Ότι την ώρα που κατέρρεαν οι τράπεζες, οι ηγέτες μας αποφάσισαν πως η διάσωσή τους θα πρέπει να ανατεθεί στις κυβερνήσεις της κάθε χώρας.
Έτσι, οι τράπεζες διεσώθησαν μεν, σε νεκροζώντανη κατάσταση δε.
Κι αυτό επειδή καμία εθνική κυβέρνηση δεν είχε ούτε το χρήμα ούτε το πολιτικό τσαγανό να κάνει αυτό που έπρεπε - να εκκαθαρίσει τις τράπεζες της χώρας της, να τις παραδώσει υγιείς στον ιδιωτικό τομέα, να τους βάλει όρια σε νέα παραληρήματα έκδοσης συνθετικών χρεών (τοξικών παραγώγων) κλπ.
Κάπως έτσι, τρία χρόνια μετά, η Ευρώπη επιστρέφει στο 2008, σε μια νέα κρίση τραπεζών η οποία απειλεί το ευρώ με τελική κατάρρευση.
Το ελληνικό χρέος μπορεί να κυριαρχεί στους τίτλους των δελτίων ειδήσεων αλλά η ουσία της Κρίσης καιροφυλακτεί στις γαλλογερμανικές τράπεζες.
Η προχθεσινή κατάρρευση της Dexia δεν ήταν παρά ο προπομπός. Κάτι σαν την Bear Stearns που κατέρρευσε μήνες πριν το 'μεγαλειώδες' φθινόπωρο του 2008.
Και πως αντέδρασαν οι υπουργοί των οικονομικών μας;
Ακριβώς όπως το 2008: αρνούμενοι, και αυτή την φορά, να αντιμετωπίσουν την συστημική τραπεζική κρίση συστημικά. Επιμένοντας και πάλι ότι η γαλλική κυβέρνηση πρέπει να επανακεφαλαιοποιήσει και να ελέγχει τις γαλλικές τράπεζες, η γερμανική τις γερμανικές κλπ.
Όλα τα περί συντονισμού σε ευρωπαϊκό επίπεδο είναι τρίχες.
Στην ουσία οι πολιτικοί του Παρισιού, του Βερολίνου, ακόμα και των Αθηνών, εξακολουθούν να μην θέλουν να απαγκιστρωθούν από την προνομιακή (και πελατειακή) τους σχέση με τις 'εθνικές' τράπεζες.
Όσο το συμφέρον τους υπερτερεί της λογικής, που απαιτεί μία και μόνο μία ευρωπαϊκή αρχή επίβλεψης και κεφαλαιοποίησης των τραπεζών, η Κρίση θα συνεχίζει την επέλασή της και το ευρώ θα οδεύει προς το προαναγγελθέν τέλος του.
Του Γιάννη Βαρουφάκη
poly kalo
ΑπάντησηΔιαγραφή