Φεύγω για διακοπές.............

Ντέσνερ:Μόνο από σχετική αδυναμία οι Χριστιανοί δεν καίνε σήμερα τους αντιπάλους

Κύριε Deschner, ποιος νομίζετε ότι είναι ο πυρήνας του χριστιανισμού;

Πρόκειται για ένα μήνυμα χαράς με πολεμική εξάρτηση. Απ’ τη μια πλευρά πολλοί ωραίοι μύθοι, π.χ. το παραμύθι με την ανάσταση, πολλές όμορφες επιταγές, όπως η αγάπη του πλησίον και του εχθρού, η επιταγή να μην κλέβουμε, να μην σκοτώνουμε, αλλά και η εξυπνάδα να μην τηρεί τίποτα από αυτά. Ο χριστιανισμός αποτελεί το συνασπισμό μιας χορωδίας με μια πυρκαγιά.

Τι βρίσκετε σήμερα τόσο κακό στο χριστιανισμό; Το 8-τομο έργο σας ονομάζεται «Η εγκληματική Ιστορία του χριστιανισμού» Δεν έχει χάσει την επιρροή της η εκκλησία, τουλάχιστον στη Δυτική Ευρώπη;

Καταρχάς: Δεν περιγράφω το σημερινό χριστιανισμό αλλά το παρελθόν του, δηλαδή κάτι που συχνά είναι διαφορετικό και μερικές φορές πάλι όχι. Σήμερα εγκληματικές είναι οι επιπτώσεις της χριστιανικής ιδεολογίας, οι πολλαπλές επενέργειες της δογματικής τρέλας του. Δεν ικανοποιείται με την απλή πίστη, αλλά θέλει να προσηλυτίσει, να επιτίθεται, να κατακτά. Εγκληματική είναι σήμερα η καταστροφική σεξουαλική και κοινωνική ηθική του, η πρακτική του να προστατεύει στην αγκαλιά της μητέρας το μωρό, το οποίο αργότερα το στέλνει με ευλογίες να σκοτωθεί στον πόλεμο. Μετατρέπει τις μικρές θυσίες των πλούσιων για τους φτωχούς σε μεγάλες θυσίες των φτωχών για τους πλούσιους. Αυτό που χάνει ή φαίνεται να χάνει ο εκκλησιαστικός μηχανισμός στην Ευρώπη, το κερδίζει κάπου αλλού, στην «God’s own country».

Πώς βλέπετε τη σχέση χριστιανισμού- ιουδαϊσμού- μωαμεθανισμού; Η βία και ο αποκλεισμός των διαφορετικά σκεπτόμενων εντοπίζονται εξ ίσου στις μονοθεϊστικές θρησκείες ή υπάρχουν κλιμακώσεις;

Και οι τρεις μονοθεϊστικές θρησκείες έχουν κάποιο σοβινιστικό περιεχόμενο. Κάτι βίαιο και εκβιαστικό. Λόγω της αλαζονείας τους περί θεϊκής προτίμησης εκδηλώνουν μια αξίωση απολυτότητας, η οποία αποκλείει εκ προοιμίου κάθε πραγματική ανοχή του διαφορετικού.

Ποιο είναι το κίνητρό σας γι’ αυτή την τεράστια εργασία όλα αυτά τα χρόνια; Η αγανάκτηση;

Πράγματι, ποιο είναι το κίνητρο; Απλά και μόνο: η αδικία. Μια ανήκουστη αδικία, επί χιλιετίες, η οποία είναι πακεταρισμένη σε ψευδοευσεβή ρητά και σε ξεδιάντροπα ψεύδη. Θα τα βρείτε στις πολλές δεκάδες των βιβλίων μου...

Θα μπορούσαμε να πούμε ότι ο χριστιανισμός είναι καλός, αλλά αυτό που δημιούργησε ο εκκλησιαστικός μηχανισμός είναι απορριπτέο;

Ναι, αυτό πιστεύουν πολλοί! Αλλά, πέρα από το γεγονός ότι στο χριστιανισμό δεν είναι τίποτα, απολύτως τίποτα, πρωτότυπο –από τη γιορτή των Χριστουγέννων, μέχρι την Ανάληψη: όλα αντιγραφή-, ήδη στον πρώτο τόμο της «Εγκληματικής Ιστορίας» περιγράφω σε 100 περίπου σελίδες τους αγώνες των Χριστιανών εναντίον των Εβραίων.

Εσείς είστε η καλύτερη απόδειξη για την ανεκτικότητα του χριστιανισμού. Στον μωαμεθανισμό θα είχατε προ πολλού πάνω σας μια φετφά.

Και παλαιότερα στο χριστιανισμό θα είχα έναν αφορισμό, μια θηλιά στο λαιμό ή φωτιά στα πισινά – για πολλούς αιώνες! Σήμερα, να μην έχουμε ψευδαισθήσεις, μόνο η σχετική αδυναμία εμποδίζει τον κλήρο να συνεχίσει να καίει τους αντιπάλους του.

Ζούμε σε μια λαϊκή κοινωνία ή θεωρείτε τη θρησκεία έναν ακόμα σημαντικό παράγοντα;

Αρκεί να κοιτάξει κάποιος στην τηλεόραση για να διαπιστώσει, πώς κάνουν διάφοροι τεμενάδες στην εκκλησία και στους κληρικούς, ιδίως στους πάπες, πόσο χρόνο τούς διαθέτει και ποια σχόλια ακούγονται! Σκεφτείτε τι συμβαίνει στα παρασκήνια…

Είναι δυνατόν να μετρηθούν τα θύματα του χριστιανισμού;

Αν προστεθούν στα άμεσα θύματα –εθνικοί, εβραίοι, μουσουλμάνοι, «αιρετικοί», «μάγισσες», ιθαγενείς κ.ά.- και όλα τα έμμεσα θύματα, π.χ. οι νεκροί των μεγάλων πολέμων του 20ου αιώνα, στους οποίους συνέβαλαν ενεργά όλοι οι εκκλησιαστικοί παράγοντες, σε όλες τις πλευρές, τότε πρέπει να καταλήξουμε σε ένα αριθμό της τάξης πολλών εκατοντάδων εκατομμυρίων.

(Aπό συνέντευξη του Karlheinz Deschner* στην εφημερίδα "Weltwoche" της Ζυρίχης)


*Γερμανός κριτικός ιστορικός, συγγραφέας διηγημάτων, δοκιμίων και, κυρίως, αντιρρητικών έργων κατά του Χριστιανισμού.

Πότε τέλειωσε ιστορικά ο Ελληνισμός

Πότε τελειώνει ιστορικά ένας λαός που σημάδεψε με την παρουσία του την πορεία της ανθρωπότητας; Προφανώς, όταν πάψει να παράγει ή να συντηρεί καινοτόμο ιδιαιτερότητα. Οταν χάσει ακόμα και την επίγνωση της κάποτε προσφοράς του, όταν εκπέσει σε ρητορικές μόνο καυχήσεις για κατορθώματα που δεν μπορεί πια να κατανοήσει τη σημασία τους.
Αν είναι αυτό το κριτήριο του ιστορικού τέλους, πότε τέλειωσε ιστορικά ο Ελληνισμός;

Στο σχολείο μαθαίναμε τη δόλια απάντηση της δυτικής ιστοριογραφίας που είχε υιοθετήσει και ο Κοραής: Ο Ελληνισμός τέλειωσε το 529, όταν ο Ιουστινιανός έκλεισε και τυπικά τα τελευταία απομεινάρια φιλοσοφικών σχολών της Αθήνας.

Από τα τέλη του 19ου αιώνα, η απροκατάληπτη έρευνα άρχισε να κατεδαφίζει τη μεθοδική κατασυκοφάντηση του ψευδωνύμως, για χλεύη, λεγόμενου «Βυζαντίου»: να καταδείχνει τα ιλιγγιώδη επιτεύγματα πολιτισμού, με ακραιφνή ελληνική ιδιαιτερότητα, που το χαρακτηρίζουν και σημαδεύουν την ανθρώπινη Ιστορία. Τότε μεταθέσαμε το τέλος του Ελληνισμού στην άλωση της Κωνσταντινούπολης από τους Τούρκους, το 1453.

Η λεγόμενη «Γενιά του ’30» μας έδειξε ότι ακόμα και κάτω από τον ζυγό των Τούρκων οι Ελληνες, φτωχοί, αγράμματοι, σκλάβοι, συνέχισαν να παράγουν ιδιαιτερότητα πολιτισμού, Τέχνη και θεσμούς με τους ίδιους άξονες αναφοράς και τις ίδιες ιεραρχήσεις προτεραιοτήτων που χαρακτήριζαν ανέκαθεν την ελληνικότητα. Και τότε μεταθέσαμε το ιστορικό τέλος του Ελληνισμού στο 1833, όταν Βαυαροί και Κοραϊκοί συγκρότησαν το νεωτερικό ελλαδικό κρατίδιο, προγραμματικά αποκομμένο από την οργανική ιστορική του συνέχεια, με πολιτιστικές επιδόσεις μόνο στη μίμηση των δυτικών προτύπων και την ελληνική ταυτότητα μεταποιημένη σε φολκ λορ και ιδεολόγημα.

Αποδίδεται στον ηπειρώτη πατριάρχη Αθηναγόρα η εκτίμηση ότι ο Ελληνισμός τέλειωσε με τη Μικρασιατική Καταστροφή, το 1922: Μπορεί το ελλαδικό κρατίδιο των Αθηνών να ήταν καταγωγικά αφελληνισμένο, να κατανοούσε τον Ελληνισμό με τους όρους του νεωτερικού εθνικισμού, δηλαδή να τον καταδίκαζε να είναι βαλκανική επαρχία. Ομως, υπήρχε παράλληλα η πληθυσμική πραγματικότητα εκατομμυρίων Ελλήνων της Μικρασίας, του Πόντου, της Ανατολικής Θράκης, της Ανατολικής Ρωμηλίας, Ελληνισμός με συνείδηση κοσμοπολίτικης αρχοντιάς και ταυτότητα πολιτισμού, όχι κρατικής εθνότητας.

Με ποια κριτήρια πιστοποιούμε τη συνέχεια ή την ασυνέχεια (το ιστορικό τέλος) της ελληνικής ιδιαιτερότητας; Οχι βέβαια με τη συντήρηση και παγίωση των ίδιων πάντα σχημάτων του βίου και της έκφρασης. Η συνέχεια της ταυτότητας (δημιουργικής ετερότητας) ενός λαού γίνεται φανερή στη διατήρηση των ίδιων προτεραιοτήτων, της ίδιας ιεράρχησης αναγκών, της ίδιας αξιολόγησης ποιοτήτων.

Το πέρασμα από την «κοινωνία της χρείας» στην «πολιτική κοινωνία» (από την ατομοκεντρική χρησιμοθηρία στο κοινό «άθλημα αληθείας») είναι σταθερό γνώρισμα ελληνικότητας. Τόπος και τρόπος του αθλήματος στην Αρχαία Ελλάδα ήταν η αυτόνομη πόλις – κράτος, πραγμάτωση και φανέρωση του τρόπου η «εκκλησία του δήμου». Τόπος και τρόπος του αθλήματος στον εκχριστιανισμένο Ελληνισμό (Βυζάντιο και Τουρκοκρατία) ήταν η αυτοδιαχειριζόμενη κοινότητα – ενορία και φανέρωση του τρόπου η «εκκλησία των πιστών».

Ο στόχος στον οποίο απέβλεπε η πόλις (ο τρόπος του όντως αληθούς) αποτυπώνεται στη λογική αρμονία των αρχιτεκτονικών μελών του Παρθενώνα, στην αφαιρετική υποδήλωση του καθολικού λόγου της ουσίας (όχι του εφήμερου ατόμου) που σαρκώνει το άγαλμα, στην τραγωδική δραματουργία της θεατρικής εκφραστικής. Αντίστοιχα, ο στόχος της ευχαριστιακής κοινότητας αποτυπώνεται στο αρχιτεκτονικό (στατικής) ρίσκο της διαδοχής θόλων, ημιθολίων, σφαιρικών τριγώνων που λογοποιεί την ύλη, παραπέμπει στην «κένωση» – σάρκωση του Λόγου ως τρόπο τής όντως υπάρξεως. Aποτυπώνεται στη «διάβαση επί το πρωτότυπον» που κατορθώνει (με την ίδια αφαιρετική επιδίωξη του αγάλματος) η βυζαντινή Εικόνα ή στην «αποκαλυπτική» δραματουργία (με πιστότητα στο αρχαίο σκηνικό υπόδειγμα) της εκκλησιαστικής Ευχαριστίας.

Σήμερα δεν καταλαβαίνουμε τίποτα από τις προτεραιότητες αναγκών και στόχων που εξασφάλιζαν τη συνέχεια του τρόπου της ελληνικότητας, δεν μπορέσαμε να διασώσουμε στο ελλαδικό κρατίδιο αυτόν τον τρόπο ούτε ως μνήμη, θησαύρισμα παιδείας. Μας είναι αδύνατο να κατανοήσουμε (δεν έχουμε προσλαμβάνουσες παραστάσεις), πώς μπορεί μια συλλογικότητα να οργανώθηκε κάποτε με προτεραιότητα ανάγκης την υπαρκτική γνησιότητα και όχι τη χρησιμότητα. Ερμηνεύουμε την Αρχαία Ελλάδα, το Βυζάντιο, την Τουρκοκρατία με τα κριτήρια και τα δόγματα του Ιστορικού Υλισμού ή με τις προ-πολιτικές ατομοκεντρικές αξιώσεις του Διαφωτισμού – μιλάμε για την αρχαία αθηναϊκή δημοκρατία σαν το προανάκρουσμα «αυτοθεσμιζόμενης» κολλεκτίβας ή «κομμούνας».

Ο Ελληνισμός τέλειωσε ιστορικά με αργό και βασανιστικό (ταπεινωτικό) ψυχορράγημα που ξεκίνησε το 1833 και συνεχίζεται, άγνωστο για πόσο ακόμη. Παλεύουμε να πιθηκίσουμε με συνέπεια τα «φώτα» της Εσπερίας, την παραχάραξη του αθλήματος της σχέσης σε μονοτροπία της χρήσης. Και ούτε αυτό δεν καταφέρνουμε, ο μεταπρατισμός μάς καθηλώνει σε τριτοκοσμικά επίπεδα υπανάπτυξης, διαφθοράς, οργανωτικής διάλυσης, απαιδευσίας, βαναυσότητας στην καθημερινή συμπεριφορά.

Αν συνεχίζουμε κωμικά να καυχώμαστε για την Αρχαία Ελλάδα, είναι επειδή μάς μάθανε ότι στο δικό της κληροδότημα βασίστηκε, και αυτό αξιοποίησε ο καταναλωτικός πολιτισμός της Δύσης, που εμείς αποκλειστικά θαυμάζουμε και είναι το ίνδαλμά μας. Ωσάν να ήταν ποτέ δυνατό η ταύτιση του «αληθεύειν» με το «κοινωνείν» να γεννήσει τον ατομοκεντρισμό του cogito ή της αισθησιοκρατίας, η μεταφυσική στόχευση της αρχαιοελληνικής δημοκρατίας να παραγάγει το όνειδος της σημερινής εμπορευματοποιημένης κομματοκρατίας.

Το ιστορικό ψυχορράγημα του Ελληνισμού είναι βασανιστικό και ταπεινωτικό, γιατί συνεχίζουμε να υπάρχουμε χωρίς πια να είμαστε Ελληνες και χωρίς να μπορούμε να γίνουμε «Ευρωπαίοι». Και απομνημείωση αρχιτεκτονική του χαμένου προσώπου μας είναι η βλάσφημη αισχρουργία του Νέου Μουσείου της Ακρόπολης: Αυτάρεσκη αναίδεια μιας αφελληνισμένης κοινωνίας, που χρυσοπληρώνει Αμερικανοελβετό για να φιλοτεχνήσει «μοδέρνο» νεοπλουτίστικο πορτραίτο της αμάθειας και ασχετοσύνης της.

Σε κάθε παραμικρή πτυχή του το σημερινό ελληνώνυμο κρατίδιο είναι μια ύβρις της ελληνικότητας

Άρθρο του Χρήστου Γιανναρά στην Καθημερινή

Τα λεφτά στον κοσμάκη

Λίαν προσφάτως έμαθα το περιεχόμενο μιας σύντομης συνομιλίας που είχε ο Ανδρέας Παπανδρέου στα μέσα της δεκαετίας του '80 με τον τότε υπουργό οικονομικών του Δημήτρη Κουλουριάνο. Την μεταφέρω με την επιφύλαξη ότι πρόκειται για μαρτυρία τρίτου που υποστηρίζει ότι ήταν μπροστά όταν έγινε. Δεν έχω πάντως λόγο να αμφισβητήσω την φιλαλήθεια του συνομιλητή μου.

(Ο Δημήτρης Κουλουριάνος ήταν ένας πολύ σοβαρός οικονομολόγος, που ελάχιστη σχέση είχε με το ΠΑΣΟΚικό “μερακλαντάν” τής πρώτης κυβέρνησης της “Αλλαγής”, η οποία μόλις άρχιζε το πάρτυ των “φιλολαϊκών” πολιτικών που θα εκτόξευαν το έλλειμμα και το δημόσιο χρέος. Προσπαθούσε ο άνθρωπος να τους πει μερικά πράγματα, πλην οι τότε μυστακοφόροι σοσιαλιστάδες δεν έπαιρναν χαμπάρι. Γι' αυτό δεν τον χώνεψαν ποτέ. Πολύ χαρακτηριστική ήταν η αντίδραση που είχε στο Υπουργικό Συμβούλιο, στο οποίο ο συγχωρεμένος ο Γεννηματάς είχε πρωτοπαρουσιάσει το σχέδιο νόμου για το ΕΣΥ. Το σχέδιο ήταν υπερφιλόδοξο. Καινούρια νοσοκομεία, δεκάδες κέντρα υγείας, όλοι οι γιατροί στο κράτος, όλοι οι πολίτες με πλήρη περίθαλψη, γενναίοι μισθοί, όλα τσάμπα. Οι παριστάμενοι υπουργοί είχαν ξεσπάσει σε διθυράμβους (του πρωθυπουργού περιλαμβανομένου) για την “τεράστια αλλαγή που κατοχύρωνε την υγεία του λαού” και το ενέκριναν καταχαρούμενοι και δια βοής. Και τότε, μέσα στα αλληλοσυγχαρητήρια, είχε ακουστεί μια απλή ερώτηση του Κουλουριάνου: Κύριε Πρόεδρε, βρήκαμε πετρέλαιο κάπου στην Ελλάδα και μου διέφυγε;”)

Επανέρχομαι: Ο Ανδρέας Παπανδρέου ως γνωστόν, τα πρώτα χρόνια της πρωθυπουργίας του είχε σταθερό προσανατολισμό να δίνει συνεχώς υψηλές αυξήσεις, επιδόματα και κάθε είδους παροχές “προς τον λαό”. Σύμφωνα με τον συνομιλητή μου, κάθε τόσο έδινε τις αντίστοιχες εντολές στον υπουργό Oικονομικών, ο οποίος με ευγενικό τρόπο δυσανασχετούσε. Σε μια απ' αυτές τις συνομιλίες που είχαν στο Καστρί, ο Ανδρέας τού είχε πει πάλι να ικανοποιήσει κάποιο συνδικαλιστικό αίτημα. Αυτή τη φορά ο Κουλουριάνος αντέδρασε έντονα, λέγοντας: “Ας μη μοιράζουμε τόσο εύκολα χρήματα κύριε Πρόεδρε. Χρειάζεται και λίγη οικονομία αυτό το κράτος.” Και τότε, ο Ανδρέας Παπανδρέου, χωρίς να θυμώσει αλλά με ύφος δασκάλου που μιλούσε στον ανυποψίαστο μαθητή του, είχε δώσει την ακόλουθη μνημειώδη απάντηση:

“Δημήτρη μου, εσύ είσαι σκέτος οικονομολόγος. Κι εγώ είμαι οικονομολόγος, αλλά πάνω απ' όλα είμαι πολιτικός και ξέρω πολύ καλά τι γίνεται. Αυτοί εκεί έξω μάς παρακολουθούν. Ξέρουν τι κάνουμε. Μόλις λοιπόν δούνε ότι έχουμε μαζέψει λεφτά στα ταμεία, θα μας στήσουν ένα επεισόδιο στο Αιγαίο με τους Τούρκους. Έτσι θα μας εξαναγκάσουν ν' αγοράσουμε τα αεροπλάνα και τα καράβια τους, οπότε πάνε τα λεφτά. Προκειμένου λοιπόν να τα μαζέψουμε για να τα φάνε οι Αμερικάνοι, καλύτερα να τα δώσουμε στον κοσμάκη να τα φάει αυτός.” (!)

Σας είπα, δεν έχω λόγο να αμφισβητήσω τη συγκεκριμένη μαρτυρία. Την εκλαμβάνω ως ακριβή. Τώρα... τα πίστευε αυτά ο Ανδρέας; Σκεφτόταν μ' αυτό τον τρόπο; Λειτουργούσε ως απλός ρουσφετολόγος και σέρβιρε φούμαρα στους υπουργούς του; Ήταν έτσι οι εποχές; Θα σας γελάσω. Ό,τι κι αν συνέβαινε πάντως, έτσι αρχίσαμε για να καταλήξουμε στο σημερινό χάλι.

του Δημήτρη Καμπουράκη

Τι αίτημα είναι η άρνηση του χρέους;

Ένα αποκαλυπτικό «ταξίδι» από το 18ο αιώνα μέχρι τη θηλιά ΔΝΤ-Ε.Ε.

Του Δημήτρη Καζάκη.

Ο κ. Παπακωνσταντίνου κάλεσε σε τηλεοπτική συνέντευξή του όλους τους δημοσιογράφους και τους σώφρονες πολιτικούς όλων των κομμάτων να «εξηγήσουν» στον αφελή λαό τι καταστροφή θα ήταν αν τολμούσε η Ελλάδα να αρνηθεί το χρέος και να φύγει από το ευρώ. Κάποιοι στην Αριστερά φάνηκαν ιδιαιτέρως πρόθυμοι να αναλάβουν τη δουλειά: Η άρνηση του χρέους και η έξοδος από το ευρώ αν δεν είναι «διαχειριστικά αιτήματα», προϋποθέτουν τουλάχιστον επανάσταση για να επιβληθούν. Γι’ αυτό κι ο λαός μπορεί ελεύθερα να εξεγείρεται, να κάνει πόλεμο, να κατεβαίνει στους δρόμους και να οργίζεται γι’ αυτό που του επιβάλουν, αρκεί να μην θέτει αιτήματα που ενοχλούν το σύστημα.

Ολόκληρος ο μικροαστισμός της γραφειοκρατίας των κομμάτων της Αριστεράς επί σκηνής. Αυτά τα αιτήματα, λένε, είναι πολύ επαναστατικά για την υγεία του λαού και της εργατικής τάξης. Λείπουν οι συνθήκες, δεν είναι έτοιμος ο λαός. Και τέλος πάντων, αφήστε πρώτα να έρθει η δευτέρα παρουσία μιας πανευρωπαϊκής αναγέννησης, ή έστω κάποιο είδος σοσιαλισμού και ύστερα βλέπουμε. Τώρα, αν μέχρι τότε ο ελληνικός λαός υποστεί μια από τις χειρότερες καταστροφές στην ιστορία του, δεν έχει καμιά σημασία. Οι κύριοι αυτοί είναι αρκετά επαναστάτες και «διεθνιστές», ώστε να το αντέξουν. Αρκεί να διασωθεί η θεσούλα τους στον κομματικό μηχανισμό, η πολιτική αργομισθία που έχουν εξασφαλίσει και φυσικά οι ιδεοληψίες που δικαιώνουν την ύπαρξή τους. Όλα τα άλλα θα τα φορτωθεί ο λαουτζίκος για να μπορούν να του πουν, όπως πάντα, «είδες που είχαμε δίκιο, ο καπιταλισμός είναι πολύ κακό πράγμα!».

Από αίτημα της ανερχόμενης φιλελεύθερης αστικής τάξης…Ας τους βγάλουμε από την αγωνία τους. Τα αιτήματα της άρνησης της πληρωμής του χρέους και η έξοδος από το ευρώ δεν είναι ούτε επαναστατικά, ούτε σοσιαλιστικά μέτρα. Είναι βαθιά δημοκρατικά αιτήματα από τη σκοπιά του λαού και της εργατικής τάξης. Ειδικά η άρνηση του χρέους, που ορισμένοι στην Αριστερά κάνουν σαν να το ακούν για πρώτη φορά, κατάγεται από τις μεγάλες αστικοδημοκρατικές επαναστάσεις του 18ου αιώνα. «Η Ιακωβίνικη κυβέρνηση του 1793 υιοθέτησε τη θέση ότι ένας ελεύθερος λαός δεν χρειάζεται να πληρώσει τα χρέη που ένας “τύραννος” (…) έχει συσσωρεύσει» (1), έγραφε ο Καρλ Σμιτ. Έτσι για πρώτη φορά η ελευθερία και η κυριαρχία ενός λαού συνδέθηκε με την ακύρωση και διαγραφή των χρεών των «τυραννικών καθεστώτων» που ανατρέπει η δημοκρατία.

Οι νεοσύστατες ΗΠΑ πάτησαν στα πόδια τους διαγράφοντας τα χρέη τους προς τους Βρετανούς. Μερικά χρόνια αργότερα, ο Τόμας Τζέφερσον απαντούσε σ’ όσους έτρεμαν την ιδέα της διαγραφής του χρέους ως εξής: «Δεν ανήκω σ’ εκείνους που φοβούνται το λαό. Αυτός και όχι οι πλούσιοι αποτελούν την εγγύησή μας για διαρκή ελευθερία. Και για να προστατεύσουμε την ανεξαρτησία του δεν θα πρέπει να επιτρέψουμε στους κυβερνώντες να μας φορτώσουν με διαρκές χρέος… Αν βρεθούμε σε κατάσταση τέτοιου χρέους ώστε να αναγκαστούμε να φορολογηθούμε για ό,τι τρώμε και πίνουμε, για τα αναγκαία και τις ανέσεις μας, για τις εργασίες και τις διασκεδάσεις μας… όπως συμβαίνει με το λαό της Αγγλίας, τότε και ο λαός μας θα χρειαστεί να δουλεύει 16 ώρες από τις 24 και να δίνει ό,τι κερδίζει από τις 15 ώρες στην κυβέρνηση για τα χρέη της και τις καθημερινές δαπάνες της… Τότε όμως δεν θα έχουμε χρόνο για να σκεφτούμε και κανένα μέσο για να εγκαλέσουμε αυτούς που μας κυβερνάνε άσχημα. Δεν θα έχουμε καμιά άλλη επιλογή από το να εκμισθώνουμε τους εαυτούς μας σε εκείνους που το μόνο που θέλουν είναι να μας κρατάνε δεμένους… έως ότου ο κύριος όγκος της κοινωνίας καταλήξει να είναι ένα απλό αυτόματο μιζέριας δίχως καμιά άλλη αίσθηση εκτός από το να αμαρτάνει και να υποφέρει». (2)

Ήταν τόσο φυσιολογικό το αίτημα της διαγραφής των κρατικών χρεών από την ανερχόμενη φιλελεύθερη αστική τάξη, που ο Φράνσις Γουόκερ, ένας από τους πατέρες της δημόσιας οικονομικής τον 19ο αιώνα, έγραφε: «Κανένα μεγάλο εθνικό χρέος δεν πληρώθηκε ποτέ, ούτε αντιμετωπίστηκε με κάποιον άλλο τρόπο, εκτός από την άρνηση της αποπληρωμής του». Κι αυτό γιατί, «η οικονομία του εθνικού χρέους, κάτω από το υπάρχον χρηματοπιστωτικό σύστημα, οδηγεί πάντα στην εξαθλίωση των παραγωγικών τάξεων. Ολόκληρη η επίδραση πάνω τους είναι καταπιεστική. Τους στερεί κάθε δυνατότητα έντιμης ανταμοιβής, μέσα από ένα ψεύτικο χρήμα, το οποίο τους ληστεύει ένα μεγάλο μέρος από τους ονομαστικούς μισθούς τους. Τους επιβάλει, μέσα από την έμμεση φορολογία, ένα εντελώς άδικο ποσοστό των δημόσιων βαρών και στην πράξη είναι ένας τεράστιος μηχανισμός για την καταπίεση και την υποβάθμισή τους, έστω κι αν δεν είναι εκ προθέσεως». (3)

…αίτημα της εργατικής τάξης

Καθώς η αστική τάξη σταθεροποιούνταν στην εξουσία και λίγο αργότερα η κυριαρχία του χρηματιστικού κεφαλαίου την μετάλλασσε σε μια βαθιά αντιδραστική τάξη, ξέχασε ότι η διαγραφή των χρεών υπήρξε η ιδρυτική πράξη της δημοκρατίας της. Οι εκπρόσωποί της ανέλαβαν να την εξορκίσουν δια παντός από την πολιτική και οικονομική φιλολογία. Όμως, από την εποχή της «Συνωμοσίας των Ίσων», ήταν η εργατική τάξη εκείνη που υιοθέτησε τα ριζοσπαστικά αιτήματα της αστικής δημοκρατίας. Το ίδιο συνέβη και με το αίτημα της διαγραφής των κρατικών χρεών, που ιδίως μετά τις επαναστάσεις του 1848 διαχώριζε το εργατικό κίνημα από τους αστούς και μικροαστούς δημοκράτες που ζητούσαν απλά ρύθμιση των χρεών. Από τότε δεν υπήρξε εργατικό κίνημα και κόμμα που να μην υιοθέτησε στο πρόγραμμά του το αίτημα της διαγραφής των κρατικών χρεών, όχι από τη δική του μελλοντική εξουσία, αλλά ως άμεση διεκδίκηση στην πάλη του για την κατάκτηση της δημοκρατίας.

Το 1914 ξέσπασε ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος. Η επίσημη διεθνής εργατική σοσιαλδημοκρατία τρομοκρατημένη από τη δύναμη που φαινόταν να έχει το σύστημα, αλλά και την αδυναμία των εργατικών και λαϊκών κινημάτων να αντιταχθούν και να σταματήσουν τη σφαγή, κατέληξε στο συμπέρασμα ότι το πρωτεύον δεν είναι η οργάνωση της μαζικής πάλης ενάντια στον πόλεμο, αλλά η διά-σωση των κομμάτων τους. Λίγοι διαφώνησαν με αυτή την λογική και τη θεώρησαν ανοιχτή προδοσία της εργατικής τάξης. Μια μικρή ομάδα διεθνιστών επαναστατών, εν μέσω ενός άγριου μακελειού, με την πλειοψηφία της εργατικής τάξης και λαού στις εμπόλεμες χώρες να έχει υποταχθεί στον κάλπικο πατριωτισμό των ιμπεριαλιστών, μαζεύτηκαν στην Ελβετική πόλη του Τσίμερβαλντ τον Σεπτέμβρη του 1915. Είχαν προηγηθεί εντατικές διαπραγματεύσεις ανάμεσα στις διαφορετικές τάσεις, που παρ’ όλες τις διαφορές τους είχαν συμφωνήσει στην ανάγκη να προτάξουν ένα «δημοκρατικό πρόγραμμα» ενάντια στον πόλεμο. Ο Λένιν επέμενε: «Σαν θετικό σύνθημα που τραβάει τις μάζες στον επαναστατικό αγώνα και εξηγεί την ανάγκη των επαναστατικών μέτρων για “δημοκρατική” ειρήνη θα πρέπει να ριχτεί το σύνθημα: άρνηση πληρωμής των δημόσιων χρεών». Κι έτσι έγινε. Η ασήμαντη, για την πανίσχυρη ηγεσία της σοσιαλδημοκρατίας, διεθνής Αριστερά του Τσίμερβαλντ περιέλαβε στα συνθήματά της και την «άρνηση πληρωμής των δημόσιων χρεών» (4) ως μέσο για το τράβηγμα στην επαναστατική πάλη των πολύ πλατιών μαζών.

Πολύ πιο πίσω οι ηγεσίες της Αριστεράς

Σήμερα, οι ηγεσίες της Αριστεράς, είτε του μανιοκαταθλιπτικού ευρωπαϊσμού, είτε της δήθεν ταξικής καθαρότητας, είναι πολύ πιο πίσω ακόμη και από τους εκπροσώπους της παλιάς φιλελεύθερης αστικής τάξης. Το βασικό τους πρόβλημα είναι ότι έχουν παραιτηθεί από την πάλη για την κατάκτηση της δημοκρατίας. Γι’ αυτό και αδυνατούν να κατανοήσουν αιτήματα σαν την άρνηση του χρέους και την έξοδο από το ευρώ. Τα θεωρούν ανέφικτα, όσο ανέφικτη θεωρούν και την ίδια τη δημοκρατία για το λαό και την εργατική τάξη. Όποιος νομίζει ότι μπορεί να παρακάμψει την πάλη για τη δημοκρατία σήμερα, για να βρεθεί πιο γρήγορα στο σοσιαλισμό, ή στην όποια δική του ουτοπία, προσπαθεί να κρύψει το γεγονός ότι αρνείται τη δημοκρατία και σήμερα και αύριο. Ότι θεωρεί τη δημοκρατία σήμερα ανέφικτη και αύριο περιττή. Είτε μιλάει εξ ονόματος της «Ευρώπης», είτε της «Λαϊκής Εξουσίας». Γι’ αυτόν, όποιο καθεστώς κι αν υπάρχει είναι το ίδιο, αρκεί να τον ανέχεται. Είτε η χώρα βρίσκεται υποτελής και υπό καθεστώς αποικίας της Ε.Ε. και του ΔΝΤ, είτε όχι. Μόνο που η πράξη λέει ότι όποιος δεν ξέρει ή αρνείται να παλέψει για τη δημοκρατία σήμερα, δηλαδή για τη λαϊκή κυριαρχία και την εθνική ανεξαρτησία, τότε η επίκληση του σοσιαλισμού ή του όποιου «οράματος» είναι απλό πρόσχημα. Όποιος αδιαφορεί για το τι καθεστώς επιβάλλεται στη χώρα του σήμερα, είναι σίγουρο ότι με τον ίδιο τρόπο θα αδιαφορήσει για το τι καθεστώς θα επιβληθεί αύριο, ό,τι φερετζέ κι αν του φορέσει. Κι ο νοών νοείτω …

Άρθρο του Δ.Καζάκη απο το τεύχος 18 της εφημερίδας "ΔΡΟΜΟΣ"

Κάτω από την ομπρέλα

Λατρεύω να κατασκοπεύω ομπρέλες. Σαν να έχω πάει σε πολυσινεμά! Κάτω από κάθε ομπρέλα, αποσπάσματα διαφορετικής ταινίας… Ανάλογα την ώρα κι άλλη «σειρά». Όρεξη να ’χεις να παρατηρείς. Διαφορετικοί άνθρωποι, διαφορετικά σωματότυπα, διαφορετικές κοινωνικές τάξεις συμβιώνουν αρμονικότατα.

Να ένας ηλικιωμένος κύριος, με μαγιό τύπου Κωνσταντάρα, σε ελληνική ταινία. Κάνει γυμναστικές ασκήσεις (τουλάχιστον όπως τις θεωρεί) και μετά με μια πετσέτα γύρω από τα «ευαίσθητα» σημεία, προσπαθεί να βγάλει το μαγιό του. Χέρια πάνε πέρα δώθε. Σαν θέατρο σκιών πίσω από μπερντέ. Και δώστου προσπάθεια… Ωπ και θα πέσει από δω… Ωπ και μη φανεί από την άλλη… Άντε και λίγη προσπάθεια ακόμα… Όπα,όπα πέφτει η πετσέτα… Ένας κώλος σε γκρο πλαν! Κοιτά αριστερά δεξιά ξανασηκώνει αστραπιαία τη πετσέτα. Αμάν να ντυθεί να ξενοιάσουμε!

Πιο κει μια ευτραφής κυρία φωνάζει στο «Σταματάκη της», «φτάνει Σταματάκη, μελάνιασες». Δε προλαβαίνει να βγει ο Σταματάκης, του έχει έτοιμη μια κουμούτσα σάντουιτς, ν΄ αναπληρώσει τις θερμίδες που έχασε, (στα δέκα λεπτά κολύμπι) και ένα χυμό πορτοκάλι λες και έδωσε αίμα…Ο Σταματάκης!

Να και το «κορμί» της παραλίας! Μιλάμε για κορμί! Ξέστηθο και με μαγιό κομποσκοίνι. Ξαπλώνει και ποζάρει. Αλείφεται και καμαρώνεται… Να δεις θα αυτοματιαστεί! Κάθε άνδρας την κοιτάζει και με διαφορετικό βλέμμα. Άλλος σαν λύκος, άλλος σαν λάτρης του ωραίου, άλλος σαν πεινασμένος, άλλος σαν μπίχτης, άλλος κλείνοντας με υπονοούμενο το μάτι στο διπλανό του …Όσο για τα σχόλια των γυναικών «Λαικιά!», «Έχει κυτταρίτιδα στα γόνατα», «Γιάννη! Σε είδα! Την κοίταξες!»,«Τι κοίταξα μωρέ; Έλα Θεέ και κύριε! Μου΄κοψες τη χολή με τη φωνή σου! Ναι κοίταξα και τι έγινε;».

Τη συζήτηση διασώζει ένα μωρό που σπάει τον οικογενειακό «κλοιό» καθώς ξαμολιέται στη θάλασσα. Μια μακρόσυρτη φωνή μόνο «Το Παιδίιιιι!» κινητοποιεί ορδές…Και το άτιμο τρέχει πιο πολύ. Το πιάνουν στο παραπέντε…Ένα «ουφ» μαζί με «Τι έκανες Δημητράκη;»…Μπλουμ! Ο έρημος. Και ζήσαμε σκηνές Παλαιοκώστα σε απόδραση…

Πιο κει ένα ζευγαράκι μέσα στο έρωτα. Ξεχειλίζει ο έρωτας! Το πιο μεγαλειώδες συναίσθημα να ζεις και πιο αστείο να παρατηρείς. Τι φιλιά! Βεντούζα να το πω… Έμπλαστρο Ρώσικο να το πω! Πάντως μιλάμε για έρωτα όχι ποντικοκούραδα.
Α να και το ζεύγος που έχει ακριβώς την ίδια απόχρωση μαλλιών. Κατά πως φαίνεται πρέπει να τα βάφει πρώτα εκείνη και ότι περισσεύει το πετάει και στο έτερο μισό. Συνήθως παίζουν ρακέτες. Εκείνος σκοτώνεται ν΄αποκρούσει, πέφτει εντυπωσιακά κάτω, τα καταφέρνει στο τσακ και η άτιμη η συμβία του, πετάει την επόμενη μπαλιά αλλού για αλλού και απορεί κιόλας γιατί τον κάνει «τούρκο».Αν συνεχίσουν το άθλημα προβλέπω έγκλημα στην παραλία!

Ο κύριος πίσω μου δίνει κατευθύνσεις από το κινητό του «Θα βάλεις τέσσερις μπλούζες small και δύο τζην τριαντατεσσάρια σε μια σακούλα, να βάλεις και κάρτες πολλές και θα πας στο δεύτερο όροφο στην εφορία, στην κυρία Στέλλα και θα πεις από το Θανάση». Γεια σου ρε κουβαρντά Θανάση! Αιμοδότη της ελληνικής
Οικονομίας! Κλείνει το τηλέφωνο ο Θανάσης και απευθυνόμενος στην παρέα διευκρινίζει «Εγώ αυτό το λέω δημόσιες σχέσεις»… Ξαναγειά σου ρε Θανάση! Και αυτοί δημόσιες σχέσεις το λένε! Όλοι «Ντάβλας» στον τόπο μας!

Γυρνάμε τη κάμερα σε άλλο ζευγάρι. Η νεαρά του σπάει σπυράκι στην πλάτη. Σαν γύπας χώνει τα νύχια της, ΩΧ αναφωνεί εκείνος και κοιτάζει γύρω γύρω με ντροπή,«αν έβλεπες !» εμμένει εκείνη, τη σπρώχνει εκείνος αποφασιστικά, επιμένει εκείνη, σφίγγει τα δόντια το παλικάρι, συμπάσχει όλη η παραλία. Τι κουσούρι κι αυτό το γυναικείο με τα σπυράκια!

Τι ώρα είναι; Δυο. Να φεύγουν οι πρωινοί! Έρχεται άλλη «σειρά». Τα γυμνασμένα κορμιά. Η άτριχη γενιά! Τα τέσσερα φύλα. Τα αγουροξυπνημένα… Βάρδα μη και ξυπνήσουν! Μετά τις 2 αναλαμβάνει άλλος «ρεπόρτερ». Εμείς; Παλιοσειρά!

Της Ρέας Βιτάλη

Τί είναι αυτό που χρειάζεται επειγόντως σήμερα;

Του Δημήτρη Καζάκη*

Στην Αριστερά κυριαρχούσε, ανέκαθεν, μια ιδιότυπη έπαρση. Για κάποιον περίεργο και μεταφυσικό λόγο θεωρείται, ως δεδομένο από πολλούς, ότι ο λαός, οι εργαζόμενοι, η εργατική τάξη έχουν απόλυτη ανάγκη την Αριστερά και, μάλιστα, ανεξάρτητα από την πραγματική κατάσταση της ίδιας της Αριστεράς.

Επομένως, το κυρίαρχο ζήτημα είναι πρώτα να κάνει διάλογο η Αριστερά, να τα βρει με τον εαυτό της και κατόπιν να αναλάβει τα ηνία του λαού, ο οποίος υποτίθεται ότι δεν τον απασχολεί τίποτε άλλο εκτός από το πότε και το πώς θα τεθεί επικεφαλής η Αριστερά.

Μέχρι, όμως, να γίνει κάτι τέτοιο θα πρέπει υπομονετικά να περιμένει πότε θα είναι έτοιμη η αριστερά για να ηγηθεί του αγώνα.

Το σκηνικό είναι γνώριμο από παλιά. Το έργο έχει παιχτεί πολλές φορές από την εποχή της «ενωμένης αριστεράς» του 1974, του πάλαι ποτέ ενιαίου συνασπισμού της δεκαετίας του '80 και πάει λέγοντας μέχρι της μέρες μας.Κάθε φορά που η ζωή και η ταξική πάλη επιτάσσει να στραφούμε στον κόσμο, στους απλούς εργαζόμενους, να οργανώσουμε τη μαζική πάλη τους, να βοηθήσουμε στο ξεκαθάρισμα των άμεσων στόχων και των αιτημάτων εκείνων που θα επιτρέψουν να γεννηθεί ένα αληθινό πλειοψηφικό κίνημα μέσα στο λαό και την εργατική τάξη, ορισμένοι αναζητούν καταφύγιο στο διάλογο της Αριστεράς στη βάση του «όλοι αριστεροί είμαστε, προς τι το μίσος και ο αλληλοσπαραγμός».

Η περίοδος στην οποία βρισκόμαστε δεν είναι συνηθισμένη. Οι εξελίξεις είναι καταιγιστικές και αδυσώπητες. Δεν αφήνουν περιθώρια για γενικές αναζητήσεις στο χώρο της Αριστεράς. Τα πράγματα είναι εξαιρετικά απλά. Ή θα κινητοποιηθεί η μεγάλη πλειοψηφία της εργατικής τάξης, των εργαζομένων, του λαού και της νεολαίας, ή θα ζήσουμε πρωτόγνωρες καταστάσεις κοινωνικής αποσύνθεσης και διάλυσης.

Πώς όμως θα γίνει να κινητοποιηθεί η πλειοψηφία του λαού; Με εκκλήσεις για να βγει στο δρόμο και να ανατρέψει την κυβέρνηση και τα μέτρα; Αρκεί αυτό, ή αποτελεί ένα βολικό άλλοθι για να χρεωθεί στου ίδιους τους εργαζόμενους η ήττα, σύμφωνα με το γνωστό «εμείς τα λέγαμε, καλούσαμε τον κόσμο να ξεσηκωθεί, αλλά αυτός είναι βλάκας και δεν καταλαβαίνει».

Απαιτείται ενότητα δράσης του λαού

Το ζητούμενο σήμερα δεν είναι η ενότητα της Αριστεράς, ούτε ένα αριστερό μέτωπο, όπως κι αν το εννοεί κανείς, αλλά η ενότητα δράσης της πλειοψηφίας του λαού. Και η πλειοψηφία αυτή δεν βρίσκεται σήμερα στην Αριστερά, ούτε καν έχει εμπιστοσύνη στην Αριστερά.

Όχι γιατί η Αριστερά είναι διασπασμένη, αλλά γιατί δεν απαντά στα άμεσα προβλήματα του με τρόπο πειστικό και ρεαλιστικό από τη σκοπιά των συμφερόντων του. Γι' αυτό και η ενότητα δρασης του λαού δεν περνά αναγκαστικά μέσα από την κοινή δράση της Αριστεράς, αλλά μέσα από ένα ενιαίο κοινωνικοπολιτικό μέτωπο των ίδιων των εργαζομένων.

Κι αυτό απαιτεί μια εντελώς διαφορετική ενότητα. Όχι μια ενότητα για την ενότητα. αλλά μια ενότητα ανοιχτή σε όλους, σε όλες τις δυνάμεις του λαού, που αποδέχονται την κοινή δράση ενάντια στον κοινό εχθρό στη βάση των πιο άμεσων και ζωτικών αιτημάτων για την επιβίωση των εργαζομένων και της χώρας.

Για να κατακτηθεί μια τέτοια ενότητα στην πράξη πρέπει πρώτα να χωρίσουμε για να ενωθούμε. Όχι για να ενωθούμε μεταξύ μας, αλλά για να ενωθούμε πρώτα και κύρια με τον απλό κόσμο. Και πρέπει πρώτα να χωρίσουμε με όλους εκείνους που μπορεί να φωνάζουν πιο δυνατά απ' όλους ενάντια στην κυβέρνηση, τα μέτρα, το ΔΝΤ, το Μνημόνιο, αλλά δεν τολμούν να απαντήσουν ανοιχτά και ξεκάθαρα -από τη σκοπιά των συμφερόντων των εργαζομένων και του λαού- τι πρέπει να κάνουμε με το χρέος και με το ευρώ.

Αυτό το ενιαίο μέτωπο της πλειοψηφίας των εργαζομένων δεν μπορεί να το εκφράσει κανένα σχέδιο της «παναριστεράς», όσο ριζοσπαστικό κι αν εμφανίζεται στα λόγια, όπως άλλωστε δεν το εξέφρασε ποτέ έως τώρα. Όσοι συναρπάζονται με τέτοια εγκεφαλικά σχέδια, αρνούνται ή αδυνατούν να κατανοήσουν ότι η Αριστερά έχει μόνο ένα χρέος: Να φανεί χρήσιμη στον αγώνα που διεξάγει σήμερα η εργατική τάξη και γενικά ο λαός για την επιβίωση του.

Αν δεν μπορεί να το κάνει αυτό, οφείλει να καταλήξει στο σκουπιδοτενεκέ της ιστορίας.

Υπάρχει Αριστερά, σήμερα, που μπορεί και πρέπει να πρωτοστατήσει σ' ένα τέτοιο ενιαίο μέτωπο: Ναι υπάρχει. Δεν θα τη βρείτε στις ηγεσίες και τους μηχανισμούς των κομμάτων της, ούτε στους διαλόγους των «επωνύμων» επί παντός επιστητού, θα την βρείτε να αναπτύσσεται ραγδαία μέσα στους χώρους δουλειάς και τις γειτονιές, εκεί όπου αρχίζουν να ξεπετάγονται για πρώτη φορά τα "έμβρυα" μιας αυθεντικής λαϊκής οργάνωσης, μέσα από επιτροπές και πρωτοβουλίες μέχρι χτες ανένταχτων, αλλά και ενταγμένων, που ψάχνουν να βρουν τρόπους κοινής δράσης με τους γείτονες και τους συναδέλφους τους για να αντιμετωπίσουν αποτελεσματικά τα πιο κρίσιμα και επείγοντα προβλήματα της περιόδου.

Πρόκειται για μια κρίσιμη μάζα αγωνιστών που διατρέχει οριζόντια τα κόμματα και τις οργανώσεις της Αριστεράς και ξέρει να θέτει τα πιο άμεσα αιτήματα της κοινής δράσης πάνω από τις γενικότερες ιδεολογικοπολιτικές διαφορές. Εκεί βρίσκεται η ελπίδα. Κι εκεί μόνο μπορεί να στηριχθεί μια αληθινή πολιτική πρωτοβουλία που δεν θα αναλώνεται με τα όποια κοινά σημεία της Αριστεράς, αλλά θα θέτει ως άμεση και επείγουσα ανάγκη το ενιαίο μέτωπο των ίδιων των εργαζομένων, της μεγάλης πλειοψηφίας του λαού.

* Ο Δημήτρης Καζάκης είναι οικονομολόγος, αναλυτής και το κείμενο του δημοσιεύεται στην εφημερίδα "Δρόμος της Αριστεράς".

Golden Deals

Η Τράπεζας Πειραιώς έκανε πρόταση στο Δημόσιο για την εξαγορά του 33% του ΤΤ και του 77% της Αγροτικής Τράπεζας προς 701εκ ευρώ σε μετρητά. Πρόκειται για τη χαρακτηριστικότερη απόδειξη της φεουδαρχικής αντίληψης που κυριαρχεί σε όλες τις κυβερνήσεις που βρίσκονται υπό τον έλεγχο του ΔΝΤ.

Η Τράπεζα Πειραιώς έχει πάρει από το ελληνικό κράτος σε δάνεια και εγγυήσεις 3,5δις ευρώ από το γνωστό πακέτο των 28δις. Τα τελευταία 2,2 δις μάλιστα τα άντλησε μόλις πριν από 2 μήνες. Και σήμερα ζητάει να επιστρέψει 0,7δις από αυτά τα 3,5 για να εξαγοράσει το ποσοστό του δημοσίου στο Τ.Τ. και την Αγροτική. Με λίγα λόγια το δημόσιο τις πουλάει στην Πειραιώς με δικά του χρήματα και εγγυήσεις.

Οι δείκτες υγείας της Πειραιώς είναι σαφώς χειρότεροι του Τ.Τ. Αντί όμως το “οπισθοδρομικό” (και γιαυτό πιο υγιές) δημόσιο Τ.Τ. να “καταπιεί” την Πειραιώς, δίνεται δώρο προκειμένου να μην ακουστεί ως εθνικοποίηση. Μόνο που φυσικά δεν πρόκειται για κάποιο επικοινωνιακό παιχνίδι με τις λέξεις, αλλά για μια πολύ σοβαρή και ξεδιάντροπη μεταφορά πλούτου.

Ο ΥΠΟΙΚ δήλωσε πως η πρόταση εξετάζεται με γνώμονα το δημόσιο συμφέρον, πράγμα που σημαίνει ότι περιμένει να κόψει αντιδράσεις. Δεν θα μας φανεί περίεργο εάν δούμε την Εθνική και τη Eurobank να κάνουν αντιπροτάσεις (έκαστη κατέχει 6% του Τ.Τ.), όμως όποιος κι αν τελικά αγοράσει το Τ.Τ και την Αγροτική, το μόνο σίγουρο είναι πως θα το κάνει εξ’ ολοκλήρου με κρατικά χρήματα.

Εάν υπήρχε έστω κι ένας σε αυτή την κυβέρνηση που να ενδιαφέρεται για το δημόσιο συμφέρον, θα έπρεπε να βγει να μας εξηγήσει για ποιο λόγο το δημόσιο έχει κάνει μια επένδυση 38δις (28+10) σ’έναν τομέα της οικονομίας, για ποιο λόγο αυτή η επένδυση αξίζει σήμερα λιγότερο από 15δις και ταυτόχρονα το δημόσιο δεν διαθέτει το σύνολο των μετοχών, αλλά αντ’ αυτού μεταφέρει δωρεάν επιπλέον πλούτο. Έστω ένας.

Από Αυγή

Το θερινό ημερολόγιο του Γιώργου Παπανδρέου

1 Αυγούστου
Αγαπημένο μου ημερολόγιο, είναι ο πρώτος μου Αύγουστος ως πρωθυπουργός. Ελπίζω να μην είναι και ο τελευταίος. Είναι ωραίο να είσαι πρωθυπουργός της Ελλάδας, γιατί όλες τις αποφάσεις τις παίρνει η «τρόικα» και εσύ μπορείς να κάνεις βόλτες και να ασχολείσαι με τα θαλάσσια σπορ. Πάντα τις αποφάσεις για την Ελλάδα τις έπαιρναν οι ξένοι, αλλά είμαι ο πρώτος που το θεσμοθέτησε και το ανακοίνωσε επίσημα στον ελληνικό λαό. Κάποιος έπρεπε να τους πει την αλήθεια. Τους ξεκαθάρισα επίσης πως βρισκόμαστε σε καθεστώς μειωμένης εθνικής κυριαρχίας. Είναι υπερτιμημένη η εθνική κυριαρχία∙ άλλωστε, εγώ είμαι σοσιαλιστής -άρα και διεθνιστής- και δεν τα πάω καλά με τους εθνικισμούς. Ξέχασα να σου πω πως είμαι στην Πάρο και τα περνάω τέλεια. Έκανα κανό, windsurfing, βάρη, ποδήλατο, bungee jumping και θαλάσσιο σκι. Ήθελα να κάνω και τον γύρο του νησιού τρέχοντας, αλλά με γιουχάρανε κάτι γριές στο Πίσω Λιβάδι και αναγκάστηκα να σταματήσω.

2 Αυγούστου
Αγαπημένο μου ημερολόγιο, επιστρέψαμε από την Πάρο τα ξημερώματα με το πλοίο της γραμμής. Το ΠΑΜΕ είχε αποκλείσει το λιμάνι του Πειραιά και δεν άφηνε τους επιβάτες να αποβιβαστούν. Βούτηξα στη θάλασσα από το κατάστρωμα, έκανα μακροβούτι και βγήκα στην ξηρά, χωρίς να με πάρει κανείς είδηση. Βέβαια, η μπόχα από τα σκατόνερα του λιμανιού έχει ποτίσει όλο μου το κορμί και αναγκάστηκα να αναβάλω όλα τα ραντεβού μου.

3 Αυγούστου
Αγαπημένο μου ημερολόγιο, σήμερα τα μπλογκ έχουν φωτογραφίες που με δείχνουν να κάνω κανό και windsurfing στην Πάρο. Τα σχόλια είναι ειρωνικά και υβριστικά. Ήθελα να ήξερα πώς επιτρέπεται να γράφονται τέτοια σχόλια στο διαδίκτυο. Α, ξέχασα ότι είμαι υπέρ του διαδικτύου και των νέων τεχνολογιών. Τι τους πειράζει, όμως, που είμαι αθλητικός τύπος; Θα ήταν καλύτερα αν κάπνιζα και έπινα όπως έκανε ο μπαμπάς; Μήπως θέλουν να αρχίσω να κυνηγάω και γκόμενες; Μήπως να αρχίσω να ακούω και Ρίτα Σακελαρίου; Θα πρέπει να καταλάβουν, επιτέλους, πως ο μόνος τρόπος για να ξεχωρίσω από τον μπαμπά μου ήταν να ασχοληθώ με κάτι που δεν αγαπούσε. Φαντάζεται κανείς τον πατέρα μου να κάνει κανό; Η μόνη φορά που τον είδα να εκδηλώνει ενδιαφέρον για κάποιο άθλημα ήταν όταν έδειξε η τηλεόραση ένα αγώνα beach volley με δυο Βραζιλιάνες που είχαν τουρλωτούς πισινούς και τεράστιους βύζους.

4 Αυγούστου
Αγαπημένο μου ημερολόγιο, όλο το κέντρο της Αθήνας έχει αποκλειστεί από διαδηλωτές που διαμαρτύρονται για τα κυβερνητικά μέτρα. Δεν πρέπει να έχει ξαναγίνει διαδήλωση διαμαρτυρίας τον Αύγουστο. Μόνο εγώ το κατάφερα αυτό. Έχω πετύχει πολλά πράγματα στους λίγους μήνες της πρωθυπουργίας μου. Κατάφερα να κάνω τους Έλληνες να ασχοληθούν ξανά με την πολιτική και να βγάλω το λαό στους δρόμους. Έλεγαν πως η σημερινή νεολαία είναι απολιτίκ και νοιάζεται μόνο για το χαβαλέ, αλλά εγώ πέτυχα να την πολιτικοποιήσω και να κάνω όλους τους νέους να ασχολούνται από το πρωί μέχρι το βράδυ με το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Ποιος Έλληνας ήξερε τι είναι το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο πριν γίνω εγώ πρωθυπουργός; Άνοιξα τους ορίζοντές τους. Θα πρέπει να μου το αναγνωρίσουν.

6 Αυγούστου
Αγαπημένο μου ημερολόγιο, η Αθήνα είναι γεμάτη κόσμο. Οι πολίτες διαμαρτύρονται ότι δεν έχουν λεφτά για να πάνε διακοπές. Θα πρέπει να καταλάβουν πως, όταν κάνεις διακοπές κάθε χρόνο, δεν τις εκτιμάς. Τις θεωρείς δεδομένες και δεν τις απολαμβάνεις. Ενώ, αν κάνεις διακοπές κάθε δέκα χρόνια, αυτές οι λίγες ημέρες ξεκούρασης σου μένουν αξέχαστες για μια ζωή. Μέσα σε όλα τα άλλα, λοιπόν, κατάφερα να δώσω ξανά νόημα στις διακοπές. Επίσης, να μην ξεχνάμε πως τα προηγούμενα χρόνια έρχονταν οι τουρίστες στην Αθήνα τον Αύγουστο και την έβρισκαν άδεια. Έμοιαζε με πόλη-φάντασμα. Φέτος, η Αθήνα είναι πατείς με πατώ σε. Άρα, πέτυχα να δώσω ζωή στην Αθήνα τον Αύγουστο. Από την άλλη, θα πρέπει η Ελλάδα να επιστρέψει επιτέλους στις αξίες και τις παραδόσεις του παρελθόντος, όταν διακοπές έκαναν μόνο οι πλούσιοι. Πού ακούστηκε να πηγαίνουν όλοι διακοπές; Μικροί μεγάλοι στο καφενείο; Πώς να έρθουν οι πλούσιοι τουρίστες στα ελληνικά νησιά, όταν ξέρουν πως θα συναντήσουν όλη την πλέμπα; Το βράδυ φεύγω για Νάξο, για να ξεκουραστώ.

7 Αυγούστου
Αγαπημένο μου ημερολόγιο, σήμερα είμαι πολύ χαρούμενος γιατί συνάντησα τη μαμά στη Νάξο. Ήξερα πως κάνει διακοπές στην Αγία Άννα και εμφανίστηκα ξαφνικά μπροστά της με το κανό. Κόντεψε να πάθει συγκοπή, αλλά αμέσως με αγκάλιασε και με μάλωσε επειδή δεν φοράω καπέλο για τον ήλιο. Με πασάλειψε με αντηλιακό και με άφησε να παίξω στην παραλία με τα άλλα παιδάκια. Εγώ της φώναζα συνέχεια, «Μαμά, κοίτα, βουτάω!» και αυτή με χειροκροτούσε. Ο μπαμπάς ποτέ δεν γυρνούσε όταν του φώναζα «Μπαμπά, κοίτα, βουτάω!», γιατί κοιτούσε πάντα τις κυρίες που έκαναν ηλιοθεραπεία, αν και αυτές δεν του ζητούσαν να τις κοιτάξει. Γι' αυτό κι εγώ αγαπούσα πάντα πιο πολύ τη μαμά.

8 Αυγούστου
Αγαπημένο μου ημερολόγιο, ο Κοκκαλογιάννης, ο Μητέρας και ο Μπενόπουλος έστειλαν τα κότερά τους για να με μεταφέρουν από τη Νάξο στον Πειραιά. Προτίμησα να πάρω το πλοίο της γραμμής, για να δείξει τα πλάνα το Mega και να μη χαλάσει το προφίλ μου - άσε που, αν είχα πάρει το κότερο κάποιου εφοπλιστή, θα παρεξηγούνταν οι άλλοι δυο. Το τι πέρασα πάνω στο πλοίο δεν περιγράφεται. Μου την είχαν πέσει όλοι οι επιβάτες και με έκραζαν. Προσπάθησα να τους δώσω εξηγήσεις, αλλά δεν με βοηθούν τα ελληνικά μου και μάλλον έκανα τα πράγματα πολύ χειρότερα - θα πρέπει να πω στην Τίνα την Μπιρμπίλη να μου γράψει ένα κείμενο για τέτοιες περιστάσεις. Για να ηρεμήσω κάπως τους επιβάτες και να κερδίσω τη συμπάθειά τους, πήρα μια σκούπα και άρχισα να καθαρίζω τα σαλόνια. Στη συνέχεια σέρβιρα καφέδες και αναψυκτικά, καθάρισα και τις τουαλέτες, αλλά οι επιβάτες συνέχισαν να με κράζουν. Κάποιοι μάλιστα κινήθηκαν με απειλητικές διαθέσεις εναντίον μου, οπότε αναγκάστηκε ο καπετάνιος να με κλειδώσει στην καμπίνα του για να με γλιτώσει. Στον Πειραιά με περίμεναν εξαγριωμένοι πολίτες και το πλήρωμα με κατέβασε από το καράβι μέσα σε ένα σκυλόσπιτο. Ξεσκίστηκα στο γάβγισμα. Γουφ!

9 Αυγούστου
Αγαπημένο μου ημερολόγιο, τα έσοδα πάνε κατά διαόλου, οπότε αποφάσισα να πουλήσω δέκα νησιά. Έχουν βρεθεί οι αγοραστές, αλλά το πρόβλημα είναι πως θέλουν να αγοράσουν τα νησιά μαζί με τους κατοίκους. Οι επιχειρηματίες θέλουν τους κατοίκους, για να μη χαθεί το παραδοσιακό χρώμα των νησιών - σκοπεύουν να φορέσουν στους άντρες βράκα και στις γυναίκες φακιόλι, για να αποτελούν τουριστική ατραξιόν. Αναρωτιέμαι αν θα δεχτούν οι νησιώτες να πουληθούν μαζί με τα νησιά για το καλό της χώρας. Δεν νομίζω να έχουν πρόβλημα. Οι Έλληνες είναι δουλοπρεπείς και πουλιούνται σε όποιον τους δώσει τα περισσότερα. Το λέει και η μαμά.

10 Αυγούστου
Αγαπημένο μου ημερολόγιο, πήγα στη Γαύδο και απηύθυνα διάγγελμα στον ελληνικό λαό για να του ανακοινώσω πως πρέπει να πουλήσουμε δέκα νησιά για να σωθεί η χώρα. Νομίζω πως τα πήγα πολύ καλά. Η μακιγιέζ έκανε εξαιρετική δουλειά. Μου είχε ζωγραφίσει μαύρους κύκλους κάτω από τα μάτια και πέντε επιχείλιους έρπητες. Έμοιαζα πολύ στενοχωρημένος. Ακόμα πιο καλά από εμένα τα πήγαν τα παιδιά του δελτίου ειδήσεων του Mega, που εξήγησαν στους τηλεθεατές ότι είναι εθνικά αναγκαίο να πουληθούν τα νησιά, τονίζοντας μάλιστα πως αυτό θα έπρεπε να έχει γίνει εδώ και 20 χρόνια. Δεν θα φύγω αμέσως από τη Γαύδο. Θα μείνω εδώ και, αν ξεσπάσουν ταραχές στην Αθήνα, θα φύγω με ένα καΐκι για το στρατηγείο των Συμμάχων στη Μέση Ανατολή.

12 Αυγούστου
Αγαπημένο μου ημερολόγιο, έχω λάβει πολλά πακέτα και γράμματα, αλλά φοβάμαι να τα ανοίξω γιατί μπορεί να κάνουν μπαμ.

13 Αυγούστου
Αγαπημένο μου ημερολόγιο, ο Μιχάλης Χρυσοχοΐδης με ειδοποίησε να μην πάω στο γυμναστήριο, επειδή υπάρχουν πληροφορίες πως το ποδήλατο και ο διάδρομος είναι παγιδευμένα με εκρηκτικά. Για να διατηρήσω την φυσική μου κατάσταση, έκανα όλες τις δουλειές του σπιτιού.

15 Αυγούστου
Αγαπημένο μου ημερολόγιο, είμαι στην Τήνο. Δεν ήρθα με το πλοίο της γραμμής, γιατί φοβήθηκα μήπως οι προσκυνητές με πετάξουν στη θάλασσα - μπορεί κάποιοι να το είχαν κάνει τάμα στην Παναγία. Ταξίδεψα μέχρι την Τήνο με το κανό μου. Μόνο με το κανό είμαι ασφαλής πια. Ανέβηκα με τα γόνατα μέχρι την εκκλησία, ενώ οι άλλοι προσκυνητές με έσπρωχναν και με έβριζαν. Ευτυχώς είμαι σε άψογη φυσική κατάσταση και ανέβηκα πολύ γρήγορα - πρέπει να έσπασα το παγκόσμιο ρεκόρ σουρσίματος με τα γόνατα. Όταν έφτασα μπροστά στην εικόνα, η Παναγία μου είπε «τα λεφτά υπάρχουν». Πριν προλάβω να συνέλθω από το σοκ, την άκουσα να μου λέει «σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα». Σοσιαλίστρια και η Παναγία. Και δεν της φαινόταν. Της άναψα μια λαμπάδα στο μπόι της μαμάς.

16 Αυγούστου
Αγαπημένο μου ημερολόγιο, αναχωρώ για τις Σεϋχέλλες, όπου θα προεδρεύσω στο καλοκαιρινό πάρτι της Σοσιαλιστικής Διεθνούς. Μόνο ο σοσιαλισμός μπορεί να σου προσφέρει μια ευχάριστη απόδραση από την πραγματικότητα.

18 Αυγούστου
Αγαπημένο μου ημερολόγιο, είμαι ερωτευμένος. Καθώς μιλούσα στους υπόλοιπους σοσιαλιστές ηγέτες και στις αντιπροσωπείες των σοσιαλιστικών κομμάτων, διέκρινα ανάμεσα στο ακροατήριο μια όμορφη γυναίκα που έμοιαζε πολύ με τη μαμά - όχι όπως είναι η μαμά σήμερα, αλλά όπως ήταν πριν από 50 χρόνια. Το απόγευμα τη συνάντησα τυχαία στο μπαρ του ξενοδοχείου και την κάλεσα να πιούμε ένα ποτό δίπλα στην πισίνα και να μιλήσουμε για το μέλλον του σοσιαλισμού. Τη λένε Εμινέ και είναι Τουρκοκύπρια αεροσυνοδός. Εγώ ήθελα να πιω φυσικό χυμό, αλλά η Εμινέ έπινε βότκα σκέτη. Δεν ήθελα να με περάσει για κανένα ξενέρωτο, οπότε ήπια έξι Pina Colada.

20 Αυγούστου
Αγαπημένο μου ημερολόγιο, είμαι ακόμα στις Σεϋχέλλες και ψάχνω δικαιολογία για να πάρω μαζί μου την Εμινέ στην Ελλάδα. Σκέφτομαι να την κάνω σύμβουλό μου για το Κυπριακό. Ως Τουρκοκύπρια, το ξέρει καλά το θέμα και σίγουρα θα βοηθήσει να βρεθεί μια δίκαιη και βιώσιμη λύση.

21 Αυγούστου
Αγαπημένο μου ημερολόγιο, επέστρεψα στην Ελλάδα μαζί με την Εμινέ, αλλά έχει ξεσπάσει σάλος με την απόφασή μου να κάνω μια Τουρκοκύπρια σύμβουλό μου για το Κυπριακό. Ευτυχώς, ο Καψής και ο Πρετεντέρης φρόντισαν να εξηγήσουν στους Έλληνες πόσο προχωρημένη και σωστή ήταν η απόφασή μου.

24 Αυγούστου
Αγαπημένο μου ημερολόγιο, ο Γιάννης ο Ραγκούσης μου είπε να έχω τον νου μου με την Εμινέ. Μου είπε, «Γιωργάκη, στο λέω γιατί είμαι φίλος σου. Αυτό το κορίτσι θα σε κάνει να βογκήξεις. Αυτή μέχρι μουστάκι θα σε βάλει να ξυρίσεις». Νομίζω πως ο Ραγκούσης με ζηλεύει.

25 Αυγούστου
Αγαπημένο μου ημερολόγιο, η Εμινέ μου ζήτησε να ξυρίσω το μουστάκι. Μου είπε πως δεν υπάρχει σοβαρός πολιτικός στην Ευρώπη που να έχει μουστάκι. Δεν έχει και άδικο. Η αλήθεια είναι ότι είχα αφήσει μουστάκι για να μην θυμίζω τον μπαμπά - ήταν η επανάστασή μου απέναντί του. Το απόγευμα πήγα στο μπαρμπέρικο και είπα του Παναγιώτη να τραβήξει τις κουρτίνες, να κλειδώσει την πόρτα και να μου ξυρίσει το μουστάκι.

26 Αυγούστου
Αγαπημένο μου ημερολόγιο, η Εμινέ με είδε χωρίς μουστάκι και έβαλε τα γέλια. Της έχωσα μια σφαλιάρα και έφυγα. Η Εμινέ έτρεξε πίσω μου, φωνάζοντας το όνομά μου. Μάλλον γέλασε επειδή το πρόσωπό μου είναι μαυρισμένο, αλλά το σημείο όπου ήταν το μουστάκι ήταν κάτασπρο. Το απόγευμα έπρεπε να δώσω μια ζωντανή συνέντευξη στο CNN και η μακιγιέζ προσπάθησε να μαυρίσει το σημείο, αλλά το αποτέλεσμα δεν ήταν καλό. Τελικά, μου έβαλαν ένα ψεύτικο μουστάκι που ξεκόλλησε την ώρα της συνέντευξης. Το βίντεο της συνέντευξης είναι πρώτο σε χτυπήματα στο YouTube.

27 Αυγούστου
Αγαπημένο μου ημερολόγιο, η Εμινέ μου ζήτησε να βάλω μαλλιά. Μέχρι να κάνω την εμφύτευση, θέλει να φοράω περούκα. Αποφάσισα να δείξω πυγμή και της ζήτησα να ξυρίσει τις μασχάλες της.

31 Αυγούστου
Αγαπημένο μου ημερολόγιο, η χώρα έχει βαρέσει κανόνι και επίσημα πια. Ενώ εγώ κυνηγούσα την Εμινέ, μας πέταξαν έξω από την Ευρωπαϊκή Ένωση και επιστρέψαμε στη δραχμή. Η Εμινέ με εγκατέλειψε και έχω κρυφτεί σε μια σπηλιά στα Μάταλα, μέχρι να με φυγαδεύσουν στο εξωτερικό. Ευτυχώς, χωρίς μουστάκι και με περούκα δεν μπορεί να με αναγνωρίσει κανείς. Ξεκίνησα και το κάπνισμα. Δεν είναι άσχημο τελικά.

Από Lifo.gr

'Ολες οι τσούλες της γης

"Αγαπητή Τσαούσα,
με λένε Τούλα και είμαι καμιά δεκαριά χρόνια μικρότερη από τη Βίσση.

Την παλεύω όπως εκείνη αλλά στο πιο οικονομικό, και συντηρώ μια άλφα εμφάνιση.

Επίσης είμαι single και θέλω να πάω με τεκνάκι.

Βέβαια, όταν μια γυναίκα έχει καβατζώσει τα σαράντα, ακόμα και ο 30κάτι, τεκνάκι της φαίνεται.

Σκατά τεκνάκι είναι Τσαούσα.

Γεμάτος τρίχες είναι, με το συκώτι ήδη πειραγμένο από το αλκοόλ είναι, και τα πνευμόνια μαύρα από το τσιγάρο, σαν μπαλκόνι στους Αμπελοκήπους.

Αλλά άμα του ρίχνεις δέκα χρόνια, τον λες μικρό γιατί σου' ρχονται κάτι μαλακισμένες σκέψεις στο μυαλό, όπως: "Όταν εγώ πηδιόμουν με τον Γιώργο στην Αμοργό, αυτός έπαιζε στις κατασκηνώσεις του Αγίου Αντρέα", ή, "Όταν αυτός τελείωνε τη Δευτέρα Λυκείου, εγώ τελείωνα τον πρώτο μου γάμο".

Αν έχεις την ηλικία της Βίσση σκέφτεσαι ότι θα μπορούσε να ήταν γκόμενος της κόρης σου, και με τούτα κείνα τον βγάζεις μπέμπη τον τριανταφεύγα παρότι η χοληστερίνη του ζητάει μονόκλινο.

Φυσικά η Βίσση δεν κάνει τέτοιες σκέψεις, γιατί χέστηκε.

Τέτοιες σκέψεις έχουν οι γυναίκες της διπλανής πόρτας σαν εμένα, οι οποίες δεν βρήκαν ακόμη έναν άντρα να τις κάνει να νιώσουν θεές όπως νιώθει η Βίσση.
-Και δεν πρόκειται να βρουν γιατί δεν περισσεύουν-.

Στην περίπτωση που είσαι γυναίκα της διπλανής πόρτας, μια μικροαστή δηλαδή, αλλά έχεις πάει και πάρα έξω όπως εγώ, αντιλαμβάνεσαι πως όταν τα τινάξεις δεν σε ρωτάει κανείς γιατί μαγάρισες το μικρό, ή ακόμα καλύτερα, πως σαν γυναίκα ζεις πολύ και στα ενενήντα σου αυτός θα είναι ογδόντα, άρα κωλόγερος, οπότε ποιο μικρό και μαλακίες, αρπάζεις το τριαντατέτοιο και το καταπίνεις αμάσητο.

Όμως...
Επειδή δεν είσαι η Βίσση, υπάρχει ένα "όμως".

Σαν γυναίκα της διπλανής πόρτας, έχω μάθει να ζω με αξιοπρέπεια, το οποίο σημαίνει να μη μαθαίνει ο περίγυρος μου τι τσουλάρα είμαι -αν είμαι φυσικά, που μάλλον είμαι, γιατί το μουνί σέρνει καράβι, κι εγώ μουνί διαθέτω- .

Ως εκ τούτου, η αξιοπρέπεια μου που απλώνει σαν το λάδι, φτάνει μέχρι τον γκόμενο.

Θα σκιστώ με τον 30τόσο ας πούμε, μια και είναι ό,τι καλύτερο μπορώ να κάνω μαζί του αφού οι συνομήλικοι μου δουλεύουν νυχθημερόν για να πληρώνουν φροντιστήρια και δεν τους σηκώνεται παρά μόνο τον Αύγουστο, αλλά θέλω και τα χούγια μου.

Όχι δηλαδή μην πει μονάχα ο κόσμος ότι είμαι τσούλα, μην το πει και ο μικρός.
Που δεν θα το πει, γιατί οι άντρες συνήθως δεν σκέφτονται τέτοια πράγματα, εκτός κι αν μετά πληρώσουν, οπότε μια διαφορά την αντιλαμβάνονται.

Εγώ όμως θέλω να είμαι κυρία για να τα έχω καλά με τον εαυτό μου.
Γιατί επιβάλλεται η γυναίκα να είναι κυρία.

Όχι στ΄αλήθεια.

Στην Ελλάδα είναι αρκετό η γυναίκα του Καίσαρα να φαίνεται τίμια.

Το "Κυρία στο σαλόνι, πουτάνα στο κρεβάτι" ή το "Ο άντρας να σε ξέρει από τη μέση και κάτω" δεν είναι τυχαίες φράσεις.

Πηγάζουν από την εμπειρία της γιαγιάς και τη μαλακία του παππού, αθάνατοι πεθαμένοι Ελληνάρες.

Μα είναι βαριά η κληρονομιά τους, και η κυτταρική μνήμη δεν ξύνεται με το ξυστρί σαν τη μαλάρια.

Με όλα αυτά στο μικροαστικό σου κεφάλι, λυσσάς για τον τριανταφεύγα, αλλά θέλεις να το πάτε λάου λάου.

Εγώ τουλάχιστον αυτό θέλω.

Θα γούσταρα ακόμα και αν είχα τρίδυμα, να μου φερθεί σαν παρθένα.
Να βγούμε για ένα ποτό, για ένα δεύτερο, να μου πιάσει τρυφερά το χέρι, να θαυμάσει τα μάτια μου και την προσωπικότητα μου, να με φιλήσει διστακτικά την πρώτη φορά, να μου τηλεφωνεί πέντε φορές τη μέρα, και να ξεροσταλιάζει να του στείλω μήνυμα.

Να νιώσω πως δεν έρχεται μαζί μου για τον πήδημα, αλλά επειδή είμαι εγώ.

Πώς λέει η Βίσση "Θέλω να με αγαπάνε για την Άννα και όχι για τη Βίσση";
Αυτό.

Το ζήτημα είναι ότι ο τριαντατέτοιος δεν περιμένει.

Όλο ρωτάει πότε θα σε γαμήσει.

Και έχει δίκιο.

Μια δεκαετία σκάρτη του έμεινε μέχρι να σταματήσει να πηδάει.

Τρεις έχω γνωρίσει και ούτε που μου το είδαν τελικά.

Την κάνανε αμέσως.

Τώρα μου την πέφτει ένα πουρόμωρο 33 χρονών και παρότι αυτό έχει υπομονή, άρχισε τελευταία να μου λέει πώς οι εικοσάρες πηδιούνται σαν τις μαϊμούδες με όλο το κοπάδι γιατί αυτή είναι η ζωή και είσαι μαλάκας αν τη χάνεις από μικροαστική μαλάρια, καραμπηχτή για μένα δηλαδή.

Ναι, αλλά εγώ φοβάμαι να φερθώ σαν τσούλα, ή να μη με πούνε τσούλα, κάπου τα μπερδεύω αυτά τα δυο, δεν έχει σημασία.

Και με μικρό, και στα όρθια ρε Τσαούσα;

Και ήταν ποτέ η Βίσση τσούλα;

Με αγάπη

Τούλα".

Απάντηση:

Τούλα δεν ξέρω τι σημαίνει τσούλα, αλλά στο πήδημα πρέπει να είσαι και λιγάκι τσαπατσούλα.

Από itsaousa

Πώς έχασα τη μάχη με το τυροπιτάκι

Κάπου διάβασα πως το στήθος ή το μπιμπερό που μας πρόσφεραν μωρά όταν δυσανασχετούσαμε καθησυχάζει, λέει, τη συναισθηματική μας δυσφορία.

Οπότε, σαν ενήλικες πια, όποτε τρώμε φρίκη μασουλάμε καμιά παπαριά να το κατευνάσουμε, με αποτέλεσμα να χοντραίνουμε και να γινόμαστε σαν νεροχύτες, συν που η υγιεινή διατροφή είναι στα φόρτε της και έχουμε μπλέξει στον εγκέφαλό μας ποιο είναι το φυσικό και ποιο το μεταλλαγμένο, τι είναι οι ισοφλαβόνες και πού σκατά υπάρχει το φολικό οξύ, επίσης το ξέρεις πως η ντομάτα έχει λυκοπένιο ενώ το μπρόκολο έχει ισοθειoκυανικά;

Μ' αυτά και μ' αυτά, αποφάσισα πως τέρμα οι γουρουνιές, αιφνίδια η απόφαση, μετά που μου 'ρθε να ξεράσω που 'φαγα κάτι τυροπιτάκια, ξέρεις, αυτά τα έτοιμα τα κατεψυγμένα που τα τηγανίζεις και διαβάζεις πίσω τα συστατικά που περιέχουν και είναι σαν να διαβάζεις προκήρυξη εξωγήινου.
Αφού λοιπόν έφαγα τέσσερα, κοίταξα το πέμπτο και τελευταίο και του είπα: «Όχι, όχι δεν θα σε φάω». Ναι, άρχισα να μιλάω στο τυροπιτάκι, το τύλιξα σαν μωρό σε μια χαρτοπετσέτα και το 'βαλα στο ψυγείο. Μη με ρωτήσεις γιατί δεν το πέταξα, ήταν μια υποσυνείδητη, αρχέγονη αντανακλαστική διαδικασία, όπως θα έλεγε και ο Γιουνγκ ή ο Φρόιντ, δεν ξέρω, αυτούς τους μπερδεύω τι ακριβώς είπε ο καθένας, και κατηφόρισα για Κολωνάκι να πάρω πράσινο τσάι που 'χει μέσα φαινολικές ενώσεις. Τέλος για μένα τα ανθυγιεινά. Κάτω τα λιπαρά. Ζήτω το ασβέστιο και οι βιταμίνες του συμπλέγματος Β.

Άρχισε μια νέα εποχή που το κορμί μου θα γινόταν πιο ανταγωνιστικό, κι έτσι όπως κατηφόριζα τη Σκουφά, διαπίστωσα πως ένα όχι και τόσο νέο προϊόν γυναίκας που έχει κατακλύσει την παγκόσμια αγορά τελευταία, έχει πάρει διαστάσεις μάστιγας.

Μιλάω για το τσουλοειδές. Το τσουλοειδές είναι ένα είδος με έξω κοιλιά, έξω βυζιά, μανικιούρ πεντικιούρ γαλλικό και σποραδικά τατού, κυρίως εκεί που τελειώνει η κωλοχαράδρα μπορείς να βρεις μέχρι και την Γκουέρνικα του Πικάσο. Και όλα έτοιμα για φάσωμα (σημειωτέον, δεν έχω τίποτα εναντίον του φασώματος, απλά με εκνευρίζει σαν λέξη, θα 'θελα να καταργηθεί απ' το λεξιλόγιο και να επιστρέψουμε στην παλαιά κλασική της εποχής των σπηλαίων, το μπαλαμούτι). Επίσης, συνειδητοποίησα πως τα τσουλοειδή είναι κυρίως μικρά τα οποία περάσανε αιφνιδίως από τα πάμπερς στα στρινγκ, χωρίς ενδιάμεσα στάδια. Εν πάση περιπτώσει, αφού πήρα τα τσάγια μου τα πράσινα και έτρωγα όλη μέρα φρούτα, ήπια και δυο λίτρα νερό, τιγκάρισα στο ιχνοστοιχείο και αφού συνειδητοποίησα πως για να ζεις υγιεινά πρέπει να 'σαι λίγο η Μαριάννα Λάτση και να 'χεις χρόνο όλη μέρα να πίνεις νερά και να τρέχεις να τα κατουράς, άρχισα να πεινάω. Το σκέφτηκα πολύ το πώς θα κινηθώ και αποφάσισα να φάω μια μπανάνα που 'χει μέσα κάλιο.

Αλλά η πείνα φούντωνε. Σαν όραμα άρχισαν να ξεπροβάλλουν απειλητικά τα τσουλοειδή, τα αδύνατα, τα καλογυμνασμένα. Τρόμαξα πολύ, επίσης, όταν ήρθε και εκείνο το γαμημένο τυροπιτάκι και μου σφήνωσε στον εγκέφαλο. Αλλά είπα όχι, θα δω τηλεόραση να ξεχάσω.

Ήταν αργά τη νύχτα πια και κάνοντας ζάπινγκ, έπεσα σε καμιά δεκαριά ξεκοιλιάσματα, παντού αίματα, στο ΣΚΑΪ κάτι τύποι σ' ένα τζιπ έψαχναν έναν ιπποπόταμο, στην ΕΤ3 φώναζε η Φώφη Γεννηματά και νάτα πάλι τα τσουλοειδή διάσπαρτα στα κανάλια να αυτογλείφονται και να γδύνονται.
Και νάτο πάλι το τυροπιτάκι. Όρμηξα στο ψυγείο. Ήτανε παγωμένο, τηγανισμένο και καυλωμένο. Δίπλα του, ένα ξενέρωτο γιαούρτι με χαμηλά λιπαρά, πώς να αντέξει τον ανταγωνισμό. Κοιταχτήκαμε με το τυροπιτάκι ξανά και ξανά. Θα σε πετάξω μαλακισμένο πολυακόρεστο ανθυγιεινό τηγανισμένο. Άρχισα να το βρίζω, μόνο που δεν το χαστούκισα. Με κοίταζε λάγνα και με προκαλούσε με τα τυριά του. Όρμηξα και το καταβρόχθισα. Καταπίνοντας την τελευταία μπουκιά, το 'ξερα πως είχα χάσει οριστικά τη μάχη με το τυροπιτάκι.

Υ.Γ. Μήπως ξέρει κανείς τι ακριβώς είναι οι ελεύθερες ρίζες;

Της Δήμητρας Παπαδοπούλου ηθοποιού

Αγαπητέ πελάτη

Αγαπητέ πελάτη:

- Είσαι χοντρός κι αυτό δεν αλλάζει. Όσα ρούχα κι αν δοκιμάσεις, ο κώλος σου θα παραμείνει τόσο μεγάλος που πρέπει να τη δηλώνεις στο Ε9. Έπρεπε να το είχες καταλάβει από το δεύτερο παντελόνι που φόρεσες, αλλά όχι! Τα δοκίμασες όλα μπας και βρεις το ένα θαυματουργό παντελόνι που έχει μέσα την Τίνκερμπελ, που θα κουνήσει το ραβδάκι της για να σου μικρύνει ο πάτος. Και μετά ποιος θα πρέπει να νοικιάσει κλαρκ για να μαζέψει τα δοκιμαστήρια; Εγώ!

- Παζάρια δεν γίνονται παντού! Απευθύνομαι κυρίως σε άντρες άνω των 50 που μπαίνουν στα ZARA και θέλουν να τους αφήσεις το μπλουζάκι των 20 ευρώ, "κανά τάλληρο πιο κάτω". Άκου μπάρμπα. Δεν είσαι ούτε στο πανηγύρι της Αγια-Ψωλής, ούτε στο καπελάδικο "Ο ΜΗΤΣΑΡΑΣ, Ο ΜΠΟΕΜ". Είσαι σε πολυεθνική εταιρεία και μιλάς με έναν 20χρονο σπυριάρη φουκαρά που φοράει στολή και ταμπελάκι με το ίδιο του το όνομα. Παίζει να ΜΗΝ του ανήκει το κατάστημα-ουρανοξύστης με τη φωτεινή πινακίδα που πιάνει 4 ορόφους. Οπότε χλωμό να μπορέσει να σου κάνει την ξήγα. Καλωσήρθες στον 21ο αιώνα, βλάχο!

- Σταμάτα να κάνεις ηλίθιες ερωτήσεις. Ή αν τις κάνεις, μην περιμένεις μετά να σε αντιμετωπίσουν σοβαρά. "Αν το πουκάμισο σκιστεί στα δύο, μπορώ να το αλλάξω;" Ναι, μπορείς να το αλλάξεις με μια ροχάλα. "Το laptop μου βγάζει άσπρο καπνό. Χάλασε;" ΟΧΙ! Εξέλεξε νέο Πάπα!

- Ο προϊστάμενος δεν είναι ο Θεός. Είναι ένας πωλητής πολυτελείας. Τσάμπα απαιτείς να τον φωνάξω. Τις ίδιες μαλακίες που σου είπα κι εγώ θα σου πει κι αυτός, απλά θα φοράει άλλο χρώμα ταμπελάκι. Γι' αυτό πίστεψε με τη μία αυτά που σου λέω, μη σε θάψω μέχρι το λαιμό στην παιδική χαρά της γειτονιάς και συνεννοηθώ με τα ντόπια παιδάκια να περνάνε κάθε πρωί και να χέζουν το κεφάλι σου.

- Σταμάτα να ξε-διπλώνεις τα πάντα. Αυτή η συμβουλή απευθύνεται αποκλειστικά σε γυναίκες, γιατί αποκλειστικά γυναίκες το κάνουν. Περνάνε από τραπέζια και πάγκους με τέλεια διπλωμένα ρούχα και, χωρίς να έχουν σκοπό να δοκιμάσουν κάτι, πασπατεύουν και ξεδιπλώνουν όλες τις στοίβες ρούχων με αέρινες κινήσεις αυτοπεποίθησης, μιλώντας ταυτόχρονα στο κινητό τους. Κοπελιά, πιάσε το κομπολόι, τα ζογκλερικά, το γιο-γιο, γενικά βρες κάτι άλλο να κάνεις με τα χέρια σου. Αλλιώς, άντε... και... wait for it...... ΓΑΜΗΣΟΥ ! ! !

- Μη στραβώνεις όταν είσαι στην ουρά. Έφαγες δυόμιση ώρες να ψάχνεις και την τελευταία μαλακία μες στο μαγαζί και ξαφνικά θα σε καθυστερήσουν τα 5 λεπτά που θα περιμένεις στην ουρά; Μην ρωτάς αν υπάρχει δεύτερο ταμείο. Υπάρχει, το έχουμε ανοίξει στο υπόγειο, αλλά στο κρύβουμε γιατί, όσο θέλεις εσύ να περιμένεις, άλλο τόσο θέλουμε κι εμείς να πνιγόμαστε στον κόσμο. Μην κάνεις "τς" κάθε δέκα δευτερόλεπτα και μην ξεφυσάς που ο μπροστινός σου έχει πολλά τεμάχια γιατί κι εσύ τόσα έχεις. Πάνω απ' όλα, ΜΗΝ απαιτείς να έχει ο ταμίας το νου του για το ποιος έχει σειρά. Μην κοιτάς εμένα, δεν είμαι ούτε ο μπαμπάς σας, ούτε ο νηπιαγωγός σας. Παίχτε το πέτρα ψαλίδι χαρτί, στοιχηθείτε, ατενώς, δεν ξέρω τι θα κάνετε, βρείτε τα μεταξύ σας!

- Μην τολμήσεις να μπεις στο μαγαζί πολύ αργά. Μάθε να διαβάζεις τα σημάδια. Μπαίνεις σε ένα έρημο μαγαζί που έχει σβηστά φώτα, 2 άνθρωποι βγάζουν σκουπίδια και οι καρέκλες είναι πάνω στα τραπέζια. Έχεις 5 δευτερόλεπτα για να υπολογίσεις πόσο επιθυμητός είσαι εκεί μέσα και άλλα 2 για να φύγεις.

- ΜΕΤΡΗΤΑ ! ! ! Σταμάτα να καθυστερείς την ουρά επειδή αποφάσισες να πληρώσεις ταυτόχρονα με επιταγή, πιστωτική κάρτα και τα 12 κουπόνια από το "7 μέρες TV", για ένα σετ μολυβοθήκης των 4,95 ευρώ.

- Η ευγένεια δεν είναι "δουλειά του υπαλλήλου". Αυτή η ατάκα εμφανίζεται πιο συχνά κι από την Καλιφόρνια σε στίχο των Red Hot Chili Peppers: "Είναι η δουλειά του υπαλλήλου να είναι ευγενικός". ΟΧΙ ΜΑΛΑΚΑ! Είναι δουλειά του ΑΝΘΡΩΠΙΝΟΥ ΕΙΔΟΥΣ! Μου λες δηλαδή ότι για να είσαι ευγενικός και πολιτισμένος στο συνάνθρωπό σου, πρέπει να σε δωροδοκήσουν με 700 ευρώ το μήνα συν ένσημα, αλλιώς δεν παίζει; Τόσο γύφτουλας είσαι;

- Σταμάτα να γκρινιάζεις για μαλακίες. Ξέρεις τι εννοώ. Γκρινιάζεις για άκυρα πράγματα επειδή νομίζεις ότι με τα παράπονα θα σου δώσουν κάτι τσάμπα: "Ο DJ σας δεν έπαιξε το κομμάτι που του ζήτησα" ή "Η σερβιτόρα σας μου έκανε μούτρα όταν παραπονέθηκα για την τρίχα στο φαΐ μου". Η σερβιτόρα μας είναι ανασφάλιστη και βγάζει 3 ευρώ την ώρα κι εσύ είσαι ένας πεταμένος μπέκρουλας. Πραγματικά, τι θέλεις; Θέλεις να σου κάνει σιάτσου στα αχαμνά όσο τρως; Θέλεις να βυζάξει το μωρό σου; Θέλεις να γίνετε φιλαράκια;

- Δεν υπάρχει "Γρήγορα γιατί βιάζομαι". Απαγορεύεται. Ξέρεις ποιος βιάζεται; Αυτός που αφοπλίζει μια βόμβα. Τον είδες ποτέ να αφήνει στη μέση το κόκκινο και το μπλε καλώδιο για να πάει για ψώνια; Οχι! "Βιάζομαι για κάποια δουλειά" αυτόματα σημαίνει ότι δεν την διακόπτω για να σουλατσάρω από τα Η&Μ να πάρω ένα ζευγάρι παντόφλες. Οπότε κάτσε ήσυχος και μην κοιτάς το ρολόι σου

- Επιστροφές και αλλαγές γίνονται υπό προϋποθέσεις. Μου φέρνεις πίσω το κινητό που σου χάλασε ξαφνικά, 4 χρόνια μετά τη λήξη της εγγύησης, χωρίς απόδειξη, χωρίς συσκευασία, χωρίς φορτιστή, με φανερά χτυπήματα από βαριοπούλα και (για κάποιον μυστήριο λόγο) με στάμπες από σκατά και αίμα περιόδου μέσα από το τζαμάκι της οθόνης και μετά απορείς γιατί δε σου δίνω τα λεφτά σου πίσω; Θα σου απαντήσει από δώ ο νέος μου προϊστάμενος, το 44άρι Μάγκνουμ!

- Τα παράπονά σου στον σωστό αρμόδιο. Δεν ευθύνεται ο ταμίας του LANάδικου που όλα τα PC είναι μπακατέλες. Δεν φταίει η σερβιτόρα αν η μπριζόλα σου δεν κόβεται ούτε με φωτόσπαθο. Δεν προκάλεσε ο πωλητής του Πλαισίου "καρφί" στην τάση του σπιτιού σου για να σου κάψει τη μητρική. Δε φταίει ο πορτιέρης αν το μοχίτο σου έχει τσίμπλες αντί για μάυρη ζάχαρη. Μέχρι να μάθεις την ιεραρχία του καταστήματος για να ξέρεις πού να βάλεις τη βόμβα, μην ξεσπάς σε άσχετο προσωπικό.

- Δεν είσαι φίλος μας. Μην προσπαθείς να το παίξεις και καλά κατανόηση, "δούλευα κι εγω στον τάδε για ένα χρόνο και σε νιώθω". Ξεδίπλωσες ένα ρούχο ή άνοιξες μια συσκευασία, γενικά τα 'κανες λίγο πουτάνα. Μην πας να τα ξαναφτιάξεις "για να με βοηθήσεις". Απλά θα τα κάνεις χειρότερα. Αν πραγματικά θέλεις να με βοηθήσεις, φύγε όπως είσαι και μην ξανάρθεις.