(παχυντικά και τα τρία) κι έβλεπα ή άκουγα, ή διάβαζα (επικίνδυνα
και τα τρία) να «συναθροίζεται» η μία παπαριά μετά την άλλη (με
αποτέλεσμα να βαριέμαι θανάσιμα) έγινε το θαύμα… «Χτύπησε» ο
Πάγκαλος. Όχι, μην ανησυχείτε οι fan του, χαίρει άκρας υγείας το
παλληκάρι, τα εισαγωγικά δεν τα βλέπετε; Επίσης, δεν το λέω με την
έννοια «χτύπησε» ένα γουρουνόπουλο στην καθισιά του, γιατί αφενός
αυτό δεν θα ήταν είδηση, αφετέρου μας το διευκρίνισε (ανατρέποντας
όλα όσα ξέραμε για τις δίαιτες) πως εκείνος παχαίνει με σαλάτες.
Κι επειδή σας ξέρω (εσάς που διαβάζετε τώρα) πως είστε άπιστοι
Θωμάδες, σας ενημερώνω πως ενώ οι υπόλοιποι κοινοί θνητοί ίσως
και να χόρταιναν με μια κανονική σαλατιέρα, ο φίλος μας ο Τεό για
να σηκωθεί από το τραπέζι και να μη νιώθει μια λιγούρα, μια ζάλη,
ένα «ποιος με μάτιασε;» πρέπει να φαρμακώσει (που έλεγε κι η γιαγιά
μου) τη μισή παραγωγή της χώρας, σε ντομάτες και αγγούρια. Κι έχει
δίκιο, σκεφτείτε λίγο. Την ίδια ποσότητα φαγητού χρειάζεται ένα
κανίς και την ίδια ένα μπουλντόγκ; Αν τώρα πρέπει να ζητήσω από
κάποιον «συγνώμη» για τη σύγκριση, θα ζητήσω απ’ το μπουλντόγκ.
Δεν είναι εποχές να το ρισκάρω. Στη γωνία περιμένουν οι φιλοζωικές
οργανώσεις για όσους κακομεταχειρίζονται τα ζώα.
Επιστρέφω όμως στο «χτύπημα» Πάγκαλου. Σίγουρα το έχετε δει
όλοι, καθώς με το διαδίκτυο πια, όλες οι πληροφορίες κάνουν τον
γύρο του κόσμου σε χρόνο ρεκόρ. Ο Θεόδωρος με λευκό πουκάμισο
που χαρίζει όταν είσαι γοητευτικός, με αδρά χαρακτηριστικά και σε
θέλει κι ο φακός. Θα μου πείτε πως η περιγραφή παραπέμπει στον
Αλέκο Συσσοβίτη, αλλά λέω να σας αγνοήσω, γιατί είστε γνωστοί
αντικαθεστωτικοί κι εντελώς εγκάθετοι. Καμάρωνε ο αντιπρόεδρος της
κυβέρνησης-πασπαρτού (σοσιαλιστές/δεξιοί/ακροδεξιοί ένα κουβάρι)
απέναντι στον γάλλο δημοσιογράφο, με το ύφος του ανθρώπου που
αισθάνεται και πλασάρεται ως σημαντικός (χωρίς να είναι απαραίτητα)
λέγοντας σαχλαμάρες και φρικτές κοινοτοπίες. Γνώριμη συμπεριφορά
δηλαδή, «μέτριων» (και κάτω) που προσπαθούν με αερολογίες
(πομφόλυγες και φληναφήματα, σε… απλά ελληνικά) να στρέψουν τα
φώτα πάνω τους, την ώρα που όλοι και (κυρίως) η ιστορία (που είναι
και η πιο αμείλικτη) τους έχουν ξεπεράσει, γεγονός με το οποίο είναι
αδύνατον να συμβιβαστούν. Και μπορεί να δηλώνει πως το σκέφτεται
αν θα είναι υποψήφιος στις επόμενες εκλογές, μόνο και μόνο γιατί
ξέρει πως με δύο ψήφους (τη δική του και της συζύγου του) δεν θα
δει βουλευτικό αξίωμα, ούτε στα πιο τρελά του όνειρα (που προς το
παρόν κατακλύζονται από ποικίλους γαστριμαργικούς πειρασμούς,
πλην φυσικά της πολυδιαφημισμένης σαλάτας).
Καλό θα ήταν σε αυτό το σημείο, να σας προειδοποιήσω πως το επίπεδο θα πέσει κι άλλο, για να μπορέσω να επικοινωνήσω με τον (πεζοδρομιακής αισθητικής και
φρασεολογίας) πολιτικό μας.
Επειδή λοιπόν κανείς δεν γλυτώνει σε αυτή τη ζωή (για άλλες δεν
ξέρω, γίνονται έρευνες) από τους φόβους του, που με τον καιρό
γίνονται εμμονές (όπως μου «σφύριξαν» τρία κολλητάρια μου
ψυχαναλυτές) για μια φορά ακόμη (δεν θυμάμαι τον ακριβή αριθμό,
δεν κρατάω πρακτικά με το παραλήρημα του Τεό) τα έβαλε με τους
Αγανακτισμένους. Εμβρόντητος ο γάλλος δημοσιογράφος, τον άκουσε
να λέει πως όσοι βγαίνουν στους δρόμους, είναι «ή κομμουνιστές,
ή φασίστες, ή μαλάκες». Το «κομμουνιστής» δεν το θεωρώ ούτε
ψόγο, ούτε ρετσινιά και σε καμιά περίπτωση βρισιά. Για τους άλλους
δύο χαρακτηρισμούς όμως Θεόδωρέ μου, θα σε πάρει και θα σε
σηκώσει (αν και χωρίς γερανό εφοδιασμένο με συρματόσχοινα, το
κόβω δύσκολο)!!! Εσύ έκανες την αρχή… Ποιος ήρξατο χειρών αδίκων,
για να στο πω και στα αρχαία; Βλέπεις εκτός από σκέτο τέρας, σου
αναγνωρίζω πως είσαι και τέρας μορφώσεως. Είσαι έτοιμος; Ν’ αρχίσω;
Ποιούς λες φασίστες βρε ζωντανό απολίθωμα του παππού σου του
δικτάτορα; Ποιους αποκαλείς μαλάκες, βρε ντροπή του Κοινοβουλίου,
που σε έχουν ακόμα και σε καμαρώνουν και δεν σε έχουν διαγράψει
(με εξαίρεση και μπράβο στον Δικηγορικό Σύλλογο) οριστικά από κάθε
είδους αξίωμα; Ποιος σου είπε πως μπορείς να ανοίγεις το στόμα σου
και να ξερνάς αμάσητο τον οχετό που ρίχνεις καθημερινά στην κοιλιά
σου; Ποιος σου έδωσε το δικαίωμα να βρίζεις ένα τεράστιο κομμάτι
του Ελληνικού λαού, μόνο και μόνο επειδή αντέδρασε στα ανθελληνικά
νταραβέρια σας; Με ποιό δικαίωμα διασύρεις κι «ακυρώνεις» ένα
κίνημα (πανευρωπαϊκό μάλιστα) επειδή δεν βρήκες του γούστου σου
το σύνθημα «θα κάνουμε τον Πάγκαλο σαλάμι του αέρος, για να τον
εξάγουμε να σβήσουμε το χρέος»; Και μένα μου τη βαράει στα νεύρα η
φάτσα σου, αλλά δεν πήρα σβάρνα τα διεθνή μέσα ενημέρωσης, ή την
αστυνομία να σου απαγορεύσει να «τρομοκρατείς» τους τηλεθεατές.
Κάνω το σταυρό μου, σφυρίζω αδιάφορα, μετράω ως το δέκα και
αλλάζω κανάλι.
Αυτό, για χρόνια, για δεκαετίες. Από το 1996 στα Ίμια. Που είχες
συμφωνήσει μυστικά με τους Αμερικανούς να αποσύρεις και τους
έλληνες στρατιώτες και τη σημαία μας. «Θα πούμε ότι τη σημαία την
πήρε ο αέρας» ήταν η φράση σου, σύμφωνα με τον πρώην βουλευτή
του ΠΑΣΟΚ Γιάννη Καψή. Χμμ… να δεις πως λέγεται αυτό… να δεις πως
λέγεται… Α, ναι! Νομίζω πως το βρήκα. Εσχάτη προδοσία; Η εκχώρηση
κυριαρχικών δικαιωμάτων, δεν είναι ικανός λόγος για να κάτσει
κάποιος στο σκαμνί του Ειδικού Δικαστηρίου; Πως είπες; Είναι άβολο το
σκαμνί; Φέρε τον καναπέ απ’ το σπίτι σου. Εκεί θα τα χαλάσουμε;
Θες να θυμηθώ και κάτι άλλο; Πόσο περήφανος νιώθεις που το 1999
έστειλες «πακέτο» τον Οτσαλάν στους Τούρκους, προδίδοντας επί της
ουσίας τον αγώνα του Κουρδικού λαού; Βλέπεις είχες δείξει το πολιτικό
σου ήθος, πολύ πριν από τη φράση «μαζί τα φάγαμε». Πόσο να μας
σοκάρει, το «κοπρίτες» αναφερόμενος στους δημοσίους υπαλλήλους, ή
όταν χαρακτήρισες «μια χούφτα αγράμματους» όλους τους αγωνιστές
του 1821; Ή όταν έστειλες στη δικαιοσύνη τον 26χρονο Βαγγέλη
Μυτιληναίο, απαιτώντας 1 εκ. ευρώ; Αναρωτήθηκες τι θα γίνει αν σε
τρέξουμε κι εμείς στα δικαστήρια; Σκέφτηκες πως δεν θα ξεμπλέξεις
ακόμα κι αν πουλήσεις και τα 58 (ναι καλά διαβάσατε) ακίνητα που
διαθέτεις;
Ο δρόμος που διάλεξες ρε Τεό, είναι αδιέξοδος. Εγώ πια, μπροστά
σε τέτοιου μεγέθους (απροκάλυπτη) ανοησία, παραδίνομαι. Δεν
παίζεσαι. Σου δίνω το ακαταλόγιστο, και υποχωρώ. Όντως, όπως
λένε «η βλακεία είναι αήττητη». Θα ήταν ανώριμο (για να μην πω
σαδιστικό) εκ μέρους μου, να συνεχίσω να «παρακολουθώ» το πολιτικό
ψυχορράγημα κάποιου που αποφάσισε στα στερνά του πολιτικού του
βίου, να παραληρεί, σε μια ύστατη προσπάθεια να ξεχάσει (ο ίδιος) πως
αποδείχτηκε ανάξιος (αν όχι επικίνδυνος) για να λέγεται εκπρόσωπος
του ελληνικού λαού. Και να στο πω κι αλλιώς; Εγώ δεν έχω αντίρρηση
να δεχτώ πως είμαι «μαλάκας». Πρέπει όμως κι εσύ να συμφωνήσεις
πως είσαι… «χοντρομαλάκας»!! Οπότε, κανένα πρόβλημα.
Είμαστε πάτσι… Να κεράσω πατσά;
Του Διονύση Τσιλιμιδού
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου