Είναι η κοινή λογική. Οι τράπεζες δεν είναι οποιεσδήποτε επιχειρήσεις όπως και να το «γυρίσει» κανείς ιδεολογικά. Το γεγονός όμως ότι την άνοιξη του 2012 μία ντουζίνα ελληνικές τράπεζες θα κληθούν να διαγράψουν μέρος ή όλον από τα 620 εκατομμύρια ευρώ που είχαν δανείσει –με ποιες εγγυήσεις άραγε;– για την αγορά της Νεοχημικής του Λαυρέντη Λαυρεντιάδη από την Carlyle και την επαναγορά της τελευταίας από τον παλιό βασικό της μέτοχο το 2009 με δάνειο από τις ίδιες τράπεζες, δεν θα πρέπει να συμπεριλαμβάνεται στην ίδια λογική του κ Βενιζέλου.
Ακόμα και αν κληθούν οι φορολογούμενοι να στηρίξουν αυτές τις τράπεζες, δεν θα πρέπει οι διοικήσεις τους να εξηγήσουν σε μετόχους και καταθέτες πώς οι διοικήσεις της Εμπορικής, της Εθνικής, της Πειραιώς και του ΤΤ έδωσαν δάνεια ύψους 700 εκ ευρώ για τα οποία εγγυήθηκε μία εταιρεία με κεφάλαιο 2 εκατομμυρίων και έδρα στην οδό Χέυδεν; Η αγορά βοά για το ποιοι και πώς επωφελήθηκαν από αυτό το «γύρισμα» που στοίχισε στην Carlyle μόλις 70 εκατομμύρια (σσ.: τα άλλα ήταν από τις τράπεζες).
Η ιστορία δεν έχει μόνο ελληνική πτυχή αλλά και διεθνή. Επικεφαλής του κονσόρτσιουμ των Τραπεζών που έδωσαν αυτό το δάνειο ήταν η Kleinworth Dresdner, μία από τις διάδοχες τράπεζες της Dresdner που χρησιμοποίησε ο βασικός μέτοχος της Νεοχημικής για τις χρηματιστηριακές του «δουλειές» το 2004. Η άλλη ήταν η LGT του Λίχτενστάην που κληρονόμησε το δίκτυο της Dresdner στην Ελβετία.
Η LGT ανήκει στην πριγκηπική οικογένεια του δουκάτου που έχει περιουσία κάπου 7 δις ευρώ. Οι αρχές του δουκάτου έδωσαν στον κ Λαυρεντιάδη και την Lamda Private Bank το δικαίωμα να αρχίσουν τις εργασίες τους το 2010 στο δουκάτο. Πρόκειται για μία μικροσκοπική τράπεζα με 8 υπαλλήλους, ο διευθυντής της οποίας προέρχεται από την Σάλ Ομπενχάημ, μία μικρή γερμανική ιδιωτική τράπεζα φορτωμένη με όχι καλή διαχείριση πριν την αγοράσει η Deutsche bank κατ’ εντολή της γερμανικής κυβέρνησης.
Του Τάσου Τέλλογλου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου