Οι ένοχοι το βάζουν στα πόδια

«Η κρίση του ευρώ παραμένει ο βασικός κίνδυνος για την παγκόσμια οικονομία. Όπως και η αδράνεια στην αντιμετώπιση των συνεπειών της αυστηρής δημοσιονομικής πολιτικής. Η οικονομία κινδυνεύει να βυθιστεί σε μια ύφεση που δύσκολα θα μπορούσε να την αντιμετωπίσει η νομισματική πολιτική». Η τελευταία εκτίμηση του Οργανισμού Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης δεν είναι καθόλου καλή. 

Λογικό. Όμως, πώς φτάσαμε έως εδώ; Πιστεύοντας σε ανθρώπους σαν και αυτούς του ΟΟΣΑ, που απαιτούσαν επίμονα ολοένα και πιο αυστηρή λιτότητα. Ναι, οι ίδιοι αυτοί άνθρωποι σήμερα το βάζουν στα πόδια, μπροστά στις συνέπειες που είχαν οι πολιτικές τους. Και δεν ήταν μόνο οι άνθρωποι του ΟΟΣΑ.

Από το 2010, οι «πολύ σοβαροί άνθρωποι», όπως χαρακτηρίζει ειρωνικά ο οικονομολόγος Πολ Κρούγκμαν εκείνους που εισηγούνταν αυτές τις πολιτικές, είχαν αποφασίσει πως αυτό που χρειαζόταν ο κόσμος για να αντιμετωπίσει την υψηλή ανεργία και την ανάπηρη ανάπτυξη ήταν η λιτότητα.

Και όσοι αποτολμούσαν να επισημάνουν τους κινδύνους από αυτήν την πολιτική ή από τα προβλήματα του ευρώ, αποκλείονταν από κάθε συζήτηση και γίνονταν δακτυλοδεικτούμενοι ως εχθροί. 

Όπως ο ίδιος ο Πολ Κρούγκμαν, όταν είχε παρατηρήσει πως οι χώρες της Ανατολικής Ευρώπης που είχαν διατηρήσει τα εθνικά τους νομίσματα τα είχαν καταφέρει καλύτερα στην απασχόληση και την ανάπτυξη από όσο η Ανατολική Γερμανία που ενώθηκε νομισματικά με τη Δυτική. Και όταν είχε υποστηρίξει πως, για την έξοδο από την κρίση του ευρώ, θα ήταν προτιμότερο να αυξηθούν οι γερμανικοί μισθοί παρά να μειώνονται οι μισθοί στις περιφερειακές χώρες.

Όποιος αποτολμούσε να αμφισβητήσει την κατεστημένη οικονομική πολιτική, αντιμετωπιζόταν ως εχθρός. Όπως ο οικονομολόγος Ντανιέλ Ρουμπίνι.

Στο Νταβός, πριν από έξι χρόνια, ο Ιταλός υπουργός Οικονομικών Τζούλιο Τρεμόντι είχε πάθει υστερική κρίση, όταν άκουσε τον Ρουμπινί να λέει πως αργά ή γρήγορα η Ιταλία θα αντιμετώπιζε προβλήματα με το ευρώ. «Μόλις έκανα τη σύγκριση της Ιταλίας με την Αργεντινή, αυτός με διέκοψε φωνάζοντας πως είμαι έξω από κάθε λογική» θυμάται σήμερα ο Ρουμπινί. 

«Τον αγνόησα και αποτέλειωσα την ομιλία μου. Σκέφτηκα πως αυτό το θλιβερό επεισόδιο δεν ήταν παρά μια αντανάκλαση της ακόμη πιο θλιβερής κατάστασης της ιταλικής οικονομικής πολιτικής. Και ήταν για μένα βέβαιο πως με μετριότητες σαν και αυτόν η Ιταλία όδευε στον δρόμο της οικονομικής καταστροφής και της εξόδου της από το ευρώ. Η Ιταλία και οι Ιταλοί άξιζαν κάτι καλύτερο από αυτό».

Οι ευρωπαϊκές εξελίξεις δεν δικαίωσαν αυτό το «κυνηγητό μαγισσών». Με ταπεινωτικές κυβιστήσεις μπροστά στην καταστροφή, οι διώκτες τους (αποτυχημένοι πολιτικοί, εξαρτημένοι οικονομολόγοι, καθεστωτικοί δημοσιογράφοι) εμφανίζονται σήμερα να συμμερίζονται εκ των υστέρων τις ανησυχίες των «εχθρών» που άλλοτε καταδίκαζαν στην πυρά.

Αν απομένει ακόμη για μας ένας παράδεισος, εκείνοι που μας οδήγησαν στην κόλαση δεν εννοούν να αφήσουν σε άλλους τα κλειδιά του. 


Του Ρούσσου Βρανά