Ο γάλλος Γκάστον Ντεσάν έγραψε το βιβλίο «Η ΕΛΛΑΔΑ ΣΗΜΕΡΑ» με βάση τις εμπειρίες του βλέπουμε μια διαχρονική διαφθορά που αντίκρισε στο Ελληνικό τελωνείο, χαρείτε την :
«….Εκείνη τη στιγμή κατέφτασαν οι άδικοι πρασινοντυμένοι τελώνες, για να διακόψουν τη νοερή προσευχή στον Ξένιο Δία προστάτη των ταξιδιωτών.
Όσο και αν μου κοστίζει η αλήθεια με υποχρεώνει να σας εξιστορήσω τα μπλεξίματά μου μ αυτούς τους βαρβάρους που δεν αξίζουν να λέγονται Έλληνες και που ευχαρίστως θα τους παρομοίαζα με Σκύθες τοξότες οι οποίοι της αθηναϊκής δημοκρατίας υποχρεώνονταν να εκτελούν κατώτερες αστυνομικές υπηρεσίες, κάτι που ένας καθώς πρέπει άνθρωπος δεν θα μπορούσε να δεχτεί.
Στα περισσότερα πολιτισμένα έθνη το τελωνείο είναι ενοχλητικό. Στον Πειραιά και στην Κόρινθο είναι βασανιστικό, γελοίο, κωμικό, αρπακτικό, φιλοσοφημένο με τόση αναίδεια και με τόση καλοδιάθετη ροπή για καταχρήσεις, ώστε, από όλους τους υπουργούς που έχουν περάσει από την εξουσία , μόνο ο κ Τρικούπης είχε το κουράγιο να θυμώσει και να στείλει στην φυλακή κάμποσους υπαλλήλους υπεύθυνους για αμέτρητα σκάνδαλα. Σε ορισμένες χώρες , ο ταξιδιώτης στον δρόμο του πέφτει σε σοβαρούς και τίμιους αστυνομικούς, που προχωρούν τυπικά στον έλεγχο των αποσκευών, με την σιγουριά της ήσυχης συνείδησης και την ψυχραιμία του περατωμένου καθήκοντος.
Μόλις όμως μπείτε σε αυτό το τεράστιο, κατσούφικο κτίριο, που με τόση αδεξιότητα και κακογουστιά καταστρέφει τον διάκοσμο του Πειραιά, πέντε έξι υποκείμενα αλλά τα επίσημα πηλίκια , αλλά χωρίς καπέλο, όλοι φωνακλάδες και εκνευρισμένοι, σε τσακώνουν σε στριμώχνουν, σου αρπάζουν τα κιβώτια, τις βαλίτσες, τα πακέτα. Και, όχι χωρίς τρόμο βλέπεις να καταφτάνει μια δεύτερη διμοιρία, οπλισμένη με σφυριά για να ξεκολλήσει τις ζόρικες σανίδες και να επιβληθεί στα δύστροπα καρφιά. Σε χρόνο μηδέν, ο μελαγχολικός ταξιδιώτης βλέπει τα πράγματά του σκορπισμένα στο πάτωμα, λεία εκτεθειμένη σε κάθε φλύαρο κάθαρμα, που ασκεί σε βάρος του και σαν να μη τρέχει τίποτα το δικαίωμα της διάρρηξης και της αρπαγής. Καθώς βαδίζετε πάνω κάτω ανυπόμονοι, νευρικοί, έξω φρενών, οι δήμιοί σας ψηλαφούν το ύφασμα των ρούχων σας , εξετάζουν τα καπέλα σας, τα εκτιμούν, δίνουν τη γνώμη τους σαν ειδικοί και καλόγουστοι γνώστες.
Παρ όλα αυτά, μια και είστε συνηθισμένοι στις σωστές διαδικασίες και στα ακριβή τιμολόγια, ψάχνετε μέσα σ αυτό το εχθρικό πλήθος για κάποιον που μπορεί να σας βοηθήσει.
Κοιτάζετε γύρω σας, προσδοκώντας να συναντήσετε μια έντιμη φυσιογνωμία και το καθησυχαστικό βλέμμα ενός επιθεωρητή, ενός ελεγκτή, κάποιου εκτιμητή. Ζητάτε να μιλήσετε σε έναν επικεφαλής, σε κάποια επίσημη εξουσία. Σας οδηγούν μπροστά σ ένα κιγκλίδωμα , μέσα από το οποίο ένα Παλικάρι με παλτό σας κοιτάζει με έκπληκτο ύφος, ακούει τα παράπονά σας χαμογελώντας βλακωδώς, προφέρει μερικές ακατάληπτες λέξεις στο αφτί των διπλανών του και σας αφήνει για να κουβεντιάσει φιλικά με μια συντροφιά κακομούτσουνων ανθρώπων που δεν δείχνουν να σέβονται το παλτό του και τον αποκαλούν «αδελφέ» , ακόμα και στο διευθυντικό κιγκλίδωμα.
Τέλος απαιτούν κάποιο ποσό που ποικίλει από τέσσερα μέχρι εκατό φράγκα: αφάνταστοι δασμοί, που ποτέ κανένας δεν έχει μαντέψει το αντικείμενό τους και κανένας δεν έχει δει ποτέ μυστηριώδες τιμολόγιό τους.
Ένας φίλος μου, που ξέρει τα ελληνικά εξίσου καλά με Μανιάτη ταβερνιάρη, αγανάκτησε τόσο πολύ με όλες αυτές τις απρέπειες, που για δέκα ολόκληρα λεπτά αγόρευε σε ολόκληρο το προσωπικό του τελωνείου. Σαν να τον βλέπω μπροστά μου , όρθιο ανάμεσα ανακατεμένα του πράγματα , τις αναποδογυρισμένες του βαλίτσες και τα σκορπισμένα του ρούχα, να δείχνει με μια μεγαλόπρεπη κίνηση τον δρόμο της Ακρόπολης και να αναφωνεί ότι άξιζε πράγματι τον κόπο να υποστεί τόσες προσβολές, για να έρθει να θαυμάσει τον ετοιμοθάνατο σκελετό ενός παλιού ναού και να απολαύσει την κοινωνία των δύο εκατομμυρίων Παλικαριών που ζουν από αυτά τα αθάνατα απομεινάρια! Όπως οι περισσότεροι , μεγάλοι ρήτορες, υπερέβαλε την αλήθεια, για να την κάνει πιο εντυπωσιακή.
Οι τελωνιακοί είναι οι θυρωροί ενός έθνους δεν πρέπει να κρίνουμε το βασίλειο της Ελλάδος από το θυρωρείο της.»
Όσο και αν μου κοστίζει η αλήθεια με υποχρεώνει να σας εξιστορήσω τα μπλεξίματά μου μ αυτούς τους βαρβάρους που δεν αξίζουν να λέγονται Έλληνες και που ευχαρίστως θα τους παρομοίαζα με Σκύθες τοξότες οι οποίοι της αθηναϊκής δημοκρατίας υποχρεώνονταν να εκτελούν κατώτερες αστυνομικές υπηρεσίες, κάτι που ένας καθώς πρέπει άνθρωπος δεν θα μπορούσε να δεχτεί.
Στα περισσότερα πολιτισμένα έθνη το τελωνείο είναι ενοχλητικό. Στον Πειραιά και στην Κόρινθο είναι βασανιστικό, γελοίο, κωμικό, αρπακτικό, φιλοσοφημένο με τόση αναίδεια και με τόση καλοδιάθετη ροπή για καταχρήσεις, ώστε, από όλους τους υπουργούς που έχουν περάσει από την εξουσία , μόνο ο κ Τρικούπης είχε το κουράγιο να θυμώσει και να στείλει στην φυλακή κάμποσους υπαλλήλους υπεύθυνους για αμέτρητα σκάνδαλα. Σε ορισμένες χώρες , ο ταξιδιώτης στον δρόμο του πέφτει σε σοβαρούς και τίμιους αστυνομικούς, που προχωρούν τυπικά στον έλεγχο των αποσκευών, με την σιγουριά της ήσυχης συνείδησης και την ψυχραιμία του περατωμένου καθήκοντος.
Μόλις όμως μπείτε σε αυτό το τεράστιο, κατσούφικο κτίριο, που με τόση αδεξιότητα και κακογουστιά καταστρέφει τον διάκοσμο του Πειραιά, πέντε έξι υποκείμενα αλλά τα επίσημα πηλίκια , αλλά χωρίς καπέλο, όλοι φωνακλάδες και εκνευρισμένοι, σε τσακώνουν σε στριμώχνουν, σου αρπάζουν τα κιβώτια, τις βαλίτσες, τα πακέτα. Και, όχι χωρίς τρόμο βλέπεις να καταφτάνει μια δεύτερη διμοιρία, οπλισμένη με σφυριά για να ξεκολλήσει τις ζόρικες σανίδες και να επιβληθεί στα δύστροπα καρφιά. Σε χρόνο μηδέν, ο μελαγχολικός ταξιδιώτης βλέπει τα πράγματά του σκορπισμένα στο πάτωμα, λεία εκτεθειμένη σε κάθε φλύαρο κάθαρμα, που ασκεί σε βάρος του και σαν να μη τρέχει τίποτα το δικαίωμα της διάρρηξης και της αρπαγής. Καθώς βαδίζετε πάνω κάτω ανυπόμονοι, νευρικοί, έξω φρενών, οι δήμιοί σας ψηλαφούν το ύφασμα των ρούχων σας , εξετάζουν τα καπέλα σας, τα εκτιμούν, δίνουν τη γνώμη τους σαν ειδικοί και καλόγουστοι γνώστες.
Παρ όλα αυτά, μια και είστε συνηθισμένοι στις σωστές διαδικασίες και στα ακριβή τιμολόγια, ψάχνετε μέσα σ αυτό το εχθρικό πλήθος για κάποιον που μπορεί να σας βοηθήσει.
Κοιτάζετε γύρω σας, προσδοκώντας να συναντήσετε μια έντιμη φυσιογνωμία και το καθησυχαστικό βλέμμα ενός επιθεωρητή, ενός ελεγκτή, κάποιου εκτιμητή. Ζητάτε να μιλήσετε σε έναν επικεφαλής, σε κάποια επίσημη εξουσία. Σας οδηγούν μπροστά σ ένα κιγκλίδωμα , μέσα από το οποίο ένα Παλικάρι με παλτό σας κοιτάζει με έκπληκτο ύφος, ακούει τα παράπονά σας χαμογελώντας βλακωδώς, προφέρει μερικές ακατάληπτες λέξεις στο αφτί των διπλανών του και σας αφήνει για να κουβεντιάσει φιλικά με μια συντροφιά κακομούτσουνων ανθρώπων που δεν δείχνουν να σέβονται το παλτό του και τον αποκαλούν «αδελφέ» , ακόμα και στο διευθυντικό κιγκλίδωμα.
Τέλος απαιτούν κάποιο ποσό που ποικίλει από τέσσερα μέχρι εκατό φράγκα: αφάνταστοι δασμοί, που ποτέ κανένας δεν έχει μαντέψει το αντικείμενό τους και κανένας δεν έχει δει ποτέ μυστηριώδες τιμολόγιό τους.
Ένας φίλος μου, που ξέρει τα ελληνικά εξίσου καλά με Μανιάτη ταβερνιάρη, αγανάκτησε τόσο πολύ με όλες αυτές τις απρέπειες, που για δέκα ολόκληρα λεπτά αγόρευε σε ολόκληρο το προσωπικό του τελωνείου. Σαν να τον βλέπω μπροστά μου , όρθιο ανάμεσα ανακατεμένα του πράγματα , τις αναποδογυρισμένες του βαλίτσες και τα σκορπισμένα του ρούχα, να δείχνει με μια μεγαλόπρεπη κίνηση τον δρόμο της Ακρόπολης και να αναφωνεί ότι άξιζε πράγματι τον κόπο να υποστεί τόσες προσβολές, για να έρθει να θαυμάσει τον ετοιμοθάνατο σκελετό ενός παλιού ναού και να απολαύσει την κοινωνία των δύο εκατομμυρίων Παλικαριών που ζουν από αυτά τα αθάνατα απομεινάρια! Όπως οι περισσότεροι , μεγάλοι ρήτορες, υπερέβαλε την αλήθεια, για να την κάνει πιο εντυπωσιακή.
Οι τελωνιακοί είναι οι θυρωροί ενός έθνους δεν πρέπει να κρίνουμε το βασίλειο της Ελλάδος από το θυρωρείο της.»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου