Αυτό το Σαββατοκύριακο η γαλλική Λιμπερασιόν κυκλοφόρησε με το εξώφυλλο της αφιερωμένο στην Ελλάδα. Υπάρχει ένα εκτενές αφιέρωμα με άρθρα και γνώμες για την πορεία των διαπραγματεύσεων.
Μια γλαφυρή εικόνα στο εξώφυλλο δείχνει την Ελλάδα να "ξεφλουδίζεται" από την υπόλοιπη Ευρώπη.
Όπως διαβάζω από το δημοσίευμα του Λευτέρη Σαββίδη, η γαλλική εφημερίδα εξερευνά τη δύναμη των ισχυρισμών της νέας ελληνικής κυβέρνησης απέναντι στη στάση και την επιμονή των Ευρωπαίων να εφαρμοστούν όλα όσα συμφώνησαν οι προκάτοχοί της.
Το βασικό αφιέρωμα της εφημερίδας μοιράζεται σε εκείνους που θεωρούν πως η Ελλάδα δικαιούται να ζητά αλλαγή στο πρόγραμμα, εφόσον αυτό επιθυμεί και ο ελληνικός λαός με την ψήφο του και εκείνους που προκρίνουν ως εκ των ουκ άνευ το σεβασμό των συμφωνιών. Είναι γεγονός ότι αυτό είναι πλέον το κύριο θέμα της διαπραγμάτευσης.
Η Ελληνική κυβέρνηση υποχώρησε από τα αρχικά αιτήματα της. Δεν διεκδικεί πλέον κούρεμα του χρέους αλλά μια ελάφρυνση στους στόχους του πρωτογενούς πλεονάσματος και ιδίως την δυνατότητα να θεσμοθετεί και να νομοθετεί η ίδια στο εσωτερικό της χώρας.
Πρότεινε την δική της ατζέντα και τις δικές τις μεταρρυθμίσεις, αποδεχόμενη όμως τα συμφωνηθέντα πλαίσια για τις διεθνείς υποχρεώσεις της χώρας τα οποία εξάλλου έχει τηρήσει μέχρι στιγμής πληρώνοντας στο ακέραιο 2.1 δισ. τον Φεβρουάριο, 2.2 δισ. τον Μάρτιο και 0.8 δισ. τον Απρίλιο.
Με άλλα λόγια η Ελλάδα λέει. Τήρησα και θα τηρήσω τις διεθνείς υποχρεώσεις μου ως κράτος. Αφήστε να με νομοθετήσω για να είμαι σε αρμονία με το εκλογικό σώμα, να τηρήσω τις δεσμεύσεις μου και να καταπολεμήσω την ανθρωπιστική κρίση επιχειρώντας να οδηγήσω την χώρα σε αναπτυξιακή πορεία.
Χωρίς όμως τις δεσμεύσεις του προηγούμενου προγράμματος που οδήγησε σε συρρίκνωση κατά περίπου του 1/3 του ΑΕΠ της χώρας, εκτόξευσε το δημόσιο χρέος, προκάλεσε την μεγαλύτερη ανεργία σε περίοδο ειρήνης σε δυτικό κράτος και προκάλεσε μαζική φυγή κεφαλαίων αλλά και ανθρώπων εκτός της χώρας.
Αν και έχει γίνει πλέον κατανοητό ότι η εσωτερική διαχείριση της κρίσης στη χώρα δεν στόχευε στην επίλυση των προβλημάτων αλλά στη συνέχιση της νομής της εξουσίας από τις ίδιες διαπλεκόμενες ελίτ που παρέμειναν αλώβητες στην κρίση και μετακύλησαν το βάρος στους μικρομεσαίους, το πρόβλημα παραμένει και το βασικό σκέλος του προβλήματος είναι ότι το πρόγραμμα που βασίστηκε στην εσωτερική υποτίμηση απέτυχε. Η συνταγή ήταν λάθος.
Ο διευθυντής σύνταξης της εφημερίδας Λοράν Ζοφράν εκτιμά πως οι Ευρωπαίοι διαθέτουν όλα τα δομικά επιχειρήματα για να υποστηρίξουν τη θέση τους απέναντι στην Ελλάδα.
«Οι συνθήκες που υπεγράφησαν από νόμιμα εκλεγμένες κυβερνήσεις, η μακροχρόνια βοήθεια προς την Ελλάδα, η αξία των δημοκρατικά εκλεγμένων κυβερνήσεων της ΕΕ δεν είναι κατώτερη από εκείνη της κυβέρνησης Τσίπρα».
Συμπληρώνει όμως. «Οι Ευρωπαίοι έχουν όλα τα επιχειρήματα εκτός από ένα: Ευφυΐα. Η μεταχείριση που επιβλήθηκε στην Ελλάδα από την Ένωση και τους πιστωτές της, όλοι το αναγνωρίζουν σήμερα, υπήρξε ηλιθιωδώς σκληρή».
Το ίδιο θα βεβαίωση και ο Γκάϊτνερ. Ο Υπουργός Οικονομικών των ΗΠΑ είπε ότι η Ευρώπη επεδίωξε και πέτυχε να συντρίψει τους Έλληνες με μια προτεσταντική διάθεση παραδειγματισμού για όλους.
“We’re going to teach the Greeks a lesson. They are really terrible. They lied to us. They suck and they took advantage of the whole basic thing and we’re going to crush them.’ That was their basic attitude, all of them.”
Αυτά είπε ο Υπουργός Οικονομικών των ΗΠΑ ότι άκουσε τον Φεβρουάριο του 2010 κατά τη σύνοδο της G7 στον Καναδά, όταν συζήτησαν με τον Σόιμπλε το ελληνικό πρόβλημα.
Η σπατάλη όμως των Ελλήνων ήταν σε απόλυτη συμπαιγνία με την Ευρώπη όλα αυτά τα χρόνια. Το σπάταλο ελληνικό δημόσιο αγόραζε εξοπλιστικά συστήματα δισεκατομμυρίων ευρώ και από τη Γαλλία και από τη Γερμανία. Το σπάταλο ελληνικό δημόσιο εξέδιδε κρατικά ομόλογα που αγόραζαν οι γαλλογερμανικές τράπεζες που πληρώνονταν με τόκο. Το διακύβευμα άλλωστε στην υπογραφή του Μνημονίου το 2010 ήταν η πληρωμή των Ελληνικών ομολόγων στις γαλλογερμανικές τράπεζες. Αυτές σώθηκαν. Εμείς τιμωρηθήκαμε για τις σπατάλες μας.
Επομένως οι Ευρωπαίοι έχουν μερίδιο ευθύνης για την σημερινή κατάσταση της χώρας. Και όχι μόνο για την κατάσταση προ του μνημονίου.
Όπως λέει και ο Νίκος Ξυδάκης: «Πουλήσαμε στους Ευρωπαίους πολίτες μια αφήγηση εντελώς ψευδή. Πίστεψαν πως πλήρωναν για να σώσουν τη χρεωμένη Ελλάδα, ενώ με την πρόφαση του σχεδίου διάσωσης δεν έσωζαν παρά τις γαλλικές και τις γερμανικές τράπεζες που είχαν δανείσει με απερίσκεπτο τρόπο τις διεφθαρμένες ελληνικές κυβερνήσεις».
Έχουμε λοιπόν ένα λάθος πρόγραμμα, από δόλο ή από ανεπάρκεια ή και από συνδυασμό των δύο, και έναν λαό που στις εκλογές αποφασίζει να το ανατρέψει. Και όπως φαίνεται αν και δίνει σαφή εντολή στην κυβέρνηση του να αλλάξει τα δεδομένα , η Ε.Ε. στραγγαλίζει την κυβέρνηση. Έχουν περάσει 3 μήνες και η Ευρώπη δεν αποδέχεται την λίστα μεταρρυθμίσεων.
Ποια είναι λοιπόν τα όρια της δημοκρατικής νομιμοποίησης των εθνικών κυβερνήσεων στην Ευρώπη απέναντι στα θεσμικά fora της Ε.Ε. που έχουν τους μηχανισμούς να επιβάλλονται στα κράτη αποφασίζοντας ακόμα και αν θα τους επιτρέπουν να εκθέτουν κρατικά ομόλογα τους στις αγορές και να δανείζονται;
Τι συμβαίνει όταν ένα πρόγραμμα είναι πανθολογουμένως αποτυχημένο όπως στην περίπτωση της Ελλάδας και ένας λαός αποφασίζει να απεγκλωβιστεί από αυτό; Έχει το δικαίωμα ή η μοίρα του είναι προαποφασισμένη;
Αυτό βέβαια δεν αφορά μόνο την Ελλάδα. Αφορά τα κράτη όλης της Ευρώπης, σύντομα έχουμε εθνικές εκλογές σε Ισπανία και Γαλλία και το πρόβλημα αφορά την καρδιά της Ε.Ε.
Τις απαντήσεις δεν τις ξέρουμε. Η ιστορία γράφεται ακόμα. Ο Ελληνικός λαός ζητά αποκατάσταση για να επιβιώσει. Η Ευρώπη επιμένει στην τήρηση των συμφωνηθέντων σε ένα πρόγραμμα όμως αποτυχημένο, εκμεταλλευόμενη την θωράκιση της απέναντι στον συστημικό κίνδυνο που μπορεί να προκαλέσει ένα Grexit και ποντάροντας στο φόβο των Ελλήνων να απεγκλωβιστούν από το ευρώ.
Την λύση πρέπει να την βρουν όλοι μαζί. Η Ελλάδα είναι έτοιμη να υποχωρήσει αλλά υποχωρεί σε ένα αποτυχημένο πρόγραμμα. Μέχρι που; Η Ελληνική κυβέρνηση έβαλε κάποια όρια. Η Ευρώπη έκανε λίγο πίσω αλλά βασικά επιμένει σε ένα πρόγραμμα που δεν προσφέρει λύσεις αλλά διαιωνίζει έναν θάνατο αργό.
Αυτή η εβδομάδα θα είναι η καθοριστική λόγω του Working Eurogroup. Δεν θα πρέπει να διαφύγει της προσοχής μας ότι ο Πρωθυπουργός συναντήθηκε με τον Γεώργιο Παπανδρέου που είχε αποφασίσει να οδηγήσει την χώρα κάποτε σε δημοψήφισμα σχετικά με την βούληση των Ελλήνων να αποδεχτούν το πρόγραμμα της Ε.Ε. (οπότε και τον παραίτησαν).
Οι τελευταίες δηλώσεις του Βαρουφάκη και του Αντιπροέδρου της κυβέρνησης που επιλέγει για πρώτη φορά να εκτεθεί δημοσίως, λένε ότι αν η κυβέρνηση βρεθεί στον άχαρο ρόλο να κληθεί οπωσδήποτε να διαχειριστεί μια πολιτική τύπου email Χαρδούβελη ενδεχομένως να αναζητήσει νομιμοποίηση από τον ελληνικό Λαό, αφού δεν εκλέχτηκε γι αυτό τον λόγο.
Σε αυτήν την περίπτωση που είναι βέβαια απευκταία, ο Ελληνικός Λαός θα πρέπει να αποφασίσει για τις σχέσεις του με τους Ευρωπαϊκούς κανόνες.
Μπορεί να είναι άδικοι, μπορεί να είναι σκληροί, μπορεί να είναι οτιδήποτε αναλόγως της γνώμης του καθενός αλλά ο κόσμος θα ξέρει τα όρια τους και ενδεχομένως κληθεί να πάρει θέση αν θέλει να ζει υπό τον ασφυκτικό εναγκαλισμό τους αλλάζοντας ενίοτε και κυβερνήσεις ως πουκάμισα.
xristosladas.blogspot.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου