρώπης.

Τον Αλιέντε τον άφησαν τρία χρόνια. Έτσι συγκινημένος μιλούσε κι εκείνος απ” το προεδρικό μέγαρο, λίγο πριν το ισοπεδώσουν τα αεροπλάνα.

Ίσως γι” αυτό κι εκείνος μιλάει για πρώτη φορά στη Βουλή σαν να “ναι η τελευταία. Γιατί ξέρει ότι αντιμετωπίζει τέρατα.

Όμως τον κόσμο δεν τον αλλάζουν οι άνθρωποι που σκύβουν το κεφάλι. Κανείς δεν σέβεται τον δειλό.

~~{}~~

Πάντα πρέπει ν” αφήνεις στον εχθρό σου μια έξοδο διαφυγής, έτσι έγραφε ο Σουν Τσου στη Τέχνη του Πολέμου. Γιατί αν δεν μπορεί να ξεφύγει θα παλέψει μέχρι εσχάτων, δεν έχει άλλη επιλογή.

Η Γερμανία της Μέρκελ δεν θέλει να μας αφήσει να ξεφύγουμε. Διακυβεύεται το κύρος της αυτοκρατορίας της, η ανωτερότητα τους.

Γνωρίζει ότι μας εξοντώνει, αλλά θα συνεχίσει. Γιατί εμείς είμαστε λίγοι και αδύναμοι. Αυτοί είναι πολλοί και είναι ισχυροί.

Οι συνεργάτες τους, οι ντόπιοι συνεργάτες τους, αυτοί που έχουν αποκομίσει τεράστια οφέλη κι άλλα τόσα προσδοκούν, τους στηρίζουν, και περιμένουν το τέλος της παρένθεσης, για να επανέλθουν.

~~{}~~

Δεν μπορούμε να νικήσουμε, έτσι λένε οι συνεργάτες τους, οι ντόπιοι συνεργάτες.

Οπότε ας αφεθούμε να χαθούμε. Αυτό πρέπει να κάνει κάθε μικρό έθνος, όταν προστάζουν οι γίγαντες.

Αυτό έκαναν οι Ισλανδοί, αντιμέτωποι κι αυτοί με το τέρας της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Αυτό έκαναν και οι Βιετναμέζοι, όταν τους επιτέθηκε η μεγαλύτερη πολεμική μηχανή.

Αυτό έκαναν κι οι Κουβανοί, όταν τους απέκλεισαν οι εχθροί και τους ξέχασαν οι φίλοι.

Αυτό έκαναν και οι κουρελήδες του Γκάντι, μπροστά στο Βρετανικό Στέμμα.

Αυτό έκαναν κι οι Ιρλανδοί, οι πατατοφάγοι.

Αυτό έκαναν κι οι κατσαπλιάδες οι Γραικοί, αυτό κι οι Μεξικανοί.

Αυτό κάνουν πάντα οι μικροί λαοί, υποτάσσονται.

~~{}~~

Ναι, ακούγομαι ρομαντικός, γραφικός ίσως. Να ποντάρεις σ” ένα όνειρο, αυτό είναι βλακώδες.

Όμως έτσι αλλάζει ο κόσμος, έτσι προχωράει. Με αργά βήματα προς το όνειρο.

Οι δυνάμεις της συντήρησης, οι αντιδραστικοί, μοιάζουν να νικάνε. Όμως πάντα ηττώνται.

Οι συντηρητικοί θέλουν όλα να μείνουν ίδια, θέλουν κι εύχονται το τέλος της Ιστορίας. Όμως η Ιστορία δεν θα σταματήσει ποτέ, όσο υπάρχει έστω κι ένας άνθρωπος που συγκινείται, όταν υπάρχει έστω κι ένας άνθρωπος που σταμάτησε να φοβάται.

Ελευθερία είναι να μην φοβάσαι.

~~{}~~

Είμαι σίγουρος ότι τα λόγια μου ακούγονται σαν ανέκδοτο στ” αυτιά των ανθρώπων που ποντάρουν στη δουλική ανθρώπινη φύση. Λίγο με νοιάζει.

Δεν είμαι πολιτικός, δεν είμαι δημοσιογράφος ούτε επιστήμονας. Είμαι ένας άνθρωπος που πόνταρε όλη του τη ζωή στο κουτσό άλογο της λογοτεχνίας.

Γράφω, επειδή δεν μπορώ να κάνω αλλιώς.

Ονειρεύομαι, επειδή δεν μπορώ να ζήσω αλλιώς.

~~{}~~

Το φεγγάρι βγήκε και πάλι. Το φεγγάρι θα συνεχίσει να φέγγει, ό,τι και να συμβεί στον μικρό μας πλανήτη.

Η Ιστορία θα συνεχίσει να κυλάει και δεν μπορείς να μπεις μέσα της δυο φορές. Μοιάζει ίδια, αλλά πάντα αλλάζει.

Η μόνη βεβαιότητα είναι η αλλαγή. Κι ο θάνατος. Λίγος είναι ο χρόνος της ζωής, σχεδόν ασήμαντος, και θα ήταν ωραία, όταν θα έρθει εκείνη η ώρα, να φύγουμε χαμογελώντας.

Να χαϊδέψουμε το κεφάλι του παιδιού μας ή του εγγονού μας (οι πιο τυχεροί) και να του πούμε: «Σου παραδίδω μια ελεύθερη χώρα. Δεν είναι μεγάλη, δεν είναι πλούσια, αλλά είναι δική σου».

Να του πούμε: «Σου παραδίδω μια ελεύθερη ζωή. Δεν είναι μεγάλη, δεν είναι πλούσια, αλλά είναι δική σου».

~~{}~~

Η αρετή και η ελευθερία. Αυτό ήταν το ιδεώδες κάποιων ανθρώπων που έζησαν στα μέρη μας και μιλούσαν τη γλώσσα μας.
Εκείνοι, οι Παλιοί των Ημερών, όταν βρέθηκαν αντιμέτωποι με την τερατώδη αυτοκρατορία των Περσών υποκλίθηκαν, συμβιβάστηκαν, προσκύνησαν και υπέγραψαν πρωτόκολλα παράδοσης.

  του Γελωτοποιού

Ο εκλεκτός κύριος Ποτάμης..

     Λύσσαξε ο κύριος τίποτας!
     Άλλα τού είχε τάξει το μεγάλο αφεντικό.

     Σου λέει, '' Πού θα ξαναβρώ ευκαιρία, εγώ, ο πλήρως αστοιχείωτος, ο δυσλεξικός, ο κοπανιστός αέρας, ο μπαρούφας, ο αδυνατών να ολοκληρώσω μία δομημένη πρόταση που έχω κάνει ''στυλ''  την έκφραση σκέψεων(!) μονολεκτικά,
     ..πού θα βρώ ευκαιρία να τρουπώσω, να φάω τ' άντερά μου,
     ..αν όχι τώρα, που εμφανίζομαι ως ημιαπολιτίκ διανόηση(!!), προοδευτική(!!!) φράξια συνασπισμένων φελών, τώρα που έκλεψα στην τούρλα του χαμού ένα 6,05% από διάφορους απελπισμένους πασόκους και παραπλανημένους αφελο-ηλίθιους,
     ..όντας Ο ΜΠΡΟΣΤΙΝΟΣ του συστήματος γενικά, και του εθνικού εργολάβου-νταβατζή ειδικά,
     ..όντας ο φερετζές της ακροδεξιάς πρώην συγκυβέρνησης,
     ..όντας η σερβιέτα που κρύβει όχι τον μηνιαίο, αλλά τον αέναο ''κύκλο'' της αρπαγής του πλούτου του λαού και της χώρας; Ε; Πού θα ξαναβρώ εγώ τέτοια ευκαιρία;''

     Κι ορμάει ακάθεκτος ο κύριος Ποτάμης, κι ανοίγει το στόμα του, και αναβλύζει όλη η μπόχα του συστήματος, 
     ..ανάμικτη με χολή που έμεινε απ΄ έξω απ' τα ''πράγματα'',
     ..που τον πήραν είδηση, που τον είχαν πάρει είδηση, αλλά τον πήγαιναν λάου-λάου μέχρι την τελική σφαλιάρα,
     ..που τώρα ξέρει πως ''ξυπνήσαν οι σκλάβοι Σταυράκηηηη'',
     ..και πως σε λίγο καιρό θα ξαναγυρίσει στην λάτζα που άφησε μισοτελειωμένη στο μαγαζί του, όταν τον επιστράτευσαν ευσπευσμένως σε μιά νύχτα, να περισώσει και να καλύψει το πατατράκ της ''Ελιάς'',
     ..θα ξαναγυρίσει να βάζει αλάτσι στους ντολμάδες και να παίρνει συνέντευξη στους τετζερέδεςκαι στα τηγάνια: ''-Πώς πάει;''  ''-Τζζζζζ..''

     Και η μάσκα γελοία..
     ..αλλά η μουτσούνα που κρύβεται από πίσω, φρικιαστική!..

     Υ.Γ    Τυχαία είναι ''εκλεκτός'' του κυρίου Σούλτς και όλου του συστήματος;
              Για την αξία του και το πρόγραμμά του;
              Το ότι έμεινε εκτός της νέας κυβέρνησης αποτελεί μία ακόμη νίκη του λαού.
              Είπαμε: επαγρύπνηση, και δυναμική προάσπιση των κεκτημένων!

mandatoforos.blogspot