Στην Ελλάδα υπάρχει ανθρωπιστική κρίση

Ούτε τα απολύτως απαραίτητα για την επιβίωση δεν μπορεί να εξασφαλίσει περίπου 1 στους 3



Μεσημέρι στο πολυιατρείο των Γιατρών του Κόσμου (ΓτΚ), στο Πέραμα, και νομίζεις πως βρίσκεσαι είτε στο Σουδάν είτε στη Σομαλία είτε στην Αϊτή είτε ότι έχεις... τηλεμεταφερθεί στην Ελλάδα της δεκαετίας του 1950.
Όπου κι αν στρέψεις το βλέμμα αντικρίζεις τη δυστυχία στα πρόσωπα δεκάδων εξαθλιωμένων Ελλήνων, κυρίως μακροχρόνια ανέργων και χαμηλοσυνταξιούχων. Είναι αυτοί που σπεύδουν να παραλάβουν ένα δέμα είκοσι κιλών στο οποίο περιέχονται τα απολύτως απαραίτητα για την επιβίωσή τους, τα οποία, όμως, δεν μπορούν να αποκτήσουν με τα μηδενικά ή σχεδόν μηδενικά τους εισοδήματα. Λίγα μακαρόνια, ρύζι, ζάχαρη, γάλα και λάδι είναι το καθημερινό «μενού» χιλιάδων συμπολιτών μας.


Μόνο όσοι φοβούνται τα ταμπού δεν το ομολογούν πλέον δημοσίως: Η Ελλάδα, μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης για περισσότερα από τριάντα χρόνια, διέρχεται ανθρωπιστική κρίση, η οποία φαίνεται πως ήρθε για να μείνει... Ανασφάλιστοι, μακροχρόνια άνεργοι, με προσωπικά και κοινωνικά ζητήματα, ή ηλικιωμένοι, κυρίως γυναίκες, χα-μηλοσυνταξιούχοι, με χρόνια ιατρικά προβλήματα ή με παιδιά κι εγγόνια που αντιμετωπίζουν οικονομικές ή σωματικές αναπηρίες αποτελούν τη «ραχοκοκαλιά» όσων παραμερίζουν το αίσθημα ντροπής προκειμένου να κορέσουν τη δική τους πείνα αλλά και της οικογένειάς τους.


Οι αριθμοί είναι αδυσώπητοι: Οι άνθρωποι που ζουν κάτω από το όριο τη φτώχειας ή πολύ κοντά σε αυτό έφτασαν το 27% του πληθυσμού, την ίδια στιγμή που στα συσσίτια της Εκκλησίας της Ελλάδοςκαταφεύγει πλέον ένας στους τρεις συμπατριώτες μας. Έχει αυξηθεί, επίσης, και το ποσοστό των ατόμων που δεν είναι άστεγα μεν αλλά ζουν σε ακατάλληλα σπίτια.

Τα τσόκαρα

Σείεται από χθες η βουλή. Από αναστεναγμούς ανακούφισης, για το που βρέθηκε επιτέλους αυτός, που για ένα εκατομμύριο θα σηκώσει στους ώμους του τις αμαρτίες όλων των υπολοίπων 299, όλων των προηγούμενων δεκαετιών.


Και βγάλανε τα τσόκαρα οι παστρικές και βγήκανε πουρνό πουρνό στα καλντερίμια των ραδιοφώνων και των καναλιών, πλυμένες καθαρές, σιδερωμένες, να ρίξουνε την λίθο τους εις τον αμαρτωλό, αυτές οι αναμάρτητες.


Για κανένα τυχάρπαστο, τον κάνω τον αμαρτωλό, ή πιο πολύ μου φέρνει προς σφιχτοχέρα και οικονόμα νοικοκυρούλα, που σε μια σύντομη περαντζάδα της απ’ τη βουλή, αμάθητη και άβγαλτη όπως ήταν, φρόντισε στο όπως όπως να θάψει το ανέλπιστο κομπόδεμά της στα βαθιά υπόγεια των ελβετικών τραπεζών για τις επόμενες ημέρες της σίγουρης ανεργίας της.


Οι πιο παλιές πουτάνες, που λιώσανε τις σόλες τους στα καλντερίμια δεν θα έκαναν αυτή την κουτουράδα. Τόσα χρόνια στο κουρμπέτι έχουν μάθει για το μαγικό υγρό που σβήνει τα ίχνη από τα λασπωμένα παπούτσια.


Κρίμα, λοιπόν, γιατί αυτός ο κακόμοιρος βουλευτάκος που τώρα του ζητούν την κεφαλήν του επί πίνακι, δεν θα μπορέσει να σηκώσει το ανάστημά του και να κατονομάσει απ’ αυτόν τον συρφετό των όψιμων λιθοβόλων, αυτούς που κατ’ εξακολούθηση γεύονταν τους καρπούς της Siemens, της Ferostahl, της Mann και των συναφών κοινωφελών ιδρυμάτων. Κι ο λόγος είναι, γιατί μάλλον δεν θα τους ξέρει, γιατί δεν θα πρόλαβε στη σύντομη θητεία του να γίνει επίτιμο μέλος του κύκλου της ομερτά της ελληνικής βουλής.


Αν ήταν ένας από αυτούς, οι τωρινοί κανίβαλοι θα είχαν απλά σιωπήσει. Μπορεί να κόπτονται ανέξοδα υπέρ της ηθικής, αλλά υπέρ της νομιμότητας, μόκο...

Μια σκανδαλώδης Ηλίαση

Και ξαφνικά η Ελλάδα γέμισε με μη κερδοσκοπικές εταιρείες που μαζεύουν σκουπίδια, με κανάλια που δεντροφυτεύουν και σκαλίζουν σχεδόν ευλαβικά κόπρανα σκύλων, και επιχειρηματίες που ανακάλυψαν ξαφνικά πως πρέπει να σώσουν τον πλανήτη.



Στους κεντρικούς δρόμους, ανάμεσα στα κόκκινα «ενοικιάζεται» που κυριαρχούν πια, πινακίδες με παλ πράσινα χρώματα, περιγράφουν το νέο μέλλον της Ελλάδας. «Φτηνή, οικολογική ενέργεια».


Στις ομιλίες του πρώην πρωθυπουργού Γ Παπανδρέου, ο όρος «πράσινη ανάπτυξη», έχει μεγαλύτερη συχνότητα και από τα «θα» που κυριαρχούν στις ομιλίες πολιτικών. Πρόκειται για ένα όραμα κοντά στα άλλα που συνέθεταν τον ζεν χαρακτήρα του; Ο πρώην πρωθυπουργός προσέφερε επίσης το κύρος του στο συνέδριο του Ινστιτούτου για το Κλίμα και την Ενεργειακή Ασφάλεια (i4scence) στο οποίο μετέχει ο αδελφός του Αντρίκος Παπανδρέου. Έναν οργανισμό που προωθεί την ιδέα της πράσινη ανάπτυξης. Την ίδια περίοδο οι Τράπεζες, οι οποίες έχουν σταματήσει να δίνουν οποιοδήποτε επιχειρηματικό δάνειο, δίνουν δάνεια για πράσινη ενέργεια.


Εν ολίγοις τα χρόνια της κρίσης, η Ελλάδα έμελε να ζήσει στον παροξυσμό των πράσινων επενδύσεων. Τι συμβαίνει; Μέσα σε αυτό το νέο πολιτικό κλίμα της οικολογικής αθωότητας αναλαμβάνει το υπουργείο Περιβάλλοντος Ενέργειας και Κλιματικής Αλλαγής, ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου. Μετά την «πετυχημένη»
του πορεία στο υπουργείο Οικονομίας, ο κύριος Παπακωνσταντίνου έχει στρατηγικό στόχο την υλοποίηση του προγράμματος «Ήλιος» από το υπουργείο του.


Το πρόγραμμα «Ήλιος» έχει παρουσιαστεί ως ένα πρόγραμμα παραγωγής ηλιακής ενέργειας από την Ελλάδα, την οποία θα αγοράζει η Γερμανία και τα έσοδα, γύρω στα 25 δις, θα ξεχρεώνουν τμήμα του χρέους. Μια έκταση όσο η Χίος, θα στρωθεί με κάτοπτρα για να παραχθεί ενέργεια που θα μας σώσει. Πράσινη ανάπτυξη; Όχι, ένα αναπτυξιακό τρυκ που χρεώνει την Ελλάδα με ένα ακόμη δάνειο.


Η Ελλάδα είναι υποχρεωμένη να παραχωρήσει δωρεάν τη γη για αυτήν τη δραστηριότητα για δεκαετίες. Στη συνέχεια να αγοράσει τη γερμανική βεβαίως τεχνολογία ύψους αρκετών δις. Αν υποθέσουμε πως θα μεταφερθεί η ενέργεια στην Γερμανία πρέπει να δημιουργηθούν πανευρωπαϊκά δίκτυα που στοιχίζουν πολύ περισσότερο από το κέρδος της επένδυσης. Επίσης αυτή τη στιγμή δεν υπάρχει τεχνολογία που να επιτρέπει την μεταφορά της ενέργειας στη Γερμανία, δηλαδή σε τόσο μεγάλη απόσταση και χωρίς απώλειες. Άρα ή Ελλάδα αγοράζει την γερμανική υποδομή, χρεώνεται και δεν μπορεί να δώσει ενέργεια στην Γερμανία. Ένα project που θα ματαιωθεί με ευθύνη των «κακών και τεμπέληδων» ελλήνων, αλλά οι Γερμανοί θα έχουν εισπράξει το καλό χρήμα.


Το επικρατέστερο σενάριο όμως δεν είναι αυτό. Η Ελλάδα θα παράγει ενέργεια για την Γερμανία, αλλά αυτή η ενέργεια θα προωθείται στην Ελλάδα. Θα αγοράζουμε ηλεκτρική ενέργεια, που παράγεται στην Ελλάδα από την Γερμανία. Σε τιμές μάλιστα που δεν θα είναι αυτές της ΔΕΗ, αλλά των επιδοτούμενων φωτοβολταικών. Θα αγοράζει δηλαδή από την Ελλάδα 0,22 ευρώ ανά κιλοβατώρα και θα μεταπουλάει στην ίδια την Ελλάδα 0,35 ευρώ την κιλοβατώρα. Επίσης θα έχει τη δυνατότητα να προσαρμόσει την τιμολογιακή πολιτική μονομερώς. Να καθορίζει δηλαδή πόσο θα αγοράζουμε το ρεύμα το οποίο όμως θα πουλάμε στη σταθερή τιμή των 0,22 ευρώ ανά κιλοβατώρα.


Η Ελλάδα υλοποιεί το πρόγραμμα μετά την άρνηση της Ισπανίας να προχωρήσει σε μια τέτοια επένδυση ασύμφορη και σε καιρό κρίσης.


Όλα αυτά τα σπουδαία και οικολογικά βρίσκονται σε εξέλιξη και θα ψηφιστούν σύντομα στην ελληνική Βουλή. Ο κ. Παπακωνσταντίνου θα φέρει σε πέρας μία ακόμη ευρωπαϊκή πολιτική, για να «σώσει» την χώρα. Η Ελλάδα θα υπογράψει ένα ακόμη ασύμφορο δάνειο, και κάποιοι βεβαίως θα πλουτίσουν. Εγχώριοι κατασκευαστές, αντιπρόσωποι, dealers της πράσινης ανάπτυξης κλπ.


Όλα αυτά σύντομα και ταυτόχρονα με μία μεγάλη επικοινωνιακή καμπάνια για την πράσινη σωτηρία που θα τρέχει καβάλα στα πράσινα άλογα της πολιτικής. Την Ηλίαση βεβαίως θα την πληρώσουμε εμείς.


Του Κώστα Βαξεβάνη

Να σώσουμε τον ελληνικό λαό από τους σωτήρες του

Να σώσουμε τον ελληνικό λαό από τους σωτήρες του – κείμενο Γάλλων στοχαστών.


Η Libération της 21ης Φεβρουαρίου δημοσιεύει το κείμενο μιας σημαντικής κίνησης συμπαράστασης προς τον ελληνικό λαό και ενάντια στις ολέθριες πολιτικές που, με αφετηρία την Ελλάδα, προβλέπεται να επεκταθούν σε όλη την Ευρώπη. Συνυπογράφεται από κορυφαίους γάλλους στοχαστές -μεταξύ των οποίων ο Μπαντιού, ο Μπαλιμπάρ, ο Νανσύ, ο Ρανσιέρ, η Μπάρμπαρα Κασσέν, ο Μισέλ Σουριά, ο Ντιντί-Υμπερμάν κ.ά-, οι οποίοι ανταποκρίθηκαν σε επιστολή του περιοδικού αληthεια, που τους απευθύνθηκε με πρωτοβουλία της αρχισυντάκτριας Βίκης Σκούμπη. Συνοδεύεται από ένα κάλεσμα για τη δημιουργία μιας ευρωπαϊκής επιτροπής αλληλεγγύης που ήδη βρίσκει ανταπόκριση σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες. Ακολουθεί το κείμενo:


Τη στιγμή που ένας στους δύο Έλληνες νέους είναι άνεργος, 25.000 άστεγοι περιπλανώνται στους δρόμους της Αθήνας, το 30% του πληθυσμού βρίσκεται κάτω από το όριο της φτώχιας, χιλιάδες οικογένειες υποχρεούνται να βάλουν τα παιδιά τους σε ιδρύματα προκειμένου να μην πεθάνουν από την πείνα και το κρύο, νεόφτωχοι και πρόσφυγες δίνουν μάχες για τους σκουπιδοτενεκέδες στους δημόσιους χώρους, οι «σωτήρες» της Ελλάδας, υπό το πρόσχημα ότι οι Έλληνες «δεν καταβάλουν αρκετές προσπάθειες», επιβάλλουν ένα νέο σχέδιο βοήθειας που διπλασιάζει τη χορηγούμενη θανατηφόρα δόση. Ένα σχέδιο που καταργεί το εργατικό Δίκαιο και καταδικάζει τους φτωχούς σε ακραία ένδεια, εξαφανίζοντας παράλληλα τις μεσαίες τάξεις.


Ο στόχος δεν είναι σε καμία περίπτωση η «σωτηρία» της Ελλάδας: όλοι οι οικονομολόγοι που είναι άξιοι του ονόματός τους συμφωνούν επ’ αυτού.
Το ζητούμενο είναι να κερδηθεί χρόνος προκειμένου να σωθούν οι πιστωτές, ενώ παράλληλα η χώρα οδηγείται σε μια προδιαγεγραμμένη χρεοκοπία.
Πρωτίστως, το ζητούμενο είναι να μετατραπεί η Ελλάδα σε εργαστήριο μιας κοινωνικής μεταλλαγής που θα γενικευθεί, σε έναν δεύτερο χρόνο, σε ολόκληρη την Ευρώπη. Το μοντέλο που δοκιμάζεται πάνω στους Έλληνες είναι εκείνο μιας κοινωνίας χωρίς δημόσιες υπηρεσίες, στο πλαίσιο της οποίας τα σχολεία, τα νοσοκομεία και τα ιατρικά κέντρα κατεδαφίζονται, η υγεία καθίσταται προνόμιο των πλουσίων, οι ευπαθείς πληθυσμοί προορίζονται για μια προγραμματισμένη εξόντωση, ενώ όσοι εξακολουθούν να έχουν μια εργασία καταδικάζονται σε ακραίες μορφές εργασιακής επισφάλειας και οικονομικής εξαθλίωσης.


Προκειμένου όμως αυτή η αντεπίθεση του νεοφιλελευθερισμού να πετύχει τον στόχο της χρειάζεται να εγκαθιδρύσει ένα καθεστώς που καταργεί τα πλέον στοιχειώδη δημοκρατικά δικαιώματα. Με διαταγή των σωτήρων, βλέπουμε λοιπόν να εγκαθίστανται στην Ευρώπη κυβερνήσεις τεχνοκρατών που περιφρονούν τη λαϊκή κυριαρχία. Πρόκειται για ένα σημείο καμπής όσον αφορά στα κοινοβουλευτικά καθεστώτα στο πλαίσιο των οποίων βλέπουμε τους «αντιπροσώπους του λαού» να εξουσιοδοτούν εν λευκώ τους ειδικούς και τους τραπεζίτες, απαρνούμενοι την υποτιθέμενη εξουσία τους να αποφασίζουν.
Ένα είδος κοινοβουλευτικού πραξικοπήματος, το οποίο προσφεύγει, μεταξύ άλλων, και σε ένα διευρυμένο κατασταλτικό οπλοστάσιο απέναντι στις λαϊκές διαμαρτυρίες. Έτσι, από τη στιγμή που οι βουλευτές επικύρωσαν την διαμετρικά αντίθετη με την εντολή που είχαν λάβει σύμβαση που τους υπαγόρευσε η Τρόικα (Ευρωπαϊκή Ένωση, Κεντρική Ευρωπαϊκή Τράπεζα, Διεθνές Νομισματικό Ταμείο), μια εξουσία στερούμενη δημοκρατικής νομιμότητας υποθήκευσε το μέλλον της χώρας για τα επόμενα τριάντα ή σαράντα χρόνια.

Παράλληλα, η Ευρωπαϊκή Ένωση ετοιμάζεται να δημιουργήσει έναν δεσμευμένο τραπεζικό λογαριασμό στον οποίον θα κατατίθεται απευθείας η βοήθεια προς την Ελλάδα προκειμένου να χρησιμοποιείται αποκλειστικά προς όφελος του χρέους. Τα έσοδα της χώρας οφείλουν να αφιερώνονται κατά «απόλυτη προτεραιότητα» στην εξόφληση των πιστωτών και, εφόσον παραστεί ανάγκη, να κατατίθενται απευθείας σε αυτόν τον λογαριασμό την διαχείριση του οποίου έχει αναλάβει η Ευρωπαϊκή Ένωση. Η Σύμβαση υπαγορεύει ρητά ότι κάθε νέα υποχρέωση που θα προκύπτει στο πλαίσιό της θα διέπεται από το αγγλικό δίκαιο, το οποίο απαιτεί υλικές εγγυήσεις, ενώ οι διενέξεις θα εκδικάζονται από τα δικαστήρια του Λουξεμβούργου, με την Ελλάδα να έχει αποποιηθεί εκ των προτέρων κάθε δικαίωμα προσφυγής ενάντια σε όποια κατάσχεση αποφασίσουν οι πιστωτές της. Για να ολοκληρωθεί η εικόνα, οι ιδιωτικοποιήσεις έχουν ανατεθεί σε ένα Ταμείο υπό τη διαχείριση της Τρόικας στο οποίο θα κατατίθενται οι τίτλοι ιδιοκτησίας των δημοσίων αγαθών. Εν συντομία, έχουμε να κάνουμε με μια γενικευμένη λεηλασία, χαρακτηριστικό γνώρισμα του χρηματοπιστωτικού καπιταλισμού που προσφέρει εν προκειμένω στον εαυτό του μια θεσμική καθοσίωση. Στο βαθμό που πωλητές και αγοραστές θα κάθονται στην ίδια πλευρά του τραπεζιού, δεν έχουμε την παραμικρή αμφιβολία ότι το εν λόγω εγχείρημα ιδιωτικοποιήσεων αποτελεί πραγματικό συμπόσιο για τους αγοραστές.


Όλα τα μέτρα που έχουν ληφθεί έως τώρα είχαν ως μοναδικό αποτέλεσμα την εμβάθυνση του ελληνικού εθνικού χρέους το οποίο, με τη βοήθεια των σωτήρων που δανείζουν με τοκογλυφικά επιτόκια, έχει κυριολεκτικά εκτοξευθεί στα ύψη προσεγγίζοντας το 170% ενός ακαθάριστου εθνικού προϊόντος σε ελεύθερη πτώση, ενώ το 2009 δεν αντιπροσώπευε παρά το 120%. Μπορεί κανείς να στοιχηματίσει ότι αυτός ο εσμός σχεδίων σωτηρίας -τα οποία παρουσιάζονται κάθε φορά ως «τελικά»- δεν στόχευε παρά στο να εξασθενίσει ολοένα και περισσότερο τη θέση της Ελλάδας ούτως ώστε, στερούμενη κάθε δυνατότητας να προτείνει από μόνη της τους όρους μιας ανασυγκρότησης , να εξαναγκαστεί να εκχωρήσει τα πάντα στους πιστωτές της υπό τον εκβιασμό «καταστροφή ή λιτότητα». Η τεχνητή και καταναγκαστική επιδείνωση του προβλήματος του χρέους χρησιμοποιήθηκε σαν όπλο εφόδου για την άλωση μιας κοινωνίας στο σύνολό της.


Σκόπιμα χρησιμοποιούμε εδώ όρους που ανήκουν στη στρατιωτική ορολογία: πρόκειται σαφώς για έναν πόλεμο που διεξάγεται με τα μέσα της οικονομίας, της πολιτικής και του δικαίου, έναν πόλεμο ταξικό εναντίον ολόκληρης της κοινωνίας. Και τα λάφυρα που η χρηματοπιστωτική τάξη υπολογίζει να αποσπάσει από «τον εχθρό» είναι τα κοινωνικά κεκτημένα και τα δημοκρατικά δικαιώματα, αλλά αυτό που διακυβεύεται σε τελική ανάλυση είναι η δυνατότητα για μια ανθρώπινη ζωή. Και η ζωή εκείνων που δεν παράγουν ή δεν καταναλώνουν αρκετά σε σύγκριση με τις στρατηγικές μεγιστοποίησης του κέρδους, δεν πρέπει να διατηρηθεί.


Έτσι, η αδυναμία μιας χώρας πιασμένης στη μέγγενη της χωρίς όρια κερδοσκοπίας και των καταστροφικών σχεδίων σωτηρίας, γίνεται η μυστική πόρτα από την οποία εισβάλλει βίαια ένα μοντέλο κοινωνίας σύμφωνο προς τις απαιτήσεις του νέο-φιλελεύθερου φονταμενταλισμού. Μοντέλο που προορίζεται για ολόκληρη την Ευρώπη και πέραν αυτής. Αυτό είναι το πραγματικό διακύβευμα, και γι αυτό η υπεράσπιση του ελληνικού λαού δεν είναι συρρικνώσιμη σε μια χειρονομία αλληλεγγύης ή αφηρημένης ανθρωπιάς: διακυβεύεται το μέλλον της δημοκρατίας και η τύχη των ευρωπαϊκών λαών. Παντού η «επιτακτική αναγκαιότητα» μιας «οδυνηρής αλλά σωτήριας» λιτότητας θα μας παρουσιαστεί ως το μέσον για να αποφύγουμε τη μοίρα της Ελλάδας, ενώ οδηγεί κατευθείαν σε αυτήν.


Μπροστά σε αυτή την οργανωμένη επίθεση ενάντια στην κοινωνία, μπροστά στην καταστροφή και των τελευταίων νησίδων της δημοκρατίας, καλούμε τους συμπολίτες μας, τους γάλλους και ευρωπαίους φίλους μας να εκφρασθούν σθεναρά. Δεν πρέπει να αφήσουμε το μονοπώλιο του λόγου στους ειδήμονες και στους πολιτικάντηδες. Το γεγονός ότι το αίτημα κυρίως των γερμανών και των γάλλων ιθυνόντων είναι η απαγόρευση πλέον των εκλογών στην Ελλάδα μπορεί να μάς αφήνει άραγε αδιάφορους; Ο στιγματισμός και η συστηματική δυσφήμηση ενός λαού δεν θα άξιζε άραγε μια απάντηση; Είναι δυνατόν να μην υψώσουμε την φωνή μας ενάντια στη θεσμική δολοφονία του ελληνικού λαού; Και μπορούμε άραγε να σιωπούμε μπροστά στην καταναγκαστική εγκαθίδρυση ενός συστήματος που θέτει εκτός νόμου ακόμη και την ίδια την ιδέα της κοινωνικής αλληλεγγύης;


Βρισκόμαστε σε ένα σημείο μη επιστροφής. Είναι επείγον να δώσουμε τη μάχη των αριθμών και τον πόλεμο των λέξεων για να αναχαιτίσουμε την ακραίο-φιλελεύθερη ρητορική του φόβου και της παραπληροφόρησης. Είναι επείγον να αποδομήσουμε τα μαθήματα ηθικής που συσκοτίζουν την πραγματική διαδικασία που εκτυλίσσεται μέσα στην κοινωνία. Είναι κάτι περισσότερο από επείγον να απομυθοποιήσουμε τη ρατσιστική εμμονή περί ελληνικής «ιδιαιτερότητας» που φιλοδοξεί να αναγάγει τον υποτιθέμενο εθνικό χαρακτήρα ενός λαού (τεμπελιά ή κατά βούληση πονηριά) σε πρωταρχική αιτία μιας κρίσης η οποία στην πραγματικότητα είναι παγκόσμια. Αυτό που μετρά σήμερα δεν είναι οι ιδιαιτερότητες, πραγματικές ή φαντασιακές, αλλά τα κοινά: η τύχη ενός λαού που θα επηρεάσει και τους άλλους.


Πολλές τεχνικές λύσεις έχουν προταθεί για να βγούμε από το δίλημμα «ή καταστροφή της κοινωνίας ή πτώχευση» (πράγμα που σημαίνει, το βλέπουμε σήμερα: «και καταστροφή και πτώχευση). Όλες οι λύσεις πρέπει να εξεταστούν σαν στοιχεία στοχασμού προκειμένου να οικοδομήσουμε μιαν άλλη Ευρώπη. Αλλά κατ’ αρχάς πρέπει να καταγγείλουμε το έγκλημα, να αναδείξουμε την κατάσταση στην οποία βρίσκεται ο ελληνικός λαός, εξ αιτίας των «σχεδίων βοήθειας» τα οποία έχουν συλληφθεί από και για τους κερδοσκόπους και τους πιστωτές. Τη στιγμή που ένα κίνημα υποστήριξης υφαίνεται σε όλο τον κόσμο, όπου τα δίκτυα Ιντερνέτ βουίζουν από πρωτοβουλίες αλληλεγγύης, οι γάλλοι διανοούμενοι θα ήταν άραγε οι τελευταίοι που θα ύψωναν τη φωνή τους υπέρ της Ελλάδας; Χωρίς να περιμένουμε περισσότερο, ας πολλαπλασιάσουμε τα άρθρα, τις παρεμβάσεις στα μέσα, τις συζητήσεις, τις εκκλήσεις, τις διαδηλώσεις. Γιατί κάθε πρωτοβουλία είναι καλοδεχούμενη, κάθε πρωτοβουλία είναι επείγουσα. Σε ό,τι μας αφορά, ιδού τι προτείνουμε: να προχωρήσουμε τάχιστα στη δημιουργία μιας ευρωπαϊκής επιτροπής διανοουμένων και καλλιτεχνών για την αλληλεγγύη προς τον ελληνικό λαό που αντιστέκεται.


Αν δεν είμαστε εμείς, ποιος θα είναι;


Αν δεν είναι τώρα, πότε θα είναι;

Λωζάννη-Μόναχο 1Χ2

24η Ιουλίου του 1923. Ο Ελευθέριος Βενιζέλος, ως επικεφαλής της ελληνικής αντιπροσωπίας στην Λωζάννη, υπογράφει την Συμφωνία που, ουσιαστικά, μέσα από τις στάχτες της Μικρασιατικής Καταστροφής, αποτέλεσε την βάση της δημιουργίας του σύγχρονου ελληνικού κράτους. Μέσα από τις δαγκάνες της μεγάλης μας ήττας, ο Βενιζέλος κατάφερε να αποσπάσει ό,τι μπορούσε να αποσπαστεί από μία ηττημένη χώρα ώστε να κρατηθεί όρθια και με την αξιοπρέπειά της κατά το δυνατόν ανέπαφη.

30η Σεπτεμβρίου 1938. Ο πρωθυπουργός της Βρετανίας Neville Chamberlain, μετά την προσγείωσή του στο αεροδρόμιο του Heston, κομίζει την Συμφωνία του Μονάχου, και υπό τις επευφημίες του κόσμου που κατέφτασε εναγωνίως να τον προϋπαντήσει (καθώς οι φόβοι για έναν νέο καταστροφικό πόλεμο είχαν πρόσφατα κορυφωθεί), ανακοίνωσε ότι ο κίνδυνος απετράπη, ότι η χώρα σώθηκε από την περιπέτεια ενός νέου ευρωπαϊκού πολέμου. «I believe it is peace for our time», ήταν η θριαμβευτική του έκφραση που έμεινε στην ιστορία και με την οποία ξεκινούν σχεδόν όλα τα ντοκιμαντέρ του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.

Το ερώτημα σήμερα τίθεται πολύ απλά: Το Μνημόνιο 2 θα καταγραφεί στην ιστορία ως μια νέα Συνθήκη της Λωζάννης ή ως ένα νέο Μόναχο; Θα αποτελέσει, όπως η Λωζάννη, μια σκληρή για την Ελλάδα συνθήκη που όμως μας δίνει την ευκαιρία για το χτίσιμο της σύγχρονης Ελλάδας, ακυρώνοντας την πτώχευση του ελληνικού δημοσίου και την έξοδο από το ευρώ (μια έξοδος που θα συμπαρέσυρε και την υπόλοιπη ευρωζώνη στην αποδόμηση); Ή μήπως θα λειτουργήσει υπέρ της Κρίσης, όπως και το Μόναχο το οποίο όχι μόνο δεν ακύρωσε τον Πόλεμο αλλά του έδωσε χρόνο (όταν τελικά εκείνος αποφάσισε να ξεσπάσει) να γίνει μεγαλύτερος, χυδαιότερος, καταστροφικότερος;

(.......)
1. Όπως φαίνεται ξεκάθαρα στη γνωστή έκθεση του ΔΝΤ περί της βιωσιμότητας του ελληνικού χρέους υπό το Μνημόνιο 2, οι πιθανότητες να καταστεί το ελληνικό χρέος βιώσιμο τείνουν ασυμπτωτικά στο μηδέν. Κατ’ αρχάς, ακόμα και ο εκπεφρασμένος στόχος είναι… κάλπικος. Θα θυμάστε ότι στόχος είναι το χρέος μας, ως ποσοστό του εθνικού εισοδήματος (του ΑΕΠ), να μειωθεί στο 120%.
Γιατί όχι στο 110%; Μα επειδή της Ιταλίας βρίσκεται (και θα παραμείνει) κοντά στο 120%, οπότε δεν είναι δυνατόν να χαρακτηριστεί το 120% υπερβολικό για την Ελλάδα (λέγοντας πως πρέπει να μειωθεί στο 110%) χωρίς αυτό να σηματοδοτεί ότι και η Ιταλία οδεύει στην πτώχευση…
Όμως αυτά τα ποσοστά δεν σημαίνουν τίποτα από μόνα τους. Το δημόσιο χρέος της Ιαπωνίας ξεπερνά το 200% αλλά όλοι τρέχουν να την δανείσουν.
Τι κρίνει λοιπόν, αν όχι αυτό το ποσοστό, την βιωσιμότητα ενός δημοσίου; Απάντηση: Δύο νούμερα και το πόσο κοντά βρίσκονται μεταξύ τους. Το ένα νούμερο είναι το επιτόκιο στο οποίο δανείζεται το δημόσιο μιας χώρας. Στην Ελλάδα, δεδομένου ότι το δημόσιο από τον Μάη του 2010 δανείζεται μόνο από την τρόικα, πληρώνει επιτόκιο, μέσον όρο, γύρω στο 4%. Το άλλο νούμερο είναι ο ρυθμός αύξησης του εθνικού εισοδήματος (πριν υπολογίσουμε τον πληθωρισμό). Αν αυτά τα δύο νούμερα προβλέπεται ότι θα είναι κοντά το ένα στο άλλο για τα επόμενα χρόνια (δεν πειράζει να αποκλίνουν για ένα ή δύο) τότε το χρέος κρίνεται βιώσιμο. Γιατί; Επειδή το επιτόκιο ουσιαστικά υποδηλώνει, μέσες-άκρες, τον ρυθμό αύξησης του δημόσιου χρέους της χώρας: αν είναι κοντά στον ρυθμό μεγέθυνσης του εθνικού εισοδήματος (σε ευρώ), τότε χρέη και εισόδημα αυξάνονται λίγο-πολύ παράλληλα. Άρα το χρέος, αν και αυξάνεται, μπορεί να εξυπηρετείται. (Π.χ. ένα πλούσιος άνθρωπος μπορεί να δανείζεται τεράστια ποσά εφόσον τα εισοδήματά του αυξάνονται με τον ίδιο ρυθμό όπως και τα χρέη του.) Στην Ελλάδα, σήμερα, ο ρυθμός αύξησης του εθνικού εισοδήματος (προ πληθωρισμού) είναι καθηλωμένος στο μείον 7,5%. Άρα, έχουμε μια απόκλιση αυτών των δύο αριθμών της τάξης του 11,5%! Πρόκειται για την μεγαλύτερη τέτοια απόκλιση στα ιστορικά της παγκόσμιας οικονομίας για μια χώρα που δανείζεται για να αποφύγει την στάση πληρωμών. Και νάταν μόνο αυτό; Ποια η προοπτική να μειωθεί αυτή η απόκλιση στο 2% ή 3%; Καμία!
Η επιβολή μείωσης των δημόσιων δαπανών κατά τουλάχιστον €3 δις, την ώρα που τα εργατικά εισοδήματα θα μειώνονται και στον ιδιωτικό και στην δημόσιο τομέα, σημαίνει ότι ένα μείον 5% με 7,5% «μεγέθυνσης» είναι εξασφαλισμένο για το μέλλον. Να γιατί ούτε καν το ΔΝΤ δεν μπορεί να μιλήσει ανερυθρίαστα για τις προοπτικές επιτυχίας του Μνημονίου 2.



2. Έχετε προσέξει ότι τα spreads Ιταλίας και Ισπανίας έχουν μειωθεί ιδιαίτερα;
Τι συνέβη; Βελτιώθηκε η κατάσταση στις δύο αυτές χώρες; Όχι βέβαια.
Η απόκλιση μεταξύ των δύο αριθμών που ανέφερα πιο πάνω (ως ενδεικτική της βιωσιμότητας ενός κράτους) αποτελούν κόλαφο τόσο για την Ισπανία όσο και για την Ιταλία. Για την ακρίβεια η απόκλιση μεταξύ τους κυμαίνεται γύρω στο εξωφρενικό (για τόσο μεγάλες και κραταιές οικονομίες) 8%.
Τότε γιατί βρίσκουν χρήματα να δανειστούν; Επειδή η ΕΚΤ τυπώνει εκατοντάδες δις ευρώ, τα δίνει χωρίς δεύτερη κουβέντα στις ιταλο-ισπανικές τράπεζες και εκείνες, κατόπιν, δανείζουν τα κράτη τους.
Αν η ΕΚΤ είχε κάνει το ίδιο με την Ελλάδα τον Μάρτιο του 2010, ούτε τα δικά μας spreads θα είχαν τιναχθεί στον αέρα (και συνεπώς δεν θα υπήρχε Μνημόνιο 1). Όμως, το γεγονός ότι η ΕΚΤ παρεμβαίνει μαζικά δανείζοντας τις τράπεζες-ζόμπι οι οποίες με την σειρά τους δανείζουν τα κράτη-ζόμπι (γιατί δυστυχώς αυτό ισχύει και για τον δημόσιο τομέα των Ιταλο-ισπανών) δεν σημαίνει ότι η Κρίση του Ευρώ καταλάγιασε. Όχι. Απλώς, μετανάστευσε από ένα λογιστικό βιβλίο σε ένα άλλο. Σε ποιο; Σε αυτό της ΕΚΤ. Εδώ δεν αναφέρομαι στην γνωστή αγωνία (ιδίως των γερμανών) ότι το τύπωμα χρήματος θα ανεβάσει τον πληθωρισμό.
Σε υφεσιακές περιόδους αυτός ο κίνδυνος είναι περιορισμένος, έως ανύπαρκτος. Όχι, αναφέρομαι σε κάτι άλλο. Στο εσωτερικό της η ΕΚΤ κρατά έναν λογαριασμό για το τι χρωστά η μία Κεντρική Τράπεζα του ευρωσυστήματος στην άλλη (π.χ. η Ιταλική στην Γερμανική). Αυτά τα χρωστούμενα αντανακλούν τα ελλείμματα στα εμπορικά ισοζύγια (π.χ. όταν η Ελλάδα εισάγει πιο πολλά από όσα εξάγει στην Γερμανία, αυτό μεταφράζεται σε χρέος της Τράπεζας της Ελλάδος προς την Bundesbank.) Αυτός ο λογαριασμός φέρει την ονομασία Target 2.
Λοιπόν, σύμφωνα με την γερμανική Börsenzeitung περί τα €511 δις χρωστούν οι Κεντρικές Τράπεζες της περιφέρειας στην Κεντρική Τράπεζα της Γερμανίας.
Με απλά λόγια, οι μη βιώσιμες και όλο διογκούμενες ανισορροπίες εντός της ευρωζώνης απλά μετανάστευσαν από τα spreads στο εσωτερικό του ευρωσυστήματος. Αυτό δεν τις καταστά περισσότερο βιώσιμες. Να γιατί θεωρώ ότι η πρόσφατη Συμφωνία των Βρυξελλών δεν θα αποδειχθεί απλώς ένα Μόναχο για την Ελλάδα αλλά ένα Μόναχο για ολόκληρη την ευρωζώνη.


3. Η ευρωζώνη ολόκληρη βρίσκεται σε ύφεση (αν και, βεβαίως, η ύφεση, όπως και το εισόδημα, δεν κατανέμεται «ισόποσα» σε όλα τα μήκη και πλάτη της ευρωζώνης). Η αποφασιστικότητα με την οποία η νέα αυτή Συνθήκη, το Μνημόνιο 2, σηματοδοτεί την αδυναμία της Ευρώπης να στρέψει πλεονάζουσες αποταμιεύσεις υπό την μορφή παραγωγικών (και επικερδών) επενδύσεων στις περιοχές και στους κλάδους που παράγουν ελλείμματα και χρέη, οδηγεί στο ασφαλές (κατ’ εμέ) συμπέρασμα ότι οδεύουμε στον δρόμο του Μονάχου και όχι της Λωζάννης. Για αυτό δεν χρειάζεται να πιστέψετε εμένα. Διαβάστε το Der Spiegel το οποίο λέει τα ίδια πράγματα καλύτερα.


4. Με δεδομένα τα πιο πάνω τρία σημεία, θεωρώ πως τα παρακάτω εδάφια της Συμφωνίας δεν είναι τίποτα άλλο από παράδοση άνευ όρων μετά από την επικείμενη αποτυχία των στόχων του Μνημονίου 2: «Το Eurogroup χαιρετίζει την πρόθεση της Ελλάδας να θέσει σε λειτουργία μηχανισμό ο οποίος… θα προωθεί κονδύλια που έχουν παραχθεί στο εσωτερικό για εξυπηρέτηση του ελληνικού χρέους πληρώνοντας, υπό την εποπτεία της τρόικας, ένα ποσόν που αντιστοιχεί στα χρέη του τριμήνου απ’ ευθείας σε ειδικό (ξεχωριστό) λογαριασμό του εντολοδόχου της Ελλάδας.» «Το Eurogroup χαιρετίζει την πρόθεση της Ελλάδας να εισάγει στους επόμενους δύο μήνες στο ελληνικό δίκαιο πρόβλεψη σύμφωνα με την οποία οι αποπληρωμές των δανειστών έχουν απόλυτη προτεραιότητα. Η πρόβλεψη αυτή θα συμπεριληφθεί στο Σύνταγμα της Ελλάδας το ταχύτερο δυνατόν.»


Με τις παραπάνω σκέψεις, και μιας και αναφέρθηκα στο Μόναχο, επιτρέψτε μου να κλείσω με τα λόγια του Winston Churchill ο οποίος, στην Βουλή των Κοινοτήτων, σχολίασε την Συμφωνία του Μονάχου, την οποία η πλειοψηφία της Βουλής είχε εγκρίνει ως σωτήρια. Καλύτερα λόγια για να περιγράψω τα συναισθήματά μου για το Μνημόνιο 2 δεν μπορούσα να βρω:


«Παρούσα μεταξύ μας είναι μία καταστροφή πρώτης τάξεως… ηττηθήκαμε δίχως πόλεμο, και τα αποτελέσματα της ήττας μας θα ταξιδέψουν μαζί μας, στον δικό μας δρόμο… περάσαμε ένα απαίσιο σημείο της ιστορικής μας διαδρομής όπου ολόκληρη η ισορροπία της Ευρώπης αποσυντέθηκε καθιστώντας δίκαιες τις εξής καταδικαστικές λέξεις για τις ευρωπαϊκές μας δημοκρατίες: «Βρεθήκατε στην κόψη του ξυραφιού και πιαστήκατε ανίκανες!» Και μη νομίσετε ότι αυτό είναι όλο. Αυτή είναι η αρχή του «λογαριασμού». Είναι η πρώτη γουλιά, η πρώτη γεύση του πικρού ποτηριού από το οποίο θα πρέπει να πίνουμε χρόνο με τον χρόνο εκτός αν στο μεταξύ… ξεσηκωθούμε και υπερασπιστούμε την ελευθερία μας όμως όπως κάποτε.»


Απόσπασμα απο άρθρο του Γιάννη Βαρουφάκη

Επειγόντως έξοδος από την ύφεση για παραμονή στο Ευρώ (για να μην συμβεί αντιστρόφως! )

Η προχθεσινή Συμφωνία απέτρεψε μεν την άμεση χρεοκοπία, αλλά από μόνη της δεν παρέχει καμιά εγγύηση ότι η ελληνική οικονομία θα βγει από το αδιέξοδο της ύφεσης. Και αν δεν βγει από την ύφεση δεν θα καταφέρει να κάνει την εξυπηρέτηση του χρέους βιώσιμη και μοιραία θα ενταθούν οι απροκάλυπτες πλέον πιέσεις για έξοδο από την Ευρωζώνη.

Τα έλεγαν και οι ίδιοι
Μην νομίσει κανείς ότι αυτά δεν τα βλέπουν και τα επιτελεία των δανειστών. Ήδη από το περασμένο φθινόπωρο η Έκθεση της Κομισιόν προειδοποιούσε η ότι η συρρίκνωση των μισθών θα προκαλέσει ασφυξία ρευστότητας σε όλη την οικονομία, ενώ ακόμα και η Έκθεση του ΔΝΤ εκτιμούσε ότι η φορολογική συμπίεση οδηγεί σε κατάπτωση και τα εισοδήματα και την ψυχολογία των πολιτών. Αντί όμως να αναζητηθούν τρόποι ανόρθωσης και ανάπτυξης προκρίθηκε μόνο η πραγματοποίηση και άλλων μεταρρυθμίσεων ώστε να συσσωρευτεί «κρίσιμη μάζα» ικανή να τραβήξει την οικονομία έξω από την ύφεση. Και φυσικά την έριξε σε ακόμα μεγαλύτερη.

Το τελευταίο διάστημα, η μόνη οικονομική είδηση είναι πόσο άλλο μεγαλώνει η ύφεση για το 2011. Η χρονιά είχε ξεκινήσει με -2%, μετά πήγε -4% και ο Προϋπολογισμός την εκτιμούσε -5,5%. Την περασμένη εβδομάδα πήγε -6%, προχθές -6,8% και την επόμενη θα προσγειωθεί στο -7%. Δεν υπάρχει μεταπολεμικά άλλη χώρα στην Ευρώπη με τέτοιο κρεσέντο κατάρρευσης της πραγματικής οικονομίας.

Η υφεσιακή εκτόξευση του χρέους
Η επίπτωση στην εικόνα του χρέους είναι δραματική και δεν χρειάζεται να είναι κανείς κεϋνσιανός για να πανικοβληθεί. Ακόμα και γνωστοί φιλελεύθεροι οικονομολόγοι, όπως ο Feldstein, προειδοποιούν πλέον ότι με την ελληνική οικονομία να συρρικνώνεται θα είναι αδύνατη η βιωσιμότητα του χρέους της, (άρθρο στο τρέχον τεύχος του Foreign Affairs).

Αθροιστικά την περίοδο 2009-2012 η συρρίκνωση της οικονομίας είναι πάνω από το 16% του ΑΕΠ, δηλαδή μια απώλεια περίπου 35 δισεκ. Ευρώ. Μπορεί εύκολα να σκεφτεί κανείς πόσο θα είχε βοηθήσει τα ελλείμματα, την απασχόληση και την ρευστότητα εάν αυτά τα χρήματα υπήρχαν στην οικονομία. Η πιο σημαντική επίπτωση θα ήταν όμως στο χρέος και αρκεί να κάνει κανείς την εξής σύγκριση:
Αν η οικονομία βρισκόταν σε απόλυτη στασιμότητα (ούτε καν ανάπτυξη) και απλώς είχε γλυτώσει την βαθειά συρρίκνωση, το χρέος  ως ποσοστό του ΑΕΠ θα ήταν σήμερα χαμηλότερο κατά 25%. Για να υπάρχει σύγκριση, ας σκεφτεί κανείς πως όταν το PSI ολοκληρωθεί, το χρέος θα μειωθεί κατά 40% το 2020 σύμφωνα με τις αισιόδοξες προβλέψεις!

Για ένα Σχέδιο Άμεσης Ανάπτυξης
Το ερώτημα είναι βέβαια πώς κανείς το αντιμετωπίζει. Η ιστορική εμπειρία πολλών χωρών και τα δύο τελευταία χρόνια της δικής μας έχει δείξει ότι η ύφεση δεν φεύγει με μέτρα που οδηγούν την οικονομία σε περαιτέρω καθίζηση, ούτε οι μεταρρυθμίσεις προχωρούν όταν τα αδιέξοδα πολλαπλασιάζονται.
Στην πραγματικότητα το νέο Μνημόνιο όχι μόνο δεν θα διευκολύνει, αλλά θα δυσχεράνει την προώθηση αλλαγών που πράγματι έχει ανάγκη η χώρα. Οι μεγάλες κοινωνικές αντιδράσεις που προκαλεί θα αξιοποιηθούν εύκολα για να οχυρωθούν  όσοι αρνούνται την ανάγκη προσαρμογής.

Η αδυναμία προσαρμογής του δημόσιου τομέα θα οδηγήσει σε νέα επέλαση περικοπών στους εργαζομένους του ιδιωτικού τομέα, οι οποίοι ταυτόχρονα δοκιμάζονται από την έκρηξη των απολύσεων. Μέσα σε αυτό το κλίμα φουντώνει η αβεβαιότητα των νοικοκυριών, κλονίζεται η αγοραστική τους δύναμη και η ύφεση βαθαίνει χωρίς φρένο. Ακόμη και ουσιαστικές μεταρρυθμίσεις που έγιναν με πολύ κόπο - όπως στο Ασφαλιστικό και στα φορτηγά - δεν αποδίδουν όσο θα μπορούσαν γιατί παγιδεύονται στην ύφεση.

Η ύφεση σήμερα δυστυχώς είναι τόσο βαθιά που δεν αντιμετωπίζεται πλέον με επί μέρους σωστές κινήσεις αλλά μόνο με μια ώθηση ικανή να μεταδώσει μια μαζική αίσθηση αλλαγής κλίματος. Παρά τις ορθές επισημάνσεις πολλών ότι πρέπει να αλλάξουμε παραγωγικό μοντέλο και τις αυταπάτες μερικών άλλων ότι πρέπει πρώτα «να μας στρώσουν οι ξένοι», η Ιστορία διδάσκει το ακριβώς αντίστροφο: ότι πρώτα βγαίνεις από την ύφεση και πάνω στην πορεία ανάκαμψης εμπεδώνεις τις μεταρρυθμίσεις και αλλαγές.

Σήμερα αυτό μπορεί να γίνει μόνο από ένα κύμα άμεσης ανάθεσης μεγάλων έργων με εξ ολοκλήρου χρηματοδότηση από τα 17 δισ. Ευρώ του λεγόμενου «νέου σχεδίου Μάρσαλ» που εγκρίθηκε πρόσφατα και από το Ευρωκοινοβούλιο. Η κυβέρνηση Παπαδήμου πρέπει να αναλάβει την άμεση διαδικασία ανάθεσης και κατασκευής των έργων, αναπληρώνοντας γρήγορα την μεγάλη καθυστέρηση των προηγουμένων ετών. Για επιτάχυνση, να έλθει σε συνεννόηση με την «Ομάδα Κρούσης» της Ευρωπαϊκής Επιτροπής η οποία πρέπει να αναβάλλει για λίγο την βαρύγδουπη κατήχηση προς τους «ανεπίδεκτους έλληνες» και να πάρει πιο πρακτικές πρωτοβουλίες.

Επειδή μάλιστα αργά ή γρήγορα θα χρειαστούν παρόμοιες πολιτικές και για τις άλλες δυσπραγούσες χώρες, θα ήταν καλύτερο να  δημιουργηθεί ένα «Εκτακτο Ταμείο Ανάπτυξης του Νότου» κατευθύνοντας τα ευρωπαϊκά κονδύλια σε πραγματικά αναπτυξιακά έργα από οδικούς άξονες και βιολογικούς καθαρισμούς έως λιμάνια, πάρκα μικρομεσαίων και επενδύσεις σε εξαγωγικές επιχειρήσεις. Έτσι θα ανορθωθεί και η ανταγωνιστικότητα των Μεσογειακών χωρών της Ευρωζώνης χωρίς την κατεδάφιση των μισθών και τα βάναυσα πειράματα εσωτερικής υποτίμησης.

Η ανάπτυξη, ευκαιρία για μια ύστατη συνεννόηση
Επιπλέον μια στρατηγική ανάπτυξης μπορεί να προσφέρει την στιγμή αυτή και την μόνη ελπίδα που απέμεινε στην Ελλάδα για να επουλώσει τις εσωτερικές διαιρέσεις και να επιτρέψει την διαμόρφωση ενός εθνικού μετώπου απέναντι στην δημαγωγία των ξένων  εναντίον της.
Η Ελλάδα δεν θα αντέξει για πολύ να αμύνεται στις πιέσεις, τις επιθέσεις και τους χλευασμούς των σκληροπυρηνικών της Ευρωζώνης και ταυτόχρονα να δοκιμάζεται από μια εγκάρσια εσωτερική αναμέτρηση. Χρειάζεται μια διπλή στρατηγική συνεννόησης στο εσωτερικό και αντεπίθεσης στο εξωτερικό. Για λίγο ακόμα αυτό θα είναι εφικτό.

Οι πολιτικές δυνάμεις που αντιτίθεται στο Μνημόνιο θα την δεχτούν γιατί θα δημιουργήσει πολλές θέσεις εργασίας, για τον κόσμο της οποίας διακηρύσσουν ότι μάχονται και στο όνομα του καταδικάζουν την λιτότητα. Οι δυνάμεις που υποστηρίζουν την αναγκαιότητα του Μνημονίου για να αποφευχθεί η χρεοκοπία, θα την αποφύγουν καλύτερα  αν βελτιωθεί το εισόδημα των πολιτών και μειωθεί ο φόβος της κατάρρευσης.
Θα είναι επίσης και ένα ακαταμάχητο επιχείρημα για όσους στην Ευρωπαϊκή Ένωση θέλουν πράγματι να βοηθήσουν την Ελλάδα, μέσα στον ορυμαγδό απαξίωσης της.

Οι μόνοι που θα αντιδράσουν σε ένα σχέδιο ανάπτυξης και ανόρθωσης είναι όσοι θέλουν να εξωθήσουν την Ελλάδα εκτός Ευρώ, μέσα από ένα καθεστώς  βίας, οικονομικής εξουθένωσης και κοινωνικής απόγνωσης. Πιστεύω όμως ότι δεν πρέπει να αφήσουμε να τους γίνει το χατίρι, είτε κάνουν τα σχέδια τους  στην καμμένη Αθήνα, είτε στις απαστράπτουσες αίθουσες άλλων πρωτευουσών.

Του Νίκου Χριστοδουλάκη  

καθηγητή στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο

Α.ΒΓΑ.ΤΙΣ.ΚΟΥ (Αντώνη, βγάλε τις κουκούλες)

Πορεία για την επέτειο του Πολυτεχνείου 1980. Συμμετέχω με το σχολείο της αδερφής μου, 11 εγώ, 17 αυτή. Στη γωνία Σταδίου και Βουκουρεστίου κάποιοι τύποι με μούσια, μακριά μαλλιά και μαύρα ρούχα μάς πετάνε πέτρες. Οι μπάτσοι κοιτάνε. Δυο ίδιοι – μαύρα ρούχα, μαλλιά μακριά, μούσια – πετάνε πέτρες στους μπάτσους μέσα από το μπλοκ μας. Βουτάνε τον έναν, τον γδύνουνε, έχει ταυτότητα μπάτσου. Σταματήσαμε να τρέχουμε στα Χαυτεία για να γλυτώσουμε απ’ τους μπάτσους. Όλους. Εμείς γλυτώσαμε, η Σταματίνα Κανελλοπούλου κι ο Ιάκωβος Κουμής όχι.

1981, πορεία και κλείσιμο της Εθνικής οδού στη Μεταμόρφωση - Κουκουβάουνες. Διαμαρτυρία όλου του δήμου για τη χαβούζα που ήθελαν να φτιάξουν. Κάποιοι μέσα από μας, που κανείς δεν γνώριζε, άρχισαν να πετάνε πέτρες στους μπάτσους. Τρώγαμε ξύλο μέχρι τα σπίτια μας.

1990, σπουδαστής στο Θέατρο Τέχνης, στα Εξάρχεια. Κάθε βράδυ στην Πατησίων φωτιές κυρίως σε εκλογικά κέντρα του ΠΑΣΟΚ. Κατεβαίνοντας προς την Πατησίων σ’ ένα στενό είναι ΜΑΤατζήδες κι ο αρχηγός τους, χωρίς ασπίδα, με ασύρματο στο χέρι, μιλάει μ’ έναν τύπο σε μηχανάκι XT – μακριά μαλλιά, μαύρα ρούχα κ.λπ. Μέχρι να βγω στην Πατησίων έχουν αρχίσει και σκάνε μολότοφ. Πρώτη μούρη στους «αναρχικούς» ο τύπος που μίλαγε με τον αρχιΜΑΤατζή.

Διαδήλωση στο Σύνταγμα στην επίσκεψη Κλίντον για τους βομβαρδισμούς στη Γιουγκοσλαβία. Τα χημικά σε τρελά κέφια και έχω κάτσει σε μια στοά στη Μητροπόλεως για ανάσα. Με πλησιάζουν δυο τύποι με τζιν και σακάκι. Μου λέει ο ένας: «Μας έχουνε γα… τα μουν…, σπάμε καμιά βιτρίνα;». Του λέω: «Φίλε, εδώ είναι πορεία για την ειρήνη, δεν σπάμε» και λέει ο άλλος: «Έλα, πάμε να φύγουμε». Όπως σήκωσε το χέρι του είδα θήκη και περίστροφο.

Ατέλειωτες παρόμοιες ιστορίες θα σας πει όποιος γνωστός σας συμμετέχει σε πορείες, διαδηλώσεις κ.λπ.

Σε μια εκπομπή μου στον Σπορ FM με αφορμή κάποια τέτοια γεγονότα έλεγα τις παραπάνω ιστορίες. Με ζήτησε στο τηλέφωνο ο αρχισυνδικαλιστής των μπάτσων και με ρώτησε αν μπορώ ν’ αποδείξω αυτά που λέω. Του είπα «τα έζησα, φίλε, είναι δικιά σου δουλειά να τα ψάξεις». Ο συνδικαλιστής μπάτσος με ρώτησε τι θα έκανα αν έλεγε στο ραδιόφωνο ότι είδε τον Ζαραλίκο να κάνει πιάτσα στη Συγγρού ντυμένος γυναίκα. Του είπα ότι θα έλεγα «ήρθε ένας πελάτης κι αφού τον πήδηξα μου έβγαλε ταυτότητα μπάτσου και περίστροφο και μου πήρε την είσπραξη». Αυτός είπε κάτι απειλητικά κι όπως έμαθα πήγε κι έφαγε δυο πιάτα φασολάδα σε φαγάδικο που τον κέρναγε ήθελε δεν ήθελε.

Χριστόφορος Ζαραλίκος του Αθανασίου και της Σταυρούλας, καρπός ενός μεγάλου έρωτα.

ΥΓ.1: Αντώνη, σιγά σιγά να βγάλεις τις κουκούλες γιατί μπορεί να βγει και το πηλήκιο μαζί κι οι περισσότεροι αξιωματικοί καριέρας είναι καραφλοί!

ΥΓ.2: Αντώνη, Λουκά και Γιώργηδες, 325 εκατομμύρια έλειπαν εκείνο το βράδυ. Πώς δεν σκέφτηκε κανείς να πάρει το δημόσιο την Αττική οδό που έχει λήξει η σύμβαση; 365 εκατομμύρια τον χρόνο βγάζει!

ΚΙΣΣΣΙ Ι Ι Ι Ι Ι Ι ΙΖΖΖΖΖΖΖΖΖΖΖΖ

Του Χριστόφορου Ζαραλίκου

Τα μυρμήγκια, προτού πεθάνουν, βγάζουν φτερά…

Το στίγμα της σημερινής Ελλάδας καθορίζεται από τις Καρτεσιανές συντεταγμένες: Διεθνής ταπείνωση και υποβάθμιση- Κοινωνική καταστροφή και ανάφλεξη- Πολιτικό κραχ, με διάλυση του ΠΑΣΟΚ κατάρρευση του δικομματικού συστήματος.

Στο συνδυασμό τους, αυτές οι τρεις εξελίξεις οδηγούν σε μια εθνική κρίση ιστορικών διαστάσεων, συγκρίσιμη μόνο με τη Μικρασιατική Καταστροφή και τη Ναζιστική κατοχή.

Σ’αυτό το φόντο, απέναντι στο μαύρο μέτωπο ΝΔ- ΠΑΣΟΚ- ΛΑΟΣ, η μαχόμενη, αντικαπιταλιστική Αριστερά, το θέλει δεν το θέλει, το φοβάται δεν το φοβάται, είναι υποχρεωμένη όχι απλά να «αντισταθεί», αλλά να σηκώσει στους ώμους της την υπόθεση της λαϊκής, δημοκρατικής αναγέννησης της Ελλάδας.

Να συμπεριφερθεί όχι απλώς σαν δύναμη διαμαρτυρίας, αλλά σαν δύναμη μιας νέας, εργατικής- λαϊκής εξουσίας, στηριγμένης σε ένα ευρύ, ενιαίο κοινωνικό και πολιτικό μέτωπο, που θα υπερβεί την παραλυτική πολυδιάσπαση.
Αν δεν το πράξει, κινδυνεύει όχι μόνο να χάσει μια ιστορική ευκαιρία, αλλά κυριολεκτικά να σαρωθεί από το αντιδραστικό τσουνάμι που έρχεται, έστω και μετά από κάποια πρόσκαιρη εκλογική επιτυχία, που θα επιβεβαιώσει απλώς ότι τα μυρμήγκια, προτού πεθάνουν, βγάζουν φτερά…



Απόσπασμα από αρθρο του Πέτρου Παπακωνσταντινου

Ξεπούλημα με αγγλικό δίκαιο

Ξεπούλημα - εξπρές. Αποκρατικοποιήσεις εδώ και τώρα (κυρίως... «τώρα») είναι το ξεκάθαρο - πιεστικό μήνυμα που στέλνουν οι δανειστές μέχρι το... παρά πέντε των διαδικασιών που θα επισημοποιήσουν τη χορήγηση του νέου δανείου τής υπό κατάρτιση νέας δανειακής σύμβασης.

Οι πιέσεις, οι οποίες είναι ανάλογες αυτών που ασκήθηκαν το περασμένο Σαββατοκύριακο για την κοινοβουλευτική διαδικασία η οποία τελικά υπερψήφισε την ελληνική αυτοδέσμευση στα μέτρα, περιλαμβάνει τον νέο κατάλογο, που είχαν παρουσιάσει οι εκπρόσωποι της τρόικας στο Ταμείο Αξιοποίησης Ιδιωτικής Περιουσίας του Δημοσίου αρχές Φεβρουαρίου, περισσότερο εμπλουτισμένο.

Πιέσεις

Ο «εμπλουτισμός» αφορά τόσο νέα αιτήματα όσο και νέους χρόνους, αλλά και επισημάνσεις για το νομικό καθεστώς της ιδιοκτησίας των μεριδίων που φαίνεται να τους ενδιαφέρουν. Και δεν πρέπει να μας ξεφεύγει πως όλες αυτές οι – κυρίως παρασκηνιακές – πιέσεις και διαβουλεύσεις εντείνονται εν όψει όχι μόνο της υπογραφής της νέας δανειακής σύμβασης, αλλά και της ευρύτερης συζήτησης που έχει ανοίξει γύρω από την ομολογημένη από τον Βενιζέλο επικείμενη υπαγωγή του συνόλου σχεδόν του ελληνικού χρέους στις διατάξεις του αγγλικού δικαίου.

-Γιατί όμως τέτοια επιμονή με το αγγλικό δίκαιο και την έμμεση σχέση του νομικού πλαισίου με τις αποκρατικοποιήσεις - αξιοποίηση παγίων;

- Γιατί ο Βενιζέλος έσπευσε να τροποποιήσει τη δήλωσή του για το θέμα, λέγοντας τελικά ότι τα νέα ομόλογα θα διέπονται από το αγγλικό δίκαιο επειδή σε αντίθετη περίπτωση δεν θα συμφωνούσαν οι ιδιώτες κάτοχοι ομολόγων σε μια εθελοντική ανταλλαγή;

«Δεν μπορούμε να τους πείσουμε ότι πρέπει να πάρουν ομόλογα τα οποία θα διέπονται και πάλι από το ελληνικό δίκαιο, γιατί αυτό θα ήταν σαν να τους προειδοποιούμε ότι προ-τιθέμεθα να κάνουμε χρήση ξανά του ίδιου μηχανισμού» ανέφερε ο υπουργός Οικονομικών, λέγοντας με άλλα λόγια ότι η Ελλάδα απεμπολεί το δικαίωμα να ζητήσει νέα αναδιάρθρωση του χρέους της προς τους ιδιώτες στο μέλλον.

Ας δούμε τώρα τι κρυβόταν πίσω από τα λόγια αυτά, με βάση τη νέα δανειακή σύμβαση.

-         Στο άρθρο 13 παρ. 1: «Η παρούσα Σύμβαση και κάθε εξωσυμβατική αξίωση που γεννάται σε σχέση με αυτή θα διέπονται και θα ερμηνεύονται σύμφωνα με το Αγγλικό δίκαιο».

-         Στο άρθρο 13 παρ. 2: «Τα Μέρη υποχρεούνται να υπαγάγουν κάθε διαφορά που ενδέχεται να προκύψει σε σχέση με τη νομιμότητα, εγκυρότητα, ερμηνεία ή εκτέλεση της παρούσας Σύμβασης στην αποκλειστική αρμοδιότητα των δικαστηρίων του Μεγάλου Δουκάτου του Λουξεμβούργου».

-         Στο άρθρο 13 παρ. 3: «Ο Όρος της παραγράφου 13(2) εφαρμόζεται προς όφελος του ΕΤΧΣ (Ευρωπαϊκού Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας). Κατά συνέπεια τίποτε από όσα αναφέρονται στον όρο 13(2) δεν εμποδίζει το ΕΤΧΣ από το να εκκινήσει διαδικασίες αντιδικίας στα δικαστήρια του Επωφελούμενου Κράτους Μέλους (σ.σ.: δηλαδή της Ελλάδας) ή του εφαρμοστέου δικαίου της παρούσας Σύμβασης (δηλαδή της Βρετανίας) και το Επωφελούμενο Κράτος Μέλος αποδέχεται αμετάκλητα την υπαγωγή στην αρμοδιότητα των ανωτέρω δικαστηρίων. Στο μέτρο που το επιτρέπει ο νόμος, το ΕΤΧΣ θα μπορεί να εκκινήσει παράλληλες Διαδικασίες σε περισσότερες από μια από τις ανωτέρω δικαιοδοσίες».

Με δυο λόγια, ο δανειστής έχει υπέρτερο συμφέρον και λόγο έναντι της δανειζόμενης χώρας στην περίπτωση που αυτή δεν μπορεί να εκπληρώσει στο ακέραιο τις συμβατικές υποχρεώσεις της. Και εάν αυτή – η Ελλάδα εν προκειμένω – δεν μπορεί να καλύψει τα κεφάλαια που απαιτούνται, ενεργοποιούνται άλλες ρήτρες.

Ενδεχομένως, λοιπόν, ο Βενιζέλος, που γνωρίζει τα πράγματα καλύτερα από οποιονδήποτε άλλο μέσα στην κυβέρνηση, «ανησυχεί» μήπως το όλο θέμα οδηγηθεί σε μια λύση ατιμωτική για την ελληνική πλευρά... Και βέβαια επιχειρεί από τώρα να... φυλαχτεί, για να μην τσαλακώσει το πολιτικό του μέλλον. Το πόσο... εύκολο είναι αυτό, όμως, θα κριθεί στην πραγματικότητα όχι από το τι θέλει ο Βενιζέλος, αλλά αποκλειστικά από το αν η Ελλάδα στο μέλλον θα είναι ικανή να εξυπηρετεί τα χρέη της. Κάτι που, και μετά την ολοκλήρωση του PSI, θα μοιάζει με όνειρο καλοκαιρινής νύχτας.

«Σε μειονεκτική θέση»
Πώς συνδέονται αυτά; Μας το εξηγεί ένας Ευρωπαίος εταίρος. Ο Βέλγος (Φλαμανδός) πρόεδρος της Συμμαχίας Φιλελευθέρων - Δημοκρατών (ALDE) Γκυ Φέρχοφσταντ εκτιμούσε πρόσφατα πως «η ελληνική πολιτική ηγεσία δεν έχει πλέον άλλη επιλογή εκτός από το να υποστηρίξει τη νέα δανειακή σύμβαση. Η υπογραφή της πρώτης δανειακής σύμβασης οδήγησε την Ελλάδα σε ιδιαίτερα μειονεκτική θέση δίνοντας την ευκαιρία στους δανειστές της και κυρίως τη Γερμανία να καθορίζουν τη μορφή και τον χρονισμό των εξελίξεων».


Καθυστερούν 

Ο ίδιος σημείωνε μάλιστα ότι «στο κέντρο τού εν λόγω προγράμματος πρωτεύοντα ρόλο διαδραματίζουν οι αποκρατικοποιήσεις, που ωστόσο καθυστερούν απαράδεκτα. Το ότι πουλήθηκε κάτι (σ.σ.: εννοεί το 10% του ΟΤΕ στην Deutsche Telekom) δεν φτάνει ούτε μέρος των αναγκαίων αποκρατικοποιήσεων. Η Ελλάδα καλείται να εφαρμόσει ένα πρόγραμμα ανάλογο αυτού που εφάρμοσαν οι Γερμανοί στην τέως Ανατολική Γερμανία (στα πρότυπα της Treuhand)».

Από το Ποντικι

---

Πες μου η αγάπη που μένει, σε ποιον όροφο μένει

Με ανοιχτό το στόμα, έμειναν εκατομμύρια Έλληνες, παρακολουθώντας live, τις μεταγραφές χειμώνα, της Νέας Δημοκρατίας.
Ο πρόεδρος Αντώνης Σαμαράς, έπειτα από σκληρές διαπραγματεύσεις που κράτησαν 2 μήνες, κατόρθωσε να εντάξει στο δυναμικό του κόμματος με το πιο cool σήμα, τους Adonis (όχι Αντώνης βλάχοι, Άδωνις) Georgiadis και Makis Voridis.

Ο Adonis Georgiadis είναι 40 ετών, παίζει στην κορυφή της επίθεσης και διακρίνεται για τη μαχητικότητα και τον απρόβλεπτο χαρακτήρα του. Κατά την περσινή σεζόν και μέχρι πριν 2 μέρες, αγωνιζόταν με τα χρώματα του ΛΑ.ΟΣ, όπου και πέτυχε συνολικά 0 γκολ.
Αν και δεν ξεπερνά κατά πολύ το ενάμισι μέτρο, είναι θρασύς και θαρραλέος. Μεγάλο του ατού, η φωνή του, η οποία μπορεί να ξεπεράσει σε εύρος τη φωνή του μεγάλου Φρέντι Μέρκιουρι. Αρέσκεται να ουρλιάζει ακατάπαυστα στα μούτρα κάθε αντιπάλου, ειδικά εάν ο δεύτερος προσπαθήσει να ανταπαντήσει. Εκεί είναι σχεδόν ανίκητος. Για τη μεταγραφή του δήλωσε:

"Ευχαριστώ το ΛΑ.ΟΣ και ιδιαίτερα τον Πρόεδρο του, Γιώργο Καρατζαφέρη, για όλα όσα μου πρόσφερε τόσα χρόνια. Ένιωσα πως ήταν η στιγμή, να κάνω το άλμα σε μια μεγαλύτερη ομάδα, καθώς το όνειρο μου από παιδί, ήταν να κατακτήσω το ελληνικό πρωτάθλημα. Αυτός ήταν και ο μοναδικός λόγος, που έσπασα το συμβόλαιο μου και ήρθα σε συμφωνία με τη Νέα Δημοκρατία. Με τις μαλακίες που έκανε το ΠΑΣΟΚ θα είναι σα να παίζουμε μόνοι μας. Ζήτω το έθνος".

Σε ερώτηση δημοσιογράφου σχετικά με την μέχρι πρότινος συμπεριφορά του απέναντι στο κόμμα της Νέας Δημοκρατίας, που τον ήθελε στα κάγκελα του γηπέδου του ΛΑ.ΟΣ, ξεστομίζοντας "γαλλικά" για τη νέα του ομάδα, ο Άδωνις χρησιμοποίησε το ατού του ουρλιαχτού και ένας δυνατός άνεμος απομάκρυνε τα τηλεοπτικά συνεργεία.

Ο Makis Voridis, είναι ένας παίκτης για τον οποίο δε γνωρίζουμε πολλά. Στον ελάχιστο χρόνο συμμετοχής του στο κόμμα του ΛΑ.ΟΣ, μας έδειξε πως η ενασχόληση του με το άθλημα προέρχεται από κάποια παιδικά τραύματα που απέκτησε στο σχολείο. Ο Makis δήλωσε:

"Θέλω να πιάσω πάλι στα χέρια μου το παλιό μου ρόπαλο".
Ο Πρόεδρος της Νέας δημοκρατίας, Αντώνης Σαμαράς καθυστερημένος εχμ... ευχαριστημένος για τα νέα του μεταγραφικά αποκτήματα δήλωσε:

"Πολλοί παίκτες, απλά και μόνο επειδή είμαστε αφερέγγυοι, καιροσκόποι, ψεύτες και ανήθικοι, εγκατέλειψαν το κόμμα. Χμ, μάλλον μας είπαν να αλλάξουμε τα παραπάνω και τους διώξαμε, αλλά δεν έχει και μεγάλη σημασία. Μέσα στο γενικό κλίμα χάους που επικρατεί στο ελληνικό πρωτάθλημα, βρήκαμε 2 παίκτες που μπορούν να συμβιβαστούν με τα χαρακτηριστικά μας. Είμαι σίγουρος, πως θα ακολουθήσουν κι άλλοι γιατί το πρωτάθλημα είναι δικό μας".

Από το ραμνουσια