Προλεταριάτο

Ωστε έτσι λοιπόν. 
Του προλεταριάτου ο ιδιοκτήτης δύο, τριών οχημάτων. Που χαιδεύει την κοιλάρα του, καταπίνει την φραπεδάρα του και μέρα νύχτα, χιονίζει-βρέχει κονομάει από κάθε οδηγό καμιά σαρανταριά έως και εξήντα ευρώ.
Ετσι για την οδοντογλυφίδα του. Του προλεταριάτου και ο μαντράς των δέκα, δώδεκα οχημάτων. Το ίδιο κι αυτός. Αποταμιεύει έτσι στην ψύχρα καμιά εξακοσαριά ημερησίως από τους σκλάβους που έχει στην δούλεψή του. Προλετάριος ο αραχτός. Ξέρω περίπτωση όπου λαχανιασμένος, καταιδρωμένος και αλλοπαρμένος από την αγωνία και το άγχος, οδηγός παραδίδει σε μεγαλομαντρά εξήντα στο χέρι.
Και έτσι και στην βάρδια του βγάλει πενήντα πρέπει από την τσέπη του άλλα δέκα να του προσφέρει. Του προλεταριάτου και το τσουβάλιασμα τριών, τεσσάρων πελατών. Του προλεταριάτου η πλήρης περιφρόνηση των πελατών. Της ηθικής του προλεταριάτου η μπόχα, το υβρεολόγιο, η θρασύτητα και η παντελής άγνοια των ιδιοκτητών.
Ούτε την οδό Πάτμου της Πατησίων γνωρίζουν αρκετοί εξ αυτών. Και επειδή όλοι αυτοί είναι προλετάριοι ας ρωτήσουν τα μεγαλοστελέχη των αριστερών κομμάτων, τους φουκαράδες τους οδηγούς. Θέλουν ή δεν θέλουν να ελευθερωθεί το επάγγελμα του ταξιτζή; Φυσικά και..θέλουν. Και συμβαίνει το εξής οξύμωρο και μουρλό. Οι αληθινοί προλετάριοι και σκληρά εργαζόμενοι οδηγοί να συμφωνούν με τον Ραγκούση του ΠΑΣΟΚ και να διαφωνούν με την λυκοσυμμαχία δεξιών αριστερών. Πλήρης ιδεολογική διαστροφή.
Καικάτι ακόμα από την Αλλοδαπή. Το λέω επειδή σαν δημοσιογράφος πολλές φορές πηγαίνω Γαλλία, Γερμανία, Ιταλία. Ουδεμία σχέση με την δική μας αφρικανική διαδικασία. Κυκλοφορούν ταξί και των απλών ιδιοκτητών και των εταιρειών και ταξί των τριών επιβατών και μεγαλύτερα, τα λεγόμενα βαγονέτα. Μην σαν ψαρώνουν με τις ιαχές εναντίον των μονοπωλίων. Με την απελευθέρωση του επαγγέλματος θα βελτιωθούν τα οχήματα, θα προσέχουν οι οδηγοί και θα εξυπηρετείται καλύτερα το κοινό.
Κοίτα να δεις που φτάσαμε. Να είναι κάποιος αριστερός, ακόμα και κομμουνισττής και να κραυγάζει κατά μεριά του υπουργείου: Βάστα Ραγκούση μην υποχωρείς στα καθυστερημένα, βολεμένα πλήθη!


Του Δημήτρη Δανίκα