«Ο ήλιος...
... έβγαινε πίσω από το πούσι εκείνο το πρωινό της 20ής Δεκεμβρίου 2001. Πίσω μας αντηχούσαν πυροβολισμοί. Το οργισμένο πλήθος οπισθοχωρούσε. Τότε τον είδα: τον άνδρα με το μπλε πανταλόνι και το χαβανέζικο πουκάμισο να πέφτει στα σκαλοπάτια του Κοινοβουλίου. Κατάλαβα πως ήταν νεκρός. Αρχίσαμε να οπισθοχωρούμε, κυνηγημένοι από την Πολιτοφυλακή. Θα μπορούσαμε να είχαμε και εμείς το ίδιο τέλος, με μια σφαίρα στο κεφάλι. Ομως επιστρέψαμε, αψηφώντας τον στρατιωτικό νόμο, τα δακρυγόνα, τις σφαίρες, ώσπου το απόγευμα ο πρόεδρος Φερνάντο ντε λα Ρούα, ο άνθρωπος που είχε διατάξει την καταστολή, το έσκασε με ένα ελικόπτερο».
Θυµάται...
... Ο Μιγκέλ Μπονάσο θυμάται. Και ξαναμετρά: 34 νεκρούς, στην κρίση που βούλιαξε την Αργεντινή και που «έκαψε» πέντε προέδρους μέσα σε μια εβδομάδα. Γιατί συνέβησαν όμως όλα αυτά στην πιο ευρωπαϊκή χώρα της Λατινικής Αμερικής; αναρωτιέται σήμερα ο πολιτικός, συγγραφέας και πρώην αντάρτης των Μοντονέρος. Γιατί συνέβησαν όλα αυτά στη χώρα με τις λιγότερες κοινωνικές ανισότητες, στην πρώτη που εξάλειψε τη φυματίωση και τον αναλφαβητισμό, σε αυτήν που διέθετε κοινωνικό κράτος ήδη από τη δεκαετία του 1940; Την απάντηση θα πρέπει να την αναζητήσουμε στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. «Οποιεσδήποτε ομοιότητες με τις λαϊκές κινητοποιήσεις που βλέπουμε σήμερα στην Ευρώπη και με τα μέτρα που εφαρμόζει εκεί το ΔΝΤ, σίγουρα δεν είναι συμπτωματικές» λέει ο Μιγκέλ Μπονάσο. «Οπως και τότε, έτσι και τώρα. Οταν σκάει η κερδοσκοπική φούσκα, δεν πληρώνουν τις συνέπειες οι τραπεζίτες και οι πολιτικοί τους αλλά οι μισθωτοί, οι μικροκαταθέτες και οι άνεργοι».
Μια οµοιότητα...
... ακόμη είναι το παράδοξο του Μένεμ, του ανθρώπου στον οποίο στηρίχτηκε το ΔΝΤ. Ανήκε στο κόμμα που δημιούργησε το κοινωνικό κράτος στην Αργεντινή. Οπως είπε ο ουρουγουανός συγγραφέας Εντουάρντο Γκαλεάνο όταν ο Μένεμ ιδιωτικοποίησε όλες τις κρατικές επιχειρήσεις, «οι ίδιοι άνθρωποι που είχαν γράψει τον πρόλογο, γράφουν τώρα και τον επίλογο». Οπως ακριβώς οι ευρωσοσιαλιστές που άνοιξαν την κερκόπορτα των χωρών τους στο ΔΝΤ μετά την κρίση του 2008. Με τον ζήλο του νεοπροσήλυτου, όπως ακριβώς οι ευρωσοσιαλιστές που ασπάστηκαν εν μια νυκτί τον νεοφιλελευθερισμό, ο Μένεμ ολοκλήρωσε το καταστρεπτικό έργο που είχε αρχίσει η στρατιωτική δικτατορία μετά τον Περόν. Η χώρα πτώχευσε και εκατομμύρια άνθρωποι βρέθηκαν από τη μια μέρα στην άλλη στο περιθώριο της κοινωνίας. Η ύφεση ήταν τόσο βαθιά που οι κυβερνήσεις του ζεύγους Κίρτσνερ μετά το 2003 έφεραν ανάπτυξη 9% σχεδόν κάθε χρόνο από τότε. Η Αργεντινή όμως απέχει ακόμη πολύ από τον παράδεισο.
Η ανάπτυξη...
... δεν φέρνει αυτομάτως και τη λύτρωση, επισημαίνει ο Μιγκέλ Μπονάσο, απογοητεύοντας πολλούς δοκιμαζόμενους Ευρωπαίους. Η καταστροφή ήταν τόσο μεγάλη που ένα μεγάλο μέρος του λαού της Αργεντινής παραμένει στο περιθώριο. Και η κυβέρνηση της χώρας διαπραγματεύεται πάλι μυστικά με επικίνδυνους συμβούλους του ΔΝΤ. Η πόρτα που οδηγεί στην κόλαση παραμένει ανοιχτή.
Του Ρούσου Βρανά
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου