Αγανακτώ κυρίως για την …αυταπάτη

Μεγάλωσα σε μια εποχή που η πρωταρχική και κύρια ταυτότητα του ανθρώπου είναι αυτή του καταναλωτή και όχι του πολίτη.
Μεγάλωσα σε μια εποχή που η πολιτική έγινε μάρκετινγκ και οι εκφραστές της προβάλλονται σαν προϊόντα μαζικής κατανάλωσης.

Μεγάλωσα σε μια εποχή που η ιδέα ότι μπορούμε και θα αλλάξουμε τον κόσμο θεωρείται ένα παραμύθι για τους αφελείς. Μεγάλωσα σε μια εποχή που ακόμη και τα οράματα έγιναν κατανάλωση με κάθε τρόπο και για κάθε σκοπό. Από την ίδια την εκπαίδευση μέχρι και την κλιματική ισορροπία του πλανήτη, τα πάντα μετατράπηκαν σε ατομικές επιλογές δαπάνης.


Και αφού έτσι μεγάλωσα και έζησα, έτσι μεγάλωσα και έμαθα και το παιδί μου. Το μετέτρεψα σε καταναλωτή-παιδί, ένα ακόμη εγωκεντρικό πλάσμα που αρχίζει πάντα με το «εγώ θέλω». Και μόλις το κατόρθωσα, αβίαστα, προχώρησα και ένα βήμα παρακάτω, σπρώχνοντας την κοινωνία μου σε μια μανία κατανάλωσης ακόμη και των πιο παιδαριωδών πραγμάτων. Εκφύλισα και εκχυδάισα τα πάντα, από εμπόρευμα μέχρι πολιτισμό, επιδόθηκα με θρησκευτική λατρεία στην εξύμνηση της απόλαυσης, προκειμένου τα πάντα γύρω μου να γίνουν πιο εύκολα επιθυμητά.


Άρχισα να εφευρίσκω ανάγκες πριν ακόμα αρχίσω καν να παράγω αγαθά. Γέμισα τα μυαλά της κοινωνίας μου με συνθήματα και πρότυπα που εγκωμίαζαν την κατανάλωση και όχι την αποταμίευση, τη σπατάλη και όχι την επένδυση.

Επιτέλους μετά από μια συστηματική δουλειά μετατράπηκα εγώ και οι όμοιοί μου στον ιδανικό καταναλωτή, τον παρορμητικό, αυτό που δεν σκέφτεται πριν αγοράσει, πριν καταναλώσει να ικανοποιήσει όλες του τις “ανάγκες”.

Και αφού το πέτυχα βρέθηκα να ζω μέσα στο απόλυτο παράδοξο. Βρέθηκα να ζω μέσα σε έναν κόσμο στον οποίο όποιος έχει το χρήμα δεν έχει πλέον πραγματικές ανάγκες, ενώ όσοι ακόμα έχουν τεράστιες ανικανοποίητες “ανάγκες” δεν έχουν πια αγοραστική δύναμη. Και τώρα αγανακτώ. Όχι τόσο γιατί στερούμαι όσο γιατί ξαφνικά συνειδητοποιώ πως δεν μπορώ πια να είμαι ένα αιώνιο παιδί. Δεν μπορώ να είμαι μέρος μιας αιώνιας αθωότητας, που ενθαρρύνεται από τη διαφήμιση και από τη βιομηχανία της ψυχαγωγίας.
Eξεγείρομαι γιατί πίστεψα λάθος σε έναν αλτρουιστικό καπιταλισμό, που κάποια στιγμή θα έθετε εαυτόν πάνω από το κέρδος στην υπηρεσία των πιο επειγόντων αιτημάτων της ανθρωπότητας.
Αγανακτώ κυρίως για την …αυταπάτη


Του Νίκου Βασιλειάδη