Πρώτος ο εκπατρισθείς Παναγιώτης Χατζηστεφάνου είχε χαρακτηρίσει την “κυρία Γιουροβίζιον” με τη μνημειώδη πλέον έκφραση “βλαχάρα” μπροστά στα έκπληκτα ώτα χιλιάδων τηλεθεατών, που πολλοί εξ’ αυτών υπέστησαν ένα πολιτισμικό σοκ όταν ξαναθυμήθηκαν από πού κρατάει η σκούφια τους, υπερτονισμένη στον υπερθετικό βαθμό με την κατάληξη –άρα.
Άλλωστε, σαν λαός είμαστε πληθωρικός και πάντα βρίσκουμε τρόπο να αρθρώνουμε τις εθνικές φαντασιώσεις μας: κορμάρα, φωνάρα, μουλάρα και ούτω καθεξής.
Ο Παναγιώτης Χατζηστεφάνου, ωστόσο, εγκατέλειψε την Ελλάδα και πλέον διάγει το βίο του στο καλλιτεχνικό Βερολίνο. Οι βλαχάρες όμως μας έμειναν.
Σχεδόν μια δεκαετία από τη “βλαχάρα” του Χατζηστεφάνου, μια λέξη που την ξορκίζουμε ως έθνος όπως ο διάολος το λιβάνι, (όχι βεβαίως για θέμα καταγωγής, αλλά για θέματα νεοπλουτισμού και σφοδρής επιδειξιομανίας) έρχεται το ανώνυμο πλήθος, ο όχλος του συρμού, που μια δεκαετία πριν θεοποιούσε τον Σημίτη και τον Τσοχατζόπουλο, να υπενθυμίσει στη Βίκυ Σταμάτη ότι κατάγεται από το ίδιο χωριό με τη Δάφνη Μπόκοτα και να μας διδάξει ομαδικώς ότι η Ελλάς είναι ένα μικρό μεγάλο χωριό, που όλοι βρε αδελφέ γνωριζόμαστε μεταξύ μας.
Η ιαχή “βλαχάρα” έπεσε ως κεραυνός εν αιθρία στην Ευελπίδων. Όλα συνωμότησαν για να κατανοήσουμε ποιοι είμαστε και κατά πού τραβάμε. Κάτι η Τασούλα της Vodafone, κάτι το γάλα ΒΛΑΧΑΣ που μεγάλωσε γενιές και γενιές, ειδικά το ζαχαρούχο, που εγώ προσωπικά έχωνα το δάχτυλο μέσα στο κουτί και το έγλυφα με ατέλειωτη ευχαρίστηση. Αλλά και ο Άκης δεν πήγαινε πίσω, αφού κι αυτός έχωνε το δάχτυλο, όχι στο ζαχαρούχο, αλλά στο μέλι της εξουσίας και του νεοπλουτισμού.
Και μπορεί η “Ελευθεροτυπία” να έκλεισε, ο Πέτρος Κωστόπουλος να βράζει όρυζα και να πίνει το ζουμί της και ο λοιπός καθεστωτικός τύπος να πνέει τα λοίσθια, τα “Νέα του Ψαροντούφεκου” όμως ζουν και βασιλεύουν. Το πιάσατε το υπονοούμενο, έτσι;
Εκτός από το ψαροντούφεκο που βρίσκεται κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας, τι άλλο υπάρχει εκεί κάτω; ΤΑ ΥΠΟΒΡΥΧΙΑ! Και ο πολλά βαρύς Άκης, ο ψαροντουφεκάς της εποχής της μίζας, εκτός από κοκωβιούς και αθερίνες, ψαρεύει στα θολά νερά τις -αμύθητης αξίας- γόβες και τσάντες της “βλαχάρας” συζύγου, η οποία τα εκσφενδόνισε από τα νεύρα της στη θάλασσα για να φορέσει τα σιγκούνια και τα στολίδια της Μαλάμως. Και μπορεί τα υποδήματα και οι τσάντες (μέχρι 25.000 ευρώ εκάστη) της Βίκυς Σταμάτη να εμπλουτίζουν τη βιοποικιλότητα των ελληνικών θαλασσών, κανένας μέχρι στιγμής δεν μπορεί να πει με σιγουριά πού έχουν καταλήξει οι τουαλέτες και τα αξεσουάρ των οίκων Hermes, Dior και Louis Vuitton.
Τρεις δεκαετίες πέρασαν και η Ελλάς την ώρα που αποποιείται τη βλάχικη συνιστώσα της, την ίδια στιγμή επιλέγει τον ξεπεσμό και τις “βλαχάρες” ως συνισταμένη της.
Του Θωμά Σίδερη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου