Οι Έλληνες ήταν πάντα επιρρεπείς στα τυχερά παιχνίδια και έβρισκαν διάφορους τρόπους για να εκφράζουν το πάθος τους. Αλλά και το κράτος ποικιλοτρόπως εκμεταλλευόταν τις ευκαιρίες για να κερδίζει από το πάθος αυτό. To 1911, όταν δεν υπήρχε ο ηλεκτρονικός τζόγος και οι διάφορες μορφές παιχνιδιών, ο φτωχόκοσμος της χώρας εναπόθετε τα όνειρά του στο περίφημο «Λαχείον υπέρ του Εθνικού Στόλου και των Αρχαιοτήτων», το «Λαχείον του Στόλου», όπως το αποκαλούσε ο λαός. Ήταν το μόνο κρατικό λαχείο μέχρι το 1926 και στο πέρασμα του χρόνου μετεξελίχθηκε στο γνωστό μας «Λαϊκό Λαχείο».
Μόλις περνούσαν οι γιορτές, από τις αρχές μέχρι τα μέσα περίπου κάθε Ιανουαρίου, χιλιάδες άνθρωποι σε όλη τη χώρα περίμεναν με αγωνία την κλήρωση ελπίζοντας στο «θαύμα». Το Ιανουάριο όμως του 1911, η κλήρωση έδωσε αφορμή να ξεσηκωθούν τα χωριά του Δήμου Μελιτίνης της επαρχίας Λακεδαίμονος. Ένας δάσκαλος, γραμματοδιδάσκαλος με την ορολογία της εποχής, ο Γ. Γεωργόπουλος, δεν απέφυγε τον πειρασμό και «έριξε» τους είκοσι τέσσερις μαθητές του Γραμματοδιδασκαλείου του για να εισπράξει μόνος του τα κέρδη από τον πρώτο λαχνό, τα οποία ανέρχονταν σε 20.000 φράγκα.
Οι είκοσι τέσσερις μαθητές είχαν καταβάλει από 10 λεπτά ο καθένας για να αγοράσουν λαχεία επιδιώκοντας την κοινή τύχη. Συνέλεξαν, λοιπόν, το ποσόν των 2,40 δραχμών, πρόσθεσε και ο δάσκαλος 60 λεπτά για να αγορασθούν τρία μονόδραχμα λαχεία. Ανάμεσά τους περιλαμβανόταν και το λαχείο που κέρδισε τον πρώτο αριθμό, κάνοντας τις 24 οικογένειες των μαθητών να πετούν από τη χαρά τους πιστεύοντας ότι θα λυθούν πολλά από τα προβλήματα που αντιμετώπιζαν.
Λογάριαζαν όμως χωρίς τον… δάσκαλο, ο οποίος είχε κρατήσει και τα λαχεία προς φύλαξη! Μόλις πληροφορήθηκε το γεγονός, ο δάσκαλος… ξέχασε τους μαθητές του και έσπευσε στην Αθήνα μόνος του για να εξαργυρώσει τα γραμμάτια. Οι μαθητές δεν μπορούσαν βεβαίως να τον εμποδίσουν να φύγει, οπότε αρκέστηκαν στην καταγγελία του γεγονότος. Αλλά τα γραμμάτια ήταν «πληρωτέα άμα τη εμφανίσει»…
Από τον Μικρό Ρωμιό
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου