Το τρίγωνο της υποδούλωσης

Του Γεωργίου Κασιμάτη

καθηγητή Συνταγματικού Δικαίου


Φαίνεται ότι τα τελευταία χρόνια τα θέματα κυριαρχίας των χωρών κρίνονται από δικηγορικά γραφεία. Γιατί; Διότι και το Σχέδιο Ανάν, όπως ξέρουμε, δικηγορικό γραφείο του Λονδίνου το συνέταξε. Φαίνεται ότι και την υποδούλωση της Ελλάδος πάλι δικηγορικό γραφείο την επεξεργάζεται και την απεργάζεται.


(...) Η δανειακή σύμβαση – το ακούσαμε από όλους τους ομιλητές που προηγήθηκαν – είναι μία σοβαρή παραβίαση της εθνικής κυριαρχίας και δεν θα πρέπει να την περνάμε ότι δεν μπορούσαμε να κάνουμε τίποτα. Και θα έλθω σε αυτό αμέσως μετά. Η προστασία της κυριαρχίας του κράτους είναι το ύψιστο αίτημα και η ύψιστη αρχή της σύγχρονης Δημοκρατίας. Αν δεν την προστατεύσουμε, αν δεν διακηρύξουμε, όταν δεν μπορούμε να κάνουμε αλλιώς, ότι αυτή παραβιάζεται ασυστόλως, τότε πρέπει να παραιτηθούμε από πολίτες.


Θα ήθελα σήμερα να έχουμε μία Δανειακή Σύμβαση που να δώσουμε όλα τα δικαιώματα καταπάτησης της κυριαρχίας με την εκτέλεση αποφάσεων ξένων δικαστηρίων, όταν εμείς δεν εκτελέσαμε αποφάσεις θηριωδίας της Κατοχής και μεγάλης ποδοπάτησης της ανθρώπινης υπόστασης στα εγκλήματα εκείνα της Κατοχής και αφήσαμε να περάσει η προθεσμία για να μην κάνουμε κατάσχεση σε ξένος κράτος. Αυτό το μεγάλο λάθος – και ήταν λάθος – το πληρώνουμε τώρα αντιστρόφως;


Το τρίγωνο της υποδούλωσης, όπως λέω εγώ, είναι τρεις ουσιαστικά συμφωνίες:


● η δανειακή σύμβαση μεταξύ Ελλάδος και μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης,


● το τρισυπόστατο Μνημόνιο Συνεργασίας – βάλαμε και ωραίες λέξεις – το οποίο περιλαμβάνει όλα τα μέσα εξανδραποδισμού ουσιαστικά του ελληνικού λαού


● και μία Συμφωνία, η οποία είναι και ιδιόρρυθμης μορφής, μία επιστολή του υπουργού Οικονομικών στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και μία απάντηση του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου.


Είναι και αυτό Συμφωνία. Γι' αυτό και τα τρία εκκρεμούν στην αρμόδια Κοινοβουλευτική Επιτροπή της Βουλής για να περάσουν για κύρωση. Το μεγάλο εμπόδιο φαίνεται ότι ήταν – δεν πέρασαν αμέσως για κύρωση, αλλά έγινε νόμος τελικά – πως δεν συγκεντρωνόταν εύκολα και γρήγορα – φοβάμαι κάποια στιγμή θα συγκεντρωθεί – η πλειοψηφία των 180 βουλευτών, των 3/5 που απαιτεί ο νόμος. Και δεν πιστεύω να έχουμε και καμία μεθόδευση να πούμε ότι δεν παραβιάζεται καθόλου η κυριαρχία της Ελλάδας και επομένως δεν χρειάζεται η πλειοψηφία των 3/5 του συνόλου των βουλευτών.


Εδώ καταφώρως παραβιάζονται και οι τρεις λειτουργίες της κυριαρχίας του κράτους. Η εκτελεστική λειτουργία, η κυβέρνηση – και η άσκηση κυβερνητικής πολιτικής ανήκει στις βασικές μορφές κυριαρχίες του κράτους που προβλέπεται από ειδικό άρθρο του Συντάγματος – η νομοθετική και η δικαστική λειτουργία. Όλες παραχωρούνται με αυτό το τρίγωνο της υποδούλωσης. Επομένως, ασφαλώς θα έπρεπε να κυρωθούν με τα 3/5 του συνόλου των Βουλευτών.


Το ότι προηγήθηκε νόμος με αντιγραφή του περιεχομένου του Μνημονίου, πρωτοφανής καταστρατήγηση του Συντάγματος, αυτό είναι ένα φαινόμενο, για το οποίο θα έπρεπε να θλίβεται και η Ευρωπαϊκή Ένωση, διότι με τις τρεις διεθνείς συμφωνίες αφενός μεν δεσμεύτηκε η Ελλάδα διεθνώς απέναντι στα ξένα κράτη, στους δανειστές μας και απέναντι στο ΔΝΤ και χωρίς την κύρωση.


Επιβάλλουμε, όμως, αντισυνταγματικά το περιεχόμενο των τριών συμβάσεων που περιέχουν όλες αυτές τις περικοπές και τους περιορισμούς της κυριαρχίας μας σε έναν απλό νόμο, για να τον περάσουμε με απλή πλειοψηφία των παρόντων. Αυτό έγινε.


Αυτό είναι βαρύτατη και κατάφωρη, κατά τη γνώμη μου, καταστρατήγηση του Συντάγματος, διότι η συζήτηση στην Εθνική Αντιπροσωπεία – αν έχουμε ακόμη λαϊκή αντιπροσωπεία, αν έχουμε αντιπροσωπεία του έθνους – και η αξίωση των 3/5 του συνόλου των Βουλευτών θα φόρτιζε και τον ελληνικό λαό να μάθει τι υπογράψαμε με τις δυνάμεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης και με το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο.


Αυτό δεν έγινε. Το περιεχόμενο το πήραμε, το περάσαμε με νόμο, αλλά εκεί που αναλάβαμε τη δέσμευση να έλθουν αύριο να μας κατασχέσουν και τη χώρα μας, αυτό δεν έχει γίνει με τη διαδικασία που προβλέπει το Σύνταγμα. Επομένως αυτό είναι ένα σοβαρό, κατά τη γνώμη μου, ζήτημα συνταγματικότητας.


Το θέμα της παραίτησης από ενστάσεις, το ακούσαμε. Τι να πει κανείς; Παραίτηση από τη λαϊκή κυριαρχία επίσημη! Εγώ νομίζω ότι αυτό θίγει βαθύτατες αρχές του δικαίου μας – για να μην πω συγκεκριμένα πράγματα, γιατί είναι πολύ βαριές οι προβλέψεις του Δικαίου σε αυτά τα πράγματα – και θα έπρεπε ίσως να απασχολήσει την Ολομέλεια του Αρείου Πάγου και την Εισαγγελία του Αρείου Πάγου.


Επομένως, είναι ένα ζήτημα σοβαρό, γιατί τέτοια παραίτηση δεν μπορεί να γίνει και όταν μάλιστα δεν έχουμε την κύρωση της Βουλής. Τουλάχιστον γι' αυτό, θα έπρεπε να είχε περάσει. Γιατί, αν είχαμε την κύρωση της Βουλής προηγουμένως, αυτό θα μπορούσε να καλυφθεί με τη φόρμουλα ότι υπάγεται στις διατάξεις του άρθρου 28 του Συντάγματος, που προβλέπει παραχώρηση κυριαρχίας. Δεν καλύπτεται από το άρθρο 28 του Συντάγματος η δυνατότητα αυτή, να προβαίνει σε κατάσχεση ακόμη και αντικειμένων που εκφράζουν την κυριαρχία του κράτους. Αυτό δεν καλύπτεται. Μόνο αρμοδιότητες προβλέπει να παραχωρούνται.


Αλλά, εν πάση περιπτώσει, θα είχαμε τουλάχιστον ένα πέπλο να σκεπάσουμε αυτή την παραίτηση. Και όμως δεν έγινε. Να δούμε πότε θα γίνει επιτέλους η κύρωση στη Βουλή αυτών των συμβάσεων. Αλλά τους ξένους δεν τους ενδιαφέρει, γιατί έχουν τα δικαιώματα εκ των συμβάσεων. Ο ελληνικός λαός δεν τα έχει.


Ο Ν. 3845/2010 – και χαίρομαι που το άκουσα από τον κ. Χρυσόγονο – είναι πράγματι αντισυνταγματικός και ως νόμος - πλαίσιο. Είναι κρίμα που δεν έχει δεχθεί ίσως ακόμη το Συμβούλιο της Επικρατείας να κρίνει και απευθείας νόμο. Αλλά δεν μπορεί να σταθεί με καμία διάταξη, ούτε και με το άρθρο 24 του Συντάγματος.


Φθάνουμε στο ερώτημα που έθεσε και η κ. Σέππαρντ. «Μπορούσαμε να κάνουμε αλλιώς;». Αυτό είναι ένα επικίνδυνο ερώτημα που θέτουμε και οδηγεί στη μοιρολατρία. Βεβαίως και μπορούσαμε να κάνουμε αλλιώς, βεβαίως και θα μπορούσαμε να είχαμε διαφορετική πολιτική.


Δεν λέω μόνο την αναδιαπραγμάτευση του χρέους, η οποία και αυτή δεν εξαρτάται μόνο από μας, αλλά μπορούσαμε τα χρήματα αυτά, αντί να προβούμε σε περικοπές των μισθωτών και των συνταξιούχων, δηλαδή της πιο αδύναμης πλευράς του ελληνικού λαού, να τα πάρουμε από άλλες κατηγορίες κερδοφόρων επιχειρήσεων πάνω από ορισμένο επίπεδο κέρδους, για να μη θίξουμε τη φερεγγυότητα του επιχειρηματικού κόσμου. Και υπήρχαν πολλές δυνατότητες.


Μπορούσαμε αμέσως – δεν το κάναμε δυστυχώς – να εισπράξουμε τη φοροδιαφυγή, η οποία από μόνη της κάλυπτε το πρόβλημα. Τίποτα δεν έχουμε κάνει μέχρι σήμερα πάνω σε αυτόν τον τομέα, όπως δεν κάναμε τίποτα στον τομέα της διαφθοράς.


Η παρανομία αυτή τη στιγμή συνεχίζεται και μάλιστα αυξημένη, διότι κοιτάζουν μήπως διορθωθεί τίποτα. Δεν θα διορθωθεί τίποτα. Θα τους καθησυχάσουμε, μη φοβούνται. Εδώ δεν καταφέραμε ακόμη να βάλουμε διπλογραφικό σύστημα στα μεγάλα νοσοκομεία, δηλαδή το σύστημα που έχει ο μπακάλης της γειτονιάς.


Είχαμε χίλιους τρόπους να παρακάμψουμε το πρόβλημα. Αλλά η πολιτική – όχι μόνο η ελληνική, και η διεθνής και ευρωπαϊκή, έχει τις ρίζες της και στην αμερικανική ήπειρο, τη Βόρεια Αμερική – είναι πολιτική η οποία πρέπει να πλήττει τα κατώτερα στρώματα. Θα πρέπει να κλείσουμε τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις. Αυτός είναι ο στόχος. Εγώ δεν θέλω να μπω σε αυτά τα ζητήματα, είναι άλλοι αρμοδιότεροι εμού.


Εκείνο που θέλω να πω είναι ότι δεν ρωτάμε αν είχαμε άλλη λύση. Είχαμε λύσεις και το λένε καθημερινώς οι έγκριτοι οικονομολόγοι, οι οποίοι συνεχώς πληθαίνουν και λένε ότι είναι λάθος η πολιτική αυτή που εφαρμόστηκε στην Ελλάδα. Έχουμε τα συγκριτικά στοιχεία ότι το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο όπου πήγε, βούλιαξε τη χώρα ακόμη βαθύτερα. Και αυτό δεν το εξηγούμε και παρόλα αυτά πάμε σε αυτή την πολιτική.


Με αυτά τα λόγια θα ήθελα να τονίσω τη σημασία αυτής της προσπάθειας που κάνουμε να δείχνουμε ότι θυμόμαστε ακόμη τα ανθρώπινα δικαιώματα, ότι θυμόμαστε ακόμη την εθνική κυριαρχία.


(Το κείμενο αυτό είναι η εισήγηση του Γεωργίου Κασιμάτη σε εκδήλωση του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών, στις 15 Ιουλίου 2010, με θέμα «Η Δανειακή Σύμβαση μεταξύ Ελλάδας κρατών μελών της Ευρωζώνης και η εθνική μας κυριαρχία».)