Εμένα όμως η βία με απωθεί. Με απωθεί όταν πηγάζει από της Προστασίας του Πολίτη τα χέρια. Με απωθεί όταν στάζει από της κάλπικης σωτηρίας τα μαχαίρια. Με απωθεί κι όταν είναι προϊόν ανεξέλεγκτης λαϊκής εκδικητικότητας, ακόμα και της πιο εύλογης εκδικητικότητας.
Προτείνω λοιπόν, στη θέση της κρεμάλας, του αποσπάσματος, του λιθοβολισμού, του σκυλέματος κι όποιας άλλης μεθόδου φαίνεται αυτές τις μέρες ικανή να καταλαγιάσει την οργή, το αίσθημα αδικίας, τον καημό, τη ντροπή και την ανάμιξή τους…, να εφευρεθούν χιουμοριστικές ποινές. Διόλου ευκαταφρόνητες.
Ο Βαγγέλης Βενιζέλος, μετά το πέρας της σταδιοδρομίας του (πρώτα ο Θεός!) να καταδικαστεί να ζήσει για πάντα μέσα σ’ ένα Ίδρυμα με κωφάλαλους. Να τους προσφέρει κοινωνικές υπηρεσίες γνωρίζοντας ότι για το υπόλοιπο της ζωής του κανείς δε θα τον ακούει. Να μείνουν τα μυθεύματα και οι σοφιστείες του στα αζήτητα. Να μην μπορέσει να ξαναφιλοδοξήσει εναντίον κανενός. Η ίδια ακριβώς ποινή είναι κατάλληλη και για τον Ανδρέα Λοβέρδο.
Ο ΓΑΠ να υποχρεωθεί σε αιώνια ανώτερα μαθηματικά. Να έχει να λύνει εξισώσεις μέχρι την τελευταία μέρα της ζωής του. Ο ορισμός του «Κουφιοκεφαλάκη» να βρεθεί να καμώνεται ες αεί τον Αϊνστάιν. Κι όσα λάθη κάνει, τόση στέρηση γυμναστικής στο προαύλιο να τρώει. Και το κερασάκι στην τούρτα, να είναι η τούρτα. Να υποχρεωθεί να τρέφεται με λιπαρές τούρτες for ever and ever…
Η Άννα Διαμαντοπούλου να μείνει ελεύθερη με τον όρο να διαμένει σε φοιτητική εστία και να κερδίζει τίμια το ψωμί της ως πανεπιστημιακή καθαρίστρια. Με την ισχύουσα αμοιβή. Να καταδικαστεί επίσης σε ισόβια αποχή από το πιστολάκι κι από το μακρύ φιλαριστό καρέ.
Ο Θόδωρος Πάγκαλος ν’ αναγκαστεί να τρώει μαζί με 548 Έλληνες κάθε μέρα. Αν υποθέσουμε ότι έχει ακόμα 50 χρόνια ζωής (δεν είμεθα κασσάνδραι) θα προλάβει ως το τέλος της ζωής του να συμφάγει και με τα 10 εκατομμύρια. Έτσι θα επιδείξει εξαιρετική συνέπεια.
Ο κατάλογος είναι μακρύς. Και ιδέες, σε αντίθεση με τα λεφτά, υπάρχουν…
Της Τζένης Κ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου