Χρόνια Πολλά

Santa Claus is NOT coming to town...

Δεν τη παλεύει ο Άη Βασίλης! Αλήθεια σας λέω. Τα έχει παίξει τελείως! Από το πρωί μέχρι το βράδυ δεν κάνει άλλη δουλειά από το να ψάχνει για μια καλή δικαιολογία. Τι δικαιολογία; Μα για να μην έρθει φυσικά. Και πως γίνεται να έρθει βέβαια με άδεια χέρια.. Αφήστε που τον έχει πιάσει κατάθλιψη και τρέχει στους ψυχολόγους. Ξέρεις τι είναι να έχεις ως μοναδικό σκοπό και λόγο ύπαρξης την εμφάνισή σου μια συγκεκριμένη νύχτα του χρόνου και με τα δώρα σου να γεμίζεις ευτυχία τα παιδάκια όλου του κόσμου; Και ξέρεις τι είναι φέτος μετά από τόσα και τόσα χρόνια επιτυχημένων "εμφανίσεων" να μην έχεις μούτρα να παρουσιαστείς;
Μια χαρά τη βόλευε κάθε χρόνο ο Santas με τις κούκλες, τα playmobil και τα αρκουδάκια


παλιότερα ή τα playstation, τα dvd των digimon και τον μπομπ σφουγγαράκη τελευταία. Το πολύ πολύ να έφερνε και κάποιο ποδήλατο. Σιγά το πράγμα. Έπαιρνε ένα εορτοδάνειο και το αγόραζε.. Φέτος όμως; Πως να φέρει όλα αυτά που του ζητάνε τα παιδάκια; Πως να βρει δουλειά σε τόσους πατεράδες; Μακάρι να μπορούσε να τους προσλάβει αυτός όλους αλλά δε γίνεται. Άλλωστε έχει τόσα καλικαντζαράκια στη δούλεψή του και μάλιστα αμισθί... Πως να φέρει φαγητό στα παιδάκια που λιποθυμάνε στα σχολεία από την πείνα; Πως να τους φέρει βιβλία για να διαβάσουν; Πως να τους φέρει ηρεμία και γαλήνη στα σπίτια τους; Πως να τους φέρει σιγουριά και ελπίδα ότι όλα θα πάνε καλά; Πως στο καλό θα τους φέρει όλα αυτά που του ζητάνε; Αυτός παιχνίδια ξέρει μόνο να φέρνει...


Τι στο καλό έχουν πάθει όλα αυτά τα παιδιά και του ζητούν τέτοια πράγματα στα γράμματά τους; Τα παιδιά πρέπει να είναι ανέμελα, χαρούμενα, πρέπει να είναι... παιδιά! Τι τους κάνανε; Μόνο αυτά ξέρανε να κρατάνε τη μαγεία των Χριστουγέννων. Ποιος έκλεψε το χαμόγελό τους;


-Καλέ μου Άγιε Βασίλη, μπορεί να είσαι μια (διαφημιστική) επινόηση της coca cola, μπορεί να εξυπηρετείς αλλιώτικους σκοπούς, καταναλωτικούς, που σου επιβάλλανε, αλλά δεν παύεις να είσαι κάτι μαγικό για τα παιδιά και να τους προσφέρεις χαρά και χαμόγελο. Κι αν φέτος σου 'ναι δύσκολο να προσφέρεις υλικά αγαθά όπως κάθε χρόνο, μπορείς πάντα να προσφέρεις το μοναδικό πράγμα που επιθυμούν τελικά τα παιδιά από σένα: ΑΓΑΠΗ!

Ευαγή τραπεζικά ιδρύματα

«Πιστεύω ότι τα τραπεζικά ιδρύματα είναι πιο επικίνδυνα για τις ελευθερίες μας από τους τακτικούς στρατούς. Αν ο αμερικανικός λαός επιτρέψει στις ιδιωτικές τράπεζες να ελέγξουν την έκδοση του νομίσματός τους, πρώτα μέσω πληθωρισμού, στη συνέχεια μέσου αποπληθωρισμού, οι τράπεζες και οι εταιρείες θα στερήσουν τον λαό από κάθε περιουσία μέχρι να ξυπνήσουν τα παιδιά τους άστεγα στην ήπειρο που οι πατέρες τους είχαν κατέκτησει».

Thomas Jefferson, Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής.

Συμφωνία χρεοκοπίας το PSI

Στην πιο κρίσιμη φάση της μπαίνει και επισήμως όχι μόνο η ελληνική οικονομία, αλλά η χώρα ολόκληρη. Τα Χριστούγεννα, παραδοσιακά, δεν είναι κατάλληλη εποχή για κακές ειδήσεις, αλλά αυτό μικρή σημασία έχει για όσους σχεδιάζουν την τύχη της Ελλάδας όλο το τελευταίο διάστημα. Ιδιαιτέρως για όσους τώρα καθορίζουν τους όρους της αναδιάρθρωσης μεγάλου μέρους των ελληνικών χρεών. Δηλαδή τους όρους μιας μορφής χρεοκοπίας που... απλώς επιχειρείται να παραμείνει «ελεγχόμενη».



Οι ειδήσεις για την πορεία του PSI (της ανταλλαγής ομολόγων μεταξύ Ελλάδας και δανειστών με στόχο την καταρχήν ονομαστική μείωση του χρέους) δεν είναι ευνοϊκές για την Ελλάδα.


Τις τελευταίες μέρες όλα δείχνουν πως η «διαπραγμάτευση» (αν υπήρξε ποτέ με την κυριολεκτική έννοια του όρου) για τους όρους που θα διέπουν τα νέα ομόλογα, τα οποία θα εκδώσει η Ελλάδα ως «αντάλλαγμα» για τη διαγραφή του 50% της ονομαστικής αξίας των ομολόγων που κατέχουν σήμερα ιδιώτες επενδυτές, καταλήγει με ολοκληρωτική νίκη των ομολογιούχων.


Τα δίνουμε... όλα



Σύμφωνα με τις έως τώρα - εν πολλοίς δημοσιευμένες - πληροφορίες:


1. Τα νέα ομόλογα θα έχουν το ίδιο νομικό καθεστώς με το αναμενόμενο δάνειο - που θα δοθεί στο πλαίσιο του PSI - των 130 δισ. ευρώ συνολικά από το προσωρινό Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Στήριξης (EFSF). Δηλαδή θα τους δώσουμε ομόλογα «πρώτης εξασφάλισης», κάτι που σημαίνει ότι οι κάτοχοί τους, στο πολύ πιθανό ενδεχόμενο μιας ελληνικής κατάρρευσης, εγγυημένα θα έχουν λαμβάνειν.


Και όχι μόνο θα έχουν λαμβάνειν, αλλά, εφόσον αληθεύουν - και... γιατί να μην αληθεύουν; - οι πληροφορίες που έχουν ήδη δημοσιευθεί, τα νέα ομόλογα θα έχουν «ρήτρες υπεραπόδοσης» (GDP warrants) σε περίπτωση εξόδου της Ελλάδας από την ύφεση και αύξησης του ελληνικού ΑΕΠ πάνω από ένα ποσοστό. Κοινώς, αν υποτεθεί ότι η χώρα μας καταφέρει να βγει από την ύφεση, θα πληρώσει επιπλέον «μίζα» στους δανειστές της. Συνεπώς, η όποια «ονομαστική» συμφωνία σε καμιά περίπτωση δεν θα είναι η τελική.


2.Ως εκκρεμότητα φέρεται να παραμένουν στο τραπέζι δύο σημαντικές παράμετροι: το επιτόκιο των νέων ομολόγων και η διάρκεια. Ωστόσο, σύμφωνα με ρεπορτάζ της οικονομικής ιστοσελίδας Euro2day την Τρίτη:


«Οι ομολογιούχοι έχουν καταθέσει νέα πρόταση που προβλέπει κλιμάκωση των επιτοκίων για τα νέα ομόλογα. Ειδικότερα η πρόταση προβλέπει τα νέα ομόλογα να ξεκινούν με κουπόνι 4%, που θα ισχύει για τα πρώτα τρία κρίσιμα χρόνια και θα κλιμακώνεται στο 4,5% για την επόμενη πενταετία (έως το 2020) και στο 5% για το υπόλοιπο της διάρκειας του δανείου».


Κοινώς, αφού η κύρια επιδίωξη της ελληνικής πλευράς είναι να επιτευχθεί η μεγαλύτερη δυνατή επιμήκυνση, μπορούμε βασίμως να συμπεράνουμε, ύστερα από τις ισχυρές ελληνικές δεσμεύσεις ως προς το νομικό καθεστώς, ότι αυτή θα επιτευχθεί λόγω ελκυστικού για τους δανειστές επιτοκίου.


Κάτι που σημαίνει ότι η Ελλάδα καταλήγει σε έναν δανεισμό με όρους ανάλογους αυτού από την τρόικα και μάλιστα με διάρκεια πολύ μεγαλύτερη. Συνεπώς και σε πολυετείς δεσμεύσεις λιτότητας, αποστράγγισης της οικονομίας και πολιτικής επιτροπείας, οι οποίες έτσι ή αλλιώς περιλαμβάνονται στο νέο ευρωσύμφωνο.


Ως συμπλήρωμα της «πρώτης εξασφάλισης» έρχεται και η οριστικοποίηση της υπαγωγής των νέων ομολόγων στο αγγλικό δίκαιο (το «δίκαιο των δανειστών», το οποίο θα κάνει σχεδόν ακατόρθωτη – ή τουλάχιστον απείρως δυσκολότερη – μια μελλοντική διαχείριση του συνόλου σχεδόν του χρέους με ελληνικούς όρους).


Δεδομένου ότι η ολοκλήρωση του PSI, με «μείωση του χρέους» κατά 100 δισ. ευρώ περίπου, είναι η προϋπόθεση για τη λήψη του νέου δανείου των 130 δισ. ευρώ από το EFSF, το οποίο θα έχει επίσης όρους «πρώτης εξασφάλισης», όπως άλλωστε και το δάνειο της τρόικας, η εικόνα την επαύριον τής – υποτίθεται επωφελούς – συμφωνίας θα έχει ως εξής:


Το δάνειο από την τρόικα (110 δισ. ευρώ), τα 75 έως 100 δισ. των νέων ομολόγων και το νέο δάνειο από τον EFSF (ή μήπως... από το ΔΝΤ;) των 130 δισ. (αν τελικά δοθεί!) θα είναι απολύτως δεσμευμένα από τους δανειστές, με το δίκαιο που τους εξυπηρετεί, με επιτόκιο γύρω στο 5%, με ρήτρες αύξησης σε περίπτωση ανάπτυξης και επιπλέον θα υπάγονται στο βρετανικό δίκαιο ώστε να μην μπορεί η Ελλάδα στο μέλλον να το μειώσει μονομερώς.


Με άλλα λόγια, η κυβέρνηση Παπανδρέου, η οποία δρομολόγησε τη χρεοκοπία, παρέλαβε ένα χρέος γύρω στα 330 δισ. ευρώ, «ελεύθερο» από νομικές ρήτρες, το σκλάβωσε με την τρόικα και τις δανειακές συμβάσεις για τα πρώτα 110 δισ. ευρώ και έρχεται σήμερα η διάδοχη κυβέρνηση Παπαδήμου να αφήσει πίσω της φεύγοντας ένα πολύ μεγαλύτερο – λαμβάνοντας υπ’ όψιν και τα ομόλογα που δεν περιλαμβάνονται στο PSI -, αλλά απολύτως εξασφαλισμένο για τους δανειστές.


Απόσπασμα από το ποντικι

Ο Εφραίμ είναι τοτέμ

Συνελήφθη στη Μονή Βατοπαιδίου ο ηγούμενος Εφραίμ, μετά την έκδοση εντάλματος σύλληψης από το Συμβούλιο Εφετών. Ο ηγούμενος Εφραίμ παρουσίασε υψηλό πυρετό και λόξιγκα, και χρειάστηκε να τον εξετάσουν οι γιατροί, αφού με τις προσευχές δεν έβγαινε τίποτα.



Μετά την ιατρική εξέταση, ο εισαγγελέας αποφάσισε πως ο ηγούμενος Εφραίμ θα παραμείνει φρουρούμενος στο κελί του στη Μονή Βατοπαιδίου έως ότου σταματήσει να τρίβει το θερμόμετρο.


Οι αστυνομικοί που φρουρούν τον ηγούμενο Εφραίμ κόλλησαν κι αυτοί και έχουν σαράντα πυρετό, οπότε κουκουλώθηκαν κάτω από τις κουβέρτες με τον ηγούμενο, του πέρασαν χειροπέδες και χουχουλιάζουν όλοι μαζί.


Σύμφωνα με πληροφορίες από το Άγιον Όρος, ηγούμενοι και μοναχοί άλλων μονών μετέβησαν στη Μονή Βατοπαιδίου προς συμπαράσταση στον ηγούμενο Εφραίμ αλλά, κυρίως, για να τσεκάρουν αν οι αστυνομικοί είναι ωραία τεκνά.


Ο μοναχός Ούρσουλα από τη Μονή Σουτιέν είπε πως είδε τον Χριστό αστυνομικό, και –στη συνέχεια- άρχισε να σκίζει την κιλότα του.


Εν τω μεταξύ, οι αστυνομικοί που μετέβησαν στο Άγιον Όρος για να συλλάβουν τον Εφραίμ πέταξαν τις στολές και φόρεσαν τα ράσα, δηλώνοντας πως θέλουν να ακολουθήσουν τον δρόμο του Θεού –που έχει και πολλά τυχερά- και όχι του μπάτσου-γουρουνιού-δολοφόνου με 800 ευρώ το μήνα.


Η σύλληψη του ηγούμενου Εφραίμ προκάλεσε αναστάτωση στον Γιάννη Αλαφούζο, ο οποίος τέλεσε ολονυκτία αγρυπνία στο twitter και ζήτησε να αφεθεί ελεύθερος ο Εφραίμ, ενώ έκανε follow τον Λουκά Παπαδήμο.


Ο κ. Αλαφούζος προσφέρθηκε μάλιστα να κρατηθεί ο ίδιος στη θέση του Εφραίμ, μέχρι να λάμψει η αλήθεια. «Να συλληφθώ εγώ αντί του αθώου Εφραίμ» δήλωσε ο κ. Αλαφούζος, ο οποίος ξεκαθάρισε πως θα ήθελε να κρατηθεί σε μια οικολογική φυλακή και το καζανάκι της τουαλέτας να έχει μέσα τούβλο, ώστε να μην πάει σταγόνα νερό χαμένη.


Παράλληλα, ο ΣΚΑΪ διέκοψε το εορταστικό ντοκιμαντέρ για την αναπαραγωγή των καλικάντζαρων και μετέδωσε ένα δωδεκάωρο αφιέρωμα στον ηγούμενο Εφραίμ.


Στη διάρκεια της εκπομπής μεταδόθηκε και ένα απόσπασμα με δραματοποιημένη τη ζωή του ηγούμενου Εφραίμ. Τον ηγούμενο Εφραίμ υποδύθηκε ο Μπάμπης Παπαδημητρίου και τον μοναχό Αρσένιο η Πόπη Τσαπανίδου.


Ο ΣΚΑΪ, με επίσημη ανακοίνωσή του, τονίζει πως είχε γίνει ένα λάθος στην καταμέτρηση των ψήφων για την εκπομπή «Μεγάλοι Έλληνες», και πως, τελικά, ο μεγαλύτερος Έλληνας όλων των εποχών δεν ήταν ο Μέγας Αλέξανδρος αλλά ο ηγούμενος Εφραίμ.


Σύμφωνα με δημοσιογραφικές πληροφορίες, ο αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος είπε στους συνεργάτες του πως είναι προβληματισμένος με τη χρονική συγκυρία της έκδοσης του βουλεύματος προφυλάκισης του ηγούμενου Εφραίμ ανήμερα των Χριστουγέννων – θα προτιμούσε να τον συλλάβουν στο Ραμαζάνι.


Η δήλωση του κ. Ιερώνυμου στερείται σοβαρότητας, αφού δεν υπάρχει καμία μέρα του χρόνου που να μην είναι χριστιανική εορτή ή παραμονή χριστιανικής εορτής – τις έχει καβατζώσει η Εκκλησία όλες.


Η σύλληψη του ηγούμενου Εφραίμ προκάλεσε την έντονη αντίδραση της Ρωσίας και ο Βλαντιμίρ Πούτιν στέλνει τον ρωσικό στόλο στο Αιγαίο, για να αποκλείσει τη Μύκονο και τα Κουφονήσια


Από το pitsiriko

Γράμμα στον Άγιο Βασίλη

Κάθε χρόνο σου ζητώ, να μου φέρεις κάτι. Φέτος αλλάζουνε τα πράγματα. Δεν θέλω να μου φέρεις, κάτι. Θέλω να μου πάρεις.

Θέλω να πάρεις από κοντά μου, το γραμματοκιβώτιο με τους λογαριασμούς της ΔΕΗ, τους φακέλους της εφορίας με την έκτακτη εισφορά, και τις άλλες ειδοποιήσεις της εφορίας. Θέλω να μου πάρεις το άγχος που έχω συνεχώς και την θλίψη που νιώθω καθημερινά. Ξέρεις εσύ.

Θέλω να μου πάρεις, την Μέρκελ, τον Σαρκοζί, τον Τόμσεν, την Λαγκάρντ, τον Αλταφάζ και όσους άλλους βλέπω κάθε βράδυ στον ύπνο και στον ξύπνιο μου. Μαζί με αυτούς θέλω να μου πάρεις όσους μαυρίζουν την ζωή τη δική μου και όλων όσων συζητώ, τον Λουκά, τον Γιώργο, τον Αντώνη και τον άλλον τον Γιώργο. Θέλω να πάρεις όλους τους ψεύτες και τους απατεώνες που θέλουν να με σώσουν χωρίς να με έχουν ρωτήσει και χωρίς εγώ να θέλω να σωθώ από αυτούς. Ξέρεις εσύ.

Θέλω να μου πάρεις, τα δελτία ειδήσεων… μάλλον όχι τα δελτία ειδήσεων αλλά όσους είναι μέσα, ή περίπου όλους. Ξέρεις εσύ. Θα σου το έχουν ζητήσει και άλλοι.

Θέλω να μου πάρεις, επίσης, όλους αυτούς που με κοροϊδεύουν μέσα στα μάτια μου, νομίζοντας ότι εγώ δεν το καταλαβαίνω και μαζί με αυτούς θέλω να μου πάρεις την αγωνία που μου προκαλούν. Και την αηδία. Και την σιχαμάρα. Ξέρεις εσύ.

Θέλω να μου πάρεις όλους τους εφιάλτες και από τα κακά όνειρα, άφησε μου μόνο την ώρα που ξυπνώ και συνειδητοποιώ ότι ήταν όνειρο. Επίσης θέλω να μου πάρεις και τα καλά όνειρα. Αυτά μεγαλώνουν την ανασφάλειά μου. Δεν είναι πολλά έτσι κι αλλιώς.

Θέλω να μου πάρεις τα μάτια των άλλων, που με κοιτάνε συνεχώς. Αυτό δεν το αντέχω καθόλου. Όπως δεν αντέχω τα δάκρυα. Δεν φταίνε αυτοί. Εγώ φταίω, αλλά επειδή δεν μπορείς και δεν πρέπει να πάρεις εμένα, πάρε αυτούς.

Θέλω να μου πάρεις ότι τόλμησα να σκεφτώ και δεν τόλμησα να κάνω. Γιατί με εμπόδισες;

Θέλω να μου πάρεις τα λόγια που δεν ειπώθηκαν ποτέ, και τα γέλια που δεν έγιναν ποτέ. Έτσι κι αλλιώς μου είναι ποια άχρηστα. Για τα λόγια που ειπώθηκαν δεν σου ζητάω τίποτα, γιατί έτσι κι αλλιώς τα πήρε ο αέρας. Ξέρεις εσύ.

Θέλω να μου πάρεις τον κομπασμό και την έπαρση που κυβερνάει, τον τόπο μας. Όλους αυτούς του ανίκανους και όλους εκείνους τους αδίστακτους. Πάρε μαζί τους και ότι σάπιο και σαθρό, είπαν και έφτιαξαν. Ξέρεις εσύ.

Θέλω ακόμη, να μου πάρεις την σιγουριά που είχα για το αύριο και τον φόβο που έχω για το σήμερα, εγώ και όλοι οι υπόλοιποι.

Θέλω τέλος, να μου πάρεις, όλες τις άσχημες μέρες που έρχονται. Ακούω ότι θα είναι πολλές. Και αν δεν μπορείς να πάρεις το «άσχημες», πάρε τουλάχιστον το «πολλές».

Σε ευχαριστώ που με διάβασες.

ΥΓ. Επίσης ξέρω εδώ και χρόνια ότι δεν υπάρχεις, αλλά φέτος δε με νοιάζει. Ξέρεις εσύ.


Από την Ελληνοφρένεια

Κι όμως είναι Χριστούγεννα...

1. Χριστούγεννα των φυλακισμένων.
Μακριά από όλους και όλα, κι ας βρίσκονται στην καρδιά του Κορυδαλλού.
Κόσμος πολύς περνά απ' έξω και δεν γυρίζει ούτε να δει ούτε ν' ακούσει τις φωνές τους.

2. Χριστούγεννα των μικρών παιδιών που παίζουν με το θάνατο εξαιτίας της αρρώστιας. Το θείο βρέφος γεννιέται μέσα τους. 

Το θαυμάσιο σώμα τους είναι η φάτνη.

3. Χριστούγεννα που δεν αφήνουν τα γηρατειά να «γείρουν» και να πεθάνουν.

4. Χριστούγεννα των αγαπημένων ποιητών που κατοικούν στον ουρανό: του Μίλτου Σαχτούρη δίχως το φόβο, του Νίκου Καρούζου δίχως την επίθεση, του Μιχάλη Κατσαρού δίχως την τρέλα. 

Από το τρίγωνο αυτό θα ακουστούν τα κάλαντα φέτος.

5. Χριστούγεννα έναντι του νόμου, μακριά από την τάξη του, που κάθε άλλο παρά λογική είναι. 

Ο νόμος προσπαθεί να αντεπιτεθεί στο ακαταμάχητο της μεγάλης γιορτής. 

Το θείο βρέφος έχει το πλεονέκτημα της δημιουργίας απέναντι στο κάθε γράμμα του νόμου. Παραφράζοντας τον Βανίνι: το θείο βρέφος είναι τα πάντα, υπεράνω πάντων, εκτός των πάντων, εντός των πάντων.

6. Χριστούγεννα για τα πρεζόνια που περιφέρονται στα πέριξ κέντρου στενά. 

Οι μικροαστοί που λόγω των εορτών αναγκάζονται να κινούνται κι αυτοί στους ίδιους δρόμους, με τα δώρα και τις συζύγους υπό μάλης, στέκονται σε κάθε γωνιά και σκουπίζουν τα παπούτσια τους με το φόβο μήπως κολλήσουν τίποτα.

7. Χριστούγεννα των τρελών - όπως τους αποκαλούν οι ψυχίατροι - αδελφών μας που δυσκολεύονται δικαίως να συνεννοηθούν μ' εμάς. 

Μέσα ή έξω από ιδρύματα, αγκαλιάζουν μόνο το θείο βρέφος. Με την παρουσία τους κλονίζουν το σύστημα και απλώνουν την επιρροή τους στην πραγματικότητα, που μόνο οπισθοδρόμηση και διχασμό γεννάει.

8. Χριστούγεννα για τους ανελέητους τραπεζίτες. 

Η ψυχική τους ένδεια μεγαλώνει ακαριαία τη μέρα αυτή. Πάσχουν από απόλυτη ασφυξία. 

Ακόμη και τώρα, στη γιορτή, δεν αξίζουν τον οίκτο μας, γιατί κανείς δεν μπορεί να σταθεί μπροστά στο θείο βρέφος έχοντας τη συνείδησή του 

βαριά και τη σκέψη του γεμάτη ενοχές.

Του Γιώργου Κακουλίδη

Χρόνια Πολλά

Δώρα για τα Χριστούγεννα

Λιγότερα δώρα θα κάνουν φέτος οι Έλληνες σύμφωνα με έρευνα της εταιρείας «Kanoni Research». Σύμφωνα με την έρευνα, οι Έλληνες θα περικόψουν τις δαπάνες και θα προσφέρουν δώρα, κυρίως, στα παιδιά, γιατί, αν δεν πάρεις δώρα στα παιδιά, θα σου σπάσουν τ’ αρχίδια χρονιάρες μέρες.


Το 80% αυτών που συμμετείχαν στην έρευνα απάντησαν πως θα είναι λιγότερο γενναιόδωροι σε σχέση με πέρσι, οπότε μην κάνετε καμιά μαλακία και ξεπαραδιαστείτε να τους πάρετε ακριβά δώρα, αφού αυτοί θα σας χαρίσουν τίποτα φτηνιάρικα σκατολοΐδια που τα είχαν για πέταμα.


Μπορείτε να αγοράσετε μερικά ακριβά δώρα που σας αρέσουν κι εσάς, να τα βάλετε κάτω από το χριστουγεννιάτικο δέντρο μαζί με μερικά μπρελόκ ποδοσφαιρικών ομάδων, οπότε, ανοίγετε πρώτα το δώρο που σας έκανε ο άλλος, και, αν σας χαρίσει καμιά τσατσάρα, του δίνετε εσείς το μπρελόκ της ΑΕΚ -και είστε πάτσι-, ενώ κρατάτε και το σούπερ δώρο για πάρτη σας.


Αν σας πάρει κάνα δώρο της προκοπής, του δίνετε κι εσείς το ακριβό δώρο. Αν είστε εντελώς ξετσίπωτοι και τσιφούτηδες, μπορείτενα του δώσετε το μπρελόκ και να του πείτε ότι αυτό που μετράει στα δώρα είναι η χειρονομία. Αν σας μουντζώσει, μην παρεξηγηθείτε – και η μούντζα χειρονομία είναι.


Περισσότερα δώρα από πέρσι θα κάνει το 3,3% -ώστε να γίνετε εντελώς ρόμπα εσείς που θα είστε με άδεια χέρια-, ενώ το 16,7% θα κάνει ακριβώς τον ίδιο αριθμό δώρων που έκαναν και πέρσι• δηλαδή, αν τα έχουν κακαρώσει τίποτα φίλοι τους ή συγγενείς, αυτοί δεν θα πτοηθούν και θα τους πάνε τα δώρα στο μνήμα.


Μετά τα δώρα έρχεται η ένδυση και η υπόδηση, γιατί πώς θα τα πας τα δώρα; Ξεβράκωτος και ξυποληταρία;


Το 53,8% των ερωτηθέντων θα αναβάλουν τις αγορές ρούχων και παπουτσιών, οπότε θα κυκλοφορούν με τα περσινά και τα προπέρσινα, και θα είναι δυστυχισμένοι.


Αξίζει να αναφερθεί πως, φέτος, οι γυναίκες φαίνεται να είναι πιο ολιγαρκείς σε σχέση με τους άντρες, σε ό,τι αφορά τα ρούχα και τα παπούτσια. Λογικό είναι αυτό, αφού πήγαινε η κάθε κότα και σήκωνε τα μαγαζιά κάθε χρόνο, οπότε έχει στη ντουλάπα της 985 φορέματα και 798 ζευγάρια παπούτσια, και κάθε μέρα λέει «δεν έχω τι να βάλω».


Από την άλλη, δεν θα πρέπει να μας κάνει εντύπωση που φέτος οι γυναίκες είναι πιο συντηρητικές από τους άνδρες στο θέμα των αγορών. Καιρός είναι να αγοράσει και ο κακομοίρης ο άντρας κάνα καινούργιο κουστούμι, γιατί, διαφορετικά, θα είναι η άλλη σαν λατέρνα κι αυτός από δίπλα θα φοράει τα κουρέλια, οπότε θα πάνε καμιά επίσκεψη και θα είναι σαν την πλούσια που είναι καυλοπυρέσσουσα και κάνει το κέφι της με την εργατιά – θα είναι σαν την Χρονοπούλου και τον Γεωργίτση στο «Μια κυρία στα μπουζούκια».


Σημαντικό ρόλο στην προθυμία των Ελληνίδων να μειώσουν τις αγορές έχει παίξει και το γεγονός πως φοβούνται μην πάρει ανάποδες ο άντρας τους -που του έχουν φορτώσει τις πιστωτικές με δόσεις που θα πρέπει να πληρώνει μέχρι τη Δευτέρα Παρουσία- και τις πετάξει έξω από το σπίτι, και βρεθούν να κοιμούνται πρωτοχρονιάτικα σε χαρτόκουτες στην Ομόνοια.


Απο τον pitsiriko

Πώς αισθάνεστε που εξαθλιώνετε τον κόσμο;

Μακάρι να ήταν υπερβολές από εκείνες που γράφουμε καμιά φορά για να τονίσουμε παραπάνω κάποια πράγματα.

Μακάρι να ήταν ψέματα από εκείνα που γράφουμε επειδή μας τα είπαν λίγο διαφορετικά απ’ ότι έγιναν.

Όμως, δεν είναι υπερβολές ούτε ψέματα.

Οι μαθητές στα σχολεία δεν έχουν να πάρουν ούτε κουλούρι από το κυλικείο. Βρίσκουν τον δάσκαλο ή τον καθηγητή που εφημερεύει και δεν διστάζουν να του ζητήσουν χρήματα για να πάρουν κάτι από το κυλικείο.

«Δανεικά κύριε, δύο ευρώ και θα στα φέρουμε αύριο»!

Και έρχονται την άλλη μέρα με τα δεκάλεπτα και τα εικοσάλεπτα στα χέρια-προφανώς κάποιος παιδικός κουμπαράς έσπασε-για να επιστρέψουν τα δανεικά.

«Σας χρωστάω άλλα δεκαπέντε λεπτά κύριε» λέει κάποιος μαθητής  και σου κόβεται η ψυχή, σου λύνονται τα γόνατα.

Τι κι αν ο «κύριος» επιμένει πως δεν χρειάζεται να του επιστρέψουν τα χρήματα που τους έδωσε;

Τι κι αν ο «κύριος» δεν έχει ούτε ο ίδιος να πάρει ένα κουλούρι;

Τα παιδιά έχουν μπέσα. Και ο «κύριος» επίσης.

Ναι, ίσως είναι ο ίδιος «κύριος» που οι «εργασιομανείς» υπεύθυνοι τον είπαν τεμπέλη, τον έδειξαν με το χέρι ως οπισθοδρομικό, τον απαξίωσαν με το χαρτζιλίκι που του δίνουν αντί για μισθό, τον έκριναν υπεράριθμο και αντιπαραγωγικό, τον είπαν καλοφαγά κάποιοι καλοταϊσμένοι και χαραμοφάη κάποιοι που ιδρώνουν μόνο και στο άκουσμα του ρήματος «εργάζομαι».

Ίσως είναι ο ίδιος «κύριος» που χωρίς αυτόν δεν θα υπήρχε δημόσιο σχολείο τα τελευταία χρόνια.

Μπέσα! Λέξη άγνωστη για κάποιους άλλους που θα έπρεπε να είναι η πρώτη λέξη που μαθαίνουν, όχι απλώς να τη γράφουν αλλά κυρίως να τη ζουν και να την εφαρμόζουν.

Λίγη μπέσα αν είχαν, το ένα χιλιοστό από αυτή που έχουν τα παιδιά και ο «κύριος» ούτε θα έκαναν όσα έχουν κάνει αλλά και ούτε θα συνέχιζαν να βρίσκονται εκεί που βρίσκονται, κάνοντας τάχα, τώρα όλο το μαύρο τσούρμο παρέα, ότι μας σώζουν από τη χρεοκοπία.

Τι λέτε μωρέ; Αν δεν είναι αυτή χρεοκοπία τότε ποια είναι;

Τα συσσίτια στα σχολεία επιστρέφουν, τα παιδιά δεν έχουν να φάνε, άνθρωποι χρεωμένοι αυτοκτονούν, άνεργοι απελπισμένοι ψάχνουν, άλλοι για δουλειά και άλλοι για να ξενιτευτούν, οικογένειες περνάνε το χειμώνα μέσα στο κρύο, το καθημερινό φαγητό άρχισε να λείπει όλο  και σε περισσότερα σπίτια και κείνοι βυθισμένοι στα πλούτη τους, στη ματαιοδοξία τους, στην πολιτική τους καριέρα, στον κόσμο τους τον ψεύτικο συνεχίζουν να φέρονται λες και προσέφεραν στους πολίτες τις καλύτερες υπηρεσίας που μπορούσαν.

Νομίζετε πως ο κόσμος νοιάζεται για τις αηδίες που του αραδιάζετε;

Ζώνη του ευρώ, ισχυρό νόμισμα, Ευρώπη των λαών, ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας, το συμφέρον του τόπου, το καλό των πολιτών και άλλα τέτοια κουραφέξαλα.

Όταν κάποιος δεν έχει να δώσει φαγητό στο παιδί του, μπορεί να γίνει θηρίο ανήμερο, και να γκρεμίσει όλους όσους τον οδήγησαν στην κατάσταση αυτή. Πρώτους και καλύτερους όλους εσάς κύριοι «υπεύθυνοι» που οδηγήσατε στη φτώχια ένα λαό ολόκληρο και συνεχίζεται να τον εξαθλιώνετε!

Του Χρήστου Κυργιάκη

Αγανακτώ κυρίως για την …αυταπάτη

Μεγάλωσα σε μια εποχή που η πρωταρχική και κύρια ταυτότητα του ανθρώπου είναι αυτή του καταναλωτή και όχι του πολίτη.
Μεγάλωσα σε μια εποχή που η πολιτική έγινε μάρκετινγκ και οι εκφραστές της προβάλλονται σαν προϊόντα μαζικής κατανάλωσης.

Μεγάλωσα σε μια εποχή που η ιδέα ότι μπορούμε και θα αλλάξουμε τον κόσμο θεωρείται ένα παραμύθι για τους αφελείς. Μεγάλωσα σε μια εποχή που ακόμη και τα οράματα έγιναν κατανάλωση με κάθε τρόπο και για κάθε σκοπό. Από την ίδια την εκπαίδευση μέχρι και την κλιματική ισορροπία του πλανήτη, τα πάντα μετατράπηκαν σε ατομικές επιλογές δαπάνης.


Και αφού έτσι μεγάλωσα και έζησα, έτσι μεγάλωσα και έμαθα και το παιδί μου. Το μετέτρεψα σε καταναλωτή-παιδί, ένα ακόμη εγωκεντρικό πλάσμα που αρχίζει πάντα με το «εγώ θέλω». Και μόλις το κατόρθωσα, αβίαστα, προχώρησα και ένα βήμα παρακάτω, σπρώχνοντας την κοινωνία μου σε μια μανία κατανάλωσης ακόμη και των πιο παιδαριωδών πραγμάτων. Εκφύλισα και εκχυδάισα τα πάντα, από εμπόρευμα μέχρι πολιτισμό, επιδόθηκα με θρησκευτική λατρεία στην εξύμνηση της απόλαυσης, προκειμένου τα πάντα γύρω μου να γίνουν πιο εύκολα επιθυμητά.


Άρχισα να εφευρίσκω ανάγκες πριν ακόμα αρχίσω καν να παράγω αγαθά. Γέμισα τα μυαλά της κοινωνίας μου με συνθήματα και πρότυπα που εγκωμίαζαν την κατανάλωση και όχι την αποταμίευση, τη σπατάλη και όχι την επένδυση.

Επιτέλους μετά από μια συστηματική δουλειά μετατράπηκα εγώ και οι όμοιοί μου στον ιδανικό καταναλωτή, τον παρορμητικό, αυτό που δεν σκέφτεται πριν αγοράσει, πριν καταναλώσει να ικανοποιήσει όλες του τις “ανάγκες”.

Και αφού το πέτυχα βρέθηκα να ζω μέσα στο απόλυτο παράδοξο. Βρέθηκα να ζω μέσα σε έναν κόσμο στον οποίο όποιος έχει το χρήμα δεν έχει πλέον πραγματικές ανάγκες, ενώ όσοι ακόμα έχουν τεράστιες ανικανοποίητες “ανάγκες” δεν έχουν πια αγοραστική δύναμη. Και τώρα αγανακτώ. Όχι τόσο γιατί στερούμαι όσο γιατί ξαφνικά συνειδητοποιώ πως δεν μπορώ πια να είμαι ένα αιώνιο παιδί. Δεν μπορώ να είμαι μέρος μιας αιώνιας αθωότητας, που ενθαρρύνεται από τη διαφήμιση και από τη βιομηχανία της ψυχαγωγίας.
Eξεγείρομαι γιατί πίστεψα λάθος σε έναν αλτρουιστικό καπιταλισμό, που κάποια στιγμή θα έθετε εαυτόν πάνω από το κέρδος στην υπηρεσία των πιο επειγόντων αιτημάτων της ανθρωπότητας.
Αγανακτώ κυρίως για την …αυταπάτη


Του Νίκου Βασιλειάδη

Σκασίλα μας μεγάλη και δέκα παπαγάλοι

Μια χαρά τα είπε ο Κωνσταντίνος Στεφανόπουλος. Ας αφήσουμε στην μπάντα αυτές τις αηδίες για εκλογές 19 Φλεβάρη κι ας κάτσουμε να δούμε σοβαρά τι γίνεται σ' αυτόν τον ρημαδοτόπο! Γιατί στην παρούσα φάση που καίγεται... ό,τι μας καίγεται, τέλος πάντων, σκασίλα μας μεγάλη και δέκα παπαγάλοι οι βουλευτικές εκλογές. Του έχει έρθει του άλλου η εισφορά καπέλο, είναι κι άνεργος, άλλη καΐλα δεν είχε από τα ποσοστά των δημοσκοπήσεων και πόσες έδρες βγάζει ο πρώτος τυχών.
Θα πετάξουν έξω 150.000 δημόσιους υπάλληλους μέχρι το 2015, οι ιδιωτικοί οι μισοί είναι απλήρωτοι κι άλλοι μισοί απολυμένοι, οι συνταξιούχοι δεν έχουν να αγοράσουν ούτε μπρόκολο, δεν ξέρουμε αν θα πάμε στη δραχμή ή στη μνα - και μιλάνε για εκλογές; Σκασίλα μας μεγάλη και δέκα παπαγάλοι η κάλπη.

Αλλο που τα κόμματα έχουν της Χάιδως τη χαρά. Είναι βλέπεις που ο Σαμαράς δεν «κάθεται με το ημερολόγιο στο χέρι». Αυτό δεν είπε, αυτό δεν δήλωσε; 
Οτι «εντάξει, ρε παιδιά, δεν έσταξε κι η ζάχαρη στο νερό, μια πάνω μια κάτω, θα τα βρούμε». Και πριν αλέκτορα φωνήσαι, άνοιξε πάλι το κομματικό μπακαλοτέφτερο, το σάλιωσε σελίδα σελίδα να δει αν βγαίνει να μας κάνει μια καλύτερη τιμή.

Ασε το ΠΑΣΟΚ. Ο Χρυσοχοΐδης έσπευσε να καπαρώσει κάθισμα - κι έβαλε και τσαντούλα πάνω να μην του την πάρουν - οι υπόλοιποι «κρατάνε κλειστά τα χαρτιά τους» (τρελαίνομαι γι' αυτήν τη φράση), άλλοι πιέζουν τον Παπανδρέου - του οποίου το αυτί δεν παρουσιάζει συμπτώματα εφίδρωσης - άλλοι φοβούνται διάσπαση, άλλη διάλυση, άλλη μιλάνε για την «επόμενη μέρα» (αυτοί που μας πηδήξανε την «προηγούμενη μέρα»). Με την ψυχολογία που έχουμε εμείς τώρα; Σκασίλα μας μεγάλη και δέκα παπαγάλοι ποιος θα διαδεχθεί τον Παπανδρέου κι αν το δαχτυλίδι θα είναι μπριγιάν ή θα φέρνει προς το σμαραγδί του.

Οχι, δεν θα πεθάνω εγώ, αγάπη μου! Δεν θα διαλυθώ εγώ με τί-πο-τα όμως! Που από το στρες, το άγχος και το αχ βαχ, θα με στείλουν μια ώρα αρχύτερα. Πήγα να κάνω τσεκάπ, βγήκαν οι αιματολογικές μου ένα σίχαμα. Χάλια οι μετρήσεις όλες. «Εχετε πολύ στρες, να το μετριάσετε», λέει ο γιατρός. Ναι, γιατρέ μου, αμέσως. Να μετριάσουν αυτοί τις μαλακίες, θα δεις μια πιεσάρα θεά 11-7 στην επόμενη μέτρηση.

Λέω στην παθολόγο «γιατρέ μου, στα καλά του καθουμένου εδώ στη μέση του στήθους με πιάνει ξαφνικά ένας έντονος πόνος, σαν σφίξιμο, σαν μέγγενη ένα πράγμα». Μου έγραψε η γυναίκα κάτι εξετάσεις. Ξέρετε, απ' αυτές που κάναμε τα παλιά καλά χρόνια... Αυτές που και τις καλύπτανε ασφαλιστικά ταμεία, ιδιωτικές ασφάλειες και τώρα μόνο να τους τηλεφωνήσεις, αλλάζουν συκώτι απ' το γέλιο. Καλά, φύγαν αυτές τις πήρε παραμάσχαλα ο Καιάδας, δεν το συζητώ. Αν δεν πληρωθώ απ' την τηλεόραση, να μπει κάνα φράγκο στο ταμείο, μια χαρά θα κάτσω με τη μέγγενη στο στήθος. Μη σου πω ότι αρχίζω να τη βλέπω σαν αξεσουάρ στο μπούστο...

Αλλά για να μη γίνουν τα κακά χειρότερα, τέρμα, το αποφάσισα: σκασίλα μου μεγάλη και δέκα παπαγάλοι για τον κάθε ηλίθιο... Δεν θα πεθάνω εγώ αγάπη μου, εμένα η μάνα μου δεν με ξανακάνει (βαριέται)! Με γράφουν; Τους γράφω! Σφίγγω τα δόντια, βάζω για λίγο κάβα εφορίες κι αγωνίες...

Και ψάχνω να βρω ένα χαμόγελο... Οπου κι αν έχει τρυπώσει... Κάτω απ' το χαλί, πίσω απ' το περβάζι, στο συρτάρι του ψυγείου. Ψάχνω να βρω ένα χαμόγελο στολίζοντας το δεντράκι μας... Στο σινεμά με το ποπ κορν αγκαλιά... Στο σπίτι της κολλητής μου που θα μαζευτούμε άνθρωποι που αγαπάς και σ' αγαπάνε, ρε γαμώτο. Σε μια τηγανιά πατάτες με τυρί φετούλα... Οπου το βρω... Οπως το βρω... Κι όσο αντέχω...

Σκασίλα μας μεγάλη και δέκα παπαγάλοι... Μέχρι να μεταναστεύσουν κι οι παπαγάλοι σε πιο θερμά κλίματα... Και να μείνουμε με τη σκασίλα... Τη σκέτη!

Της Ελενας Ακρίτα

«Δεν θα γυρίσω να πάρω την Αννα. Συγγνώμη»

Η Αννα ήταν ακόμα στον παιδικό σταθμό. Είχε πάει απόγευμα και η μαμά της δεν είχε εμφανιστεί. Οι νηπιαγωγοί δεν ήξεραν τι να κάνουν. Ωσπου το κοριτσάκι έβγαλε κάτι απ' την τσέπη του. Ηταν ένα σημείωμα: «Δεν θα γυρίσω να πάρω την Αννα. Δεν έχω λεφτά, δεν μπορώ να τη μεγαλώσω. Συγγνώμη. Η μαμά της».

Ο άνθρωπος που μου λέει την ιστορία την διηγείται σαν κάτι συνηθισμένο. Ο Στ. Σιφνιός είναι υπεύθυνος της κοινωνικής υπηρεσίας στα Παιδικά Χωριά SOS. «Οι νηπιαγωγοί κάλεσαν την Εισαγγελία», λέει. «Και ο εισαγγελέας έστειλε το παιδί σ' εμάς».

Ολα αυτά δεν έγιναν σε κάποιο βιβλίο του Ντίκενς. Εγιναν σε μια συνοικία της Αθήνας. Η μαμά της Αννας δεν είναι τρελή. Είναι μια κοπέλα που έχασε τη δουλειά της και πανικοβλήθηκε. Σαν την ιστορία της, υπάρχουν τουλάχιστον πεντακόσιες ακόμη ιστορίες. Σήμερα στην Ελλάδα πεντακόσιοι γονείς είναι σε τέτοια οικονομική κατάσταση, που ζήτησαν στα Παιδικά Χωριά SOS να αφήσουν εκεί το παιδί τους.

«Μέχρι πριν από δύο χρόνια, το 95% των αιτημάτων είχε να κάνει με κακοποίηση. Αποφάσιζε ο εισαγγελέας πως κινδυνεύει το παιδί», λέει στην «Κ» η κοινωνική λειτουργός των Χωριών SOS, Π. Βασταρούχα. «Τώρα τα μισά αιτήματα είναι από γονείς σε απόλυτη φτώχεια. Οκτώ στις δέκα φορές είναι Ελληνες, τις πιο πολλές φορές μονογονεϊκές οικογένειες, συνήθως χωρίς άλλους συγγενείς».
Η κυρία Μαρίνα εδώ και 19 χρόνια είναι μητέρα στα Χωριά SOS. Εκείνη ζει την ιστορία από την άλλη πλευρά. «Το καινούργιο παιδάκι το φέρνει στο σπίτι μας η μαμά του», λέει. «Του δείχνει το κρεβάτι του, του δείχνει το δωμάτιό του, του δείχνει εμένα. Και μετά, «σ' αγαπάω» λέει, και φεύγει. Και το παιδάκι μένει στην πόρτα». Το ακούω στη φωνή της.

Στέκονται και κοιτάζουνΗ κυρία Μαρίνα κάνει προσπάθεια για να συνεχίσει. «Κανένα τους δεν φωνάζει», λέει. «Στέκονται στην πόρτα και κοιτάζουν μέχρι να χαθεί η μαμά τους. Αν είναι αδελφάκια, δύο ή πιο πολλά, εκείνο το βράδυ δεν μπορείς να τα χωρίσεις. Τα βάζεις το καθένα στο κρεβάτι του και δέκα λεπτά μετά γίνονται ένα κουβάρι, μαζεύονται όλα μαζί ξανά, να αγγίζουν το ένα το άλλο».

Κανονικά, τα Χωριά SOS δεν δέχονται παιδιά που η οικογένειά τους είναι απλώς φτωχή. Γι' αυτές τις οικογένειες υπάρχει πρόγραμμα στήριξης στο σπίτι. Αλλά η απόλυτη φτώχεια δεν πάει σχεδόν ποτέ μόνη της. «Ηρθε ένα κοριτσάκι εδώ και νόμιζα πως έχει πρόβλημα. Τριών χρόνων, δεν ήξερε ούτε 15 λέξεις», λέει η κοινωνική λειτουργός. «Το είδαν οι γιατροί και είπαν πως η υγεία του είναι μια χαρά. Ο μπαμπάς του στις λαϊκές, η μαμά του τυφλή, το είχαν εγκαταλείψει το παιδί. Οταν δεν σου μιλάει κανείς, πώς να μάθεις λέξεις;». Η φτώχεια οδηγεί στην παραμέληση, ακόμα και στην κακοποίηση. Κάποιοι άνθρωποι, πριν φτάσει το παιδί τους εκεί, διαλέγουν την άλλη λύση. Οσο ακραία κι αν φαίνεται σ' εμάς.

«Εβγαινα απ' το Χωριό να πάρω γάλα για τα δικά μου τα παιδιά», λέει η κυρία Μαρίνα. «Στην κεντρική πύλη ήταν μια γυναίκα μ' ένα κοριτσάκι. Δεν ήξερε ότι εγώ είμαι μητέρα SOS, δεν με είδε καν. Κρατούσε το παιδί της όρθια και του μιλούσε. «Μη νομίζεις πως η μαμά δεν σ' αγαπάει. Σε λατρεύει η μαμά, αλλά δεν έχει να σου δώσει φαγητό. Αυτοί οι καλοί άνθρωποι εδώ...». Νόμιζε πως θα μπει μέσα, θα βρει κάποιον να αφήσει το παιδάκι και θα φύγει». Η κυρία Μαρίνα κρατάει με το χέρι της το μέτωπό της. Οσα χρόνια κι αν είσαι εδώ, μερικά πράγματα δεν τα συνηθίζεις ποτέ. «Το κρατούσε απ' το χέρι», λέει. «Κι αυτό δεν μιλούσε. Μόνο είχε σηκώσει το κεφαλάκι του και την κοίταζε. Δεν ξέρω τι έγινε μετά. Εφυγα. Είχα να πάρω γάλα στα δικά μου τα παιδιά».


Της Μαριλης Μαργωμενου

Μνημόνιο στη χώρα των μνημείων

Στα είκοσι διαβάζεις ακόμα, εκπαιδεύεσαι, μαθαίνεις μια τέχνη...

Στα τριάντα ψάχνεις για δουλειά,

στα σαράντα υποαπασχολείσαι, ελπίζεις ακόμα, ψάχνεσαι...

στα πενήντα απολύεσαι...

στα εξήντα σού παίρνουν πίσω τη σύνταξη,

στα εβδομήντα είναι πολύ αργά πια για μολότωφ...

ύστερα σου κάνουν έναν ανασχηματισμό κι αναχωρείς προς τας αιωνίους μονάς -

-εκεί τουλάχιστον δεν βάζουν ΦΠΑ στην μπουγάτσα...


Του Στάθη

Ανέκδοτο - Στον Άγιο Πέτρο

Ένας τύπος πεθαίνει και πάει στον παράδεισο. Φτάνοντας εκεί, βλέπει μπροστά του τον Άγιο Πέτρο, ο οποίος τον σταματάει και του λέει:

- Ώπα! Για μισό, πού πας εσύ έτσι φουριόζος;

-Μέσα, του απαντάει δείχνοντάς του την πόρτα.

-Μέσα ε; Για κάτσε να τσεκάρω τα βιβλία μου...

Περνούν δυο λεπτά και τελικά τον βρίσκει.

-Α, μάλιστα! Εδώ λέει πως δεν έχεις κάνει τίποτα πολύ κακό στη ζωή σου, αλλά και τίποτα πολύ καλό. Για να σε αφήσω να μπεις θα πρέπει οπωσδήποτε να μου πεις μια καλή σου πράξη.

-Εντάξει λοιπόν  Άγιε, θα σου πω μια ιστορία: Οδηγούσα σε έναν σκοτεινό δρόμο το βράδυ και τι βλέπω στο πεζοδρόμιο; Δεκαπέντε αλήτες έχουν περικυκλώσει μια κοπελίτσα και ετοιμάζονται να τη βιάσουν. Κατεβαίνω κι εγώ, πιάνω ότι βαρύ βρήκα μπροστά μου και τραβάω μια γερή στον αρχηγό τους, του ανοίγω το κεφάλι και φωνάζω στους υπόλοιπους:

«Ρε μπάσταρδοι! Ή θα την αφήσετε ήσυχη ή θα σας πη...!»

Ο Άγιος Πέτρος έχει μείνει με το στόμα ανοιχτό.

-Καλά ρε θηρίο τους κατάφερες όλους αυτούς μόνος σου; Πότε έγινε αυτό και το χάσαμε;

-Ε, θα 'ναι κανα πεντάλεπτο... 

Μήνυμα στο Βερολίνο: Τα πλεονάσματα που δεν χρησιμοποιούνται, εξαφανίζοντα

Επενδύσεις σε παραγωγικούς τομείς νότιων χωρών όπως η Ελλάδα, έναντι των αδιέξοδων μέτρων λιτότητας, εισηγούνται οι καθηγητές Kregel και Παπαδημητρίου, οι οποίοι παραθέτοντας «μάθημα» βασικών οικονομικών στο Βερολίνο ανασύρουν ρήσεις παλαιών οικονομολόγων όπως ο Κέινς:
Οι πλεονασματικές χώρες είτε χρησιμοποιούν τα πλεονάσματά τους, είτε τα χάνουν.



Στο περιθώριο εκδήλωσης του Παρατηρητηρίου Οικονομικών και Κοινωνικών Εξελίξεων του Ινστιτούτου Εργασίας της ΓΣΕΕ, το tvxs.gr συνάντησε τους κ.κ. Δημήτρη Παπαδημήτριου και Jan Kregel, δύο καθηγητές της αμερικανικής «σχολής», οι οποίοι στεγάζονται ακαδημαϊκά στο Levy Economics Institute of Bard College. Και οι δύο υπερασπίστηκαν με σθένος την άποψη ότι η μείωση των εισοδημάτων όχι μόνο δεν καθιστά βιώσιμο το δημόσιο χρέος μιας χώρας, αλλά πετυχαίνει το αντίθετο αποτέλεσμα. Κατά τη γνώμη τους, αποτελεί μονόδρομο για την οικονομική επιβίωση των περιφερειακών ελλειμματικών χωρών αλλά και τη διάσωση της Ευρωζώνης η αύξηση των τοπικών επενδύσεων σε παραγωγικούς τομείς, όπως της βιομηχανίας και των εξαγωγών.


Δημ.Παπαδημητρίου

«Η Γερμανία και η Γαλλία επικεντρώνονται κυρίως στο πώς η Ελλάδα θα ξεπληρώσει το χρέος στις τράπεζές τους, με αποτέλεσμα να ακολουθούν λαθεμένες πολιτικές. Δεν ενδιαφέρονται να διορθώσουν το ευρωπαϊκό σύστημα (...) Ήθελαν να κερδίσουν χρόνο, ώστε να μην απειλούνται οι τράπεζες από μία χρεοκοπία της Ελλάδας. Όπως συνέβη και στις ΗΠΑ κατά την κρίση των στεγαστικών δανείων: δεν έσωσαν τα σπίτια αλλά τις τράπεζες», εκτιμά ο κ. Παπαδημητρίου, προσθέτοντας: «Το κοινό νόμισμα σημαίνει και ευθύνη. Η Γερμανία ωφελείται περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη χώρα της Ευρωζώνης από το κοινό νόμισμα».


Ο ίδιος επέρριψε ευθύνες και στις τράπεζες, οι οποίες κατά τη γνώμη του διοχέτευαν για μεγάλο χρονικό διάστημα δάνεια σε μη παραγωγικές διαδικασίες και σήμερα δεν χρηματοδοτούν την πραγματική οικονομία. Σε αυτό το πλαίσιο, αξίωσε την αλλαγή των κανονισμών που διέπουν το διεθνές χρηματοπιστωτικό σύστημα ώστε να τεθούν όρια στις δραστηριότητες των τραπεζών.


Αναφερόμενος στη φορολογική πολιτική, δήλωσε χαρακτηριστικά: «Αν επιβάλει κανείς 100% φόρο στα εισοδήματα, τότε δεν θα υπάρχουν εισοδήματα. Όσο υψηλότερη είναι η φορολόγηση, τόσο χαμηλότερη είναι η είσπραξη φορολογικών εσόδων. Και όλο αυτό σχετίζεται άμεσα με τη διαχείριση του δημόσιου χρέους».


Ως προς την τοποθέτηση τεχνοκρατών σε κυβερνήσεις προβληματικών δημοσιονομικά χωρών, όπως η Ελλάδα και η Ιταλία, ο κ. Παπαδημητρίου σημείωσε: «Αν ήμουν πολιτικός και έπρεπε να λάβω τόσο επώδυνα μέτρα, τότε θα έβαζα έναν τεχνοκράτη να το κάνει, ώστε να έχω ελπίδες να επανεκλεγώ...».


J.Kregel


«Μία κυβέρνηση υπό τεχνοκράτη πρωθυπουργό, η οποία έχει τη στήριξη πολλών πολιτικών δυνάμεων, είναι σε θέση να προωθήσει εκείνη την περιοριστική πολιτική την οποία δεν θα μπορούσε να εφαρμόσει μια μονοκομματική κυβέρνηση», συμπληρώνει ο κ. Kregel, ο οποίος χαρακτηρίζει με τη σειρά του καταστροφικό το οικονομικό πρόγραμμα το οποίο υλοποιείται στην Ελλάδα:


«Όσο θα αυξάνεται η φορολόγηση στην Ελλάδα, η οικονομία θα ωθείται στη «μαύρη» οικονομία και τα φορολογικά έσοδα θα μειώνονται περισσότερο. Δυστυχώς, θεωρώ ότι η Ελλάδα δεν έχει ελπίδα να διαχειριστεί αυτό το χρέος, το οποίο αυξάνεται περαιτέρω με τα μέτρα λιτότητας. Εδώ μιλάμε για μία προβολή χρέους της τάξης του 170% του ΑΕΠ. Αυτό είναι αδύνατο να εξυπηρετηθεί».


Ο ίδιος πρόσθεσε: «Πιστεύω ότι αν η ευρωπαϊκή κοινότητα, υπό το συντονισμό Μέρκελ και Σαρκοζί, συνεχίσει αυτή την πολιτική, τότε θα είναι αναπόφευκτη μία πλήρης διάλυση ή μία διάσπαση της Ευρωζώνης, με την ώθηση κάποιων χωρών έξω από το Ευρώ, πράγμα που θα ήταν καταστροφικό για εκείνες».


Κατά τη γνώμη του, σε ένα μεγάλο βαθμό, η συγκεκριμένη στάση -ιδίως- της Γερμανίας οφείλεται στο γεγονός ότι η καγκελαρία απαντά στο αίτημα των Γερμανών φορολογούμενων να μην χρηματοδοτηθούν οι φερόμενοι ως «τεμπέληδες» Έλληνες. Θεωρεί ότι πρόκειται για μία πολιτική επιλογή κυρίως εσωτερικής κατανάλωσης.

«Οι Έλληνες δεν είναι «τεμπέληδες», ωστόσο η Ελλάδα παρουσιάζει μικρότερο παραγόμενο αποτέλεσμα. Δεν υπάρχει, άλλωστε, βιομηχανική βάση στη χώρα», πρόσθεσε.

Ανάμεσα σε άλλα, ο κ. Kregel εντόπισε το πρόβλημα στις ετερογενείς οικονομίες εντός της Ευρωζώνης, επισήμανε ότι η Ελλάδα είναι ο μεγαλύτερος πελάτης της Γερμανίας και της Γαλλίας στην αγορά όπλων και χαρακτήρισε εντυπωσιακό το γεγονός ότι η Γερμανία στην πράξη δεν αναγνωρίζει πως χρωστά στις ελλειμματικές χώρες τα μεγάλα οφέλη από τις εξαγωγές.

Δεν βλέπει άραγε η Γερμανία τις επιπτώσεις της ασκούμενης πολιτικής; Ο κ. Kregel μεταφέρει τη δική του πληροφόρηση: «Η καγκελάριος Μέρκελ γνωρίζει. Σύμβουλοι της καγκελαρίας την έχουν προειδοποιήσει για τη σοβαρή πιθανότητα χρεοκοπίας της Ελλάδας, ωστόσο, εκείνη απαντά: ‘Δεν μπορούμε να αντέξουμε την παροχή μεγαλύτερης στήριξης στην Ελλάδα από αυτή που διασφαλίζουμε έως σήμερα. Υπάρχει ο ηθικός κίνδυνος αν συνεχίσουμε να τους βοηθάμε, να εμμείνει στην ίδια πορεία. Αν χρεοκοπήσει, χρεοκόπησε’».

Η λάθος απάντηση της ευρωζώνης

Η συμφωνία για την ευρωζώνη της περασμένης εβδομάδας δεν θα δουλέψει.



Το να απαιτείται από τις κυβερνήσεις να αναλαμβάνουν δημοσιονομικές δεσμεύσεις στα σοβαρά είναι πολύ καλό, όμως η καλή δημοσιονομική συμπεριφορά μπορεί και πάλι να σχετίζεται με τεράστιες ανισορροπίες και με μαζική οικονομική αποσταθεροποίηση.


Το περασμένο έτος, η Γερμανία είχε πλεόνασμα στο ισοζύγιο πληρωμών τρεχουσών συναλλαγών 5,7% του ΑΕΠ, ακόμη μεγαλύτερο και από της Κίνας, που κινήθηκε στο 5,2% του ΑΕΠ. Αυτά τα πλεονάσματα πρέπει να ανακυκλωθούν κάπου αλλού στον πλανήτη. Ένα πλεόνασμα πληρωμών, στο κάτω-κάτω, δεν είναι τίποτε άλλο από υπερβολικές εγχώριες αποταμιεύσεις πάνω σε εγχώριες επενδύσεις. Μια χώρα με πλεόνασμα τρεχουσών συναλλαγών πρέπει εξ ορισμού να αγοράζει ξένα ενεργητικά. Όμως, αν το κάνει, μπορεί να αυξήσει τα διακρατικά οικονομικά προβλήματα.


Επί το πλείστον, οι Κινέζοι ανακυκλώνουν τις υπερβάλλουσες αποταμιεύσεις τους σε αμερικανικά ενεργητικά, κυρίως μέσω των συνεχών αυξανόμενων αποθεμάτων σε συνάλλαγμα. Κατά την τελευταία 10ετία, αυτό δημιούργησε τρομερή ζήτηση για Treasuries, πιέζοντας τα yields σε ακραία υπερβολικά χαμηλά επίπεδα.


Οι ιδιώτες επενδυτές έψαξαν αλλού για υψηλότερες αποδόσεις, δημιουργώντας μαζική αύξηση στη ζήτηση για τα χρεόγραφα με ενυπόθηκο αντίκρισμα (mortgage-backed securities), που εν τέλει άνοιξαν τον δρόμο στην κρίση του subprime.


Η συμφωνία της ευρωζώνης απέτυχε επειδή δεν δίνει καμία εξήγηση για το πώς ακριβώς το γερμανικό πλεόνασμα συναλλαγών θα ανακυκλωθεί, αν τα νοτιοευρωπαϊκά κράτη πέφτουν στην κατηφόρα της δημοσιονομικής... δικαιοσύνης.


Ίσως στα όνειρά τους οι Ευρωπαίοι ηγέτες ελπίζουν ότι το γερμανικό πλεόνασμα θα μειωθεί από μόνο του. Στην πραγματικότητα, όμως, υπάρχουν μόνο δύο τρόποι για να γίνει αυτό: είτε με το να περιοριστούν οι γερμανικές εξαγωγές σε σχέση με τις εισαγωγές, είτε με το να αυξηθούν οι εισαγωγές σε σχέση με τις εξαγωγές.


Η πρώτη περίπτωση πιθανότατα θα εκδηλωθεί αν η νότια Ευρώπη διολισθήσει σε βαθιά ύφεση. Μαζί, η Ιταλία και η Ισπανία είναι πιο σημαντική κατεύθυνση για τις γερμανικές εξαγωγές από τις ΗΠΑ. Η διαρκής λιτότητα εκεί θα υπονομεύσει τους Γερμανούς και άλλους Βορειοευρωπαίους εξαγωγείς.


Η δεύτερη περίπτωση θα ισχύσει μόνο αν η Γερμανία αποδεχτεί την ανάγκη να αυξήσει την ανάπτυξη της εγχώριας ζήτησης περισσότερο και πάνω από αυτήν των τελευταίων χρόνων. Αυτό, όμως, πιθανότατα θα σημάνει και αύξηση του πληθωρισμού.


Για το σύνολο της ευρωζώνης θα ήταν καλό: Ο συγκριτικά χαμηλός πληθωρισμός στον νότο, σε συνδυασμό με συγκριτικά υψηλότερο πληθωρισμό στη Γερμανία και στον υπόλοιπο βορρά, θα προκαλέσει ανταγωνιστικές διορθώσεις, χωρίς την απειλή του αποπληθωρισμού. Είναι πολύ καλή λύση, αλλά είναι προφανές ότι η Γερμανία δεν θα έχει καμία όρεξη να την εφαρμόσει.


Κι αν δεν γίνει καμία προσαρμογή στο ισοζύγιο πληρωμών; Πώς θα ανακυκλώσει η Γερμανία τις αποταμιεύσεις; Υπάρχει η δυνατότητα επενδύσεων στον υπόλοιπο κόσμο, αλλά η Γερμανία έχει δείξει ότι προτιμάει να κρατάει τις επενδύσεις της εντός της ευρωζώνης, στην «ασφάλεια» του ενιαίου νομίσματος.


Ωστόσο, αν ο νότος δεν παίζει πια στην αγορά των εκδόσεων κρατικών ομολόγων, τι άλλο θα μπορούσαν να αγοράσουν οι Γερμανοί; Ίσως δούμε κολοσσούς της γερμανικής βιομηχανίας να χτίζουν νέα εργοστάσια στην Ισπανία, στην Πορτογαλία ή στην Ελλάδα. Όμως, θα μπορούσαν να επενδυθούν και στο ευρωπαϊκό real estate ή, ακόμη χειρότερα, σε νεοσύστατα χρεόγραφα ανατριχιαστικά παρόμοια με τα mortgage-backed securities. Οι χώρες που ενάρετα κατάφεραν δημοσιονομικά ελλείμματα πολύ συχνά υποκύπτουν στη συνέχεια σε χρηματοπιστωτικές κρίσεις. Το δημοσιονομικό πλεόνασμα έχει αποδειχθεί ότι δεν είναι εγγύηση για διαρκή οικονομική υγεία.


Ακόμη κι αν χώρες της ευρωζώνης πετύχουν τη δημοσιονομική λύτρωση, μπορεί και πάλι να υποκύψουν σε οικονομικές και χρηματοπιστωτικές κρίσεις. Εάν και μόνο το γερμανικό πλεόνασμα τρεχουσών συναλλαγών μειωθεί, θα μειωθεί ο κίνδυνος αλλεπάλληλων κρίσεων. Το δημοσιονομικό συμβόλαιο, που τόσο ποθεί η βόρεια Ευρώπη, ίσως τελικά επιτευχθεί. Δεν είναι όμως η σωστή απάντηση. Γιατί κανένας στους κύκλους των ρυθμιστών της ευρωζώνης δεν μπήκε στον κόπο να κάνει τη σωστή ερώτηση.


Του Stephen King ο οποίος είναι group chief economist της HSBC και συγγραφέας του «Losing Control» (Yale)

Μαργαριτάρια V

Ατρόμητος ο Έλλην Στρατάρχης, κοίταξε κατάματα τον εισβολέα και με τα λίγα περσικά που ήξερε του είπε: Μολών Λαβέ.
(από γραπτό υποψηφίου αστυνομικού, Αθήνα 1990).

Και οι Ρώσοι ανέδειξαν μεγάλους ποιητές όπως ο Πούσκας, ο Λένιν, ο Τρότσκι και ο Ιβάν ο Τρομακτικός. Από την ποίηση αυτή σώζεται σήμερα η Σιβηρία με την παγωμένη λίμνη των Κύκλων που ο Τσακ Κόφσκι την έκανε παλέτα”.
(γραπτό μαθητή σε εξετάσεις για την Ιστορία – Γυμνάσιο Κορίνθου 1988)

Η επανάσταση του ’21 έγινε πριν από 1821 χρόνια. Σήμερα γιορτάζουμε την τελική του πτώση.

(γραπτό μαθητή σε εξετάσεις για την Ιστορία – Γυμνάσιο Κορίνθου 1989)

Η μάνα του Ρασπούτιν ήταν η Ρασπουτάνα, τεραστίων διαστάσεων Ρωσίδα της Σιβηρίας.
(από Έκθεση για τη Ρωσία μαθητή του Γυμνασίου Καρδίτσας, 1991)

Οι Δέκα Εντολές γράφτηκαν από τον Σινά και παραδόθηκαν στον Μωυσή στην Πλάκα. Ήταν όλες πέτρινες, αλλά σαφέστατες.
(από την Έκθεση ιδεών υποψηφίου στη Σχολή Αστυνομίας, 1992)

Το ακριβώς αντίθετο της Αγίας Τριάδας είναι η Διαβολική Τριάδα, πυρ, συν γυναιξί και θάλασσα. Πράγματα του Σατανά.
(από διαγωνισμό στα Θρησκευτικά – Λύκειο Ξάνθης 1991)

Ο Κουστώ είναι ένας σύγχρονος Οδυσσέας, αλλά που δεν κατοικούσε στην Ιθάκη, και για το λόγο αυτό οι περιπέτειές του δεν λέγονται Οδύσσειες αλλά Κουστωδίες.
(υποψήφιος στη Σχολή Αστυνομίας, 1991)

Η επανάσταση στις Ινδίες είχε αρχηγό και σύμβολο το Γάντι του Μανχάταν.
(από Έκθεση μαθητή του Γυμνασίου Ζωγράφου, 1990)

Το τρίγωνο που φέρει δύο γωνίες λέγεται διαγώνιον.
(από διαγωνισμό στη Γεωμετρία, Γυμνάσιο Ιωαννίνων, 1982)

Ο γλάρος είναι αποδημητικό πουλί. Το καλοκαίρι πάει στην παραλία, το χειμώνα στις ακτές. Ενδιαμέσως στους σκουπιδότοπους και λιμάνια.
(Γυμνάσιο Καβάλας, 1988)

Ο κύκλος είναι μία στρογγυλή γραμμή, χωρίς συνδέσεις, ενωμένη με τέτοιο τρόπο που δεν μπορείς να καταλάβεις που αρχίζει και που τελειώνει.
(Γυμνάσιο Ηρακλείου, 1991)

Ο κύκλος δεν έχει ούτε αρχή ούτε τέλος, εκτός αν σταματήσεις το διαβήτη.
(Γυμνάσιο Καρδίτσας, 1989)

Η ελονοσία καταπολεμήθηκε και εξαφανίσθηκε δια των προσπαθειών της επιστήμης. Και η γρίπη; Πέρα βρέχει.
(Υποψήφια νοσοκόμα, Νοσοκομείο Αγρινίου)

Ανεκδοτο - Το 85!

Πάει ο Βενιζέλος σ΄ ένα μπουρδέλο στην Θεσσαλονίκη και ζητάει από την τσατσά το καλύτερο κορίτσι για τρελίτσες! 

Η τσατσά, πονηρή Σαλονικιά, τον ρωτάει άν θέλει να κάνει και το 69.

-Φυσικά, μαντάμ, λέει ο χοντρούλης!

Φωνάζει η κυρία:

-Σούλα, πέρνα στο 12, με τον υπουργό μας και κάντου το 85!!!

Έκπληκτος ο Βενιζέλος ρωτάει:

-Μα γιατί 85;

-Είναι το 69 + 23% ΦΠΑ!!!!!!!!!!!!!

Μια - διαφορετική - προσωπική μαρτυρία για τον Άρη Βελουχιώτη

Ήταν λίγο μετά την απελευθέρωση όταν με πήρε στο τηλέφωνο ο Νίκος Κλιάφας, τον οποίο οι αντάρτες είχαν διορίσει δήμαρχο στα Τρίκαλα, και μου ανακοίνωσε πως στο σπίτι μας θα ερχόταν να εγκατασταθεί ο Άρης Βελουχιώτης. Εγώ διαμαρτυρήθηκα γιατί ήδη στο σπίτι μας έμεναν δυο ανώτερα στελέχη του ΕΑΜ, ο Κώστας Αρίδας και ο Χρίστος Βραχνιάρης. «Αυτοί θα φύγουν και θα έρθει ο Άρης», μου είπε ο δήμαρχος και με διαβεβαίωσε πως ο Βελουχιώτης θα χρησιμοποιούσε μόνο ένα δωμάτιο. Εγώ για τον Βελουχιώτη δεν έτρεφα καμιά ιδιαίτερη συμπάθεια. Αντιθέτως, τον φοβόμουνα λιγάκι. Κυκλοφορούσαν πολλές φήμες και…



Πριν εγκατασταθεί, ήρθε στο σπίτι ο Τζαβέλας κι έκανε έρευνα. Αυτός είχε φυσιογνωμία άγρια. Έψαξε όλο το σπίτι, εγκατέστησε απ’ έξω δυο αντάρτες μαυροσκούφηδες κι ύστερα ήρθε ο Άρης. Ο Βελουχιώτης ήταν ένας πολύ ευγενικός άνθρωπος. Ζητούσε την άδειά μας ακόμα και για να βάλει το ραδιόφωνο. Περπατούσε στις μύτες των ποδιών για να μη μας ενοχλήσει. Κάθε βράδυ μετά τις οχτώ χτυπούσε την ενδιάμεση πόρτα κι ερχόταν και καθόμαστε στην τραπεζαρία και κουβεντιάζαμε. Ήταν πολύ καλός κοζέρ και είχε εγκυκλοπαιδική μόρφωση γιατί διάβαζε πολύ.


Εκείνο που μας εντυπωσίασε ήταν πως σου έδινε την ευχέρεια να διατυπώσεις ακόμα και κατηγορίες εναντίον των απόψεων που ο ίδιος πρέσβευε. Σε άκουγε και μετά σε αντέκρουε με επιχειρήματα. Θυμάμαι μια φορά που είχε έρθει από την Αθήνα όπου διέμενε η μητέρα μου. Εκεί που κουβεντιάζαμε, γυρίζει και του λέει: «Βρε καπετάνιε, είσαι πολύ καλός. Γιατί λένε…» Δε συνέχισε. Τα λόγια της τα απόσωσε ο άντρας μου: «Ο Άρης; Πως δεν είναι καλός; Μια και καλή σου παίρνει το κεφάλι», είπε. Και ο Βελουχιώτης ξεκαρδίστηκε στα γέλια. Κάναμε πολλές πολιτικές συζητήσεις. Ήταν πολύ στεναχωρημένος για τη Συμφωνία της Βάρκιζας που τον είχε αφήσει ακάλυπτο.


Λίγες μέρες μετά τη Συμφωνία μου τηλεφώνησε πάλι ο δήμαρχος για να μου ανακοινώσει πως ο Βελουχιώτης θα έφευγε από το σπίτι, για να έρθουν να εγκατασταθούν εκεί τρεις Άγγλοι από την επιτροπή που θα παρελάμβανε τα όπλα. Εγώ δεν είχα κανένα παράπονο από τον Άρη και του το είπα. «Όχι, όχι… Θα φύγει», επέμεινε εκείνος. «Καλά», είπα. Άλλωστε ο Άρης έμενε στον κάτω όροφο, πλάι στην τραπεζαρία μας. Στους Άγγλους έστρωσα επάνω. Τους παραχώρησα δυο δωμάτια. Δυο μέρες αργότερα ήρθαν. Πιο ανάγωγους δεν έχω συναντήσει στη ζωή μου. Χωρίς να μας ζητήσουνε την άδεια, κρέμασαν στο μπαλκόνι μας την αγγλική σημαία. Κάθε πρωί, για να ετοιμάσουν το μπρέκφαστ, κατελάμβαναν την κουζίνα μας για τρεις ώρες. Είχαν και του πουλιού το γάλα.


Λίγες μέρες αφότου εγκαταστάθηκαν οι Άγγλοι στο σπίτι, ήρθε να μας επισκεφτεί ο Βελουχιώτης. Αυτή τη φορά φορούσε πολιτικά και είχε κατά πολύ περιορίσει τη γενειάδα του. Μπαίνοντας στο σπίτι συναντήθηκε με τους Εγγλέζους, που την ώρα εκείνη, συνοδευόμενοι από ένα διερμηνέα, κατέβαιναν τη σκάλα. Δεν αντάλλαξαν ούτε ένα χαιρετισμό και μου έδωσαν την εντύπωση πως δεν τον αναγνώρισαν. Φαίνεται όμως πως τον αναγνώρισε ο διερμηνέας τους, γιατί το απόγευμα που επέστρεψαν μου ζήτησαν για πρώτη φορά την άδεια να βγούνε στον κήπο να φωτογραφηθούν κι επέμειναν να πάω κι εγώ μαζί τους.


Εκεί άρχισαν να μου μιλάνε περί ανέμων και υδάτων και σε κάποια στιγμή με ρώτησαν: «Ποιος ήταν ο κύριος που συναντήσαμε το πρωί στο χωλ;» Αμέσως κατάλαβα γιατί με είχαν προσκαλέσει. «Ο κύριος αυτός», τους λέω «ήταν ο Άρης Βελουχιώτης, ο οποίος έμενε εδώ πριν έρθετε εσείς και ήταν πολύ διακριτικός».Δεν έβγαλα τσιμουδιά. Όσο για τον Άρη, είχε έρθει για να μας ευχαριστήσει για τη φιλοξενία και να μας αποχαιρετίσει. Θα πήγαινε, όπως μου είπε, να επισκεφτεί τη μητέρα του. Της είχε μεγάλη αδυναμία.

Αργότερα μάθαμε πως βγήκε στο βουνό. Όταν τον περικύκλωσαν, ήμασταν με το Γιάννη τον άντρα μου στην Αθήνα και συναντηθήκαμε με τον Σβώλο, που έμενε τότε Βουκουρεστίου και Σόλωνος. Στο διαμέρισμα του Σβώλου που πήγαμε ήταν κι ο Καρτάλης, και θυμάμαι που συζητούσαμε για τον Άρη και τους έλεγε ο άντρας μου πως εκεί που τον είχαν περικυκλώσει, πολύ δύσκολα θα μπορούσε πια να ξεφύγει. Τελικά δεν ξέφυγε. Μετά που αυτοκτόνησε έφεραν το κεφάλι του και το κρέμασαν στην πλατεία. Δυο χρόνια αργότερα ήρθε ο αδελφός του Άρη. Έψαχνε να βρει που είχαν θάψει το κεφάλι του. Όμως κανείς δεν ήξερε.


Mαρτυρία της ΕΛΛΗΣ ΘΕΟΔΟΣΟΠΟΥΛΟΥ καταγράφεται στο βιβλίο της Μαρούλας Κλιάφα "ΣΙΩΠΗΛΕΣ ΦΩΝΕΣ Μαρτυρίες Θεσσαλών για τον 20ο αιώνα"

Επίκαιρη ιστορία με πολλά διδάγματα

    Η ΚΡΙΣΗ ΤΩΝ ΓΑΪΔΑΡΩΝ

Μια μέρα εμφανίστηκε σε ένα χωριό ένας άνδρας με γραβάτα. Ανέβηκε σε ένα παγκάκι και φώναξε σε όλο τον τοπικό πληθυσμό ότι θα αγόραζε όλα τα γαϊδούρια που θα του πήγαιναν, έναντι 100 ευρώ και μάλιστα μετρητά.

Οι ντόπιοι το βρήκαν λίγο περίεργο, αλλά η τιμή ήταν πολύ καλή και όσοι προχώρησαν στην πώληση γύρισαν σπίτι με το τσαντάκι γεμάτο και το χαμόγελο στα χείλη.

Ο άνδρας με τη γραβάτα επέστρεψε την επόμενη μέρα και πρόσφερε 150 ευρώ για κάθε απούλητο γάιδαρο, κι έτσι οι περισσότεροι κάτοικοι πούλησαν τα ζώα τους. Τις επόμενες ημέρες προσέφερε 300 ευρώ για όσα ελάχιστα ζώα ήταν ακόμα απούλητα με αποτέλεσμα και οι τελευταίοι αμετανόητοι να πουλήσουν τα γαϊδούρια τους.

Μετά συνειδητοποίησε ότι στο χωριό δεν έμεινε πια ούτε ένας γάιδαρος και ανακοίνωσε σε όλους ότι θα επέστρεφε μετά από μια εβδομάδα για να αγοράσει οποιοδήποτε γάιδαρο έβρισκε έναντι . 500 ευρώ!! Και αποχώρησε.

Την επόμενη μέρα ανέθεσε στον συνέταιρό του το κοπάδι των γαϊδάρων που είχε αγοράσει και τον έστειλε στο ίδιο χωριό με εντολή να τα πουλήσει όλα στην τιμή των 400 ευρώ το ένα.

Οι κάτοικοι βλέποντας την δυνατότητα να κερδίσουν 100 ευρώ την επόμενη εβδομάδα, αγόρασαν ξανά τα ζώα τους 4 φορές πιο ακριβά από ότι τα είχανε πουλήσει, και για να το κάνουν αυτό, αναγκάστηκαν να ζητήσουν δάνειο από την τοπική τράπεζα.

Όπως φαντάζεστε, μετά την συναλλαγή οι δύο επιχειρηματίες έφυγαν διακοπές σε έναν φορολογικό παράδεισο της Καραϊβικής, ενώ οι κάτοικοι του χωριού βρέθηκαν υπερχρεωμένοι, απογοητευμένοι, και με τα γαϊδούρια στην κατοχή τους που δεν άξιζαν πλέον τίποτα.

Φυσικά οι αγρότες προσπάθησαν να πουλήσουν τα ζώα για να καλύψουν τα χρέη. Μάταια. Η αξία τους είχε πατώσει. Η τράπεζα λοιπόν κατάσχεσε τα γαϊδούρια και εν συνεχεία τα νοίκιασε στους πρώην ιδιοκτήτες τους.

Ο τραπεζίτης όμως πήγε στον δήμαρχο του χωριού και του εξήγησε ότι εάν δεν ανακτούσε τα κεφάλαια που είχε δανείσει θα κατέρρεε και αυτός, και κατά συνέπεια θα ζητούσε αμέσως το κλείσιμο της ανοικτής πίστωσης που είχε με τον δήμο.

Πανικόβλητος ο δήμαρχος και για να αποφύγει την καταστροφή, αντί να δώσει λεφτά στους κατοίκους του χωριού για να καλύψουν τα χρέη τους, έδωσε λεφτά στον τραπεζίτη, ο οποίος παρεμπιπτόντως . ήταν κουμπάρος του δημοτικού συμβούλου.

Δυστυχώς όμως ο τραπεζίτης αφού ανέκτησε το κεφάλαιό του, δεν έσβησε το χρέος των κατοίκων, και ούτε το χρέος του δήμου, ο οποίος φυσικά βρέθηκε ένα βήμα πριν την πτώχευση.

Βλέποντας τα χρέη να πολλαπλασιάζονται και στριμωγμένος από τα επιτόκια, ο δήμαρχος ζήτησε βοήθεια από τους γειτονικούς δήμους. Αυτοί όμως του έδωσαν αρνητική απάντηση, γιατί όπως του είπαν είχαν υποστεί την ίδια ζημιά με τους δικούς τους γαιδάρους!!...

Ο τραπεζίτης τότε έδωσε στον δήμαρχο την «ανιδιοτελή» συμβουλή / οδηγία να μειώσει τα έξοδα του δήμου: λιγότερα λεφτά για τα σχολεία, για το νοσοκομείο του χωριού, για την δημοτική αστυνομία, κατάργηση των κοινωνικών προγραμμάτων, της έρευνας, μείωση της χρηματοδότησης για καινούρια έργα υποδομών. Αυξήθηκε η ηλικία συνταξιοδότησης, απολύθηκαν οι περισσότεροι υπάλληλοι του δημαρχείου, έπεσαν οι μισθοί και αυξήθηκαν οι φόροι.

Ήταν έλεγε αναπόφευκτο, αλλά υποσχόταν με αυτές τις διαρθρωτικές αλλαγές «να βάλει τάξη στη λειτουργία του δημοσίου, να βάλει τέλος στις σπατάλες» και να . ηθικοποιήσει το εμπόριο των γαϊδάρων.

Η ιστορία άρχισε να γίνεται ενδιαφέρουσα όταν μαθεύτηκε πως οι δυο επιχειρηματίες και ο τραπεζίτης είναι ξαδέρφια και μένουν μαζί σε ένα νησί κοντά στις Μπαχάμες, το οποίο και αγόρασαν . με τον ιδρώτα τους. Ονομάζονται οικογένεια Χρηματοπιστωτικών Αγορών, και με μεγάλη γενναιότητα προσφέρθηκαν να χρηματοδοτήσουν την εκλογική εκστρατεία των δημάρχων των χωριών της περιοχής.

Σε κάθε περίπτωση η ιστορία δεν έχει τελειώσει γιατί κανείς δεν γνωρίζει τι έκαναν μετά οι αγρότες. Εσύ τι θα έκανες στην θέση τους? Τι θα κάνεις εσύ?

 (Μετάφραση από το ιταλικό κείμενο το οποίο ήταν μετάφραση του γαλλικού και πάει λέγοντας. Φυσικά τα κείμενα αυτά είναι μεταφρασμένα σε όλες τις γλώσσες γιατί ως γνωστό στην ιστορία αυτή εμπλέκονται επιχειρηματίες, τραπεζίτες, δημοτικές αρχές και φουκαράδες χωρικοί όλου του κόσμου καθώς όλος ο πλανήτης υπόκειται στους «κανόνες της αγοράς» . των γαιδάρων.)

Aπό τον Παναγιώτη