Ούνα φάτσα ούνα ράτσα; Δεν νομίζω...

Διάβασα το κείμενο που υπέγραψαν μερικοί από τους σημαντικότερους Ιταλούς επιχειρηματίες. «Δεν θα παραμείνουμε στο περιθώριο παρακολουθώντας την Ιταλία να μένει άφραγκη. Περίπου 50% του δημόσιου χρέους της χώρας βρίσκεται σε ιταλικά χέρια. Αν η Ιταλία χρειάζεται τη βοήθεια μας, εμείς είμαστε εδώ»,  γράφουν στην επιστολή που δόθηκε πριν από λίγα εικοσιτετράωρα στη δημοσιότητα.
     
Οι  κολοσσοί της Ιταλίας, λοιπόν, αφυπνίστηκαν πολύ γρήγορα και προσφέρονται να κάνουν κι αυτοί κάτι για να βοηθήσουν τη χώρα τους να μην βουλιάξει. Συνειδητοποιώντας ότι αν συμβεί αυτό ενδεχομένως και οι δικές τους επιχειρήσεις να βρεθούν στον βυθό. Ίσως  ορισμένοι από αυτούς-θα πει κάποιος- να ήταν ανάμεσα σε εκείνους που πριν από δυο χρόνια εκμεταλλεύτηκαν την «αμνηστία» που έδωσε ο Μπερλουσκόνι για να φέρουν πίσω από την Ελβετία τα χρήματα που είχαν βγάλει παράνομα. Δεν το γνωρίζω.
      
Αυτό που γνωρίζω είναι ότι θα ήθελα πολύ να δω και στην Ελλάδα κάποιους από τους δικούς μας επιχειρηματίες,  να κάνουν μια ανάλογη κίνηση. Μια κίνηση που να δείχνει ότι είναι έτοιμοι κι αυτοί να στηρίξουν τη χώρα τους όπως κάνουν -θέλοντας και μη- μισθωτοί, συνταξιούχοι, καταστηματάρχες, αγρότες, σχεδόν όλοι...Να τους ακούσω να λένε «δεν θα παραμείνουμε να βλέπουμε την Ελλάδα να παραμένει άφραγκη». Να το πουν και να το κάνουν τώρα που η χώρα τους χρειάζεται περισσότερο από ποτέ.

Κι όχι -όπως οι περισσότεροι από αυτούς- να περιορίζονται να ζητούν κι άλλη «ευελιξία» στις εργασιακές σχέσεις, κι άλλη «ελαστικοποίηση» στα ωράρια των εργαζόμενων κι άλλες μειώσεις στις κατώτερες αμοιβές....
 
Του Σωτήρη Ξενάκη