Μεσημέρι στο πολυιατρείο των Γιατρών του Κόσμου (ΓτΚ), στο Πέραμα, και νομίζεις πως βρίσκεσαι είτε στο Σουδάν είτε στη Σομαλία είτε στην Αϊτή είτε ότι έχεις... τηλεμεταφερθεί στην Ελλάδα της δεκαετίας του 1950.
Όπου κι αν στρέψεις το βλέμμα αντικρίζεις τη δυστυχία στα πρόσωπα δεκάδων εξαθλιωμένων Ελλήνων, κυρίως μακροχρόνια ανέργων και χαμηλοσυνταξιούχων. Είναι αυτοί που σπεύδουν να παραλάβουν ένα δέμα είκοσι κιλών στο οποίο περιέχονται τα απολύτως απαραίτητα για την επιβίωσή τους, τα οποία, όμως, δεν μπορούν να αποκτήσουν με τα μηδενικά ή σχεδόν μηδενικά τους εισοδήματα. Λίγα μακαρόνια, ρύζι, ζάχαρη, γάλα και λάδι είναι το καθημερινό «μενού» χιλιάδων συμπολιτών μας.
Μόνο όσοι φοβούνται τα ταμπού δεν το ομολογούν πλέον δημοσίως: Η Ελλάδα, μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης για περισσότερα από τριάντα χρόνια, διέρχεται ανθρωπιστική κρίση, η οποία φαίνεται πως ήρθε για να μείνει... Ανασφάλιστοι, μακροχρόνια άνεργοι, με προσωπικά και κοινωνικά ζητήματα, ή ηλικιωμένοι, κυρίως γυναίκες, χα-μηλοσυνταξιούχοι, με χρόνια ιατρικά προβλήματα ή με παιδιά κι εγγόνια που αντιμετωπίζουν οικονομικές ή σωματικές αναπηρίες αποτελούν τη «ραχοκοκαλιά» όσων παραμερίζουν το αίσθημα ντροπής προκειμένου να κορέσουν τη δική τους πείνα αλλά και της οικογένειάς τους.
Οι αριθμοί είναι αδυσώπητοι: Οι άνθρωποι που ζουν κάτω από το όριο τη φτώχειας ή πολύ κοντά σε αυτό έφτασαν το 27% του πληθυσμού, την ίδια στιγμή που στα συσσίτια της Εκκλησίας της Ελλάδοςκαταφεύγει πλέον ένας στους τρεις συμπατριώτες μας. Έχει αυξηθεί, επίσης, και το ποσοστό των ατόμων που δεν είναι άστεγα μεν αλλά ζουν σε ακατάλληλα σπίτια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου