Το Ζάππειο 2 ήταν η μεγάλη ευκαιρία του Αντώνη Σαμαρά να διαφοροποιηθεί από την λογική του Μνημονίου. Να πει ξεκάθαρα πως στον Καιρό της Αβεβαιότητας μόνο δύο πράγματα γνωρίζουμε: Ότι τα ακριβά δάνεια στον πτωχευμένο δεν αποτρέπουν την πτώχευση και ότι η λιτότητα σε περίοδο ύφεσης αυξάνει το σύνολο χρεών και ζημιών. Να προσδιορίσει τα διαπραγματευτικά όπλα που θα χρησιμοποιήσει, καθώς και τους στόχους του. Να το πω απλά:Για να μην μας συνθλίψουν κι άλλο τα νέα δάνεια, το επιτόκιο δεν μπορεί να είναι πάνω από το 3% με 3,5%. Αυτός θα έπρεπε να είναι ο στόχος του μιας αναδιαπραγμάτευσης. Ένας στόχος άπιαστος. Κι αυτό γιατί εάν μας το κατεβάσουν τόσο, θα απαιτήσει να εισέλθει στο EFSF και η Ισπανία (που σήμερα πληρώνει επιτόκιο 5,3% δανειζόμενη στις αγορές). Έτσι όμως θα καταρρεύσει το EFSF καθώς δεν έχει την δυνατότητα να σηκώσει στους ώμους του την χώρα αυτή. Άρα, μια τέτοια διαπραγμάτευση είναι αδύνατη.
Αν ο κ. Σαμαράς ήθελε να επανεκκινήσει την ΝΔ, και αργότερα την χώρα, ένα πράγμα έπρεπε να πει πριν από όλα τα άλλα: Ότι η κυβέρνησή του θα αρνηθεί νέα δάνεια εφόσον η Ευρώπη δεν επανασχεδιάσει την συνολική της δημοσιονομική πολιτική στο πλαίσιο έκδοσης ευρωομολόγου (το οποίο απλώς ανέφερε χωρίς να το διασυνδέσει με την διαπραγματευτική του στρατηγική). Αν το είχε κάνει, το Ζάππειο 2 θα έμενε στην ιστορία. Δεν το έκανε και, για αυτό, το Ζάππειο 2, στερούμενο μιας ριζοσπαστικής κεντρικής ιδέας, θα ξεχαστεί ως ακόμα ένας κατάλογος μετέωρων προεκλογικών εξαγγελιών.
Απόσπασμα από αρθρο του Γιάννη Βαρουφάκη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου